Kerstmis 2011

Het was een druk jaar. Het laatste half jaar heb ik me helemaal de pl.. gewerkt. Toen ik woensdag de laatste werkdag achter de rug had, was ik helemaal leeg en viel een beetje in een gat. Hoewel ik op mijn werk nog uitbundig blij was en iedereen op de afdeling persoonlijk prettige kerstdagen gewenst hab, viel ik 's avonds omlaag. Soms kun je het niet meteen genieten als er een last van je schouders valt, dan moet je eerst even door een dalletje.

Het dalletje was echter snel voorbij de volgende dag, omdat er allerlei klusjes gedaan moesten worden. Geen tijd om na te denken en bezinnelijk te zijn, gewerkt moest er worden. Nieuwe parkeervergunning halen, boekje naar Marjan sturen, laatste kerstkado kopen, boodschappen doen, kerstboom optuigen, enzovoorts.

De uitslag

De uitslag van de prijsvraag is zwaar teleurstellend, er heeft maar een lezer meegedaan. Wat voor conclusies kan ik hier uit trekken: Heb ik teveel opdrachten gegeven voor te weinig resultaat? Heerst er apathie bij het blogger-volk?? Is er een gebrek aan gemeenschapszin??? Zijn jullie saaie luie rotbloggers???? Moet de Molrat eerst weer terugkomen voordat het hier weer leuk en gezellig wordt????? Waren de onderwerpen van de vragen niet interessant genoeg?????? Gooi ik hier niet iedere week mijn ziel op straat ter lering ende vermaak van u allen??????? Kan ik daar niet iets voor terugverlangen????????

Gewonnen!

Nee, niet de prijsvraag, die loopt nog. Ik heb voor het eerst echt gewonnen met squash. Ik speel met onderbrekingen ongeveer een jaar squash met T. In het begin was ik beter dan T., omdat ik namelijk vroeger tennis heb gespeeld. Daarna haalde T. in. Toen T. zich sterk genoeg voelde, zo'n 3-4 maanden geleden, begonnen we om de punten te spelen. T., die je dat niet meteen aanziet met zijn bierbuikje, is in zijn jeugd wedstrijdturner geweest. Enig lichamelijk talent en coordinatievermogen moeten dus aanwezig zijn. Dat bleek ook, want sinds we zijn begonnen wedstrijdjes te spelen, heeft T. alleen maar gewonnen. Tot deze week. Van het weekend won ik nog slechts een set van de drie, en gisteren heb ik er twee van drie gewonnen, en daarmee dus de partij. Ik had mij voorgenomen beter mijn best te doen. Ik heb gezocht naar les-mogelijkheden (niet gevonden). Ik bestudeer internet-sites met online squash-training. Ik stond stijf van de motivatie. Ik heb hem alle hoeken van de squash-court laten zien.

           IK HEB GEWONNEN !!!!!!!!!!!!!   JAAAAAAAAAAAAHHHH !!!!!

Prijsvraag !!

Hallo lief blogger-volk. Vandaag presenteer ik u vol trots de gedrukte versie van het Dagboek 1942-1945, tot stand gekomen door de moderne techniek van Online-Druck.

Pervers

Gisteren tijdens onze adventswandeling naar de top van de Hörselberg, samen met een groep mensen van de dansschool, in wat je eigenlijk typisch Nederlands herfstweer zou kunnen noemen (8 graden, windkracht 5, motregen, grijze lucht), voerde ik een kort gesprek met iemand die op de een of andere manier in de wegenbouw werkt. We kwamen op het onderwerp omdat we de voormalige A4-snelweg kruisten, die sinds kort is omgelegd naar de andere kant van de Hörselberg. Op de plaats waar de snelweg vroeger was, is het asfalt nu al afgebouwd, om als grondstof gebruikt te worden voor de nieuwe stukken. Het oude asfalt is de beste grondstof die je kunt vinden om nieuw asfalt aan te maken. De man naast mij vertelde dit terloops, zodat ik hem vroeg of hij van beroepswege met wegenbouw te doen had, en zo ja, of hij mij dan misschien een vraag zou kunnen beantwoorden. Ja ja, hij werkt in de wegenbouw.

im Oktober

von: Liane Bosse

in den Abend schauen
auf einer Bank
am Haus
mit den Jahren
wortloser

was wir auch sehen
spricht ja für sich
ehe Nacht verbirgt
die Anmut der Tiere

einen Blick noch
auf die Gipfel im Licht

könnten wir
wie dieser Tag
vollendet sterben




Uit:

Die Wahrheit der Jahreszeiten
Liane Bosse
dr. Ziethen Verlag
-- bij Amazon (op dit moment nog niet verkrijgbaar) --

Dip

Ik heb een dip. Misschien interesseert dat niemand, maar omdat dit een blog is (oftewel een internet-dagboek) vertel ik het toch. Het werk stapelt zich sneller op dan dat ik het kan verwerken, er komen van alle kanten problemen op me af. En thuis loopt het ook niet zo lekker. Mijn blog lijkt dood te bloeden. Het enige wat nog functioneert is piano spelen en sporten. Ik heb het gevoel dat ik aan het einde van mijn Latijn ben. Het is natuurlijk ook vrijdag. Morgen zal het wel beter gaan.

Rufus

Rufus is veertien jaar oud, een zachtaardige jongen. Een dromer noemt zijn moeder hem liefdevol, zijn klassekameraden hebben wat minder begrip voor Rufus. Als hij weer eens ergens op het schoolplein in het niets staat te staren en te peinzen, is hij een makkelijk slachtoffer. Rufus heeft wel een of twee vrienden, maar in de grotere groep speelt hij een ondergeschikte rol. Eigenlijk kan hij beter overweg met meisjes.

Geld scheppen voor dummies

.
.
Mocht het te klein zijn om te lezen, dan kun je op het plaatje klikken om te vergroten.

Dagboek 1942 - 1945, Nederland Hongarije (9) (slot)

Hoofdstuk 9 - Terugreis

De trein ging niet rechtsreeks naar Nederland, eerst reden we in zuidoostelijke richting. Nederland was nog gedeeltelijk bezet en in Duitsland werd hier en daar nog gevochten en alle spoorwegen waren verwoest. In gezelschap van Kroaten, Serviërs, Engelsen, Fransen en ook enkele Nederlanders zaten we vijf dagen op houten banken in de toen nog bestaande derde klasse. We werden begeleid door Russen met groene petten van de staatspolitie NKVD (een voorloper van de KGB), die af en toe met ons kwamen praten en sigaretten uitwisselen, hoewel zij meestal alleen over tabak beschikten. Onze wagons gingen gedeeltelijk op een veerpont over de Donau, en via Boekarest en Sofia reden wij tot aan de Turkse grens. Hier moesten wij een halve dag wachten op toestemming van de Turkse autoriteiten om het land binnen te reizen.

Waar blijft eigenlijk het geld?

Op de beurs wordt de prijs van de aandelen (en alle andere zaken die daar verhandeld worden) bepaald door vraag en aanbod. Letterlijk. Als jij aandelen wilt kopen dan geef je de prijs aan die je bereid bent ervoor te betalen, met een onder- en een bovengrens. De verkoper doet hetzelfde. Een algoritme beoordeelt alle aanbiedingen en koopaanvragen en berekent daarmee de koers. Volia, de "prijs" (eigenlijk is het dus meer een richtprijs) staat vast. Theoretisch kun je ook tegen een andere prijs dan de koers handelen, als je iemand kunt vinden die er aan meewerkt.

Hoeveelheid antibiotica in kippenvlees "verontrustend"

Vandaag op radio MDR in het nieuws: de minister is verontrust over de uitkomsten van de jongste onderzoeken die aantonen dat zo goed als alle kippen met antibiotika worden gevoederd. Samen met de minister zijn ook alle mensen verontrust en verbaasd die tot nog toe konden doen alsof ze daar niets vanaf wisten.

We mogen blij zijn dat dit een gezondheidsrisiko voor de mensen veroorzaakt; het feit alleen dat we de dieren er mee vergiftigen is natuurlijk geen reden om ermee op te houden.

Dagboek 1942 - 1945, Nederland Hongarije (8)

Hoofdstuk 8 – Vertrek uit Budapest

Het werd Februari '45. De gevechten aan de overkant van de Donau in Buda hielden aan, maar het was een aflopende zaak. Ik had reeds lange rijen Duitse krijgsgevangenen, begeleid door enkele Russen, door de stad zien trekken. Eén voor één verhuisden de meisjes van het internaat naar hun familie in de provincie en namen afscheid. In de stad was toch geen werk meer, alles was vernield. De twee zusjes Szekeres nodigen mij een avond uit in hun privé kolenkelder. Na enige tijd in gezelligheid met hen doorgebracht te hebben wendde de oudste zich tot mij en zei plompverloren: „Ga maar met Böszi slapen“. Misschien had ze gemerkt dat ik mij tot haar zusje aangetrokken voelde. Zij was ook uitzonderlijk lief, een kleine donkere schoonheid. Vreemd genoeg heb ik hun ouders nooit meer gezien, misschien zijn zij omgekomen of vastgezet omdat de vader een hoge ambtenaar in de vorige regering was.

Michael

Het is vrijdagmiddag en ik heb geen zin meer om te werken. Daarom presenteer ik u het tweede karakter in het kader van "Kreatives Schreiben", het ontwikkelen van een karakter. Ik heb hier geen methode voor. Ik begin gewoon een beetje te mijmeren en kijk dan wat er bij tevoorschijn komt. Met dank aan Emigrant voor het trefwoord. Wie zin heeft kan graag de volgende voornaam van een denkbeeldige persoon geven met een of twee trefwoorden, zodat ik daar een ander karakter omheen kan bedenken.

Michael is 49. Hij beweegt niet veel, sport heeft hem nooit zo geinteresseerd. Op zijn gezondheid let hij alleen als het niet te veel moeite kost en hij er geen lekkere dingen voor hoeft te laten staan. Deze levenshouding is hem aan te zien, hij is zo'n 15 kilo te zwaar volgens zijn huisarts. Hij heeft een ietwat matte gelaatskleur, als hij staat en loopt kun je aan zijn houding en aan zijn figuur zien dat hij zijn leven eigenlijk op een bureaustoel doorbrengt: hij loopt gekromd en zijn buik zit een beetje te hoog, die rust namelijk normaalgesproken op zijn bovenbenen. Hij rookt te veel, en heeft een donkerbruine baard waar hij altijd met een hand in zit te woelen als hij nadenkt.

Schönes Erfurt, häßliches Erfurt

Het wordt tijd dat ik een belofte inlos die ik lang geleden gedaan heb: de mooie oude gebouwen en de lelijke nieuwe gebouwen in het centrum van Erfurt te documenteren. Ik heb een hekel aan 90% van de moderne kunst en 90% van de moderne architektuur. Ik begrijp niet hoe kunst en architektuur die door het gros van de mensen niet mooi gevonden wordt, het zo lang volhoudt. Bij de architektuur zal het geld en de efficiency wel een rol spelen, maar bij kunst? Onlangs kreeg een schoonmaakster in Dortmund nog grote problemen, omdat ze per ongeluk een kunstwerk heeft opgeruimd dat er uit zag als een stuk vuil.

Was ist denn eigentlich Lebensqualität?

Fragte mich die Frau HiD, nachdem jemand im Fernsehen irgendetwas über Lebensqualität gefaselt hat. Eine gute Frage, eine wichtige Frage, die wichtigste Frage überhaupt. Der Sinn des Lebens ist ja das Leben zu leben und zwar so, dass es Qualität hat. Zu dieser Frage gibt es mehrere Antworten.
"Lebensqualität ist wenn du am Gleitschirm hängst und den Sonnenuntergang entgegen fliegst" orakelte ich in einem Anflug von Inspiration.
"Das hast du aber schön gesagt" komplimentierte mich Frau HiD, und ich war ein Bisschen stolz.

Melanie

Melanie is 36 jaar oud, ze is geboren in Utrecht. In haar jonge jaren was ze mooi. Ze was weliswaar geen oogverblindende schoonheid, maar ze had iets fris, als een verse glimmende appel waar je in wilt bijten. Over haar figuur hoefde ze zich geen zorgen te maken. Ze heeft lange steile donkerblonde haren die altijd goed vallen, wat ze er ook mee doet. Melanie hoefde nooit moeite te doen de interesse van haar medemensen op te wekken. Er waren altijd genoeg luisteraars, al dan niet met wel gemeende interesse. Als Melanie iets gedaan wilde krijgen, dan hoefde ze alleen maar haar lieve meisjesglimlach tevoorschijn te toveren, haar kinderstemmetje op te zetten, en de mannen stonden in de rij om de klusjes voor haar op te knappen. Die glimlach en dat stemmetje waren zo succesvol, dat zij ze steeds vaker ging gebruiken. Op een dag was het stemmetje haar stem geworden, en ze wist niet beter dan dat dit bij haar persoonlijkheid hoorde.

