De verhuizing

We zijn de in de nieuwe woning. Op het moment laveren we nog door een woud van stapels met verhuisdozen, wat vooral 's nachts tot hachelijke situaties leidt. De eerste avond moest ik een weg vrijmaken om mijn kant van het bed te kunnen bereiken.

De verhuizing zelf is redelijk gelopen. Ik heb alleen een beetje spierpijn in mijn rug, voor de rest gaat het wel. Omdat er zoveel gebeurd is, doe ik maar een dag voor dag- verslagje.

Woensdag

Woensdag tot en met vrijdag had ik vrij genomen. Vrijdag zou mijn eigen verhuizing plaatsvinden, zaterdag die van mijn vriendin, zodat ik nog twee dagen had om voor te bereiden.
Woensdag ben ik bezig geweest spullen in te pakken, de computer heb ik afgekoppeld en ingepakt, ik heb snel nog het vorige logje geschreven omdat ik het goed vind dat kartelvorming wordt aangepakt, en de grotere meubels heb ik gedemonteerd.


Donderdag

Donderdag-ochtend wilde ik beginnen de laatste kamer in de nieuwe woning te schilderen. Echter toen ik daar aankwam, was de man nog bezig die het parket behandelde. In deze kamer waren donkere vlekken in het parket waar de meubels gestaan hadden, en daarom had ik verlangd dat het behandeld word. Aangezien de huis-eigenaar vorige week op vakantie was, kon maandag pas de goedkeuring voor de behandeling gegeven worden. De parket-man zou het allemaal nog net redden op tijd klaar te zijn zodat ik donderdag kon schilderen. Hij moest echter nog een laagje lak aanbrengen, en dat moest nog twee uur drogen. Ik alvast mijn krijtverf aangemengd, dat moet immers zowiezo nog een uur intrekken, en terug naar mijn oude woning om de laatste spulletjes in te pakken en mijn bed te demonteren waar ik die nacht nog in geslapen had. Nog een geluk dat ik niet ver weg verhuis, dan had ik mooi een halve dag verloren. Omstreekst twaalf uur was ik terug en ik had net de twee kleuren verf gemengd en de vloer afgeplakt, toen mijn vriendin voorbijkwam om te kijken hoe ver ik was. Niet zo ver dus. De vriendin had lekkere broodjes meegebracht dus eerst maar even pauze gehouden. Had ik al verteld dat in het nieuwe huis ook de broer van mijn vriendin woont? Hij woont op de tweede verdieping, wij op de eerste. Aan hem hebben we te danken dat we zo vroeg wisten dat de woning vrijkwam, zodat we direkt met de eigenaar konden onderhandelen en geen makelaarscourtage betaald hebben. De broer kwam ook nog even langs en al met al ben ik om half drie pas begonnen met het echte schilderwerk. Dat liep dan allemaal voorspoedig met een uitzondering. Ik schilderde de ene helft van de kamer Ockergold (licht geel) en de andere helft licht (cappucino-) bruin. In de hoeken waar de kleurovergang is moet je natuurlijk afplakken, zodat de kleuren niet door elkaar lopen. Bij de eerste kleur is dat geen probleem, bij de tweede kleur moest ik de muur afplakken die ik net geschilderd had. Dat ging in een hoek goed, de andere hoek is echter een buitenwand en daar was de verf dus nog niet droog. Op natte verf kun je geen plakband plakken. Omdat ik niet nog een dag kon wachten, de volgende dag was immers de verhuizing, heb ik het laatste stukje voorzichtig met een dunne kwast gedaan zonder af te plakken. Hier en daar is nu de scheiding tussen de kleuren niet perfect vanwege mijn trillende hand, maar als je snel door de kamer rent merk je er niets van. 's Avonds tegen half acht was ik klaar.


