30 juni 2008

Small talk

Plaudern. Over koetjes en kalfjes praten. Ik ben niet goed in small talk, tenminste niet in het Duits. Dat heb ik van het weekend weer vastgesteld toen we bezoek hadden van de dochter van mijn vriendin en haar vriend. Ik ben er niet goed in omdat ik er geen zin in heb. Ik zie er het nut niet van in. Ik weet natuurlijk wel wat het nut is: sociale kontakten smeren, een gesprek op gang brengen, mensen op hun gemak stellen, enz, maar het is me eerlijk gezegd teveel moeite. Ik doe het vaak wel om de schijn op te houden of wanneer ik eens een goede bui heb, maar het is niet mijn natuur. Ben ik nu een asociaal mens? Wereldvreemd? Einzelgänger? Ik ben wel degelijk geinteresseerd in andere mensen, maar alleen in bepaalde mensen, of alleen in bepaalde ideeen van bepaalde mensen.
Goed dat ik ingenieur geworden ben.

Of in de woorden Dogbert nadat hij weer een van zijn sadistische plannen heeft voorgesteld:
"Bottom line, I'm not a peoples person."

24 juni 2008

Ironie


Het optreden is 'gelukt'. Nadat ik het eerste stuk gespeeld had en ik wist dat het goed gegaan was, kon ik de grijns niet meer van mijn gezicht krijgen. Er zijn maar weinig dingen die opwegen tegen een zaal vol applaudiserende mensen.

Nadat onze groep uit Erfurt van ongeveer 10 leerlingen klaar was, traden nog andere leerlingen op van een muziekschool uit Tübingen. Deze muziekschool wordt geleid door de leraar van mijn pianoleraar en geeft les volgens een eigenzinnige methode, waarmee ze zeer succesvol zijn. Deze 3 leerlingen waren in ieder geval zeer goed, een van hen is 16 jaar oud, speelt sinds 5-6 jaar en speelt alle Rachmaninov pianoconcerten uit zijn hoofd(!). Voor de leken: deze muziek is zelfs voor professionele pianisten een uitdaging.

En nu komt het ironische: hoewel het overduidelijk is dat deze leerlingen hun instrument stukken beter beheersen is het toch niet zo dat de muziek die ze speelden beter aankomt bij het publiek. De muziek is 'moeilijk', de melodie is niet zo makkelijk te herkennen, je moet je ervoor inspannen om het te kunnen waarderen.

Het schijnt dat je als goede muzikant een keuze moet maken tussen muziek waarmee je veel mensen bereikt of muziek waarmee je serieus wordt genomen in het muziekwereldje. [/Bescheidenheidmodus aan] Voor mij geldt dit probleem jammer genoeg niet [/Bescheidenheidsmodus uit].

21 juni 2008

Optreden

Vanmiddag speel ik mee in een optreden van de muziekschool, samen met andere leerlingen. We spelen uit 'Carneval des Animeaux' van Camille Saint-Saens, gearrangeerd voor 2 piano's. Ik speel 2 stukken, 'Volieres' en 'Finale'.

Plankenkoorts... Ik kan het ene stuk goed en het andere redelijk goed. Door de nervositeit zal het iets minder gaan dan bij het oefenen; of juist beter, dat kan ook gebeuren. Het probleem is dat bij piano spelen je helemaal alleen bent (nou ja, in dit geval dus met zij tweeen) en je weinig hebt om op terug te vallen als je een uitglijder maakt.

Vroeger heb ik in een big band gespeeld en dat was heel anders, veel relaxter omdat je minsten 15 mensen hebt om op terug te vallen. Dan valt het soms niet op als je helemaal niet meespeelt.

