27 mei 2010

Het is weer zover: fietsvakantie

Zaterdag beginnen we aan onze tweede officiele fietsvakantie. We fietsen de Elberadweg. De Elbe is een lange rivier die grofweg 860 km door heel Duitsland loopt, vanaf het uiterste zuid-oosten, tot in de Noordzee bij Hamburg. Ik rijd met mijn Nazca Cruiser ligfiets, mevrouw HID met haar Manufaktur damesfiets en kennis A. met zijn toerfiets. We gaan eerst met de trein via Dresden naar Bad Schandau aan de Tsjechische grens. Daar fietsen we het eerste stuk door het Elbsandsteingebirge terug richting Dresden. We overnachten in pensionnetjes, geen gedoe met kamperen. Het weer is de grote onbekende. De verwachting voor zaterdag is mooi weer, voor zondag en maandag regen. Mmmh.

We rijden niet de hele Elbe, dat is te veel voor een week. We plannen ongeveer de helft. Ik heb al vele positieve verhalen gehoord over deze route, en dan vooral over het stuk dat wij rijden. Meer naar het noorden wordt het landschap schijnbaar wat saaier.

Morgen heb ik mijn laatste vrije Kurzarbeit-dag. Daarna wordt de Kurzarbeit (deeltijd-WW) voor de komende 3 maanden opgeheven. Mooi tijd om nog even de fietsen na te kijken, de banden op te pompen en de ketting te smeren. En dan op tijd naar bed, want de trein gaat om kwart voor zeven zaterdag!

24 mei 2010

Und darum ist ein Kindersitz vorne an dem Fahhrad besser


In Duitsland is men overbezorgd als het gaat om de veiligheid, bijvoorbeeld op de fiets. Toen medeblogger Hette (niet op de foto!) eens haar kind op zijn Hollands vervoerde op de fiets, dat wil zeggen zonder helm, kreeg zij al drie boze opmerkingen naar haar hoofd geslingerd voordat ze bij de supermarkt was aangekomen.

Er zijn in Duitsland strenge regels voor het monteren van kinderzitjes op de fiets. Aan de voorkant van het stuur in de rijrichting - zoals iedereen het vroeger deed - is verboden, als je het zitje van voren wil monteren, dan moet het of achterstevoren, of aan de achterkant van het stuur, zeg maar tussen het stuur en het zadel. Dat doet bijna niemand, iedereen heeft zijn kinderzitje achterop de bagagedrager. Waarschijnlijk omdat het meestal vrouwen zijn die hun kinderen vervoeren en die vinden het veels te onhandig om dan op te stappen door het been achter over het zadel te zwaaien. In deze positie ziet het kind niets, het zit achter de brede rug van de volwassene. Regelmatig hebben die volwassenen ook nog een rugzak om die het kind dan direkt voor zijn neus bungelt of zelfs in zijn gezicht hangt. En als het kind echt pech heeft, dan is zijn moeder de vrouw hierboven op de foto.

Mevrouw HID denkt met vreugde terug aan de tijd toen haar kind nog klein was in de DDR-tijd, en zij het op een stoeltje aan voorkant van de fiets in rijrichting vervoerde. Ze konden onderweg de hele tijd met elkaar kletsen, en het kind kon alles zien.

20 mei 2010

Als ik een vrouw was

Dat is iets waar ik nog nooit over nagedacht heb, tot vandaag. Ik las een stuk bij Scott Adams over het krijgen van aandacht. Hij argumenteert dat veel dingen die we doen gemotiveerd worden door de behoefte aan aandacht, waar wel wat voor te zeggen is. Een van de reageerders vertelde dat tegenwoordig vrouwen veel meer aandacht krijgen als ze iets online publiceren dan mannen, dit in tegenstelling tot vroeger, toen vrouwelijke schrijvers mannelijke pseudoniemen aannamen om serieus genomen te worden (George Eliot). Hij deed een klein testje op Facebook. Hij kopieerde een "status update" van een vrouwelijke facebooker naar zijn eigen account. De vrouw had ongeveer evenveel "vrienden" als hij zelf, en had ongeveer dezelfde leeftijd. De vrouw kreeg 52 reakties, hij 1.

