29 november 2010

Op de kerstmarkt in Erfurt

Ik ben van het weekend op de Weihnachtsmarkt in Erfurt geweest. Zo kan ik met mijn zoon een of twee uurtjes slenteren en onderweg ontspannen over van alles en nog wat leuteren. Vreemd genoeg kom je daar niet aan toe als je gewoon thuis aan de koffietafel zit, maar zo is het nu eenmaal. Bewegende benen maken de tongen los. Er kleeft wel een nadeel aan de Weihnachstmarkt, en dat zijn de andere mensen.

Ik heb een langzaam groeiende hekel aan plaatsen waar veel mensen zijn. Het is geen fobie, en ik krijg ook geen paniek-aanvallen. Het is meer zo dat ik niet geconfronteerd wil worden met mijn eigen nietigheid. Ik krijg de zenuwen van een menigte mensen waarvan ieder lid zijn eigen leven leidt, zijn eigen zorgen heeft en zijn eigen dingen die heel belangrijk zijn, met zijn eigen haast om ergens te komen zodat hij even niet oplet waar hij loopt. Als er van honderd mensen tien personen even niet opletten, dan heb je een ondoordringbaar gewoel. Al deze mensen maken mij duidelijk hoe onbeduidend mijn eigen leventje is, en dat wil ik helemaal niet weten. Bovendien lopen ze me in de weg bij het bereiken van mijn eigen belangrijke bestemming. Ze zijn vervelend, te langzaam of te snel, het zijn er teveel, ze hebben geen smaak, ze zijn lawaaig. Ze pochen op hun "Fußgängerzone" als ik een keer met de fiets ergens langs moet, terwijl ze zelf in groten getale te voet midden over de weg lopen. Patjepeeers! Plebs! Voetvolk! Hoi polloi! Unterschicht!

Grootmoedig als ik ben, heb ik de andere mensen vergeven voor het feit dat ze bestaan, en er het beste van gemaakt. Het leukste deel van de kerstmarkt is de zogenaamde Mittelaltermarkt (middeleeuwse markt), die altijd op de Wenigemarkt te vinden is. Daar kopen we meestal een falafel. Ik ontdekte een kraampje met Arabisch gebak, koffie en thee, met een sympathieke Bulgaarse verkoopster. Lekker! Ik nam een Dattelstange, een soort staafgebak met vulling van dadels en gemalen noten, en een glas yogi-thee. Zoon nam een ander gebak ter grootte van een kindervuistje, dat hoofdzakelijk met gemalen noten gevuld was. Dat was zo machtig, dat we het samen moesten opeten.

Voor de rest bevinden wij ons in een winterslaap-achtige toestand, onderbroken door marathon-sessies van de serie "Two-and-a-half men". De winter is met volle heftigheid losgebarsten in Thüringen. Overal staan vrachtwagens scheef op de snelweg en veroorzaken lange files. Vanochten op de radio werden er files van 18 en 25 km genoemd. Geldt de nieuwe winterbanden-plicht eigenlijk niet voor vrachtwagens? Zo nee, dan wordt het hoog tijd.

Groeten uit de Zone

24 november 2010

De dagelijkse chaos


Zoals je waarschijnlijk weet, heb ik een nieuwe auto. De nieuwe auto heeft sinds een paar weken een LPG-installatie. Sinds die tijd vertoont de auto een paar gebreken, waarvan er een bijzonder merkwaardig is:
1 - Er komt een foutmelding "Abgassystem defekt"
2 - Als de motor koud is, dan loopt hij heel slecht. Zodra als je gas geeft, zakt het toerental in.
3 - Het gasverbruik is tamelijk hoog (30% meer dan benzine, normaal is eigenlijk een verschil van ongeveer 15%)
4 - Het merkwaardige gebrek: als ik op LPG rijd, dan zakt ook de benzinemeter langzaam naar beneden, alsof ik benzine verbruik. Dat gaat een hele tijd door totdat de meter ongeveer op de helft staat na een paar dagen, en dan springt hij weer omhoog.

