30 juni 2010

Fietsvakantie Elberadweg - 4 - van Gohlis naar Wittenberg

Vandaag is het regenpakkenweer. Mensen denken vaak dat je op de ligfiets meer regen vangt dan op een rechtop-fiets. Dat is natuurlijk zo als je stilstaat, omdat het horizontale oppervlak dan groter is. Als je echter rijdt, dan valt het erg mee. Je wordt niet natter op de ligfiets, maar je wordt op andere plekken nat. Op een gewone fiets vang je het meeste water op de schouders, op de armen,  op de voorkant van de dijbenen en op de schoenen. Op de ligfiets komt het water uit een andere richting. De voeten en de benen worden bijna niet nat. Dat ligt eraan dat het water tegen de zolen van de schoenen aan "valt", en daar komt normaalgesproken niet veel water doorheen. Het kan ook zijn dat mijn speciale fietsschoenen zo goed waterdicht zijn. Waar je een beetje last van hebt is opspattend water tegen de achterkant van de bovenbenen. De armen worden bijna niet nat, dat komt omdat mijn ligfiets een bovenstuur heeft, en mijn armen bij het rijden dus schuin naar voren en naar boven wijzen. Je vangt wel meer water op de borst. De schouders blijven goed droog. Op je hoofd vang je meer water in het gezicht dan boven op je kruin, door de schuin achteroverliggende houding.

Of je in het geheel nu meer of minder water opvangt lijkt me een leuke meetkundige puzzel voor de liefhebber, misschien ga ik dat ooit nog eens uitvogelen. Je moet dan weten hoe snel de regen naar beneden valt, hoe snel je fietst, en hoe groot je oppervlakte in verschillende richtingen is. Misschien heeft Xiwel of Rob zin in deze puzzel.

Als we de eerste korte stop houden om in de beschutting van een bushaltehokje de regenkleding te schikken, zijn bij A. de schouders al nat onder de jas. Maar dat ligt aan zijn regenjas, die geen echte regenjas is. Aan het einde van de dag zijn de leren schoenen van mevrouw HID doorweekt, en dat ondanks dat ze speciale schoenhoesjes draagt.

     ... foto 41 ...


     ... foto 42 ...



Waar dit precies is weet ik niet meer, maar we komen langs een plek met veel omgewaaide bomen. Als we een brug over de Elbe oversteken, zien we dat die een behoorlijk indrukwekkende stormschade heeft. De afscherming aan de zijkant van de brug bestaat uit grote kunststof / plexiglas platen van ongeveer anderhalf bij 3 meter, en ongeveer 1-2 cm dik. Hele rijen van deze platen zijn uit hun kozijnen gerukt. Bouwvakkers zijn al bezig de platen te repareren. Later op de dag horen we dat hier een heuse tornado heeft gewoed.

     ... foto 43 ...


     ... foto 44 ...



Stilleven nr 4: Ligfiets met boom.

     ... foto 45 ...



De volgende grotere stad op de route is Torgau. A. vertelt dat hier beren worden gehouden in de voormalige slotgracht. Beren? Ja, beren. In vergelijking met een dierentuin hebben ze aardig wat ruimte. Je kunt ze goed bekijken vanaf de brug op een veilige afstand.
Hier zie je eerst de slotgracht zonder beren.

     ... foto 46 ...

En hier is een beer.

     ... foto 47 ...

Ik zag twee beren ijsberen.


     ... filmpje 48 ...



De burcht heet Schloss Hartenfels en heeft nog meer te bieden. Op de binnenplaats bevindt zich een indrukwekkend staaltje bouwkunst uit ... de zestiende eeuw (zegt het internet). Het gaat om een wenteltrap (Wendelstein) die compleet uit massief steen is gebouwd, met mooie "geschwungene" vormen. Een bijzonderheid is dat de trap geen dragende pijler heeft in het midden, en dus zelfdragend is. Daarvan afgezien is het ook een mooie bezienswaardigheid.

     ... foto 49 ...

