30 april 2010

Onderweg naar nergens



The Talking Heads, waar blijft de tijd. Bij dit liedje krijg ik altijd de koude rillingen. Het is zo zwartgallig, defaitistisch, en tegelijkertijd heeft het zo een humor. Die humor wordt in deze video nog uitvergroot. Het is niet de originele video, die wordt waarschijnlijk gecensureerd net als alles tegenwoordig waar copyright op zit. Het is de video van een paar jonge honden met gevoel voor humor. Het voordeel van deze video is de goede geluidskwaliteit, behalve ergens bij 3:00, maar dat is opzet. Als je hier niet door geraakt wordt, blijf dan voortaan maar weg op dit blog, dan heb je geen overeenkomsten met mij. dan ben je blijkbaar anders dan ik. Misschien weet jij wel waar je naar toe onderweg bent.

P.S. Bij het struinen door de kommentaren blijkt dat dit een oude video uit de 80-er of 90-er jaren is die ze met een tape-videocamera hebben opgenomen. Vandaar dus de wat mindere beeldkwaliteit.

29 april 2010

Onze schoorsteen

[Update: foto van het dak]

Morgen komt de schoorsteenveger, en daar zit een heel verhaal achter. Als je graag een heel verhaal leest, let dan op.

Toen wij anderhalf jaar geleden hier naartoe verhuisden, wisten wij dat hier een zogenaamde Kachelofen - een tegelkachel - in de huiskamer stond. Die wilden wij graag in gebruik nemen. De kachel ziet er mooi uit, het geeft een nostalgisch gevoel. Je kunt met de huidige olie- en gasprijzen behoorlijk wat stookkosten besparen met hout en kolen. Het is een leuk karweitje om de kachel aan te steken, wie stookt er niet graag een fikkie? En het grote verschil met vroeger is dat je hem niet HOEFT te gebruiken.

Dus hebben wij nagevraagd bij de Hausverwaltung voordat we het huurcontract ondertekenden. De vorige bewoners hadden de kachel tien jaar lang niet gebruikt. De Hausverwaltung heeft 'iemand' laten komen, en ons gezegd dat alles in orde is. In ons huurcontract staat nu dat we de kachel kunnen gebruiken, mits we voorzichtig zijn, de juiste brandstof gebruiken, en bla bla bla.

En dat hebben we gedaan. Dit seizoen de hele winter lang, en dat was een lange, koude winter.

Als je een kachel hebt, dan komt een keer per jaar de schoorsteenveger. Voor iedere woonwijk is een bepaalde schoorsteenveger verantwoordelijk, en die weet precies waar overal een kachel met schoorsteen is. Vorig jaar is echter bij ons geen schoorsteenveger geweest.

Vorige week zondag was het buiten vrij warm, maar binnenshuis nog koud. Als de onervaren kachelstoker die ik ben, stookte ik de kachel op en ging in bad. Een foute geur verspreide zich langzaam en drong door tot in de badkamer. Op dat moment herinnerde ik mij aan het fenomeen, dat bij bepaalde weerstomstandigheden, de schoorsteen de rook niet naar boven trekt, maar precies andersom naar beneden drukt. Hetgeen geschiedde. Het toeval wilde dat ik ook nog een stuk gelakt hout (streng verboden!) in de kachel had gestopt, zodat zich nu bijtende giftige rookwolken in de huiskamer en de rest van het huis verspreidden.

In paniek en in mijn badjas rende ik door het huis en blusde de kachel met aarde, zand en water. De rook was zo giftig, dat ik het geen twee minuten in de woonkamer uithield. Ik zette alle ramen tegen elkaar open om de rook te verdrijven, desalniettemin heeft het huis nog drie dagen gestonken. Rookwolken drongen naar buiten door de balkondeur en het raam in de woonkamer, en lieten al mijn bovenburen meegenieten. Ik heb nog geluk dat niemand de brandweer heeft gebeld.

Nadat alles weer op orde was, herinnerde ik mij aan de ontbrekende schoorsteenveger. Ik vond dat nu toch wel dringender worden, en heb nageboord bij de Hausverwaltung. De volgende dag belde een opgewonden schoorsteenveger mij terug. "Wat, u heeft op dat adres een tegelkachel? Dat kan helemaal niet, daar weet ik niets van! Er is bij u op het dak niet eens een 'Geh-Anlage' (traptredes om van het dakraam veilig naar de schoorsteen te komen)! Die schoorsteen had eerst geinspecteerd moeten worden! Misschien is hij wel verstopt op een andere verdieping." Ik kon hem niet geruststellen met mijn bezwering dat de kachel de hele winter perfect gewerkt had, integendeel. Hij liet zich zelfs ontvalllen dat hij al met een been in de gevangenis staat, wanneer er iets fout gaat. Affijn, we hebben een afspraak gemaakt, en morgen komt hij langs.