Meer lezen

Het is me eindelijk gelukt de "jump break" te laten werken. Dat wil zeggen dat je van een bericht alleen de eerste alinea ziet, en dat er dan een link "meer lezen" komt waar je op drukt om de rest te lezen. Zoals hier:

Dagboek 1942 - 1945, Nederland Hongarije (7)

Hoofdstuk 7 – Puin ruimen

Het oostelijke gedeelte van de stad, Pest, was nu in het bezit van de Russen, evenals de binnenstad. De bevolking werd beurtelings opgeroepen om puin te ruimen en om andere werkzaamheden te verrichten. Zo werd ik ook opgeroepen om lijken op te ruimen. Ze waren door de vorst verstijfd, we laadden ze op een handkarretje en brachten ze naar het plantsoentje van de Liszt Ferenc tér, waar men een diepe kuil had uitgegraven. Ik hield het handkarretje dan schuin en kiepte ze om in het massagraf. Het waren voornamelijk mensen die door het oorlogsgeweld waren omgekomen.

Voortschrijdend inzicht

.

.

Ik heb het leven begrepen, maar nu is het te laat.

.

.

Dagboek 1942-1945, Nederland Hongarije (6)

Hoofdstuk 6 – De Russen

Al ruim drie maanden woonden we in de kelder onder niet aflatend kanongebulder en trillende muren, toen op een avond in januari lange rijen Duitse soldaten door onze kelder liepen om zich ondergronds terug te trekken. Het oorlogsrumoer buiten werd wat minder, en een paar straten, waaronder de onze, werden niemandsland. Dat gaf een spannend gevoel. De Russen hadden deze straten nog niet ingenomen. Toch zag ik op een van onze watertochten door een bovenraam van een andere kelder de eerste Rus op straat zitten, waar hij op zijn gemak een automatisch geweer afschoot.

De waarheid revisited

Door het lezen van boeken en blogs en het filosoferen over religie en politiek komt dit onderwerp steeds weer naar boven. Er is een stroming van mensen die er heilig van overtuigd is dat het niet belangrijk is wat de waarheid is. Bij romanschrijvers moge dit duidelijk zijn. Maar er zijn ook journalisten en zogenaamde Meinungmacher, mensen die de openbare opinie beinvloeden, die bij deze stroming in te delen zijn. Voor politici en andere mensen die veel onderhandelen, zoals verkopers en inkopers, is het van levensbelang om met verschillende versies van de waarheid om te kunnen gaan. Het is niet toevallig dat dit vaak mensen zijn die op school de alpha-wetenschappen hebben gestudeerd.

Critical Mass Erfurt

Euer Holländer in Deutschland ist zum ersten mal in seinem Leben politisch aktiv geworden. Am Mittwoch hatte ich einen Flyer am Fahrrad der mir aus dem Herzen sprach, und mich einlud zum zweiten "Critical Mass" Fahrradtour in Erfurt. "Wir sind kein Verkehrshindernis, wir sind der Verkehr", war dort zu lesen, und auch ein Paar Sätze über die armselige Verhältnisse der Erfurter Radwege. So führen zum Beispiel zwei touristische Radwege durch den Bahnhofstunnel, ein Tunnel der für Radfahrer gesperrt ist! Bei der Renovierung dieses Tunnels vor ein Paar Jahren wurde der Radverkehr einfach vergessen. Stattdessen steht jetzt an beiden Seiten des Tunnels ein Schild mit der Aufforderung "Radfahrer bitte absteigen".

Dagboek 1942 - 1945, Nederland Hongarije (5)

Hoofdstuk 5 – Beleg van Budapest

In oktober 1944 omsingelden de Russen Budapest met twee legers van in totaal ongeveer een half miljoen man, onder de generaals Tolbuchin en Malinovski, die ook bij Stalingrad hadden gevochten. Ingesloten werden ongeveer tweehonderdtwintigduizend Duitse en Hongaarse soldaten die zich hevig verzetten. Later tijdens dit beleg hebben twee SS-divisies geprobeerd de omsingeling te doorbreken, hetgeen mislukte.

Ordnung muß sein

Vorige week riep ik mevrouw HiD erbij. Hee, moet je komen kijken wat de buurman aan het doen is! Onze buren zijn opruim- en schoonmaak fanatici. Het huis en de tuin zijn steriel. Het voortuintje is met een meer dan twee meter hoog ondoorzichtig en elektrisch aangedreven hek afgeschermd van de straat. Het achtertuintje bestaat uit ongeveer anderhalve vierkante meter stoeptegel en een paar plantjes, maar ook dit moet penibel schoongehouden worden. Zelfs voetafdrukken van vreemde katten zijn al een reden om de toegang hermetisch af te sluiten (zie ook: Strijd der titanen).

De piraten

In Berlijn heeft een nieuwe jonge politieke partij een gigantisch succes behaald bij de verkiezingen: van niks op 8 procent. Dat is meer dan de FDP en de Grünen bij elkaar. De Piratenpartei is jong en fris en alternatief en leuk, maar er is een probleem: ze hebben geen verkiezingsprogramma. Afgezien van het feit dat ze voor "vrij" internet zijn zonder censuur, en dat er zoveel mogelijk "gratis" moet zijn op datzelfde internet - de wortels van de partij zijn verstrengeld met de inmiddels illegale downloadsite Pirate Bay - weten ze zelf niet precies wat ze nu eigenlijk willen. Des te minder weet de kiezer wat de bedoeling is. En toch kiest hij ze.

De illusie

Een illusie vindt plaats wanneer iemand iets anders waarneemt dan dat wat er is. Zo bezien is bijna alles een illusie, maar zo letterlijk wil ik het niet nemen. Ik heb je al eens verteld over mijn nieuwe jonge collega die zo slim en snel van begrip is. Die in een week tijd iets geprogammeerd had waar normale stervelingen als ik een maand over doen. Die collega heeft een illusie over mij. Hij denkt dat ik slimmer ben dan ik eigenlijk ben, en dat ik geengageerd ben. Hij vraagt mij continu allerlei dingen. Tot nu wist ik meestal de antwoorden, omdat ik hier nu eenmaal al acht jaar werk. Ik heb hem ook een heel eind op weg geholpen met een paar dingen. Maar het komt steeds vaker voor dat ik het antwoord niet weet, en het komt ook steeds vaker voor dat hij verbeteringen maakt waar ik zelf niet opgekomen ben. De illusie is aan het afbrokkelen. Dat is jammer. Niet alleen voor mij en mijn ijdelheid, maar ook voor hem. Als je jong bent is het goed om voorbeelden en helden te hebben. Het is niet leuk als die voorbeelden een voor een omvallen, teleurstellen of wanneer blijkt dat ze helemaal niet meer geengageerd zijn. Soms doe ik een beetje alsof om de schijn op te houden. En soms is zijn enthousiasme ook een echte motivatie voor mij, maar of dat van lange duur is?

Dagboek 1942-1945, Nederland - Hongarije (4)

Hoofdstuk 4 - Razzia's

Ik keerde terug in onze woning. De laatste tijd woonden alleen nog mijn vader en ik daar, maar nu was ook hij ondergedoken in een ander gedeelte van de stad, omdat het in de omgeving bekend was geworden dat zijn familie Joods was. Ik liep de woning binnen en hoorde vreemde stemmen in de voorkamer. Ik zag de buurman, een altijd goed gehumeurde man, samen met zijn aangenomen zoon van ongeveer dertig, beide Joden, luisterend naar de Hongaarse uitzending van de Engelse radio. „Oh, er stond een raam aan de galerij op een kier en we zijn snel naar binnen geklommen, want er was weer een razzia.“, verduidelijkten ze. Dankzij de aanduiding boven onze voordeur waren ze hier veilig. Mijn buurman voorzag in die tijd in zijn levensonderhoud door eten te koken voor de andere bewoners, dat ze dan kwamen halen in opgestapelde pannetjes. Mij lokte hij altijd als ik langs kwam door heerlijke taarten te maken en uit te stallen op zijn brede vensterbank.

De paus in Erfurt, der Papst in Erfurt

De preek begon goed. Ik parafraseer:

"Lasst und 30 Jahre zurückdenken, in das Jahr 1981. Als die Menschen noch von Stacheldraht und Wächter umgeben waren. Wer hätte gedacht daß das alles in 10 Jahre nicht mehr sein würde? Oder lasst uns noch ein Stück weiter zurückgehen, 70 Jahre, in das Jahr 1941. Wer hätte gedacht daß das 1000-jährige Reich 4 Jahre später in Schütt und Asche liegen würde? Die Menschen hier haben eine braune und eine rote Diktatur ertragen müssen."

Pssst!

* fluistertoon *

De paus slaapt vannacht bij ons in de straat, nou ja, net om de hoek, in het Priesterseminar. Mevrouw HiD wil hem uitnodigen om bij ons op het balkon een sigaretje te komen roken, maar misschien is hij te moe vanwege alle drukte.

Dagboek 1942-1945, Nederland Hongarije (3)

Hoofdstuk 3 - De Pijlkruisers

In september moest ik tegen mijn zin weer naar school; de mooie stad Budapest met al zijn verleidingen en baden boeide mij meer. Het belangrijkste wat ik daar leerde was het Hongaarse volkslied uit mijn hoofd op te zeggen, ontelbare coupletten met naar ik meen ieder acht regels. Ook wees men mij erop dat niet Amsterdam maar Den Haag de hoofdstad van Nederland is, want daar zetelt de regering. Nieuwsgierig keek ik op een atlas hoe Nederland vermeld werd. Daar stond „Nemét Alföld“, oftewel „Duitse Laagvlakte“.
„Is het waar dat de mensen daar op houten schoenen lopen?“ vroegen de leerlingen aan mij. „De boeren lopen op houten schoenen, klompen.“ trachtte ik duidelijk te maken. „Oh, dat is zeker omdat ze geen geld hebben om schoenen te kopen, hier lopen de boeren op laarzen!“

Waarom warmt de aarde op en sinds wanneer?

Lees het hier (Engels)

Global Warming Petition Project, the article

Rüpel-Republik Deutschland

Ein schöner Artikel namens "Rüpelrepublik Deutschland" steht diese Woche in Der Spiegel über die Sitten im Straßenverkehr die sich angeblich verrohen. Wenn man über die etwas tendentiöse Anfänge in denen die Kampfradfahrer beschimpft werden hinweg liest dann kommen ein Paar interessante Zahlen und Fakten zu Tage:

- Der Radverkehr in Deutschland hat sich in den letzen 10 Jahren verdoppelt,
- Die Deutschen besitzen jetzt mehr Fahrräder (70 Millionen) als Autos,
- Trotzdem VERRINGERT sich die Gesamtzahl der Unfälle mit Radfahrerbeteiligung, mit einigen Schwankungen auf und ab,
- Deutsche Länder und Kommunen ignorieren zum allergrößten Teil weiterhin diesen Trend und geben so gut wie kein Geld aus für Radverkehrswege und Parkgelegenheit für Fahrräder,
- Der Grund für die immer häufiger werdende Straßenkämpfe zwischen Radfahrern und anderen Verkehrsteilnehmer ist schlicht und alleine diesem Umstand zu verdanken; kein Geld = keine Radwege = kein Platz für eine immer wachsende Gruppe Verkehrsteilnehmer die jetzt zum Beispiel in Berlin 30% vom Gesamtverkehr ausmacht,
- Natürlich setzen die ADAC und die Auto-industrie auf striktere Kontrollen von und Gesetze für Radfahrer, und technische Sicherheitsgadgets am Auto um mit dem zunehmenden Radverkehr zurecht zu kommen, anstatt auf die logische, sichere, und in den Niederlanden bewiesene Strategie der Radgerechten Verkehrsplanung.

So lange die Lobby der Autohersteller und Autoclubs und -vereine so stark sind daß Frau Merkel c.s. es nicht für nötig halten eine ordentliche Fahradverkehrsplanung ein zu führen die eine wachsende Bevölkerungsgruppe und die Umwelt zu Güte kommen würde, bleibt uns Radfahrern nur ein Weg:

Es reicht.

