Pessimist

Israel beschiet sinds een paar dagen de Hamas.

Gaat het er nog om wie gelijk heeft? Ik denk het niet. Dit is een duidelijk voorbeeld van een conclift waarvoor geen oplossing bestaat die het mogelijk maakt dat beide partijen hun gezicht redden. Zulke conflicten kunnen alleen een einde vinden met de (gevoelde) nederlaag van een van beide partijen. Je krijgt haast de indruk dat er belangen in het spel zijn dat het conflict voortduurt.
Als je het mij vraagt, dan sta ik meer aan de kant van Israel, alleen al om het feit dat zij nergens anders naar toe kunnen. De landen die de Palestijnen zogenaamd ondersteunen willen ze echter ook niet opnemen omdat ze meer tegen Israel zijn als voor de Palestijnen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Grant me the serenity to accept the things I can't change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.

De mensheid is gedoemd, kerstmis heeft er niets aan veranderd, 2009 wordt ook niet beter.

Het beste is waarschijnlijk om je op de bank voor de televisie met de dvd-player te verschansen.

Misschien doet de jeugd het beter dan wij.

Ik ga nu mijn oogkleppen weer opzetten, een spelletje Need for Speed spelen tegen mijn zoon op zijn nieuwe Nintendo, en dan pizza bakken.


Gelukkig nieuwjaar aan iedereen.

Einstein tegen Bohr

Vandaag wil het hebben over quantummechanica. Waarschijnlijk schakelen nu de helft van de mensen weg, maar dat zijn er toch niet zoveel, dus dat maakt niet uit.

Ik was als kind al zeer geinteresseerd in hoe de wereld nu eigenlijk precies in elkaar zit, en daarom vond ik natuurkunde altijd erg interessant. Omdat ik echter niet 'vloeiend' genoeg ben in wiskunde, een gebrek aan voldoende talent, heb ik daar niet mijn beroep van gemaakt. Afgezien daarvan valt er ook weinig geld mee te verdienen. De interesse is echter gebleven en zo lees ik af en toe graag nog boeken over de nieuwste ontwikkelingen op dit gebied. Momenteel lees ik Die Quantenrevolution van Brigitte Röthlein. Een boek dat ook voor leken als ik te volgen is.

Ik ben nogal skeptisch ten aanzien van bepaalde uitspraken die altijd gedaan worden in de quantummechanica, je zou kunnen zeggen dat ik een aanhanger ben van de klassieke mechanica. De quantummechanica is ontstaan naar aanleiding van het beroemde Doppelspaltexperiment, met een lelijke Nederlandse naam het 'tweespletenexperiment' genoemd. Daarbij bleek dat elementaire deeltjes zoals elektronen zich niet altijd gedragen als 'normale' deeltjes, zeg maar kleine kogeltjes, maar zich soms gedragen alsof het golfbewegingen zijn.

Het probleem bij de moderne natuurkunde zoals de quantummechanica en eigenlijk ook al de algemene relativiteitstheorie is dat het grotendeels niet te verifieren is zonder je in ingewikkelde wiskundige formules te verdiepen die alleen maar voor beroepsnatuurkundigen nog te volgen zijn. Als gevolg daarvan moeten we veel uitspraken gewoon voetstoots aannemen zonder te begrijpen hoe die tot stand komen. Iemand heeft dit principe met de volgende ironische uitspraak verduidelijkt: Every sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic.

Sommige uitspraken zijn echter wel degelijk te doorgronden en over een zo'n uitspraak wil ik het hebben. Het oorspronkelijke resultaat van bepaalde experimenten in de quantummechanica was dat we van elementaire deeltjes nooit tegelijkertijd kunnen meten wat de positie en de snelheid is. Zodra we weten wat de snelheid is, weten we niet meer wat de positie is en omgekeerd. Hetzelfde geldt voor de gelijktijdige meting van energie en tijd.

De reden hiervoor is IMHO zeer eenvoudig: de meting beinvloedt het resultaat. Om een deeltje te 'zien' moet je het bijvoorbeeld met licht bestralen. Als je een normaal object zoals bijvoorbeeld een tafel met licht bestraalt, heeft dat geen merkbaar effect op de tafel. Als je echter licht laat vallen op een elektron, dan wordt dit elektron daardoor beinvloed, er wordt energie aan toegevoegd, en het verandert zijn baan.

Nu luidt de uitspraak van de quantummechanica dat een deeltje nooit tegelijktertijd een vaste positie en snelheid heeft onafhankelijk van de waarnemer, maar dat er alleen waarschijnlijkheden bestaan van de toestanden waarin het zich kan bevinden, en dat we die toestanden 'vastleggen' op het moment dat we ze meten. De onzekerheid van het systeem zit hem dus niet in de waarneming, maar is ingebakken in het systeem zelf.

Einstein heeft zich altijd hevig verzet tegen deze vermeende fundamentele onzekerheid in de wereld, zijn beroemdste uitspraak hierover was: Gott würfelt nicht.

Een van de talenten van Einstein was dat hij voor zijn theorieen goede aanschuwelijke concrete voorbeelden kon bedenken. Volgens het boek dat ik nu aan het lezen ben bedacht hij een voorbeeld waarmee hij aantoonde dat men wel degelijk de energie (in dit geval de impuls = massa x snelheid) en het exacte tijdstip van een deeltje kan bepalen. Het gedachtenexperiment gaat zo:

Stel je voor je hebt een doos met daarin een constructie met een klok en een beweegbare schuif. Met de constructie is het mogelijk op een exact tijdstip de schuif kort te openen en een foton te laten ontsnappen. De klok geeft het precieze tijdstip aan waarop het foton ontsnapt. De energie van het foton is te bepalen door de doos voor en na het experiment te wegen en het verschil in massa vast te stellen. Volgens de vergelijking e=mc2 is staat immers de energie in verhouding tot de massa. Wanneer nu de doos lichter geworden is nadat het foton ontsnapt is, dan kunnen we de energie van het foton berekenen. En zo zijn zowel de energie als het tijdstip van de meting te bepalen, de onzekerheidsrelatie (Heisenberg) wordt zodoende een spaak in het wiel gestoken.

Ja maar, zegt nu Niels Bohr, hoe wil je de doos wegen? Je zou de doos dan bijvoorbeeld aan een weegschaal met een veer moeten hangen (zie het plaatje). Wanneer de doos lichter wordt, dan stijgt hij een klein stukje t.g.v. de zwaartekracht. Dus de doos beweegt zich, en met de doos beweegt zich ook de klok. Volgens de algemene relativiteitstheorie lopen bewegende klokken anders dan stilstaande klokken, namelijk afhankelijk van de beweging. Aangezien wij niet weten hoe snel de klok zich beweegt, omdat we nog niet weten hoe zwaar het foton is, kan het tijdstip van de meting niet precies bepaald worden. Zodoende weten we dus de energie, maar niet het tijdstip. Het geraffineerde van deze argumentatie is dat Bohr hier Einsteins' eigen relativiteitstheorie gebruikt om het schaak te zetten.

Bohrs' variant van de doos zie je in dit plaatje:






















Naar men zegt accepteerde Einstein deze argumentatie en twijfelde niet meer aan de onzekerheidsrelatie.

Ja maar, wacht eens even. Ofwel ik ben te dom om het goed te begrijpen, of hier wordt een blunder gemaakt.

Je hoeft de doos toch niet te wegen op het moment dat het foton ontsnapt? Je kunt de doos toch voor de 'ontsnapping' en na de 'ontsnapping' op een weegschaal zetten? Op het moment van de meting heb je dan toch een niet-bewegende klok?

Als iemand me kan vertellen waarom dat niet funktioneert, dan ben ik zeer dankbaar. (Afgezien van het feit dat je een foton natuurlijk niet kunt wegen met een mechanische veer, het gaat hier om het principe.)

Kerstkadootjes

Morgen ga ik kerstkado's kopen.

Ik heb gehoord dat de mensen in Duitsland meer dan 300 euro aan kerstkado's uitgeven voor hun kinderen, PER KIND wel te verstaan. Toen ik dit bericht hoorde voelde ik een oprechte verontwaardiging in mij opborrelen over de vercommercialisering van kerstmis en de afstomping van de mensen in het algemeen die hun levensplezier alleen nog maar schijnen te kunnen verkrijgen door te consumeren, toen het tot mij doordrong wat waarschijnlijk de bron van deze informatie is. De detailhandel! Zij zelf plaatsen dit gerucht in de wereld in de hoop dat de mensen erdoor beinvloed worden en dan inderdaad meer geld gaan uitgeven voor de kerstkadootjes. Onder het motto: als iedereen zoveel geld uitgeeft, dan kan ik eigenlijk niet achter blijven. Stel je voor dat mijn kind veel minder kado's krijgt als de andere kinderen uit zijn klas, dan staan we mooi voor schut.

Haha, ik heb u door, snode verkopers, en ik trap er niet in.

300 Euro is ook belachelijk, eerlijk gezegd. Daar kom je bij uit als je dingen kado gaat geven als spelcomputers, televisies, en andere elektronische apparatuur. Ik ben een fervent voorstander van GEMATIGDE computer- en televisie-consumptie. Meestal zit ik erbij als mijn zoon aan de pc zit, en zowiezo staat er een kinder-internetfilter ingeschakeld. Ik ga liever met hem naar buiten een stuk wandelen of frisbee spelen in het park, dat is een stuk gezonder.

Mijn zoon heeft een zeer specifieke wens voor kerstmis: een Nintendo DS Lite. In het licht van de voorgaande informatie zul je begrijpen dat ik niet sta te trappelen om aan deze wens te voldoen. Ik geef hem liever een ouderwets kado, zoals een bouwpakket of een meccano-doos. Misschien een model-spoorbaan? Mmh, dan zit je ook gauw bij 300 euro. Ik moet er nog over nadenken.

In mijn schoonfamilie is het momenteel zo dat iedereen voor iedereen kado's koopt. Dat houdt automatisch in dat je per persoon minder geld uitgeeft en dus ook meer flauwekul-kadootjes krijgt (after-shave, zoetigheid, zeepje, flesje wijn...). Ik heb al voorgeslagen dat we volgend jaar namen trekken zodat iedereen maar voor een andere persoon iets koopt, en dan kun je ook iets zinvols kopen. Mijn vriendin is het er al mee eens, nu de rest nog.

Sneeuw!

Eat your heart out, Hollanders in Holland. Bij ons ligt er al de hele week sneeuw en vrijdag en vandaag ben ik wezen skien op de Inselsberg. 50 cm Neuschnee!

Op de Inselsberg hebben ze de skilift, waar ik al eens over bericht heb, vorig jaar vernieuwd. Daarmee is het een stuk makkelijker geworden naar boven te komen, maar er gaat een traditie verloren; tegenwoordig kan iedereen met deze skilift overweg, en dat merk je dan ook aan de wachtrij: gemiddeld een kwartier.

Vrijdag was het ideaal: ik had de middag vrij genomen, de Inselsberg is 10 minuten van waar ik werk vandaan. De sneeuw was vers, het dooide nog niet, alle bomen waren met een laag bedekt. De naaldbomen met een dikke laag, de bomen met kale takken met een dun laagje. Het uitzicht was grandioos; boven de laaghangende wolken was het zonnig en een ongelooflijk heldere strakblauwe lucht. Je hebt het gevoel dat je 50 km of meer kunt zien. Vandaag was ik samen met mijn vriendin. Lekker rustig aan, kopje koffie tussendoor, broodje kaas meegenomen. Aaahh.. de ideale zondag.

Happy end?

Gisteren was ik bij de mevrouw van het Jugendamt, de eerste keer sinds de perikelen rondom mijn samenwonen met mijn vriendin. Wat schetst mijn verbazing toen de mevrouw eigenlijk alles wat ik vind over de zaak bevestigde, en mij een voorstel voor een bezoekregeling onder mijn neus schoof die zij samen met mijn zoon opgesteld heeft, waar ik het 100 procent mee eens ben? Op de een of andere manier hebben zowel mijn ex als mijn zoon zelf dit voorstel niet exact doorgegeven. Waarom dat precies gebeurd is ga ik niet uitgraven, het belangrijkste is vooruit te kijken. Het nieuwe voorstel luidt: elk tweede weekend plus een vaste afspraak op een doordeweekse avond, het enige verschil met de oude regeling is dat het nu een andere avond in de week is.
Dit voorstel heb ik nu nog een keer opgeschreven in een briefje, geadresserd aan ex plus zoon.
Ik zat in de piepzak omdat ik het gevoel dat de instanties niet aan mijn zijde staan, en nu blijkt het heel anders te zijn.

