As good as it gets, Liebesträume no. 3 Liszt

Met excuses voor de geluidskwaliteit, ik moet nog eens iets uitvinden waarmee ik het geluid behoorlijk op kan nemen.

Laat je niet afleiden door het verkrampt geconcentreerde pruilmondje.

Dit is een erg moeilijk stuk, al zie je er dat misschien niet zo aan af. Het heeft een eenvoudige melodie, maar de begeleiding wordt steeds opgeschroefd qua ingewikkeldheid. En dan zitten er 2 loopjes in "waar je je virtuositeit kunt demonstreren", om een beetje op te scheppen dus.

Vanmiddag heb ik het op de grote vleugel gespeeld op de advent-middag van de muziekschool, en ik heb het er heelhuids vanaf gebracht. Als jullie je gedragen, dan zet ik nog Maple Leaf Rag van Scott Jopplin online.

De klimaatcatastrofe, een geweldige hoax?

Ja lieve mensen, dan is het nu weer tijd voor iets serieus en pseudo-wetenschappelijks:

Je bent wel erg dom als je nu nog twijfelt aan het feit dat de mensen de aarde opwarmen. Het merendeel van de wetenschappers die zich ermee bezig houden, is immers van mening dat de mensen een belangrijke rol spelen. Toch?

Allereerst dit: in de wetenschap, en meer algemeen als het om het achterhalen van de waarheid gaat, gelden er geen democratische regels. Het is niet zo, dat de meeste stemmen gelden. Als dat zo was, dan was nu nog steeds de aarde plat en stond in het middelpunt van het heelal. Als je graag een meer recent voorbeeld wilt hebben waarbij 99% van de mensen een verkeerde mening hadden over een bepaald probleem, dan moet je maar eens hier nalezen over Marilyn Vos-Savant en het 3-deuren probleem. Zeer leerzaam, en een bewijs dat het soms verstandig is om eigenwijs te zijn. Als je weet waar je het over hebt tenminste.

Wat weten we over de temperatuur van de aarde? Als je ver genoeg teruggaat, dan vind je grote temperatuurveranderingen, hoge temperaturen vlak na het ontstaan van de aarde, warme periodes en ijstijden.

Even iets om over na te denken en een referentiekader te vormen: klimaattechnisch gezien is een ijstijd een periode waarin de poolkappen met ijs bedekt zijn. Je denkt misschien dat dat altijd zo geweest is, maar in werkelijkheid waren slechts 10 to 20 % van de complete geschiedenis zogenaamde ijstijden. We leven nu dus in een ijstijd. Schiet me niet vast op de definitie van het begrip ijstijd, het punt is dat we in een uitzonderlijk koude tijd leven. (Bron: http://de.wikipedia.org/wiki/Klimageschichte). Dat de temperatuur op een gegeven moment weer gaat stijgen is vanuit de geschiedenis gezien een normale zaak die je kunt verwachten, of er nu mensen aan meehelpen of niet. Het zou eerder vreemd zijn als de temperatuur op dit koude niveau zou blijven.

Nu is het zo dat de temperatuurmetingen aangeven dat de temperatuur op aarde sinds ongeveer 50 jaar stijgt. Overigens doet hij dat de laatste 10 jaar niet meer, de laatste 10 jaar is de temperatuur ongeveer gelijk gebleven. Deze periode van 50 jaar komt grofweg overeen met de massale industrialisering door de mensen, waarbij ze dus ook begonnen zijn steeds grotere hoeveelheden CO2 uit te stoten. De concentratie van CO2 is inderdaad sterk gestegen. CO2 is een belangrijk broeikasgas, maar niet zo belangrijk als bijvoorbeeld waterdamp. In het verleden zijn temperatuurveranderingen altijd samengegaan met CO2-concentratieveranderingen, daarbij is het echter niet eenduidig vast te stellen wat oorzaak en gevolg is. Met andere woorden: er zijn ook periodes geweest waarbij een CO2-toename volgde op een temperatuurstijging. Er is dus geen bewijs dat de verhoogde CO2-concentratie de temperatuurverhoging veroorzaakt, er is alleen het feit dat beide toenemen, en de mening van een groep mensen, dat het ene het andere veroorzaakt. Ik vind het wel grappig hoe men tot de conclusie komt dat het merendeel van de wetenschappers deze mening deelt: ze hebben enquetes gehouden.

Waarom de mens zo graag wil dat hij de veroorzaker is van de klimaatcatastrofe is al eens zeer verhelderend uitgelegd door mijn collega-emigrant. Kort samengevat: de mensen nemen graag schuld op zich, want daarmee zijn ze belangrijk. Om met Scott Adams te spreken: That's so us.

Disclaimer: Ik ben wel degelijk van mening dat de industrie veel schade veroorzaakt aan de natuur en dat is een slechte zaak. Maar op het moment staren we ons blind op een van de minder zekere dingen. Doe liever iets tegen de water-, bodem- en luchtvervuiling en de indamming van de natuurlijke leefgebieden.

Het nadeel van kinderen

Het nadeel van kinderen is dat ze elke leeftijd maar een moment hebben.

Ik zie vaak kinderen op straat in de verte en dan denk ik, oh is dat niet mijn zoon? Maar dat kan dan helemaal niet, omdat mijn zoon al ouder en groter is dan dat kind dat ik daar zie. En dat is wel jammer.

Griep

Ik heb griep en ik ben heel zielig. Dit is de derde dag. Ik blijf vandaag thuis. Gisteren had ik wel 37,9 graden koorts! En mijn ogen doen pijn als ik opzij kijk. Ik zweet als een otter 's nachts, dat is echt niet normaal meer. Verder gaat het wel goed. Ik kan nog tv kijken en achter de pc zitten. Ik ga nog een beetje piano oefenen. Als het meezit en ik ben tevreden, dan zadel ik jullie van de week met een stukje pianomuziek op.

Tot dan.

Nebenkostenabrechnung - verwarmingsrekening

Als je in Duitsland een woning huurt, betaal je Kaltmiete (koude huur) plus Nebenkosten (nevenkosten). De koude huur gaat meestal per vierkante meter, en is afhankelijk van de ligging en de kwaliteit van het huis. In Erfurt varieert die tussen de 4 en 7 Euro per vierkante meter. De nevenkosten zijn een verzameling van bijna alle andere kosten. Onder de nevenkosten vallen de verwarming, het water, de concierge, de stroom voor de algemene gedeeltes van het huis, en nog een paar andere dingen. Het is gedeeltelijk wettelijk vastgelegd. De meeste conflicten tussen huurders en verhuurders gaan over onduidelijke nevenkosten. Nevenkosten worden eigenlijk niet per vierkante meter afgerekend, maar als je het zou omrekenen, kom je tussen de 1,50 en 2,50 Euro per vierkante meter.

Voor de nevenkosten betaal je per maand een voorschot (Pauschalbetrag). Aan het einde van het jaar, als alle meterstanden zijn afgelezen, dan wordt berekend wat je teveel of te weinig hebt betaald. Deze eindrekening is de Nebekostenabrechnung. Het is wel handig als het voorschot enigszins in de buurt komt van de werkelijke kosten, anders kun je voor vervelende verrassingen komen te staan.

Tot nu toe kwam ik altijd grofweg op nul uit. In de vorige woning betaalde ik 1,50 nevenkosten per vierkante meter, en dat kwam dus uit.

Vorige jaar november zijn wij verhuisd. Nu net hebben we de Nebenkostenabrechnung voor de anderhalve maand van 2008 gekregen, die we hier gewoond hebben, om precies te zijn: 47 dagen. Even schrikken: 380 Euro nabetalen!! Terwijl we dus al een voorschot van pak'm beet 200 Euro per maand betaald hadden.

Het leeuwendeel van de kosten is verwarming. Ik heb geprobeerd de rekening te begrijpen, maar voor een normale Duitse verwarmingskosten-rekening heb je een 3-jarige studie economie nodig. Ik zal jullie niet vermoeien met de details. Ik kon geen fout vinden. De meterstanden waren correct berekend. De enige onzekerheid zijn die rare meetapparaatjes aan de verwarming. Zogenaamde Heizkostenverteiler. Die meten geen echte eenheden, maar relatieve temperatuur. Aan het einde van het jaar worden alle standen in het hele huis van deze apparaatjes bij elkaar opgeteld, en aan de hand daarvan wordt de complete verwarmingsrekening opgesleuteld naar de verhuurders.

We laten nu de rekening controleren door de Mieterbund. Ik ben een beetje bang dat de rekening echt klopt. Totdat we weten hoe de vork in de steel zit, durf ik de verwarming niet meer aan te zetten. Ik ben niet arm, maar 300 Euro per maand alleen voor de verwarming is me echt te gortig. Als het blijkt kloppen, dan blijf ik hier niet wonen.

Overigens moet je er bij bedenken dat november en december, de periode waar het over gaat, die maanden zijn waar je de verwarming aan zet. Ongeveer 6-7 maanden per jaar staat hij natuurlijk helemaal uit. Maar over het jaar gerekend kom ik dan toch nog op 150-200 euro per maand alleen voor de verwarming.

Voorlopig verwarmen we met de Kachelofen. Daar hebben we er een van in de woonkamer. Dat kost ongeveer 1,50 Euro per dag, een stuk goedkoper dan de centrale verwarming. In de rest van het huis is het momenteel ongeveer 15 graden. Dat betekent dikke truien, warme soep en thee. En in de slaapkamer hoeft het sowieso niet warm te zijn.

In het bos

Ik bevind mij in een bos. Het is nacht, en vrijwel donker. Een vale maan verspreid een halfslachtig licht vanachter de wolken. Het bos is erg dicht. Flarden mist maken het nog moeilijker om iets te onderscheiden. Ik kan een paar bomen links en rechts zien, maar verder niet. Ik loop door het bos, ik ben onderweg naar een ander deel van het bos, waar ik over gehoord heb. Daar schijnt de zon, het is er niet zo dicht begroeid. Daar kun je alles goed zien, zelfs 's nachts. Er stroomt een rustig beekje, er groeit fruit, alles is er in overvloed. Maar voorlopig ben ik nog hier. Ik struikel over een boomwortel die ik niet had gezien, mijn voet doet gevoelig pijn. Ik strompel verder. Om mij heen hoor ik stemmen. Ik zie een licht, links in de verte. Daar komen de stemmen vandaan. Als ik mij in die richting beweeg, word het licht steeds duidelijker. Dan zie ik dat het licht niet van de zon of de maan komt, maar van een paar mensen die een oude zaklantaarn gevonden hebben, iemand schakelt het licht aan en uit. Verblufd kijken de omstanders ernaar. Degene met de zaklantaarn wordt door de anderen bewonderend aangekeken, ze hebben nog nooit een zaklantaarn gezien en denken dat hij bovennatuurlijke krachten heeft. De man doet niets om deze indruk te ontkrachten. Zien ze niet dat dit niet het echte licht is? De andere mensen zijn vast en zeker ook op zoek naar het mooie stuk bos waar je goed kunt leven. Ik trek een paar mensen aan hun mouw, maar ze slaan mijn hand geirriteerd weg. Ik draai me om en loop verder. Het wordt weer donkerder. Uren lang dwaal ik door het bos. Ik volg mijn gevoel. Ik probeer met mijn verstand de richting te bepalen uit de geruchten die ik heb gehoord, maar de aanwijzingen zijn te schaars. Boven mij hoor ik opeens het luide gekras van een kraai. Ik kijk omhoog en probeer iets te onderscheiden. Daarbij loop ik verder en stoot mijn hoofd aan een laaghangende tak met een scherp uiteinde. De tak schramt mijn wang. Mijn gezicht brand, ik heb een lelijke kras, ik voel hoe de druppels warm bloed er langzaam uit lopen. Daar het donker is en ik geen spiegel heb, kan ik niet zien hoe mijn gezicht eruit ziet. Ik druk mijn hand tegen mijn wang om het bloeden te stoppen. Ik moet verder. Ik kan me door zulke kleinigheden niet laten ophouden. Ik word wel moe, maar ik heb het gevoel dat ik eeuwig door kan lopen. Een onbedwingbare kracht van binnen drijft me voort. Ik corrigeer de richting een stukje. Na een heel eind zie ik weer een licht. Nu ben ik op mijn hoede. Is dit weer een vals baken, een ijdele hoop? Ik kan het risico niet lopen het echte licht mis te lopen, dus ik loop er weer naar toe. Deze keer blijkt het een kolonie glimwormen te zijn. Ze zien er erg mooi uit, zoals ze daar in het donker door elkaar krioelen, en een blauwachtig glans verspreiden op hun direkte omgeving. Ik blijf een tijdje staan en bewonder ze. Dan ga ik weer verder.
Ik heb het gevoel dat ik hier al dagen rondloop. Plotseling krijg ik gezelschap. Nog een zoeker. Hij blijkt ook naar het bewuste gedeelte van het bos te zoeken, alleen heeft hij gehoord dat het er anders uitziet. Het blijkt dat we het toch over het zelfde hebben. We lopen een stuk samen. Als we van gedachten wisselen over het onbekende mooie bos en de moeilijkheden die we onderweg moeten overwinnen, ontstaat een band. Dan opeens verdwijnt hij. Ik draai me om en hoor nog zijn haastige voetstappen, die snel verdwijnen in het donker. Ik volg hem niet, ik ben er zeker van dat hij een verkeerde richting is ingeslagen. Ik ga zitten en rust uit. Ik ga liggen en val in slaap. Morgen kan ik weer verder zoeken.


