16 juli 2011

De Duitse uitdrukking van de week

     Sich verzetteln     

Dat is iets waar ik zelf toe neig. In het Engels zou je zeggen "to get hung up in details". Iemand die sich verzettelt blijft in de details steken. Bij het denken over een probleem schieten hem bijzaken te binnen, waar hij dan over na gaat denken, omdat hij die zo interessant vindt. En dan verliest hij de hoofdzaken uit het zicht. Het onderscheid tussen hoofd- en bijzaken wordt niet naar waarde geschat.

Een voorbeeld:
Ik pak mijn vakantiekoffers uit. Daarbij zitten o.a. een mobiele telefoon en een gsm-sporthorloge met bijbehorende opladers. Bij het wegruimen van deze dingen merk ik, dat ik in de loop van de tijd een hele verzameling met elektrische apparaatjes met bijbehorende opladers en verloopsnoertjes heb verzameld en die liggen allemaal door elkaar op een plank in de kast, terwijl ik de helf niet meer gebruik. Ik begin de plank op te ruimen en te sorteren en dingen weg te gooien. Dan keer ik terug naar de vakantiekoffer en pak de cursusboeken van het paragliding uit. Daarbij denk ik eraan dat ik ergens in de boekenkast nog een klein boekje moet hebben over weerkunde. Weerkunde was onderdeel van de cursus en het is een heel interessant onderwerp, vooral als je iets gaat begrijpen van de verschillende wolkensoorten en je begint te leren hoe je wolken kunt "lezen". Ik begin het boekje te zoeken. Dan schiet me te binnen dat ik eigenlijk mijn koffer uit wil pakken. Ik ontdek een gedragspatroon bij mezelf, dat me ook is opgevallen bij enkele medecursusgenoten bij het paragliden deze week. Ich verzetelle mich. Dat is een mooi onderwerp voor een klein blog, denk ik! En ik ga aan de computer zitten en schrijf dit blog. Ondertussen staat de nu bijna uitgepakte koffer nog steeds midden in de kamer. Ik houd nu op en ga weer terug naar de hoofdzaak.

8 juli 2011

Toch nog weg

Toch nog op vakantie, eindelijk, ik verheug me er langzaam op. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik drie weken achter elkaar vakantie. Door de perikelen met de vakantie-goedkeuring op mijn werk heb ik bij het nalezen geleerd dat je in Duitsland recht hebt op een vakantie per jaar met tenminste 12 aaneensluitende vakantiedagen. Of daar het weekend bij meetelt staat er niet bij. Zo niet, dan heb ik voor het eerst een vakantie in Duitsland die aan de wettelijke eisen voldoet.

De eerste week gaan T. (mijn squash-partner, zelfstandig psychotherapeut) en ik een 7-daagse cursus paragliding volgen op de Wasserkuppe, een berg in het gebied de Rhön ongeveer 150 km hier vandaan. In mijn vorige leven heb ik al eens zo een cursus gedaan in de Pyreneeen, dat is nu ongeveer 20 jaar geleden (samen met Rob A., die als ik hem goed ken in een reaktie zal vertellen wanneer dat precies was). Toendestijds heette het Parapente, en de parachutes waren nog iets primitiever. Tegenwoordig is paragliding een hele wetenschap. De schermen zijn geperfectioneerd, de opleiding is doorspekt met Deutsche Gründlichkeit. In de zeven dagen wordt vijfentwintig (!) uur theorie gegeven, en er vindt een examen plaats aan het einde van de week. Ik heb het handboek van de school gedownload en doorgelezen, vooral het onderdeel meteorologie (weerkunde) is niet voor de poes. De materiaalkunde is ook wat taai door de vele technische begrippen die ik nog niet ken. Er wordt gegagarandeerd dat we in de cursus onze twintig hoogtevluchten kunnen maken die nodig zijn voor het diploma. Een hoogtevlucht heeft een hoogteverschil van minimaal 100 meter, normaalgesproken tussen de 300 en 500 meter. Ter vergelijking: mijn vroegere cursus duurde 5 dagen in plaats van 7 en daar zat 1 hoogtevlucht bij. Mocht het weer tegen zitten, dan kunnen we de vluchten later kosteloos inhalen. In het handboek van de vliegschool wordt eindeloos herhaald dat er in het 20-jarige bestaan van de school nog NOOIT een ongeluk met zware verwondingen of dodelijke afloop heeft plaatsgevonden. Nou ja, eens moet de eerste keer zijn.

Na afloop van de eerste cursus krijg je een Höhenflugschein. Er is een vervolgcursus in de Dolomieten waarmee je het A-Flugschein kunt halen. Daarmee mag je dan zelfstandig vliegen op bepaalde speciaal daarvoer bestemde plekken. Als het goed bevalt, dan doe ik die cursus natuurlijk ook.

De tweede en de derde week ga ik met HiD junior weer kamperen en windsurfen aan het Veluwemeer. Dat wordt langzaam een traditie, we gaan er dit jaar al voor de vierde keer naartoe. Voor hem is het de enige gelegenheid om fatsoenlijk te surfen, hij gaat graag mee. Voor mij geldt dat eigenlijk ook, hoewel ik wel af en toe hier in de buurt surf. Dit jaar rijd ik voor het eerst met de nieuwe kleine auto, het wordt wat lastiger om daar alle bagage in te passen. Ik heb een speciale tas gekocht waarin je de opgerolde surfzeilen vast op het dak kunt binden zonder ze te knikken, met behulp van een simpel en ingenieus systeem. Het systeem is moeilijk uit te leggen in woorden: onderin de tas steek je de surfmast. De surfmast bestaat uit twee helften. Met twee masten heb je dus vier mastdelen. Die mastdelen zitten onderin de tas in een apart compartiment. In het tweede, grotere compartiment daarboven doe je de zeilen. Bij het vastbinden van de tas op de auto doe je de riemen niet over de hele tas heen, maar midden door de tas tussen de twee compartimenten. Als je dan de riemen aantrekt dan drukken ze alleen op de mastdelen, en de zeilen liggen er quasi los bovenop. Dat scheelt dan een hoop ruimte in de auto zelf, omdat ik de zeilen niet in de auto hoef te vervoeren. Verder laat ik de grote strandstoelen thuis en neem daarvoor in de plaats twee van die moderne drie-poot krukjes mee die heel weinig ruimte innemen. Die heb ik vorige week gekocht op het TFF-festival in Rudolstadt, waar ik ze meteen kon testen.

