28 november 2008

Verloren

Een slag is verloren. Afgelopen woensdag wilde ik mijn zoon afhalen volgens de regeling die naar mijn mening nog steeds geldt, maar mijn ex had ervoor gezorgd dat hij niet thuis was. Zulke dingen kun je doen als je in de positie bent met de meeste macht, wat in dit geval voor alle moeders geldt die hun kinderen bij zich hebben wonen. Ik heb gelezen over schrijnende gevallen waarin de moeders gewoon de omgang verweigeren tussen kind en vader, ondanks rechterlijke uitspraken en veroordelingen. Als de moeder niet wil, dan gebeurt het niet. De mening van het kind doet ogenschijnlijk wel ter zake, maar die wordt natuurlijk het meest beinvloed door de ouder bij wie hij woont.

Het is een vreemde en bedrukkende toestand om in een situatie te verkeren, waarin je weet dat het er niet toe doet of je gelijk hebt of niet, omdat je de hansworst bent die niets te vertellen heeft. Ik kan honderd maal gelijk hebben, LETZENDLICH SITZE ICH AM KÜRZEREN HEBEL.

Kun je natuurlijk zeggen, ja maar die vrouwen hebben het zo moeilijk, worden gediscrimineerd, krijgen minder geld, bla bla bla. Wel eens gehoord van de verkrachting door de vrouw? Dat betekent dat een vrouw een man financieel van zich afhankelijk maakt door zwanger van hem te worden zonder dat hij dat wil. (Kan hij dan geen condoom gebruiken? Doet hij meestal niet als de vrouw zegt dat ze zelf iets gebruikt en hij haar vertrouwt). Het effectiefste is dat natuurlijk bij goed gesitueerde mannen. Onlangs zo gebeurd bij Schumacher. Nadat bekend werd dat zijn vriendin zwanger was, besloten ze te trouwen. Ik wens ze veel geluk.

Weet je hoe de mannen officieel gediscrimineerd worden? Als een paar dat niet getrouwd is met kinderen uit elkaar gaan, krijgt de moeder automatisch das alleinige Sorgerecht. De vader kan geteiltes Sorgerecht aanvragen, krijgt dat echter alleen NA TOESTEMMING VAN DE MOEDER.

Ik heb met mijn zoon geprobeerd telefonisch te onderhandelen , maar hij weet helemaal niet waarom we de regeling destijds zo opgesteld hebben, en de reden die hij opgeeft om de regeling te veranderen, is dat er anders zoveel ruzie is tussen de ouders. Wanneer ik deze redenering doortrek ad absurdum, en de moeder maakt bij elk bezoek ruzie, dan is het het beste wanneer we helemaal geen omgang meer hebben, dan is er ook geen ruzie meer. En dan hebben ze hem ingeprent dat hij zijn mening niet mag laten beinvloeden. Dat heeft tot gevolg dat hij niet voor argumenten vatbaar is. Daarvan geef ik hem niet de schuld, per slot van rekeing is hij een 11-jarig kind, en ik wil ook helemaal niet met hem onderhandelen, maar aangezien hij officieel door het Jugendamt als gesprekspartner wordt gezien, moet ik dat dus wel doen.

I feel like I am in a Kafka novel.

Nu zijn we weer terug bij alleen nog een keer in de twee weken een weekend. De avond in de week is voorlopig uitgevallen. Ik heb een afspraak gemaakt met de mevrouw van het Jugendamt, maar die heeft pas op 9 december tijd. Kan ik me ook wel voorstellen, er zijn natuurlijk veel ergere gevallen.

Men kan zich misschien voorstellen dat mijn gevoelens t.o.v. mijn ex, die ten tijde van onze scheiding nog zeer neutraal waren, zich ondertussen in regelrechte haat dreigen te veranderen. Voor passende suggesties aangaande legale maar doeltreffende wraakacties ben ik zeer erkentelijk.

24 november 2008

Bezoekregeling

Mijn ex en ik hebben een bezoekregeling voor onze 11-jarige zoon. Omdat het af en toe een beetje knarst in de uitvoering van die regeling hebben we die twee jaar geleden schriftelijk vast laten leggen bij het Jugendamt (bureau voor jeugdzorg?). Dat ging redelijk goed, als je ervan afziet dat mijn ex aan de tijden knaagt en een keer succesvol verhinderd heeft dat ik met hem naar Nederland kon om de 80ste verjaardag van mijn vader te vieren.