De voorlezer

Een kleine boekbespreking. De emigrant heeft er al een keer uitgebreid en zeer lovend over geschreven, en toen ik ontdekte dat mijn vriendin dat boek in de boekenkast heeft staan, ben ik er ook aan begonnen.
Ik heb het over De voorlezer van Bernhard Schlink. Het is geen dikke pil, dus ook voor de niet-geroutineerde lezers een poging waard. Het bijzondere aan dit boek is dat het op een persoonlijke, indringende, begrijpelijke, niet betweterige, niet intellectuele manier ingaat op de grote morele dilemma's van het leven die bijvoorbeeld in de nazi-tijd in Duitsland een grote rol spelen. Afgezien daarvan is het ook een boeiend liefdesverhaal over een student en een volwassen vrouw.

De morele vraagstukken die worden behandeld zijn bijvoorbeeld:
Hoe kan een mens zich laten meeslepen om mee te doen aan de gruweldaden van een systeem waar je als buitenstaander alleen maar met afschuw naar kunt kijken? Hoe komt het eigenlijk dat er zo veel mensen aan dit systeem hebben meegedaan? Waren al deze mensen gewoon slecht, dit antwoord is natuurlijk te simpel. Aan de hand van een persoon die in het normale leven (bijna) normaal functioneert wordt geschilderd hoe ogenschijnlijk onbelangrijke karaktereigenschappen en zwakheden ertoe bijdragen dat iemand in dit systeem meewerkt en bijvoorbeeld mensen selecteert die te zwak zijn om nog te werken en doorgestuurd worden om te worden vergast.

Met alle begrip en achtergrondinformatie blijft er altijd een punt aan te wijzen waarop een persoon had kunnen zeggen: hier doe ik niet meer aan mee. Ook al kost het me mijn baan, mijn aanzien, en mijn geld; ook al moet ik misschien in de gevangenis, aan dit soort praktijken doe ik niet meer mee. Ik denk dat het alleen de 'sterkere' mensen zijn die op zulke momenten een dergelijk besluit kunnen nemen. Veel mensen zijn echter niet clever genoeg om zich op de juiste manier te rechtvaardigen, hebben niet genoeg (wils-)kracht om tegen de autoriteiten in te gaan, hebben soms niet genoeg opleiding om zich op een fatsoenlijke manier te uiten, zijn gewoon te zwak.
Dit alles moet natuurlijk geen verontschuldigung zijn, maar inzicht verschaffen in de manier waarop een dergelijk systeem kan groeien. Als we niet willen begrijpen dat we misschien zelf ook vatbaar zijn in een zwak moment om ons te laten meeslepen, als we dat niet kunnen toegeven, dan lopen we gevaar dat we het niet zien gebeuren als het zover is.

Update:
Als ik over een film of boek vertel, lees ik pas daarna de andere kritieken of de stukken in de wikipedia, zodat ik mijn eigen mening niet teveel laat beinvloeden. Nu heb ik gelezen in de Wikipedia dat juist deze maand de verfilming van dit boek onder de titel The Reader in premiere is gegaan. In een van de hooofdrollen speelt Kate Winslet, en men houdt al rekening met Oscar-nominaties. De film komt pas in februari naar Duitsland, ik ben benieuwd.

Driftkikker

Als kind was ik een echte driftkikker en ondanks dat ik nu ouder en wijzer ben, steekt die karaktereigeschap af en toe weer de kop op, zoals de trouwe lezers in de laatste twee berichtjes hebben kunnen meebeleven.

Bijvoorbeeld speelden we vroeger op de lagere school landje veroveren. Ik weet niet of dat bekend is, dat gaat zo: In de grond die bij voorkeur uit aarde of zand bestaat, teken je met een zakmes een rechthoek dat in twee helften wordt verdeeld. Je speelt met zijn tweeen, ieder krijgt zo de helft van het land. Je moet nu het mes van een vaste hoogte laten vallen, en als het mes blijft staan, mag je door de inkeping in de grond een doorlopende lijn trekken, en zo je stuk land vergroten. Het mes moet in het land van de tegenspeler vallen. Je hebt verloren als je stuk land zo klein geworden is, dat het mes er niet meer in past.
Op een dag had ik ruzie tijdens dit spel, ik weet niet meer wat de oorzaak was, en in mijn drift heb ik toen het mes in de schoen van mijn tegenspeler gegooid. Door toeval kwam het niet in zijn voet maar tussen zijn tenen. Daar hebben we allebei geluk bij gehad!

Ik heb het tegenwoordig aardig in bedwang, maar soms, als ik denk dat niemand kijkt, laat ik me even gaan. Bijvoorbeeld op mijn werk. Iedereen die met computers werkt weet hoe frustrerend dat soms kan zijn. Als het dan ook nog besturingssystemen van Siemens zijn, dan moet je al een behoorlijk standvastig karakter hebben om überhaupt iets te bereiken. Vanmiddag wilde ik om half vier nog even aan de machine nieuwe software laden. Dat kon pas om die tijd, omdat er nog andere mensen aan de machine bezig waren om de kabine te bouwen. En om half vijf moest ik weg, omdat ik om 6 uur een afspraak had in Erfurt. Normaalgesproken is een uur tijd genoeg, als alles goed gaat. Je raadt het al: niets ging goed. Het enige dat goed ging was de backup die ik als eerste maakte. Van de rest lukte niets. Om 10 over 4 had ik in gedachten mijn scope al verkleind en wilde alleen nog maar een deel van het werk doen, en de rest morgen. Een half uur later bleek dat dat kleine deel dat ik geinstalleerd had, niet werkte... Ik heb toen een keer zeer luid op de tafel geslagen met de vuist. Een ander tafeltje heb ik zo al een keer kapot geslagen (was een zwak tafeltje, echt waar).

Verloren

Een slag is verloren. Afgelopen woensdag wilde ik mijn zoon afhalen volgens de regeling die naar mijn mening nog steeds geldt, maar mijn ex had ervoor gezorgd dat hij niet thuis was. Zulke dingen kun je doen als je in de positie bent met de meeste macht, wat in dit geval voor alle moeders geldt die hun kinderen bij zich hebben wonen. Ik heb gelezen over schrijnende gevallen waarin de moeders gewoon de omgang verweigeren tussen kind en vader, ondanks rechterlijke uitspraken en veroordelingen. Als de moeder niet wil, dan gebeurt het niet. De mening van het kind doet ogenschijnlijk wel ter zake, maar die wordt natuurlijk het meest beinvloed door de ouder bij wie hij woont.

Het is een vreemde en bedrukkende toestand om in een situatie te verkeren, waarin je weet dat het er niet toe doet of je gelijk hebt of niet, omdat je de hansworst bent die niets te vertellen heeft. Ik kan honderd maal gelijk hebben, LETZENDLICH SITZE ICH AM KÜRZEREN HEBEL.

Kun je natuurlijk zeggen, ja maar die vrouwen hebben het zo moeilijk, worden gediscrimineerd, krijgen minder geld, bla bla bla. Wel eens gehoord van de verkrachting door de vrouw? Dat betekent dat een vrouw een man financieel van zich afhankelijk maakt door zwanger van hem te worden zonder dat hij dat wil. (Kan hij dan geen condoom gebruiken? Doet hij meestal niet als de vrouw zegt dat ze zelf iets gebruikt en hij haar vertrouwt). Het effectiefste is dat natuurlijk bij goed gesitueerde mannen. Onlangs zo gebeurd bij Schumacher. Nadat bekend werd dat zijn vriendin zwanger was, besloten ze te trouwen. Ik wens ze veel geluk.

Weet je hoe de mannen officieel gediscrimineerd worden? Als een paar dat niet getrouwd is met kinderen uit elkaar gaan, krijgt de moeder automatisch das alleinige Sorgerecht. De vader kan geteiltes Sorgerecht aanvragen, krijgt dat echter alleen NA TOESTEMMING VAN DE MOEDER.

Ik heb met mijn zoon geprobeerd telefonisch te onderhandelen , maar hij weet helemaal niet waarom we de regeling destijds zo opgesteld hebben, en de reden die hij opgeeft om de regeling te veranderen, is dat er anders zoveel ruzie is tussen de ouders. Wanneer ik deze redenering doortrek ad absurdum, en de moeder maakt bij elk bezoek ruzie, dan is het het beste wanneer we helemaal geen omgang meer hebben, dan is er ook geen ruzie meer. En dan hebben ze hem ingeprent dat hij zijn mening niet mag laten beinvloeden. Dat heeft tot gevolg dat hij niet voor argumenten vatbaar is. Daarvan geef ik hem niet de schuld, per slot van rekeing is hij een 11-jarig kind, en ik wil ook helemaal niet met hem onderhandelen, maar aangezien hij officieel door het Jugendamt als gesprekspartner wordt gezien, moet ik dat dus wel doen.

I feel like I am in a Kafka novel.

Nu zijn we weer terug bij alleen nog een keer in de twee weken een weekend. De avond in de week is voorlopig uitgevallen. Ik heb een afspraak gemaakt met de mevrouw van het Jugendamt, maar die heeft pas op 9 december tijd. Kan ik me ook wel voorstellen, er zijn natuurlijk veel ergere gevallen.

Men kan zich misschien voorstellen dat mijn gevoelens t.o.v. mijn ex, die ten tijde van onze scheiding nog zeer neutraal waren, zich ondertussen in regelrechte haat dreigen te veranderen. Voor passende suggesties aangaande legale maar doeltreffende wraakacties ben ik zeer erkentelijk.

Bezoekregeling

Mijn ex en ik hebben een bezoekregeling voor onze 11-jarige zoon. Omdat het af en toe een beetje knarst in de uitvoering van die regeling hebben we die twee jaar geleden schriftelijk vast laten leggen bij het Jugendamt (bureau voor jeugdzorg?). Dat ging redelijk goed, als je ervan afziet dat mijn ex aan de tijden knaagt en een keer succesvol verhinderd heeft dat ik met hem naar Nederland kon om de 80ste verjaardag van mijn vader te vieren.

Nu mijn partner en ik samen zijn gaan wonen, zijn er weer problemen. Voor de niet-ingewijden: mijn huidige partner was vroeger bevriend met mijn ex. Mijn ex heeft haar dat zeer kwalijk genomen en is nog steeds haatdragend, hoewel ze dat ontkent. Zo geeft ze bijvoorbeeld kadootjes terug die mijn zoon van mijn partner heeft gekregen (in zijn bijzijn), en heeft ze ons een keer een boek kado gedaan over 'Problemen met ouder worden'. Dat boek was bedoeld als sneer naar mijn partner, omdat die een paar jaar ouder is als zij.

Vier weken geleden sprak mijn ex mij aan met het verzoek de bezoekregeling te veranderen, omdat mijn zoon zou moeten wennen aan de 'nieuwe levenssituatie'. Voorstel: in de weekenden niet meer overnachten bij mij, maar thuis bij mama. Needless to say, was ik het hiermee niet eens. [Update: De ware reden om de regeling te veranderen is haar houding tegenover mijn partner. Vanaf het begin heeft ze geprobeerd het contact tussen mijn zoon en de nieuwe partner te verhinderen, totdat we in de genoemde regeling bij het Jugendamt daar een stokje voor gestoken hebben. Het Jugendamt heeft toen duidelijk gemaakt dat de moeder er niets over te zeggen heeft met wie het kind omgang heeft als hij bij mij is.] Een briefwisseling is nu ontstaan met kopieen aan het Jugendamt. Mijn argument: er is geen reden om de bezoekregeling te veranderen, en de regeling kan alleen veranderd worden met instemming van beide kanten.

So weit so gut.

In een van de brieven had mijn ex nog twee andere alternatieve bezoekregelingen voorgeslagen, die ik om genoemde redenen heb afgewezen.