Genug mit der Höflichkeit und der Geduld! Genug mit den Demütigungen der Autofahrer und Fußgänger die meinen daß ihnen die Straße gehört! Radfahrer, verteidige dich! Du hast das beste und schnellste Verkehrsmittel in der Stadt! Du stinkst nicht! Du tust was für deine Gesundheit und die der Anderen! Du verursachst keine Staus! Du stößt kein CO2 aus. Du verschmutzt keine Luft! Du brauchst keine Straßenbahn! Du bist die Zukunft und die einzige Lösung für den Großstadverkehr! Keiner wird freiwillig Platz für dich einräumen also mußt du ihn dir selber schaffen! Ampel sind für die faule und gefährliche Autofahrer! Solange es keine Radwege gibt und kein Platz auf der Straße hast du genau so viel Recht auf den Bürgersteig wie alle anderen!

Zum Angriff!!!

Dagboek 1942-1945, Nederland-Hongarije (2)

Hoofdstuk 2 – Kennismaking met Budapest

Aangekomen in Budapest namen wij voorlopig onze intrek in het hotel Bristol nabij de Erzsébet brug. Jaren later is dit hotel vervangen door het 'Intercontinentaal' hotel. Ik moest meteen een paar dagen het bed houden, want door mijn voeten was ik niet in staat om te lopen. Mijn vader, die de gewoonte had om steeds uithuizig te zijn, was in de weer met zijn familie. Later bleek dat hij zich - door ervaring wijzer geworden - bij het stadhuis had laten inschrijven als 'Gereformeerde'. Aangezien hij lange tijd in Nederland was geweest, was dit moeilijk na te gaan.
Wie schetst mijn verbazing toen ik op de tweede dag in mijn hotelkamer bezoek kreeg van een onbekend familielid. Hij stelde zich voor als Pavel Jencsele, hij was een achterneef van mijn vader, en tevens – naar later duidelijk bleek – homo. In de loop van de tijd heb ik met hem meerdere uitstapjes gemaakt in de stad, waarbij hij er altijd op uit was om gearmd met mij te lopen.
's Weekends hing ik uit het raam met uitzicht op de Duna Corso, een boulevard langs de Donau, en vergaapte mij aan het toen nog bruisende leven van de voormalige Hapsburgse monarchie. Vele officieren in hun gala-uniformen met glanzende sabels en dames in hun beste kledij paradeerden door de menigte. Tot begin 1944 kon dit leven zich voortzetten onder het bewind van de regent Horthy, een halve fascist en een trouwe vriend van Hitler. Horthy voerde – in tegenstelling tot Franco in Spanje – volgzaam en met enige vertraging de door Hitler vereiste steeds dwingendere Jodenmaatregelen door in Hongarije.
Na enige dagen in bed maakte ik een uitstapje met mijn vader op de Duna Corso, waar wij langs vele bars en restaurants wandelden. In een ervan stapten wij naar binnen, natuurlijk die waar de sympathieke Gerrö, die met ons was meegekomen uit Nederland, aan de piano speelde. Hij kwam vrijwel onmiddelijk aan ons tafeltje zitten om nieuwtjes uit te wisselen en de toestand te bespreken. Helaas hoorde ik een paar maanden later dat hij was opgepakt en afgevoerd naar Polen, waar hij is omgekomen in de gaskamers.
Met mijn vader bracht ik een bezoek aan een hem bekende arts, die mij een zalfje gaf voor mijn voeten. Ondanks mijn sceptische blik op dit medicijn genazen mijn voeten binnen een paar dagen.
We verhuisden naar de woning van mijn tante Eszti, die in het centrum van Budapest aan het Liszt Ferenc tér (Frans Liszt plein) op de eerste verdieping woonde. Het was een van die mooie oude karaktisterieke gebouwen zoals je ze ook in Wenen vindt. Een grote poort geeft toegang tot de binnenplaats, vanwaar een brede stenen trap uitkomt op de galerijen van de verdiepingen die op de binnenplaats uitkijken. Elke verdieping had vier woningen met de voordeuren in de hoeken van de galerijen.
Mijn tante had één zoon namens Laci (spreek uit 'Latsi') die elektriciën was, en één dochter Iboly ('Iboj') die elders woonde. Haar oudste zoon was reeds weggesleept en omgekomen. Als Laci tegen de avond thuis was hing hij vaak uit een van de dubbele ramen met een brede vensterbank ertussen, om te fluiten en te roepen naar de meisjes die terugkwamen van hun werk. Vlak boven ons op de tweede verdieping was namelijk een internaat gevestigd voor meisjes afkomstig uit de provincie die in de stad werkten.
Wat het eten betreft leek het mij alsof ik in de hemel terecht was gekomen. Mijn tante kookte origineel Hongaars eten zoals onder andere: Gevulde Paprika, Paprika kip en Székelyi Gulyás (zuurkool goulash met zure room). Elk weekeinde bereidde zij Beigli toe, een traditioneel gebak met gemalen maanzaad of noten, rozijnen, citroensap en suiker. Het was altijd een aanzienlijk karwei, niet in de laatse plaats omdat zij het deeg zelf kneedde. Ik slaagde erin om ongeveer elf afgesneden plakken te eten, maar Laci kon er wel veertien op.
In het voorjaar en de zomer van 1943 vermaakte ik me uitstekend met alle nieuw ontdekte neefjes en nichtjes, afkomstig van de twee broers van mijn vader. Allen droegen zij reeds de bekende gele jodenster. Tafeltennis en schaken waren onze favoriete bezigheden, met Laci heb ik vele tafeltennishallen bezocht die meestal in kelders gevestigd waren. Op een van onze tochten omtmoette ik een gevluchte Jood uit Polen, die vertelde dat de uitroeiing van de Joden daar al veel verder gevorderd was.
De Hongaarse taal had ik mij al grotendeels machtig gemaakt dankzij een aantal lessen van een eveneens uit Nederland gevluchte Hongaarse Jood, en de omgang met mijn neefjes en nichtjes. Die schepten er natuurlijk genoegen in om mij allereerst de niet zo frisse woorden te leren. Daar ik ook geïnteresseerd was in het verloop van de oorlog las ik zoveel mogelijk Hongaarse kranten. Daarin werd bericht over de eerste getto-opstand in Warschau, waarna de Duitsers het getto platbrandden en vrouwen brandend uit de ramen sprongen. Ook werd geschreven over het zogenaamde heldhaftige verzet van de Duitse soldaten in Stalingrad, waar driehonderdduizend van hen omsingeld waren.
Af en toe deed ik met mijn tant Eszti, een oud gebogen vrouwtje in het zwart, inkopen voor het eten. Zo een lieve tante had ik nog nooit gehad, maar bij gelegenheid kon ze ook flink tekeer gaan tegen de buitenwereld. Bijvoorbeeld als de slager het vlees met kracht op de weegschaal kwakte, waardoor die te ver uitsloeg. Ze zette dan zo een keel op dat de slager gedwongen was het vlees opnieuw te wegen, temeer daar de hele winkel vol met klanten aandachtig meeluisterde. Een andere keer liep ik met haar door een vrij stille straat toen een troep Hongaarse soldaten op ons af kwam marcheren. Plotseling begon ze luidkeels tegen hen uit te varen. „Ja, jullie marcheren hier prachtig als grote helden door de straten, maar wij moeten een gele ster dragen, we mogen niet meer overal komen, en we worden weggesleept naar de concentratiekampen!“ Als dit maar goed aflooopt, dacht ik bij mezelf. Het antwoord uit de rijen van de soldaten liet niet lang op zich wachten. „Nou moedertje, voor ons is het ook geen pretje. Wij moeten naar het front in Rusland om te vechten.“ Mij deed het goed dat de soldaten er zo over dachten, en niet zoals vele van hun officieren die fanatiek waren.
Vele uitstapjes heb ik ook gemaakt met mijn achterneef Jencsele, meestal naar bioscopen of konditoreien. Eén keer gingen we naar zijn woning, waar een Hongaarse graaf ondergedoken zat die niet in het leger wilde. Bij een Jood dus! Jencsele had een aardige huishoudster en bood mij aan met haar te slapen. Aangezien ik niet over het nodige geld beschikte, hield hij mij altijd vrij.

Wordt vervolgd.

De moeilijkheid van condensatie

Tijd voor weer wat niveau op het gebied van de natuurkunde.

Bij mijn meimeringen over het weer struikelde ik over een onderwerp dat in principe simpel is, maar dat ik persoonlijk nooit goed heb begrepen. Het gaat over verdampen en condenseren van water. Verdamping koelt af, en condensatie verwarmt.

Om water te laten verdampen moet er warmte toegevoerd worden, en daardoor koelt het geheel af. Dit effect kennen we zeer goed uit het dagelijks leven. Als je zweet of nat bent van de regen of het zwemmen, dan koel je veel sneller af dan wanneer je droog bent. Dat komt doordat het verdampen van het vocht op je huid warmte kost, en die warmte wordt uit je lichaam "getrokken".

Dit is nog eenvoudig voor te stellen. Houd in gedachten dat temperatuur niets anders is dan de snelheid waarmee de water- en luchtdeeltjes zich bewegen. Hoe sneller de deeltjes zich bewegen, des te hoger is de temperatuur en omgekeerd. Zo is ook het absolute nulpunt bij -273 graden te begrijpen: dan staat alles stil. Ook is het zo dat deeltjes in een gas zich meer bewegen dan in een vloeistof. Nu kun je je voorstellen dat een snel bewegend (warm) luchtdeeltje op het water botst en een waterdeeltje uit de vloeistof "ketst", pats! Daarbij wordt het luchtdeeltje afgeremd (afgekoeld) en het waterdeeltje wordt in zijn vrij bewegende gastoestand geschoten. Het waterdeeltje wordt daarbij niet warmer, de toegevoegde energie wordt gebruikt om de gastoestand in te nemen. Dus: de lucht wordt afgekoeld, en het gezamenlijke systeem wordt kouder.

Het tegenovergestelde effect is moeilijker te bevatten: bij het condenseren van waterdamp*) komt warmte vrij. Als bijvoorbeeld de ruiten van de auto of je brillenglazen beslaan, dan worden deze daardoor warmer. Of uit de weerkunde: stijgende warme lucht koelt af met ongeveer 9,8 graden per 1000 meter. Op een hoogte van 1-2 km begint de damp in de stijgende lucht te condenseren, een wolk ontstaat, en deze condensatie heeft tot gevolg dat de stijgende lucht nu LANGZAMER afkoelt, namelijk met 6,5 graden per 1000 meter.

Waarom komt er warmte vrij bij het condenseren? Waar komt die warmte vandaan?

Ik stel me het omgekeerde proces voor van hierboven. Een dampdeeltje en een luchtdeeltje zijn gebroederlijk samen onderweg in gasvormige toestand. Het waterdeeltje neemt een verkeerde afslag en ze botsen tegen elkaar. Daarbij komt het waterdeeltje quasi tot stilstand, en het luchtdeeltje wordt met dubbele snelheid weggeschoten. Het waterdeeltje geeft dus al zijn bewegingsenergie af aan het luchtdeeltje, de lucht wordt warmer. Het waterdeeltje daarentegen wordt zo sterk afgeremd dat het in de langzaam bewegende vloeibare toestand overgaat, in plaats van af te koelen.

Begrijp je het nu? De werkelijkheid is vast ingewikkelder, maar wij mensen vinden dat we moeilijke dingen begrijpen zodra als we ze ons kunnen voorstellen met versimpelde analogieen.

Proefwerkvraag: wat bevat meer warmte-energie, honderd gram nevel of honderd gram gasvormige waterdamp, als beide dezelfde temperatuur hebben? Leg uit.


*) In het spraakgebruik wordt met waterdamp nevel bedoeld. Nevel is echter vloeibaar water in druppelvorm, waarbij de druppeltjes zo klein zijn dat ze in de lucht blijven zweven. In de natuurkunde bedoelen we met (water-)damp gasvormige, onzichtbare waterdeeltjes.

Meine Probleme bei Fit-Stop

Lass mich anfangen zu sagen dass ich allem in allem recht zufrieden bin bei meinem Fitnesszentrum, dem Fit-Stop in Erfurt. Es ist preiswert, es gibt ordentliche Geräte, eine gute Belüftung, und bei der Anmeldung habe ich eine ordentliche Beratung bekommen.