Nu mijn partner en ik samen zijn gaan wonen, zijn er weer problemen. Voor de niet-ingewijden: mijn huidige partner was vroeger bevriend met mijn ex. Mijn ex heeft haar dat zeer kwalijk genomen en is nog steeds haatdragend, hoewel ze dat ontkent. Zo geeft ze bijvoorbeeld kadootjes terug die mijn zoon van mijn partner heeft gekregen (in zijn bijzijn), en heeft ze ons een keer een boek kado gedaan over 'Problemen met ouder worden'. Dat boek was bedoeld als sneer naar mijn partner, omdat die een paar jaar ouder is als zij.

Vier weken geleden sprak mijn ex mij aan met het verzoek de bezoekregeling te veranderen, omdat mijn zoon zou moeten wennen aan de 'nieuwe levenssituatie'. Voorstel: in de weekenden niet meer overnachten bij mij, maar thuis bij mama. Needless to say, was ik het hiermee niet eens. [Update: De ware reden om de regeling te veranderen is haar houding tegenover mijn partner. Vanaf het begin heeft ze geprobeerd het contact tussen mijn zoon en de nieuwe partner te verhinderen, totdat we in de genoemde regeling bij het Jugendamt daar een stokje voor gestoken hebben. Het Jugendamt heeft toen duidelijk gemaakt dat de moeder er niets over te zeggen heeft met wie het kind omgang heeft als hij bij mij is.] Een briefwisseling is nu ontstaan met kopieen aan het Jugendamt. Mijn argument: er is geen reden om de bezoekregeling te veranderen, en de regeling kan alleen veranderd worden met instemming van beide kanten.

So weit so gut.

In een van de brieven had mijn ex nog twee andere alternatieve bezoekregelingen voorgeslagen, die ik om genoemde redenen heb afgewezen.

Dit weekend was mijn zoon bij mij in de nieuwe woning, en hij bracht het gesprek op de bezoekregeling. Normaalgesproken bespreek ik dat natuurlijk niet met hem, maar hij begon er over. Op een gegeven moment vroeg hij hoe ik dan ZIJN voorstellen vind voor de bezoekregeling. Nu blijkt dat de mevrouw van het Jugendamt, op initiatief van mijn ex, onze zoon heeft uitgenodigd, en hem gedetailleerde voorstellen voor alternatieve bezoekregelingen heeft laten doen. Mijn ex had daar al mee gedreigd, waarop ik mijn zoon gerust kon stellen door hem uit te leggen dat dat geen verplichting is, maar nu is dat dus toch gebeurd. Ik was perplex. De voorstellen in de brief van mijn ex stammen van mijn zoon! Ik vind het echt van de zotte om een elfjarig kind met zulke vragen te belasten. Hij is daarvoor te jong, het is niet fair hem met zulke vragen te belasten, en hij wordt misbruikt om een conflict tussen de ouders op te lossen.

Als klap op de vuurpijl zei hij mij zondag dat het beste aan de nieuwe woning is dat hij nu een eigen kamer heeft om in te slapen. Hij dacht namelijk dat hij in de nieuwe woning bij mijn partner en mij in bed zou moeten slapen. Hoe hij op dit idee komt is mij een raadsel. Ik wil niemand beschuldigen zonder bewijzen, maar jullie begrijpen waar ik aan denk.

Morgen bel ik met de afdelingsleider van het Jugendamt en zal hem vragen wat hij ervan vindt dat kinderen op deze manier in een conflict betrokken worden. Vandaag was hij niet te bereiken. Ik ben echt pissig.

17 november 2008

De verhuizing


We zijn de in de nieuwe woning. Op het moment laveren we nog door een woud van stapels met verhuisdozen, wat vooral 's nachts tot hachelijke situaties leidt. De eerste avond moest ik een weg vrijmaken om mijn kant van het bed te kunnen bereiken.

De verhuizing zelf is redelijk gelopen. Ik heb alleen een beetje spierpijn in mijn rug, voor de rest gaat het wel. Omdat er zoveel gebeurd is, doe ik maar een dag voor dag- verslagje.

Woensdag

Woensdag tot en met vrijdag had ik vrij genomen. Vrijdag zou mijn eigen verhuizing plaatsvinden, zaterdag die van mijn vriendin, zodat ik nog twee dagen had om voor te bereiden.
Woensdag ben ik bezig geweest spullen in te pakken, de computer heb ik afgekoppeld en ingepakt, ik heb snel nog het vorige logje geschreven omdat ik het goed vind dat kartelvorming wordt aangepakt, en de grotere meubels heb ik gedemonteerd.