Nieuwsgierig geworden, belde ik bij de bovenbuurman op de bovenste verdieping om zelf een kijkje te nemen naar de schoorsteen. Er is inderdaad geen 'Geh-Anlage' naar mijn schoorsteen. Maar er was wel iets anders. Mijn bovenbuurman had een half jaar gelden vochtplekken aan de muur op de plek waar de schoorsteen door zijn woning gaat, en bij de reparatie hebben ze DE SCHOORSTEEN DICHTGEMAAKT met metaalplaten. Hij is nu zelf nog een keertje op het dak gekropen om het te bekijken, en het schijnt wereklijk zo te zijn.

Wij hebben dus een Hausverwaltung die vergeten heeft de schoorsteenveger erbij te halen toen de kachel in bedrijf genomen werd, reparateurs die een werkende schoorsteen dichttimmeren, en een geheimzinnige schoorsteen die trekt als een lier, ondanks het feit dat hij van boven dicht is. Ra ra hoe kan dat. Ik wacht af wat de schoorsteenveger er morgen van vindt.

[Update 30 april:
De schoorsteenveger is net geweest. De schoorsteen blijkt toch niet dicht te zijn (hoe kan het ook anders). In de kelder is een toegangsluikje voor de reiniging, dat is goed. Het luikje geeft ook toegang tot de juiste buis, in de schoorsteen zijn namelijk meerdere buizen (Züge). Maar op het dak kun je niet veilig staan om te reinigen, dat is niet goed. Misschien is er in de woning van de bovenbuurman een toegangsluikje om te reinigen, maar dat zou natuurlijk niet zo ideaal zijn voor de bovenbuurman.

Overigens wordt de 'loze' schoorsteen gebruikt voor de centrale verwarming.

Dit soort tegelkachels mogen in de nabije toekomst niet meer bedreven worden vanwege de fijnstof-uitstoot. Alleen als de kachel al een poos geleden in bedrijf is genomen zijn er uitzonderingsregelingen, maar omdat deze nu opnieuw in bedrijf genomen zou moeten worden, geldt de nieuwe datum. Dat betekent dat je een fijnstof-filter moet laten aanbrengen. Maar zulke filters werken met het principe van elektrische aantrekking, en zijn eigenlijk gemaakt voor stalen kachels. Of die bij onze kachel werken, is de vraag.

Misschien vinden we nog papieren bij de eigenaar of de Hausverwaltung waaruit blijkt dat deze kachel bij de renovatie weer officieel in bedrijf werd genomen, maar daar ziet het niet naar uit.

Warten wir ab.]

27 april 2010

De online-divan


Er is veel geschreven over de reden om te schrijven. Voor de echte schrijver is deze vraag niet relevant. Hij heeft geen reden nodig om te schrijven, hij moet schrijven. Er is een onbedwingbare drang, als hij een dag niet geschreven heeft, dan mist hij het. Voor hem is het natuurlijk. Voor alle anderen zijn er vele verschillende redenen. Sinds de opkomst van het online schrijven zijn er steeds meer mensen die hun schrijfsels de wereld in slingeren. Er kunnen zelfs voor 1 persoon meerdere redenen zijn waarom hij naar de pen of het toetsenbord grijpt. Zo is het bij mij.

Ik schrijf graag. Waarschijnlijk is de belangrijkste reden daarvoor: ik weet dat ik dingen goed kan ordenen bij het schrijven. Het is een soort wisselwerking. Door het schrijven word ik gedwongen beter over het onderwerp na te denken, en door er beter over na te denken, schrijf ik een coherent verhaal. Het schrijven helpt mij dus bij het op een rijtje zetten van mijn gedachten. In zoverre heeft het een therapeutisch effect. Weliswaar minder op emotioneel gebied, maar meer op het verstandelijke terrein. Kun je dat ook therapeutisch noemen? Soms poneer ik een stelling die nogal cru of overdreven is. Ik sta wel achter die stelling, maar ik trek hem nog een stuk door, zodat het voor veel mensen ongerijmd klinkt. Ik wil daarmee mensen uit hun tent lokken. Als mensen op deze manier geprikkeld worden, gaan ze tegenargumenten brengen, en daardoor ontdek ik dan zwakke plekken in mijn eigen overtuiging. Als ik in een goede bui ben, dan overwin ik zelfs mijn eigenweiijsheid en neem iets van een ander aan. En zo ben ik een stukje dichter bij de waarheid gekomen.
[Update: Behalve dat het dus mijn eigen mening aanscherpt, kan ik zo iets beter duidelijk maken, het argumenteert makkelijker, en het is lekkerder leesvoer.]