Als ik een vrouw was, het liefste een jonge aantrekkelijke, dan zou ik veel meer aandacht krijgen op mijn blog. Ik hoef niet eens aantrekkelijk te zijn, ik kan gewooon doen alsof. Eigenlijk kan ik gewoon doen alsof ik een vrouw ben. Eens kijken hoe dat gaat:


Hai, ik ben Mandy. Ik ben 23 jaar, slank en heb halflang donker haar. Ik hou van puppy's en wandelingen door het bos. Mijn lievelingsseries zijn Dr. House en Lost. Ik ben nogal gevoelig, ik lees graag gedichten en soms ook wel filosofische boeken. Ik ben spontaan (kots, sorry, dat kon ik even niet binnenhouden -Bob-), ik jog en zit op spinning. Ik doe momenteel het laatste jaar van mijn studie Romaanse talen. Wat ik na mijn studie wil doen weet ik nog niet precies, het liefste wil ik in het buitenland werken, en iets met mensen doen. Ik heb veel vrienden en maak vaak leuke dingen mee. Vanaf nu zal ik de hele wereld daarvan laten meegenieten op mijn nieuwe blog! Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen. Natuurlijk ga ik er ook mooi plaatjes bijzetten.

Tot ziens!!!





---  Mandy ---

17 mei 2010

40 dagen waarheid

In Duitsland is een boek op de markt gekomen van een journalist, die bij wijze van experiment 40 dagen niet liegt, en tegen iedereen absouluut de waarheid spreekt. Het lijkt een beetje op de komische film Liar, liar met Jim Carrey. In die film is Jim Carrey een listige advocaat die door een magische gebeurtenis gedwongen is de waarheid te spreken. Zowel bij Jim als bij de Duitse journalist leidt dit tot meer inzicht, meer duidelijkheid over wie vriend en vijand is onder de collega's en kennissen, en een verbetering in de intieme relaties, al is dat na een paar aanvankelijke hobbels.

Dat je tegen de kennissen en collega's niet alijd de zuivere waarheid spreekt, is normaal. Oncomfortabele waarheden laten we het liefst over aan echte goede vrienden. "Er zit iets tussen je tanden" is nog een onschuldig voorbeeld. Dat een nieuw kledingsstuk iemand niet staat, dat wordt al moeilijker. Echt lastig wordt het om iemand te vertellen dat zijn of haar kapsel er absoluut vreselijk uitziet. De meer gewiefden onder ons zullen opmerken dat diegene zijn haar er goed uitziet, zodra hij op een dag besluit een ander kapsel te nemen.  Op mijn werk is een collega met zo een kapsel. Omdat ik met hem niet bijzonder bevriend ben, heb ik er nog nooit iets over gezegd.

In de partnerrelatie wordt het een stuk subtieler. In principe verlang ik van mijn partner een eerlijke mening, en zelf geef ik die ook, ZOLANG IK DENK DAT IK MIJN PARTNER ER NIET ONNODIG MEE KWETS. In principe is de beslissing om de waarheid te zeggen of niet heel eenvoudig: als ik mijn partner op dit moment kwets door de waarheid te zeggen, maar ik er daarmee voor zorg dat we op de lange termijn grotere problemen voorkomen, dan is het dat waard. Als de kwetsing echter groter is dan het voordeel op lange termijn, dan is het beter een leugentje om bestwil te fabriceren. Bij dit 'voordeel op de lange termijn' termijn moeten we dan nog onderscheiden of dit voor mij geldt, voor mijn partner, of voor allebei. Al naar gelang hoeveel je je eigen geluk boven dat van je partner stelt of andersom, valt de beoordeling van dit 'voordeel op de lange termijn' anders uit.

Een voorbeeld: een stelletje is fris verliefd. Zij kookt voor hem rode kool met appelmoes. Hij haat rode kool, maar hij is zo verliefd en verblind, dat hij zegt dat het heerlijk smaakt en zelfs zijn lievelingsgerecht is. Tot in lengte van dagen kookt zij nu regelmatig rode kool voor hem, in de veronderstelling hem daar een groot plezier mee te doen. Had hij in het begin nog iets durven zeggen, hoe meer tijd er verstrekt des te minder kan hij dat doen. Daarmee geeft hij toe haar jarenlang voor de gek gehouden te hebben.

Was deze leugen de moeite waard? Dat hangt ervan af. Misschien was zij vreselijk teleurgesteld geweest als hij direkt gezegd had "Gadverdamme, rode kool, dat lust ik niet", de sfeer van de avond was verpest, ze hadden ruzie gekregen en het was nooit iets geworden. En dus neemt hij het kleinere euvel op de koop toe en eet regelmatig de verafschuwde rode kool.

Ander voorbeeld. Vrouw komt naar huis met een nieuwe jas/ jurk/ schoenen, zij is dolenthousiast, en ik vind het vreselijk. Wat zeg ik nu? Ik zal persoonlijk de waarheid zeggen, maar dan in een verhullende vorm. "Die andere jas vind ik mooier", "Ik houd niet zo van bloemetjesmotief", desnoods geef ik helemaal geen mening.