Rest mij alleen nog een schietgebedje aan de weergoden te doen en de koffers te pakken. HiD wenst iedereen een mooie juli-maand en een prettige vakantie voor degenen die er ook op uit trekken.

Groeten uit de Zone

3 juli 2011

Een verloren liefde

Bijna geloofde ik dat ik niet meer van haar hield. Ik dacht dat ze me niet meer zo interesseerde; een mens verandert in de loop van de jaren, zijn smaak en zijn voorliefdes verschuiven. Er gaat weliswaar iets verloren wanneer je niet meer liefhebt, maar daar komen dan andere dingen voor in de plaats. Die nieuwe dingen herken je niet meteen, soms moet je eerst in een gat vallen voordat je een nieuwe weg in kunt slaan.

Maar soms ligt het niet aan jezelf. Soms blijkt dat het objekt van je liefde eigenlijk hetgene is dat verandert, terwijl jij dezelfde bent gebleven. Zo ook nu.

De laatste jaren ben ik naar verschillende concerten en optredens geweest op het gebied van pop- en rockmuziek. Ik was bij Lez (niet Led) Zeppelin, Tito and Tarantula, Element of Crime, Keimzeit, en nog een paar optredens van gezelschappen en bands die in een goed aanzien staan. De een na de ander stelde teleur. Ik kon geen enthousiasme opbrengen, de muziek -want daar hebben we het over- bracht niets in mij teweeg. Er was altijd iets dat niet klopte: mensen die hun instrumenten niet beheersen, een slechte geluidskwaliteit, maar het meest voorkomende en tegelijk het ergste: een gebrek aan inspiratie en originaliteit.

Tot gisteren. Gisteren waren HiD junior en ik bij het internationale Tanz und Folk Festival in Rudolstadt, een jaarlijks terugkerend muziekfestival van 3 dagen, dat dit jaar voor de 21ste keer werd gehouden. Een collega die daar af en toe optreedt had mij er op gewezen. Het festival is verdeeld over de hele stad en er komen internationale bands uit alle mogelijke landen. Na een paar min of meer nietszeggende optredens trad een band uit Portugal aan. Ze deden eeuwig over de soundcheck, maar al bij de soundcheck was duidelijk dat het professionals waren. Strakke ritmes die perfekt samen worden gespeeld, nonchalante virtuositeit van meerdere bandleden, en ze begonnen bijna op tijd. De naam van de band is O'questrada. (Er zijn verschillende schrijfwijzes in omloop, deze variant stond bij de clips op youtube met spaanse/ portugese commentaren, dus die is waarschijnlijk correct. Op het festival werden ze aangekondigd als Oque Strada, en Oquestrada heb ik ook gezien.)

Een bassist speelt op een theekistbas bestaande uit een grote groene plastic emmer met een steel en een snaar eraan. Bij de soundcheck was de bassist niet snel tevreden en liet de technicus het geluid meermaals veranderen. Het resultaat was perfekt. De man brengt op dit primitieve geimproviseerde instrument perfekte strakke baslijnen voort. Een jonge vrouw speelt accordeon, een man speelt een portugese gitaar met 12 snaren die wat weg heeft van een mandoline, iemand speelt nog op een gewone gitaar, en af en toe doet de trompettist er een jazzy solo tussendoor a la Miles Davis (met een beetje fantasie). Bij een nummer werden op de portugese gitaar betoverende klanken met behulp van een strijkstok tevoorschijn gebracht.

De zangeres deed me een beetje denken aan onze bloggerin Oud Zeikwijf. Van een onbestemde leeftijd tussen de 25 en de 50 jaar, met een overtuigende "Bühnenpresenz". Sensueel, altijd in een goede bui en altijd contact zoekend met het publiek. O ja, en zingen kan ze ook. Ik was zo onder de indruk van het optreden, van de muziek, zowel in het samenspel als in de verschillende solo's, dat ik er helemaal een beetje emotioneel van werd. Af en toe pinkte ik stiekem een traan weg. Mijn liefde is weer terug!


Als je een kritiekpunt moet geven op de muziek van O'questrada, dan is het misschien dat ze maar een bepaalde muziekstijl spelen. Het ritme verandert niet veel. Maar dat vergeef ik ze.

Een opname kan op geen enkele manier het gevoel van een live-optreden evenaren. De geluidskwaliteit is bij live-optredens vaak niet zo goed als bij een CD- of een televisie-opname. Hier was dat niet het geval, had ik al gezegd dat het geluid perfect was? Om je toch een beetje een indruk te geven link ik er hier een paar liedjes bij. Bij het struinen op youtube valt op dat de bezetting nogal verandert. De bassist, de zangeres en de bespeler van de portugese gitaar zijn de vaste leden.

Een lied met de onuitsprekelijke naam Se Esta Rua Fosse Minha waarmee O'questrada een middelgrote zaal in Tivoli naar het kooppunt brengt: KLIK

Een lied genaamd Oxala Te Veja dat live in een Duitse tv-uitzending wordt gebracht: KLIK.

Veel plezier.