     ... foto 50 ...

     ... foto 51 ...


Torgau heeft een stadhuis van Lego.

     ... foto 52 ...

En dan struikel ik over "Klettermax". Klettermax is een bijnaam voor kinderen die overal op klimmen. Deze Klettermax is een grote groffe houten sculptuur. Waarom de sculptuur zo grof is, ontdek als ik het bijgaande bordje lees: "Winnende sculptuur van de kettingzaagwedstrijd in Tornau 2008". (Ja, Tornau en niet Torgau. Tornau ligt ook in de buurt maar een stukje verderop.)

     ... foto 53 ...


     ... foto 54 ...



De volgende foto ziet er niet zo indrukwekkend uit, maar ik plaats hem omdat je daarop de kabel van een veerpont kunt zien. Op de Elbe zie je veel veerponten van dit principe. Deze pont heeft geen aandrijving nodig, er is geen motor, noch op de boot, noch aan de oever, er is geen zeil, en de pont wordt ook niet met de hand getrokken. De pont heeft wel een roer, en hij zit met de neus vast aan een lange kabel die zo'n vijftig tot honder meter verderop stroomopwaarts in het water of aan een oever verankerd is. Als de pont aan de kant ligt, dan wijst de boeg in de lengterichting van de rivier stroomopwaarts. Als hij vertrekt, dan worden de trossen losgemaakt, en het roer wordt schuin gezet. Hoewel de pont nog niet van zijn plaats komt, gedraagt hij zich alsof hij vaart, door het voorbijstromende water. Door de schuine stand van het roer gaat de boot zelf ook schuin liggen. Dan begint de stroming tegen een kant van de boot te drukken, en de pont schuift langzaam schuin naar de overkant. Simpel en geniaal. Ergens heb ik horen zeggen dat een Nederlander dit principe heeft uitgevonden. Een dergelijke veerpont heb ik echter nog nooit in Nederland gezien, en dat zal er wel aan liggen dat de Nederlandse rivieren niet snel genoeg stromen omdat Nederland nu eenmaal zo plat is.
Wiki zegt dat dit een gierpont is. Voor de techniek-freaks biedt de Duitse wiki nog een uitgebreide technische uitleg van de Gierseilfähre.

     ... foto 55 ...

Tegen de woensdagavond komen we aan in de Lutherstad Wittenberg.

Stilleven nr 5: Ligfiets en het klooster waar Luther zijn 95 stellingen aan de deur vastnagelde (Schlosskirche Wittenberg).

     ... foto 56 ...


Mevrouw HID is een grote fan van de onlangs overleden schilder en architect Hundertwasser. Deze staat bekend om zijn tegendraadse, organisch aandoende ontwerpen. Ondanks dat hij zo uniek is, vallen zijn gebouwen bij veel mensen in de smaak. Er zijn geen rechte vormen, wel veel bonte kleuren, en planten en bomen worden geintegreerd. Het is een lust om in een huis van Hundertwasser te wonen. In Wittenburg is een school die niet oorspronkelijk door Hundertwasser ontworpen is, maar die hij in zijn eigen stijl gerenoveerd heeft. Natuurlijk nemen we een kijkje.

Stilleven nr 6: Ligfiets met Hundertwasser-school.

     ... foto 57 ...

Staat deze boom in het gebouw of erbuiten?

     ... foto 58 ...



En ter afsluiting van de dag uw eigen Hollander In Duitsland samen met Luther himself. En ligfiets natuurlijk. Deze Luther is vrij nieuw, van kunststof en heel erg rood. Dat hebben de makers met opzet gedaan om de aandacht te trekken. Natuurlijk waren er behoudende stemmen die het niet eens waren met een dergelijke uitbeelding, maar die hebben blijkbaar verloren.

     ... foto 59 ...

