Meer Verstand, minder Ego. Dat is mijn nieuwe motto.
Meer verstand
Ik heb altijd gedacht dat ik erg verstandig was, voornamelijk omdat ik mezelf vergeleek met mensen die minder slim waren, of zich nog impulsiever gedroegen dan ik. Over het algemeen is het geen ramp als je je niet altijd verstandig gedraagt, hele volksstammen gedragen zich zo en er zijn een aantal beroepen waar het zelfs een voorwaarde is. Een voorbeeld van mijn onverstandigheid: ik ga vaak niet op tijd naar bed terwijl ik de volgende dag vroeg op moet staan. Vroeger keek ik nog ellenlang televisie, tegenwoordig neem ik mijn tablet mee naat bed en kijk youtube-videos. Het is voor mij een echte daad van wilskracht en innerlijke strijd om dat ding bewust weg te leggen en te gaan slapen. Ander voorbeeld: ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik me kwaad laat maken in het verkeer, door internet-kommentaar of door de media, en dat ik me dan laat meeslepen in dat gevoel. Ook dat is in het dagelijks leven geen groot probleem. Veel mensen zijn precies zo.
Bij het paragliden maakt het wel iets uit als je je verstand niet gebruikt. Als je de statistieken er eerlijk op naslaat, dan kom je tot de conclusie dat paragliden na wingsuit-BASE-jumping de gevaarlijkste bezigheid is die je kunt uitoefenen. Paragliden ziet er vreedzaam uit, maat het is en blijft een vliegsport. Zomaar een paar voorbeelden waar je iedere vlucht aan moet denken: checken of de uitrusting in goede staat is, weten hoe het weer en de wind precies is en hoe het zich in de loop van de dag kan ontwikkelen, niet onnodig dicht naast de berg of boven de grond vliegen, in alle richtingen steeds weten of er nog iemand in de lucht is in jouw buurt.
Minder Ego
In de loop van de jaren heb ik een behoorlijk ego ontwikkeld. Als kind en als puber hoorde ik niet zo bij de cool kids en ik was timide en verlegen met een klein ego. Toen ik begon te werken werd ik meer en meer trots op de kennis en de vaardigheden die ik vergaarde, en mijn ego groeide gestaag. Ik werd gerespecteerd, en mensen begonnen naar me te luisteren als ik iets te vertellen had. Ik kreeg langzamerhand een zelfvertrouwen dat aan zelfoverschatting grenst. In het beroepsleven is dit niet erg, het kan zelfs voordelig zijn; je verkoopt jezelf goed en bent niet bang voor nieuwe projekten. Deze zelfoverschatting in mijn beroepsleven vloeide door naar mijn prive-leven met als gevolg dat mensen mij soms arrogant vinden.
Ook een groot ego kan zeer nadelig zijn bij het paragliden. De wil om te "winnen" (bij paragliden betekent dat hoger en verder te vliegen dan de anderen), zorgt ervoor dat je meer risico's neemt. Als mijn prestaties achter blijven bij mijn eigen verwachtingen, verwachtingen die te hoog zijn omdat ik mezelf overschat, dan kan het gebeuren dat ik krampachtig probeer mijn resultaat te verbeteren door meer risico te nemen. Dit uit zich bijvoorbeeld in te dicht bij de bomen te vliegen om het laatste beetje wind naar boven mee te nemen (om dan door een onverwachte valwind aan de boom te blijven hangen), of dicht bij te grond nog een scherpe bocht te maken om die ene thermiek te vangen (om dan de helft van de paraglider te stallen).
Goede vliegtuig-piloten zijn een bijzonder slag mensen, en het is niet voor niets dat ze zeer streng geselecteerd worden. Ik behoor niet tot dat slag van mensen. Ik wist dat vroeger al intuitief, en nu heb ik geleerd waar dat precies aan ligt. Door schade en schande wordt men wijs. Nou ja, niet helemaal wijs, want ik vlieg nog steeds. Als ik namelijk iets geleerd heb in mijn leven, dan is het dat ik in staat ben om iets te leren, ook al duurt dat soms wat langer...