Donderdag

Donderdag-ochtend wilde ik beginnen de laatste kamer in de nieuwe woning te schilderen. Echter toen ik daar aankwam, was de man nog bezig die het parket behandelde. In deze kamer waren donkere vlekken in het parket waar de meubels gestaan hadden, en daarom had ik verlangd dat het behandeld word. Aangezien de huis-eigenaar vorige week op vakantie was, kon maandag pas de goedkeuring voor de behandeling gegeven worden. De parket-man zou het allemaal nog net redden op tijd klaar te zijn zodat ik donderdag kon schilderen. Hij moest echter nog een laagje lak aanbrengen, en dat moest nog twee uur drogen. Ik alvast mijn krijtverf aangemengd, dat moet immers zowiezo nog een uur intrekken, en terug naar mijn oude woning om de laatste spulletjes in te pakken en mijn bed te demonteren waar ik die nacht nog in geslapen had. Nog een geluk dat ik niet ver weg verhuis, dan had ik mooi een halve dag verloren. Omstreekst twaalf uur was ik terug en ik had net de twee kleuren verf gemengd en de vloer afgeplakt, toen mijn vriendin voorbijkwam om te kijken hoe ver ik was. Niet zo ver dus. De vriendin had lekkere broodjes meegebracht dus eerst maar even pauze gehouden. Had ik al verteld dat in het nieuwe huis ook de broer van mijn vriendin woont? Hij woont op de tweede verdieping, wij op de eerste. Aan hem hebben we te danken dat we zo vroeg wisten dat de woning vrijkwam, zodat we direkt met de eigenaar konden onderhandelen en geen makelaarscourtage betaald hebben. De broer kwam ook nog even langs en al met al ben ik om half drie pas begonnen met het echte schilderwerk. Dat liep dan allemaal voorspoedig met een uitzondering. Ik schilderde de ene helft van de kamer Ockergold (licht geel) en de andere helft licht (cappucino-) bruin. In de hoeken waar de kleurovergang is moet je natuurlijk afplakken, zodat de kleuren niet door elkaar lopen. Bij de eerste kleur is dat geen probleem, bij de tweede kleur moest ik de muur afplakken die ik net geschilderd had. Dat ging in een hoek goed, de andere hoek is echter een buitenwand en daar was de verf dus nog niet droog. Op natte verf kun je geen plakband plakken. Omdat ik niet nog een dag kon wachten, de volgende dag was immers de verhuizing, heb ik het laatste stukje voorzichtig met een dunne kwast gedaan zonder af te plakken. Hier en daar is nu de scheiding tussen de kleuren niet perfect vanwege mijn trillende hand, maar als je snel door de kamer rent merk je er niets van. 's Avonds tegen half acht was ik klaar.