Als leek weet je niet wat je daarvan moet denken. Zijn dit vier op zich zelf staande gebreken? Of hebben er een paar met elkaar te maken? Hoe kan een benzinemeter zich in godsnaam zo gedragen? Daar begrijp ik niets van omdat ik niet weet hoe de vulstand van de tank überhaupt gemeten wordt. Wordt de meting op een plek gedaan waar ook de LPG voorbij komt?

Gisteren heb ik de auto naar de garage gebracht die de installatie heeft ingebouwd. Na heel lang zoeken hebben ze gevonden dat er een injector defekt is. Die hebben ze kosteloos(!) vervangen (met een gebruikte injector), dat was dan weer heel schappelijk. En ze hebben de LPG inspuiting iets armer afgesteld. Daarmee moet het verbruik omlaag gaan. Met een beetje mazzel zijn daarmee de problemen 1 tot en met 3 opgelost.

Maar hoe zit het nou met die benzinemeter?

P.S. Natuurlijk is de oplossing ergens op een internetforum te lezen. Hier, hier, en hier bijvoorbeeld.

Het zit ongeveer zo:
Bij nieuwere (Franse) auto's geeft de benzinemeter niet aan wat er werkelijk in de tank zit. Wat er werkelijk in de tank zit wordt slechts af en toe gemeten, bijvoorbeeld na het tanken, en bij sommige modellen als de motor een tijdje uit is geweest. Daarna wordt er door de boordcomputer aan de hand van de injectie-tijden berekend hoeveel benzine er verbruikt wordt, en dat wordt door de benzinemeter aangegeven. Verschillende andere bestuurders geven aan dat dit bij hen ook gebeurt: de benzinemeter gaat langzaam naar beneden terwijl je op gas rijdt, en na ongeveer 300 km springt hij plotseling in de juiste stand. Dit verklaart dus waarom de benzinemeter in mijn oude auto zich normaal gedroeg.

Je kunt zelfs een "tankfopper" kopen, waarmee je de computer voor de gek houdt door net te doen alsof je getankt hebt. Op dat moment wordt de benzinemeter gereset. Maar dat is me dan toch teveel moeite...

23 november 2010

Winterbanden

Duitsland is een land waar het regelmatig echt winter wordt. Een land waar een speciale instantie is opgericht voor de strooiwagens namens "Winterdienst". Waar het desalniettemin regelmatig zoveel sneeuwt, dat de Winterdienst niet alles op tijd kan ruimen, zodat de automobilisten en de fietsers over gladde besneeuwde straten moeten glibberen. Het gemene van sneeuw die niet geruimd wordt, is dat hij na een tijdje tot ijs wordt samengeperst door alle autos die er overheen rijden. Op verse sneeuw kun je nog prima rijden, op samengeperste sneeuw is het levensgevaarlijk.

Om deze winters door te komen zonder met je auto al te veel schade aan te richten wordt het dringend aangeraden om 's winters winterbanden onder de auto te zetten. Winterbanden zijn van een soort rubber dat pas bij lagere temperaturen hard wordt, en ze hebben een profiel met speciale smalle lamellen. Tussen die lamellen wordt de sneeuw opgenomen, en bij het doordraaien veren die lamelletjes zodanig terug dat de meeste sneeuw er weer uit wordt geslingerd. Je merkt duidelijk de betere grip op sneeuw en ijs met winterbanden.

Als je in Duitsland 's winters een ongeluk veroorzaakt dat met gladheid te maken heeft, en je hebt geen winterbanden, dan ben je volgens de verzekering medeverantwoordelijk en dat kost geld. Op het moment worden de winterbanden zelfs wettelijk verplicht gesteld.

Voor mijn nieuwe auto moest ik nog winterbanden kopen. Ik wilde dat deze week doen, en had er niet mee gerekend dat de winter nu al zou aanbreken. Gisteren sneeuwde het de hele dag, de temperatuur zakte langzaam tot nul graden. Op de terugweg van mijn werk was het al aardig glad geworden. We reden niet met mijn auto omdat ik in een carpool meerijd, zodat er nog niets aan de hand was. Maar de volgende dag was ik aan de beurt, en dus moest ik absoluut vandaag nog nieuwe winterbanden kopen na het werk.