Hier een link naar een uitvoering van 'Finale' zoals het perfect gespeed wordt, ook door twee pianisten. Zij spelen zeer snel met tempo 200, wij spelen ongeveer tempo 120:

Katzenjammer

15 juni 2008

Wielrennen

Weer sport. Vanmorgen ging de race 'Rund um die Heinlaite' van start. Dat was tot vorig jaar een op zichzelf staande wedstrijd, maar door de teruglopende belanstelling van de toeschouwers in verband met alle doping-perikelen is hij nu gedegradeerd tot laatste etappe van de Thüringen Rundfahrt .

Sinds ik zelf wat meer fiets is het ook interessanter zulke wedstrijden te volgen, onder andere omdat je gaat begrijpen wat voor bovenmenselijke prestaties die sporters eigenlijk leveren. Als ik zelf erg mijn best doe kan ik 25 km in een uur tijd wegfietsen, maar deze mensen leggen etappes van 160 km af met een gemiddelde van 40 km/u! (En dat zijn geen vlakke wegen).

Hier is een filmpje van de start:

14 juni 2008

Voetbal

Ik ben nog nooit zo nadrukkelijk Nederlander geweest toen ik er woonde, maar nu is dat anders. In Duitsland blijf je ewig de Holländer, tenminste hier in de provincie. Erfurt is weliswaar een redelijke stad (200.000 inw.) maar wat betreft de houding tegen vreemdelingen is het niet te vergelijken met bijvoorbeeld Berlijn of Hamburg.

In Nederland keek ik bijvoorbeeld haast nooit voetbal. Nu kijk ik alle wedstrijdem waar het Nederlandse elftal in meespeelt, en bij deze E.M. is dat een dankbare taak. Wat hebben ze gaaf gespeeld! 3-0 tegen de wereldkampioen en 4-1 tegen de Vize-Weltmeister. Het allermooiste is als tegelijkertijd Duitsland slecht speelt: daar kan je de collega's zo mooi mee opnaaien.

Als ze maar niet weer naast hun schoenen gaan lopen, dat kennen we van het Nederlandse elftal: zodra als het goed gaat dan heben ze ab en worden arrogant. Ik wens ze in ieder geval het allerbeste. Het is alleen jammer dat er hier niet nog meer Nederlanders wonen, dan konden we samen de overwinning vieren.

8 juni 2008

I'm not there

Is de titel van een actuele film over het leven van Bob Dylan. Is ook de wens die gisteravond door mijn hoofd ging na een half uur van deze film gezien te hebben: was ik maar niet hier. Aangelokt door lovende recensies waren we naar de bioscoop gegaan. In het begin van de film zien we hoe een zwarte jongen (hoe mag je die mensen tegenwoordig nog noemen?) van 11 jaar door het land zwerft met een gitaar en zichzelf Woodie Guthry noemt. Dan zien we een stukje over een zanger/ acteur namens Jacky Rollins. Dan een scene met een oudere man namens Mr. B. die in een afgelegen huis woont in het bos in de nabijheid van een een klein dorp waar alleen maar verklede mensen wonen. Tussendoor scenes van een interview met iemand die tenminste qua uiterlijk op Bob Dylan lijkt. Langzamerhand begin je te denken dat al deze figuren toch echt Bob Dylan voor moeten stellen, tenminste kom je op dat idee omdat je de recensies gelezen hebt waar dat in staat. De film zelf geeft daarover geen uitsluitsel.
Daarbij komt dat veel episodes blijkbaar verzonnen zijn. Is Bob Dylan op de leeftijd van 11 jaar uit een tehuis weggelopen en verdiende al zijn levensonderhoud met muziek? Is hij getrouwd geweest en had twee kinderen? Is hij 20 jaar(!) lang dominee geweest na zijn zangcarriere? Heeft hij op latere leeftijd zich werkelijk ingezet voor een dorpje dat afgebroken moest worden voor de aanleg van een snelweg en is daarvoor in de gevangenis gekomen? Was de sherrif van dit dorpje werkelijk Pat Garret, degenen die Billy the Kid heeft gearresteerd? Ik zou al deze vragen kunnen beantwoorden met een blik in de Wikipedia, maar ik was eigenlijk in de veronderstelling dat je een film ook moet kunnen begrijpen zonder de encyclopedie erop na te slaan.
De film is dus zeer verwarrend en gedeeltelijk surrealistisch. Min of meer een kunstfilm die niet pretendeert een waarheidsgetrouwe afbeelding van zijn leven te geven.
Zijn er ook positieve dingen te melden? Jawel, ten eerste natuurlijk is er muziek van de maestro te horen. En veel scenes zijn op zich zeer de moeite waard, zolang als je niet van mening bent dat al die scenes samen een begrijpelijk verhaal moeten vormen. Zeer mooi is de muziek in de scene waar de zwarte jongen samen met twee oudere zwarte mannen op de veranda een lied zingt met gitaarbegeleiding. 'Komischerweise' zijn de gedeeltes waarin Cate Blanchet (een vrouw dus) Bob Dylan vertolkt nog die episodes waarin hij het meest waarheidsgetrouw neergezet wordt.