Vrijdag, verhuizing 1

's Morgens om half acht kwam de verhuiswagen. De ploeg bestond uit vier mannen: drie sjouwers en een keukenmonteur. Het waren geen grote krachtige figuren zoals ik eigenlijk verwacht had, alleen een van hen zag eruit alsof hij regelmatig het fitness-centrum bezoekt. Dat was dan wel degene die het meeste klaagde en minstens vier keer gevraagd heeft: "So, das war es aber, oder?". Nee, dat is het nog niet. Hier staat nog wat op het balkon, hier staat nog wat in de tuin, hier staat nog iets in de kelder en hier in de andere kelder ligt nog een surfplank en staat nog een wasmachine. In anderhalf uur was alles in de vrachtwagen gealden en was alleen de keukenmonteur nog bezig een paar dingetjes af te schroeven. We spraken af elkaar bij het nieuwe huis weer te zien, de mannen gingen eerst een korte ontbijtpauze houden.
In het nieuwe huis was het mijn taak te dirigeren waar alle spullen naar toe moesten. Het probleem was dat ik eigenlijk op twee plaatsen tegelijk moest zijn. Ik moest beneden zijn bij het uitladen om te kijken wat naar boven moet en wat naar de kelder moet, en boven moest ik zijn om te zeggen wat in welke kamer komt. Zelf meesjouwen is dan ook eigenlijk niet meer mogelijk (wilde ik natuurlijk ook niet, daarvoor betaal ik immers het verhuisbedrijf). Een beetje problematisch was mijn mooie rode lederen Ikea-slaapbank. Bij Ikea kun je meubels in verschillende kwaliteit krijgen en dit is een vrij goede, stabiele bank. Dat merk je dan ook aan het gewicht, hij is loeizwaar. Al zwetend kwamen de fitness-man en een collega naar boven. Ik zei nog naar rechts, maar de fitness-man liep al half met de zware bank de verkeerde kamer in. Na een hartgrondig 'Scheiße' toch nog in de goede kamer terecht gekomen.
Bij het monteren van de keuken is ook nog een probleempje ontstaan. Ik had opdracht gegeven dat de keuken alleen maar gedemonteerd en gemonteerd hoeft te worden. Een kleine verandering was wel noodzakelijk, omdat de nieuwe keukenmeubels iets korter zijn dan de oude met als gevolg dat de aansluiting voor de waterkraan naast het kastje zit waar eigenlijk de gootsteen is, en niet precies erachter zoals het eigenlijk hoort. De slangen moeten dus verlengd worden en er moeten een paar gaten in de zijwand van het gootsteenkastje gezaagd worden. Dat veroorzaakte het volgende gesprekje: "Dat kunnen we niet, in de opdracht staat -geen ombouw-". Ja maar, als ik dan gewoon iets bijbetaal? "Nee dat gaat niet, want we hebben ook geen gereedschap daarvoor bij ons". Wat heeft u dan nodig? "Een decoupeerzaag". Geen probleem, die heb ik zelf. Haha, ik ben niet voor een gat te vangen!
Een vraag van de keukenmonteur verrastte mij. "Heeft u iemand besteld om het elektrische fornuis aan te sluiten? Dat mogen wij namelijk niet". Dat is Duitse Gründlichkeit ten top. Het fornuis heb ik dus zelf snel aangesloten, als er dan ooit een brand door kortsluiting ontstaat is het nu mijn schuld.
Ik had de indruk dat de verhuizing zeer voorspoedig verliep en veel sneller dan gepland. Ze hadden parkeerverbod-borden opgesteld die tot 16:00 uur gingen, en om half een waren we klaar. Toen bleek dat ze eigenlijk om twaalf uur klaar wilden zijn, en nog een tweede verhuizing moesten doen op dezelfde dag. Met een fooi van 10 euro per persoon heb ik ze dan laten gaan.
's Middags heb ik als eerste het bed weer in elkaar gezet. Dan moest ik nog allerlei nieuwe slangen kopen om de keukenkraan aan te sluiten. Dat deed ik in mijn favoriete doe-het-zelf winkel Striepecke. Dat is een oude winkel die nog uit de DDR-tijd stamt. Het is een ouderwetse winkel waar je persoonlijk geholpen wordt door iemand die overal verstand van heeft en precies weet wat je nodig hebt, ook al kom je met vage leken-beschrijvingen. Het kost allemaal wel wat meer dan bij Obi of Praktiker, daar staat dan wel tegenover dat je geen uren hoeft te zoeken, en door de goede hulp nooit terug hoeft omdat je per ongeluk het verkeerde hebt gekocht. Nu stond er met grote letters 'Räumungsverkauf, alles muß weg' op de ramen. Het blijkt dat ze de winkel moeten sluiten omdat ze geen krediet meer krijgen. De man die het mij vertelde zei dat het aan de financiele crisis ligt, en dat zal er in ieder geval mee te maken hebben. Zo krijgen de hardwerkende mensen die niets met het financiele debacle te maken hebben nu de lasten te dragen, en ik ben mijn favoriete winkel kwijt. Scheiße!
Bij het monteren van alle slangetjes is een buisje van het koude water aan de onderkant van de kraan geknikt en lek geraakt. Ik had dus in principe alleen warm water. Daar kun je niks mee, dus heb ik het zo omgeschroefd dat we nu alleen koud water hebben. Dat koude water komt echter wel uit de kraan voor het warme water. Dat moet voorlopig genoeg zijn, ik ga dan nog kijken of ik het buisje kan repareren of dat ik een nieuwe kraan moet kopen.
Als laatste aktie op deze dag heb ik samen met mijn schoonzoon de klerenkast voor de slaapkamer gemonteerd.