Wordt vervolgd

28 juni 2010

Fietsvakantie Elberadweg 3 - van Dresden naar Gohlis, Riesa

Het is maandag, en zoals het een echte maandag betaamt is het druilerig weer. De oorspronkelijke weersverwachting luidde voor zondag en voor maandag regen, en dan beter weer. Het druilerige weer houdt echter langer aan. Slecht weer in je vakantie is altijd een goede test voor de groep en de leden. Ik zelf geef de moed niet zo heel snel op, en ik vind dit zelfs de tijd om de humor van bepaalde dingen in te zien. Onze groep - die bestaat uit vriend A, mevrouw HID en ik - houdt zich goed, niemand wordt chagrijnig. Aan het einde van de vierde regenachtige dag wordt wel een paar keer hartgrondig gevloekt en geroepen dat "het nu wel genoeg is", maar een echte slechte stemming komt niet op.

Ik loop echter vooruit op de dingen, op maandag starten we vanuit Dresden. Het eerst opvallende dat we zien is de Dresdense tabakfabriek "Yenidze". Wat daar precies het verhaal achter is, moest ik uit de Wikipedia halen. Het is een gebouw dat er zeer orientaals uitziet, en totaal misplaatst is in een buitenwijk van Dresden dat veel weg heeft van een industriegebied. Volgens wiki is het een voormalige tabaksfabriek, waarvoor de tabak uit de Turkse plaats Yenidze werd geimporteerd. Het opvallende uiterlijk heeft de ondernemer gekozen om zijn sigaretten te promoten.
(Mensen die de foto groter willen zien, klikken erop)
       ... foto 31 ...

De fietspaden worden nu langzaam wat afgelegener, we fietsen door velden en heel licht glooiende heuvels. En dan opeens word ik aan mijn vaderland herinnerd en daaraan dat windmolens geen Nederlandse uitvinding zijn, zoals ik al eens eerder heb georeerd.
      ... foto 32 ...

Het weer is niet alleen regenachtig, maar ook winderig. Het lijkt verdorie Nederland wel! Hier een bewegende en een stilstaande impressie van het typische weer van die paar dagen:


      ... foto 34...

We komen aan in Meissen, een wijnstad. Hier wordt vooral witte wijn gebrouwd. Een kijkje op een mooie heuvel met wijn-aanbouw, een paar mooie grote huizen, en natuurlijk op de voorgrond de Nazca Cruiser (dat is de ligfiets). Daaronder zie je het uitzicht op de tegenoverliggende oever van de Elbe.
      ... foto 35 ...
      ... foto 36 ...

Ieder Duitse plaats plaats van betekenis heeft tenminste een burcht, een klooster of een indrukwekkende grote kerk. Meissen heeft de Albrechtsburg.
      ... foto 37 ...

Stilleven nr 3, ligfiets voor rustiek muurtje in Meissen.
      ... foto 38 ...

Ik heb de tijd voor dat stilleven omdat ik een stuk vooruit ben gereden, zodat ik A. en mevrouw HID kan schieten.
      ... foto 39 ...

Na ongeveer 60 km besluiten we het voor gezien te houden in een gehucht namens Gohlis. Hier vinden we een klein pensionnetje. De eigenaar is een voormalige belastingconsulent die het na een hartaanval rustiger aan moet doen. Hij heeft een opmerkelijke hobby: een groot poppenhuis dat met veel zorg voor allerlei details is opgebouwd. Zelfs elektrisch licht zit erin. De poppetjes zijn ongeveer 5-7 cm groot. Oorspronkelijk wilde hij met een besturing eraan "scenario's" maken, dat betekent dat bijvoorbeeld ergens een deurtje automatisch opengaat, dat er dan geluiden klinken, dat er lichten automatisch aan en uit gaan, enzovoorts, maar dat werd teveel werk. Ik voel een mengeling tussen bewondering en verbijstering. Het poppenhuis heb ik niet gefotografeerd, omdat we oorspronkelijk de volgende ochtend nog een keer wilden gaan kijken, maar dat komt er niet van. In plaats daarvan heb ik een elegant nachtkastje op de slaapkamer vastgehouden.
      ... foto 40 ...