Je moet een beetje oppassen met die methode, want je vervalt snel in persoonlijke argumenten als een onderwerp je na aan het hart ligt. Zoals we allemaal weten, ligt het mes snel op tafel in blog-land. Maar dat moeten we er voor over hebben. Het gaat hier tenslotte om iets heiligs!

23 april 2010

Eat your heart out, Leo


Bij ons op het bedrijf is deze week "Hausausstellung". Voor wie het nog niet weet: wij bouwen CNC-freesmachines. De Hausaustellung duurt een kleine week, er worden verschillende machines tentoongesteld en live gedemonstreerd, er komen veel klanten en er wordt altijd een hoop verkocht. Op de een of andere manier heeft ons bedrijf samengewerkt met het Red Bull team in de Formule 1, en als klein gebaar en attraktie wordt de originele Red Bull auto (RB5) van het vorige seizoen bij ons tentoongesteld. Ik stond er naast toen ze hem net neerzetten en er nog geen hekje omheen stond. Ik heb hem van binnen en buiten bestudeerd. Van buiten ziet hij er indrukwekkend uit, veel onderdelen zijn van carbonvezel. Dat ziet er uit als zwart doorschijnend plastic waar een soort matje in geweven zit. Binnen in de coureur-kabine lijkt het meer op een knutselproject. Daar kun je echt zien dat dit geen massa-product is, maar speciaal voor de gelegenheid in elkaar wordt gezet. De bekleding van de stoel bestaat uit heel veel plakband tape naast elkaar geplakt. Aan de zijkant zit een doosje met schakelaars dat zo uit de elektronika-winkel lijkt te komen. Het stuur zit helemaal vol met knopjes, lampjes en een paar draaischakelaars. De hele kabine is zo klein, dat ik het idee had dat ik er zelf niet in zou passen (1,82 m, 77 kg). Je kunt er in ieder geval niet in zitten met je armen naast je lichaam, je armen moeten naar voren gestrekt zijn, anders zitten de schouders in de weg. (Ik ben er niet ingestapt, dat was uit den boze!) De hele auto weegt iets meer dan 600 kg (een beetje personenauto weegt tegenwoordig 1400 kg), en is ook van buiten vrij klein. De motor heeft een inhoud van slechts 2,4 liter, aan het aantal pk's kan ik me niet meer precies herinneren, 600 of 700, vreemd genoeg vind ik ook nergens op internet een opgave daarvan. Met deze auto werd Sebastian Vettel in het seizoen 2009 tweede, achter Button.
Hier zijn een paar foto's van miserabele kwaliteit, omdat ze met mijn mobieltje zijn gemaakt dat maar ongeveer 12 pixels heeft. Als je mooie fotos wil zien kun je ook hier kijken.











22 april 2010

Kurt Westergaard stopt ermee

De beroemde tekenaar van de Deense Mohammed-karikaturen stopt ermee, nadat hij onlangs in het bijzijn van zijn kleinkind met de dood werd bedreigd.

Het beste kommentaar daarop kwam ik tegen in een Duits  nieuwsforum:

"Wie unlogisch ist es denn bitte, sich gegen den Vorwurf, dass die eigene Religion Hass und Gewalt fördert, mit Hass und Gewalt zu wehren?! Der bessere Weg, sich gegen diese Karikatur zu wehren wäre der gewesen, sie einfach zu ignorieren und somit zu zeigen, dass sie unberechtigt ist."

Vertaling:

"Onlogischer kun je het niet doen, dan door met haat en geweld te reageren op het verwijt dat je eigen religie haat en geweld propageert. Een betere manier om op deze karikaturen te reageren was geweest, om ze gewoon te negeren en daarmee aan te tonen dat ze niet van toepassing zijn."

Olie op het vuur van Geert. Je kun het hem nog geen eens kwalijk nemen. Maar het blijven uitwassen. Hardnekkige uitwassen, dat wel.