Dit weekend was mijn zoon bij mij in de nieuwe woning, en hij bracht het gesprek op de bezoekregeling. Normaalgesproken bespreek ik dat natuurlijk niet met hem, maar hij begon er over. Op een gegeven moment vroeg hij hoe ik dan ZIJN voorstellen vind voor de bezoekregeling. Nu blijkt dat de mevrouw van het Jugendamt, op initiatief van mijn ex, onze zoon heeft uitgenodigd, en hem gedetailleerde voorstellen voor alternatieve bezoekregelingen heeft laten doen. Mijn ex had daar al mee gedreigd, waarop ik mijn zoon gerust kon stellen door hem uit te leggen dat dat geen verplichting is, maar nu is dat dus toch gebeurd. Ik was perplex. De voorstellen in de brief van mijn ex stammen van mijn zoon! Ik vind het echt van de zotte om een elfjarig kind met zulke vragen te belasten. Hij is daarvoor te jong, het is niet fair hem met zulke vragen te belasten, en hij wordt misbruikt om een conflict tussen de ouders op te lossen.

Als klap op de vuurpijl zei hij mij zondag dat het beste aan de nieuwe woning is dat hij nu een eigen kamer heeft om in te slapen. Hij dacht namelijk dat hij in de nieuwe woning bij mijn partner en mij in bed zou moeten slapen. Hoe hij op dit idee komt is mij een raadsel. Ik wil niemand beschuldigen zonder bewijzen, maar jullie begrijpen waar ik aan denk.

Morgen bel ik met de afdelingsleider van het Jugendamt en zal hem vragen wat hij ervan vindt dat kinderen op deze manier in een conflict betrokken worden. Vandaag was hij niet te bereiken. Ik ben echt pissig.

De verhuizing

We zijn de in de nieuwe woning. Op het moment laveren we nog door een woud van stapels met verhuisdozen, wat vooral 's nachts tot hachelijke situaties leidt. De eerste avond moest ik een weg vrijmaken om mijn kant van het bed te kunnen bereiken.

De verhuizing zelf is redelijk gelopen. Ik heb alleen een beetje spierpijn in mijn rug, voor de rest gaat het wel. Omdat er zoveel gebeurd is, doe ik maar een dag voor dag- verslagje.

Woensdag

Woensdag tot en met vrijdag had ik vrij genomen. Vrijdag zou mijn eigen verhuizing plaatsvinden, zaterdag die van mijn vriendin, zodat ik nog twee dagen had om voor te bereiden.
Woensdag ben ik bezig geweest spullen in te pakken, de computer heb ik afgekoppeld en ingepakt, ik heb snel nog het vorige logje geschreven omdat ik het goed vind dat kartelvorming wordt aangepakt, en de grotere meubels heb ik gedemonteerd.


Donderdag

Donderdag-ochtend wilde ik beginnen de laatste kamer in de nieuwe woning te schilderen. Echter toen ik daar aankwam, was de man nog bezig die het parket behandelde. In deze kamer waren donkere vlekken in het parket waar de meubels gestaan hadden, en daarom had ik verlangd dat het behandeld word. Aangezien de huis-eigenaar vorige week op vakantie was, kon maandag pas de goedkeuring voor de behandeling gegeven worden. De parket-man zou het allemaal nog net redden op tijd klaar te zijn zodat ik donderdag kon schilderen. Hij moest echter nog een laagje lak aanbrengen, en dat moest nog twee uur drogen. Ik alvast mijn krijtverf aangemengd, dat moet immers zowiezo nog een uur intrekken, en terug naar mijn oude woning om de laatste spulletjes in te pakken en mijn bed te demonteren waar ik die nacht nog in geslapen had. Nog een geluk dat ik niet ver weg verhuis, dan had ik mooi een halve dag verloren. Omstreekst twaalf uur was ik terug en ik had net de twee kleuren verf gemengd en de vloer afgeplakt, toen mijn vriendin voorbijkwam om te kijken hoe ver ik was. Niet zo ver dus. De vriendin had lekkere broodjes meegebracht dus eerst maar even pauze gehouden. Had ik al verteld dat in het nieuwe huis ook de broer van mijn vriendin woont? Hij woont op de tweede verdieping, wij op de eerste. Aan hem hebben we te danken dat we zo vroeg wisten dat de woning vrijkwam, zodat we direkt met de eigenaar konden onderhandelen en geen makelaarscourtage betaald hebben. De broer kwam ook nog even langs en al met al ben ik om half drie pas begonnen met het echte schilderwerk. Dat liep dan allemaal voorspoedig met een uitzondering. Ik schilderde de ene helft van de kamer Ockergold (licht geel) en de andere helft licht (cappucino-) bruin. In de hoeken waar de kleurovergang is moet je natuurlijk afplakken, zodat de kleuren niet door elkaar lopen. Bij de eerste kleur is dat geen probleem, bij de tweede kleur moest ik de muur afplakken die ik net geschilderd had. Dat ging in een hoek goed, de andere hoek is echter een buitenwand en daar was de verf dus nog niet droog. Op natte verf kun je geen plakband plakken. Omdat ik niet nog een dag kon wachten, de volgende dag was immers de verhuizing, heb ik het laatste stukje voorzichtig met een dunne kwast gedaan zonder af te plakken. Hier en daar is nu de scheiding tussen de kleuren niet perfect vanwege mijn trillende hand, maar als je snel door de kamer rent merk je er niets van. 's Avonds tegen half acht was ik klaar.


Vrijdag, verhuizing 1

's Morgens om half acht kwam de verhuiswagen. De ploeg bestond uit vier mannen: drie sjouwers en een keukenmonteur. Het waren geen grote krachtige figuren zoals ik eigenlijk verwacht had, alleen een van hen zag eruit alsof hij regelmatig het fitness-centrum bezoekt. Dat was dan wel degene die het meeste klaagde en minstens vier keer gevraagd heeft: "So, das war es aber, oder?". Nee, dat is het nog niet. Hier staat nog wat op het balkon, hier staat nog wat in de tuin, hier staat nog iets in de kelder en hier in de andere kelder ligt nog een surfplank en staat nog een wasmachine. In anderhalf uur was alles in de vrachtwagen gealden en was alleen de keukenmonteur nog bezig een paar dingetjes af te schroeven. We spraken af elkaar bij het nieuwe huis weer te zien, de mannen gingen eerst een korte ontbijtpauze houden.
In het nieuwe huis was het mijn taak te dirigeren waar alle spullen naar toe moesten. Het probleem was dat ik eigenlijk op twee plaatsen tegelijk moest zijn. Ik moest beneden zijn bij het uitladen om te kijken wat naar boven moet en wat naar de kelder moet, en boven moest ik zijn om te zeggen wat in welke kamer komt. Zelf meesjouwen is dan ook eigenlijk niet meer mogelijk (wilde ik natuurlijk ook niet, daarvoor betaal ik immers het verhuisbedrijf). Een beetje problematisch was mijn mooie rode lederen Ikea-slaapbank. Bij Ikea kun je meubels in verschillende kwaliteit krijgen en dit is een vrij goede, stabiele bank. Dat merk je dan ook aan het gewicht, hij is loeizwaar. Al zwetend kwamen de fitness-man en een collega naar boven. Ik zei nog naar rechts, maar de fitness-man liep al half met de zware bank de verkeerde kamer in. Na een hartgrondig 'Scheiße' toch nog in de goede kamer terecht gekomen.
Bij het monteren van de keuken is ook nog een probleempje ontstaan. Ik had opdracht gegeven dat de keuken alleen maar gedemonteerd en gemonteerd hoeft te worden. Een kleine verandering was wel noodzakelijk, omdat de nieuwe keukenmeubels iets korter zijn dan de oude met als gevolg dat de aansluiting voor de waterkraan naast het kastje zit waar eigenlijk de gootsteen is, en niet precies erachter zoals het eigenlijk hoort. De slangen moeten dus verlengd worden en er moeten een paar gaten in de zijwand van het gootsteenkastje gezaagd worden. Dat veroorzaakte het volgende gesprekje: "Dat kunnen we niet, in de opdracht staat -geen ombouw-". Ja maar, als ik dan gewoon iets bijbetaal? "Nee dat gaat niet, want we hebben ook geen gereedschap daarvoor bij ons". Wat heeft u dan nodig? "Een decoupeerzaag". Geen probleem, die heb ik zelf. Haha, ik ben niet voor een gat te vangen!
Een vraag van de keukenmonteur verrastte mij. "Heeft u iemand besteld om het elektrische fornuis aan te sluiten? Dat mogen wij namelijk niet". Dat is Duitse Gründlichkeit ten top. Het fornuis heb ik dus zelf snel aangesloten, als er dan ooit een brand door kortsluiting ontstaat is het nu mijn schuld.
Ik had de indruk dat de verhuizing zeer voorspoedig verliep en veel sneller dan gepland. Ze hadden parkeerverbod-borden opgesteld die tot 16:00 uur gingen, en om half een waren we klaar. Toen bleek dat ze eigenlijk om twaalf uur klaar wilden zijn, en nog een tweede verhuizing moesten doen op dezelfde dag. Met een fooi van 10 euro per persoon heb ik ze dan laten gaan.
's Middags heb ik als eerste het bed weer in elkaar gezet. Dan moest ik nog allerlei nieuwe slangen kopen om de keukenkraan aan te sluiten. Dat deed ik in mijn favoriete doe-het-zelf winkel Striepecke. Dat is een oude winkel die nog uit de DDR-tijd stamt. Het is een ouderwetse winkel waar je persoonlijk geholpen wordt door iemand die overal verstand van heeft en precies weet wat je nodig hebt, ook al kom je met vage leken-beschrijvingen. Het kost allemaal wel wat meer dan bij Obi of Praktiker, daar staat dan wel tegenover dat je geen uren hoeft te zoeken, en door de goede hulp nooit terug hoeft omdat je per ongeluk het verkeerde hebt gekocht. Nu stond er met grote letters 'Räumungsverkauf, alles muß weg' op de ramen. Het blijkt dat ze de winkel moeten sluiten omdat ze geen krediet meer krijgen. De man die het mij vertelde zei dat het aan de financiele crisis ligt, en dat zal er in ieder geval mee te maken hebben. Zo krijgen de hardwerkende mensen die niets met het financiele debacle te maken hebben nu de lasten te dragen, en ik ben mijn favoriete winkel kwijt. Scheiße!
Bij het monteren van alle slangetjes is een buisje van het koude water aan de onderkant van de kraan geknikt en lek geraakt. Ik had dus in principe alleen warm water. Daar kun je niks mee, dus heb ik het zo omgeschroefd dat we nu alleen koud water hebben. Dat koude water komt echter wel uit de kraan voor het warme water. Dat moet voorlopig genoeg zijn, ik ga dan nog kijken of ik het buisje kan repareren of dat ik een nieuwe kraan moet kopen.
Als laatste aktie op deze dag heb ik samen met mijn schoonzoon de klerenkast voor de slaapkamer gemonteerd.