Zaterdag, verhuizing 2

Op zaterdag hebben we de spullen van mijn vriendin verhuisd. Deze verhuizing was van een ander kaliber. Ten eerste heeft mijn vriendin ongeveer twee keer zoveel spullen, zij is namelijk iemand die heel slecht iets weg kan gooien. Daar horen ook veel oude houten kasten bij. Ten tweede is bij haar een verhuizing meer een soort feestje waar ongeveer 15 mensen komen om te helpen, in dit geval waren dat 10 mannen en 5 vrouwen. Een paar mensen brachten eten mee: een grote schaal met gesmeerde broodjes, een grote portie aardappelsla, een grote pan zelfgemaakte soep en zelfgemaakt gebak. Alleen het bier hebben we zelf gekocht.
Tegen het eerste probleem bij deze verhuizing waren we de vorige avond al aangelopen. We hadden een grote bestelauto gehuurd, ik geloof een Mercedes 311, en die ging niet door de krappe bocht in de smalle straat naar de parkeerplaats naast de oude woning van mijn vriendin. Ik had de auto al ergens anders geparkeerd onder het motto 'dat probleem bekijken we morgenochtend wel'. De buurman bracht ons toen op het goede idee dat je de afsperringen aan de rand van de parkeerplaats, die uit grote stalen beugels bestaan van een halve meter hoog, los kunt schroeven en zo de inrit kunt verbreden. Dankjewel, buurman!
Om negen uur waren de meeste helpers ter plekke en begon het inladen. Nadat we eerste lading hadden uitgeladen ontstond er een discussie over de eerste eet- en drinkpauze. Of we die nu al doen om half elf, of eerst nog de tweede lading ophalen? Het was moeilijk af te spreken, omdat de helft van de mensen in de oude woning was gebleven. We besloten nog een lading te doen en daarna begon 'das große Fressen'.
Na het eten en drinken ging ik naar de kelder, waar ik die dag nog niet geweest was, om iets te halen. In de nieuwe woning hebben we een behoorlijk grote kelder van 4 bij 3 meter, en na mijn verhuizing van de vorige dag was die ongeveer voor een derde vol met mijn 2 surfplanken, skis, snowboard, winterbanden en andere spullen die ik altijd in de kelder had staan. Mijn vriendin had in de oude woning zo goed als niets in de kelder, maar ze had een aantal spullen waarvan ze wist dat ze die niet kwijt zou kunnen in de woning zelf, naar de kelder verbannen. Toen ik de deur opende naar de kelder kreeg ik een klap in mijn gezicht (figuurlijk). De deur ging nauwelijks open, de kelder was VOL. Bovendien stond er veel schots en scheef. Ik ben zelf een redelijk ordelijke persoon, zelfs in mijn kelder is het opgeruimd, zodat ik ook iets terug kan vinden en mijn kelder niet vol staat met vergeten spullen die ik nooit meer gebruik. Toen ik de kelder zo zag, was ik echt een beetje 'angepisst' en had mijn eerste serieuze dip sinds het begin van de verhuizing. Het commentaar van mijn vriendin: 'ik had het je toch gezegd dat ik spullen in de kelder moet neerzetten'.
Na een half uurtje pruilen heb ik me eroverheen gezet, er is ook zoveel te doen dat je niet 'bij de pakken neer kunt zitten', en we hebben de derde en laatste lading gehaald. Hoewel men van mening was dat de woning na de tweede lading zo goed als leeg was, ging bij de derde lading de auto nog een keer helemaal vol met Kleinkram, planten en schilderijen. 's Middags tegen een uur of vier was deze verhuizing ook achter de rug wat betreft het in- en uitladen. Op verzoek van de broer van mijn vriendin hebben we toen nog een keukenbuffet uit zijn woning met de verhuisauto naar zijn dochter getransporteerd. Om vijf uur hebben we de auto teruggebracht. Officieel moet je hem voltanken voordat je hem afgeeft, maar we hebben zo weinig kilometers gereden, dat het metertje van de tank nog helemaal op vol stond, zodat ik dat maar achterwege heb gelaten.
Dat huren van de bestelauto (bij Sixt) is nog een verhaal apart. De auto hadden we op Internet gereserveerd en vrijdagavond opgehaald. Je moet dan ondertekenen in welke toestand (beschadigingen) de auto zich bevindt, maar dat kun je op dat moment niet controleren, want het is al donker. Dan zet je je handtekening niet op een stuk papier met een huurcontract dat je kunt lezen, maar op een klein apparaatje dat aan de computer zit aangesloten. Geen idee wat je op dat moment in werkelijkheid ondertekent, als je het goed beschouwt. Ik zeg dus tegen die man (overigens een zeer behulpzame en professionele persoon): ik hoop dat uw computer mijn handteking onder het juiste contract zegt, dat zou wel fijn zijn. Waarop de man mij verzekerde dat ik hem kon vertrouwen (dat zeggen bedriegers ook altijd), en dat heb ik dan maar gedaan. Maar eerlijk gezegd bevalt het me helemaal niet.

De rest van het weekend was een lange aaneenschakeling van meubels opbouwen en dozen uitpakken en inruimen.

De keuken, de stereo, de televisie, de wasmachine, de telefoon en het dsl-internet zijn aangesloten en functioneren.

Ik ben moe maar tevreden. Verhuizen is een hoop werk en veel georganiseer, maar het geeft ook voldoening omdat je zo duidelijk ziet hoe ver je gekomen bent. En het is een aardige afwisseling van mijn normale werk. Dit log schrijf ik op mijn werk, waar ik nu weer een paar dagen uit kan rusten.

Vanaf morgen zijn we 3 dagen in Nürnberg voor een technische cursus. Eens zien of ik daar online kom.


Groeten uit de Zone.

12 november 2008

Wie is er voor de vrije markt?