Ik buig mij nederig in het stof voor de door mij pas ontdekte grote schrijver Friedrich Dürrenmatt, die mij met een van zijn korte verhalen inspireerde tot dit stukje. In dit verhaal beschrijft hij een droom van een man op een oneindige trap.

Karakterfout

Het vorige onderwerp loopt een beetje uit de hand. Peter Breedveld antwoordde op de vraag of hij het niet erg vindt dat hij zoveel boze reakties krijgt: "Helemaal niet. Daaruit blijkt dat ik gelijk heb." (Of woorden van die strekking, ik vind het originele citaat niet). Als dat zo is, dan heb ik dus gelijk, omdat Margreet nogal boos op me is. Vedat vindt het 'jammer' dat ik het stukje geplaatst heb, en geeft een steek onder water naar mijn karaktereigenschappen.

Mea Culpa. Ik heb haar gevoelens niet gespaard, ik heb haar behandeld zoals ik denk dat je een volwassene kunt behandelen, ik heb mijn mening verkondigd zonder valse voorzichtigheid. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Blijkbaar kan de zakelijkheid die ik mijzelf opleg niet verhelen dat ik in mijn hart inderdaad neerkijk op mensen die zich met iets bezig houden dat in mijn ogen hocus pocus is uit de middeleeuwen. Dit is een karakterfout van mij. Ik ben arrogant, neerbuigend, een betweter, ik moet AARDIGER zijn.

Wat gebeurt als er achteraf toch blijkt dat ik ongelijk heb? (Ha ha, dat kan helemaal niet.)

Andere mensen kunnen dat wel. Zij houden er - voor zover ik dat kan beoordelen - dezelfde mening op na als ik, en toch kunnen zij beter met andersdenkenden omgaan. Of dat werkelijk beter is, dat vraag ik mij dus af.

Ik tijfel over heel veel dingen, maar een paar dingen weet ik zeker, en dan word ik een betweter:
- God bestaat niet
- De wetenschap is veel beter dan haar image (uitzondering: klimatologen)
- Wat niet exact is, dat is wazig
- Wat je niet kunt uitsluiten, dat is niet opeens waar (Ik word sinds mijn geboorte vergezeld door een groot wit konijn van 2 meter, dat voor iedereen onzichtbaar is behalve voor mij. Bewijs maar eens dat het niet waar is, je kunt het niet uitsluiten.)

Astrologie

Ik had laatste met een astrolo(o)g(e) iemand die zich in astrologie heeft verdiept en eraan gelooft een discussie over astrologie. Ik geloof niet aan astrologie, vanwege wetenschappelijk onderzoek en wazigheid en zo. Ik kon mijn discussiepartner natuurlijk niet overtuigen, omdat hij (ik hou nu maar op met dat politiek correcte m/v gedoe en doe vanaf nu alsof het een man is) gevoelsmatig van zijn gelijk overtuigd is, en zich als zodanig niet door rationele argumenten van de wijs laat brengen. Het was van tevoren duidelijk dat dit zo zou lopen, deze 'wijsheid' had ik hier al eens geponeerd. Bovendien heeft deze persoon (ik begeef me nu op het gladde ijs van de speculatie) waarschijnlijk al zoveel energie geinvesteerd heeft in deze hobby/ bezigheid, dat het volkomen onmogelijk is om op zijn schreden terug te keren, zonder zijn halve leven in twijfel te trekken.

Voor hem en alle anderen die aan astrologie geloven, en verder iedereen die zin heeft, heb ik drie vragen:

1 Wat denk je dat ik voor een sterrenbeeld heb?

2 Wil je meedoen aan een gedachtenexperiment? Ik heb dit kleine experiment zelf al eens gedaan, het gaat zo. Neem een karakterbeschrijving uit een serieuze horoscoop van een ANDER sterrenbeeld dan diegene die je zelf hebt. DOE NU ALSOF JE ZELF DIT STERRENBEELD HEBT, en ga als zodanig kijken wat er in de beschrijving overeenkomt met jouw eigen karakter. Je zult verbaasd staan hoeveel overeenstemming er is. (Dat komt natuurlijk omdat iedereen zijn karakter uit vele verschillende facetten bestaat.) Je moet dit echt eens doen, het is een openbaring. Hier zijn een aantal voorbeelden: druk in de menulijst bovenin op sterrenbeelden, en kies er een uit. [Update: Deze link ziet er iets beter uit].


3 Heb je jezelf er wel eens op betrapt dat je eigen horoscoop een self-fulfilling prophecy is? Met andere woorden, dat je af en toe denkt aan de karaktereigenschappen van je horsoscoop die je aanstaan. Dat je je gaat afvragen of het zo is, en dat je het gedrag dat deze eigenschappen bevestigt gaat versterken? Ik wel. Totdat ik het experiment van vraag 2 had gedaan.


Bonusvraag:
Kan astrologie gevaarlijk zijn? Bijvoorbeeld als politieke leiders de astrologie raadplegen voor belangrijke beslissingen?

Du bist Terrorist

Du bist Terrorist from alexanderlehmann on Vimeo.


Gezien op Geen Commentaar.

[UPDATE 30.11.2009: Vandaag om 9:40 toont mijn hitcounter een bezoek van het Ministerie van Justitie in Den Haag. Is dit gewoon toeval, of zouden ze daar een 'intelligent' zoekprogramma hebben dat reageert op het trefwoord 'terrorist'?.]

Christmas present

Voor de duidelijkheid: dit is onze kat (Casimir), die ik zelf heb gefotografeerd en toen online gezet bij Icanhascheezburger.




moar funny pictures


Weet je wat ook leuk is? Gisteravond heb ik die foto geplaatst met mijn commentaar (caption), en nu al zijn er 9 andere captions op deze foto gemaakt door anderen. Hier kun je ze bekijken.Als jullie allemaal voten dan komt ie misschien op de Homepage.

Stromberg 2, citaten

Gisteravond de laatste aflevering van de vierde serie Stromberg gekeken. Je weet wel, van die kantoorhumor.

Stromberg is uniek. In de serie zijn er geen helden, niemand is goed, aan het einde van de serie is er niemand die je echt sympathiek vind. Er zijn meelopers, veel mensen zonder ruggegraat, mensen die populair doen, hielenlikkers. Er zijn een of twee mensen die op een eerlijke manier proberen carriere te maken, maar die worden zo gefrustreerd door de Machiavelliaanse capriolen van Stromberg dat ze op het einde huilend in elkaar storten, ziek worden of zelfs sterven. Stromberg zelf is de hoofdpersoon. Hij is een gewetenloze gevoelloze machtswellusteling die alleen maar afgeremd wordt door zijn eigen taktloosheid en onhandigheid. Je hebt beurtelings sympathie voor hem en dan weer afschuw. Wat een ontzettende klootzak kan die man zijn, en toch leef je met hem mee als zijn zoveelste plannetje mislukt. Hij borrelt van de ideeen, laat zich door bijna niets uit het veld slaan, en voor elke hemeltergende pijnlijkheid heeft hij wel een passende opmerking paraat.

Eigenlijk moet je het gezien hebben, maar om toch een indruk te krijgen geef ik hier een paar citaten weer, alle door Stromberg zelf gesproken:


Als Chef ist Sensibilität sehr wichtig. Gerade mit anders geschlechtigen Mitarbeitern. Zum Beispiel Frauen.
Als chef moet je heel gevoelig zijn. Vooral met anders geslachtige medewerkers. Bijvoorbeeld vrouwen.

Büro ist wie... Achterbahn fahren, ein ständiges auf und ab. Wenn man das 8 Stunden machen muss, TÄGLICH, dann kotzt man irgendwann.
Kantoor is net als in de achtbaan, de hele tijd op en neer. Als je dat 8 uur moet doen, IEDERE DAG, dan ga je op een geven moment over je nek.

Wenn du dir die Butter vom Brot nehmen lässt, hast du irgendwann nicht mal mehr das Brot.
Als je de kaas van het brood laat eten, dan heb je op een gegeven moment geeneens geen brood meer.

...Da kommt direkt der Betriebsrat. Deshalb geht in Deutschland auch nichts voran. Wenn hier der Chef einmal furzt, fordert der Betriebsrat gleich ne Lärmschutzwand ...
...Dan heb je meteen de ondernemingsraad aan je broek. Daarom gaat het in Duitsland ook niet vooruit. Als de chef hier een scheet laat, dan eist de ondernemingsraad meteen een geluidswal...

Frauen sind wie Zahnbürsten, nützlich, wichtig, und so weiter, aber man
sollte ein und dieselbe nicht zu lange haben.
Vrouwen zijn net als tandenborstels, nuttig, belangrijk en zo, maar je moet op tijd zorgen dat je een nieuwe krijgt.

Wenn die Dir blöde kommen, dann muss Du denen NOCH blöder kommen. Sonst hängs'e ja irgendwann da wie Jesus am Karfreitag.
Als ze bijdehand gaan doen, dan moet je zelf NOG bijdehander zijn. Anders hang je er op een gegeven moment net als Jesus bij op Goede Vrijdag.

Ich bin ein sehr geselliger Typ, aber nicht immer zwingend mit anderen Leuten.
Ik ben een heel gezellig type, maar dat hoeft niet perse met andere mensen te zijn.

Ja erst hat er rumgezickt wie der Papst im Puff, aber letztlich hat er doch noch zugesagt.
Nou ja, eerst deed hij zo moeilijk als de paus in een bordeel, maar uiteindelijk heeft hij toch nog ingestemd.

Als Chef musst du gegen Überraschungen imprägniert sein.
Als chef moet je tegen verrassingen geimpregneerd zijn.

Eine Abmahnung ist gar nichts. Mit einem Messer im Rücken geh ich noch lang nicht ins Grab.
Een officiele waarschuwing stelt niets voor. Zelf met een mes in mijn rug stap ik nog lang niet in mijn graf.

Karriere ist wie Tour de France: Entweder du fährst mit Schweineblut oder mit Windschatten - immer so knapp hinterm Arsch vom Vordermann.
Carriere is net als de Tour de France: Ofwel rij je met varkensbloed, of in de windluwte - en de hele tijd vlak achter de kont van diegene die voor je rijdt.

Ich bin eine Mischung aus jung und erfahren, so etwas findet man sonst ja nur auf dem Straßenstrich.
Ik ben een mengeling van jong en ervaren, dat vind je normaalgesproken alleen in de tippelzone.