Zaterdag, verhuizing 2

Op zaterdag hebben we de spullen van mijn vriendin verhuisd. Deze verhuizing was van een ander kaliber. Ten eerste heeft mijn vriendin ongeveer twee keer zoveel spullen, zij is namelijk iemand die heel slecht iets weg kan gooien. Daar horen ook veel oude houten kasten bij. Ten tweede is bij haar een verhuizing meer een soort feestje waar ongeveer 15 mensen komen om te helpen, in dit geval waren dat 10 mannen en 5 vrouwen. Een paar mensen brachten eten mee: een grote schaal met gesmeerde broodjes, een grote portie aardappelsla, een grote pan zelfgemaakte soep en zelfgemaakt gebak. Alleen het bier hebben we zelf gekocht.
Tegen het eerste probleem bij deze verhuizing waren we de vorige avond al aangelopen. We hadden een grote bestelauto gehuurd, ik geloof een Mercedes 311, en die ging niet door de krappe bocht in de smalle straat naar de parkeerplaats naast de oude woning van mijn vriendin. Ik had de auto al ergens anders geparkeerd onder het motto 'dat probleem bekijken we morgenochtend wel'. De buurman bracht ons toen op het goede idee dat je de afsperringen aan de rand van de parkeerplaats, die uit grote stalen beugels bestaan van een halve meter hoog, los kunt schroeven en zo de inrit kunt verbreden. Dankjewel, buurman!
Om negen uur waren de meeste helpers ter plekke en begon het inladen. Nadat we eerste lading hadden uitgeladen ontstond er een discussie over de eerste eet- en drinkpauze. Of we die nu al doen om half elf, of eerst nog de tweede lading ophalen? Het was moeilijk af te spreken, omdat de helft van de mensen in de oude woning was gebleven. We besloten nog een lading te doen en daarna begon 'das große Fressen'.
Na het eten en drinken ging ik naar de kelder, waar ik die dag nog niet geweest was, om iets te halen. In de nieuwe woning hebben we een behoorlijk grote kelder van 4 bij 3 meter, en na mijn verhuizing van de vorige dag was die ongeveer voor een derde vol met mijn 2 surfplanken, skis, snowboard, winterbanden en andere spullen die ik altijd in de kelder had staan. Mijn vriendin had in de oude woning zo goed als niets in de kelder, maar ze had een aantal spullen waarvan ze wist dat ze die niet kwijt zou kunnen in de woning zelf, naar de kelder verbannen. Toen ik de deur opende naar de kelder kreeg ik een klap in mijn gezicht (figuurlijk). De deur ging nauwelijks open, de kelder was VOL. Bovendien stond er veel schots en scheef. Ik ben zelf een redelijk ordelijke persoon, zelfs in mijn kelder is het opgeruimd, zodat ik ook iets terug kan vinden en mijn kelder niet vol staat met vergeten spullen die ik nooit meer gebruik. Toen ik de kelder zo zag, was ik echt een beetje 'angepisst' en had mijn eerste serieuze dip sinds het begin van de verhuizing. Het commentaar van mijn vriendin: 'ik had het je toch gezegd dat ik spullen in de kelder moet neerzetten'.
Na een half uurtje pruilen heb ik me eroverheen gezet, er is ook zoveel te doen dat je niet 'bij de pakken neer kunt zitten', en we hebben de derde en laatste lading gehaald. Hoewel men van mening was dat de woning na de tweede lading zo goed als leeg was, ging bij de derde lading de auto nog een keer helemaal vol met Kleinkram, planten en schilderijen. 's Middags tegen een uur of vier was deze verhuizing ook achter de rug wat betreft het in- en uitladen. Op verzoek van de broer van mijn vriendin hebben we toen nog een keukenbuffet uit zijn woning met de verhuisauto naar zijn dochter getransporteerd. Om vijf uur hebben we de auto teruggebracht. Officieel moet je hem voltanken voordat je hem afgeeft, maar we hebben zo weinig kilometers gereden, dat het metertje van de tank nog helemaal op vol stond, zodat ik dat maar achterwege heb gelaten.
Dat huren van de bestelauto (bij Sixt) is nog een verhaal apart. De auto hadden we op Internet gereserveerd en vrijdagavond opgehaald. Je moet dan ondertekenen in welke toestand (beschadigingen) de auto zich bevindt, maar dat kun je op dat moment niet controleren, want het is al donker. Dan zet je je handtekening niet op een stuk papier met een huurcontract dat je kunt lezen, maar op een klein apparaatje dat aan de computer zit aangesloten. Geen idee wat je op dat moment in werkelijkheid ondertekent, als je het goed beschouwt. Ik zeg dus tegen die man (overigens een zeer behulpzame en professionele persoon): ik hoop dat uw computer mijn handteking onder het juiste contract zegt, dat zou wel fijn zijn. Waarop de man mij verzekerde dat ik hem kon vertrouwen (dat zeggen bedriegers ook altijd), en dat heb ik dan maar gedaan. Maar eerlijk gezegd bevalt het me helemaal niet.

De rest van het weekend was een lange aaneenschakeling van meubels opbouwen en dozen uitpakken en inruimen.

De keuken, de stereo, de televisie, de wasmachine, de telefoon en het dsl-internet zijn aangesloten en functioneren.

Ik ben moe maar tevreden. Verhuizen is een hoop werk en veel georganiseer, maar het geeft ook voldoening omdat je zo duidelijk ziet hoe ver je gekomen bent. En het is een aardige afwisseling van mijn normale werk. Dit log schrijf ik op mijn werk, waar ik nu weer een paar dagen uit kan rusten.

Vanaf morgen zijn we 3 dagen in Nürnberg voor een technische cursus. Eens zien of ik daar online kom.


Groeten uit de Zone.

Wie is er voor de vrije markt?

De grote bedrijven en ondernemers zou je zeggen. Er zijn echter twee componenten van een vrije markt die totaal verschillend beoordeeld worden. De eerste is: zo weinig mogelijk inmenging van de overheid (belastingen, in-/uitvoerregels, producteisen, etc). Daar zijn alle ondernemers het met elkaar eens: minder overheid is beter. De tweede is vrije concurrentie. Dat veel ondernemers daar helemaal niet op zitten te wachten kunnen we opmaken uit de onthullingen die ons met regelmaat bereiken over kartelvorming en de moedige bestrijding ervan door enkele mensen uit de Europese commissie.

Dat geeft de burger moed. Net alsof toch niet altijd het grote geld wint.

[Heb net de kelderspullen ingepakt. Nu nog alle meubels demonteren. Morgen schilderen. Overmorgen verhuizen.]

De overeenkomst tussen cultuur en shoppen

Cultuur wordt hier met een grote K geschreven en neemt onder bepaalde bevolkingsgroepen een belangrijke plaats in. Cultuur is een serieuze zaak. In Weimar is een grote Theatertraditie en toen daar onlangs de intendant moest vertekken vanwege een conflict met de gemeente, kwam DE BEVOLKING IN OPSTAND, en de intendant werd weer aangesteld.

In Erfurt is sinds een paar jaar weer een groot opera-theater waar ik twee of drie keer geweest ben. Een keer ben ik naar een kerstvoorstelling geweest van de Zauberflöte van Mozart. Ik wilde daar naar toe omdat ik op een introductie-middag de Königin der Nacht (sopraan) een aria in de zogenaamde koloratursopraan op 10 meter afstand heb horen zingen, en ik was daar enorm van onder de indruk. Hier is een voorbeeld van een uitvoering. Omdat het zo'n moeilijk stuk is zijn er meerdere uitvoeringen te vinden die niet zo de moeite waard zijn, ik moest dus even zoeken. Bij 0:43 min begint het zgn. koloratur-gedeelte. Ik persoonlijk krijg er kippevel van, en ik hou eigenlijk niet van opera. In Erfurt werd de rol gezongen door Christina Rümann. Prachtig, hoe sommige mensen kunnen zingen. Sommige muziek moet je gewoon in levenden lijve ervaren, het is absoluut geen vergelijk met een weergave over een geluidsinstallatie. Ik denk bijvoorbeeld aan U2. Ik heb een hekel aan massa-events, maar voor deze band maak ik graag een uitzondering. Het mooiste concert was in de Waldbühne in Berlijn. Dat is een relatief klein amphitheater dat mooi gelegen is. Het geluid van Edge op gitaar live is onbeschrijflijk, het 'vult' de ruimte.

Terug naar cultuur. Net als met vele andere dingen heb ik een gespaltenes Verhältnis met cultuur. Bepaalde vormen van cultuur zoals ik net heb beschreven, maar ook sommige schilderijen of gebouwen, vind ik bijzonder mooi en voor die ben ik ook bereid geld uit te geven. Waar ik echter een broertje dood aan heb, en dat gaat zover dat ik er lichamelijk misselijk van word; mijn vriendin maakt zich dan zorgen omdat ik zo bleek word en ik heb het gevoel dat ik ieder moment flauw kan vallen, is wanneer er een halve dag of meer wordt uitgetrokken om meerdere dingen te gaan bekijken. Ik denk bijvoorbeeld aan een stadsbezoek. Je wandelt urenlang door de stad en bekijkt de mooie oude gebouwen. Of je bezoekt een museum en loopt daar uren in rond. Ik kan dat niet, een uurtje houd ik het vol, als ik mijn best doe twee, maar dan heb ik een pauze nodig. Bij een koffietentje naar binnen, even lekker zitten in het park, of wat dan ook. Als ik dat niet doe krijg ik het benauwd, raak snel geirriteerd, word zwak, bleek en misselijk.

Bij nader inzien is dat niet alleen bij cultuur. Hetzelfde probleem heb ik op een markt, in grote warenhuizen, überhaupt bij inkopen. Het is een typisch voorbeeld van een psychosomatisch verschijnsel: lichamelijke klachten met een psychische oorzaak.

Wat dat betreft passen mijn vriendin en ik goed bij elkaar; in tegenstelling tot de meeste vrouwen houdt zij net als ik niet van lang inkopen. Zij vindt het leuk met mij samen inkopen te doen omdat ik inkoop OM IETS TE KOPEN. Dat betekent dat ik hooguit 2 of 3 winkels inga om te vergelijken en dan iets koop. Lekker snel dus. Ik vind het namelijk wel leuk om iets te kopen, maar niet om te shoppen. Het is gewoon lekker iets mooi nieuws te kopen, vooral als het iets technisch nieuws is wat er mooi uitziet en waar je wat aan hebt. Konsumrausch heet dat. Het geluk van het consumeren.

Groeten uit de Zone, waar het consumeren het eerste was dat van het Westen werd overgenomen.

Tussenstand van de verhuizing

Het is kwart voor een 's nachts dus het kan zijn dat ik een paar typfouten maak. Volgende week donderdag is het zover, dan verhuis ik. Twee dagen later verhuist mijn vriendin (naar dezelfde woning naturrlijk).

Ik heb net nog een paar dozen ingepakt en ben nu bij 15 stuk. De nieuwe woning is op 1 kamer na geschilderd. De laatste kamer kan nog niet geschilderd worden, want daar moet het parket nog bijgewerkt worden, en dat schijnt nogal stof en rotzooi te geven. Is niet zo goed voor pasgeverfde muren.

Ik heb twee offerte's aangevraagd van verhuisbedrijven omdat ik het deze keer niet zelf wil doen. Eentje heb ik binnen, de tweede komt morgen. Inclusief keuken demontage en montage wil het ene bedrijf ongeveer 1000 euro hebben. Voor mijn kleine 2-kamer woning en kelder vind ik dat wel een beetje veel. Als ik de keuken zelf doe blijft er nog altijd 720 euro over. Mijn vriendin heeft veel connecties en kent een paar lui die het zwart doen, wat natuurlijk een stuk goedkoper is. Ik ben geneigd mijn principe's overboord te zetten...

De kunst bij het van te voren inpakken is om die dingen die je het vaakst nodig als laatste in te pakken. Ik ben dus begonnen met boeken en zomerkleren. Als laatste zal ik waarschijnlijk de computer loskoppelen en inpakken. Die heb ik het meeste nodig van al mijn spullen..

Morgen ga ik Luftpolsterfolie kopen om onder andere de geluidsinstallatie veilig in te pakken. Het gebeurd me steeds vaker dat het Nederlandse woord voor iets me niet te binnen schiet, nu dus ook voor Luftpolsterfolie of Blasenfolie. Dat is van dat plastik verpakkingsmateriaal met bubbeltjes erin. Je weet wel, die je zo lekker kapot kunt drukken tussen duim en wijsvinger. Hmmm, ik verheug me er al op.

[Update: na gezamenlijk inspanning en Internetrecherche van medeblogger Xiwel weten we nu dat Luftpolsterfolie in het Nederlands officieel Noppenfolie of luchtkussenfolie heet, in de volksmond meestal bubbeltjesplastic genoemd.]

De beloftes van Barack Obama

Hier nog even de doelen en belofte's van de winnaar op een rijtje zoals ze te vinden zijn op zijn website, zodat we later terug kunnen kijken om te zien hoeveel van die doelen er bereikt zijn:

Ekonomie
- 95% van de working class gaat minder belasting betalen
- kleine bedrijven en startups hoeven geen capital gains tax (vermogensbelasting) meer te betalen
- geen belastingvoordelen meer voor bedrijven die jobs naar het buitenland (lage-lonen landen) exporteren
- Creeren van 5 miljoen banen in 'groene technologie'
- Minimumloon verhogen en koppelen aan de inflatie
- De rijkste 2% van de bevolking gaan meer belasting betalen

BTW: De rijken meer belasting te laten betalen is wel degelijk effectief in tegenstelling tot wat ik altijd dacht. Hier is het bewijs. De 10 rijkste procent van de Amerikaanse bevolking bezitten 71% van het totale vermogen en betalen 66% van de totale loonbelasting. De rijkste 1 procent van de bevolking betaalt zelfs 34% van de totale loonbelasting. Ik vind dat nogal wat.