Recht zufrieden also, bis ich ich mal meinen Vertrag ändern wollte. Bei Fit-Stop kann man eine sogenannte Getränke-Flatrate im Vertrag aufnehmen. Diese Getränke-Flatrate, bei der man uneingeschränkt Getränke bekommt für nur ein Euro die Woche, hört sich erst mal gut an, und so habe ich sie genommen. Nach einer Weile habe ich aber festgestellt daß mir die Getränke gar nicht gefallen; die Auswahl ist beschränkt, es gibt nur Limonade-ähnliche Getränke die gesüßt sind mit Süßstoff, oder Wasser. Abgesehen davon dass sie mir nicht richtig schecken, trinke ich beim Training lieber etwas energie-haltiges, also mit richtigem Zucker.

Kein Problem, habe ich gedacht in meiner Naivität, dann kündige ich eben die Getränkeflatrate. In letzer Zeit habe ich die eh nicht mehr benutz weil ich immer Fruchtsaft mit Wasser zum Training mitgebracht habe. Bei einem der freundlichen Mitarbeiter habe ich mich erkundigt. Ja, man kann den Vertrag ändern, aber nur indem man einen neuen Vertrag abschliesst, der dann ab dem Moment der Änderung wieder zwei Jahre(!) gilt. Und eine kleine Bearbeitungsgebühr von 10 Euro ist fällig. Nach kurzer Überlegung habe ich dem zugestimmt. Da ich ja zufrieden bin und vorhabe noch länger hier zu trainieren, ist es ja nicht schlimm den Vertrag noch mal zu verlängern.

Eine Woche später rief mich ein anderer Mitarbeiter zu sich. Letzte Woche haben wir nur einen kleinen Änderungszettel geschrieben, aber jetzt muß ein richtig neuer Vertrag aufgestellt werden. O.K., sagte ich. Ach ja, und auf die Bearbeitungsgebühr kommt noch eine Verwaltungsgebühr von 30 euro oben drauf, das wurde uns diese Woche in der Versammlung noch mal gesagt, dass wir darauf achten sollen. Ahem, meinte ich, Sie können nicht einfach die Vereinbarung die wir letzte Woche getroffen haben im nachhinein einseitig ändern. Wenn ich das gewusst hätte, dann hätte ich es gar nicht erst gemacht, weil sich das dann nämlich gar nicht lohnt.

Wenn man böses denkt dann kann man das als versuchter Betrug bewerten.

Nach einem Bißchen hin und her wurde für mich eine "Ausnahme" gemacht und der neue Vertrag wurde aufgestellt mit einem Vermerk daß nur 10 Euro Gebühr fällig sind. So weit so gut.

Nach zwei Wochen trainieren ging meine Chipkarte mit der man das Drehkreuz bei Fit-Stop öffnet nicht mehr. Der Grund: der Computer sagte daß mit meinem Vertrag etwas nicht stimmt. Was da genau nicht stimmt, konnte mir der Mitarbeiter nicht sagen. Das ging so ein Paar Mal, jedes mal mußte für mich extra das Drehkreuz per Hand geöffnet werden. Am Ende stellte sich heraus daß das Änderungsdatum nicht stimmte. In dem geänderten Vertrag standen zwei Daten: das Datum wo ich die Änderung ursprünglich beantragt habe, und das Datum eine Woche später wo wir den neuen Vertrag aufgestellt haben. Also mußte der Vertrag noch mal geändert werden, um überall das richtige Änderungsdatum ein zu geben.

Seid ihr noch da?

Jetzt war dann alles gut. Bis heute, als ich mich umziehen wollte und ein Mitarbeiter mir hinterher rannte in den Umkleideraum und meinte daß wir noch mal nach der Vertragsänderung schauen sollten. Da platzte mir der Kragen und ich wurde etwas deutlich und auch ein wenig unhöflich. Ich mit zur Theke. Was er genau wollte weiß ich nicht, ich habe gleich losgelegt und gesagt dass sie bitte schön selber alles richtig eintragen sollen in ihrem Computer, daß das jetzt das vierte Mal ist daß ich damit belästigt werde, und das für mich jetzt das Gespräch beendet sei und ich jetzt trainieren werde.

Am Ende des Trainings bin ich noch mal zu ihm hin, und anscheinend wollte er mir nur eine Kopie der Änderung geben. Ob ich etwas überreagiert habe? Kann sein, aber ich bin ja auch provoziert worden.

Dagboek 1942-1945, Nederland - Hongarije (1)

Dagboek 1942 – 1945

Nederland - Hongarije

Door: HiD senior


Ik heb lang getwijfeld om dit op te schrijven, omdat ik er tegenop zag. Verschillende mensen hebben mij ernaar gevraagd. Hoewel het nu achtenzestig jaar geleden is, staat het in mijn geheugen gegrifd.


Hoofdstuk 1 - De reis begint

Het moet najaar 1942 of begin 1943 zijn geweest, tegen de avond. De voordeurbel ging. Ik holde de trappen af met de energie van een veertienjarige. Ik trok de zware voordeur open en keek omhoog in de gezichten van twee Duitse officieren, die het voorportaal binnenstapten.

„Is dit een Joodse zaak?“ Tot mijn verbazing verstond ik zonder enige moeite het Duits. Bij ons in de zaak was er al een Duitse toezichthouder geinstalleerd.
„Ja, zal ik mijn ouders roepen?“
„Nee, dat is niet nodig.“ Zij vertrokken weer.
Ongeveer een half uur later klonk wederom de voordeurbel. Voor de tweede keer holde ik naar beneden. Dit keer waren het twee Nederlandse politieagenten, duidelijk niet op hun gemak, maar toch gedwee hun orders opvolgend.
„Waarschuw je ouders, jullie hebben twintig minuten de tijd om iets mee te nemen voor de nacht en mee te komen!“
Zo gezegd, zo gedaan. Mijn ouders waren vanzelfsprekend in paniek, maar binnen korte tijd waren wij onder de hoede van de agenten op weg naar de Alexander Kazerne, waar wij ons voegden tussen vele andere Joodse gezinnen die daar verzameld waren om afgevoerd te worden naar het doorgangskamp Westerbork. Mijn ouders richtten zich onmiddelijk tot een paar Duitse officieren in de buurt van een bureau, die duidelijk de leiding hadden. Er volgde een langdurige verhitte discussie, waarbij het ons ten goede kwam dat mijn moeder een even grote mond kon opzetten als de Duitsers. Na ongeveer twee uur stonden we weer buiten en konden naar huis terugkeren; mijn moeder was Christenvrouw en mijn vader een Hongaarse Jood. Hij kreeg wel de raad terug te keren naar Hongarije, omdat men binnen afzienbare tijd ook de Joden uit gemengde huwelijken zou oppakken: Hongarije was een met Duitsland bevriende natie.
Enkele maanden later was ik met mijn vader en twee andere Hongaarse Joden, een concertpianist en een barpianist namens 'Gerrö', met de trein via Duitsland en Oostenrijk onderweg naar Hongarije. Mijn moeder bleef in Nederland achter om een oogje op de zaak te houden, zij liep als Christenvrouw minder gevaar. [Note van HiD: De ouders runnen een succesvol bedrijf in tandheelkundige hulpmiddelen]. In Wenen maakten wij een tussenstop waar ik nog een bezoek bracht aan de Rode Kruis post, om een exceem aan mijn voeten te laten behandelen. Door een verkeerde behandeling in Nederland waren de wonden open gegaan en ik had er veel last van. Midden tussen gewonde Duitse soldaten die terugkwamen van het Oostfront werden mijn voeten keurig verbonden, zodat ik voorlopig gered was.
In Oostenrijk stapte een man in die te herkennen was als boer, en nam plaats in onze coupe. Voorzichtig informeerde mijn vader hoe hij over Hitler dacht (Oostenrijk was al twee jaar langer door Duitsland bezet). „Wij zijn niet bijzonder op hem gesteld, hij is slecht voor het land en voor de landbouw en veeteelt“, was het antwoord.

Wordt vervolgd.

Migratie webminlog

En, krijgen jullie al ontwenningsverschijnselen?

Een onschuldig gespreksonderwerp

Het weer. Misschien is het je opgevallen dat in mijn linklijstje de laatste tijd meer sites staan die iets met het weer te maken hebben. De achtergronden van het weer interesseerden me vroeger nooit zo, maar dat is veranderd toen het onderwerp bij onze cursus paragliding behandeld werd. Ik begon er heel voorzichtig iets van te begrijpen. Voor paragliding is het belangrijk dat je thermiek kunt herkennen en opsporen, dat je er een idee van hebt hoe de wind zich tussen de bergen gedraagt, en dat je op tijd herkent wanneer het gaat regenen of onweren.

Hoe meer je over de weersverschijnselen te weten komt, des te ingewikkelder en interessanter het wordt. Het weer is zo complex, dat we nog niet in staat zijn het langer dan drie dagen van te voren precies te voorspellen. We maken daarbij gebruik van een dicht netwerk van weerstations die de plaatselijke gegevens ophoesten, en een aantal computermodellen waarmee men tracht uit deze informatie het gedrag van de atmosfeer te simuleren. Daarbij zijn die gegevens van de weerstations eigenlijk belangrijker dan de computermodellen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat verschillende modellen verchillende voorspellingen doen voor dezelfde situatie, en dat dan een ervaren meteoroloog de uiteindelijke weersverwachting moet geven.

Over het weer valt veel te vertellen. Ik wil dat hier niet doen, ik zou niet weten waar ik moet beginnen: bij hoge en lage drukgebieden, verschillende soorten bewolking, fronten, labiel en stabiel temperatuurverloop in de atmosfeer, thermiek, turbulenties, vertikale wind, hoge wind, lage wind? Wie zich ook interesseert voor het weer kan ik als insteek het boekje van Kachelmann "Wie wird das Wetter" aanbevelen. Goed leesbaar voor leken en met veel wolkenfoto's. Er is helaas geen Nederlandse vertaling van, en een Nederlands boek ken ik nog niet.

Het leuke van deze interesse is dat je heel anders naar de lucht gaat kijken. Verschillende wolken ontstaan op verschillende manieren, en vaak kondigen ze het weer aan voor de komende uren of dagen. Op mijn ritje naar het werk langs het Thüringer Wald heb ik vrij uitzicht op de hemel en in de vier weken dat ik nu weer aan het werk ben sinds de vakantie, heb ik nog geen twee keer dezelfde wolkenlucht gezien. Een keer zat ik zo gebiologeerd naar een wolkenformatie te turen dat mijn bijrijder me moest waarschuwen voor de auto die voor ons reed. Het weer kan dus ook gevaarlijk zijn!


Een paar weetjes:

Regen valt niet uit donkere wolken, maar uit hoge wolken. Die zien er van onderen inderdaad donker uit door de schaduw van de hogere delen, maar van de zijkant vanaf een grotere afstand zijn ze net zo mooi wit als de "mooi-weer-wolken".

Het weer in Nederland en omgeving wordt voor het merendeel bepaald door een lagedrukgebied bij Ijsland. In principe zijn lagedrukgebieden niet plaatsgebonden en "wandelen" ze over het continent, maar het lagedrukgebied bij Ijsland is stabieler en ontstaat steeds opnieuw. Bij een lagedrukgebied horen zogenaamde fronten, en die zijn verantwoordelijk voor de langdurige en/of heftige regenperiodes die we zo goed kennen.

Zo een front kun je van tevoren zien aankomen. Het zachtmoedige warmfront wordt een of twee dagen van te voren al aangekondigd door hoge vederwolken (cirrus) die steeds dichter worden. Ook aan het agressievere koudefront gaan vederwolken vooraf, maar dit front komt veel sneller. Een koudefront zie je pas een paar uur van te voren, maar dan is het ook onmiskenbaar. Een torenhoge wolkenmuur komt over de hele horizon aanzetten, begeleid door plotselinge koude windstoten. Onweer in aantocht!

Lagedrukgebieden zijn niet synoniem met slecht weer. Langs de evenaar zijn er overal lagedrukgebieden. Dit zijn echter stabiele gebieden die op een andere manier ontstaan als de wandelende lagedrukgebieden (ook wel cyclonen genoemd) die op onze breedtegraden te vinden zijn.

Niet alleen in de USA zijn er stormchasers. Hierzijn een aantal bijzonder mooie en indrukwekkende weer- en stormfotos van een stormchaser uit de omgeving van Thüringen.