Ich bin für klare Hierarchien. Gott hat ja auch nicht zu Moses gesagt: 'Hier Moses, ich hab da mal was aufgeschrieben, was mir nicht so gut gefällt. Falls du Lust hast, schau doch da mal drüber.' Nein, da hieß es: Zack, 10 Gebote! Und wer nicht pariert kommt in die Hölle. Bums, aus, Nikolaus.
Ik ben een voorstander van duidelijke hierarchieen. God zei toch ook niet tegen Mozes: 'Hier Moses, ik heb even wat opgeschreven, maar ik ben er nog niet helemaal tevreden mee. Kun je het even bekijken en opmerkingen erover maken, als je zin hebt?' Nee dat ging anders. Tjakka, 10 geboden! En wie het er niet mee eens is, die gaat naar de hel. Klaar is Kees.

Deshalb läuft das bei den Chinesen auch so gut, wenn da einer gegen den Chef muckt dann erschießt der den einfach... Hier brauchse ja schon 2 Jahre um nen Waffenschein zu bekommen.
Daarom loopt dat bij die Chinesen ook zo lekker, als er daar eentje in opstand komt tegen zijn chef, dan schiet die hem gewoon neer... Hier heb je alleen al 2 jaar nodig om een wapenvergunning te krijgen.

Arbeiten ist wie Sex in der Ehe - am Anfang ist man noch bis in die Haarspitzen motiviert, doch nach 'ner Weile ist man froh, wenn es endlich vorbei ist.
Werken is net als sex in het huwelijk - in het begin ben je nog tot in de puntjes gemotiveerd, maar na een tijdje ben je alleen nog maar blij als het voorbij is.

En de uitsmijter:
Beliebtheit ist ja auch überschätzt, als Chef kannst du gar nicht immer beliebt sein, ausgeschlossen, zumindest nicht zu Lebzeiten.. Jesus, zum Beispiel, wo jetzt alle sagen: Jaa, natürlich, das war einer… damals bei den einfachen Leuten, war er ja eben nicht beliebt..deswegen isser ja ans Kreuz..äh gekommen … Insofern finde ich das überhaupt nicht problematisch wenn ich hier tempo.. temporär mal der Buhmann bin..ja…
Populariteit wordt immers ook overschat, als chef kun je niet altijd populair zijn, uitgesloten, tenminste niet zolang je nog leeft. Jesus, bijvoorbeeld, achteraf zegt iedereen: Jaa, natuurlijk, toffe peer.. maar toendestijds, bij het gewone volk, was ie dus helemaal niet zo populair.. daarom hebben ze hem immers aan het kruis... eeh opgehangen. Dus daarom zit ik er helemaal niet mee dat ik hier tijdelijk de boeman ben..ja

Hoe je geld kunt verdienen met aandelen

Na een aantal te jaren te hebben geklooid met aandelenfondsen en aandelen, wil ik hier de enige manier uit de doeken doen waarmee je werkelijk op de lange termijn geld verdient met aandelen.

Eerst dacht ik slim te zijn door fondsen te kopen en die gewoon eeuwig te houden tot aan mijn pensioen. Iedere maand een klein bedragje erbij kopen, en je niet zenuwachtig laten maken door de dagelijkse schommelingen. De ups en downs doven elkaar uit als je maar genoeg geduld hebt. En met een fonds spreid je automatisch het risico dat je zou lopen met de aandelen van een enkel bedrijf.

Dit systeem heeft verschillende nadelen. Het eerste nadeel is dat je wel degelijk op de koersen moet gaan letten op het moment dat je de pensioenleeftijd nadert.Als er op dat moment net een beurszeepbel is gesprongen, dan moet je nog een paar jaar geduld hebben. Of je moet een paar jaar eerder verkopen. In ieder geval moet je de laatste paar jaar goed op de koersen letten.

Het tweede nadeel is dat het een fonds is. De koers van een fonds kun je niet controleren, je weet niet precies wat erachter zit. Aandelen van een enkel bedrijf zijn overzichtelijk, je weet wat je koopt. De fondsbeheerder kan tot op zekere hoogte doen met het geld wat hij wil, het is een kwestie van vertrouwen. Er zitten onduidelijke kosten aan. Veel fondsen presteren slechter dan de beurs-index.

Het voordeel van de risico-spreiding van een fonds tegenover aandelen is tegenwoordig veel kleiner dan vroeger. Vroeger werden bedrijven beoordeeld op hun prestaties, en de koersen bewogen zich zeer verschillend t.o.v. elkaar. Tegenwoordig bewegen de koersen van 90% van alle bedrijven zich in dezelfde richting, namelijk die van de algehele beursindex. Bekijk de grafieken maar van de afgelopen jaren. Is dit een gevolg van de globalisering, de verweving en de complexiteit van de economie? Ik denk het wel, maar dat doet er niet toe. Het feit is dat de beursbewegingen zich meer en meer loskoppelen van de reele prestaties van de bedrijven.

Mijn pas ontdekte systeem is simpel, en het wordt in de toekomst makkelijker om het toe te passen. Het gaat ervan uit dat er steeds weer zeepbellen ontstaan die dan weer ploffen. Je kunt het ook financiele crises noemen. Deze bewegingen volgen elkaar steeds sneller op. Op het moment is er alweer een zeepbel aan het ontstaan, je houdt het niet voor mogelijk. De huidige positieve koersontwikkeling is het gevolg van de konjunktuurpaketten van de regeringen, en niet van het feit dat het daadwerkelijk zoveel beter gaat met de economie. De laatste grote crises waren de internet-bubble en vorig jaar de hypotheken-crisis. Over zulke crises wordt uitgebreid bericht, dus het is geen probleem om te weten wanneer er eentje aan de gang is. Als een crisis een of twee maanden oud is, staan de aandelen op een dieptepunt. D-a-n   m-o-e-t   j-e  k-o-p-e-n. Wees niet bang om voor dom uitgemaakt te worden. Luister niet naar de hype die zegt dat het slechte tijden zijn. De enige manier om werkelijk geld te verdienen is door tegen de stroom in te zwemmen. Doe alleen investeringen die je zelf begrijpt, in dit geval aandelen van een of enkele bedrijven. Koop van een bedrijf waarvan je vrijwel zeker bent dat het de crisis zal doorstaan (het bedrijf waar je werkt?). Het enige risico dat je daarbij loopt is dat het bedrijf failliet gaat, dan zijn je aandelen natuurlijk waardeloos. Ook aandelen van bedrijven die weinig last hebben van de crisis zullen laag staan, zie mijn betoog hierboven. Een half jaar later, of wanneer de aandelen meer dan 50% gestegen zijn, verkoop je. Klaar.

Aldus zelf gisteren gedaan. Jammer dat ik maar 2.000 euro had geinvesteerd en niet 20.000, anders had ik nu 10.000 euro verdiend in plaats van slechts 1000.

Je kunt natuurlijk ook je geld op een spaarrekening zetten. Bangerik. En dan andere mensen het geld laten verdienen met jouw geld. Eigen schuld.

Zwarte kantoorhumor uit Duitsland

Hier een scene uit Stromberg. Stromberg is de incompetente, machtswellustige afdelingschef bij een verzekeringsmaatschappij. In deze scene wordt meneer Graf voorgesteld, de tijdelijke vervanging. Meneer Graf is de man met een arm. Ik hoop dat de tekst goed te verstaan is.

Ernie is degene die altijd gepest wordt op kantoor. Hij heet eigenlijk helemaal niet Ernie, maar Berthold. Op zijn bureau ligt een doosje met anti-depressie pillen, waar Graf hem op aanspreekt. De zin die meneer Graf dan ten beste geeft, en de reaktie daarop van Berthold en meneer Graf, vormen de climax.

Het verschil tussen Sinterklaas en God

Sinterklaas bestaat echt, in tegenstelling tot god. Sinterklaas doet namelijk vandaag de dag nog wonderen, waar god het allang heeft laten afweten. Het bewijs? Vanmorgen kreeg ik met de post een pakket van Sinterklaas, met precies die kadootjes uit Nederland die ik wilde hebben. Als dat geen wonder meer is, dan weet ik het ook niet meer.

Dankuwel, Sinterklaas!

(Als je klik doet op het plaatje, dan zie je het nog beter)

Zelf-experiment: Ritalin

Na een paar sensationele artikelen in de landelijke weekbladen, en ervaringsberichten van kennissen in het ziekenhuis, heb ik besloten om zelf eens een portie te proberen van Ritalin.

Ritalin is enerszijds een medicijn dat zeer succesvol wordt ingezet bij kinderen die last hebben van ADHD. Deze kinderen zijn bijvoorbeeld hyperactief, kunnen zich slecht concentreren, en springen van de hak op de tak. Ze zijn regelrechte lastpakken in de klas op school, voor ouders zijn ze zeer vermoeiend, en ze staan hun eigen ontwikkeling in de weg omdat ze weinig dingen tot een goed einde brengen; voordat het zover is, zijn ze alweer door iets anders afgeleid.

Het middel wordt door zijn succes enigszins gedemoniseerd. Doordat het zo goed werkt zou het de artsen ertoe verleiden de kinderen te snel met medicijnen rustig te krijgen, terwijl er misschien alternatieve behandelingen mogelijk zijn. In Der Stern werd betoogd dat Ritalin helemaal niet nodig is, want als je met de kinderen naar een werkkamp in de gezonde natuur gaat, dan gedragen ze zich ook beter. Dat klopt natuurlijk, maar is wel een eind van de realiteit verwijderd. Als ik op vakantie ga naar een mooi gebied, dan heb ik ook geen last van werkstress en contratiestoornis, hallo!

Anderszijds wordt het in toenemende mate door 'gezonde' mensen toegepast als hulpmiddel bij activiteiten waar geestelijke prestaties en concentratie verlangd worden. Bijvoorbeeld studenten in de examentijd. Er zijn natuurlijk bijwerkingen, maar vergeleken met andere medicijnen en drugs zijn die zo onschuldig, dat zelfs ik het aandurf. In een artikel in der Spiegel las ik erover. Het spul maakt je niet intelligenter, maar zorgt ervoor dat je de aanwezige capaciteiten beter benut. Het blijkt dat studenten die sowieso al goede resultaten hadden, minder baat hebben bij dit middel dan middelmatige of zwakke studenten.In het artikel werd geschreven over een vrouw die het middel kreeg voorgeschreven van haar arts nadat ze nogal in de put zat en zich overbelast voelde. Het middel bewerkte wonderen. Ze nam het lange tijd, in totaal enkele jaren. Haar prestaties schoten in de hoogte. In haar beroep kwam ze verder. Ze was in staat 's avonds na het werk nog papieren van de zaak door te nemen, kranten en tijdschriften te bestuderen, en de kinderen te verzorgen. Na een tijdje klaagde haar man echter dat ze 'niet meer dezelfde persoon' was. Ze had duidelijk overdreven en was verslaafd geraakt.


Maar zover hoeft het niet te komen. Van iemand die het middel voorgeschreven had en nog restanten had, heb ik een doosje gekregen. Een speciaal doseerpilletje met 36 mg, dat zijn werkstof verspreid over de dag afgeeft.