Onderwijs
Barack Obama heeft veel plannen om het onderwijs te verbeteren, maar geeft daar geen cijfers bij over de resultaten die hij daarmee wil bereiken. Het zal dus moeilijk worden hem daar op belofte's vast te pinnen. De plannen zijn:
- Ervoor zorgen dat meer kinderen naar de kleuterschool gaan zodat ze beter voorbereid zijn op de basisschool (Zero to Five Plan)
- Het Early Head Start programma wordt verviervoudigd. Dat is een programma waarbij zwangere vrouwen uit sociaal zwakke achtergronden ondersteund worden met cursussen en informatie. Of met die verviervoudiging het aantal deelnemers of de hoeveelheid subsidie bedoeld wordt, is mij niet duidelijk.
- Wetenschappelijke vakken en wiskunde krijgen de hoogste prioriteit. Er zullen meer leraren op dit gebied aangesteld worden
- De studiefinaciering wordt zodanig hervormd dat er in 2016 vijftig (!) procent meer studenten aan colleges studeren
- Met behulp van het Teacher Residency Programs worden 30.000 nieuwe leraren op probleemscholen aangesteld


Buitenlandse politiek
- In vier jaar wordt al het nukleaire materiaal dat wereldwijd niet in handen van staten is (loose nuclear material) 'veilig gesteld'. In de strijd tegen terroristen natuurlijk. Ik vraag me af hoe hij dat voor elkaar wil krijgen.
- Met Iran wordt de diplomatieke weg in de onderhandelingen vervolgd. In de onderhandeling worden beloningen voor meewerken en afstraffingen in de vorm van ekonomische boykot en politieke isolatie aangeboden. Er wordt niets gezegd over militaire consequenties.
- De officiele opdracht van het ministerie van buitenlandse zaken wordt: de oorlog in Irak 'succesvol' te beeindigen. De Iraakse regering zal daartoe tot meer eigen verantwoordelijkeid gedwongen worden.
- Ook met Amerika-vijandige regimes worden gesprekken gevoerd.
- In arme landen in Afrika worden nieuwe Amerikaanse consulaten geopend
- De globale armoede wordt bestreden: Het Millennium Development Goal wordt ondersteund waarin staat dat de wereldwijde armoede in 2015 gehalveerd wordt (geloof je het zelf?). Om dit doel te ondersteunen wordt de geldstroom verdubbeld naar 50 miljard Dollar.
- Nieuwe partnerschappen opbouwen met aziatische landen


Gezondheidszorg
- De kosten voor gezondheidszorg voor een doorsnee gezin worden 2.500 Dollar per jaar minder(!).
- Gezondheidsverzekeraars worden verplicht gesteld ook klanten aan te nemen die reeds klachten/ ziektes hebben
- Grote werkgevers worden verplicht om een bijdrage aan de ziekteverzekering te betalen
- Een enigszins vaag omschreven National Health Insurance Exchange gaat ervoor zorgen dat betaalbare zorg voor iedereen bechikbaar wordt
- Ziektekostenpremie wordt aftrekbaar van de belasting voor 'iedereen die dat nodig heeft'


In mijn ogen bijna allemaal verstandige en zinvolle plannen. Op enkele punten gaat het zelfs niet ver genoeg naar mijn smaak (gezondheidszorg). Ik en met mij bijna de hele rest van de wereld ben blij met de uitslag van deze verkiezingen. Misschien gaat de wereld werkelijk een klein beetje veranderen...

Blijft nog de vraag wie dat allemaal gaat betalen.

Voorlopig heeft Obama nog de bescherming van de underdog en de heldenverering. Hoe lang zal het duren voordat hij openlijk door zijn eigen stemmers en partijgenoten op het matje geroepen wordt? Officieel na de eerste 100 dagen van zijn ambtstijd. Die begint overigens pas op 20 januari 2009.

Groeten uit Erfurt

Lijstje met onderwerpen

Aan de rechterkant van deze pagina (een stukje naar beneden) vind je nu een lijstje met bijdragen uit deze blog gerangschikt naar onderwerp. Voor mensen die er later bij zijn gekomen en het misschien leuk vinden rond te neuzen in het archief.

Schilderen 2

Godtering wat is dat een werk! (Ik heb gelezen dat ik nu officieel mag vloeken, dus daar gaat ie). Waarom heb ik spierpijn in mijn benen en billen van het schilderen? Van het gehurkt laag bij de grond werken. Een stijve nek krijg ik ook als het zo door gaat, van het naar boven kijken. De kamers zijn namelijk zeer hoog, gemeten heb ik het niet maar ik schat tussen de drie en drieenhalve meter.

Tot nu toe zijn klaar de keuken (groen), de woonkamer (helft goudgeel en half wit) en de slaapkamer (drie muren terracotta en een wit). Ik moet nog iets toevoegen aan wat ik eergisteren vertelde over krijtverf die zo perfect opdroogt. Dat klopt wel, maar het effect wordt minder naarmate je er meer kleurverf bijmengt. Bijvoorbeeld in de keuken heb ik een op vijf gemengd (een deel kleur, vijf delen witte krijtverf), en daar is het resultaat zeer goed. In de woonkamer heb ik ongeveer 1 op 1 gemengd en daar zie je nu heel licht de strepen waar de verfroller er twee keer overheen is gegaan. Ik ben er niet helemaal tevreden mee, eens kijken of het beter wordt als het nog langer droogt.

Vandaag is de badkamer aan de beurt. En dan kan ik weer een week uitrusten op mijn werk.

Schilderen

Het wordt nu menens met de verhuizing. Gisteren hadden we de overname, morgen beginnen we met schilderen.

De laatste keer dat ik een woning geschilderd heb, ben ik fan geworden van Kreidefarbe. Ik moest de woning waar ik toen uittrok schilderen voor de overname. Ik had eerst met gewone kant- en klaar verf geschilderd en was zo dom om dat 's avonds te doen. Het resultaat zag er bij daglicht belabberd uit: donkere en lichtere plekken, en strepen op plekken waar ik er een tweede keer overheen was gegaan. Ik dacht laat maar gaan, maar bij de overname werd het dus niet geaccepteerd, en ik moest het grotendeels opnieuw doen. Toen heb ik me door iemand laten overtuigen het met Kreidefarbe te doen (als iemand me kan vertellen hoe dat in het Nederlands heet?)[Update: krijtverf of kalkverf]. Dat koop je als poeder, het is op basis van krijt (Rügener Naturkreide in dit geval, ja ja!) en het wordt met water aangelengd. Beetje roeren, het makkelijkste gaat dat met de boormachine en een hulpstuk, en dan nog een uur laten 'trekken'. Als je het op de muur smeert is het eerst een beetje gelig, maar het droogt prachtig wit op en het dekt perfect, hoe slecht je ook geschilderd hebt! [Update: en schijnbaar is het ook nog ecologisch verantwoord.]

Precies dezelfde verf kon ik deze keer niet krijgen, maar we hebben nu geleimte Wandfarbe gekocht. Dat stamt schijnbaar nog uit de DDR. Dat is bijna hetzelfde, behalve dat er nog lijm bijzit.

Aangezien mijn vriendin allergisch is voor witte wanden, en ik dat langzamerhand ook wel saai begin te vinden, hebben we er Abtönfarbe in verschillende kleuren voor de verschillende kamers bij genomen. Dat wordt naar smaak bij de witte verf gemengd. Zo krijgen we een groene keuken, woonkamer in 'oker-goud', slaapkamer in 'oker' (oker is in dit geval een soort beige), een kamer in capuccino en een in terracotta. Natuurlijk allemaal zeer licht van kleur.

In totaal plannen we twee weekenden in voor het schilderen.

Dat wordt lekker kledderen morgen, hhm..

Even tussendoor

Holy shit! Toen ik zei 'als hij niet voortijdig doodgeschoten wordt' dacht ik niet dat ik zo dicht bij de waarheid zat.

Nooit meer verkouden

Vroeger hield ik het voor een sprookje, dat koud douchen je harder maakt, flauwekul uit grootmoeders tijd. Totdat ik drieenhalf jaar geleden een voorlezing bezocht van de humoristische schrijver Max Goldt, waarin hij op overtuigende wijze uit de doeken deed dat hij geen verkoudheid meer heeft gehad sinds hij koud doucht.

En het klopt! Vroeger was ik minstens twee keer per jaar verkouden, maar eigenlijk vaker 4 tot 5 keer. Na de brainwashing van Max Goldt besloot ik het ook uit te proberen. [Update: Ik douche nu tenminste iedere werkdag koud.] Over de eigenlijke werking van het koude water op de huid had ik al eens gelezen in een folder over de sauna: de plotselinge koude-schok doet de bloedvaten in de huid samentrekken zodat je minder warmte afgeeft, en het geforceerd uitlokken van dit effect door een koude douche of een ijsbad na de sauna 'traint' de bloedvaten zodat ze wanneer het menens wordt (opeens koud weer) fatsoenlijk reageren. [Update: Dit is wat in het algemene spraakgebruik beschreven wordt als 'het verhoogt de weerstand'.]

En zie daar: tatsächlich ben ik sindsdien niet meer echt verkouden geweest in de zin van hoesten, niezen, keelpijn en neus snuiten.

Tot het afgelopen weekend. Anderhalve dag keelpijn en vandaag loop ik een beetje te snotteren. Ik ben echter zelf schuldig, want ik heb de afgelopen twee weken te weinig geslapen en daarmee mijn immuunsysteem om zeep geholpen. Tel daarbij op vies koud en nat weer en voila. Nichtsdestotrotz heeft de keelpijn niet lang geduurd en ik verwacht dat het gesnotter ook snel voorbij is. Dat is niets vergeleken met mijn vroegere verkoudheden die minimaal twee weken en maximaal veertien dagen duurden.

Voor degenen die het ook willen proberen: koud douchen wil goed uitgevoerd worden. Je kunt niet de kraan op koud zetten en dan gewoon douchen zoals vroeger, dan krijg je of een hartinfarct of een longontsteking, of tenminste gil je zo hard dat je huisgenoten je vriendelijk zullen verzoeken toch weer gewoon te gaan douchen. De juiste manier gaat alsvolgt: je neemt de koude straal en begint bij de ledematen, die je van buiten naar binnen besproeit. Dat wil zeggen, in de richting van het hart; bij de benen begin je bij de voeten en dan naar boven, bij de armen begin je bij de handen en dan richting schouders. Dan komt de romp van beneden naar boven en dan het hoofd.

Andere voordelen van koud douchen zijn, afgezien van nooit meer verkouden worden:
- Het is beter voor de huid (ook al omdat je niet meer zo lang onder de douche staat)
- Je bent echt goed wakker na het douchen
- Het is goedkoper!
- Nadat je eraan gewend bent is het eigenlijk wel lekker
- Geen geklooi meer op vakantie in hotelbadkamers waar je het warme water niet goed in kunt stellen
[Update:
- En om bij de laatste mode te blijven: Je spaart energie en VERMINDERT DUS DE CO2-UITSTOOT]

Overigens, een van de meeste gebruikte Duitse begrippen voor 'watje' is WARMDUSCHER. Wie tegenwoordig nog warm doucht is dus een watje.


Groeten uit de Zone

Een pleidooi voor Langzaamheid

Ik neig van nature tot langzaamheid, dus toen ik een paar jaar geleden het boek Die Entdeckung der Langsamkeit van Sten Nadolny kadeau kreeg was ik meteen gefascineerd. Er is wel meer over dit onderwerp te doen tegenwoordig getuige bijvoorbeeld de kreten Slow Food en Entschleunigung. Wij waren ooit eens een keer op vakantie in Venezuela en daar heb ik tijdens een oerwoudtripje in een dorp dat door bijna-echte inboorlingen werd bewoond voor het eerst een vrij levende luiaard gezien. Hij werd daar gehouden als huisdier (erg makkelijk want wegrennen doet ie niet) en hij had ogenblikkelijk mijn sympathie gewonnen. Een ongelooflijk tevreden grijns lag op zijn gezicht en hij leek zich nergens druk over te maken.