Verschillende soorten sport

We kijken half naar een voetbalwedstrijd tussen het Duitse dames-elftal en een ander land. We zitten 's avonds na het eten in een groepje bij elkaar, de deelnemers aan de Paragliding-cursus. De voetbalwedstrijd is afgelopen, de winnaars juichen en de verliezers zakken op de typische manier in elkaar, zoals wanhopige voetballers dat na een wedstrijd graag doen. Het is alsof de wereld voor ze in elkaar stort, het is tragisch, je zou niet willen ruilen met een prof-voetballer op dat moment.

HiD in de ronde: Bij die sport is er altijd een verliezer. Bij Paragliding niet, daar verliest er niemand.

Korte stilte en dan aarzelende instemming.

The Big Bang Theory

Ik heb een nieuwe lievelingsserie: The Big Bang Theory. Televisieseries kijk ik tegenwoordig alleen nog maar vanaf de DVD of de USB-stick. Dat is ideaal. Als ik zin heb in televisie, kijk ik 2 of 3 afleveringen. Een aflevering duurt 20 minuten, dus ik kan precies indelen hoe lang ik wil kijken.

De serie is een Amerikaans sitcom. Er is dus een penetrante lachband te horen die veels te vaak hard lacht, maar die kan ik negeren. Het gaat over vier nerds en hun buurmeisje Penny. De nerds zijn wetenschappers van midden twintig die allemaal bij hetzelfde onderzoeksinstituut werken. Allevier zijn ze in meer of mindere mate "sociaal gehandicapped" zoals het een nerd betaamt.

Sheldon is de intelligentste, een genie in de theoretische natuurkunde, en mijn favoriete figuur in de serie. Hij heeft autistische trekken. Mijn vriend T. de psychotherapeut vindt dat hij een schizoide persoonlijkheid heeft. Hij heeft een afkeer van intieme menselijke contacten, een gebrek aan empathie waardoor hij de gevoelens van anderen niet kan inschatten, en hij is arrogant en kwetsend. Hij kwetst echter niet met opzet, maar uit eerlijkheid. Hij heeft een aantal dwangstoornissen, zo kan hij bijvoorbeeld maar op een plek zitten in de woonkamer. Deze eigenschappen vormen de aanleiding voor een oneindig aantal grappige confrontaties met zijn medemensen.

Leonard (Lennard) is de tweede hoofdpersoon, hij woont samen met Sheldon in een appartement. Leonard is net als Sheldon een bovengemiddeld intelligente dokter in de theoretische natuurkunde, maar bij lange na niet zo geniaal als Sheldon. Sheldon laat dan ook geen kans voorbij gaan hem dit in te wrijven. Daar staat tegenover dat Lennard een bijna normale verhouding heeft met zijn medemensen. Ik zeg bijna, want hoewel hij geen problemen heeft om bijvoorbeeld de gevoelens van andere mensen te duiden, lijdt hij toch aan de typische kwalen van de nerd: hij vindt het extreem moeilijk om contacten met vrouwen aan te gaan en te onderhouden, hij houdt hartstochtelijk van comics en sience-fiction films, en weet weinig van sport, normale filmsterren, popmuziek en andere zaken waar de gemiddelde mens over kletst bij de koffie.

De twee collega's Howard (klein mannetje met schreeuwende kleren) and Raj (sympathieke, verlegen Indier die letterlijk niet met vrouwen kan praten) komen regelmatig op bezoek om gezamenlijk te eten, films te kijken en computerspelletjes te spelen. Het buurmeisje Penny is een "normale" aantrekkelijke jonge blondine die al onze nerds het hoofd op hol jaagt. Alle nerds, met uitzondering van Sheldon, die volgens zijn vrienden nergens op valt: niet op vrouwen, niet op mannen, niet op kinderen en niet op dieren.

Alle spelers acteren erg goed. Raj hoeft alleen maar ongemakkelijk op zijn stoel te zitten of voor te doen hoe hij charmant voor een foto poseert, dan is het al een lust om naar te kijken. De paniek in de ogen van Sheldon als iemand op zijn hoekje van de bank zit of zijn eten heeft aangeraakt, en het dreigende onheil dat daarvan uitgaat, doen meer dan de dure trucage-effecten uit films als Transformers. Hoewel de karaktertrekken overdreven zijn en de dialogen alleen het nodigste bevatten (zoals het in zo een snelle comedy nu eenmaal niet anders gaat), komen de figuren echt tot leven en wekken nieuwsgierigheid op over hoe het met hen verder gaat.

Van HiD een dikke aanrader met 5 sterren.

P.S.
De serie loopt al een paar jaar. Ik kijk niet meer regelmatig naar de "normale" televisie-uitzendingen, en heb hem daardoor nu pas ontdekt. Mocht dit voor jullie dus oude koek zijn, dan heb je pech.

P.P.S.
Ken je dat van vroeger, als je een film had gezien met een held die je heel erg bewondert? Je ging de gedragingen van de held nadoen? Ik betrapte mijzelf er op dat ik onbewust de mimiek en bepaalde gewoontes van Sheldon ging imiteren. Niet doen!

P.P.P.S.
Een clip waarin Sheldon uitlegt waarom het onrealistisch is dat superman Lois Lane opvangt in de lucht, en waarom hij 's nachts kan vliegen ondanks het feit dat hij zijn superkrachten door zonnestraling krijgt:
KLIK

Als je werkt, dan ben je goed

Ik zit te denken over een concrete investering waarbij ik nooit meer hoef te werken, als het goed loopt. Ik wil er nog niet al te veel over uit de doeken doen. Ik weet er nog weinig vanaf, en ik weet nog niet of ik het ga doen.

Het interessante is dat de theoretische mogelijkheid om niet meer te hoeven werken en toch geld te verdienen (op een moreel verantwoorde manier) nu al allerlei vragen oproept. Opeens lijkt het alsof het een KEUZE is om te werken of niet. Als ik de keuze zou hebben om te werken of niet te werken, zou ik het dan nog wel doen? Ben ik als ik niet werk een nietsnut, een profiteur, een Schmarotzer (wat een lekker woord), iemand die niets bijdraagt aan de menselijke samenleving? Is het niet mijn morele plicht om iets bij te dragen, ook al hoef ik het niet voor het geld? Krijg ik misschien gevoelens van nutteloosheid als ik niet meer werk?

Op een Duits internetforum stelt een jonge man heel openlijk de vraag hoe hij het aan zou kunnen pakken om nooit meer te hoeven werken. Hij wordt in de commentaren verschillende malen met de dood bedreigd. Dat is ontzettend hypocriet*), want ik ken geen enkele Duitser die niet klaagt over zijn werk en er niet liever vandaag dan morgen mee op zou houden. Maar dat mag je niet openlijk zeggen, als iedereen openlijk zou zeggen wat hij echt van zijn werk vindt en er naar zou handelen, dan stort de maatschappij in elkaar. En dat willen we nou ook weer niet.

Ik kijk naar mijn collega's en vraag me af ze zouden blijven werken als ze niet meer hoeven. Ik geloof niet dat er een bij is die dat zou doen. Het is een spelletje; we zijn er toe verplicht om te werken, we vinden het niet leuk (niet op de lange duur tenminste), maar we trekken iedere dag een vrolijk gezicht en nemen een houding aan alsof we het vrijwillig doen. We zijn een volk van slaven. Het is bizar.



*) Misschien is deze "Arbeitsmoral" die ik hier hypocriet noem meer een Duits verschijnsel. Dat zou het Wirtschaftswunder van na de oorlog verklaren, en het zou ook verklaren waarom Duitsland op dit moment de motor van de Europese economie is. Een Duitser doet ook werk dat hij niet leuk vindt, als hij vindt dat het nodig is.

De Duitse uitdrukking van de week (2)

   Aktionismus

Aktionismus is een mooi Duits begrip voor een bepaalde mentaliteit, een manier van handelen of reageren. Een Nederlands begrip ervoor ken ik niet, maar toen ik het voor de eerste keer in het Duits hoorde, begreep ik het onmiddelijk uit de context.

Wanneer er van je wordt verlangt dat je snel handelt, of wanneer je de indruk wilt wekken dat je aan oplossingen werkt voor een moeilijk probleem terwijl je eigenlijk niet goed weet wat er aan de hand is, dan kun je vervallen in Aktionismus. Je bent te lui, te hektisch of je weet er niet genoeg vanaf om eerst even stil te staan, te gaan zitten en na te denken over de oorzaken. Je loopt handenwringend heen en weer en zegt tegen je zelf "Er moet toch iets gedaan worden", en je begint daden uit te voeren die in het verleden wel eens geholpen hebben.

Een onschuldig voorbeeld:
Een elektricien probeert een apparaatje te repareren dat niet werkt. Het apparaatje is aan 24V gelijksspanning aangesloten. Hij verwisselt de plus en de min. Ik vraag hem waarom, hij heeft niets gemeten, niet gekeken in de tekening, het zou best kunnen dat de draden verwisseld zijn, maar de draden kunnen ook ergens anders verwisseld zijn, of het apparaatje zelf is misschien kapot. "Dat is af en toe zo, dan zijn de draden verwisseld", is het antwoord.

Een minder onschuldig voorbeeld:
Bij een storing aan een machine worden dure onderdelen vervangen, zonder van te voren een degelijke diagnose te stellen. Na een paar mislukte aanlopen wordt er contact opgenomen met een deskundige (bijvoorbeeld bij ons op de afdeling), en het probleem blijkt ergens anders te liggen. Dit kost ons of de klant (dat hangt er vanaf of het nog in de garantietijd gebeurt) een hoop geld en goodwill bij de klant.

Een schadelijk voorbeeld:
In de BILD-Zeitung staat een artikel over jongeren die een oudere man op een metrostation in elkaar slaan en zwaar verwonden. Het artikel is sappig geschreven en zaait veel burgerlijke verontwaardiging. Een politiek leider grijpt dit geval aan om (in de media natuurlijk) strengere straffen te eisen tegen jeugdige misdadigers, zonder zich te verdiepen in de huidige strafmaat, de uitwerkingen van zwaardere straffen, of de oorzaken van het geweld.

Het begrip Aktionismus wordt populairder, en is op het moment een effectief scheldwoord om politieke tegenstanders mee te bejegenen. Zo wordt bijvoorbeeld de "stresstest" die de Duitse regering op de kernraktoren heeft uitgevoerd, door haar tegenstander als Aktionismus bestempeld. Dit is niet geheel onterecht: de regering wilde het volk laten zien dat ze iets doet, maar ze kon de energie-concernen niet al teveel tegen de schenen schoppen. Dus verviel ze in ineffectief handelen om de schijn op te houden.

Als je even nadenkt kun je vast wel een paar voorbeelden verzinnen van Aktionismus in je eigen werkomgeving of in de Nederlandse politiek.

Does this remind you of the USA?

Altijd volle kracht vooruit, vol van dadendrang, zonder al te lang stil te staan bij de consequenties, optimistisch uit principe, vol vertrouwen, zelfs als anderen allang opgeven gaat hij nog door, zolang als hij maar niet in de gaten krijgt dat hij al boven de afgrand zweeft.

Hang in there, Wile E. Coyote!

De verloren sokken

Iedereen kent het probleem: na vrijwel iedere wasbeurt houd je een of twee sokken over waarvan het tweede exemplaar op wonderbaarlijke wijze is verdwenen. We willen ons hier niet bezighouden met de oorzaken, daar zijn vele theorieen over. De verklaring lopen uiteen van sokken-etende wasmaschines, afvoer met het water, tot zelfs onbekende dimensies waarin de sokken verdwijnen door geheimzinnige wormholes. Het probleem proberen te voorkomen is onbegonnen werk; als je niet weet hoe het probleem ontstaat, hoe kun je het dan voorkomen? Nee, we willen ons bezig houden met praktische oplossingen.

Een oplossing die ik laatst op internet las is radicaal, maar hij werkt wel: gooi al je sokken weg en koop 15 paar comfortabele dezelfde sokken in dezelfde kleur. De overgebleven enkele sokken kunnen nu met willekeurige andere enkele sokken gecombineerd worden.

Mijn eigen oplossing is alsvolgt: ik heb in de klerenkast een extra mandje. Alle enkele sokken die uit de was komen doe ik daarin. Na meerdere wasbeurten blijkt dat de bijbehorende verloren sokken op miraculeuze wijze weer tevoorschijn komen. Bij het wegleggen in het mandje ontdek ik dat en voila: een gelukkige hereniging komt tot stand.

Hoe ga jij dit probleem te lijf?