Werkte het? Moeilijk te zeggen, ik denk het wel. Ik lette de hele tijd op of ik me beter zou kunnen concentreren, en waarschijnlijk concentreerde ik me alleen daardoor al beter. Ik merkte het al op straat in het verkeer, op de fiets. Ik was meer gefocusd, en lette beter op. Op het werk merkte ik dat ik gesprekken beter kon volgen. Normaalgesproken verlies ik vaak de draad van het verhaal als het me niet zo interesseert, maar nu was ik steeds in staat tijdens het luisteren te recapituleren en de draad weer op te pakken. Bij het werk merkte ik het ook. Bij het soort werk wat ik doe (machines programmeren), is een goede concentratie eigenlijk belangrijker dan slimheid. Het gebeurt dagelijks dat je bij de behandeling van een probleem een ander probleem tegenkomt dat eerst opgelost moet worden. Dit proces kan zich herhalen. Het is mij herhaaldelijk gebeurd dat ik zo in 3, 4 niveaus van verschillende problemen moet duiken, om daarna stapsgewijs weer terug naar boven te keren. En dan kun je in de tussentijd nog telefoontjes krijgen over andere problemen die niets te maken hebben met datgene waar je mee bezig bent. Als je je daarbij teveel laat meeslepen op een van de lagere niveaus, zonder de grote lijnen voor ogen te houden, dan kun je veel tijd verliezen, en zelfs compleet stranden zonder dat je het in de gaten hebt. Met behulp van Ritalin ging me dit makkelijker af. Ik was steeds in staat de vorige stap duidelijk voor ogen te houden, het kostte minder inspanning om me te concentreren.

In totaal heb ik het twee keer geprobeerd, eerst op een vrije dag, en een keer op het werk. Ik heb geen bijwerkingen geconstateerd. Maar ik blijf natuurlijk voorzichtig.

Mijn eerste roman

In navolging van het onnavolgbare Oud Zeikwijf, heb ik nu ook online mijn eerste roman geplubiceerd gekregen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat al enkele andere medebloggers mij voorgingen. De titel luidt "Twijfels, reflecties, en op- en neerwaartse spiralen".


Enkele recenties:

"Een regelrechte thriller" - Oud Zeikwijf -

"Het is poëzie, vind ik, geen roman dus." - Marjan -

"ik vind Bob's eerste roman toch wel van een andere klasse, maar die komt nooit door de keuring vw vormfout vrees ik." - Oud Zeikwijf -

"Dat is allemaal bob zijn schuld." - Cole - a.k.a. - cohore - a.k.a. - horige -


Nieuwsgierig geworden? Dat is terecht. Lees het zelf. U kunt het hier lezen. Mijn roman staat onder Inzendingen (3).

Waarom blijf je dan in Duitsland?

De reden dat ik in Duitsland blijf is niet omdat ik het hier zo geweldig vind, maar omdat mijn zoon van twaalf hier woont bij zijn moeder. Ondertussen heb ik ook weer een nieuwe relatie. Als je hier een tijdje woont, dan leer je echter ook dat er wel een paar voordelen zijn boven het wonen in Nederland. Er zijn vast en zeker nog meer voordelen te bedenken dan diegene die ik hier noem, maar ik wil alleen die dingen beschrijven die mij persoonlijk iets aangaan.

1 - Er is hier meer ruimte. Je zit niet zo op elkaars lip.
2 - Er is hier meer natuur. Er zijn uitgestrekte bossen en bergen waar de herten en de wilde zwijnen nog vrij rondlopen. En echte rivieren en beekjes.
3 - Daardoor zijn er veel mooiere landschappen. Rijd maar eens een stukje met de trein door de polder, en dan door de Harz of het Thüringer Wald.
4 - En daardoor kun je weer mooiere fietstochten maken. Die dan weer het nadeel hebben dat je veel bergen moet beklimmen.
5 - In de winter hoef je niet ver te rijden als je eens een middagje wilt skien. Of sleeen.
6 - De winter is winterser.
7 - De zomer is zomerser.
8 - Het regent hier weinig (dat is zeer plaatselijk en geldt voor Erfurt. 50 km verderop in Ilmenau regent het juist heel vaak).
9 - Het is een groot land. Wat hier besloten wordt, heeft invloed op de rest van de wereld. Dit land wordt serieus genomen. Je hebt daardoor het gevoel dat je meer meetelt.
10 - De regering overweegt zijn besluiten beter dan in een klein land, waarschijnlijk omdat de gevolgen zwaarder tellen. Er worden minder experimenten gedaan, en op dit gebied vind ik dat wel prettig.
11 - De bescherming van de privacy wordt hier beter bewaakt dan in Nederland.
12 - Er is een Bund der Steuerzahler die elk jaar een boekje uitbrengt waarin je precies kunt nalezen waar gemeentes en overheid belastinggeld verspild hebben.
13 - Er wordt hier serieuzer gewerkt. Overal. Dat betekent dat bedrijfstakken waar deze eigenschap nodig is, floreren (machinebouw, auto-industrie, informatica). Voor andere bedrijfstakken kan dat juist een nadeel zijn, daar waar de creativiteit belangrijker is.
14 - In het Oosten zijn de mensen er nog niet zo op getrimd zichzelf te verkopen. Mensen die dat wel doen worden met argusogen bekeken. Hier telt de prestatie nog meer dan de grote mond.

Tja, dat was het. Meer kan ik niet bedenken. Over ieder punt op de lijst zou ik nog uitgebreider kunnen vertellen. Misschien doe ik dat nog wel eens. Of laten we het zo doen. Ik zet er nummers bij. Als je geinteresseerd bent, en ik er zin in heb, dan kan ik over een bepaald onderwerp uitweiden in aan ander blogbericht.

Waarom ik nog steeds niet zo gewend ben aan Duitsland

En, hoe is het in Duitsland, ben je al ingeburgerd? Nou nee. Wat, waarom niet? Eeehmm...

- Omdat de automobilisten naar me toeteren op de fiets als ik een straat met eenrichtingsverkeer de verkeerde kant op doorrijd.
- Omdat de automobilisten naar me toeteren als ik met de fiets op de stoep rijd omdat er op de weg geen plaats is, en ze dan bij het afslaan op me moeten wachten.
- Omdat de voetgangers niet verwachten dat er fietsverkeer is en zonder op of om te kijken de straat oversteken, op het gehoor.
- Omdat de buurman naar mij schreeuwt als ik een vuilniszak in zijn vuilnisbak doe als de mijne vol is.
- Omdat mijn ex mijn zoon zodanig gehersenspoeld heeft, dat hij nu zelf denkt dat het beter is wanneer we elkaar niet zo vaak zien en op vakantie niet naar het buitenland gaan.
- Omdat de buren hun kinderen opjutten tegen onze katten.
- Omdat alles hier altijd precies volgens de regels moet gaan.
- Omdat niemand hier iets negatiefs durft te zeggen tegen zijn baas, er echter achter diens rug om des te meer kwaad gesproken wordt.
- Omdat de algemene teneur hier zo door en door pessimistisch is. Iedereen is van mening dat het slecht gaat en dat het nog slechter wordt.
- Omdat er vaak gezegd wordt 'Das kann ja so nicht weiter gehen', zonder dat de spreker er ook maar aan denkt of hij zelf misschien iets kan bijdragen.
- Omdat niemand van mening is dat hij meer zou kunnen doen als precies dat waarvoor hij verantwoordelijk is. En dat ik dat dan zelf ook niet kan doen, omdat ik dan het werk van iedereen krijg toegeschoven.
- Omdat de vrouwen hier niet zo knap zijn als in Nederland (behalve de mijne dan).
- Omdat het als cabarettist bon ton is buitenlanders met een zwaar accent neer te zetten en dat dat dan grappig is.
- Omdat de televisiereclame hier zoveel slechter is dan in Nederland.
- Omdat er minder grappige programma's zijn op de televisie dan in Nederland (Wendy van Dijk, Raymann is laat, Paul de Leeuw, enfin, ik ben niet meer zo op de hoogte).
- Omdat de humor hier anders is. Als ik tegen mijn schoonmoeder zeg 'Laat je wel die oorbellen hier hangen', dan denkt ze dat ik het serieus bedoel.
- Omdat de bureaucratie hier nog twee graadjes erger is dan in Nederland. Ondertussen heb ik deze ervaring met belastingaangiftes, aanvragen voor studiefinanciering, en pensioenregelingen.
- Omdat je hier zo verdomde slecht kunt windsurfen.


Later zal ik iets vertellen over de voordelen. Ik weet niet of die lijst net zo lang wordt.

Sex met een naakte Hollandse vrek tijdens de Mexicaanse griep-epidemie

Na ruime beraadslaging en het aandachtig afwegen van alle reakties op het voorgaande bericht ben ik tot de conclusie gekomen dat dit de beste titel is voor het volgende stukje.

Je kunt je natuurlijk afvragen wat het verband is tussen een naakte Hollandse vrek die sex heeft, en de Mexicaanse griep. Heb geduld, ik zal het jullie uitleggen. Dat zit zo:

Gaat een gierige Hollander naar de rosse buurt in Amsterdam, omdat hij al zo lang alleen is. Hij heeft behoefte aan een vriendelijk woord, wat warmte -ook al is die gespeeld-, en hij moet nodig van bil. Nadat hij enige dames achter de ramen heeft bekeken, maakt hij een keuze bij een aantrekkelijk exemplaar en klopt aan. "Hoe gaat dat precies?". De dame legt hem uit hoe het gaat noemt dan haar prijs: 100 euro. "Oh," zegt de man "dat is te duur voor mij, ik heb niet zoveel geld". "Welnu, daar is wel een mouw aan te passen. Als U drie huizen verder loopt, daar zit mijn vriendin. Die kan ik van harte aanbevelen, en bij haar kost het maar 50 euro. Bovendien krijgt U daar ook nog een drankje." "Dat klinkt goed" zegt de man, "en waarom is het daar goedkoper?". De vrouw antwoordt "Mijn vriendin heeft geen clitoris". De man haalt zijn schouders op, bedankt de dame voor de informatie en gaat naar de aangewezen vriendin. Als ze het eens zijn over de prijs, zegt deze hem "Voordat we beginnen, moet ik U nog wel iets zeggen: ik heb geen clitoris." Waarop de man goedmoedig zegt "Dat is toch geen probleem, doe mij dan maar een Jägermeister".

Deze mop heb ik vorige week gehoord bij mijn reunie van de lagere school, op het moment dat de hysterie over de Mexicaanse griep tegen zijn hoogtepunt liep.

Schaam je!

Ik heb het tegen jou, jij die dit blog leest. Vorige week plaatste ik een stukje over de ruzie tussen twee mensen, met de uitnodiging om ter plekke stoom af te blazen. Op de dag daarna gaf mijn teller een record-aantal bezoekers (175) aan. Ongeveer drie keer zoveel als normaal. Het vorige record was een stukje over Obama. Ik schreef toen ongeveer twee weken voor de verkiezing dat hij al gewonnen had.

Dit is het voor mij persoonlijk het meest concrete bewijs dat het bij het verkopen niet aankomt op kwaliteit, maar op iets anders. Dat andere was in dit geval sensatiezucht, ramptoerisme. Als ik een stukje schrijf waar ik veel moeite voor doe over elektromagnetische straling, of een stukje proza waarbij ik erg op de vorm let, dan wordt dat wel gewaardeerd, maar het trekt niet meer bezoekers.

Als ik daarentegen over ruzie schrijf, of over iets dat sowieso al in de algemene belangstelling staat (Obama, of God bewaar me, de Mexicaanse griep), of over iets dat veel GEVOELENS aanspreekt, dan komen jullie in scharen.

Het zij zo. Scott Adams zei het laatst zo: "Een kunstenaar maakt iets dat hij zelf mooi vind, en dan hoopt hij dat het publiek ook enthousiast is. Ik (Scott Adams) kijk wat het publiek leuk vindt, en dan maak ik dat. Dat is een van de redenen dat ik succes heb." Volgens die opvatting ben ik een kunstenaar.

Je kunt natuurlijk ook zo redeneren: Een kunstenaar die zoveel dingen beheerst, dat hij moeiteloos dat kan maken wat het publiek graag wil zien, is een goede kunstenaar. Hij kiest uit zijn grote repertoire slechts dat wat goed aankomt. Maar de praktijk toont wel aan dat deze visie, als is hij redelijk genunanceerd, toch te simpel is. Veel zaken die goed verkopen hebben absoluut geen niveau, veel zaken van hoog niveau verkopen absoluut niet.

Ik sluit dit stukje af zonder conclusie. Je kunt volgens mij geen eenduidige conclusie trekken. Of wel soms?

