Mijn ex en ik hebben een bezoekregeling voor onze 11-jarige zoon. Omdat het af en toe een beetje knarst in de uitvoering van die regeling hebben we die twee jaar geleden schriftelijk vast laten leggen bij het Jugendamt (bureau voor jeugdzorg?). Dat ging redelijk goed, als je ervan afziet dat mijn ex aan de tijden knaagt en een keer succesvol verhinderd heeft dat ik met hem naar Nederland kon om de 80ste verjaardag van mijn vader te vieren.
Nu mijn partner en ik samen zijn gaan wonen, zijn er weer problemen. Voor de niet-ingewijden: mijn huidige partner was vroeger bevriend met mijn ex. Mijn ex heeft haar dat zeer kwalijk genomen en is nog steeds haatdragend, hoewel ze dat ontkent. Zo geeft ze bijvoorbeeld kadootjes terug die mijn zoon van mijn partner heeft gekregen (in zijn bijzijn), en heeft ze ons een keer een boek kado gedaan over 'Problemen met ouder worden'. Dat boek was bedoeld als sneer naar mijn partner, omdat die een paar jaar ouder is als zij.
Vier weken geleden sprak mijn ex mij aan met het verzoek de bezoekregeling te veranderen, omdat mijn zoon zou moeten wennen aan de 'nieuwe levenssituatie'. Voorstel: in de weekenden niet meer overnachten bij mij, maar thuis bij mama. Needless to say, was ik het hiermee niet eens. [Update: De ware reden om de regeling te veranderen is haar houding tegenover mijn partner. Vanaf het begin heeft ze geprobeerd het contact tussen mijn zoon en de nieuwe partner te verhinderen, totdat we in de genoemde regeling bij het Jugendamt daar een stokje voor gestoken hebben. Het Jugendamt heeft toen duidelijk gemaakt dat de moeder er niets over te zeggen heeft met wie het kind omgang heeft als hij bij mij is.] Een briefwisseling is nu ontstaan met kopieen aan het Jugendamt. Mijn argument: er is geen reden om de bezoekregeling te veranderen, en de regeling kan alleen veranderd worden met instemming van beide kanten.
So weit so gut.
In een van de brieven had mijn ex nog twee andere alternatieve bezoekregelingen voorgeslagen, die ik om genoemde redenen heb afgewezen.
Dit weekend was mijn zoon bij mij in de nieuwe woning, en hij bracht het gesprek op de bezoekregeling. Normaalgesproken bespreek ik dat natuurlijk niet met hem, maar hij begon er over. Op een gegeven moment vroeg hij hoe ik dan ZIJN voorstellen vind voor de bezoekregeling. Nu blijkt dat de mevrouw van het Jugendamt, op initiatief van mijn ex, onze zoon heeft uitgenodigd, en hem gedetailleerde voorstellen voor alternatieve bezoekregelingen heeft laten doen. Mijn ex had daar al mee gedreigd, waarop ik mijn zoon gerust kon stellen door hem uit te leggen dat dat geen verplichting is, maar nu is dat dus toch gebeurd. Ik was perplex. De voorstellen in de brief van mijn ex stammen van mijn zoon! Ik vind het echt van de zotte om een elfjarig kind met zulke vragen te belasten. Hij is daarvoor te jong, het is niet fair hem met zulke vragen te belasten, en hij wordt misbruikt om een conflict tussen de ouders op te lossen.
Als klap op de vuurpijl zei hij mij zondag dat het beste aan de nieuwe woning is dat hij nu een eigen kamer heeft om in te slapen. Hij dacht namelijk dat hij in de nieuwe woning bij mijn partner en mij in bed zou moeten slapen. Hoe hij op dit idee komt is mij een raadsel. Ik wil niemand beschuldigen zonder bewijzen, maar jullie begrijpen waar ik aan denk.
Morgen bel ik met de afdelingsleider van het Jugendamt en zal hem vragen wat hij ervan vindt dat kinderen op deze manier in een conflict betrokken worden. Vandaag was hij niet te bereiken. Ik ben echt pissig.
Dat je pissig bent, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar dat iemand van 11 jaar niet kan beslissen wat hij wil, dat is natuurlijk niet zo. Je bent volgens mij kwader om het feit, dat er iets gebeurt, waar jij geen grip op hebt. Wat is er op tegen om eens goed naar de voorgestelde omgangsregeling te kijken, ongeacht van wie die af komt. Wat is er trouwens op tegen om over die regeling met jouw zoon te praten. Het gaat jou toch om jouw zoon en niet om de regeling en wat niet kan, dat kan niet.
BeantwoordenVerwijderenIk ben kwaad omdat mijn ex een onzuivere reden opgeeft om de regeling te veranderen. En mijn zoon is daarin gedeeltelijk meegegaan om 2 redenen: Ten eerste wil hij het zijn moeder naar haar zin maken. Per slot van rekening leeft hij elke dag met haar en als zij gefrustreerd of boos is, dan moet hij het uitzingen. Dat weet hij donders goed. De tweede reden is dat hij een verkeerde voorstelling van zaken had op het moment dat hij de voorstellen deed. Hij dacht toen (warum auch immer) dat hij met ons in een bed moest slapen. Hij was heel erg opgelucht toen dat niet het geval bleek te zijn.