's Avonds eten we in een soort eetcafe annex dorpskroeg. Hier kent iedereen elkaar. De mensen die binnenkomen of weg gaan, kloppen bij iedereen ter begroeting even op de tafel, ook bij ons. Dit is een gewoonte die ik in Oost-Duitsland wel vaker heb gezien, maar die normaal gesproken alleen wordt uitgevoerd bij mensen die je kent.

De uitbater van het cafe, dat meer wegheeft van een sportkantine dan een kroeg, is een oude man die de voormalige burgemeester van de gemeente is. Vol trots geeft hij ons - heel langzaam - een rondleiding door het gebouw met feestzaal. Ik vind het vreselijk saai, maar zet een beleefd geinteresseerd gezicht op. Mevrouw HID en A. schijnen wel echt geinteresseerd te zijn. Dat maak ik tenminste op uit het enthousiasme waarmee ze onze pensionhouder berichten van de rondleiding.

Wordt vervolgd

25 juni 2010

Legalize it

De laatste 2, 3 dagen kijk ik veel op www.wimp.com "Best videos on the web", een website waar de duizenden clips die er iedere dag bijkomen op het net gefilterd worden, en alleen de "beste" worden getoond. Mijn smaak komt aardig overeen met die van de site-beheerders. Laatst linkte ik bij Cohler een spectaculair filmpje over jonge berggeiten dat ik daar gevonden had, nu wil ik een filmpje laten zien over Portugal, beide zijn overigens oorspronkelijk van de BBC.

Ik was hier niet van op de hoogte: daar waar Nederland op zijn schreden terugkeert wat het legaliseren van soft drugs betreft, gaat Portugal juist een stap verder: 8 jaar geleden werd daar het gebruik van alle drugs, hard en soft, gelegaliseerd. Wat er sindsdien gebeurd is, dat zie je in dit filmpje. Een tip: Portugal is geen broedplaats geworden van drugstoeristen, het gebruik van drugs is niet gestegen maar gedaald, en het aantal drugs-gerelateerde doden ook.

(Om het filmpje hier in te sluiten moet ik toch weer teruggrijpen op youtube, want die mogelijkheid bieden ze niet bij wimp.)


De skeptici zullen vast wel redenen bedenken waarom Portugal een uitzondering is. Maar als Portugal een uitzondering is, waarom is dan het drugsgebruik het hoogste in een land met de meest strenge wetten tegen drugsgebruik, namelijk in de USA? Ik citeer uit een artikel van Time "Drugs in Portugal: Did Decriminalization Work?":
"The U.S. has long championed a hard-line drug policy, supporting only international agreements that enforce drug prohibition and imposing on its citizens some of the world's harshest penalties for drug possession and sales. Yet America has the highest rates of cocaine and marijuana use in the world, and while most of the E.U. (including Holland) has more liberal drug laws than the U.S., it also has less drug use."

23 juni 2010

Fietsvakantie Elberadweg - 2 - Dresden

Voor de zondag was slecht weer aangekondigd, en daarom hadden we van tevoren al besloten om die dag niet verder te fietsen, maar Dresden te bekijken. Dresden is een van de mooiste steden van Duitsland met schitterende gebouwen, kerken en musea, en bovendien ligt het bijna kitscherig mooi aan de Elbe. Vanuit het stadsdeel Pilnitz waar we overnachten, is het toch nog bijna 10 kilometer naar het centrum. Die leggen we natuurlijk met de fiets af.