De grote bedrijven en ondernemers zou je zeggen. Er zijn echter twee componenten van een vrije markt die totaal verschillend beoordeeld worden. De eerste is: zo weinig mogelijk inmenging van de overheid (belastingen, in-/uitvoerregels, producteisen, etc). Daar zijn alle ondernemers het met elkaar eens: minder overheid is beter. De tweede is vrije concurrentie. Dat veel ondernemers daar helemaal niet op zitten te wachten kunnen we opmaken uit de onthullingen die ons met regelmaat bereiken over kartelvorming en de moedige bestrijding ervan door enkele mensen uit de Europese commissie.

Dat geeft de burger moed. Net alsof toch niet altijd het grote geld wint.

[Heb net de kelderspullen ingepakt. Nu nog alle meubels demonteren. Morgen schilderen. Overmorgen verhuizen.]

10 november 2008

De overeenkomst tussen cultuur en shoppen

Cultuur wordt hier met een grote K geschreven en neemt onder bepaalde bevolkingsgroepen een belangrijke plaats in. Cultuur is een serieuze zaak. In Weimar is een grote Theatertraditie en toen daar onlangs de intendant moest vertekken vanwege een conflict met de gemeente, kwam DE BEVOLKING IN OPSTAND, en de intendant werd weer aangesteld.

In Erfurt is sinds een paar jaar weer een groot opera-theater waar ik twee of drie keer geweest ben. Een keer ben ik naar een kerstvoorstelling geweest van de Zauberflöte van Mozart. Ik wilde daar naar toe omdat ik op een introductie-middag de Königin der Nacht (sopraan) een aria in de zogenaamde koloratursopraan op 10 meter afstand heb horen zingen, en ik was daar enorm van onder de indruk. Hier is een voorbeeld van een uitvoering. Omdat het zo'n moeilijk stuk is zijn er meerdere uitvoeringen te vinden die niet zo de moeite waard zijn, ik moest dus even zoeken. Bij 0:43 min begint het zgn. koloratur-gedeelte. Ik persoonlijk krijg er kippevel van, en ik hou eigenlijk niet van opera. In Erfurt werd de rol gezongen door Christina Rümann. Prachtig, hoe sommige mensen kunnen zingen. Sommige muziek moet je gewoon in levenden lijve ervaren, het is absoluut geen vergelijk met een weergave over een geluidsinstallatie. Ik denk bijvoorbeeld aan U2. Ik heb een hekel aan massa-events, maar voor deze band maak ik graag een uitzondering. Het mooiste concert was in de Waldbühne in Berlijn. Dat is een relatief klein amphitheater dat mooi gelegen is. Het geluid van Edge op gitaar live is onbeschrijflijk, het 'vult' de ruimte.

Terug naar cultuur. Net als met vele andere dingen heb ik een gespaltenes Verhältnis met cultuur. Bepaalde vormen van cultuur zoals ik net heb beschreven, maar ook sommige schilderijen of gebouwen, vind ik bijzonder mooi en voor die ben ik ook bereid geld uit te geven. Waar ik echter een broertje dood aan heb, en dat gaat zover dat ik er lichamelijk misselijk van word; mijn vriendin maakt zich dan zorgen omdat ik zo bleek word en ik heb het gevoel dat ik ieder moment flauw kan vallen, is wanneer er een halve dag of meer wordt uitgetrokken om meerdere dingen te gaan bekijken. Ik denk bijvoorbeeld aan een stadsbezoek. Je wandelt urenlang door de stad en bekijkt de mooie oude gebouwen. Of je bezoekt een museum en loopt daar uren in rond. Ik kan dat niet, een uurtje houd ik het vol, als ik mijn best doe twee, maar dan heb ik een pauze nodig. Bij een koffietentje naar binnen, even lekker zitten in het park, of wat dan ook. Als ik dat niet doe krijg ik het benauwd, raak snel geirriteerd, word zwak, bleek en misselijk.

Bij nader inzien is dat niet alleen bij cultuur. Hetzelfde probleem heb ik op een markt, in grote warenhuizen, überhaupt bij inkopen. Het is een typisch voorbeeld van een psychosomatisch verschijnsel: lichamelijke klachten met een psychische oorzaak.

Wat dat betreft passen mijn vriendin en ik goed bij elkaar; in tegenstelling tot de meeste vrouwen houdt zij net als ik niet van lang inkopen. Zij vindt het leuk met mij samen inkopen te doen omdat ik inkoop OM IETS TE KOPEN. Dat betekent dat ik hooguit 2 of 3 winkels inga om te vergelijken en dan iets koop. Lekker snel dus. Ik vind het namelijk wel leuk om iets te kopen, maar niet om te shoppen. Het is gewoon lekker iets mooi nieuws te kopen, vooral als het iets technisch nieuws is wat er mooi uitziet en waar je wat aan hebt. Konsumrausch heet dat. Het geluk van het consumeren.