Transformers 3

In de vakantie zijn junior en ik in totaal 5(!) keer naar de bioscoop geweest. We hebben Harry Potter 7 (3D) (beter dan ik verwachtte), Bad Teacher (grappig), Horrible bosses (hilarisch), Transformers 3 (3D) (zie onderaan) en Hangover 2 (leuk maar niet echt geschikt voor 12 jaar en ouder) bezocht. De bioscoop in Harderwijk ziet er op het eerste gezicht niet zo indrukwekkend uit met zijn onooglijke smalle ingang en zijn ietwat verouderde stoelen, maar het is een eerste klas bioscoop. Er is een uitstekend geluidsysteem dat voor de verandering wel luid is maar niet oorverdovend, en een 3D-techniek die beter is dan ik hem gewend ben. Ze gebruiken elektrische brillen ongeveer zoals bij mijn Samsung-televisie, dus geen polariserende glazen, en ook zonder het flakker-effect dat ik thuis heb. En ze hebben voor de stoelen ruimte voor drankje en hapjes die je via een telefoon kunt bestellen.

Van Transformers had ik het eerste deel al gezien en dat vond ik al totaal vervreemdend en absurd. Deel 3 was precies hetzelfde. De film zit vol met fantastische effecten en animaties en een aantal van de robots hebben een grappige persoonlijkheid, bijvoorbeeld de twee kleine robotjes. Maar het verhaal is zo ongeloofwaardig en absurd, dat het eerste beste kinderboek nog logischer in elkaar steekt. Wat mij het meeste irriteerde waren de gevechten tussen de zwakke kleine mensjes en de torenhoge overmachtige robots. Bij deze gevechten worden de mensjes honderden meters door de lucht geslingerd, ze stuiteren tegen gebouwen of op de grond, ze krijgen klappen van reusachtige stalen robot-armen, maar dat deert allemaal niet. Hooguit een paar fotogenieke schrammen en blauwe plekken later klopt de held het stof van zijn kleren en weet met feilloze preciesie de robot op zijn zwakke punt uit te schakelen.

Ongeveer zoals in tekenfilms dus. Dat is het! Als je de menselijke acteurs vervangt door tekenfilmfiguren of computer-geanimeerde figuren, dan valt de hele behoefte aan geloofwaardigheid weg. Daarmee verdwijnt het vreemde en absurde element uit de film, en kan ik er ongestoord van genieten. Ik zal het meteen doorgeven aan Steven Spielberg.

Met de fiets?

Een waar gebeurd gesprek tijdens de vakantie tussen Hollander in Duitsland (HiD) en Hollander in Duitsland junior (junior).

HiD: Kom je nog, we willen toch naar de bioscoop in Harderwijk?
junior: Ja, ik ben zo meteen klaar. Gaan we met de fiets?
HiD: Met de fiets naar Harderwijk? Nou, ik weet het niet. Dat is zeker een half uur rijden, en de film begint over 3 kwartier.
junior: Kunnen we niet met de fiets gaan?
HiD:  Het is beter als we met de auto gaan, als we terugkomen is het pikkedonker.
junior: Ah toe nou, laten we met de fiets gaan.
HiD: Waarom wil je zo graag met de fiets?
junior: Nou, dan hebben we iets te doen.
HiD: In Erfurt wil je nooit met de fiets. Daar loop je zelfs met je fiets aan de hand door de stad terwijl je eigenlijk kunt fietsen. En ik moet je altijd overhalen om ergens met de fiets naar toe te gaan.
junior: Ja, maar het fietsen is hier (in Nederland) veel leuker. Je hebt hier eigen fietspaden, en de fietsen rijden veel lekkerder.


Dat overtuigde me. Desondanks zijn we uiteindelijk toch met de auto gegaan, omdat het licht op een van de fietsen het niet deed, en we om half twaalf 's nachts terug zouden komen. Overdag hebben we natuurlijk wel veel gefietst.

De Duitse uitdrukking van de week

     Sich verzetteln     

Dat is iets waar ik zelf toe neig. In het Engels zou je zeggen "to get hung up in details". Iemand die sich verzettelt blijft in de details steken. Bij het denken over een probleem schieten hem bijzaken te binnen, waar hij dan over na gaat denken, omdat hij die zo interessant vindt. En dan verliest hij de hoofdzaken uit het zicht. Het onderscheid tussen hoofd- en bijzaken wordt niet naar waarde geschat.

Een voorbeeld:
Ik pak mijn vakantiekoffers uit. Daarbij zitten o.a. een mobiele telefoon en een gsm-sporthorloge met bijbehorende opladers. Bij het wegruimen van deze dingen merk ik, dat ik in de loop van de tijd een hele verzameling met elektrische apparaatjes met bijbehorende opladers en verloopsnoertjes heb verzameld en die liggen allemaal door elkaar op een plank in de kast, terwijl ik de helf niet meer gebruik. Ik begin de plank op te ruimen en te sorteren en dingen weg te gooien. Dan keer ik terug naar de vakantiekoffer en pak de cursusboeken van het paragliding uit. Daarbij denk ik eraan dat ik ergens in de boekenkast nog een klein boekje moet hebben over weerkunde. Weerkunde was onderdeel van de cursus en het is een heel interessant onderwerp, vooral als je iets gaat begrijpen van de verschillende wolkensoorten en je begint te leren hoe je wolken kunt "lezen". Ik begin het boekje te zoeken. Dan schiet me te binnen dat ik eigenlijk mijn koffer uit wil pakken. Ik ontdek een gedragspatroon bij mezelf, dat me ook is opgevallen bij enkele medecursusgenoten bij het paragliden deze week. Ich verzetelle mich. Dat is een mooi onderwerp voor een klein blog, denk ik! En ik ga aan de computer zitten en schrijf dit blog. Ondertussen staat de nu bijna uitgepakte koffer nog steeds midden in de kamer. Ik houd nu op en ga weer terug naar de hoofdzaak.

Toch nog weg

Toch nog op vakantie, eindelijk, ik verheug me er langzaam op. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik drie weken achter elkaar vakantie. Door de perikelen met de vakantie-goedkeuring op mijn werk heb ik bij het nalezen geleerd dat je in Duitsland recht hebt op een vakantie per jaar met tenminste 12 aaneensluitende vakantiedagen. Of daar het weekend bij meetelt staat er niet bij. Zo niet, dan heb ik voor het eerst een vakantie in Duitsland die aan de wettelijke eisen voldoet.

De eerste week gaan T. (mijn squash-partner, zelfstandig psychotherapeut) en ik een 7-daagse cursus paragliding volgen op de Wasserkuppe, een berg in het gebied de Rhön ongeveer 150 km hier vandaan. In mijn vorige leven heb ik al eens zo een cursus gedaan in de Pyreneeen, dat is nu ongeveer 20 jaar geleden (samen met Rob A., die als ik hem goed ken in een reaktie zal vertellen wanneer dat precies was). Toendestijds heette het Parapente, en de parachutes waren nog iets primitiever. Tegenwoordig is paragliding een hele wetenschap. De schermen zijn geperfectioneerd, de opleiding is doorspekt met Deutsche Gründlichkeit. In de zeven dagen wordt vijfentwintig (!) uur theorie gegeven, en er vindt een examen plaats aan het einde van de week. Ik heb het handboek van de school gedownload en doorgelezen, vooral het onderdeel meteorologie (weerkunde) is niet voor de poes. De materiaalkunde is ook wat taai door de vele technische begrippen die ik nog niet ken. Er wordt gegagarandeerd dat we in de cursus onze twintig hoogtevluchten kunnen maken die nodig zijn voor het diploma. Een hoogtevlucht heeft een hoogteverschil van minimaal 100 meter, normaalgesproken tussen de 300 en 500 meter. Ter vergelijking: mijn vroegere cursus duurde 5 dagen in plaats van 7 en daar zat 1 hoogtevlucht bij. Mocht het weer tegen zitten, dan kunnen we de vluchten later kosteloos inhalen. In het handboek van de vliegschool wordt eindeloos herhaald dat er in het 20-jarige bestaan van de school nog NOOIT een ongeluk met zware verwondingen of dodelijke afloop heeft plaatsgevonden. Nou ja, eens moet de eerste keer zijn.

Na afloop van de eerste cursus krijg je een Höhenflugschein. Er is een vervolgcursus in de Dolomieten waarmee je het A-Flugschein kunt halen. Daarmee mag je dan zelfstandig vliegen op bepaalde speciaal daarvoer bestemde plekken. Als het goed bevalt, dan doe ik die cursus natuurlijk ook.

De tweede en de derde week ga ik met HiD junior weer kamperen en windsurfen aan het Veluwemeer. Dat wordt langzaam een traditie, we gaan er dit jaar al voor de vierde keer naartoe. Voor hem is het de enige gelegenheid om fatsoenlijk te surfen, hij gaat graag mee. Voor mij geldt dat eigenlijk ook, hoewel ik wel af en toe hier in de buurt surf. Dit jaar rijd ik voor het eerst met de nieuwe kleine auto, het wordt wat lastiger om daar alle bagage in te passen. Ik heb een speciale tas gekocht waarin je de opgerolde surfzeilen vast op het dak kunt binden zonder ze te knikken, met behulp van een simpel en ingenieus systeem. Het systeem is moeilijk uit te leggen in woorden: onderin de tas steek je de surfmast. De surfmast bestaat uit twee helften. Met twee masten heb je dus vier mastdelen. Die mastdelen zitten onderin de tas in een apart compartiment. In het tweede, grotere compartiment daarboven doe je de zeilen. Bij het vastbinden van de tas op de auto doe je de riemen niet over de hele tas heen, maar midden door de tas tussen de twee compartimenten. Als je dan de riemen aantrekt dan drukken ze alleen op de mastdelen, en de zeilen liggen er quasi los bovenop. Dat scheelt dan een hoop ruimte in de auto zelf, omdat ik de zeilen niet in de auto hoef te vervoeren. Verder laat ik de grote strandstoelen thuis en neem daarvoor in de plaats twee van die moderne drie-poot krukjes mee die heel weinig ruimte innemen. Die heb ik vorige week gekocht op het TFF-festival in Rudolstadt, waar ik ze meteen kon testen.

Rest mij alleen nog een schietgebedje aan de weergoden te doen en de koffers te pakken. HiD wenst iedereen een mooie juli-maand en een prettige vakantie voor degenen die er ook op uit trekken.

Groeten uit de Zone

Een verloren liefde

Bijna geloofde ik dat ik niet meer van haar hield. Ik dacht dat ze me niet meer zo interesseerde; een mens verandert in de loop van de jaren, zijn smaak en zijn voorliefdes verschuiven. Er gaat weliswaar iets verloren wanneer je niet meer liefhebt, maar daar komen dan andere dingen voor in de plaats. Die nieuwe dingen herken je niet meteen, soms moet je eerst in een gat vallen voordat je een nieuwe weg in kunt slaan.

Maar soms ligt het niet aan jezelf. Soms blijkt dat het objekt van je liefde eigenlijk hetgene is dat verandert, terwijl jij dezelfde bent gebleven. Zo ook nu.

De laatste jaren ben ik naar verschillende concerten en optredens geweest op het gebied van pop- en rockmuziek. Ik was bij Lez (niet Led) Zeppelin, Tito and Tarantula, Element of Crime, Keimzeit, en nog een paar optredens van gezelschappen en bands die in een goed aanzien staan. De een na de ander stelde teleur. Ik kon geen enthousiasme opbrengen, de muziek -want daar hebben we het over- bracht niets in mij teweeg. Er was altijd iets dat niet klopte: mensen die hun instrumenten niet beheersen, een slechte geluidskwaliteit, maar het meest voorkomende en tegelijk het ergste: een gebrek aan inspiratie en originaliteit.

Tot gisteren. Gisteren waren HiD junior en ik bij het internationale Tanz und Folk Festival in Rudolstadt, een jaarlijks terugkerend muziekfestival van 3 dagen, dat dit jaar voor de 21ste keer werd gehouden. Een collega die daar af en toe optreedt had mij er op gewezen. Het festival is verdeeld over de hele stad en er komen internationale bands uit alle mogelijke landen. Na een paar min of meer nietszeggende optredens trad een band uit Portugal aan. Ze deden eeuwig over de soundcheck, maar al bij de soundcheck was duidelijk dat het professionals waren. Strakke ritmes die perfekt samen worden gespeeld, nonchalante virtuositeit van meerdere bandleden, en ze begonnen bijna op tijd. De naam van de band is O'questrada. (Er zijn verschillende schrijfwijzes in omloop, deze variant stond bij de clips op youtube met spaanse/ portugese commentaren, dus die is waarschijnlijk correct. Op het festival werden ze aangekondigd als Oque Strada, en Oquestrada heb ik ook gezien.)