BeantwoordenVerwijderenWaarom kan iemand van 11 dat niet beslissen? Dat zou hij kunnen als de volwassenen geen conflict hebben en alles op een normale zakelijke manier loopt, en als de zijn ideeen vanuit zijn eigen motivatie komen. Noem mij ouderwets, maar ik vind dat kinderen niet met de verantwoording van zulke beslissingen opgescheept horen te worden. Ik was vroeger ook een scheidingskind en op een vergelijkbare leeftijd als mijn zoon nu is, werd mij eens gevraagd of ik niet liever bij mijn vader wilde wonen. In het bijzijn van mijn moeder. Het is voor een kind niet mogelijk daar een onbevangen antwoord op te geven.
Ik had het niet verteld omdat ik het verhaal niet onnodig lang wilde maken, maar de twee alternatieve voorstellen hielden beide een beperking in van de regeling t.o.v. hoe die nu is.
Vedat,
BeantwoordenVerwijderenEen kind van 11 jaar kan zulke beslisingen natuurlijk niet nemen!
Een kind van 11 is erg makelijk te manipuleren en dat zeker door de ouders.
Rob A.
Update: Een uur geleden heb ik gebeld met de afdelingsleider van mijn contactpersoon bij het Jugendamt. Het is (tot mijn verbazing en afkeuring) gebruikelijk dat kinderen bevraagd worden in dergelijke situaties. Als wij bijvoorbeeld niet tot een overeenkomst zouden komen en het conflicht bij het Familiengericht zouden uitvechten, dan worden ook de kinderen ondervraagd. 'Ab dem Vorschulalter' -> vanaf de leeftijd dat ze naar de kleuterschool gaan.
BeantwoordenVerwijderenToen ik hem erop wees dat de kinderen die 90% van de tijd bij hun moeder wonen door haar beinvloed worden, zei hij: dat is inderdaad niet uit te sluiten, maar kinderen zijn desondanks vaak goed in staat een eigen onafhankelijke mening te vormen.
-> NIET DUS. Zo kent mijn vriendin van haar werk een kind bij wie de moeder het contact met de vader 8 jaar lang heeft verhinderd en hem tegelijkertijd heeft wijsgemaakt dat de vader dat zo wilde, dat de vader hem in de steek heeft gelaten. Nu gelooft het kind dat en hoewel het nu contact met de vader kan hebben, kunnen ze niet met elkaar overweg.
Het bijzondere in mijn geval is dat mijn zoon op het tijdstip van de ondervraging een verkeerde voorstelling had van de bezoeken in de nieuwe woning: hij dacht dat hij bij ons in een bed moest slapen. Daarmee zijn de voorstellen die hij gedaan heeft niet serieus te nemen. Dat heb ik gisteravond in een brief naar mijn Beraterin bij het Jugendamt zo geschreven.
@Rob: Dat zie ik ook zo, maar blijkbaar is de heersende opvatting in het Jugendamt-systeem een andere. Ik vind dat een schande, de kinderen worden opgezadeld met de problemen van hun ouders.
BeantwoordenVerwijderenEen ander argument van de afdelingsleider was: het kind zit zowiezo al in de conflict-situatie en wordt zowiezo al belast. Dat kan natuurlijk zo zijn als de ouders zelf al hun problemen met de kinderen bespreken, maar daar ben ik dus niet van uitgegaan.
Niet ieder kind is gelijk. Ik snap jou wel, denk ik. Nou wil het toeval, dat ik van zeer nabij een soortgelijke situatie meemaak, prcies zoals de jouwe. Ook daarbij is een jongen van 11 jaar betrokken en omdat hij regelmatig hier is, praat ik veel met hem en ik denk te weten wat hij wil. Hij weet mij dat precies te vertellen en ook nog wat zijn vader en moeder denken en willen.
BeantwoordenVerwijderenVan mijn kleindochter, nu 8 jaar, sta ik soms versteld. Ik bewonder haar inzichten en ook nog de manier waarop zij die verwoord. Misschien is het van kind tot kind verschillend, maar ik ben met het Jugendamt van mening, dat een kid wel degelijk een goede beslissing kan nemen. Dat een kind beïnvloed kan worden, dat is zo, maar datzelfde geldt ook voor volwassenen.
Ik vind het goed dat het Jugendamt ook in gesprek gaat met de kinderen. Ik denk alleen dat het veel vakmanschap vereist om op een juiste en niet sturende manier met een kind te praten. Dat ouders wel degelijk sturend in de weer zijn zal zoiemand bij het Jugendamt ook begrijpen. Jij en je ex-vrouw zullen vast niet onder doen voor anderen op dat gebied.