Dat was stress. Vanaf onze carpoolparkeerplaats fietste ik door de natte sneeuw naar huis. Natte sneeuw is het beroerdste weer om in te fietsen. Thuisgekomen had ik nog tijd voor een snibbige opmerking tegen mevrouw HiD voordat ik in de auto stapte. Ik had weinig tijd omdat de bandenspecialist om 19 uur sluit. Door al die sneeuw reed iedereen langzaam en waren er overal keine files in de stad. Om 18 uur was ik bij de bandenzaak. Daar stond een rij van zes of zeven autos. "Als ik nog nieuwe banden wil hebben, dan moet ik zeker hier achter in de rij gaan staan?". Inderdaad. De rij kroop tergend langzaam vooruit, maar toch was ik nog op tijd aan de beurt. Op de terugweg was er een wegomlegging. Toen ik thuiskwam waren alle parkeerplaatsen bezet. Ik parkeerde op een plek waar het niet mag, hopende dat mijn denunziantistische buurman me deze keer niet zou verklikken bij de politie.

Wat is de clou van dit verhaal? Dat het een waardige afsluiting van een Scheißmontag was.

Groeten uit de Zone.

22 november 2010

Waarschuwing voor terrorisme

In de Duitse media wordt sinds een paar weken gewag gemaakt van geplande terroristische aanslagen. Informanten bij Al-Qaida berichten over twee konkrete plannen: een aanslag op de Reichstag in Berlijn en een aanslag op een onbekende plek "in een grote stad waar veel mensen samenkomen". De tweede aanslag lijkt zich te richten op een Weihnachtsmarkt.

De media zijn in rep en roer, eindelijk zijn er weer spannende verhalen. De verantwoordelijke minister probeert ze te sussen en in toom te houden. Geheel terecht zoals de trouwe lezer van dit blog weet, omdat andere gevaren vele vele malen groter zijn, zoals bijvoorbeeld in het verkeer (4.000 doden per jaar) of door de griep (meer dan 100.000 doden per jaar).

Waarom is dan de angst voor terrorisme toch zo populair? Ik ga bij mezelf te rade. Zelf wordt ik ook onwillekeurig gegrepen door de verhalen in de krant en de berichten op de radio. En ik ondervind dan het zelfde aangename gevoel dat ik bij een griezelfilm heb: LEKKER GRIEZELEN. Lekker griezelen betekent: bang zijn voor iets dat spectaculair is en gevaarlijk, maar waarvan je weet dat je er zelf niet mee in aanraking komt. De alarmsystemen van je lichaam worden weer even doorgecheckt, een lichte steiging van het adrenaline-niveau doet het bloed aangenaam tintelen, de vecht- of vlucht reflex wordt aangesproken, maar aan het einde van het liedje zit je nog steeds in je comfortabele luie stoel met de zekerheid dat je nooit echt in gevaar bent geweest.

Dat is allemaal goed en wel, tot zover is er dus niets aan de hand (behalve voor de weinige ongelukkigen die wel slachtoffer van een aanslag zijn geworden). Waar zit hem dan het probleem? Het echte probleem van terrorisme is niet het fysieke gevaar dat van de aanslagen uitgaat. Het echte probleem is drie-ledig:
1 - Overmand door hysterische angst gaan regeringen (niets menselijks is een ambtenaar vreemd) toegeven aan de eisen van terroristen. Als is het maar om de bevolking rustig te houden.
2 - De regerende politieke partij maakt van de gunstige gelegenheid gebruik om zijn macht over de bevolking te versterken.
3 - Er wordt onnodig veel geld uitgegeven aan extra veiligheidsmaatregeln. Geld dat beter voor andere doeleinden gebruikt had kunnen worden.

Tot zover het gezonde verstand. En dan nu, terug naar de hysterie.

P.S. Het sneeuwt.

19 november 2010

Speciale Editie !

Een Speciale editie van "Zeiken bij Oud Zeikwijf" vandaag. Het laatste artikel von onze zelfbenoemde Führer is zo provocerend, dat ik betwijfel of het op Nurks zal verschijnen.

Hier geen reakties plaatsen, volg de >>>LINK<<<.