Groeten uit de Zone, waar het consumeren het eerste was dat van het Westen werd overgenomen.

7 november 2008

Tussenstand van de verhuizing

Het is kwart voor een 's nachts dus het kan zijn dat ik een paar typfouten maak. Volgende week donderdag is het zover, dan verhuis ik. Twee dagen later verhuist mijn vriendin (naar dezelfde woning naturrlijk).

Ik heb net nog een paar dozen ingepakt en ben nu bij 15 stuk. De nieuwe woning is op 1 kamer na geschilderd. De laatste kamer kan nog niet geschilderd worden, want daar moet het parket nog bijgewerkt worden, en dat schijnt nogal stof en rotzooi te geven. Is niet zo goed voor pasgeverfde muren.

Ik heb twee offerte's aangevraagd van verhuisbedrijven omdat ik het deze keer niet zelf wil doen. Eentje heb ik binnen, de tweede komt morgen. Inclusief keuken demontage en montage wil het ene bedrijf ongeveer 1000 euro hebben. Voor mijn kleine 2-kamer woning en kelder vind ik dat wel een beetje veel. Als ik de keuken zelf doe blijft er nog altijd 720 euro over. Mijn vriendin heeft veel connecties en kent een paar lui die het zwart doen, wat natuurlijk een stuk goedkoper is. Ik ben geneigd mijn principe's overboord te zetten...

De kunst bij het van te voren inpakken is om die dingen die je het vaakst nodig als laatste in te pakken. Ik ben dus begonnen met boeken en zomerkleren. Als laatste zal ik waarschijnlijk de computer loskoppelen en inpakken. Die heb ik het meeste nodig van al mijn spullen..

Morgen ga ik Luftpolsterfolie kopen om onder andere de geluidsinstallatie veilig in te pakken. Het gebeurd me steeds vaker dat het Nederlandse woord voor iets me niet te binnen schiet, nu dus ook voor Luftpolsterfolie of Blasenfolie. Dat is van dat plastik verpakkingsmateriaal met bubbeltjes erin. Je weet wel, die je zo lekker kapot kunt drukken tussen duim en wijsvinger. Hmmm, ik verheug me er al op.

[Update: na gezamenlijk inspanning en Internetrecherche van medeblogger Xiwel weten we nu dat Luftpolsterfolie in het Nederlands officieel Noppenfolie of luchtkussenfolie heet, in de volksmond meestal bubbeltjesplastic genoemd.]

5 november 2008

De beloftes van Barack Obama

Hier nog even de doelen en belofte's van de winnaar op een rijtje zoals ze te vinden zijn op zijn website, zodat we later terug kunnen kijken om te zien hoeveel van die doelen er bereikt zijn:

Ekonomie
- 95% van de working class gaat minder belasting betalen
- kleine bedrijven en startups hoeven geen capital gains tax (vermogensbelasting) meer te betalen
- geen belastingvoordelen meer voor bedrijven die jobs naar het buitenland (lage-lonen landen) exporteren
- Creeren van 5 miljoen banen in 'groene technologie'
- Minimumloon verhogen en koppelen aan de inflatie
- De rijkste 2% van de bevolking gaan meer belasting betalen

BTW: De rijken meer belasting te laten betalen is wel degelijk effectief in tegenstelling tot wat ik altijd dacht. Hier is het bewijs. De 10 rijkste procent van de Amerikaanse bevolking bezitten 71% van het totale vermogen en betalen 66% van de totale loonbelasting. De rijkste 1 procent van de bevolking betaalt zelfs 34% van de totale loonbelasting. Ik vind dat nogal wat.

Onderwijs
Barack Obama heeft veel plannen om het onderwijs te verbeteren, maar geeft daar geen cijfers bij over de resultaten die hij daarmee wil bereiken. Het zal dus moeilijk worden hem daar op belofte's vast te pinnen. De plannen zijn:
- Ervoor zorgen dat meer kinderen naar de kleuterschool gaan zodat ze beter voorbereid zijn op de basisschool (Zero to Five Plan)
- Het Early Head Start programma wordt verviervoudigd. Dat is een programma waarbij zwangere vrouwen uit sociaal zwakke achtergronden ondersteund worden met cursussen en informatie. Of met die verviervoudiging het aantal deelnemers of de hoeveelheid subsidie bedoeld wordt, is mij niet duidelijk.
- Wetenschappelijke vakken en wiskunde krijgen de hoogste prioriteit. Er zullen meer leraren op dit gebied aangesteld worden
- De studiefinaciering wordt zodanig hervormd dat er in 2016 vijftig (!) procent meer studenten aan colleges studeren
- Met behulp van het Teacher Residency Programs worden 30.000 nieuwe leraren op probleemscholen aangesteld