BeantwoordenVerwijderenDe persooon van het Jugendamt zou uit die gesprekken (dus ook met individuele gesprekken met jouw en je ex-vrouw) een paar werkbare voorstellen moeten verznnen en vervolgens eerst met het kind en dan met jullie door moeten spreken.
Gelukkig heb ik er niet mee te maken (gehad). En het bovenstaande is dan ook ervaringsloos opgetikt, maar lijkt mij meer dan logisch.
Ik heb wel een zwager die sinds zijn 10de in 'gestichten' en pleeggezinnen heeft rondgedard en waarbij zijn moeder nooit wilde dat hij (of wie dan ook) contact had met zijn vader. Die zwager was en is altijd lastig en maakt daardoor meer problemen dan goed voor hem is. Ik gaf dat scheidingsgedoe de schuld. Maar nu heeft zijn dochter exact de eigenschappen van vader en die is in een ongescheiden gezin opgegroeid en met haar broer is niets aan de hand. Er zijn dus meer factoren.
Ik heb altijd geprobeerd niet-sturend in de weer te zijn. Ik heb nooit een oordeel over mijn ex uitgesproken in het bijzijn van mijn zoon. Het treurige is dat ik daar nu toe gedwongen word dat toch te doen, omdat ik anders alles volledig overlaat aan de invloed van mijn ex op hem. Dat betekent dat ik met hem erover gediscussieerd heb dat mijn ex de regeling alleen maar wil veranderen omdat ze een wrok heeft op mijn partner. Ik wil dat niet tegen hem zeggen, maar ik moet!
BeantwoordenVerwijderenWat betreft kinderen die alles zo goed in de gaten hebben: het zijn nog steeds kinderen. Ik ben van mening dat het slecht is voor kinderen ze als volwassenen mee te laten praten. Ze kunnen dan niet meer van hun kind-zijn genieten zoals het eigenlijk zou moeten. Er zijn genoeg kinderen die er gedragsstoringen aan over houden omdat ze teveel verantwoording krijgen. Vaak moeten ze voor de alleenstaande moeder als vervangspartner dienst doen en worden de persoonlijke problemen met hen besproken, dat is je reinste egoisme.
Vervelende situatie zeg!
BeantwoordenVerwijderenSterkte!
Heel vervelend allemaal en inderdaad zeker voor je zoon.Ik ben ook met het jugendambt bezig,ben er door betrokken door mijn ex die onder invloed van zijn nieuwe partner op allerlei manieren probeerd mij als moeder zwart te maken. Gelukkig staat de contactpersoon er objectief tegenover en heeft inmiddels gemerkt dat mijn ex allerlei wilde verhalen aan het ophangen is. Door dit alles willen geen van mijn kids(20,18 en 11) daar meer heen.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dit zelf erg jammer ook al heb ik door bepaalde onstandigheden veel moeite met de nieuwe partner van mijn ex maar hij blijft hun vader...Helaas alleen in naam door zijn eigen schuld.....
Hallo Anoniem.
BeantwoordenVerwijderenIk kan jouw situatie niet beoordelen, en moet ervan uitgaan dat jouw schildering van de situatie de juiste is. Datzelfde geldt natuurlijk ook omgekeerd voor mijn verhaal. Dat de kinderen hun vader niet meer willen zien is een van de ergste dingen die er zijn. Vaak is echter niet de vader, maar de moeder de oorzaak van zo een fenomeen, omdat het beeld dat de kinderen van de vader hebben nu eenmaal in niet geringe mate gevormd wordt door de ouder bij wie ze 95 % van de tijd zijn.
In de wetgeving heeft de vader een zwakkere positie. De moeder is degene die veelal de sympathie van de omstanders krijgt, van vaders leeft veelal het beeld dat ze zich uit de voeten maken en niets willen betalen. Er zijn natuurlijk vaders die deze naam verdienen, maar degene die dat niet doen krijgen het mede te verduren.
Als je ex verhalen vertelt die niet waar zijn, is dat vrij makkelijk te ondergraven. Ondanks dat je ex misschien oneerlijke en gemene dingen tegen je doet, mag je hem niet daarvoor straffen via de kinderen. Ook al is hij tegen jou een idioot, toch heeft hij het recht zijn kinderen te zien. De ruzie tussen de ouders zou de relatie met de kinderen niet mogen beinvloeden.
Gescheiden moeders met kinderen hebben een ongelooflijke macht, die hen als het ware in de schoot geworpen wordt. Natuurlijk wil ik daarmee niet zeggen dat ze zich in een makkelijke situatie bevinden, ik weet dat het zwaar is kinderen op te voeden en tegelijkertijd te werken. Er is een boek van Philip Roth over een man die zijn vrouw verlaat voor een jongere, en zijn kinderen bestraffen hem daarvoor door hun hele leven lang geen contact meer met hem te hebben. In feite is daarmee zijn halve leven kapot.
Hoewel het niet zo klinkt, wens ik dat jullie kinderen en de vader het contact niet definitief afbreken.