18 november 2010

De laatste loodjes

Het flatgebouw tegenover mijn kantoor is met de grond gelijk gemaakt. In precies een week is het veranderd in een berg puin waarin de resten van twee etages nog vaag te herkennen zijn. Met mijn Nokia 5140i met 2 pixels heb ik nog snel een paar fotos gemaakt van de laatste loodjes. Daarop kun je mooi herkennen hoe het gebouw steeds kleiner wordt. Alle foto's zijn in de loop vanochtend gemaakt, behalve de eerste, die is van vorige week. (Je kunt klikken om te vergroten, maar erg scherp zijn ze dus niet.)



















Ik heb nu inderdaad een mooier uitzicht vanaf mijn bureau, en het was al niet slecht. Er wordt niets nieuws gebouwd op de plek waar het gebouw heeft gestaan, het wordt waarschijnlijk een plantsoen of er komen parkeerplaatsen.


P.S. Alsof dat al niet genoeg was om me van mijn werk te houden, toont mijn PC op het werk sinds een paar dagen regelmatig het volgende beeld, het zogenaamde blue screen (of death). Kun je ook eens zien hoe dat er in het Duits uitziet:

15 november 2010

Trivia

De weersverwachting voor Erfurt deze week:




Godverdomme, het lijkt Nederland wel!

En dat terwijl het gisteren zulk mooi weer was. Zestien graden, mild, en een herfstzonnetje. Lekker door de stad geslenterd met Sohnemann. Op het balkon gezeten. Een stukje verder naar het westen schijnt het noodweer geweest te zijn.

Je zou er zo een herfstdepressie van krijgen. Dat zal mij waarschijnlijk niet gebeuren, want ik heb geen aanleg voor depressies. Ik heb meer aanleg voor stress, maar dat is een ander verhaal.

Tegen de verveling hier een kleine anekdote van afgelopen vrijdag:

Ik fiets naar huis op mijn mooie Diamant. Op de Nordhäuser Straße fiets ik aan de linkerkant van de weg op het smalle fietspad dat niet meer is dan een door een witte streep gescheiden strook op de stoep. Op ongeveer honderd meter afstand zie ik een jonge man mij tegemoet fietsen. Het fietspad is zo smal dat we er niet beide naast elkaar op passen. Een van ons moet uitwijken. Ik wil best wel uitwijken, maar rechts van mij is de stoeprand. En naar links uitwijken is riskant, want dat is dezelfde richting waar mijn tegenligger normaalgesproken naar zou uitwijken. Mijn tegenligger wijkt echter niet uit. Hij ziet mij wel, maar hij wijkt niet uit. Ik bel met mijn fietsbel. Ik heb een mooie ouderwetse luide fietsbel, die je niet kunt negeren. Nog steeds rijdt mijn tegenligger stoer rechtdoor. Ik begin nu doordringend en onophoudelijk te bellen, en maak duidelijk met mijn lichaamstaal dat ik ook niet uitwijk. Het wordt duidelijk dat mijn tegenligger op de confrontatie uit is, en mij wil 'opvoeden'. Op het allerlaatste moment wijkt hij een klein beetje uit, net genoeg dat we niet tegen elkaar opbotsen. Ik heb zo de pest in over dit gedrag, dat ik mijn elleboog iets naar buiten strek en mijn arm stijf aan het stuur houd, zodat ik hem een soort opdonder geef tegen zijn arm. Even later draait de man om, komt achter me aan, haalt me in, geeft mij in het voorbijgaan een klap op de rug, die meer verbazing opwekt dan pijn, maakt een boog en houdt me tegen. Een lelijke luide discussie begint. Ik vraag hem waar hij in godsnaam mee bezig is, hij roept dat ik niet aan deze kant van de weg mag fietsen, ik roep terug dat het fietspad aan de overkant geblokkeerd is. (Dat is werkelijk zo, hoewel ik moet toegeven dat ik ook wel eens zomaar aan deze kant van de straat rijd, net als vele andere fietsers, omdat de overkant niet zo goed bereikbaar is. Daar is een hoge berm van anderhalve meter waar je niet vanaf kunt als je een zijstraat in moet.) De man heeft er genoeg van, weet waarschijnlijk ook niet veel zinnigs meer te zeggen, en gaat ervandoor, maar niet zonder mij nog een keer een tik te geven, deze keer tegen mijn voorhoofd. Ik roep hem nog een verwensing na en vraag hem wat hij nu bereikt denkt te hebben, en verder houd me ik in, qua agressiviteit. Ik ben de verstandige. Deze keer.

