80

Mijn vader vierde dit weekend zijn tachtigste verjaardag en voor die gelegenheid ben ik naar Nederland gereden en heb hem bezocht. Mijn vader is zo kerngezond en fit dat ik jarenlang niet heb waargenomen dat hij langzaam een oude man aan het worden is. We zijn dit jaar samen op wintersport geweest en we gaan volgend jaar weer. Hij speelde zijn leven lang tennis en denkt er nu over om ermee op te houden omdat zijn knieen niet meer zo goed meedoen. Van het weekend hebben we een prachtig fietstochtje gemaakt door de duinen. Hij doet iedere ochtend zijn zelf bedachte gymnastik, een soort combinatie van yoga en strekoefeningen en krachtoefeningen. Hij is nog even bij de tijd als altijd, hoewel hij nu een keer dacht in het restaurant dat hij al besteld had terwijl het niet zo was. Het enige echte gezondheidsprobleem is een langzaam voortschrijdende arthritis.

Het zijn de kleine dingetjes die bij mij het perfecte beeld langzaam aan het afknagen zijn; de knieen, een beetje sneller moe, twee stijve vingertoppen van de arthritis, een vergeten opmerking. Voor mij is mijn vader altijd even oud geweest, zeg maar vijfenveertig of zo. Maar deze illusie kan ik niet langer meer overeind houden. En dat doet een beetje pijn.