Ik heb gemerkt dat mijn voorwiel zich gedraagt alsof er een slag in het wiel zit, en bij nadere betrachting blijkt dit aan de band te liggen, die onregelmatig op de velg ligt. Op glad asfalt merk je het behoorlijk. Ik had de banden voor de tocht een beetje leeg laten lopen en weer opgepompt, en dat heeft het euvel blijkbaar versterkt. Dan treft het goed, dat we onderweg een kraampje van een of andere fietsenwinkel tegenkomen, die gratis kleine reparaties aanbieden. De jonge man doet erg zijn best, maar kan de slag niet wegkrijgen. Hij legt uit dat dit wel vaker voorkomt bij kleine wielen - mijn voorwiel is 20 inch -, de band past dan gewoon niet goed. Bij fietsaanhangers voor kleine kinderen bijvoorbeeld, die je in Duitsland veel ziet. Het kindje wordt dan lekker door elkaar geschud.
(klikken om de foto's te vergroten)


A. en mevrouw HID benutten het oponthoud voor een peukenpauze in regenpak.


Regelmatig zien we raderboten voorbijkomen, waar je tochtjes op kunt maken. Ze zien eruit als stoomboten, maar dat zijn het niet. Het rad wordt wel gebruikt voor de aandrijving.


De volgende twee foto's zijn van de beruchte Waldschlößchenbrücke. Deze idyllische aandoende naam is de misleidende aanduiding voor een moderne brug over de Elbe. Over de aanleg van deze brug is veel te doen geweest. De Unesco heeft Dresden de status van "Weltkulturerbe" onttrokken, omdat deze brug het landschap zo zeer ontsiert. Er is over gestemd, en de bevolking wil de brug schijnbaar toch hebben. Die hebben maling aan de status van Dresden en de bezoekersaantallen, als ze maar minder in de file hoeven te staan. Hier zie je de brug in aanbouw. Wat mij opvalt, is dat de brug nog vrij ver van het (mooie) stadscentrum ligt, en het aanzicht van Dresden zelf dus helemaal niet ontsiert. In tegendeel, in de buurt van het stadscentrum is al een vrij moderne brug over de Elbe.


Hier komen we aan in de "haven" van Dresden, eigenlijk is het te klein om het een haven te noemen.


En hier een voorbeeld van een van de vele mooie gebouwen, de staatliche Akademie der bildenden Kuenste.


De Frauenkirche is beroemd. Zoals in zoveel steden is de binnenstad van Dresden helemaal plat gebombardeerd aan het einde van de tweede wereldoorlog. Van de Frauenkirche bleef niet veel over, en de ruine bleef lange tijd staan als herdenkingsmonument aan de oorlog.


Na de Wende gingen er stemmen op om de Frauenkirche te restaureren. De overheid wilde er niet aan, en zo ontstond er een initiatief van burgers die zeer succesvol geld inzamelden. De Frauenkirche is toen gerestaureerd, en is onlangs in 2005 opgeleverd. Er is veel moeite voor gedaan om de originele losse stenen die nog over waren, OP DE JUISTE PLAATS in de kerk weer in te bouwen. Op de foto kun je deze stenen herkennen aan de kleur: de oude stenen zijn donker, die nieuwe zijn licht van kleur.


De binnenkant van de Frauenkirche is vol pracht en praal.






Tegenover de kerk ontdek ik een 7-persoonsfiets. Ken je die al, Xiwel? Vast wel. Je kunt hem huren om met een groep een beetje door de stad te toeren. Er bestaan ook meerpersoonsfietsen met een bar met biertap in het midden en uitsparingen voor de drankjes. Die worden vooral op Männertag gebruikt.


In Dresden gaan we naar de bioscoop om de film David Wants To Fly te zien, en komen daarbij langs der goldene Reiter. De film is overigens goed.


De goldene Reiter kijkt uit op de Hauptstraße, wat een nogal prozaische naam is voor een mooie brede laan met bomen en een breed voetgangersgebied in het midden. Mevrouw HID raakt in gesprekt met twee vrouwen met mopshonden. Ik posteer mijn ligfiets en schiet een plaatje. Ik krijg het idee om een serie foto' s te maken van allerlei mooie of beroemde plekken op de wereld, met mijn ligfiets op de voorgrond. Iemand anders (Matt dancing around the world) heeft iets soortgelijks gedaan met filmpjes waar op hij danst voor beroemde gebouwen. De foto's met de ligfiets zijn anders dan zulke filmpjes, ze hebben iets van een stilleven. Het lijkt me wel interessant.