(En hij had niet eens zijn licht aan. In het donker. Schoot me later te binnen.)

11 november 2010

Jongensdroom

De ultieme jongensdroom is om een uurtje deze sloop-bulldozer met knabbelaar te besturen.



Sinds gisterenmiddag wordt tegenover ons kantoorgebouw een oud flatgebouw gesloopt. Plattenbau heet zo een gebouw hier, om aan te geven dat het goedkope bouwsels zijn met dunne platen als tussenmuren. De woningen zijn goedkoop om in te wonen, maar er valt niet veel mee te verdienen. Dus tegen de grond dan maar! Lelijker kan het in ieder geval niet worden.

Het is een hele belevenis. De bulldozer is een machtig apparaat, en van zo dichtbij krijg je dit niet vaak te zien. De eerste 10 minuten stond de hele afdeling voor het raam te kijken, en nog steeds leidt het erg af.

Als de geengageerde verslaggever die ik ben, heb ik de volgende dag meteen mijn nieuwe camcorder meegenomen, zodat jullie een beetje mee kunnen genieten.

(Druk op het symbooltje rechts onderin om de clip groot te bekijken.)










8 november 2010

Hypnose

Ik begeef mij vandaag op het gladde ijs der vaagheid. In dit geval gaat het om een bewezen vaagheid. Komt u even mee?

De hypnose wordt nog door veel mensen sceptisch bekeken en in dezelfde kwakzalverij-hoek gezet als homeopathie en acupunctuur. Deze laatsten hebben niet meer dan een placebo-werking, zoals we inmiddels weten door meerdere wetenschappelijke tests. Waarbij ik geenszins het belang van de placebo-werking teniet wil doen. Maar zij verdient dit niet, de hypnose. Hypnose bestaat, het bestaan ervan en de geneeskundige werking zijn op verschillende manieren wetenschappelijk aangetoond. Het image-probleem van de hypnose heeft twee redenen:
1 - We weten niet exact wat hypnose is en hoe het werkt. In de beschrijving vinden we vage bewoordingen als "diepe ontspanning" en "trance-toestand". Wat er in de hersenen van een persoon gebeurt die in trance is, weten we niet. (Dat heeft er wederom mee te maken dat we sowieso niet precies weten hoe hersens functioneren. Laat u maar eens uitleggen door een neuroloog hoe uit verschillende stroompjes een GEDACHTE ontstaat.) Op kleurige competerscans zien we veranderende lichtplekken, en daardoor weten we dat er IETS gebeurt.
2 - Hypnose heeft een onserieuze naam gekregen door show-hypnotiseurs, die gebruik maken van medewerkers in het publiek.

Er is een klassieke manier om iemand in trance te brengen en een snelle manier, de zogenaamde blits-hypnose. Een vriend van ons is psychotherapeut en maakt gebruik van hypnose in veel therapieen. Hij gebruikt de snelle methode. Binnen twee tot drie minuten hypnotiseert hij iemand. De persoon moet natuurlijk meewerken, iemand die niet wil, kan niet gehypnotiseerd worden. In de trance-toestand is het bewuste denken uitgeschakeld, zonder dat je slaapt. Waarschijnlijk zit de toestand tussen waken en slapen in. In deze toestand ben je zeer ontvankelijk voor suggesties. Veel psychische storingen, zoals fobieen, spelen zich niet af in het bewuste denkproces, maar in het "onbewuste". In de trance-toestand kun je met eenvoudige fantasie-verhaaltjes deze diepe emoties aanspreken en behandelen. Hypnose is op deze manier een handig stuk gereedschap in de handen van iemand die er mee om kan gaan. het is alsof je de beschermende laag van het bewuste denken weg-opereert, om zo bij het tere beschadigde weefsel te komen.