[Update 12 november. Hier nog een plaatje om het aanschouwlijk te maken:]

Mooie dag

Vandaag is een mooie dag. De door Obama gepropageerde hervorming van het gezondheidsstelsel in de USA heeft de eerste belangrijke horde genomen. Het voorstel is door het huis van afgevaardigden goedgekeurd.

Gordon Brown heeft voorgesteld een soort Tobin-Tax in te voeren. Angela Merkel heeft ook al eens geopperd dat dat een goed idee is. Een Tobin-Tax is een internationale belasting op financiele transacties. Brown stelt ook voor het geld als verzekering te gebruiken voor toekomstige financiele crises.

Het is mooi weer.

Gisteren had ik een reunie van mijn lagere school, en die heb ik goed doorstaan.
Ik wens iedereen net zo'n mooie zondag als ik.

In de arena: pb vs. nm

De bel luidt voor de vierde ronde. In de ene hoek staat pb (afkorting voor persoonlijke Betsy). Pb is lichamelijk al enigszins aangeslagen, maar dat speelt voor dit gevecht geen grote rol. Hier draait alles om woorden. In de andere hoek staat Nm (afkorting voor Naakte Molrat), de bij het publiek populaire blogster, ze ziet er topfit uit. Er wordt gefluisterd dat zij net een lichte depressie achter de rug heeft, maar op deze geruchten willen we hier niet verder ingaan.

Een korte samenvatting van de eerste drie ronden. De eerste ronde speelde zich grotendeels zonder publiek af, en we hebben dan ook geen informatie uit de eerste hand. We hebben slechts de beschikking over berichten die beide contrahenten naderhand spaarzaam verstrooid hebben. De huidige kemphanen moeten bevriend geweest zijn, en toen steeds diepere meningsverschillen gehad hebben. Wat precies de aanleiding was, weten we niet. Er zijn verschillende mogelijkheden, waarschijnlijk is er meer dan een oorzaak.

De tweede ronde speelde zich af met publiek, op het blog van nm. Klaagzangen over oneerlijke behandelingen gingen over en weer. Lange tirades waarin de misdragingen van de ander geanalyseerd werden, jammer genoeg zonder de concrete onderwerpen te noemen. De omstanders wendden verbaasd het hoofd, om te zien waar al dat gekrakeel vandaan kwam. Natuurlijk was er belangstelling, maar gaandeweg liepen er ook mensen weg, met een zwaar gevoel van plaatsvervangende schaamte onder de leden. Ander mensen kampten met een onbevredigde nieuwsgierigheid. Deze ronde eindigde met een officieuze contact-stop. Nm en pb waren het erover eens dat ze niet meer met elkaar wilden verkeren, noch in het echte leven, noch in het virtuele.

De derde ronde kwam sluipend op gang. Eerst had ik niets in de gaten, toen pb bij mij op bezoek kwam. Daar pb niet meer bij nm verkeerdde, was het niet meer dan normaal dat zij op een ander blog onderdak zocht. Pb laat graag haar deskundige stem horen over van alles en nog wat, en hier vond zij een nieuw forum. De perikelen met nm lieten pb blijkbaar niet helemaal los, en in een paar uitingen schemerde haar onvrede met haar ex-vriendin door. Nm had dit onmiddelijk in de gaten en kon de onweerstaanbare impuls niet bedwingen om van repliek te dienen. De woordenwisselingen breidden zich als een inktvlek uit op een aangrenzend blog met de naam 'Reakties op Oud Zeikwijf'.

Met deze post luid ik officieel het begin in van de vierde ronde. Bij wijze van uitzondering mogen jullie in de reakties op dit bericht over elkaar zeggen wat je wilt. Daaraan stel ik, als beheerder van mijn eigen blog, de volgende voorwaardes:
- het moet entertainend of informatief zijn voor de toehoorders
- er hoeft geen rekening gehouden te worden met gekwetste gevoelens
- scheldwoorden zijn verboden
- geen persoonlijke geheimen van de tegenstander verraden zonder diens toestemming
- geen Godwins
De toehoorders zijn van harte welkom om zich ertegenaan te bemoeien.

Jullie kunnen je hier naar hartelust uitleven in de modderslacht. Maar daarna wil ik er niets meer over horen. Wie zich na deze post nog een keer schuldig maakt wordt weggejorist, ook al was het nog zo'n mooi commentaar.

*** slaat op de gong en duikt snel weg ***

Ook dat nog

Ik moet weer even schelden op mijn ex. Ik heb officieel toestemming nodig van haar om met mijn zoon naar het buitenland op vakantie te gaan. Die toestemming weigert ze. De reden die ze opgeeft is dat ze me niet vertrouwt omdat ik me zo slecht gedragen heb. Dit slechte gedrag bestond eruit dat ik het er niet mee eens was dat ze voor een ander bezoek geen toestemming gaf. Een doordeweeks bezoek van mij aan mijn zoon. Ben ik nou gek of zij?

Zij manipuleert mijn zoon zodanig, dat als ik hem vraag of we een afspraak maken voor een doordeweekse dag (op het moment mogen we elkaar maar een weekend zien in veertien dagen), dan zegt hij ja. Een paar dagen later, nadat hij met zijn moeder erover gesproken heeft, zegt hij dat hij niet meer wil. En beweert bij hoog en bij laag dat dat zijn eigen beslissing is. Dat laatste is cruciaal, omdat wij ons namelijk moeten richten naar de wensen van het kind

Ik probeer al de hele dag een afspraak te krijgen met het Jugendamt, maar die hebben het zo druk dat ik ze niet aan de lijn krijg. Als ik daar niets bereik, dan stap ik naar een advocaat. Ik ben het zo spuug- en spuugzat, dat achterbakse wraakzuchtige egoistische leugenachtige chanterende gedrag. Es reicht. Schluß mit lustig. Ik ga met scherp schieten. Figuurlijk.

Verhaal, aflevering 8 (slot)

Het hele verhaal vind je hier


                     ---//---

Een paar dagen lang kon Diederick op dit gevoel teren, maar helemaal tevreden was hij niet. Hij had weliswaar een punt gescoord, maar het was nog geen gelijk spel, meneer X had nog steeds een voorsprong. Om deze in te halen, moest Diederick zijn oorspronkelijke plan verder vervolgen, zijn eerste punt was eigenlijk een toevalstreffer, een fluke.

En dus zat Diederick een week later om half zeven 's ochtends vroeg te wachten in zijn auto, een eindje verderop in de straat waar meneer X parkeerde. Hij hield hem onopvallend in de gaten. Op precies hetzelfde tijdstip als de vorige week was meneer X aangekomen, zijn vrouw was weer uitgestapt, en nu zat hij zijn krantje te lezen. Meneer X was al wat ouder, een jaar of zestig schatte Diederick. Zijn gedachten dwaalden af. Het feit dat de vrouw blijkbaar het inkomen verzorgde, en dat meneer X als haar chauffeer fungeerde, knaagde vast aan zijn zelfwaarde. Waarschijnlijk een reden waarom hij deze zelfwaarde bij zijn eerste confrontatie met Diederick zo fanatiek verdedigd had. Diederick bespeurde een vlaag van medelijden, maar snel riep hij zichzelf tot de orde. Denk aan de kras, de verf, het rauwe ei, en bovenal denk aan de manier waarop hij je klem heeft gereden en toen ook nog deed alsof hij gelijk had! Het is nu niet het moment om zwak te worden. Diederick rechtte zijn rug. Om tien voor zeven verliet meneer X zijn auto en stapte het kantoorgebouw binnen.

Na ongeveer tien minuten waarin niets gebeurdde, stapte Diederick uit en liep langs de auto, om hem nog eens goed te bekijken. Hij keek naar de plek waar zijn vuist 6 weken geleden op de rand van de motorkap moest zijn geland, en zette een verbaasd gezicht op. Hij had de hele tijd getwijfeld of hij werkelijk een schade van 1500 Euro had kunnen veroorzaken, en of meneer X niet een beetje had gemanipuleerd samen met de taxateur, maar nu verdwenen zijn twijfels. De motorkap met daarin een deuk deed hem nog het meeste denken aan een beddelaken, waar iemand met een zwaai een boek op heeft laten vallen. Hij moest denken aan de uitleg van Albert Einstein over de relativiteitstheorie. Daarin werd de ruimte voorgesteld als een laken, en deze ruimte wordt door de zwaartekracht net zo vervormd als een laken door een bowlingbal. De motorkap leek precies op het vervormde laken. Het was een enorme deuk! Niet erg diep, maar wel mooi breed, zo'n twintig centimeter. Een kunstwerk. Snel maakte hij rechtsomkeerts en stapte terug in zijn eigen auto.

Meneer en mevrouw X kwamen samen uit het gebouw en reden weg, Diederick volgde ze op een afstand. Hij had nog nooit een auto gevolgd, en was voortdurend bang dat ze hem in de gaten zouden krijgen, dan wel dat hij ze kwijt zou raken. Na een rit door de halve stad stopte de auto bij een apotheek. Diederick moest snel ergens in de buurt een plekje vinden zonder op te vallen. Hij bedacht dat het nog beter zou zijn een blokje om te rijden en zo de andere auto van achteren te benaderen. Toen hij dat gedaan had, bleek de auto al weg te zijn. Snel reed hij in de richting waarvan hij vermoedde dat ze waren gegaan, maar tevergeefs. Verdomme, hij was ze kwijt!

Drie weken later werd de zaak geseponeerd, zonder verder commentaar. Blijkbaar waren er geen getuigen gevonden. Uitspraak stond tegen uitspraak; een zaak die niet gewonnen kan worden. Diederick telde de punten van beide partijen bij elkaar op, hield rekening met de grootte van de deuk, en het feit dat meneer X die nu zelf moest betalen. Hij vond dat je nu achteraf toch wel van gelijk spel kon spreken. Misschien zelfs wel van een voordeel. Of dit het einde is van het verhaal? Diederick parkeerde zijn auto voor het eerst sinds twee maanden weer voor de deur en dacht over deze vraag na. We zullen zien.

Inzicht

Er is geen schepper met een plan. Er is geen plan. Er is geen lot, geen beschikking, geen noodlot. Er is alleen toeval. De wereld is een grote chaos, en bestaat uit mensen en dieren die niet intrinsiek goed zijn en ook niet intrinsiek slecht.

Er is ook goede wil. Als we willen. Als we willen kunnen we zelf een plan maken. Maar zover zijn we nog niet. Er is nog geen evenwicht tussen zelfzuchtigheid en sociaal gedrag. We zwalken van het ene uiterste naar het andere, heen en weer. Een groot 'goed' plan kunnen we dus nog niet maken. Obama was te vroeg. Sorry, but we can't. Tot het zover is, moeten we het doen met kleine plannetjes.

Misschien is dat de oplossing. Niet groot te denken, alleen maar kleine plannetjes. Als ik naar mezelf kijk, zie ik zelfs daar al genoeg problemen.

Even schrikken

Opgewonden stemmen in de logeerkamer van mijn vriendin en haar dochter. Soms denk je dat je in Duitsland dichter bij de natuur bent dan in Nederland. Hij zit er nog steeds. Gelukkig aan de buitenkant van het raam, waar hij zich tegoed doet aan een zwerm lieveheersbeestjes.

Verhaal, aflevering 7

Hier is een extra lange zondags-aflevering. Veel plezier. Für Neu-Einsteiger: alle afleveringen vind je hier verzameld.

                                                    ---//---

Een plan was nodig. Het eerste waar hij voor moest zorgen was dat zijn auto geen verdere beschadigingen opliep. Meneer X wist ongeveer waar hij woonde en waar de auto te vinden was, dus daarvoor was maar een oplossing, namelijk de auto ergens anders te parkeren. En wel zo ver weg, dat hij ook met een uitgebreide zoektocht te voet niet te vinden was. De eenvoudigste manier was om de auto voortaan direkt op de carpool-parkeerplaats te parkeren, een paar kilometer verderop, en daar iedere dag met de fiets naartoe te rijden. Hij reed sowieso al met de fiets daarnaartoe als hij zelf niet hoefde te rijden, dus dat was geen grote verandering. Bovendien deed hij zo nog meer voor zijn gezondheid, en zo rationaliseerde zich Diederick over dit ongemak heen.