Door iemand de waarheid te zeggen toon je ook op een bepaalde manier respekt. Je zegt daarmee "Jij bent volwassen genoeg om de waarheid te verdragen". Als je iemand altijd verschoont, dan behandel je hem als een teer bloemetje dat niets verdraagt.

Wanneer is het wel raadzaam om te liegen?

Als iemand een fout heeft waarvan je weet dat die niet te veranderen is, het heeft dan geen enkele zin deze fout te benoemen. Het enig wat je er mee bereikt is, dat je aan je eigen mededelingsdrang toegeeft. Voor voorbeelden raad ik je aan om je eigen verbeelding te raadplegen.

14 mei 2010

Mijn persoonlijke audiogram - een gehoortest

Omdat een tinnitus vaak samengaat met een andere gehoorstoring, was ik er wel nieuwsgierig naar om mijn gehoor eens te testen. Wat blijkt: mijn gehoor is zeer goed. Blijkbaar ben ik niet te vaak naar diskotheken en concerten geweest.

Als je op het plaatje klikt, zie je het beter. Ik moest het iets verkleinen omdat het er anders maar half opstaat, daardoor is het wat onduidelijk.

Je kunt zelf de gehoortest doen via de link direkt onder de grafiek.


Audiogramm erstellt vom kostenlosen Online Hörtest auf www.auricilla.de


Interpretatie volgens de website:

Wat betekent dit?

Uw gehoor is zeer goed. Er is geen reden om zich zorgen te maken.


Hoe lees ik mijn audiogram?

Het audiogram toont een beeld van uw relatieve hoorvermogen. Op de horizontale as staat het ferquentiespectrum in Hertz (oftewel de toonhoogte), vertikaal staat de hoor-kwaliteit in procent. Ideaal is een horizontale lijn op een hoogte van 100%. Bij toenemende leeftijd neemt het gehoor voor de hogere tonen af. In dit geval kan de hoorkwaliteit vanaf 4000 Hz verminderen naar 60 tot 40%.

De blauwe lijn toont uw hoorvermogen.
De groene lijn toont het ideale hoorvermogen van een 20-jarige.


Oorspronkelijke Duitse tekst:

Was bedeutet das?

Ihr Hörvermögen ist sehr gut. Es besteht kein Anlass zur Sorge.


Wie lese ich mein Audiogramm?

Das Audiogramm zeigt ein Bild ihres relativen Hörvermögens. Die horizontale Achse beschreibt das Frequenzspektrum in Hertz (Hz), während die senkrechte Achse die Hörqualität in Prozent aufzeigt. Ideal wäre eine horizontale Linie auf einer Höhe von 100%. Mit steigendem Alter nimmt die Hörqualität bei Hochfrequenzen ab. In diesem Fall kann die Hörqualität ab 4000Hz auf 60% bis 40% fallen.

Die blaue Linie zeigt Ihr Hörvermögen.
Die grüne Linie zeigt das ideale Hörvermögen eines 20 Jährigen.

8 mei 2010

Essen

Deze week was ik drie dagen in Essen. De Bundesagentur für Arbeit (BfA) betaalt onder bepaalde voorwaarden beroepscursussen aan mensen bij bedrijven in Kurzarbeit (deeltijd-WW), en daar mijn bedrijf nooit te beroerd is om een graantje mee te pikken, en ikzelf sowieso niet, deed ik een cursus "Profinet" bij Siemens in Essen. Profinet is een industrieel netwerk dat bestaat uit een combinatie van Profibus-protocollen en Ethernet-hardware. Maar genoeg daarover.
Ik had een hotelletje uitgezocht in het centrum op 10 minuten loopafstand van Siemens, en om de maandagochtend-stress van vroeg opstaan en filerijden te voorkomen, ging ik zondagavond alvast op weg. Met een auto van de zaak, ons bedrijf heeft een paar Audi A4's, uiteraard TDI. Even lekker op het gaspedaal trappen, wat een perfecte auto is dat. Zo zoefde ik ontspannen met een gangetje van 160-190 over de toch wel drukke snelwegen. Op de terugweg was het wel weer even afkicken in mijn ouwe Daewoo.
's Avonds alvast een kleine wandeling gemaakt om het centrum van Essen te verkennen, en wat schetst mijn verbazing toen ik op niet meer dan 100 meter afstand van het hotel een reusachtige piano-winkel vond, Piano Schmitz:



In de etalage zag ik een paar pianolampen, waar ik al een hele tijd naar op zoek ben. De volgende dag ging ik dus naar binnen om te informeren. De lampjes gingen echter boven mijn budget. Ik bedoel, ik kan het wel betalen, maar het gaat me een beetje gegen den Strich om 175 Euro voor een lampje uit geven. De eenvoudige uitvoering met een gloeilamp in plaats van een halogeen lamp kostte dan wel slechts 160 euro, maar ook dat is me te gek:


Eenmaal binnen liep het water me in mijn mond van al die mooie piano's en vleugels. Het was een grote zaak met meerdere toonzalen. In de eerste zaal stonden alleen maar concertvleugels, in de volgende piano's en kleinere vleugels, en in de derde ruimte elektrische piano's en keyboards. De winkel was groot, indrukwekkend, je merkte dat hier mistens honderd jaar vakmanschap in de lucht zweefde, en de instrumenten waren zonder uitzondering zeer prijzig. Een vleugel stond voor 75.000 euro in de etalage. Er waren geen klanten behalve ik, en toch waren achterin de winkel in een bureautje drie mensen aan het werk. Enigszins verlegen vroeg ik of ik misschien wat mocht spelen op een van de instrumenten, en ik verwachtte al met een minachtende blik weggestuurd te worden, of op zijn minst aan een ondervraging blootgesteld te worden wat ik dan wel niet zocht, maar niets van dit alles. Met een brede glimlach zei de verkoper: "Maar natuurlijk, graag zelfs. Daarvoor staan ze er." Daaraan kun je een goede verkoper herkennen. En dus speelde ik mijn Impromptu Opus 90 in B-mineur van Schubert, een stuk dat ik ijverig aan het instuderen ben voor het concert van de muziekschool in juni, op een woonkamer-vleugel van C. Bechstein. Je hoeft niet bijzonder goed te kunnen spelen om van een goed instrument te kunnen genieten. Wat een prachtige piano is dat. De klank is vol en helder, de aanslag is perfect. Ik was gelukkig.
(In de winkel zelf durfde ik geen foto's te maken. Hier een plaatje van de Bechstein van buiten door het raam.)




Vervolgens heb ik het centrum nog wat nader bekeken. Ik ben in de Lichtburg geweest, en heb daar de indrukwekkende film "Sin Nombre" gezien, en de dag daarop de wat minder indrukwekkende film "All about Steve" met Sandra Bullock. De Lichtburg is een mooi grote oude bioscoop, en bekleedt wat mij betreft een goede tweede plaats in de top tien van mooiste bioscopen in Europa, na de Tuschinski in Amsterdam. Hieronder is een foto van mij, en hier zijn wat professionele plaatjes.





Hier zie je de schouwburg Grillo-Theater. Ik heb geen voorstelling bezocht, er was op die dag alleen een soort boekenbespreking. Op het pleintje voor het theater, linksonder op de foto, staat een kast met glazen klapdeurtjes. Ik zag daar mensen steeds dingen uithalen en lezen. Ik dacht het een verkooppunt was voor kranten, zoals je ze in Amerika ziet. Maar het bleek een boekenruilplaats te zijn. Iedereen kan daar boeken die hij niet meer wil hebben in leggen, of boeken uithalen om mee te nemen. Een grappig initatief, en er werd druk gebruik van gemaakt.




Er zijn binnenkort verkiezingen in de deelstaat, en er liepen meerder mensen met billboards rond om reclame te maken voor politieke partijen. Wat opviel, was dat voorbijgangers luidkeels met deze mensen in discussie gingen. Een stukje verderop werd ik aangesproken door een meisje dat om 20 cent bedelde om iets te eten. (Ze zag er niet uitgehongerd uit). Normaalgesproken in Amsterdam zou ik op mijn qui-vive zijn en al een antwoord paraat hebben, maar zij caught me off-guard. Ik graaide dus in mijn portemonnaie wat kleingeld bij elkaar. "20 cent?" vroeg ik, ongelovig over het kleine bedrag. "Ja," zei ze "als ik zo weinig vraag dan reageren de mensen niet zo raar". "En waarom heb je dan zelf geen geld?" vroeg ik, om toch iets te zeggen, wetende dat er sowieso een of andere kletsverhaal zou komen. Het antwoord heb ik dan ook niet meer echt beluisterd, ik liep snel weer verder.


