Als kind was ik een echte driftkikker en ondanks dat ik nu ouder en wijzer ben, steekt die karaktereigeschap af en toe weer de kop op, zoals de trouwe lezers in de laatste twee berichtjes hebben kunnen meebeleven.
Bijvoorbeeld speelden we vroeger op de lagere school landje veroveren. Ik weet niet of dat bekend is, dat gaat zo: In de grond die bij voorkeur uit aarde of zand bestaat, teken je met een zakmes een rechthoek dat in twee helften wordt verdeeld. Je speelt met zijn tweeen, ieder krijgt zo de helft van het land. Je moet nu het mes van een vaste hoogte laten vallen, en als het mes blijft staan, mag je door de inkeping in de grond een doorlopende lijn trekken, en zo je stuk land vergroten. Het mes moet in het land van de tegenspeler vallen. Je hebt verloren als je stuk land zo klein geworden is, dat het mes er niet meer in past.
Op een dag had ik ruzie tijdens dit spel, ik weet niet meer wat de oorzaak was, en in mijn drift heb ik toen het mes in de schoen van mijn tegenspeler gegooid. Door toeval kwam het niet in zijn voet maar tussen zijn tenen. Daar hebben we allebei geluk bij gehad!
Ik heb het tegenwoordig aardig in bedwang, maar soms, als ik denk dat niemand kijkt, laat ik me even gaan. Bijvoorbeeld op mijn werk. Iedereen die met computers werkt weet hoe frustrerend dat soms kan zijn. Als het dan ook nog besturingssystemen van Siemens zijn, dan moet je al een behoorlijk standvastig karakter hebben om überhaupt iets te bereiken. Vanmiddag wilde ik om half vier nog even aan de machine nieuwe software laden. Dat kon pas om die tijd, omdat er nog andere mensen aan de machine bezig waren om de kabine te bouwen. En om half vijf moest ik weg, omdat ik om 6 uur een afspraak had in Erfurt. Normaalgesproken is een uur tijd genoeg, als alles goed gaat. Je raadt het al: niets ging goed. Het enige dat goed ging was de backup die ik als eerste maakte. Van de rest lukte niets. Om 10 over 4 had ik in gedachten mijn scope al verkleind en wilde alleen nog maar een deel van het werk doen, en de rest morgen. Een half uur later bleek dat dat kleine deel dat ik geinstalleerd had, niet werkte... Ik heb toen een keer zeer luid op de tafel geslagen met de vuist. Een ander tafeltje heb ik zo al een keer kapot geslagen (was een zwak tafeltje, echt waar).
Ik wil je nog even sterkte wensen mbt je laatste 2 logjes. Een vervelende situatie. Jammer ook dat de moeder niet meewerkt.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Hette, wat zullen we zeggen, de dingen lopen niet altijd zoals ik zou willen. Maar er zijn ergere dingen. Zo een log is ook een manier de dingen van je af te schrijven. Alleen al je gedachten op een rijtje te zetten helpt een stuk.
BeantwoordenVerwijderenEn nu? Nog op tijd in Erfurt aangekomen?
BeantwoordenVerwijderenJa. Ik moest bij het verkehrsamt zijn voor een parkeervergunning. Alles klar.
BeantwoordenVerwijderenOverigens functioneerde de software de volgende dag opeens, zonder aanwijsbare oorzaak. Men had alleen de machine (nog een keer) uit- en ingeschakeld.
IK kan me er iets bij voorstellen allemaal. Was vroeger een lieve driftkikker. Als een ander kind mij dwars zat kon hij/zij rekenen op uitingen van grote drift. Boosheid tot grote hoogten maar ook weer snel voorbij. De leeftijd bereikt om iets meer te relativeren. Maar af entoe zijn er situatie die het bloed onder de nagels vandaan halen. Komt mij nu nog wel eens op het pad. Hoef je echt niet voor met Siemens te werken hoor......Windows kan er ook wat van. Zo kan ik ineens de foto's niet meer downloaden van de nieuwe digitale camera van vrouwlief. Het waarom is compleet vaag, maar ik ben dan in staat om met een hamer dat ding te lijf te gaan....
BeantwoordenVerwijderenDe computer is een zeer herkenbare bron van frustratie. Ik herinner me aan een aflevering van Al Bundy waarin hij de nieuwe computer met een voorslaghamer te lijf gaat, onder groot gejuich van het publiek.
BeantwoordenVerwijderenEn je kon al lang geleden grote schuimplastic hamers kopen om je eigen computer te behandelen zonder al te schadelijke gevolgen.