Om zich te kunnen wreken op meneer X, moest hij hem eerst bespioneren. Hij moest te weten komen waar hij woonde, hoe hij heette, waar hij zijn auto parkeerde, zodat hij het hem op een passende manier betaald kon zetten. Wat de volgende stappen zouden zijn wist hij nu nog niet precies, en dat hoefde hij ook nog niet te weten, het belangrijkste was om nu eerst meer te weten te komen over zijn contrahent. Tot nog wist hij niet meer dan dat deze op een doordeweekse dag samen met zijn vrouw om vijf voor zeven 's morgens door zijn straat was gereden. Waarschijnlijk kwam hij dagelijks door deze buurt, zo had hij de mogelijkheid gehad om Diedericks' auto onder handen te nemen.

Het eerste plan zag er alsvolgt uit: Om zeker te zijn dat hij hem niet zou ontkomen, zou hij extra vroeg opstaan, met de fiets zijn auto ophalen, de auto weer voor de deur parkeren, en in de auto meneer X opwachten. Er bestond een kleine kans dat meneer X zich weer aan zijn auto zou willen vergrijpen, in dat geval kon hij hem op heterdaad betrappen. Daar hij nu uit ervaring wist dat een getuigenbericht van hem alleen niet genoeg zou zijn, zou hij zijn fototoestel meenemen. En om op alles voorbereid te zijn, je wist maar nooit, zou hij ook een groter ijzeren steeksleutel meenemen om zich te kunnen verdedigen. In ieder geval zou meneer X waarschijnlijk door de straat rijden, en Diederick zou hem kunnen volgen, om er zo achter te komen waar hij woonde of werkte.

Hij koos een doordeweekse dag uit waarop hij niet hoefde te werken, zodat hij meer tijd had. Om kwart over vijf stond hij op, liet zijn plannetje nog eens door zijn hoofd gaan om eventuele fouten te ontdekken, en stapte op zijn fiets. De benodigdheden had hij in een plastic zak onopvallend bij zich. Nog moe en een beetje slaapdronken wachtte hij voor het stoplicht bij het grote kruispunt met de stadsring, en keek verveeld naar de voorbijrijdende auto's. Het was kwart voor zes, om deze tijd waren er dat nog niet zoveel. Een auto trok zijn aandacht. Diederick kon zijn ogen niet geloven. Vijf volle seconden staarde hij naar de auto van meneer X die hem op het kruispunt van links tegemoet kwam en voorbijreed. Geen twijfel mogelijk. Het kenteken paste. Zijn vrouw zat weer naast hem. Zo vroeg al?

Diederick was even uit het veld geslagen. Wat nu? Als hij nu verder fietste om zijn auto te halen, dan liep hij gevaar dat hij meneer X kwijtraakte, en de hele aktie nog eens zou moeten herhalen. Na ongeveer een halve minuut erover nagedacht te hebben, keerde hij om en fietste zo snel mogelijk terug naar huis. Met de auto moest je een behoorlijke omweg rijden, dus de kans was groot dat hij met de fiets eerder aan zou komen in zijn straat dan meneer X. Wat hij zou doen als hij hem zou ontdekken wist hij niet, hij handelde nu op instinct.

Enigszins buiten adem kwam hij aan, maar de auto was in geen velden of wegen te bekennen. Diederick dacht koortsachtig na. Dat meneer X hier doordeweeks 's ochtends vroeg met de auto kwam, betekende dat hij op weg was naar zijn werk. Hij of zijn vrouw. Dat betekende ook, dat hij hier ergens in de buurt moest werken. De straat waar Diederick woonde was namelijk diep in de binnenstad, en werd als zodanig weinig gebruikt voor doorgangsverkeer. Hij begon langzaam alle straten in de buurt te doorkruisen op de fiets, en speurde naar de auto van meneer X. Natuurlijk kon het zijn dat deze ondertussen ergens in een parkeergarage stond waar Diederick hem niet kon vinden, maar iets beters schoot hem niet te binnen.

Zo was hij ongeveer een kwartier bezig, toen zijn hart opeens een slag oversloeg. Bingo! Heel opvallend zat meneer X in zijn auto de krant te lezen. De auto stond voor de ingang van een klein kantoorgebouw, precies onder het felle licht van een lantaarnpaal. Diederick fietste aan hem voorbij en richtte een verstolen blik naar binnen. Meneer X had niets in de gaten, en was verdiept in zijn Telegraaf. Diederick fietste de hoek om, stapte af en dacht na. Wat had dit te betekenen? Ging meneer X extra vroeg naar zijn werk, op zoek naar Diedericks' auto, om dan de rest van de tijd te wachten tot hij moest beginnen? Of had hij zijn vrouw weggebracht en wachtte nu tot zij klaar was? Misschien was de vrouw schoonmaakster en moest overal maar een uurtje werken. Als dat zo was, dan kon het nog lang duren voordat Diederick erachter kwam waar meneer X woonde. Ook de mogelijkheid om meneer X' auto onder handen te nemen terwijl die op zijn werk was, bleek nu niet meer te realiseren.

Onzeker wat hij nu moest doen, fietste Diederick langzaam door de woonwijk. Met tussenpozen van 5 minuten fietste hij nog twee keer langs de auto, de situatie veranderde zich niet. Hij besloot de zaak eerst even te laten rusten, en ging bij de bakker naar binnen, waar hij koffie met een broodje bestelde en de zaak voor de zoveelste keer door zijn hoofd liet malen. Na een half uur stond hij op, betaalde en verliet de zaak. Zijn nieuwsgierigheid overmandde hem, en - deze keer te voet - sloeg hij nog een keer de straat in waar hij de auto had zien staan. De auto stond er nog steeds. Diederick naderde de auto van achteren. Hij wilde in het voorbij gaan op het raam bonzen en proberen meneer X angst aan te jagen met de woorden „Ik weet waar je werkt, ik hou je in de gaten“, of woorden van die strekking. Hij was de auto tot op ongeveer vijf meter genaderd, toen hij merkte dat meneer X niet in de auto zat! Dit plannetje, dat sowieso al niet al te sterk was, zou nu dus ook in duigen vallen. Diedericks handen verkrampten in zijn broekzakken, alwaar hij zijn sleutelbos bemerkte. Hij haalde de sleutels uit zijn zak. Schichtig keek hij om zich heen. Niemand te zien. Toen hij direkt langs de auto liep, zette hij zijn autosleutel met de punt op de lak van de deur, drukte stevig aan, en liep langzaam verder. De sleutel veroorzaakte een onverwacht hard krassend geluid, dat zich weerkaatste tussen de huizen in de donkere, lege straat. De huizen leken hem verwijtend aan te kijken. Het geluid leek steeds luider te worden, alsof het nog eens versterkt werd door de echos. Diederick keek zenuwachtig om zich heen. Als er nu iemand voorbijkwam, dan zou hij zich snel uit de voeten moeten maken. Er gebeurde niets. Diederick liep onbemerkt verder en stak zijn sleutels terug in zijn zak. Zijn zenuwen werden langzaam verdrongen door een weldadig gevoel, dat zich in hem uitbreidde. Zijn lichaam ontspande zich vanuit zijn buik in de richting van zijn ledematen. Hij haalde diep adem. Een punt voor Diederick, dacht hij.

Een leukigheidje tussendoor

see more Lolcats and funny pictures

Verhaal, aflevering 6

Heb geduld. Soms moeten de achtergronden belicht worden, voordat het eigenlijke verhaal op gang komt. In deze aflevering is het zover. Hier vind je de overige afleveringen.

                                      ---//---


Verschillende mogelijkheden verschenen voor zijn geestesoog:
1 Het formulier alleen maar invullen met persoonlijke gegevens, zonder überhaupt een uitspraak te doen over het voorval. Dat hoefde hij namelijk als beschuldigde niet. En dan eerst maar afwachten wat er verder gebeurt.
2 Akkoord gaan met het voorstel om de aanklacht te laten intrekken tegen een geldboete. Dat stond voor de verzekering gelijk met een schuldbekentenis, en dus moest hij dan zeker de schadevergoeding van 1500 Euro betalen. Op zich gaf het hem een zekere voldoening deze schade veroorzaakt te hebben met een enkele slag. Deze strategie had het voordeel dat hij het snelste overal vanaf was en geen zenuwen en energie aan een slepende zaak zou moeten spenderen.
3 Alles glashard ontkennen. Per slot van rekening had hij hier te maken met een eigenwijze, zelfingenomen, onuitstaanbare, burgerlijke hufter die hem had geprovoceerd. Als Diederick daarmee weg kwam, dan was de schade de verdiende loon voor meneer X. Het risico daarbij was dat hij niet wist of er misschien getuigen geweest waren. Dan zou hij na een slopende rechtszaak toch nog de schade moeten betalen, plus de eventuele proceskosten. Dat kon nog een dure grap worden.

Hoewel Diederick zich erop roemde een scherp verstand te bezitten, kon hij toch de gevolgen van de verschillende mogelijkheden niet overzien en besloot professionele hulp te roepen in de vorm van een bevriende advocaat. Een goede zet. De advocaat, een oude kennis uit zijn studententijd, schreef snel een brief naar de politie waarin hij uiteenzette de belangen van Diederick te behartigen en inzage in het dossier verlangde, zodat hij de beschuldiging kon onderzoeken. Als prive-persoon kon Diederick namelijk het dossier niet krijgen. "Zolang als ik je vertegenwoordig, houd jij je mond en schrijft absoluut niets aan de politie. Alles loopt nu via mij.", drukte zijn advocaat hem op het hart. Zo gezegd zo gedaan. Diederick voelde zich al wat meer op zijn gemak, hij had nu niet meer het gevoel met lege handen ten strijde te trekken. Het dossier van de politie liet op zich wachten, de politie had het onderzoek nog niet afgesloten.

Diederick wiegde zich al langzaam in zekerheid, totdat hij twee weken later ontdekte dat zijn auto was ondergespoten met een verf-spuitbus. Godverdomme, lelijke dikke blauwe strepen over de ruiten en de deuren! Een snelle blik leerde dat de andere auto's naast de zijne niet onder handen waren genomen, dit was dus een gerichte aanval! Theoretisch kon het natuurlijk toeval zijn, maar de kans dat meneer X hier aan het werk was geweest, schatte Diederick toch wel boven de 50 procent in. Bij de aangifte leerde Diederick dat hij niet zomaar iemand kon beschuldigen zonder iets gezien te hebben, dat stond gelijk aan laster. Tegen zijn verwachting in kon de verf nog goed verwijderd worden in de garage, zodat Diederick het voorval in de geheugen-lade met het opschrift "Kan gebeuren, risico van het vak" opsloeg. Misschien moest meneer X zijn woede bekoelen, en had dat nu gedaan. Zand erover.

Niet dus. Een week later vond Diederick zijn geliefde auto besmeurd met een rauw ei. Niet te geloven, en weer was zijn auto de enige. Diederick moest er eigenlijk een beetje om lachen. Blijkbaar was meneer X wel heel erg bezig met de zaak, en sloop 's nachts in de rondte om zich te wreken. Diederick besloot van de gelegenheid gebruik te maken om de auto naar de wasserij te brengen en hem meteen grondig van binnen en van buiten te poetsen.

Dat had hij misschien beter niet kunnen doen. De nog steeds onbeschadigde auto van Diederick, die nu ook nog stond te glimmen in het zonlicht, moest wel een doorn in het oog zijn van meneer X. Hoe anders was het te verklaren dat weer een week later een gemene diepe kras in de zijdeur was verschenen?

