27 mei 2008

Fietstocht Schmücke




Zoals afgesproken trof ik Andreas bei het Luisenpark om zondagochtend 11 uur voor onze fietstocht naar de Schmücke. Een beetje laat maar dat kwam omdat Andreas net twee nachtdiensten achter de rug had (!). Hij wilde de tocht toch graag maken. Om zijn nadeel een beetje te compenseren ben ik op zaterdagavond nog naar een verjaardag geweest in Jena tot ongeveer half twee en heb daar bier, vruchtenbowl en tussendoor nog een grappa genuttigd. Zondagochtend na twee aspirines (tegen de kater en voor de doorbloeding) en een magnesiumpilletje (tegen spierkramp, daar heb ik wel eens last van) konden we dan van start gaan.

Van Erfurt naar de Schmücke is 52 kilometer en het eindpunt ligt op 920 meter (Erfurt ligt op ongeveer 200 meter hoogte). Dat wil zeggen: een test voor zowel de (lig-)fiets als voor mij. Zulke lange tochten heb ik nog nooit gemaakt. Het enige wat qua duursport daar in de buurt komt zijn de skivakanties, hoewel bij skien is het toch zo dat je niet voortdurend bezig bent; de helft van de afdaling houd je pauze, en dan rust je nog eens uit in de lift naar boven.

Het goede nieuws is dat ik het zonder conditionele problemen en zelfs zonder spierpijn overleefd heb. Een beetje last van de knieen had ik wel, dat is blijkbaar mijn zwakke punt. De tocht was natuurlijk mooi, de omgeving is echt niet te vergelijken met Nederland, waarschijnlijk meer met de Ardennen, maar dan nog een stukje hoger. Het slechte nieuws is tweeerlei (is dat goed Nederlands?). Ten eerste fietste ik voor het eerst met zogenaamde klikpedalen. Voor de leken: dat zijn speciale pedalen met speciale schoenen die daarin vast klikken. Het voordeel is dat je ook bij het naar boven halen van de voet kracht kunt zetten (trekken) en speciaal voor de ligfiets: dat je de benen af en toe kunt laten hangen. Ook is het een ontlasting voor de knieen. Het nadeel is natuurlijk dat je je voeten op tijd uit de pedalen moet 'klikken'. Vooral op een ligfiets en op verkeerskruisingen is dat nogal lastig en dat zorgde dat voor pijnlijke taferelen. Ik schat dat ik zo'n 8 keer onderuit gegaan ben, iedere keer in (bijna-) stilstand. Gelukkig zonder verwondingen, alleen een paar schrammen.

Het andere slechte nieuws is dat we op de heenweg twee keer verkeerd zijn gereden. De eerste keer was kort na Geraberg, daar zijn we het bos in gereden omdat we een bordje volgden, niet wetend dat dat een wandelweg was. De wandelweg werd een smal paadje, dat paadje werd schuin en onbegaanbaar zodat we die fietsen moesten duwen, en op het einde zo steil dat zelfs duwen niet meer ging en we laatste honder meter de fietsen hebben gedragen. De tweede keer dat we verkeerd reden was vergelijkbaar, alleen hebben we toen besloten om te keren en de fietsbare weg te zoeken. Dat alles heeft ons schat ik 3 kwartier oponthoud bezorgd.

De grote pauze hebben we in restaurant Mönchhof gehouden, kort voor de Schmücke. Na een maaltijd met traditionele Radler zijn we toen verder gereden naar de Schmücke en toen terug over geasfalteerde wegen via Gehlberg en Gräfenroda. Om 20 uur waren we weer thuis. Volgens Andreas' fietscomputer hebben we er 6 uur over gedaan (pure rijtijd dus zonder pauzes) wat neerkomt op een gemiddelde snelheid van 17 km/u. Als je bedenkt dat we twee keer verdwaald zijn en een stuk gelopen hebben toch wel redelijk.

Hier vind je een wat technischere bescrijving van bijna dezelfde tocht met informatie over de hoogtemeters en de omgeving en zo.

En hier zijn natuurlijk de foto's:





22 mei 2008

Voor- en nadelen

Het is weer eens zover. Na een zeer hektische tijd is het nu even een paar uur rustig op het werk. Tijd dus om aan mijn blog te 'werken'.

Ik heb een collega direkt tegenover me zitten die groepsleider is, maar gelukkig niet van de groep waar ik bij hoor. Hoezo gelukkig niet? Dat zal ik proberen uit te leggen. Kort samengevat: hij is pedant. De reden dat hij groepsleider is, is dat hij in zijn vakgebied de meeste ervaring heeft, niet zijn persoonlijke vaardigheden. Ik realiseer me dat het niet erg aardig is om zo over je collega te schrijven, maar aangezien dit een Nederlandse blog is en mijn collega's het zowiezo niet lezen, blijft het anoniem.

Goede voorbeelden te geven is niet zo makkelijk. Je merkt het bijvoorbeeld aan dingen die niet uitgesproken worden. Hoe hij bijvoorbeeld in zijn nopjes is als de afdelingschef zijn mening nodig heeft. Of hoe hij altijd klaagt dat hij zo vaak naar vergaderingen moet, in het geheim (min of meer) er eigenlijk trots op is hoe belangrijk hij daardoor is. Hoe hij lange gesprekken kan voeren met een andere collega over het feit dat de montage-afdeling onterechte beschuldigingen over slechte software maakt, omdat die monteurs dat verkeerd begrijpen. Hoe hij bij gesprekken ´zich vaak vastbijt in regeltjes en vatsgelegde verantwoordelijkheden in plaats van de grote lijnen te bekijken.