Buitenlandse politiek
- In vier jaar wordt al het nukleaire materiaal dat wereldwijd niet in handen van staten is (loose nuclear material) 'veilig gesteld'. In de strijd tegen terroristen natuurlijk. Ik vraag me af hoe hij dat voor elkaar wil krijgen.
- Met Iran wordt de diplomatieke weg in de onderhandelingen vervolgd. In de onderhandeling worden beloningen voor meewerken en afstraffingen in de vorm van ekonomische boykot en politieke isolatie aangeboden. Er wordt niets gezegd over militaire consequenties.
- De officiele opdracht van het ministerie van buitenlandse zaken wordt: de oorlog in Irak 'succesvol' te beeindigen. De Iraakse regering zal daartoe tot meer eigen verantwoordelijkeid gedwongen worden.
- Ook met Amerika-vijandige regimes worden gesprekken gevoerd.
- In arme landen in Afrika worden nieuwe Amerikaanse consulaten geopend
- De globale armoede wordt bestreden: Het Millennium Development Goal wordt ondersteund waarin staat dat de wereldwijde armoede in 2015 gehalveerd wordt (geloof je het zelf?). Om dit doel te ondersteunen wordt de geldstroom verdubbeld naar 50 miljard Dollar.
- Nieuwe partnerschappen opbouwen met aziatische landen


Gezondheidszorg
- De kosten voor gezondheidszorg voor een doorsnee gezin worden 2.500 Dollar per jaar minder(!).
- Gezondheidsverzekeraars worden verplicht gesteld ook klanten aan te nemen die reeds klachten/ ziektes hebben
- Grote werkgevers worden verplicht om een bijdrage aan de ziekteverzekering te betalen
- Een enigszins vaag omschreven National Health Insurance Exchange gaat ervoor zorgen dat betaalbare zorg voor iedereen bechikbaar wordt
- Ziektekostenpremie wordt aftrekbaar van de belasting voor 'iedereen die dat nodig heeft'


In mijn ogen bijna allemaal verstandige en zinvolle plannen. Op enkele punten gaat het zelfs niet ver genoeg naar mijn smaak (gezondheidszorg). Ik en met mij bijna de hele rest van de wereld ben blij met de uitslag van deze verkiezingen. Misschien gaat de wereld werkelijk een klein beetje veranderen...

Blijft nog de vraag wie dat allemaal gaat betalen.

Voorlopig heeft Obama nog de bescherming van de underdog en de heldenverering. Hoe lang zal het duren voordat hij openlijk door zijn eigen stemmers en partijgenoten op het matje geroepen wordt? Officieel na de eerste 100 dagen van zijn ambtstijd. Die begint overigens pas op 20 januari 2009.

Groeten uit Erfurt

3 november 2008

Lijstje met onderwerpen

Aan de rechterkant van deze pagina (een stukje naar beneden) vind je nu een lijstje met bijdragen uit deze blog gerangschikt naar onderwerp. Voor mensen die er later bij zijn gekomen en het misschien leuk vinden rond te neuzen in het archief.

2 november 2008

Schilderen 2

Godtering wat is dat een werk! (Ik heb gelezen dat ik nu officieel mag vloeken, dus daar gaat ie). Waarom heb ik spierpijn in mijn benen en billen van het schilderen? Van het gehurkt laag bij de grond werken. Een stijve nek krijg ik ook als het zo door gaat, van het naar boven kijken. De kamers zijn namelijk zeer hoog, gemeten heb ik het niet maar ik schat tussen de drie en drieenhalve meter.

Tot nu toe zijn klaar de keuken (groen), de woonkamer (helft goudgeel en half wit) en de slaapkamer (drie muren terracotta en een wit). Ik moet nog iets toevoegen aan wat ik eergisteren vertelde over krijtverf die zo perfect opdroogt. Dat klopt wel, maar het effect wordt minder naarmate je er meer kleurverf bijmengt. Bijvoorbeeld in de keuken heb ik een op vijf gemengd (een deel kleur, vijf delen witte krijtverf), en daar is het resultaat zeer goed. In de woonkamer heb ik ongeveer 1 op 1 gemengd en daar zie je nu heel licht de strepen waar de verfroller er twee keer overheen is gegaan. Ik ben er niet helemaal tevreden mee, eens kijken of het beter wordt als het nog langer droogt.

Vandaag is de badkamer aan de beurt. En dan kan ik weer een week uitrusten op mijn werk.