Diederick's nekharen gingen overeind staan. Dit was niet leuk meer. Nu is het genoeg, dacht hij. Als je het zo wilt spelen, dan doe ik mee. Op een vreemde manier speelde zijn zenuwen hem nu geen parten meer. In tegenstelling tot de brieven van de politie was dit een strijd met open vizier, hier had hij wel een paar ideen hoe hij zich moest verdedigen.

Een vroeg gesprek

Het is kwart over zes 's ochtends en de wekker is net gegaan. We liggen nog in bed.

Ik: "Ik ben al anderhalf uur wakker, vannacht liep die kat weer te bleren, en toen ben ik niet meer in slaap gevallen."
Zij: "Hoe kan dat nou? Ze zijn allebei stil nu en liggen rustig te slapen".
Ik: "Zo is Tintin (de kat die altijd blert omdat hij naar buiten wil), hij wordt midden in de nacht wakker, zet een keel op, en dan gaat ie weer liggen en valt prompt in slaap".
Zij: "Oooh, is hij niet lief? Ik sta meteen op en ga even met hem knuffelen".
Ik zucht.

Verhaal, aflevering 5.

Voor de vorige afleveringen, kijk in het lijstje met onderwerpen rechts van dit blog bij "verhaal", daar staan alle afleveringen verzameld.


                                               ----//----


De traditie wil dat de lezer in een verhaal iets te weten komt over de hoofdpersoon. Ik moet toegeven dat het in dit verhaal daaraan schort. Onze hoofdpersoon heeft nog niet eens een naam! Mij persoonlijk storen onnodige details zeer in verhalen, en daarom krijgt u die van mij ook niet te horen. Waar werkt hij, is hij gelukkig getrouwd, had hij een gelukkige jeugd, is hij lid van verenigingen, doet hij aan sport, ALLES UNWICHTIG! Een klein compromis wil ik maken, omdat deze kleinigheid het werk voor mijzelf makkelijker maakt. Ik zal de hoofdpersoon een naam geven. De naam moet bij het karakter passen. Het karakter is zo dat onze hoofdpersoon niet helemaal met zichzelf en de wereld in het reine is. Hij is enigszins naief maar ook pedant, en soms verliest hij zijn zelfbeheersing. Ik noem hem Diederick.

De daaropvolgende dagen gingen voor Diederick zonder noemenswaardige incidenten voorbij. Hij had zijn vrouw van het voorval verteld en samen hadden ze zich lekker geergerd over de koppigheid van sommige mensen. "Als je dus een dezer dagen een brief van de politie in de bus vindt, dan weet je waar het over gaat", schertste hij. Drie dagen later was het geen scherts meer, toen zijn vrouw hem bij thuiskomst de nog ongeopende brief van de politie overhandigde. Meteen schakelde zijn lichaam weer in alarmtoestand, en met licht tintelende handen opende hij de brief.

Het was een proces-verbaal, met daarin de aanklacht tegen Diederick, dat hij de betreffende auto had beschadigd. "Waarom heeft U op 5 januari op de auto met het kenteken xx-xx-xx geslagen en een schade van 1500 Euro veroorzaakt?", stond als vraag onderaan de brief. Bijgevoegd was een formulier met - heel gebruikersvriendelijk - een paar multiple choice antwoorden die hij mocht aankruisen. Een van de antwoorden luidde: "Ik ga ermee akkoord dat de aanklacht wordt ingetrokken tegen betaling van een boete". Daar schuilde waarschijnlijk een addertje onder het gras. Het klonk op het eerste gezicht aantrekkelijk, geen aanklacht betekent ook geen proces en geen vervolging. Maar daarmee bekende hij wel schuld en zette de deur open voor schadevergoedingen van meneer X. (Net zoals we Diederick gedoopt hebben, is het ook handig zijn tegenstander een naam te geven. Daar Diederick diens naam echter nog niet kent, noemen we hem zolang meneer X.). Diederick krabde zich op zijn achterhoofd.

xkdc - Een Webcomic

Een beetje reclame voor mijn favoriete webcomic. Ik was zo vrij de teksten te vertalen.

Mijn blog is te smal om het plaatje fatsoenlijk te laten zien. Als je erop klikt, dan krijg je het normale formaat.

Vind je het leuk? Hier vind je nog veel meer.

Sturmfreie Bude

Deze week had ik sturmfreie Bude. Het rijk voor mezelf. Mijn lief (wat een mooi Belgisch woord) is samen met dochter een week op vakantie in de Toscane, in Florence om precies te zijn. Waarom ik niet mee ben gegaan? Ik kan er niet tegen langer dan een middag door de stad te slenteren. Ik word dan lichamelijk onpasselijk. Je kan dat aanstellerij noemen, ik spreek liever over psychosomatisch. Als ik zes mooie oude gebouwen heb gezien, dan vind ik het genoeg. En dan wil ik lekker koffie drinken, met gebak. Of naar het strand, of wandelen, of in ieder geval iets doen. Bovendien zijn we dit voorjaar al een keer in de Toscane geweest, in een huisje in de bergen.

En wat doe je dan als je ook nog eens een driedaags weekend hebt? Behalve te laat naar bed gaan, te lang achter de computer zitten en teveel tv kijken heb ik zowaar nog iets nuttigs gedaan: de oude fiets van mijn lief gerepareerd zodat we nu een extra fiets hebben voor de logees, en een keer heb ik zelfs het hele huis gestofzuigd en het parket gedaan. Dit om mijn reputatie als niet aan het rollenpatroon vasthoudende man hoog te houden. Je weet wel, een man doet wel een iets in het huishouden, maar dan wil hij het weten ook.

Morgen komt ze terug. Dan is het huis niet meer zo leeg. Met de katten kan ik toch niet zulke boeiende gesprekken voeren.

Verhaal, aflevering 4

Voor de vorige afleveringen, kijk in het lijstje met onderwerpen rechts van dit blog bij "verhaal", daar staan alle afleveringen verzameld.


                                               ----//----

Nu de opwinding langzaam aan het zakken was en de nevel-flarden in zijn geest optrokken, werd de herinnering duidelijker: hij had inderdaad met volle kracht zijn frustratie losgelaten op de motorkap van de auto. Dit besef maakte een lawine aan andere gedachtes los. Had hij de auto daarbij beschadigd en zo ja, hoe erg? De man had zijn telefoon al getrokken toen hij aan hem voorbijreed, had hij de politie laten komen? Had hij zijn kenteken opgenomen? Waren er getuigen geweest? Hoe strafbaar is het om iemands auto te beschadigen? Wordt iets dergelijks in je strafblad genoteerd? Krijg je moeilijkheden met sollicitaties als je in je strafblad hebt staan dat je materiële schade hebt veroorzaakt?

Gisteren had hij zich nog enigszins voldaan gevoeld na zijn behendige uitwijkmanoeuvre over de stoep, maar nu kwamen er alweer twijfels bij hem op. Hij stond op, rekte zich uit en probeerde de gedachtes van zich af te schudden. Het had geen zin om zich nu al zorgen te maken over dingen waarvan hij niet wist of ze überhaupt zouden gebeuren. Hij moest eerst maar gewoon doorgaan met zijn dagelijkse beslommeringen, en als er daadwerkelijk een aanklacht zou komen, dan had hij nog tijd genoeg om zich daar zorgen over te maken.

OK, daar gaat ie weer

Hier is de leukste videoclip die ik in tijden heb gezien.

Opvoeding

Ik fietste laatst op het smalle fietspad in Erfurt, dat uit niet meer bestaat dan een ongeveer 80 cm brede strook van rode tegels die in de stoep verwerkt zijn. In de verte zag ik een schooljongen die mij te voet tegemoet kwam. Een jaar of 13, type baggy trousers, enigszins te dik, en een scheve baseball-cap op het brutale hoofd. Toen hij langs het voetgangersstoplicht kwam, drukte hij snel op de grote knop. En liep toen verder over de stoep. Het was duidelijk dat hij kattekwaad uithaalde en de automobilisten voor niets wilde laten wachten.

Dit soort gedrag moet je in de kiem smoren. Als je het laat gaan omdat het niets voorstelt dan gaat het van kwaad tot erger, en voordat je het weet vallen ze in groepjes oude mensen lastig, overvallen ze de snackbar, of stelen je auto. Met andere woorden, ze hebben geen respekt meer voor ons, de beschaafde volwassenen.

Ik dacht snel na hoe ik mijn burgerplicht zou kunnen vervullen. Een opmerking zou weinig indruk achterlaten, en om nu te stoppen en een gesprek te beginnen, dat was me echt teveel moeite. Dus verlaagde ik me tot zijn niveau, omdat ik wist dat hij daar gevoelig voor zou zijn. Toen ik hem dicht genoeg genaderd was, stak ik mijn hand uit om hem met een tik de baseball-cap van het hoofd te verwijderen. Jammer genoeg was hij blijkbaar in dit soort confrontaties gewiefder dan ik, en met een snelle hoofdbeweging ontweek hij mij.

Volgende keer beter. In ieder geval weet hij nu dat er mensen zijn die proberen om hem op te voeden.

Saaie mensen aan de macht!

De "grote leiders" in de wereld zijn vaak mensen die in hun persoonlijke ontwikkeling stil zijn blijven staan in het stadium waarin ze zichzelf als het middelpunt van het universum beschouwen. Normale, saaie mensen groeien daaroverheen en beseffen dat ze deel zijn van een collectief dat belangrijker is dan zij.

Oorlogen worden gevoerd omdat een partij zijn macht wil uitbreiden of denkt dat zijn macht in gevaar is. Saaie mensen hebben geen uitgesproken machtsgevoel. Saaie mensen proberen conflicten op een redelijke manier op te lossen.

Avontuurlijke mensen willen veel beleven en brengen daarmee zichzelf en, als ze andere mensen leiden, anderen in gevaar. Saaie mensen niet.

Dus daarom is het in alle opzichten beter als er saaie mensen aan de macht zijn. Niet voor niets is Nederland een land waar de bewoners het meeste tevreden zijn met hun leven in heel Europa.

Verhaal, aflevering 3

Voor de vorige afleveringen, kijk in het lijstje met onderwerpen rechts van dit blog bij "verhaal", daar staan alle afleveringen verzameld.


                                        ----//----


In zoverre was alles goed afgelopen. Maar als die man nu eens zijn kenteken opgenomen had en de politie had gehaald? Zelf was hij gewend om voor kleine akkefietjes niet meteen naar de politie te lopen, een overblijfsel uit zijn jeugd. Vetes worden onderling uitgevochten, alleen slappelingen halen de ouders of de meester erbij, of in dit geval de politie. De meneer in de andere auto had echter niet de indruk gewekt dat hij zich door zulke morele bezwaren zou laten weerhouden. Weer ging hij in gedachten terug naar het strijdgesprek. Ware gebeurtenissen en gewelddadige fantasieen liepen door elkaar in zijn hoofd. Hij had zich voorgesteld dat hij de man door het open raam een vuistslag in het gezicht had gegeven, dat hij hem aan zijn hoofd een stuk door het raam naar buiten had getrokken en met zijn gezicht op de rand van het open raam sloeg, en daarna had hij zich voorgesteld dat hij bij het weglopen met de vuist op de rand van de auto had geslagen. Of had hij dat laatste werkelijk gedaan? Was de opwinding zo hoog opgelopen dat hij de herinnering verdrongen had en zich nu inbeeldde het ingebeeld te hebben? Hij voelde aan zijn hand. Een beetje stijf. Mmmhh.

Reakties op Oud Zeikwijf

Als kleine vingeroefening heb ik een blog gestart waar mensen kunnen reageren op het blog van Oud Zeikwijf.