P.S.
Weet je wat een hoax hoax is? Matt die uitlegt hoe hij zijn film genept heeft.

20 juni 2010

Fietsvakantie Elberadweg - 1 - Van Bad Schandau naar Dresden

Ik krijg wat meer respect voor de verslagen van Xiwel, nu ik zie hoeveel werk er in gaat zitten. Omdat ik behoorlijk wat foto's heb, en ook een paar filmpjes, en ik niemand wil vermoeien met teveel informatie in een keer, en omdat ik het gewoon niet allemaal red in een keer, komt er nu een verslag in delen.

(Alle foto's kunnen aangeklikt worden om te vergroten)

Elke vakantie begint met koffers pakken, of in dit geval de fietstassen. De katten merken meteen aan de stemming dat er iets aan de hand is en dat we misschien weggaan. Casimir nestelt zich dan op de half ingepakte fietstas. Misschien denkt hij dat we zo thuis moeten blijven.


We laden de fietsen op de trein om via Dresden naar Bad Schandau te rijden, het beginpunt van onze tocht. Bad Schandau licht aan de Elbe, tegen de grens met Tschechie. Vanuit de trein vangen we de eerste blikken op de Elbe.



In Bad Schandau zien we het eerste pontje. Daar zullen we er nog vele van tegenkomen onderweg.


Na de eerste paar kilometer fietsen we langs de Festung Königstein. Hier gaan we niet naar boven om te kijken, vanwege strakke planning.


Dit is het eerste pontje waar we daadwerkelijk gebruik van maken, nadat we de weg aan de andere kant van de Elbe onbegaanbaar blijkt: een ruige bosweg die nog kletsnat is, dat is alleen maar weggelegd voor fanatieke mountainbikers.


De eerste officiele stop houden we in Rathen. Hier is de beroemde Bastei-brücke, waar een collega zo over gezwijmeld heeft. Mevrouw HID besluit in het dorpje te blijven en alvast een paar ansichtkaarten te schrijven, terwijl A. en ik de pont nemen om aan de overkant het paadje naar de Bastei-Brücke te beklimmen, op een hoogte van ongeveer 200 meter. Dat levert uiteraard een paar mooie plaatjes op. Het eerst is een groot stuk rots met een mannetje er bovenop. We hebben lang staan twijfelen of het nou een mannetje is of een boom, maar na een paar minuten bewoog hij zich opeens; dus toch een mens.


Hier een fantastische doorkijk onder een boom naar de Elbe.


En nog een uitzicht die zo op een ansichtkaart kan.

Hier ben ik op de Bastei-brug. Naast de brug bevinden zich vele indrukwekkende rotspunten die omhoog ragen vanuit de diepte. Dat is het typische Sandsteingebirge, ook wel Sächsische Schweiz genoemd.


Hier de brug zelf met een paar toeristen. De brug is de best bezochte toeristische attraktie in Sachsen, dus je kunt er niet van je rust genieten.


Een stukje verderop nog een interessante rotsformatie. Als je inzoomt, dan zie je de bergbeklimmers bovenop de rechter punt.


Hier zie je de Basteibrücke in zijn geheel, van een stukje verderop gefotografeerd.


En dit is de monnik op een rots. Het is geen echte monnik, maar een metalen afbeelding. Ziet er desondanks goed uit.




We beeindigen de eerste dag in Dresden, vlakbij het beroemde Schloss Pilnitz. Het pension heb ik met veel moeite een week van te voren geboekt, en het blijkt een goede keus. Een mooi oud huis, en de fietsen kunnen we in de garage zetten. Veel pensions langs de Elbe zijn ingericht op fietsers. Ze hebben altijd een plek voor de fietsen en een uitgebreid ontbijt voor hongerige fietsers, kosten zijn meestal 20 tot 30 euro per persoon. Hier maakt mevrouw HID net de fiets los op de volgende ochtend, als we vanwege het slechte weer besluiten de dag in Dresden door te brengen.