Nog lang nadat ik het boek gelezen had bleef de indruk hangen en ik begon bij elke activiteit de voor- en nadelen ervan te bedenken om ze snel of langzaam uit te voeren. Op het werk bij mij en ik denk dat het tegenwoordig overal zo is, moet alles zo snel mogelijk klaar zijn. Hoe sneller je bent, hoe beter het is, daar wordt je op gewaardeerd. Als je sneller klaar bent dan gepland krijg je complimenten, als het langer duurt dan wordt je scheef aangekeken. Wat daarbij volkomen uit het oog verloren wordt is dat een taak die je zorgvuldig en goed uitvoert, LANGER duurt dan wanneer je het snel afraffelt, terwijl dat toch zo voor de hand ligt. Wanneer je een taak langzaam uitvoert (natuurlijk niet uit luiheid), dan is het resultaat bijna altijd beter. Als je je haast dan maak je meer fouten en moet je vaak gedeelte's opnieuw doen. Denk bijvoorbeeld aan met de auto ergens naar toe rijden waar je nog nooit geweest bent (eventjes zonder navigatiesysteem). Je hebt haast dus je rijdt sneller, natuurlijk heb je dan minder tijd om goed op te letten en voordat je het weet heb je de afslag gemist.

Na enig heen en weer denken kwam ik tot de conclusie dat taken waarbij creativiteit komt kijken of nadenken of die anderszins moeilijk zijn het beter is een versnelling terug te schakelen. De clou is namelijk dat je DENKSNELHEID niet afneemt als je iets langzamer doet, met andere woorden, door het langzamer aan te doen steek je er meer hersenwerk in. Zo heb ik bijvoorbeeld in mijn woning vier jaar geleden zonder hulp mijn nieuwe keuken gemonteerd, terwijl ik dat nog nooit gedaan had. Ik heb met opzet langzaam gewerkt, heb zelfs de handleidingen gelezen, en daardoor heel weinig fouten gemaakt, zodat ik uiteindelijk vrij snel klaar was (vind ik zelf: een weekend).

Routinehandelingen of zaken die om een andere reden makkelijk zijn (bijvoorbeeld huishoudelijke karweitjes) kun je daarentegen zonder risiko snel uitvoeren. De kwaliteit lijdt daar meestal niet onder. Maar zelfs daar valt er iets voor te zeggen het langzamer aan te doen. Als je het namelijk snel doet heb je al je aandacht nodig om het karweitje uit te voeren. Doe je het langzamer, dan kun je lekker over andere dingen nadenken.

Het vervelende is dat het in deze maatschappij niet makkelijk is langzaamheid te verkopen, omdat je dan tegen de stroom in zwemt. Probeer maar eens langzaam auto te rijden in druk verkeer, dan weet je wat ik bedoel.

Nog een blog

Sinds ik bij Hette gereageerd heb, raak ik langzaam verzeild in een soort blog-netwerk met allerlei interessante Nederlandse bloggers. De laatste die ik ontdekt heb heet Plato en daar maak ik nu even reklame voor, hoewel hij dat niet nodig schijnt te hebben gezien het aantal reakties.
Plato is volgens zijn eigen informatie sinds 2006 een Vutter en was daarvoor een opleider. Zijn blog is een combinatie van verschillende soorten bijdrages. Er zijn korte fiction-verhalen die mij persoonlijk doen denken aan Roald Dahl: met gevoel voor emotionaliteit, menselijke relaties, onverwachte plot-wendingen en open eindes. Dan 'gewone' blog-bijdragen oftewel ervaringen uit het dagelijks leven. En dan zijn er ook echte interviews met andere bloggers waarin ze iets over zichzelf en hun blog vertellen.

Het is leuk om langzamerhand steeds meer van zulke sites te ontdekken. Je merkt ook dat er verschillende soorten blogs zijn waarvan de bloggers elkaar lezen en bij elkaar reageren. Zo zijn er de 'gezelligheidsbloggers' die nooit een negatieve reaktie bij iemand zullen achterlaten. Dan zijn er de semi- tot professionele bloggers die uit zijn op discussie en waar stevige reakties geplaatst worden met als extreme voorbeelden het wegens succes door de Telegraaf (jawel) opgekochte geenstijl en sargasso. Onafhankelijk daarvan zijn er bloggers die vooral opvallende nieuwsberichten van anderen verzamelen en daar al of niet hun eigen mening aan vastplakken. Daar houd ik persoonlijk niet zo van; als ik het nieuws wil weten dan kijk ik liever direkt bij een nieuwssite. Zo probeer ik ook mijn eigen blog te schrijven, met alleen eigen bijdrages. En als ik dan eens een keer mijn bericht op een andere website baseer zoals vandaag, dan krijg je er tenminste nog een uitgebreide toelichting bij.

Groeten uit de Zone

To Do lijstje voor de verhuizing

Over drieenhalve week is het zover. Mijn liefste en ik gaan samenwonen. We blijven in dezelfde stad, we hebben een mooie woning gevonden in een rustige straat en toch middenin het centrum. De vorige verhuizing had ik goed voorbereid, zodat ik hem bijna compleet alleen kon doen. Als ik erover nadenk wat er allemaal bij komt kijken dan zinkt me de moed in de schoenen. Omdat ik dit blog regelmatig gebruik om mijn gedachten op een rijtje te zetten, volgt nu het rijtje voor de verhuizing.

Nieuwe woning vinden - check
Verhuisdozen organiseren - check
Inrichting nieuwe woning met meubels van mijn liefste en mij op papier - check
Adreswijzigingen per post
Adreswijzigingen online/ per E-Mail
Spullen in dozen pakken - net begonnen
Meubels demonteren
Keuken demonteren, transporteren en weer monteren (In Duitsland kopen de meeste huurders zelf een keuken)
Nieuwe woning gedeeltelijk schilderen
[Update: (rol-)gordijnen en lampen ophangen in nieuwe woning]
Oude woning op orde brengen voor de overdracht (schilderen, repareren)
Computer-, telefoon-, televisie-aansluiting regelen in nieuwe woning
Bedenken hoe we samen de financiele dingen doen - check
Kennisen regelen om te helpen sjouwen
Ex van het idee afbrengen dat de nieuwe situatie een reden ervoor is dat mijn zoon niet meer bij kan overnachten (wanneer wordt ze eindelijk eens normaal, waarschijnlijk nooit)
Niet laten besodemieteren door de Hausverwaltung (Een Duits fenomeen: een bedrijf dat als tussenpersoon fungeert tussen de eigenaar en de huurder. Ik heb veel negatieve ervaringen met Hausverwaltungen omdat ze overijverig zijn in het behartigen van de belangen van de eigenaar. Gelukkig hadden we hier direkt contact met de eigenaar zodat de aanloop naar het huurcontract soepel verlopen is. De oude huurders van onze nieuwe woning hebben ze nu al besodemieterd: voor het feit dat de oude bewoners de woning niet hoeven schilderen bij het verlaten van de woning betalen ze de helft van hun borgsom. Tegelijkertijd heeft de Hausverwaltung met ons afgesproken dat wij de woning zelf schilderen. Aangezien we daarbij afgesproken hebben dat wij bij het verlaten de woning niet hoeven schilderen is dat voor ons in orde.)
[Update: VERHUIZEN]


Niks vergeten?

OBAMA WINT VERKIEZING USA

[UPDATE 4 november: Je vindt hier geen officiele verkiezingsuitslagen/ -voorspellingen. Die vind je bijvoorbeeld HIERRR]

Het is nu 'officieel' en je hebt het hier als eerste gelezen: Obama wint de presidentsverkiezingen en wordt de volgende president van de USA de komende vier jaar. Mijn persoonlijk wetenschappelijke enquete voorspelde het al langer. Laat je niet misleiden door het geringe aantal deelnemers (10 plus mijzelf): de uitzonderlijk hoge gemiddelde intelligentie en algemene maatschappelijke kennis van de lezers van dit blog compenseren dat ruimschoots.

Als Obama niet in de komende weken wordt doodgeschoten of anderszins lichamelijk buiten gevecht wordt gesteld, en ondanks het feit dat de verkiezingscampagnes de komende dagen nog veel lelijker en hatelijker zullen worden, is het duidelijk McCain over zijn hoogtepunt heen is. Of mevrouw Palin er veel toe bijgedragen heeft kan ik niet zo goed beoordelen, maar ik ga er maar van uit dat er onder de republikeinen nog genoeg verstandige mensen zijn die zo een onbekwame persoon niet als president willen hebben in het geval dat McCain uitvalt. Cynisch gezien zou je kunnen denken dat de republikeinen geen vrouw als president willen zien (ondanks het voor de conservatieven positieve voorbeeld van de Iron Lady Thatcher), maar dat mag de pret niet drukken.

Het feit dat Christopher Buckley, een bekennende republikein, zoon van een nog beroemdere republikein, en schrijver van een mijn favoriete boeken 'Thank you for smoking' nu openlijk is overgelopen naar Obama is tekenend voor de situatie.

Party!!!

Groeten uit de Zone

Akoasmen en tinnitus

Zijn twee vormen van akoustische hallucinaties waar ik allebei in meer of mindere mate last van heb. Eigenlijk ben ik kerngezond als je kijkt naar het aantal malen dat ik ziek ben door griep, verkoudheid, ontstekingen of wat dan ook. Maar ik heb wel de typische psychosomatische klachten van de moderne gestresste mens zoals hoofdpijn en de al genoemde hoorstoringen.

Mocht er iemand zijn die dat nog niet weet: psychosomatische klachten betekent niet dat ze ingebeeld zijn of alleen maar psychisch bestaan, maar dat het aantoonbare lichamelijke klachten zijn die door psychische omstandigheden veroorzaakt worden.

Over hoofdpijn hoef ik niet veel te vertellen, Duitslands volksziekte nummer een (nummer twee is waarschijnlijk rugklachten).

Tinnitus is al iets minder bekend, hoewel eigenlijk iedereen in mijn omgeving het verschijnsel kent en als je weet wat het betekent, dan weet je ook dat je het met zekerheid al eens gehad hebt: piepen of fluiten in je oren. Iedereen heeft het wel eens gehad na een avondje in de discotheek of na een popconcert, maar als je het de hele dag hoort dan heb je officieel een tinnitus. De tinnitus is het duidelijkst als er geen omgevingsgeluid is, zodra er enig achtergrondgeluid is valt het eigenlijk weg. Je kunt het dan alleen horen als je je erop concentreert. 's Avonds voor het slapen gaan is hij natuurlijk het duidelijkst omdat het dan stil is, en het is alsof de duivel ermee speelt: de enige remedie is er niet aan te denken. Er is geen effectieve behandeling waarmee de tinnitus verdwijnt, er bestaan alleen therapieen die je helpen ermee om te gaan.

Drie jaar geleden is een collega van mij officieel arbeidsongeschikt verklaard vanwege zijn tinnitus. We hebben hem naderhand nog een keer bezocht in een zogenaamd Kurzentrum.

Akoasme is het Duitse woord voor een 'amorphe' akoustische hallucinatie in de vorm van ondefinieerbare geluiden zoals knallen, knakken, klappen. Het Nederlandse woord ervoor heb ik niet kunnen vinden. Dit heb ik niet zo vaak, eigenlijk bijna nooit, maar de afgelopen week opeens op twee dagen. Ik lig in bed en ben al half in slaap gedommeld als ik plotseling wakker schrik van een LUID geluid. De ene keer klinkt het als een schot met een pistool, de andere keer alsof iemand met een plank op het balkon voor de slaapkamer slaat. Ik weet meteen dat het geen echt geluid is, in de zin van dat het niet door iets buiten mij veroorzaakt is. De tweede avond dat het gebeurde, hoorde ik na ongeveer tien minuten weer iets. Ik werd een beetje zenuwachtig, niet zozeer omdat ik aan mijn verstand twijfel, maar omdat ik me zorgen maak of dit nu steeds vaker gaat gebeuren en dat ik daardoor niet meer in slaap val. Gelukkig was dat niet het geval, en heb ik sindsdien weer goed geslapen.

Over akoasmen AN SICH heb ik zeer weinig tot niets kunnen vinden behalve de definitie en het feit dat ze een van de minder gebruikelijke bijverschijnselen van schizofrenie zijn. Het meest normale symptoom van schizofrenie is het horen van stemmen in je hoofd, en dat heb ik nog niet meegemaakt. (Overigens heb ik eens een goede Duitse film erover gezien dat schizofrenie veroorzaakt kan worden door het gebruik van hasj, en dat deze ook nadat je gestopt ben kan blijven bestaan.) Nou moet ik toegeven dat ik in mijn wildere jaren in Amsterdam na een iets te intensieve inname van dergelijke middelen een korte hallucinatie had van iets dat het beste beschreven kan worden als een geweer dat een meter voor mijn gezicht afgeschoten werd, inclusief lichtflits. Dat is echter meer dan twintig jaar geleden en mijn akoasmen zijn pas vorig jaar ontstaan. Het schijnt zo te zijn dat vermoeidheid en nervositeit het verschijnsel stimuleren.