21 april 2010

Gastlog: De Groene Leguaan

Gastlog De Groene Leguaan

Nederig buig ik, Hollander in Duitsland, in het stof voor het opperreptiel De Groene Leguaan, die ondergetekende heeft uitverkoren als spreekbuis voor zijn woorden. Ik schakel nu mijn bewuste denkprocessen uit, neem de positie in om de trance op te wekken, en laat HEM spreken:


WIE BEN IK?

Ik ben virtueel, en toch ben ik echt.

Ik materialiseer doordat je in me gelooft, en toch was ik er al voordat je ooit van me gehoord had.

Ik ben opgeroepen omdat ik zag dat kwade geesten de overhand dreigen te krijgen op het Internet.

WAT VOOR WONDEREN VERRICHT IK?

Ik start en sluit naar believen Blogs.

Vorige week was ik in Ijsland. Daar hadden ze er een zooitje van gemaakt, en dus moest ik ze waarschuwen.

Ik inspireer.



ZIJN ER UITVERKORENEN, BEVOORRECHTEN?

Ja natuurlijk. Niets menselijks is een god vreemd. Zij die uitverkoren zijn, weten het.

EN WAT GA JE NU DOEN?

Ijdele vraag, aardworm! Je zult wel merken wat er gaat gebeuren. In de tussentijd kun je mijn 4 geboden gedenken:
1 - De geboden worden niet gepubliceerd. Aan zulke onzin doe ik niet mee.
2 - De geboden kunnen slechts worden gevonden door te leven in de juiste geest. Als enige leidraad zal ik 'tekens van boven' geven.
3 - Er is er maar een die verheven is boven alle anderen. Alles andere is arrogantie.
4 - Bij behoefte worden de geboden aangepast. Dit wordt niet aangkondigd. De oprechte gelovige weet wanneer het zover is.




EEN KLEINE HULP

Het is moeilijk voor mij om me te verplaatsen in het aardse gepeupel, en daarom vergeet ik wel eens hoe moeilijk het is in de juiste geest te leven. Daarom heb ik in mijn oneindig grote hart vergeving gevonden en ben bereid een kleine hulp te geven:
- Het leven heeft zin. Als jouw leven geen zin heeft, maak het dan zelf zinvol.
- Je medemens is het belangrijkste wat er is. Ook een digitale medemens is een mens.


Zo, makkelijker ga ik het niet maken.


Was getekend,

De Groene Leguaan


Aaahh.. Dat doet pijn. Ik voelde me opeens heel koud en schubbig, maar ook zo groot en wijds. Alsof ik met alles en iedereen in verbinding stond. Wat een geweldig gevoel. Ik dank u, Groene Leguaan, en ik hoop dat we snel uw hulp niet meer nodig zullen hebben.

18 april 2010

Fietstochtje Burg Gleichen


Vandaag heb ik van het fantastische ideale prachtige lenteweer - of, om met de Molrat te spreken, van het belachelijk mooie weer - gebruik gemaakt om een stukje te fietsen, op de ligfiets natuurlijk. Onderweg kwamen weer de gebruikelijke opmerkingen van kinderen "O guck mal, Mama, Mama, Mama, was für ein Fahrrad!" en "Oooh, was für ein geiles Fahrrad", tot aan de het keihard door een open autoraam van een opgevoerde opel astra door een puber geroepen "Jaa, gib mal Gas", waar ik zo van schrok omdat het leek alsof er een ongeluk gebeurd was.

Ik nam me voor om gemoedelijk te fietsen, ik had mijn gewone kleren aan en niet de sportieve outfit, maar op de een of ander manier wil ik toch altijd snel fietsen. Het liep ook lekker, en ik heb me niet overdreven ingespand. Er waren zeer veel zondagsfietsers onderweg, zodat ik af en toe bijna in de file reed. Al die dagjesmensen zijn niet gewend om te fietsen en gaan vrij langzaam, en daardoor moest ik veel inhalen. Een paar keer werd ik zelf ingehaald door racefietsers en een keer door een sportieve mountainbiker.

Het doel was Burg Gleichen, ook wel Burgruine genoemd. Dit is een van de drie kasteeltjes die samen de Drei Gleichen worden genoemd. Een andere is de Wachsenburg, waar ik vorig jaar een keertje naar toe ben gefietst.