Een bassist speelt op een theekistbas bestaande uit een grote groene plastic emmer met een steel en een snaar eraan. Bij de soundcheck was de bassist niet snel tevreden en liet de technicus het geluid meermaals veranderen. Het resultaat was perfekt. De man brengt op dit primitieve geimproviseerde instrument perfekte strakke baslijnen voort. Een jonge vrouw speelt accordeon, een man speelt een portugese gitaar met 12 snaren die wat weg heeft van een mandoline, iemand speelt nog op een gewone gitaar, en af en toe doet de trompettist er een jazzy solo tussendoor a la Miles Davis (met een beetje fantasie). Bij een nummer werden op de portugese gitaar betoverende klanken met behulp van een strijkstok tevoorschijn gebracht.

De zangeres deed me een beetje denken aan onze bloggerin Oud Zeikwijf. Van een onbestemde leeftijd tussen de 25 en de 50 jaar, met een overtuigende "Bühnenpresenz". Sensueel, altijd in een goede bui en altijd contact zoekend met het publiek. O ja, en zingen kan ze ook. Ik was zo onder de indruk van het optreden, van de muziek, zowel in het samenspel als in de verschillende solo's, dat ik er helemaal een beetje emotioneel van werd. Af en toe pinkte ik stiekem een traan weg. Mijn liefde is weer terug!


Als je een kritiekpunt moet geven op de muziek van O'questrada, dan is het misschien dat ze maar een bepaalde muziekstijl spelen. Het ritme verandert niet veel. Maar dat vergeef ik ze.

Een opname kan op geen enkele manier het gevoel van een live-optreden evenaren. De geluidskwaliteit is bij live-optredens vaak niet zo goed als bij een CD- of een televisie-opname. Hier was dat niet het geval, had ik al gezegd dat het geluid perfect was? Om je toch een beetje een indruk te geven link ik er hier een paar liedjes bij. Bij het struinen op youtube valt op dat de bezetting nogal verandert. De bassist, de zangeres en de bespeler van de portugese gitaar zijn de vaste leden.

Een lied met de onuitsprekelijke naam Se Esta Rua Fosse Minha waarmee O'questrada een middelgrote zaal in Tivoli naar het kooppunt brengt: KLIK

Een lied genaamd Oxala Te Veja dat live in een Duitse tv-uitzending wordt gebracht: KLIK.

Veel plezier.

Vakantie [UPDATE]

De Update staat onderaan.

Dit wordt geen gewoon vakantiebericht. Dit gaat over mijn werk en over het lijden van de loonslaaf.

We hadden hier geruime tijd een redelijk vakantiesysteem. Je hoefde niet aan het begin van het jaar je vakantie vast in te plannen, en de vakantie werd altijd redelijk snel goedgekeurd. De vakantie-aanvraag gaat per schriftelijk formuliertje. Als daar de handtekening op staat van de afdelingchef en de personeelschef, dan is de vakantie officieel goedgekeurd.

Sinds ongeveer twee jaar hebben we een nieuwe afdelingsleider. Een grote slanke man, een workaholic die redelijk verstand van zaken heeft voor zover dat mogelijk is, en iemand waar iedereen op de een of andere manier bang voor is. De nieuwe afdelingschef houdt er een heel andere gewoonte op na bij het goedkeuren van de vakanties: hij doet het niet. Dat wil zeggen, hij wacht tot het allerlaatste moment, zodat hij nog de mogelijkheid heeft de vakantie in te trekken voor het geval dat het projekt in gevaar komt. In het begin wist ik niet dat het zo systematisch gebeurde, maar ondertussen weet ik dat het bij de andere collega's precies hetzelfde is.

Das geht mir tierisch auf den Sack, zoals je je wel kunt voorstellen.

Er is echter niet zoveel dat ik ertegen kan doen. Wettelijk is er niets vastgelegd voor wat betreft reageertijd. Als je besluit op je eigen houtje op vakantie te gaan omdat de werkgever het nog niet goedgekeurd heeft, dan is dat een mogelijke reden voor ontslag op staande voet. Om je daar tegen in te dekken, kun je alleen een Einstweilige Verfügung = Kort Geding indienen bij je baas, waarin je meedeelt dat je je recht op vakantie waarneemt. Dat gaat vooralsnog een beetje ver... Voorlopig heb ik eerst maar een vriendelijke e-mail aan chef geschreven. Ik heb mijn vantie zes weken geleden aangevraagd, en hij begint over krap twee weken. Natuurlijk heb ik alles al geboekt, anders kun je nergens meer terecht. Het is dus hoogste tijd dat meneer reageert.

Ik houd je op de hoogte.

[UPDATE 1 juli 2011]
Vanmorgen bij de secretaresse heb ik nagevraagd of de aanvraag al terug was. Nee, zegt ze, zal ik de aanvraag nog een keer in zijn map leggen? (Kleine WTF mijnerzeids). Ja, doe dat.
Aan het eind van de dag voor dat ik naar huis ga raap ik mijn moed bij elkaar en wil hem aanspreken. Hij telefoneert. Ik zie de map liggen waar de aanvragen in zitten. Ik open hem en blader hem door. De goedmoedige man heeft daadwerkelijk ondertekend! Ik kan op vakantie. :-))))))

Malware?

Een vraagje tussendoor. Emigrant krijgt een virus/ malware waarschuwing als hij mijn blog oproept. Is dat bij andere bezoekers ook zo? Kun je even in een reaktie aangeven of bij jou alles normaal is als je deze website oproept?

Dankjewel voor de moeite.

Bob

Het nieuwe werken

Met bevreemding lees ik dit begrip af en toe in het Nederlandse nieuws: het "nieuwe werken". Het kwam mij onmiddelijk verdacht voor. Het is typisch zo een begrip dat instanties en bedrijven proberen populair te maken bij het volk, een modebegrip zoals flexibiliteit en computer integrated manufacturing.

Wat is het nieuwe werken? Als we de hype moeten geloven dan is het een wondermiddel. De werknemers worden gelukkiger en produktiever, het bedrijf bespaart geld en het is goed voor het milieu. Het nieuwe werken betekent dat de werksfeer en de privesfeer met elkaar verwoven worden. Je mobiele privetelefoon gebruik je ook voor je werk, zodat je thuis gebeld kunt worden door collega's of zakenrelaties. Hetzelfde geldt voor je e-mail adres. Als de werkgever het ondersteunt, dan hoort ook echt thuiswerken erbij. Op de dagen dat je compleet thuis werkt, rijd je niet naar je werk, vandaar dus dat het goed is voor het milieu.

In principe betekent het ook dat je omgekeerd op je werk prive-zaken kunt regelen. Nu is dit laatste bij ons in Duitsland ondenkbaar. Het is zelfs uitdrukkelijk verboden de computer voor prive-zaken te gebruiken, en om je private telefoon bij je te hebben. Bij ons op de ontwerp-afdeling houdt zich daar niemand aan, maar in de montagehal bij de monteurs wordt dit verbod streng gehandhaafd.

Afgezien dat het nieuwe werken voor mij dus sowieso "nicht in Frage kommt" in deze omstandigheden, vind ik het ook een slechte ontwikkeling waar we de gevaren van moeten inzien. Als PLC-programmeur ben ik eigenlijk prima geschikt voor het nieuwe werken. Ik zou een deel van mijn werk goed thuis kunnen doen, maar dat wil ik niet en ik zal je vertellen waarom.

De reden is eenvoudig. Werken is hard werk. Werken is vermoeiend, collega's zijn niet altijd mensen met wie je prive nog te maken wilt hebben. Als ik werk, dan werk ik en als ik vrij ben, dan ben ik vrij. Zonder vrije tijd waar in je echt kunt "abschalten" muteert het arbeidsleven tot een toestand van duurstress die slecht is voor de gezondheid. Hele volksstammen lijden nu al aan de gevolgen van de flexibiliteit, van het feit dat je altijd bereikbaar moet zijn, en het ergste: van het niet aan je werk toekomen door de voortdurende afleidingen die deze bereikbaarheid met zich meebrengt. Slecht slapen, voortdurend hoofdpijn, rugklachten, verschillende psychosomatische klachten, een algemeen gevoel van ontevredenheid, gejaagdheid en ongelukkigheid, met als hoogtepunt de burn-out. Het nieuwe werken is een verdere ontwikkeling van deze trend.

Het nieuwe werken is goed voor het bedrijf, maar niet voor de werknemer. Die ziet zijn omgeving langzaam veranderen in een brave new world.

Ik ben blij dat Duitsland soms conservatief is en men niet zo snel met dit soort modegrillen meeloopt. In Duitsland zijn er genoeg mensen die zich er bewust van zijn dat het belangrijk en gezond is om vrije tijd te hebben. Tijd waarin je je kunt concentreren op andere dingen, zonder gestoord en afgeleid te worden. Tijd om hobby's te beleven die niets met je werk te maken hebben. Tijd om je te VERVELEN. In tegenstelling tot wat namelijk de goeroe's van Apple en Facebook ons willen doen geloven, is het heel gezond voor de geest om je af en toe te vervelen. Dat is de tijd waarin je rustig kunt nadenken en je de gebeurtenissen op je werk of in je priveleven kunt evalueren, om zo betere beslissingen te nemen. Maar ja, iemand die rustig in een hoekje zit na te denken zonder zichtbaar resultaat is niet produktief, en dat kunnen we ons niet veroorloven.

Selbstgewähltes Leid

Komt een man bij de ingang van de hel en wordt ontvangen door Satan. Satan staat in vol ornaat, met bokkepoten en hoorns op zijn hoofd, reuzegroot en roodgloeiend. Godverdomme, zegt de man geschrokken, ben ik dood, wat is er gebeurd? En moet ik naar de hel, oh nee! Rustig maar, zegt Satan. Je hebt een auto-ongeluk gehad en je bent omgekomen. En ja, je moet naar de hel. Maar dat is niet zo erg als je denkt. Iedereen die hier komt krijgt eerst een rondleiding van mij persoonlijk. Kom maar mee, dan zal ik je alles laten zien.

De man bedenkt dat hij weinig keus heeft en loopt achter Satan aan. Vluchten heeft geen zin hier. Ze schreiden door de poort en komen op een groene weide aan. De zon schijnt, er waait een lichte bries. Eigenlijk heel aangenaam weer, alsof het lente is. Het landschap is glooiend met lichte heuvels. Ze komen aan een beekje. Er zit een groepje mensen luid lachend te drinken en te eten. Sommigen zijn naakt, sommigen zitten met elkaar te vrijen. De man is erg verbaasd, en denkt dat dit zeker het ingangsbereik is, de echte hel kan dit niet zijn. Hij zegt niets en ze lopen verder. Het landschap verandert, maar het blijft mooi. Ze komen langs een strand, langs een paar grote landhuizen en kastelen, en overal zijn mensen die plezier hebben en lachen. De man wordt nu achterdochtig en vraagt voorzichtig aan Satan of dit echt de hel is. Ja, ja, zegt Satan, zie je wel dat het niet zo erg is?

Nu komen ze langs een lange muur, een soort stadswal. In de muur is een grote houten deur met zware sloten, maar de deur staat een stukje open. Snel gluurt de man naar binnen. Zijn nekharen gaan overeind staan. Achter de muur ziet hij mensen die op een vreselijke manier gemarteld worden. Er zijn mensen die boven een grote ketel gloeiende massa hangen en af en toe een stukje naar beneden worden gelaten. Iemand anders is vastgebonden aan een paal en wordt door een martyr gestoken met een drietand. Allerlei verschrikkelijke kwalen moeten de mensen ondergaan.

Satan loopt echter door zonder naar binnen te gaan. De man is vreselijk geschrokken en durft het bijna niet te vragen. Satan, wat is daar aan de hand? Dat is zeker de echte hel, de rest heb je me alleen maar laten zien om mij extra te laten lijden? Oh, dat? Zegt Satan en maakt een wegwerpend gebaar. Ja, sorry dat de deur nog een stukje open stond. Dat is een bijzondere afdeling van de hel, die is alleen maar voor de katholieken. Die willen dat zo.