Toch twijfel ik eraan of ik zelf gehypnotiseerd kan worden. Ten eerste ben ik een onverbeterlijk scepticus, en ten tweede vind ik het behoorlijk eng om geen controle over mijn handelingen te hebben; ik heb waarschijnlijk een hoge ingebouwde weerstand. Mijn vriend heeft ooit eens zijn vrouw gehypnotiseerd (natuurlijk met haar medewerking). Onder hypnose suggereerde hij haar dat er balonnen aan haar arm bevestigd waren, die haar arm in de hoogte hielden. Daarna moest ze heer ogen opendoen en proberen haar arm naar beneden te halen. Door de hypnotische suggestie lukte dit niet, en dat dat vond ze zo eng dat ze niet meer gehypnotiseerd wil worden.

Net als andere geneesmiddelen die zeer werkzaam zijn, moet je ook met hypnose oppassen voor bijwerkingen. Het is mogelijk om onder hypnose iemand een herinnering aan te praten aan een belevenis die niet heeft plaatsgevonden. (Interessant bij rechtszaken of leugendetectoren). Het is in mindere mate ook mogelijk om bestaande herinneringen te doen vergeten. Bij traumatische herinneringen lukt dit jammer genoeg niet, die zijn blijkbaar te sterk.

Zodra als ik mezelf ertoe kan overhalen om het te proberen, doe ik er natuurlijk meteen verslag van op deze plek.

3 november 2010

Ein König für Deutschland - De Koningsmaffia - A. Eschbach in Erfurt



Het hart bonsde in mijn keel. Ik was al eerder op bijeenkomsten geweest in Duitsland, lezingen of fora, waar na afloop vragen gesteld mogen worden door het publiek. Als een Duitser een vraag stelt dan doet hij dat pas als hij zeker weet dat het een intelligente vraag is, waaruit blijkt dat hij zich heeft verdiept in het onderwerp en er verstand van heeft. De vraag moet goed geformuleerd zijn, en hij moet minstens twee of drie moeilijke woorden bevatten. Op het moment dat de vraag gesteld wordt, voel je hoe de vraagsteller wordt beoordeeld door de rest van het publiek. Door deze vraagstellings-drempel monden de vragen soms uit in een tentoonspreiding van eigen kennis of in ieder geval een poging daartoe, of om het simpel te zeggen: het wordt dan een beetje truttig.

Ik had al eens met een vraag op mijn lippen gezeten in een forum waar het ging om psychologische problemen, maar die vraag dan weer ingeslikt omdat ik niet over de drempel durfde, wetende dat ik de strenge vraagstellings-toelatingseisen niet zou kunnen vervullen. Maar nu was ik alleen, niemand die ik kende was in de zaal waarbij ik een flater zou kunnen slaan, en ik wilde het werkelijk graag weten.

HiD: "Er is werkelijk iemand in de USA geweest die beweert dat hij de software heeft geschreven om stemcomputers te manipuleren voor de presidentsverkiezingen in de USA in 2000, zoals u ook in uw boek aangeeft. Daar u gerechercheerd heeft, wil ik graag weten, denkt u dat daar waarheid in zit? Zijn de verkiezingen waarbij George W. Bush zo krap heeft gewonnen gemanipuleerd geweest, wat is uw eigen mening daarover?"

Gemompel en gelach in het publiek, een besmuikte glimlach van de schrijver, en -hoe kan het ook anders- een ontwijkend antwoord:

Andreas Eschbach: "Er heeft inderdaad iemand voor de rechter onder ede verklaard een dergelijk software te hebben geschreven als prototype. Er zijn toen bij die verkiezingen zeer veel onregelmatigheden geweest die veroorzaakt zouden kunnen zijn door manipulatie. Ik kan me zelfs voorstellen dat beide partijen gemanipuleerd hebben. Ik weet het niet, het was in ieder geval een inspiratie voor dit boek. In de daaropvolgende verkiezingen vier jaar later heeft George W. Bush weer gewonnen, en deze keer met een ruime meerderheid. Wat mij meer zorgen baart dan de mogelijkheid dat deze verkiezingen gemanipuleerd zijn, is de mogelijkheid dat er echt zoveel Amerikanen zijn die voor hem gestemd hebben." Instemmend gelach vanuit het publiek.


Op de foto's: Niet het boek dat vanavond besproken werd, maar het nieuwste dat net uit is (Black Out), met een handtekening van de meester.

En dit is Andreas Eschbach, voor de nieuwkomers en de vergeetachtigen onder ons.