En dan is er nog de vraag wat de titel te betekenen heeft: „I'm not there“. Twee mogelijkheden zie ik hier: Na zijn eerste succesvolle jaren realiseerde hij zich dat zijn muziek de wereld niet veranderde en reageerde op deze frustratie door extreem cynisch te worden en tenminste in interviews niets van zichzelf prijs te geven en zo te doen alsof niets hem eigenlijk interesseert. De 'ware Bob Dylan' hebben we dus nooit gezien.
De tweede mogelijkheid is meer op de film zelf betrokken: Er wordt geprobeerd op zeer indirekte wijze over deze persoon dingen te laten zien, zonder dat hij zelf of zijn ware naam getoond wordt. Niets van wat in deze film getoond wordt is werkelijk gebeurd, en toch heb je na afloop een duidelijk beeld van hoe zij leven verlopen is. Bob Dylan was niet aanwezig in deze film.

Wasgetekend, uw filmrecensent.

3 juni 2008

Bij Saturn


Gisteren heb ik een nieuwe scanner/printer gekocht. Mijn oude scanner deed het niet meer sinds ik Windows Vista heb, omdat Hewlett Packard geen nieuwe driver meer ter beschikking stelt. (Waarom iedereen bij zulke problemen de schuld geeft aan Microsoft is 'beyond me'). Mijn Inkjet kleurenprinter doet het al een tijdje niet zo lekker meer omdat de opening voor de zwarte inkt niet meer funktioneert. Zulke problemen krijg je altijd met Inkjet printers als je ze maar af en toe gebruikt.

Omdat ik een paar dingen moest scannen en versturen ging ik dus op zoek naar zo een combinatie-apparaat scanner-kopieermachine-printer. Die zijn tegenwoordig lekker goedkoop.

In de winkel bij de betreffende afdeling stond de verkoper net aan een jonge vrouw de printers uit te leggen. Hij voerde een perfecte show op. Hij was enthousiast over de nieuwe printers en legde uit waarom je tegenwoordig beter laserprinters kunt kopen dan inkjet, vooral als je eigenlijk alleen maar zwart-wit print. De jonge dame was zichtbaar overdonderd met de vloed aan informatie, maar dat kon de verkoper niet stoppen. Ik luisterde een beetje mee en ik wilde precies zo een apparaat dat hij stond aan te prijzen en nam het uit de schappen, in de tussentijd ging de verkoper door met de dame. Ik vroeg nog snel of alles erbij zat (nee, ik moest nog een USB-kabel erbij kopen).
Het einde van het lied was dat ik met de nieuwe printer de deur uit ging en de vrouw naar huis ging met de opmerking "nou, dan moet ik eerst maar even kijken of ik thuis al zo'n USB-kabel heb".

Heb hem overigens gisteravond aangesloten en hij doet het perfect. (Van Samsung, voor 119 Euro inclusief toner).