De beste remedie tegen mijn klachten is waarschijnlijk de grootste stress-oorzaak weg te nemen door op te houden met werken. Ik ken een blogger die precies dat gedaan heeft, maar hij wil niet verraden hoe dat precies functioneert. Het beste is waarschijnlijk dat ik wacht tot ik op straat een winnend lot in de loterij vind.

Groeten uit de Zone

[Update 12.01.2009]: Hier is een bericht over een experimentele remedie die werkelijk schijnt te helpen.

Kwaliteit

Kwaliteit is de oorsprong van alles volgens Robert Pirsing in Zen and the Art of Motorcycle Maintenance. Nou is dat wel een goed boek met een mooi verhaal en ook leerzaam op het gebied van werk-ethos, maar deze belangrijkste stelling van het boek kan ik niet onderschrijven. Er worden wel een aantal mooie concepten in beschreven aan de hand van het onderhouden van een oude motorfiets. Bijvoorbeeld het fenomeen 'vastzitten'. Stel je bent je motorfiets aan het repareren, je wilt een deksel afschroeven maar een klein kutschroefje blijkt vastgeroest te zitten. Dat schroefje stijgt op dat moment sterk in waarde, het is namelijk opeens net zoveel waard als de hele motorfiets, omdat als je het schroefje niet los krijgt, de hele motorfiets waardeloos is. Nu zit je vast, je komt niet verder. Je moet het schroefje herwaarderen. Dit is een belangrijk moment dat je kunt gebruiken om je kennis te verruimen. Het beste wat je kunt doen is even afstand te nemen en er rustig over na te denken.

Affijn, Robert Pirsing beschrijft het veel beter, maar je begrijpt waar het over gaat.

Op mijn werk ben ik ook met kwaliteit bezig. [Hier] heb ik dat aangekondigd. Ik ben er ook rustig voor gaan zitten en heb een onderzoekje gedaan. Gedeeltelijk bestaat dat uit saai routinewerk, namelijk het analyseren van lijsten met problemen. Maar uiteindelijk, als je je niet geforceerd gaat zitten haasten, dan komen er altijd ideeen boven. Ik heb dan ook voor de verschillende problemen een aantal oplossingsvoorstellen gedaan.

Dat is een van de dingen die ik ook heb geleerd van Robert Pirsing. Het maakt niet uit wat je voor een probleem hebt, als je de tijd neemt en er over nadenkt dan komen er altijd, gegarandeerd, zonder uitzondering oplossingen boven borrelen. Je hoeft je er geen zorgen over te maken, misschien gebeurt het niet meteen in vijf minuten, maar de menselijke geest is zo gebouwd dat hij altijd iets verzint.

Dit verschijnsel beschrijft hij als reden waarom hij zijn wetenschappelijke studie afgebroken heeft. De wetenschappelijke methode werkt met hypothesen. Je stelt een hypothese op om een bepaald verschijnsel te verklaren en dan voer je experimenten uit om de hypothese te testen. Het merkwaardig dat hij ervaarde was dat hij nooit zonder hypotheses kwam te zitten. Als hij er even voor ging zitten schoot hem er altijd een te binnen. Hij noemde dit zelfs de 'wet van het oneindige aantal hypothesen' of iets in die geest. In het begin vondt hij dat wel grappig, maar later realiseerde hij zich dat dit fenomeen het hele wetenschappelijke principe ondermijnt. De wetenschap wil de wereld verklaren met 'eeuwige waarheden'. Maar als er een 'oneindige' vloed aan hypotheses is, dan kun je die nooit allemaal toetsen. Het blijkt dat geen enkele wetenschappelijke waarheid eeuwig is maar een tijdelijke levensduur heeft die omgekeerd evenredig is met de intensiviteit waarmee ze onderzocht word.

Relatieve intelligentie

Weet jij hoe intelligent je zelf bent in vergelijking met je gezinsleden, je collega's, je klasgenoten of je vrienden? Intelligentie is een belangrijke beoordelingsfaktor of om met Houellebec te spreken, een van de mogelijke hierarchierings-criteria in de moderne maatschappij. (De andere zijn lichamelijke kracht, geld, sexuele aantrekkingskracht, uiterlijk en nog een die ik vergeten ben).

Het is moeilijk om jezelf te beoordelen. Het is zelfs onderzocht dat de zelfbeoordeling van mensen op bepaalde onderwerpen slechter wordt naarmate ze minder verstand hebben van die onderwerpen en zichzelf daardoor systematisch te hoog inschatten. Ik heb even geen zin om de link op te zoeken, maar dat komt uit een amerikaans psychologisch onderzoek waarin mensen onderzocht werden op de gebieden humor, logica en grammatika. De veelzeggende ondertitel van het onderzoek luidde 'Incompetent and Unaware'.

Zelf denk ik dat ik nu redelijk goed weet waar ik sta, maar dat heeft lang geduurd. Ik baseerde mijn mening vroeger vaak op uitspraken van anderen en die hebben de neiging nogal op en neer te zwalken. Het is goed en ook bevrijdend om je te realiseren welke mensen in je direkte omgeving slimmer zijn dan jezelf. Je kunt daar gebruik van maken als je hulp nodig hebt en ze af en toe een compliment geven. Waarschijnlijk is het een kwestie van leeftijd dat je op een gegeven moment je 'meerdere' kunt erkennen zonder dat je zicht beneveld wordt door concurrentie-gedachtes. Hetzelfde gebeurt me ook op andere gebieden zoals sport. En nee, dat is geen uit de nood geboren rationalisering.

Kunnen vrouwen dat eigenlijk makkelijker?

De kat van Schrödinger

Mensen die geinteresseerd zijn in natuurkunde hebben wel eens gehoord van de kat van Schrödinger. Schrödinger probeerde met dit gedachtenexperiment de al te frivole interpretaties van de kwantummechanica in te dammen.

Daar de kantummechanica ver boven mijn pet gaat, verwacht van mij geen inhoudelijke artikelen. Wat je wel krijgt is een knip-en-plak van een van mijn favoriete humoristische websites:

Fietsen in Erfurt

Fietsen in Erfurt is een ramp voor een Nederlander die van kinds af aan verwend is door de Nederlandse fietsvoorzieningen.

Er zijn maar enkele wegen met fietspaden. Op de meeste plaatsen fiets je op de rijbaan en die is vaak zo smal dat automobilisten langzaam achter je aan rijden omdat ze er niet langs kunnen. Bijvoorbeeld direkt bij mij voor de deur. Je bent dan zogezegd overgeleverd aan de welwillendheid en de genade van de autorijder.

De auto heeft hier een hogere status dan de fiets, in tegenstelling tot in Nederland. Dat betekent dat automobilisten vaak fietsers geen voorrang geven, zoals bijvoorbeeld gisteren. Ik reed rechtdoor en de bestuurster van een afslaande auto op dezelfde weg sneed mij de weg af hoewel ik duidelijk aanstalten maakte om rechtdoor te rijden. Als ik niet afgeremd had ze me aangereden. Het typerende is dat zo iemand helemaal geen schuldbewustzijn vertoont.

Op veel plekken moet je de stoep met de voetgangers delen, al dan niet verplicht. Veel voetgangers, vooral die van de oudere generatie (geen idee hoezo), vinden echter dat zij het alleenrecht hebben op het trottoir, het is tenslotte een voetpad, en gaan dus niet opzij als je eraan komt met je fiets. Als je dan belt kun je nog een grote mond krijgen. Een oudere man gaf me zelfs een por in mijn zij! Veel fietsers bellen dan ook niet als ze voetgangers van achteren naderen maar fietsen langzaam achter ze aan in de hoop dat de voetgangers ze bemerken en zo beleefd zijn om opzij te gaan.


Op het grootste plein in Erfurt, de Anger, mag je overdag tussen 9 en 18 uur niet fietsen. Omdat er weinig alternatieven zijn als je van de ene kant van de stad naar de andere wilt, als je bijvoorbeeld niet over de ring wilt rijden waar je gedeeltes op een smalle stoep of op de smalle rijbaan moet rijden, rijden een aantal mensen toch met de fiets over dit plein. Waarschijnlijk omdat een paar voetgangers daarover geklaagd hebben, voert de politie af en toe controles uit en deelt bekeuringen uit aan fietsers die dan moeten afstappen en verder lopen...

Ik vermoed dat de fiets-vijandigheid van de mensen te maken heeft met de belangrijkheid van de Duitse auto-industrie, en het feit dat de mensen jou als fietsers beschouwen als een Gutmensch die op hun slechte geweten probeert te werken.

De laatste tijd fietsen wel meer mensen dan vroeger, maar dat zijn hoofdzakelijk vrije tijd-fietsers met mountainbikes en racefietsen. Die rijden dan vooral buiten de stad en daar is in de laatste jaren inderdaad meer aandacht besteed aan fietspaden. Zo kun je een paar mooie routes rijden die goed 'ausgeschildert' zijn zoals de Gera-Radweg, de Ilmtal-Radweg, Rennsteig-Radwanderweg, enzovoort. Wie meer daarover wil weten kan [hier] kijken.

De enige politieke partij in de gemeente die in zijn programma schrijft dat ze meer fietspaden willen bouwen zijn die Grünen, en dat is dan ook de reden dat ik bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen voor ze gestemd heb. Ik zie echter geen aanwijzingen ervoor dat de mentaliteit ten opzichte van de fiets als vervoermiddel zich in de nabije toekomst verandert, afgezien misschien van de hoge benzineprijzen.

Groeten uit de Zone.

Louis Armstrong - What A Wonderful World

Mijn vader heeft geen CD-speler, alleen een platenspeler. Op die platenspeler hebben we zaterdag Louis Armstrong gespeeld omdat ik weet dat dat zijn favoriete artiest is. En dit is het mooiste lied van hem. Ik vind de muziek in de videoclip waarin hij zelf niet te zien is mooier. Iedere keer als ik dit lied hoor en ik er goed naar luister word ik een beetje sentimenteel...

80

Mijn vader vierde dit weekend zijn tachtigste verjaardag en voor die gelegenheid ben ik naar Nederland gereden en heb hem bezocht. Mijn vader is zo kerngezond en fit dat ik jarenlang niet heb waargenomen dat hij langzaam een oude man aan het worden is. We zijn dit jaar samen op wintersport geweest en we gaan volgend jaar weer. Hij speelde zijn leven lang tennis en denkt er nu over om ermee op te houden omdat zijn knieen niet meer zo goed meedoen. Van het weekend hebben we een prachtig fietstochtje gemaakt door de duinen. Hij doet iedere ochtend zijn zelf bedachte gymnastik, een soort combinatie van yoga en strekoefeningen en krachtoefeningen. Hij is nog even bij de tijd als altijd, hoewel hij nu een keer dacht in het restaurant dat hij al besteld had terwijl het niet zo was. Het enige echte gezondheidsprobleem is een langzaam voortschrijdende arthritis.

Het zijn de kleine dingetjes die bij mij het perfecte beeld langzaam aan het afknagen zijn; de knieen, een beetje sneller moe, twee stijve vingertoppen van de arthritis, een vergeten opmerking. Voor mij is mijn vader altijd even oud geweest, zeg maar vijfenveertig of zo. Maar deze illusie kan ik niet langer meer overeind houden. En dat doet een beetje pijn.

De zeven hoofdzonden

Ik heb niet zoveel op met religie en de bijbel (dat kun je hier nalezen), met een uitzondering.

Stel je voor dat alle bankiers, industriemagnaten, presidenten, politici en überhaupt alle mensen zo welopgevoed waren dat ze zich niet aan de zeven hoofdzonden zouden schuldig maken. De zeven hoofdzonden zijn:

1 Superbia (hoogmoed - hovaardigheid - ijdelheid - trots)
2 Avaritia (hebzucht - gierigheid)
3 Luxuria (onkuisheid - lust - wellust)
4 Invidia (nijd - gramschap - jaloezie - afgunst)
5 Gula (onmatigheid - gulzigheid - vraatzucht)
6 Ira (woede - toorn - wraak)
7 Acedia (gemakzucht - traagheid - luiheid - vadsigheid)

Dan zouden we nu niet bang hoeven te zijn voor een wereldwijde financiele crisis, de meeste oorlogen zouden niet gevoerd zijn, er zouden geen walgelijke t.v.-programma's meer zijn, we zouden allemaal een stuk gezonder zijn, qua technische vooruitgang zouden we al veel verder zijn, kort samengevat: het alledaagse leven zou een stuk aangenamer zijn.