Wat een kutdag. Of: De frustratie van de windsurfer

Eigenlijk heb ik het eindelijk voor elkaar. Met veel moeite heb ik aan de Alperstedter See een stalling voor mijn surfplank bemachtigd. Dat is erg moeilijk, want er zijn maar 20 plaatsen, en ongeveer 5 keer zoveel gegadigden. Het is niet goedkoop met 30 euro per maand, maar het heeft een groot voordeel. Ik hoef niet meer moeizaam alle spullen uit de kelder te slepen, op de auto te binden, aan het water de spullen van de auto af te halen, het zeil op te tuigen, en na afloop alles nog een keer te herhalen in de omgekeerde volgorde. Het zeil hangt nu opgetuigd in de stalling, ik hoef alleen de giek er nog aan vast te maken.

Vroeger had ik ook zo een soort stalling bij de Westeinder Plassen in Aalsmeer. Dat was een stuk goedkoper met 120 gulden per jaar, en daar was nog een kleedruimte met warme douche bij. Waarschijnlijk werd dat gesubsidieerd?

Ik heb minstens 5 keer gebeld en ben 2 keer langs geweest, en zo kon ik een plekje bemachtigen. De stalling is van mei tot oktober, dan moet je er weer uit. Het jaar daarop krijgt iedereen die erbij was een briefje of hij weer van de stalling gebruik wil maken, en wie niet snel genoeg reageert, is zijn plek kwijt.

Voor vandaag was op www.windguru.cz ideaal surfweer aangekondigd: de hele dag windkracht 4 met vlagen windkracht 6. Het kan eigenlijk niet beter. Ik was dus helemaal blij. Bij het water aangekomen bekroop me al een vaag vermoeden. De golven zagen er niet uit zoals bij windkracht 4; dan krijgen ze namelijk witte schuimkoppen. De wind is vaak erg veranderlijk, en dus maakte ik me niet teveel zorgen. Na 10 minuten stak er een windje op en ik voer weg. Het ging aardig, ongeveer 5 minuten en toen was de wind weer weg. Het is vreselijk frustrerend om te surfen met te weinig wind. Surfen met goede wind is heerlijk. Het gevoel is vergelijkbaar met een succesvol optreden waarbij het publiek applaudiseert, of een verkoper die een goede deal heeft afgesloten, of een verliefdheid die beantwoord wordt. Surfen met te weinig wind is niets. De plank en het tuig zijn geoptimaliseerd voor stevige wind, en bij weinig wind wordt het geheel een inspannende en wiebelige aangelegenheid waarbij je vaak in het water valt. Het is niet alleen niet leuk, het is ronduit vervelend. En weet je wat het nog erger maakt? De valse hoop van de wind die regelmatig kortstondig opflakkert om dan snel weer te gaan liggen. Je wordt aan het lijntje gehouden, je wordt in de zeik genomen, je wordt gefrustreerd. Steeds weer komt de hoop terug dat de dag misschien toch nog gered wordt, om dan snel weer in de grond gedrukt te worden. Het is niet leuk.

Na een uur gaf ik het op. Met weinig wind is het moeilijk terug te laveren naar het startpunt, dus toen er een klein beetje wind kwam, maakte ik daar snel gebruik van om terug te varen. Als ik alleen ben op het water laat ik mijn frustratie soms de vrije loop en scheld hardop tegen de wind en tegen deze streek waar de wind zoveel slechter is als aan de kust. Daar moet ik mee oppassen, want het geluid op het water draagt ver, en soms horen de mensen mij.

Morgen wordt het nog beter, zegt windguru. Voorlopig ben ik nog onverbeterlijk optimistisch, en ik ga het natuurlijk morgen weer proberen. Misschien komt het dan toch nog goed met dit weekend.

Ik droom wel eens van windsurfen. Gek genoeg droom ik nooit van een mooie dag op het water. Als ik over windsurfen droom, dan gaat er altijd iets mis. Ik vind mijn bestemming niet, of ik ben een wezenlijk onderdeel vergeten waardoor ik niet kan varen. Of ik heb zoveel oponthoud, dat de wind alweer is gaan liggen tegen de tijd dat ik begin.

Ik moet een andere hobby zoeken.

Het nieuws van vandaag

Goed nieuws:

Ondanks alle onheilsmeldingen waarin het tegendeel wordt beweerd, gaat het beter met het milieu, in ieder geval voor wat betreft het zwemwater. Ik weet nog uit mijn jeugd dat het afgeraden werd in de meeste meren te gaan zwemmen. Tegenwoordig zijn in Duitsland 97 procent van de rivieren en meren en 99 procent van de zeestranden zonder meer geschikt om te zwemmen.


Niet zo goed nieuws maar een duidelijke ondersteuning voor  mijn bewering dat EHEC vooral van rauw vlees komt:

In Noord-Frankrijk zijn 6 kinderen zwaar ziek geworden door een E-Coli bacterie die ze hebben gekregen door het eten van diepvriesgehakt van de Duitse supermarktketen LIDL. De symptomen zijn hetzelfde: bloedige diarree. Het is een bacterie van dezelfde famile. Of het exact dezelfde is, is nog niet bekend.

Confrontatie met de waarheid

Vanmorgen na het douchen en vanavond had ik jeuk op mijn hoofd. Even krabben hielp niet, daarvan werd het nog erger. Snel de haren gewassen, ook dat hielp niet. Heb ik hoofdluis? Misschien ben ik besmet door mijn zoon, of door beestjes van de katten? Mijn zoon had van het weekend nog Zecken gehad. Zecken zijn teken, geen nissen of luizeneieren. Ik vroeg mevrouw HiD om een korte inspectie. Dat deed ze graag. Jammer genoeg kon ze niets vinden, ze had graag een paar luizen of nissen willen vinden, maar er was niets. Nee, de huid ziet er goed uit, geen beestjes, geen irritaties, geen muggesteken, alleen een beetje roze-rood hier in het midden.

Roze-rood, jeuk. Wat kan dat zijn? Ik was dit weekend een paar uur wezen fietsen. Drie weken geleden ben ik bij de kapper geweest en ik heb het lekker kort laten knippen. Mijn haar wordt steeds dunner op de kruin. De inhammen groeien steeds verder. Het zal toch niet? Jawel, de aanwijzingen zijn eenduidig.

Ik heb zonnebrand boven op mijn hoofd.

Dit is het onweerlegbare bewijs dat de kaalheid eraan komt. Er is geen weg meer terug. Sapperloot, nondeju. Ik wil dit niet. Maar ik kan er niets aan doen.

Als het probleem eenmaal bekend is, dan is de oplossing niet meer ver weg. Tenminste bij het probleem van de jeuk. Snel  masseerde ik een beetje van mijn groene wondergel op mijn hoofd en meteen werd het beter. Nu die kaalheid nog.

EHEC komt van rauw vlees

Een paar feiten:

Tot nu toe zijn er 18 mensen in Duitsland gestorven aan de darmbacterie EHEC. Officieel zijn er 1700 mensen ziek. In werkelijkheid zijn er nog veel meer mensen ziek, dat weet ik van mensen die in het ziekenhuis werken. In mijn kennissenkring zijn al twee mensen ziek geweest (wel zwaar ziek, maar niet gevaarlijk).

Er is in heel Duitsland op GEEN ENKELE GROENTE de EHEC-bacterie gevonden, ondanks intensief onderzoek. De waarschuwingen tegen het eten van tomaten, komkommers en groene sla en de daaropvolgende hysterische angst onder de mensen baseren enkel en alleen op de eetgewoontes van de slachtoffers en een vals spoor op spaanse komkommers.

Het ZOU KUNNEN dat besmette rundergier gebruikt werd voor groente en dat op deze manier groentes besmet zijn geraakt. Dat is een vermoeden dat nog steeds niet bewezen is.

De EHEC-bacterie is een darmbacterie die bij runderen voorkomt. Hij is resistent geworden tegen antibiotika door,.. nou raad eens,.. het voederen van dieren die nog helemaal niet ziek zijn met antibiotika. Dit wordt gedaan omdat ziektes zich zeer snel verbreiden in de extreem slechte omstandigheden waarin de dieren worden gehouden in de massa-vleesindustrie.

Mensen worden normaalgesproken aangestoken met de EHEC-bacterie door het eten van rauw vlees. In Duitsland wordt zeer veel rauw vlees gegeten in de vorm van worst en gehakt. De WHO gelooft dus niet dat groente de verbreider is, veel waarschijnlijker is rauw vlees.


Dus: eet vooral meer vlees, dan komt u misschien nog wel in aanmerking voor de Darwin-award.

Eine Analogie

Vandaag in het Duits, vanwege de conversatie.


Vorab

Ich habe seit einem halbem Jahr ein neues Auto mit einer Flüssiggas-Anlage. Es ist ein schicker kleiner Flitzer und es fährt sich wunderbar. Nur leider zeigt es immer wieder mit lautem Piepsen irgendwelche Fehlermeldungen an, die entweder Fehlalarme sind oder unwichtig. So funktioniert die Füllstandsanzeige vom Benzin nicht mehr richtig seit der Einbau der Gasanlage. Die Folge ist, das oft eine Warnung "Kraftstoffstand niedrig" angezeigt wird, obwohl noch genug Benzin vorhanden ist. Dann gibt es eine Meldung "Abgassystem defekt" obwohl das "Abgassystem" wunderbar funktioniert. Wenigstens konnten zwei verschieden Werkstätten nicht finden wodurch die Meldung ausgelöst wird, und in verschiedenen Internetforen ist zu lesen das bei dieser Automarke solche Fehler ständig angezeigt werden. Und dann gibt das Auto ein mehrtöniges Piepsen von sich wenn man nicht angeschnallt ist. Dieses Piepsen wird immer lauter und penetranter wenn man die Anforderung des Autos keine Folge leistet.


Heute früh in der Fahrgemeinschaft

Beim losfahren werden alle drei Meldungen ausgelöst.
Kollegin: Dein Auto meckert ja ständig. (Warum schnallen Frauen sich nie sofort an?)
HiD: Ja, es ist wie meine Frau.
Kollegin (lacht): Bob, das hast du aber jetzt nicht gesagt!

Kurze Pause, die Fehlermeldungen erlöschen, das Piepsen hört auf.

HiD: Man muß das Auto ja auch genauso behandeln wie die Ehefrau. Einfach nicht hinhören und ignorieren, dann hört es irgendwann von alleine auf.

Mannen rijden beter auto

Aangestoken door een logje van Leo kom ik nog eens op dit veelbesproken onderwerp terug.

Men leest en hoort vaak dat vrouwen beter zouden rijden dan mannen omdat ze minder ongelukken veroorzaken. Dit is op zijn best een zogenaamde Milchmädchenrechnung, en op zijn slechtst een bewust bedrog, omdat hier geen rekening wordt gehouden met het aantal kilometers dat man/ vrouw rijdt.

Het is een statistisch feit dat mannen PER KILOMETER minder ongelukken veroorzaken dan vrouwen.


In een artikel van de Focus lezen we:

"Im Jahr 2002 lag die durchschnittlich Tagfahrleistung bei durchschnittlich 30 Kilometern bei den Männern und bei zwölf Kilometern bei den Frauen."

In dit artikel wordt doldriest beweerd dat vrouwen beter rijden, terwijl ze dus zelf het tegendeel bewijzen. Dat gaat alsvolgt:

Mannen rijden twee-en-een-half maal zoveel auto als vrouwen (2,5 x 12 = 30). Als mannen en vrouwen evengoed zouden rijden, dan zouden mannen dus twee-en-een-half maal zoveel ongelukken moeten veroorzaken. Maar dat doen ze niet! Ze veroorzaken krap twee maal zoveel (63 - 37%) ongelukken, en dus is dat per kilometer minder dan de vrouwen. Ergo: mannen rijden veiliger = beter dan vrouwen.

Tel daarbij op alle kleine parkeerschades die door vrouwen veroorzaakt worden die helemaal niet geregistreerd worden omdat ze niet gemeld worden, en dan ziet het nog slechter uit voor het zwakke geslacht.

Maar er is hoop! Een van de redenen dat mannen zo goed kunnen rijden is namelijk dat ze er meer ervaring mee hebben. En aangezien vrouwen dat aan het inhalen zijn, bestaat er een kans dat ze beter worden. Zet hem op, dames!

Clever?

Bij mij op het werk is de internetverbinding regelmatig zo langzaam door het toegenomen dataverkeer, dat het niet leuk meer is om te surfen of te loggen.

Als dit opzet is, dan is het een redelijk clevere manier om buitensporig internetverkeer tegen te gaan.Ze hoeven niemand zijn surfgedrag te bespioneren. Dat is namelijk officieel verboden omdat dat een inbreuk is op de persoonlijke rechten. Ze hoeven niets uit te leggen. En er komt niemand klagen.

Ik wacht in stilte op betere tijden.