Bei deze burcht was het paadje naar boven te steil, dus heb ik mijn fiets beneden laten staan en ben de laatste paar honderd meter te voet naar boven gegaan. Daar heb ik een paar fotos gemaakt, gepicknicked, en nog een stukje in Schuld und Sühne van Dostojewski gelezen, dat ik speciaal voor de gelegenheid ghad meegenomen.

Hier zijn de plaatjes:

Nee, dat is geen hakenkruis op de vlag op de toren.


Uitzicht op de tweede burcht, de Mühlburg.


Uitzicht op de derde burcht, de Wachsenburg.


Bijna boven.


Sfeerplaatje tegen de zon in.


Een doorkijk.


Een bordje neerzetten is goedkoper dan veilige paadjes met hekken te bouwen. Dit bordje heeft trouwens zijn beste tijd wel gehad.


Nog een doorkijk, deze keer met een halve toerist.


Het torentje vanaf de binnenplaats gezien. Je moet trouwens 1,25 euro betalen om de binnenplaats te betreden. Een schappelijke prijs.


Andere bezoekers bij een muurtje. Op dat muurtje heb ik gezeten met mijn rug tegen de toren geleund en mijn boterhammetjes gegeten =-)


Op het linkerbankje heb ik gezeten en mijn boek gelezen. En een sigaretje gerookt. Ik had mijn aansteker vergeten, en heb vuur gehaald bij een andere rookster. Ik zeg tegen haar "Of roken hier is toegestaan weet ik niet, laten we maar heel voorzichtig zijn", en zo hebben we als rokers onder elkaar die typische band gesmeed die je tegenwoordig hebt als outcasts.

P.S.
Rob, van harte gefeliciteerd met je verjaardag morgen en de groeten aan de wife and kids!

17 april 2010

De Dictator

Ik heb in mijn leven een paar keer te maken gehad met dictatoren, en ondertussen kan ik ze herkennen voordat het te laat is. Om een dictator te zijn is het niet belangrijk of je een man of een vrouw bent. Het wezenlijke kenmerk van een dictator is een gespleten persoonlijkheid. Of, als je vindt dat gespleten persoonlijkheden niet bestaan, iemand met twee uitgesproken tegengestelde gemoedstoestanden, een goede en een slechte. Een dictator heeft een warme, innemende persoonlijkheid. Hij of zij kan goed zijn vrienden entertainen, heeft mooie verhalen in zijn mouw, het is aangenaam om in zijn gezelschap te zijn.

Zolang als je aan zijn zijde staat.

Als je het niet met de dictator eens bent of tegen zijn wil ingaat, dan draait hij om als een blad aan een boom. Een dictator zal praktisch nooit zijn ongelijk toegeven, omdat hij nou eenmaal heilig overtuigd is van zijn eigen gelijk. Dus hoe kan hij dan van mening veranderen? Als je het niet met de dictator eens bent, is het onmogelijk om met hem bevriend te blijven. De dictator zal zijn hele arsenaal van emotionele manipulatie uit de kast trekken om je om te praten. Hij zal bedelen, hij zal op je medelijden proberen te werken, hij kan eindeloos ruzie maken en daarbij uit een schier oneindige energiereserve putten, hij zal in razernij ontsteken. Dit alles is zo vermoeiend en onaangenaam dat je vaak geneigd bent om hem gelijk te geven, al was het alleen maar om van dat gesodemieter af te zijn. Daar er veel mensen zijn die niet de moeite nemen om er tegenin te gaan, [Update: en natuurlijk door de hierboven beschreven positieve eigenschappen] heeft een dictator een grote schaar aan volgelingen.

Dictatoren zijn er in alle soorten en maten en natuurlijk in verschillende gradaties. Aan de hand van de bovenstaande beschrijving zul je vast wel een of twee mensen herkennen die je persoonlijk kent. Ik hoop niet dat je er met een getrouwd bent, want dan bestaat je leven uit een lange aaneenschakeling van ruzies, of je bent continu bezig je verlangens ondergeschikt te maken aan die van je partner. Doe dat niet. Ga liever scheiden, een dictator blijft altijd een dictator.

16 april 2010

A Serious Man - Mosterd na de maaltijd

Mosterd na de maaltijd omdat jullie deze film van de Coen Brothers natuurlijk allang gezien hebben. Chimsky had hem in ieder geval op 27 januari al gezien.