Ik vroeg eens aan een andere collega uit zijn groep hoe hij het vindt om onder zijn leiding te werken. Na een korte blik van verstandhouding gaf hij zeer taktisch het voordeel aan dat deze groepsleider tenminste inhoudelijk weet waar hij over praat.

En zo heeft ieder nadeel weer zijn voordeel. Met de groeten vanuit het kantoor.

15 mei 2008

Laat iets van je horen

Het is weer zover. Het is midden in de nacht en ik ben nog wakker en zit achter de pc. Ik moet om half zeven opstaan. Ik heb mijn televisiesoftware opnieuw geinstalleerd omdat die steeds vastliep. Dat kostte een beetje tijd. Daarna heb ik nog 'He got game' gekeken van Spike Lee. Goeie film wel trouwens. En toen heb ik zitten kijken hoe dat nou eigenlijk werkt met RSS-feeds. Zoals ik al vermoedde is dat eigenlijk doodsimpel. In Internet explorer heb je een icon dat oranje wordt als een site feeds aanbiedt. Twee keer klikken en je hebt hem geabonneerd. Zelfs voor een ouwe heer als ik nog te begrijpen.

Ik merk dat zo laat op de avond mijn zinnen korter worden. Is de moeheid. Ik ga zo naar bed. Eerst nog even dit stukje afschrijven.

Dat bedrijf waar ik solliciteer heeft weer niet gereageerd. Ik had ze nog een keer geschreven, ze schreven terug dat ze wel degelijk interesse hebben maar dat ik nogal duur ben voor ze, en dat ze in ieder geval over 3 weken nog iets van zich laten horen. Dat is nu precies een maand geleden.

Ik kan me daar een beetje over opwinden, dat het tegenwoordig gebruikelijk is gewoon niets meer van je laten horen onder het mom van 'dan begrijpen ze wel dat we geen belangstelling hebben'. Dat gebeurt bijvoorbeeld ook als je een afspraak maakt met iemand die op je advertentie reageert als je iets verkoopt of wanneer iemand je huis wil bezichtigen. Of, nog erger: als iemand niet de moed heeft om een relatie te beeindigen, hoewel hij/zij dat wel wil. Gewoon niks meer laten horen, dan begrijpen ze wel dat ik niets meer wil.

Vroeger als klein kind had je ook zulke situaties. Je had iets 'verbodens' gedaan en je wist dat je ouders er op een gegeven moment achter zouden komen. De ene strategie is weer: niets zeggen, misschien vergeten ze het wel. Ik heb toendestijds geleerd dat het beter is er dan zelf over te beginnen, het kost wat moeite maar naderhand heb je een beter gevoel en je hebt 'schoon schip' gemaakt. Je hoeft er niet de hele tijd aan te denken wat er zou kunnen gebeuren als ze erachter komen.

[Opgehoven wijsvinger] Een teken van moreel verval!

11 mei 2008

Verstrooid en Berlijn

Vroeger werd ik wel de verstrooide professor genoemd. Zo iemand die altijd met zijn neus in de boeken zit en weinig kontakt met de realiteit heeft. Intussen is dat aardig verbeterd, tenminste dat dacht ik. Totdat ik er vorige week op gewezen werd dat mijn paspoort al een maand verlopen is toen ik me bij een nieuwe bank wilde aanmelden. Nou ja dacht ik, geen probleem, dan neem ik mijn rijbewijs als identificatie. En die is dus ook verlopen sind twee maanden. En alsof dat nog niet genoeg was ontdekte ik twee dagen later dat ik mijn EC-kaart kwijt was.

Met de hulp van mijn vriendin ben ik erop gekomen dat ik met die kaart sigaretten gekocht had bij de pizzeria en ziedaar, ik had mijn kaart in de automaat vergeten en ze hadden hem voor me bewaard (een week lang!). Toen ik navroeg of ze mijn kaart misschien hadden gevonden was het antwoord: Welke wilt U hebben, we hebben hier een hele verzameling...

Om mijn paspoort te verlengen zonder naar Nederland te reizen moet ik naar een Nederlandse ambassade of een consulaat. Dat is bijvoorbeeld in Berlijn. En zo hebben we een goede aanleiding om het Pinksterweekend naar Berlijn te gaan en daar twee dagen 'aus zu spannen'. We nemen de fietsen mee, de weersverwachting is perfekt, ik denk dat we het Volkspark Humboldthain gaan bezoeken (met Freibad). Ik wens allen een prettig Pinksterweekend!

4 mei 2008

Dilemma

Mijn zoon zit op dansen. En op reddingszwemmen. En tot voor kort op pianoles. En op het gymnasium. En op de schaakclub op het gymnasium. Hij is 11. Ik kan me voorstellen dat het hem af en toe te veel wordt. Nu houdt hij ook op met dansen, althans met de danstraining voor toernooien (ja). Dat was een moeilijke beslissing voor hem, want de moeder van zijn partnerin is een fanatieke ex-sportdanseres. Dat is overigens een van de redenen waarom hij er mee ophoudt (ze pusht die twee teveel).
Ik ondersteun hem in deze beslissing. Maar ik weet niet zeker of ik dat wel goed doe. Misschien gaat er wel een talent aan hem verloren en had ik hem moeten overtuigen door te gaan (gesteld dat dat me zou lukken). Dat zijn van die beslissingen waarvan je nooit te weten komt of ze juist zijn. Ik denk dat als iemand echt een natuurtalent heeft voor iets dat diegene dat dan zelf wel merkt. Ik vind dat als hij er geen plezier aan heeft dan moet hij ermee ophouden.
Maar ik ga hem wel stiekem af en toe motiveren om weer muziek te spelen. Dat komt namelijk altijd van pas.