Vrijdag, verhuizing 1

's Morgens om half acht kwam de verhuiswagen. De ploeg bestond uit vier mannen: drie sjouwers en een keukenmonteur. Het waren geen grote krachtige figuren zoals ik eigenlijk verwacht had, alleen een van hen zag eruit alsof hij regelmatig het fitness-centrum bezoekt. Dat was dan wel degene die het meeste klaagde en minstens vier keer gevraagd heeft: "So, das war es aber, oder?". Nee, dat is het nog niet. Hier staat nog wat op het balkon, hier staat nog wat in de tuin, hier staat nog iets in de kelder en hier in de andere kelder ligt nog een surfplank en staat nog een wasmachine. In anderhalf uur was alles in de vrachtwagen gealden en was alleen de keukenmonteur nog bezig een paar dingetjes af te schroeven. We spraken af elkaar bij het nieuwe huis weer te zien, de mannen gingen eerst een korte ontbijtpauze houden.
In het nieuwe huis was het mijn taak te dirigeren waar alle spullen naar toe moesten. Het probleem was dat ik eigenlijk op twee plaatsen tegelijk moest zijn. Ik moest beneden zijn bij het uitladen om te kijken wat naar boven moet en wat naar de kelder moet, en boven moest ik zijn om te zeggen wat in welke kamer komt. Zelf meesjouwen is dan ook eigenlijk niet meer mogelijk (wilde ik natuurlijk ook niet, daarvoor betaal ik immers het verhuisbedrijf). Een beetje problematisch was mijn mooie rode lederen Ikea-slaapbank. Bij Ikea kun je meubels in verschillende kwaliteit krijgen en dit is een vrij goede, stabiele bank. Dat merk je dan ook aan het gewicht, hij is loeizwaar. Al zwetend kwamen de fitness-man en een collega naar boven. Ik zei nog naar rechts, maar de fitness-man liep al half met de zware bank de verkeerde kamer in. Na een hartgrondig 'Scheiße' toch nog in de goede kamer terecht gekomen.
Bij het monteren van de keuken is ook nog een probleempje ontstaan. Ik had opdracht gegeven dat de keuken alleen maar gedemonteerd en gemonteerd hoeft te worden. Een kleine verandering was wel noodzakelijk, omdat de nieuwe keukenmeubels iets korter zijn dan de oude met als gevolg dat de aansluiting voor de waterkraan naast het kastje zit waar eigenlijk de gootsteen is, en niet precies erachter zoals het eigenlijk hoort. De slangen moeten dus verlengd worden en er moeten een paar gaten in de zijwand van het gootsteenkastje gezaagd worden. Dat veroorzaakte het volgende gesprekje: "Dat kunnen we niet, in de opdracht staat -geen ombouw-". Ja maar, als ik dan gewoon iets bijbetaal? "Nee dat gaat niet, want we hebben ook geen gereedschap daarvoor bij ons". Wat heeft u dan nodig? "Een decoupeerzaag". Geen probleem, die heb ik zelf. Haha, ik ben niet voor een gat te vangen!
Een vraag van de keukenmonteur verrastte mij. "Heeft u iemand besteld om het elektrische fornuis aan te sluiten? Dat mogen wij namelijk niet". Dat is Duitse Gründlichkeit ten top. Het fornuis heb ik dus zelf snel aangesloten, als er dan ooit een brand door kortsluiting ontstaat is het nu mijn schuld.
Ik had de indruk dat de verhuizing zeer voorspoedig verliep en veel sneller dan gepland. Ze hadden parkeerverbod-borden opgesteld die tot 16:00 uur gingen, en om half een waren we klaar. Toen bleek dat ze eigenlijk om twaalf uur klaar wilden zijn, en nog een tweede verhuizing moesten doen op dezelfde dag. Met een fooi van 10 euro per persoon heb ik ze dan laten gaan.
's Middags heb ik als eerste het bed weer in elkaar gezet. Dan moest ik nog allerlei nieuwe slangen kopen om de keukenkraan aan te sluiten. Dat deed ik in mijn favoriete doe-het-zelf winkel Striepecke. Dat is een oude winkel die nog uit de DDR-tijd stamt. Het is een ouderwetse winkel waar je persoonlijk geholpen wordt door iemand die overal verstand van heeft en precies weet wat je nodig hebt, ook al kom je met vage leken-beschrijvingen. Het kost allemaal wel wat meer dan bij Obi of Praktiker, daar staat dan wel tegenover dat je geen uren hoeft te zoeken, en door de goede hulp nooit terug hoeft omdat je per ongeluk het verkeerde hebt gekocht. Nu stond er met grote letters 'Räumungsverkauf, alles muß weg' op de ramen. Het blijkt dat ze de winkel moeten sluiten omdat ze geen krediet meer krijgen. De man die het mij vertelde zei dat het aan de financiele crisis ligt, en dat zal er in ieder geval mee te maken hebben. Zo krijgen de hardwerkende mensen die niets met het financiele debacle te maken hebben nu de lasten te dragen, en ik ben mijn favoriete winkel kwijt. Scheiße!
Bij het monteren van alle slangetjes is een buisje van het koude water aan de onderkant van de kraan geknikt en lek geraakt. Ik had dus in principe alleen warm water. Daar kun je niks mee, dus heb ik het zo omgeschroefd dat we nu alleen koud water hebben. Dat koude water komt echter wel uit de kraan voor het warme water. Dat moet voorlopig genoeg zijn, ik ga dan nog kijken of ik het buisje kan repareren of dat ik een nieuwe kraan moet kopen.
Als laatste aktie op deze dag heb ik samen met mijn schoonzoon de klerenkast voor de slaapkamer gemonteerd.