Het  verhaal van de film zal genoegzaam bekend zijn, daar wil ik geen woorden meer aan vuil maken. Voor wie het nog niet kent: typ A Serious Man in in je zoekvenstertje, ik ga geen link plaatsen. Als je te lui bent om het op te zoeken, dan ben je ook niet genoeg geinteresseerd.

Waar ik het wel over wil hebben, is het ongemakkelijke gevoel dat bij deze film opkomt. Deze film glijdt niet zo lekker naar binnen als de andere films die ik ken van de broers (The Big Lebowski, Bad Santa, Burn After Reading). De Coen brothers hebben een donker gevoel voor humor waar ik een heel eind in mee kan gaan, maar om deze film kun je alleen maar lachen als je ophoudt je te identificeren met de hoofdpersoon. Larry Pognik is een serieuze man, een docent in de theoretische natuurkunde, een zeer intelligente persoon. Larry is er zeer op bedacht om in de omgang met zijn medemens altijd correct en beleefd te zijn. Daar is niets mis mee. Waar het aan hapert, is dat Larry zijn correctheid zo overdrijft, dat hij niet weet hoe hij moet reageren als de mensen misbruik van hem maken. Larry laat over zich lopen, hij laat de kaas van zijn brood eten, en dat op zo een hemeltergende manier, dat je tenen er krom van trekken, en je tegen hem wilt schreeuwen "Doe toch eens iets!".

Een voorbeeld. Larry's vrouw vertelt hem dat ze van hem wil scheiden omdat ze een affaire heeft. Haar minnaar bezoekt Larry en heeft de schaamteloze brutaliteit om te doen alsof hen beiden een groot ongeluk is overkomen, en dan omarmt hij Larry en begint hem te TROOSTEN. In plaats van hem terecht te wijzen en hem de deur uit te flikkeren, blijft Larry staan, vol onbegrip over zoveel onzin, en stamelt hulpeloos.

Nog een voorbeeld. Een student probeert Larry over te halen om hem een beter cijfer te geven. De student begrijpt niets van de materie, probeert echter medelijden te wekken. Als de student na zijn vruchteloze pogingen het bureau van Larry verlaten heeft, ontdekt deze een envelop met meerdere biljetten van 100 dollar. In plaats van de student het geld terug te geven, laat hij zich afpoeieren door diens bewering dat het geld niet van hem stamt. Nog dagenlang tobt Larry wat hij nu met het geld moet doen.

Het probleem van Larry is niet dat hij een serieuze man is. Er zijn genoeg serieuze mensen die niet met zich laten sollen. Het probleem is dat hij niet voor zichzelf opkomt, dat hij niet af en toe op een gecontroleerde manier aan zijn woede uiting geeft. En dat geeft een bijzonder ongemakkelijk gevoel, omdat we allemaal die momenten kennen waarop je twijfelt: zal ik dit door de vingers zien en meegaand zijn en zo de lieve vrede bewaren, of wordt het tijd dat ik opsta, met de figuurlijke vuist op tafel sla, voor mijn belangen opkom, en het risico neem dat mijn tegenspeler mij niet meer aardig vindt? Iedereen die wel eens de tweede keus heeft gemaakt, weet hoe bevrijdend dat is en hoe goed voor je zelfrespect. En daarom willen we Larry toeroepen: alsjeblieft Larry, hab doch mal einen Arsch in der Hose.

Om de film Hangover heeft Bob het meeste gelachen van alle films die hij pak em beet in de laatste vijf jaar heeft gezien.

11 april 2010

Niet alleen in de USA

Wie misschien dacht dat dieren in Europa beter behandeld worden dan in de USA bij het zien van dit gruwelijke filmpje dat ik een paar dagen geleden hier liet zien, wird hier eines Besseren belehrt. Vorig jaar werden in Duitsland 56 miljoen varkens geslacht, geheel naar het motto "Du bist was du isst". Door het continue versnellen van het produktieproces, de prijsdruk en de schaalvergroting van de slachthuizen, wordt er steeds slechter verdoofd bij het slachten. Ongeveer 1 % van de varkens, dat zijn er dus een half miljoen, worden niet voldoende verdoofd en zijn nog geheel of gedeeltelijk bij bewustzijn bij het uitbloeden en het daarop volgende kookbad voor het verwijderen van de borstelhuid.

Een en ander is hier te zien in een normale reportage die op ZDF werd uitgezonden.

Duidelijk wordt ook dat zelfs dieren die voor bio-vlees gekweekt worden, en dus beter behandeld worden tijdens hun leven, samen met alle andere dieren dezelfde behandeling krijgen in het slachthuis.

