De overeenkomst tussen cultuur en shoppen

Cultuur wordt hier met een grote K geschreven en neemt onder bepaalde bevolkingsgroepen een belangrijke plaats in. Cultuur is een serieuze zaak. In Weimar is een grote Theatertraditie en toen daar onlangs de intendant moest vertekken vanwege een conflict met de gemeente, kwam DE BEVOLKING IN OPSTAND, en de intendant werd weer aangesteld.

In Erfurt is sinds een paar jaar weer een groot opera-theater waar ik twee of drie keer geweest ben. Een keer ben ik naar een kerstvoorstelling geweest van de Zauberflöte van Mozart. Ik wilde daar naar toe omdat ik op een introductie-middag de Königin der Nacht (sopraan) een aria in de zogenaamde koloratursopraan op 10 meter afstand heb horen zingen, en ik was daar enorm van onder de indruk. Hier is een voorbeeld van een uitvoering. Omdat het zo'n moeilijk stuk is zijn er meerdere uitvoeringen te vinden die niet zo de moeite waard zijn, ik moest dus even zoeken. Bij 0:43 min begint het zgn. koloratur-gedeelte. Ik persoonlijk krijg er kippevel van, en ik hou eigenlijk niet van opera. In Erfurt werd de rol gezongen door Christina Rümann. Prachtig, hoe sommige mensen kunnen zingen. Sommige muziek moet je gewoon in levenden lijve ervaren, het is absoluut geen vergelijk met een weergave over een geluidsinstallatie. Ik denk bijvoorbeeld aan U2. Ik heb een hekel aan massa-events, maar voor deze band maak ik graag een uitzondering. Het mooiste concert was in de Waldbühne in Berlijn. Dat is een relatief klein amphitheater dat mooi gelegen is. Het geluid van Edge op gitaar live is onbeschrijflijk, het 'vult' de ruimte.

Terug naar cultuur. Net als met vele andere dingen heb ik een gespaltenes Verhältnis met cultuur. Bepaalde vormen van cultuur zoals ik net heb beschreven, maar ook sommige schilderijen of gebouwen, vind ik bijzonder mooi en voor die ben ik ook bereid geld uit te geven. Waar ik echter een broertje dood aan heb, en dat gaat zover dat ik er lichamelijk misselijk van word; mijn vriendin maakt zich dan zorgen omdat ik zo bleek word en ik heb het gevoel dat ik ieder moment flauw kan vallen, is wanneer er een halve dag of meer wordt uitgetrokken om meerdere dingen te gaan bekijken. Ik denk bijvoorbeeld aan een stadsbezoek. Je wandelt urenlang door de stad en bekijkt de mooie oude gebouwen. Of je bezoekt een museum en loopt daar uren in rond. Ik kan dat niet, een uurtje houd ik het vol, als ik mijn best doe twee, maar dan heb ik een pauze nodig. Bij een koffietentje naar binnen, even lekker zitten in het park, of wat dan ook. Als ik dat niet doe krijg ik het benauwd, raak snel geirriteerd, word zwak, bleek en misselijk.

Bij nader inzien is dat niet alleen bij cultuur. Hetzelfde probleem heb ik op een markt, in grote warenhuizen, überhaupt bij inkopen. Het is een typisch voorbeeld van een psychosomatisch verschijnsel: lichamelijke klachten met een psychische oorzaak.

Wat dat betreft passen mijn vriendin en ik goed bij elkaar; in tegenstelling tot de meeste vrouwen houdt zij net als ik niet van lang inkopen. Zij vindt het leuk met mij samen inkopen te doen omdat ik inkoop OM IETS TE KOPEN. Dat betekent dat ik hooguit 2 of 3 winkels inga om te vergelijken en dan iets koop. Lekker snel dus. Ik vind het namelijk wel leuk om iets te kopen, maar niet om te shoppen. Het is gewoon lekker iets mooi nieuws te kopen, vooral als het iets technisch nieuws is wat er mooi uitziet en waar je wat aan hebt. Konsumrausch heet dat. Het geluk van het consumeren.

Groeten uit de Zone, waar het consumeren het eerste was dat van het Westen werd overgenomen.