Oud Zeikwijf is naar eigen zeggen een subsersieve allochtoonse in Amsterdam. Ze schrijft originele stukjes met een eigen mening en heeft haar eigen kijk op de wereld, die ze graag wil delen. Ze heeft alleen geen zin in discussies, en heeft daarom de mogelijkheid om direkt te reageren uitgeschakeld. Daar er wel lezers zijn, en deze op andere plekken al eens gemoneerd hebben dat ze hun ei niet kwijt kunnen, heeft O.Z. zelf geopperd dat ze het O.K. vindt wanneer iemand anders een blog start waar gereageerd kan worden op haar schrijfsels. Welnu, het is zover. Hier kunnen jullie nu allemaal:

             ZEIKEN BIJ OUD ZEIKWIJF             

Where iz the fud? You promised wud be her.

Links Casimir, rechts Tintin.

Wat is er mis met de democratie

En dan nu, waarom de Westerse democratie zo een slechte staatsvorm is. Je kan dat met een gerust hart klagen of zeuren noemen. Ik denk dat onze staatsvorm de beste is van de verschillende vormen die ik ken. Maar dat betekent niet dat zij ideaal is, verre van dat. Socrates wist al te melden dat een democratie niet zo best is, hij vergeleek het met een bont gekleurde deken die er leuk uitziet en waar iedereen aan zijn trekken komt. In zijn ideale staat hebben de filosofen het voor het zeggen, (dat heeft er niets mee te maken dat hij zelf filosoof is...), en daarnaast is er een bevoorrechte klasse van edele strijders of soldaten, die zich het liefst niet met de gewone bevolking vermengen. Zo zie je maar dat wijze mensen hele rare ideeen kunnen hebben.

Ook al is de Westerse democratie het beste wat we op dit moment te bieden hebben, we moeten er toch over nadenken of we haar niet kunnen verbeteren.Om haar te kunnen verbeteren, moeten we eerst zien wat er nog aan markeert, en aan die eerste stap wil ik mijn bescheiden bijdrage leveren.

1 - Een democratie betekent dat iedere stem evenveel waard is. One man one vote. Dat is een slechte zaak. Iemand die gestudeerd heeft over een bepaald onderwerp, of veel persoonlijke ervaring heeft, kan een veel beter oordeel leveren dan een buitenstaander. Als je in een bedrijf een belangrijke beslissing neemt over de financiele toekomst, dan vraag je ook geen advies aan de schoonmaker. Daar de mensen die ergens verstand van hebben altijd in de minderheid zijn, krijg je per definitie een slecht advies wanneer je iedereen laat meestemmen.

2 - Politieke leiders die gekozen willen worden treden op op de televisie. Hoofdzakelijk via dit medium bereiken zij de kiezer. Er worden weliswaar partijprogramma's gepubliceerd, maar zeg eens eerlijk, heb jij er wel eens een gelezen? Een politicus met een innemende persoonlijkheid, die overtuigend overkomt, krijgt de meeste kiezers. Natuurlijk moeten zijn ideeen ook aanslaan, maar zoals we weten kan een geschikte politicus die zo verpakken dat we helemaal niet precies weten wat hij of zij gaat doen wanneer hij aan de macht komt.

(Overigens vind ik de stemwijzers op Internet een mooie ontwikkeling waarbij je heel makkelijk de ideeen van een partij kunt vergelijken met je eigen ideeen, zonder je te laten beinvloeden door de persoonlijkheid van haar leiders. Ik weet niet hoeveel mensen daarvan gebruik maken, en of zij dan ook daadwerkelijk zo stemmen, maar als ik kijk naar de hoeveelheid geld en moeite die in verkiezingscampagnes gestoken wordt, dan lijkt me dat een kleine minderheid.)

3 - Politici worden nooit afgerekend op de beloftes die zij voor de verkiezingen maken. Niet werkelijk, in vorm van geldelijke beloningen en straffen bijvoorbeeld. Theoretisch kunnen ze door de kiezer bestraft worden, maar die is de beloftes na vier jaar allang vergeten, en hij is er sowieso aan gewend dat beloftes niet gehouden worden.

4 - Lobbyisme verziekt de politiek. Lobbyisme is een wijd vertakt netwerk van duidelijke en onduidelijke vertegenwoordigers van belangengroepen. Politici beroepen zich erop dat de lobbyisten de vertegenwoordigers zijn van het volk en dat het belangrijk is met hen contacht te houden, maar in werkelijkheid is een lobby werkzamer naarmate er meer geld achtersteekt. Tegen een organisatie van een groot bedrijf met genoeg geld kan een vereniging van goedwillende vrijwilligers niet op. En zoals we weten zijn grote bedrijven niet altruistisch behalve als ze daartoe gedwongen worden door een regering.

For a moment, freedom

Mijn plannetje om uit te leggen waarom de westerse democratie zo een slechte staatsvorm is, bleef me even in de keel steken toen ik gisteravond in de Kinoclub Hischlagufer de film For a moment, Freedom had gezien.

De film volgt 3 kleine groepen van mensen die uit Iran willen vluchten. Met veel geld belanden ze via allerlei wegen in Turkije. In tegenstelling tot wat ze verwachten, kunnen ze niet meteen doorreizen naar een land van hun keuze, het lijkt er meer op dat de problemen nu pas echt beginnen. Ze krijgen te maken met een bloedzuigende hoteleigenaar, ellenlange rijen voor het UNO-gebouw, keer op keer afwijzingen van de vluchteling-status, verraad, de Iraanse geheime dienst in Turkije, en discriminatie door de Turkse plaatselijke bevolking. De ene doorstaat dit alles met een onverwoestbaar optimisme, de andere ziet zichzelf als de totale mislukkeling omdat het hem niet lukt zijn gezin te helpen, en ziet zich uiteindelijk tot een dramatisch zelfmoord gedwongen.

De film is zo realistisch dat je met een gevoel van totale beklemming aan je stoel gekluisterd wordt. Als toeschouwer heb je voortdurend angst dat er weer iets mis gaat. Ondanks de uitzichtloosheid van de situatie zijn er ook een aantal vrolijke momenten en een aantal zeer ontroerende. Een uitzonderlijke film die ik zeer kan aanbevelen.

Een goede afwisseling nadat ik dit weekend Transformers, revenge of the fallen, en Mulholland drive heb bekeken.

Scheiße

De CDU en de FDP hebben de meerderheid en gaan regeren. Dat komt doordat ik niet mocht stemmen. Dat betekent voor de komende 4 jaar: nog minder belasting voor grote ondernemingen, geen landelijk minimumloon, het verschil tussen arm en rijk groeit verder (wat het de laatste 8 jaar al doet), de vermogensbelasting blijft weg, konservatieve christelijke normen blijven van kracht.

Het enig voordeel: er blijft een vrouw aan de macht, die natuurkunde gestudeerd heeft, uit het Oosten komt, en goed overweg schijnt te kunnen met andere regeringsleiders.

In de slachterij

Toen ik nog bij een Nederlands ingenieursbureau werkte, heb ik ooit meegeholpen een automatische varkensslachtlijn te installeren. Wat ik daar in de slachterij heb gezien, dat wil ik jullie niet onthouden.

Een nieuwe machine die we daar installeerden van de makelij van Stork Machinefabrieken was de verdovingsmachine. Het was iets waar ze nogal trots op waren omdat er niet veel van zulke machines bestaan. In eerste instantie dacht ik dat het een slachtmachine was, maar omdat de dieren niet direkt dood zijn wordt het principe verdoven genoemd.

De machine bestaat uit een soort tunnel waar de varkens net in passen en waar ze aan de ene kant in worden geleid. Na een of twee meter komt er op buikhoogte een lopende band tussen hun linker- en rechterpoten die steeds hoger wordt, zodat ze op een gegeven moment niet meer lopen kunnen maar op hun buik meegenomen worden naar voren. Aan het einde van de tunnel stopt de band even, de kop van het varken steekt nu buiten de tunnel uit en hij kan nog net even om zich heen kijken waar hij terecht is gekomen. Dan zwaaien er met een flinke snelheid twee beugels van onderen en van boven naar de kop van het varken. De beugels zijn van massief staal en hebben elk twee grote kegelvormig punten eraan die in de kop van het varken slaan door de zwaai (of in de hals, dat weet ik niet meer precies). Direkt daarna loopt er een sterke stroomstoot door de beugels en dus ook door het varken, dat daarmee onmiddellijk buiten westen is. Sommige varkens zijn sterker dan andere en hebben nog stuiptrekkingen, maar waarschijnlijk zijn ze werkelijk niet meer bij bewustzijn.

Aan de kant waar de beesten naar deze machine worden gedreven heb ik iets meegemaakt dat me duidelijk maakte dat de mensen die hier werken de varkens niet als levende wezens zien, maar als produkten. Veel varkens willen natuurlijk niet geleid worden, omdat ze gewoon geen zin hebben of omdat ze misschien instinctief angst hebben. Een van de varkens had duidelijk iets aan zijn achterpoot. Het was gebroken of gekneusd, hij zat in een rare scheve houding naast de rij en wilde niet verder lopen. De 'drijver' slaat normaalgesproken met een dunne stok de varkens die niet willen lopen om ze op gang te krijgen. Dat werkte niet bij dit varken omdat het niet goed kon lopen. Daarom schopte de man het beest zolang met zijn rubberen laarzen tot het zich langzaam, luid krijsend en helemaal mank hinkend, in beweging zette. De man vertoonde geen enkel spoor van emotie, hij ergerde zich hooguit en was een beetje boos dat dit varken zijn werk zo moelijk maakte.

Na de verdovingsmachine worden de varkens met een achterpoot aan een andere lopende band gehangen op ongeveer twee meter hoogte, zodat de kop naar beneden hangt. Dan wordt met een groot scherp mes de halsslagader doorgesneden, het bloed loopt er in een grote stroom uit, en op dat moment sterft het dier werkelijk. Sommige dieren vertonen ook hier nog stuiptrekkingen, en dat is een griezelig gezicht. De band is ongeveer 10 meter lang en loopt over een soort bassin waarin het bloed wordt opgevangen. Aan het einde van de dag staat het bloed in deze opvangbak op kniehoogte.

Op een dag was een van de varkens uit de rij voor de verdovingsmachine gevlucht, de slachterij in. Een of twee mensen liepen er achteraan, maar ze konden hem zo snel niet te pakken krijgen. Het was midden op de dag, de bloed-opvangbak was al aardig vol. Het vluchtende varken liep de opvangbak in, en ging liggen in het bloed van zijn soortgenoten. Iets makaberers had ik nog nooit gezien, en heb ik sindsdien ook niet meegemaakt. Waarom het die plek uitzocht, kan ik me niet voorstellen, waarschijnlijk dacht hij dat de mensen hem daarheen niet zouden volgen?

Wanneer de varkens dan dood zijn, worden er nog allerlei andere bewerkingen met ze gedaan. Onder andere wordt de huid eraf gebrand en het karkas wordt in twee helften gesneden. Deze andere bewerkingen staan me niet meer zo goed bij. Waar ik me nog wel aan kan herinneren is een vreselijke stank die ik soms vluchtig rook. Na een tijdje kwam ik erachter dat die uit een andere afdeling kwam, en dat de stank zich verspreidde op het moment dat de deur even open was. Ik deed de deur zelf een keer open om te kijken wat zich daar bevond, maar ik werd op slag zo misselijk van de lucht dat ik bijna moest kotsen, en deed snel de deur weer dicht. Op navraag bleek het de afdeling te zijn waar de ingewanden verwerkt worden. Toen ik een paar weken later in een restaurant een varkenshaasje op mijn bord had, kwam deze lucht weer bij mij boven, en sindsdien kan ik dat niet meer eten.

Het wrange aan dit verhaal is dat het hele slachtproces niet eens zo erg is voor het varken, het duurt alles bij elkaar een paar minuten. Veel erger is het leven dat ze daarvoor geleefd hebben, dat ze bijvoorbeeld hun leven in kist-vormige hokken slijten, onder vreselijke omstandigheden. Maar de slachterij heeft een veel beter shock-effect. Een rondleiding door zo'n slachthuis lijkt me een leerzaam schoolreisje.