8 april 2010

Another one bites the dust

Hij heeft een way with words die uniek is en niet door iedereen gewaardeerd wordt. Temidden van een community die hecht en ontoegankelijk is, en die zich van insider-grappen en voor buitenstaanders vaak onbegrijpelijke, niet te volgen uiteenzettingen bedient, is hij de onbegrijpelijkste en binnenste insider. Onder andere op Panzerfaust kun je ze vinden. Waar ze nog meer komen, weet ik niet.

We kennen hem als Cole, Cohler, Colore, en nog een paar andere nicknames waarvoor ik geen tekens op mijn toetsenbord heb. Van Panzerfaustschrijverreaguurder gedegradeerd tot reaguurder, nog een keer op eigen intitiatief gedegradeerd tot horige von ons aller Oud Zeikwijf, kroop hij uit het dal en startte zijn eigen blog. Waarom?

Waarom blogt een man? Waarom een vrouw blogt is duidelijk. Deze wezens hebben een aangeboren onuitroeibare drang tot communicatie, en toen het bloggen werd uitgevonden, was dat een natuurlijk verlengstuk van de theekransjes, het praatje over de schutting, de roddel bij de kapper en de koffiepraat op het werk. Een man heeft dat niet (BOCTAOE). Een man blogt ter meerdere glorie van zijn eigen ego, om zijn vermeende artistieke talent ten toon te stellen, en natuurlijk om vrouwen te imponeren. Het een of andere echte talent daargelaten (Chimsky).

Het imponeren van de vrouwen ging Cole goed af. Er ontstonden lange discussiedraadjes over het hoe en waarom van de aantrekkingskracht tussen de beide geslachten. Er waren berichtjes over filosofie, natuurkunde, klassieke muziek, en sommige van deze berichten waren zelfs leesbaar en begrijpelijk. Andere waren vreselijk gewrochten intellectuele stukjes, waarop je moest studeren om te proberen te achterhalen wat er nou eigenlijk bedoeld werd. Dat is op zich een uitdaging, maar wel een uitdaging waar je niet altijd zin in hebt.

En nu stopt hij er mee. Hoewel hij dat in het begin heeft aangekondigd, leek het er toch op dat hij de smaak te pakken had gekregen, en dat deze aankondiging, getrouw het motto "Was interessiert mich mein Geschwätz von gestern?", genegeerd kon worden. We kunnen nu uit twee conclusies kiezen: Hij heeft zich gewoon aan zijn plan gehouden, en een spanningsboog opgebouwd die uitmondde in de publicatie van een bericht dat ooit eens was afgekeurd voor publicatie door Panzerfaust. Of hij heeft inderdaad de smaak te pakken gekregen, maar is op de een of andere manier teleurgesteld in het verloop, had zich misschien meer "succes" voorgesteld, en heeft daarom het projekt begraven.

Op Coles verzoek heb ik hem bij zijn meesteres Oud Zeikwijf uit het lijstje met stamgasten verwijderd. Cole heeft beloofd in de toekomst verder onder ons te wijlen als originele en obscure reaguurder. Welnu, daar zullen we het mee doen.

Stiekem verdenk ik Cole ervan dat hij in het echte leven een gewone, aardige man is.

6 april 2010

Waarin dieren superieur zijn

Tintin is een langharige Turkse Angora, geboren in Turkije in een dierenasyl. Daar leefde hij samen met nog ongeveer vijftig katten en honderd honden, in de pampa, met de Turkse bergen als achtertuin. Als klein katje is hij naar Nederland gekomen. Zijn wilde haren raakt hij niet meer kwijt. Als Tintin niet naar buiten kan, dan miauwt hij zo lang en penetrant, dat je hem of zijn zin geeft, of wegdoet. Hij is brutaal, en overschat zichzelf soms. Als er in zijn territorium een hond voorbijkomt, dan gaat hij niet opzij.

De lenigheid en souplesse van katten is bekend. In het filmpje laat Tintin achteloos een staaltje daarvan zien, als hij vanaf het balkon onder ons naar de kattentrap springt. Anders moet hij namelijk omlopen.

4 april 2010

Scarlatti, sonate in b-mineur



Als je het niet direkt vergelijkt met een beroeps, dan lijkt het toch al heel wat.