Fonteintje met grappig standbeeld:




Carillon, dat ik een keer heb horen spelen:

6 mei 2010

Omgang met tinnitus

Eigenlijk mag ik hier niet over schrijven. Waarom ik dat niet mag, dat zul je weten als je dit stukje uit hebt. Tinnitus is een storing aan het gehoor, of beter gezegd: aan de hersenfunctie die de signalen van je oren verwerkt. Een tinnitus is een continue pieptoon die niet meer weggaat. Iedereen heeft wel eens last van een tijdelijke pieptoon na een bezoek aan de disco of een concert, maar sommige mensen hebben die pieptoon 24 uur per dag, en dat heet dan tinnitus. Ik heb tinnitus.

Tinnitus ontstaat door overbelasting van de oren, bijvoorbeeld door een pistoolschot vlakbij je oren. Het kan ook ontstaan als gevolg van psychische belasting zoals duurstress op het werk. Er is een zogenaamde infuus-therapie, waarbij je vloeistof via een infuus aan je bloed krijgt toegediend, maar dat heeft aleen maar placebo-werking. Er is in feite geen werkende therapie tegen tinnitus. Daarom zeggen de meeste huisartsen ook dat je er mee moet leren leven. Dat ze daarin gelijk hebben, wil ik hieronder verduidelijken.

Dat het effect van tinnitus niet te onderschatten is, kun je zien als je een beetje op internet rondstruint. Je vindt honderden forum-besprekingen en ervaringsberichten van mensen die met dit onderwerp worstelen. Bovendien heb ik hier in dit bedrijf een collega gehad die een paar jaar geleden 100% arbeidsongeschikt is verklaard door zijn tinnitus.

De tinnitus heeft de duivelse eigenschap dat je hem niet waarneemt als je er niet aan denkt. (Nog even afgezien van het feit dat omgevingsgeluid een invloed heeft: hoe minder omgevingsgeluid, hoe duidelijker de tinnitus.) Om hem niet te horen, moet je er niet aan denken. Hij verwijnt niet, maar je neemt hem niet waar. Dat lijkt tegenstrijdig, maar het is zo. Het is ongeveer net zoals wanneer je ander omgevingsgeluid wegfiltert: wanneer je je bijvoorbeeld concentreert op een gesprek, en daarbij het achtergrondgeluid van de televisie wegfiltert. Het probleem is dat je je niet kunt concentreren om iets NIET te horen of ergens NIET aan te denken. We kennen allemaal het voorbeeld: tel eens tot tien zonder aan een blauwe olifant te denken. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10. Zie je wel? Dat lukt niet.

Hier hebben we dus een heus dilemma. Om er vanaf te komen, moet je er niet aan denken: span je in, denk er niet aan,.. oh nee, dat kan niet. Ik denk er de laatste tijd steeds vaker aan. Zodra ik eraan denk, hoor ik hem, ook als ik hem tot dan toe niet hoorde. Ik denk eraan,.. plop, daar is hij.

Er is een oplossing, maar die vergt een beetje een flexibele instelling. Overtuig je zelf ervan dat de tinnitus eigenlijk helemaal niet zo erg is. Je kunt namelijk nog prima functioneren terwijl je een pieptoon hoort. Je kunt alle andere geluiden nog goed horen, je kunt lezen, praten, bewegen, alles functioneert. Het enige vervelende is dat het je afleidt. Het is echter niet schadelijk. Ook al zou je het de hele dag horen, dat maakt eigenlijk niets uit, je kunt NICHTSDESTOTROTZ prachtig functioneren.

Accepteer de pieptoon. Het is niet erg.

Zodra je er namelijk van overtuigd bent dat je ermee kunt leven, verdwijnt de dwangmatige behoefte om eraan te denken. Hoe minder je eraan denkt, des te minder hoor je hem. En als je geluk hebt, dan denk je er helemaal niet meer aan. En dan is hij weg. Je bent genezen. Het werkt echt. En daarom mag ik er ook niet over schrijven, want daarmee denk ik er weer heel intensief aan. Ein Teufelskreis!

Ik heb ooit in mijn jeugd een vergelijkbare dwangmatige gewoonte gehad: bij het lopen op straat moest ik mijn voeten altijd op een hele tegel zetten. Afhankelijk van de grootte van de tegels moest ik dan een of twee andere tegels overslaan. Eerst was dat een onschuldig spelletje, maar nadat ik het steeds vaker speelde, kon ik op een gegeven moment niet meer anders. Ik moest steeds op deze manier lopen, het was gewoon griezelig. Als je het niet gelooft, dan moet je maar eens naar Jack Nicholson kijken in de film "As good as it gets". Daar heeft hij ondere andere deze dwangmatige storing. Bij mij heeft dat zeker twee maanden geduurd. Door continu bewust steeds anders te lopen, en waarschijnlijk doordat ik door andere dingen afgeleid werd, ben ik er weer vanaf gekomen.