Zaterdag, verhuizing 2

Op zaterdag hebben we de spullen van mijn vriendin verhuisd. Deze verhuizing was van een ander kaliber. Ten eerste heeft mijn vriendin ongeveer twee keer zoveel spullen, zij is namelijk iemand die heel slecht iets weg kan gooien. Daar horen ook veel oude houten kasten bij. Ten tweede is bij haar een verhuizing meer een soort feestje waar ongeveer 15 mensen komen om te helpen, in dit geval waren dat 10 mannen en 5 vrouwen. Een paar mensen brachten eten mee: een grote schaal met gesmeerde broodjes, een grote portie aardappelsla, een grote pan zelfgemaakte soep en zelfgemaakt gebak. Alleen het bier hebben we zelf gekocht.
Tegen het eerste probleem bij deze verhuizing waren we de vorige avond al aangelopen. We hadden een grote bestelauto gehuurd, ik geloof een Mercedes 311, en die ging niet door de krappe bocht in de smalle straat naar de parkeerplaats naast de oude woning van mijn vriendin. Ik had de auto al ergens anders geparkeerd onder het motto 'dat probleem bekijken we morgenochtend wel'. De buurman bracht ons toen op het goede idee dat je de afsperringen aan de rand van de parkeerplaats, die uit grote stalen beugels bestaan van een halve meter hoog, los kunt schroeven en zo de inrit kunt verbreden. Dankjewel, buurman!
Om negen uur waren de meeste helpers ter plekke en begon het inladen. Nadat we eerste lading hadden uitgeladen ontstond er een discussie over de eerste eet- en drinkpauze. Of we die nu al doen om half elf, of eerst nog de tweede lading ophalen? Het was moeilijk af te spreken, omdat de helft van de mensen in de oude woning was gebleven. We besloten nog een lading te doen en daarna begon 'das große Fressen'.
Na het eten en drinken ging ik naar de kelder, waar ik die dag nog niet geweest was, om iets te halen. In de nieuwe woning hebben we een behoorlijk grote kelder van 4 bij 3 meter, en na mijn verhuizing van de vorige dag was die ongeveer voor een derde vol met mijn 2 surfplanken, skis, snowboard, winterbanden en andere spullen die ik altijd in de kelder had staan. Mijn vriendin had in de oude woning zo goed als niets in de kelder, maar ze had een aantal spullen waarvan ze wist dat ze die niet kwijt zou kunnen in de woning zelf, naar de kelder verbannen. Toen ik de deur opende naar de kelder kreeg ik een klap in mijn gezicht (figuurlijk). De deur ging nauwelijks open, de kelder was VOL. Bovendien stond er veel schots en scheef. Ik ben zelf een redelijk ordelijke persoon, zelfs in mijn kelder is het opgeruimd, zodat ik ook iets terug kan vinden en mijn kelder niet vol staat met vergeten spullen die ik nooit meer gebruik. Toen ik de kelder zo zag, was ik echt een beetje 'angepisst' en had mijn eerste serieuze dip sinds het begin van de verhuizing. Het commentaar van mijn vriendin: 'ik had het je toch gezegd dat ik spullen in de kelder moet neerzetten'.
Na een half uurtje pruilen heb ik me eroverheen gezet, er is ook zoveel te doen dat je niet 'bij de pakken neer kunt zitten', en we hebben de derde en laatste lading gehaald. Hoewel men van mening was dat de woning na de tweede lading zo goed als leeg was, ging bij de derde lading de auto nog een keer helemaal vol met Kleinkram, planten en schilderijen. 's Middags tegen een uur of vier was deze verhuizing ook achter de rug wat betreft het in- en uitladen. Op verzoek van de broer van mijn vriendin hebben we toen nog een keukenbuffet uit zijn woning met de verhuisauto naar zijn dochter getransporteerd. Om vijf uur hebben we de auto teruggebracht. Officieel moet je hem voltanken voordat je hem afgeeft, maar we hebben zo weinig kilometers gereden, dat het metertje van de tank nog helemaal op vol stond, zodat ik dat maar achterwege heb gelaten.
Dat huren van de bestelauto (bij Sixt) is nog een verhaal apart. De auto hadden we op Internet gereserveerd en vrijdagavond opgehaald. Je moet dan ondertekenen in welke toestand (beschadigingen) de auto zich bevindt, maar dat kun je op dat moment niet controleren, want het is al donker. Dan zet je je handtekening niet op een stuk papier met een huurcontract dat je kunt lezen, maar op een klein apparaatje dat aan de computer zit aangesloten. Geen idee wat je op dat moment in werkelijkheid ondertekent, als je het goed beschouwt. Ik zeg dus tegen die man (overigens een zeer behulpzame en professionele persoon): ik hoop dat uw computer mijn handteking onder het juiste contract zegt, dat zou wel fijn zijn. Waarop de man mij verzekerde dat ik hem kon vertrouwen (dat zeggen bedriegers ook altijd), en dat heb ik dan maar gedaan. Maar eerlijk gezegd bevalt het me helemaal niet.

De rest van het weekend was een lange aaneenschakeling van meubels opbouwen en dozen uitpakken en inruimen.

De keuken, de stereo, de televisie, de wasmachine, de telefoon en het dsl-internet zijn aangesloten en functioneren.

Ik ben moe maar tevreden. Verhuizen is een hoop werk en veel georganiseer, maar het geeft ook voldoening omdat je zo duidelijk ziet hoe ver je gekomen bent. En het is een aardige afwisseling van mijn normale werk. Dit log schrijf ik op mijn werk, waar ik nu weer een paar dagen uit kan rusten.

Vanaf morgen zijn we 3 dagen in Nürnberg voor een technische cursus. Eens zien of ik daar online kom.


Groeten uit de Zone.