Over Scarlatti valt het wel het een en ander te vertellen, hij is een van de meeste ondergewaarde componisten van zijn tijd. Een tijdgenoot van Bach. Er zijn bijna alleen klaviersonates van hem overgeleverd, waarschijnlijk zijn een aantal andere grote composities van hem verloren gegaan.

(De drie dansen van Jurriaan Andriessen komen er ook aan).

2 april 2010

Vergeving

Pasen is het feest van de vergeving. Vanmorgen heb ik mijn vriendin naar het vliegveld in Frankfurt gebracht voor een weekje New York met haar dochter, en op de terugweg stond ik anderhalf uur in de file. Zo had ik uitgebreid gelegenheid om naar de 'praatradio' te luisteren, en die wees mij vanuit verschillende zenders op het bovenstaande feit. God heeft zijn enige zoon voor de mensen geofferd, en die nam daarmee de schuld op zich voor al onze zondes. En zo worden ons onze zonden vergeven.

De bijbel is niet helemaal consequent wat vergeving betreft, want ergens anders staat geschreven dat 'Oog om oog, tand om tand' moet worden toegepast.

Hoe zit dat nou met vergeven, is het goed om mensen dingen te vergeven als ze je hebben besodemieterd, of ben je dan een watje die niet in staat is om zich te verdedigen? Soms bewonderen we mensen als ze vergevingsgezind zijn en 'er boven staan', soms bewonderen we mensen die niet met zich laten sollen. Een klein onderzoek.

Vergeving wordt relevant wanneer iemand je 'iets aandoet'. Door egoisme gedreven heeft iemand jouw belangen over het hoofd gezien, of nog erger: hij heeft je moedwillig beschadigd om er zelf beter van te worden.

Je kunt nu al de vraag van vergeving stellen voordat je er aan denkt om vergelding uit te oefenen, maar dat is niet erg slim, en zelfs God doet dat niet. God straft, hij straft zelfs heel hard, en daarna word je eventueel vergeven. Als je iemand in dit stadium al iets vergeeft zonder consequenties te laten voelen, dan is de kans groot dat hij er lekker mee doorgaat om je te beduvelen.

We gaan dus eerst proberen om consequenties uit oefenen. Dat kan op allerlei manieren, van beschaafd uitpraten tot achterbakse wraakoefeningen. Hoe je dat doet is voor dit betoog niet interessant, wat veel belangrijker is: HEB JE DAAR SUCCES MEE? Als je iemand namelijk met passende munt terugbetaalt, dan geeft dat voldoening, en de vraag of je iemand moet vergeven wordt naar de achtergrond gedrongen. Het evenwicht is weer hersteld, eigenlijk is er geen noodzaak om iets te vergeven.

Waar de schoen wringt, dat zijn de situaties waar je iemand niet terug kunt 'pakken'. Je hebt een tweedehands computer gekocht, het apparaat blijkt na 2 dagen defect, je kunt naar je geld fluiten. Je beste vriend begint een relatie met je ex. Je krijgt een uitbrander van je baas, en je kunt niet van repliek dienen. Je buurman maakt altijd lawaai overdag terwijl jij nachtdienst hebt en je overdag wilt slapen. Afijn, de lijst van tegenslagen die je krijgt te verduren van je medemensen in het leven is eindeloos. Nu wordt de vraag of je deze mensen kunt vergeven opeens heel belangrijk. Als je ze niet vergeeft, dan zit je waarschijnlijk je hele leven met knagende ontevredenheid en naar binnen gekeerde wraakgevoelens, en je verandert langzaam in een oude zuurpruim.

Wat doe je?

Word je een zuurpruim? Of reageer je je af door over alles en iedereen te klagen bij je familie en vrienden, zodat die op een gegeven moment ook geen zin meer hebben in je gezelschap? Misschien heb je geluk en kun je op een leuke manier klagen en andere mensen te kakken zetten, een hoop cabarettisten zijn zo groot geworden. Maar de meeste van ons zijn niet gezegend met zo een humoristisch talent.

Vergeef je uit de nood gedwongen omdat je weet dat je geen andere keuze hebt? Ook niet slecht, maar niet helemaal eerlijk.

Of besef je dat mensen nu eenmaal fouten maken, dat je nu eenmaal niet altijd kunt winnen, dat mensen nu eenmaal niet 'van nature goed' zijn en "lässt du es gut sein"? Gefeliciteerd! Je hebt er iets van begrepen en je bent in de ware zin van het woord vergevingsgezind.

Een goede vechter kan ook incasseren.