En aangezien in de wereld de meeste mensen door vrouwen worden opgevoed, zijn de vrouwen schuldig aan alles, dat moge duidelijk zijn. ;-) [Dit is een knipoog]

Acht procent

De grote Duitse vakbond IG Metall heeft vandaag een eis van 8 procent loonsverhoging op tafel gelegd voor de komende CAO-onderhandelingen. Toen ik in Nederland woonde was ik ook al verbaasd over de Duitse loonsverhogingen. Terwijl in Nederland in de tachtiger jaren al een economische teruggang gaande was en als gevolg daarvan het kabinet van Agt als eerste begon met de zogenaamde BEZUINIGINGEN ging in Duitsland nog bijna 20 jaar lang alles goed en de lonen stegen gestaag. Grof gezegd kwam daar een einde aan met de Rot-grüne regering van Schröder en Fischer en de Agenda 2010.

Nu is echter volgens de IG Metall de tijd rijp voor een 'saftige Lohnerhöhung'. Een doorslaggevend argument van de vakbond is dat de ondernemingswinsten sind 2004 VERDRIEVOUDIGD zijn, en het tijd wordt dat de werknemers de vruchten plukken van hun harde werk. Het tegenargument van de werkgeversorganisatie is dat de 'Aufschwung' al weer is afgelopen, en dat nu de denkbaar slechtste tijd is voor een loonsverhoging aangezien de economie de klappen gaat voelen van de globale financiele crisis.

Vervelend voor de vakbond is dat het aantal bedrijven dat aan de CAO (Tarifvertrag) meedoet steeds minder wordt. Dat betekent dat zelfs als ze bij de onderhandelingen een goed resultaat halen, dit bij veel werknemers geen uitwerking gaat hebben. Het bedrijf waar ik werk, onderdeel van het Gildemeister concern, is bijvoorbeeld ook niet aangesloten bij de CAO. Daarvoor hebben ze twee jaar geleden beloofd de CAO-afspraken vrijwillig te volgen en tot nu hebben ze zich daaraan gehouden, zij het met een flinke vertraging.

Ik ben zelf niet lid van de vakbond, ik heb het wel overwogen toen ik voor een Duits bedrijf ging werken maar ik vond de bijdrag van 1 procent van het bruto salaris eerlijk gezegd te hoog.

Mijn mening over die 8 procent? Ik denk dat de bedrijven de uiteindelijke loonsverhoging die uit de onderhandelingen gaat komen wel aankunnen. Bovendien is het niet meer dan billijk dat ik een loonsverhoging krijg.

Emigrant

Ik moet even reclame maken voor een ander persoonlijk Blog dat ik zojuist ontdekt heb: Emigrant heet het. Het is geschreven door een Nederlandse docent aan een universiteit of hogeschool in Frankfurt, waarschijnlijk geeft hij les in Arabisch. Het is een verademing om op een Internet-blog gewoon verstandige mensen te lezen die interessante ervaringen en waarnemingen opschrijven. De emigrant post niet zo vaak de laatste tijd, de mooiste stukjes zijn te vinden in de rubriek 'Oude notities'.

Gevonden heb ik deze blog via weer een ander blog dat links verzamelt naar geemigreerde Nederlanders.

Management

Ongeveer 2 weken geleden zei ik tegen mijn chef tijdens een gesprek dat er geen input komt van de leiding (ook niet van hem dus) over hoe we inhoudelijk ons werk (software schrijven) moeten doen op een manier die de kwaliteit verbetert. Zoals het nu is doet iedereen min of meer waar hij zin in heeft. Soms zijn er goede ideeen die door de anderen worden overgenomen, maar er zit geen STRUCTUUR in die opgelegd wordt van boven. Als mijn projektleider al eens iets voorgeeft dan is het iets wat we zelf uitgevonden hebben en dat zijn waarde bewezen heeft.

Gisteren zei diezelfde chef tegen mij dat ik vanaf volgende week mij bezig moet gaan houden met onderzoek naar manieren waarop we de kwaliteit van ons werk kunnen verbeteren... Dat lijkt misschien de normaalste zaak van de wereld maar wij worden vaak zo opgeslokt door de dagelijkse werkzaamheden dat niemand de tijd neemt om even in te houden, een stap terug te doen en zijn werk van een afstand kritisch te bekijken.

Kijk, dat is nou management zoals ik het zelf ook gedaan heb toen ik nog chef was: als iemand met een goed idee komt onder het motto van "Iemand zou eens moeten ...." dan laat zien dat je het een goed idee vind en speel hem even later de bal terug door hem zelf zijn idee te laten uitvoeren. Heb ik overigens zelf afgekeken van een andere afdelingsleider die ik vroeger had.

Subtiele machtspelletjes

Om met mijn zoon naar het buitenland te kunnen reizen heb ik de toestemming nodig van zijn moeder, mijn ex. Ook als ik met hem een weekend naar Nederland wil om mijn vader - zijn opa - te bezoeken die zijn tachtigste(!) verjaardag viert.

Mijn zoon is 11, zit op het gymnasium en doet het daar goed. Het wordt langzamerhand steeds moeilijker maar hij heeft het goed onder controle, dat maak ik onder andere op uit het feit dat hij bijna nooit huiswerk hoeft te maken in het weekend, en uit zijn eigen woorden en de rapportcijfers die hij tot nu toe gehaald heeft.

Desalniettemin is zijn moeder van mening dat het voor hem te vermoeiend is een weekend naar Nederland te reizen en dat hij het zich niet kan veroorloven een halve of een hele dag vrij te nemen voor deze speciale gelegenheid. En trouwens, in de herfstvakantie reist ze zelf met hem een week naar Nederland om de diverse Nederlandse familieleden te bezoeken.

Afgezien van het feit dat ik het ongepast vind dat zij mijn familieleden bezoekt - dat is mijn zaak, het zijn mijn familieleden, we zijn meer dan 4 jaar uit elkaar - ben ik het er niet mee eens dat dit weekend te vermoeiend is voor hem. Het is een lange autorit ja, en misschien is het onderweg saai als je zeven uur in de auto zit, maar vermoeiend ... Hoogstens voor mijzelf als bestuurder.

Ik heb geprobeerd mijn zoon zelf naar zijn mening te vragen, maar dat is een heikele zaak. Zijn antwoorden waren de precieze echo van de argumenten van zijn moeder: de school is 'echt stress', en zondagmiddag moet hij op tijd thuis zijn (16 uur...) om 'de schoolspullen voor de volgende dag in orde te brengen'. Toen vroeg ik hem wat hij nou echt zelf vind, zonder erop te letten wat zijn ouders graag willen. Dat bracht hem echt in moeilijkheden, en ik had er al spijt van dat ik het zo op de spits dreef, maar wat moet ik anders? Hij kon niet meer uitbrengen dan 'jullie hebben allebei gelijk' en 'ik vind het moeilijk'.

De jongen zal niet vrijwillig iets ondernemen waarvan hij weet dat het tegen de wil van zijn moeder ingaat, per slot van rekening woont hij 7 dagen in de week met haar samen. En omdat ik ervoor terugschrik de breekijzermethode bij elke gelegenheid te gebruiken krijgt zij zo haar zin.

Strange encounters

Tja nu ben ik met mijn neus op het feit gedrukt dat hier in de Zone het rechtsradicalisme vrijer bloeit dan in andere gebieden. Je kan een tijd lang je kop in het zand steken en het fenomeen negeren maar op een gegeven moment haalt de realiteit je in.

Ik liep vanmiddag door de Marktstraße in Erfurt, een grote winkelstraat die vanaf de Domplatz naar het tweede grote plein in de stad, de Fischmarkt loopt. Ik zie een stelletje mij tegemoet komen, jonge man, jonge vrouw, kinderwagen. De man ziet er enigszins opvallend uit maar niet overdreven: kale kop met gestyled baardje, tatouages en spierballen uit het fitnesscentrum. Waarom weet ik niet, maar ik lees het kleine opschrift op zijn rode T-Shirt en dan dringt het tot me door dat het geen gewoon kledingsmerk is: ku-klux-klan. Ik staar hem een beetje ongelovig na als ze aan me voorbij lopen en dan valt me de volgende bijzonderheid op: De tatouage op zijn rug reikt tot boven zijn kraag en achter op zijn nek zijn duidelijk drie grote letters te lezen: K K K.

Wat me het meeste irriteert aan de situatie is dat het blijkbaar mogelijk is om openlijk zo rond te lopen met symbolen van een moorddadige organisatie (terwijl het in Duitsland officieel verboden is openlijk Nazisymbolen te dragen) zonder dat mensen er aanstoot aan nemen of er iets van zeggen, een sociaal leven te hebben en ook nog een vrouw te vinden en - god moge dit kind genadig zijn - babys te produceren.

Ik heb natuurlijk al eerder neo-nazis zien rondlopen, maar iemand die zulke symbolen zichtbaar tatoueert, dat is dan toch 'die nächste Stufe'.

Natuurlijk heb ik niets gezegd of gedaan, zo een held ben ik niet. (Rationalisatie:) Iemand die er zo bijloopt is erop uit te provoceren. Waarschijnlijk doe je hem er een plezier mee door hem een kans te geven zijn 'ideeen' te verdedigen. Hij vindt zichzelf moedig om zich zo te gedragen, je kunt nu eenmaal veel tegenstand verwachten. Waarschijnlijk bewondert zijn vrouw hem. Of ze durft niets te zeggen omdat ze anders een tik op haar gezicht krijgt. Jammer dat zo iemand zijn heldhaftigheid niet in een andere richting uit.

Bonusvraag: Wat is erger/ beter? Zo iemand als ik vandaag ben tegengekomen of iemand die weliswaar dezelfde ideeen heeft maar aan wie je het aan de buitenkant niet kunt zien?

Dyshidrotisch eczeem

[Update 14.02.2011: Hier is een informatief artikel van een dermatologische site:
<<< KLIK >>>
Mogelijke uitlokkers volgens dit artikel zijn o.a. voetschimmel en olieen die in de metaalbewerking gebruikt worden. Twee dingen die op mij van toepassing zijn.]

Een van de kwaaltjes die ik heb gekregen bij het ouder worden heet met een mooi woord dyshidrotisch eczeem. Dat betekent dat ik regelmatig kleine blaasjes krijg op mijn vingertoppen die na een paar dagen openspringen en dan vervelt de huid. Dyshidrotisch eczeem is een minimale vorm van neurodermitis (= atopisch eczeem) wat betekent dat het in principe ontstaat door een overreaktie van het immuunsysteem, ook wel allergie genoemd.

De blaasjes verschijnen bij bepaalde omstandigheden: mentale stress, mechanische belasting (handenwerk) en kou. Van de huidarts heb ik verschillende zalfjes gekregen, de enige die helpt en die ik nog regelmatig gebruik is een zalf met cortison erin. Cortison werkt infekties tegen en eczeem bestaat uit huid-infekties.

Ik zou een allergietest kunnen doen om uit te vinden waartegen ik allergisch ben, maar eerlijk gezegd heb ik daar geen zin in, om meedere redenenen. De kwaal is bij mij niet zo erg, het jeukt bijvoorbeeld niet en pijn doet het alleen als ik het niet behandel en dan mijn handen zwaar belast (dat gebeurde in het begin bij het snowboarden). Stel dat ik uitvind dat ik tegen bepaalde stoffen allergisch ben, dan weet ik nog niet of en welke van deze stoffen de huiduitslag veroorzaakt. In een onbetrouwbare bron (internet-forum) las ik dat iemand allergisch is voor TARWE en dat zijn eczeem niet meer optrad nadat hij was opgehouden tarwe te eten. Dat zou betekenen dat ik geen brood meer mag eten! Brood is mijn belangrijkste levensmiddel! Ik vind brood lekker! Met kaas of salami of Boursin of pindakaas of honing of hagelslag of ...

Dyshidrotisch eczeem is een van de dingen waarmee ik moet leren leven. Net als hoofdpijn, mensen die op straat lawaai maken, collega's die zichzelf graag horen praten, reclame, een zittend leven, en ... ik geloof ik dat zojuist een onderwerp heb gevonden voor een nieuwe post.

Groeten uit de Zone