Topmodel naakt

Deze moet je echt klikken om te vergroten.

Rap - nu met 2 videos !

Wordt het nou niet langzaam tijd dat de mode van de rap-muziek over gaat? Het was leuk en verrassend. Het eerste rap-nummer dat ik hoorde - Rappers Delight van de Sugarhill Gang - was zelfs een kleine sensatie. Maar langzamerhand na zo'n dertig jaar is de nieuwigheid er wel vanaf, van mensen die rithmisch praten op de muziek in plaats van te zingen. Het wordt zelfs pijnlijk als een rapper op een grote show van bijvoorbeeld MTV even live mee komt doen met een echte zanger. Bij mij gaan de tenen dan krom staan van plaatsvervangende schaamte.

Vanwege gebrek aan resources en gedwongen discretie door stiekem-bloggen-op-het-werk hier nu twee doe-het-zelf-links:


- Stel je hier een link voor naar de video van Sugarhill Gang -

Omdat het zo'n lekker nummer is hier de echte link:



Jezus, wat swingt dat nummer nog. Niet letten op de tikfout in de titel.

[Update] Vanwege de inconsequentie hier nog een goed rapnummer van Eminem. Samen met de Beasty Boys de enige blanke rapper die de moeite waard is. Waarbij het nu volgende nummer "Stan" zwaar leunt op de muziek van Dido:



- Stel je hier een link voor naar een pijnlijk optreden van een rapper en een zanger bij een grote MTV-show -
[Update]: Hier heb ik ook naar een voorbeeld gezocht, maar die optredens zijn blijkbaar zo slecht dat niemand ze online heeft gezet.

Groeten uit de Zone

Der kleine Krieg des Radfahrers - Oorlog op de fiets

 -1-
Wij zijn gepensioneerd, mijn vrouw en ik. Overdag als het mooi weer is lopen we graag door de stad en kijken naar de etalages. Ook nu in de winter zijn we graag buiten. Maar de laatste tijd wordt het steeds lastiger. We lopen bijvoorbeeld op een straatje voor voetgangers, het is zeker voor voetgangers want daar lopen heel veel mensen, en dan komt er plotseling van achteren een fietser langs mijn voeten gereden met een rotgang. Zonder iets te zeggen, zonder te bellen of een waarschuwing. Mijn vrouw is al  bijna een keer gevallen, zo was ze geschrokken. 's Avonds is het nog erger, nooit hebben ze licht aan in het donker, die fietsers. Ze doen alsof ze alles mogen, het is levensgevaarlijk! Ik heb er al eens wat van gezegd, maar dan kun je meteen een grote mond krijgen.

 -2-
Ik heb een drukke baan, en daarom ben ik veel met de auto onderweg. Doordat ik zoveel auto rijd, ben ik een goede chauffeur al zeg ik het zelf. Ik rijd meestal vlot maar zonder te jakkeren, ik ben eigenlijk geduldig in het verkeer en ik heb al heel wat meegemaakt onderweg. Een van de dingen waar ik me de laatste tijd steeds meer aan erger zijn de fietsers. Ik weet niet wat het is met die fietsers, ze denken waarschijnlijk dat ze de waarheid in pacht hebben. Als ware milieu-terroristen doen ze alsof ze het recht hebben om zich niet aan de verkeersregels te houden, waarschijnlijk omdat ze geen uitlaatgassen produceren en zo gezond bezig zijn. Gezond misschien voor zichzelf ja, maar niet voor de economie! Ze rijden 's avonds zonder licht, ze veranderen opeens van richting en duiken dan voor de auto te voorschijn, overal zie je ze behalve daar waar ze thuishoren: op het fietspad en het voetpad. Er zijn zelfs mensen die nu nog fietsen, midden in de winter met sneeuw en ijs. Met een soort doodsverachting, of misschien zijn ze zo ignorant dat ze niet weten hoe gevaarlijk het is, slingeren ze heen en weer voor mijn auto, en als ik ze aanrijd dan mag je drie maal raden wie er verantwoordelijk is.

 -3-
Gisteren was mijn licht weer kapot op de fiets. Ik heb het al twee keer gerepareerd deze winter. Ik heb extra een speciale dynamo gekocht die door de spaken wordt meegenomen, want zo'n ouderwetse bandendynamo kun je echt vergeten zodra als het regent, laat staan nu in de winter met al die sneeuw. Licht met batterijen heb ik ook gehad, maar dan moet je telkens  eraan denken die lamp mee te nemen, anders wordt ie gejat. Ik heb nog een lamp die je om je hoofd kunt binden, ik denk dat ik die morgen maar eens ga proberen. Ik vind het heel vervelend en gevaarlijk om zonder licht te rijden, en dan krijg je ook nog eens snibbig commentaar van de mensen; alsof ik het expres doe, weet je wel! Bij de volgende nieuwe fiets die ik koop, zal ik erop letten dat hij een naafdynamo heeft, dat schijnt goed te werken.
Het is trouwens wat met fietsen hier in de stad. Overal lopen de mensen midden op de weg en doen alsof het voetgangergebied is, terwijl het toch echt een normale straat is met een stoep aan de zijkant. Maar omdat er weinig verkeer rijdt denken ze dat het wel goed zal zijn. En ik kom er niet meer door met de fiets. Als je belt, zijn ze vaak verontwaardigd. Als je rustig achter ze blijft rijden totdat ze vanzelf opzijgaan dan kun je net zo goed lopen; ze merken je niet op. Een keer heeft een oude man mij op mijn schouder gestompt omdat hij vondt dat ik te dicht langs hem reed, dat moet je je eens voorstellen! Het is te gek voor woorden.
En dan sommige automobilisten. Hallo, denken jullie dat ik voor mijn lol hier op de weg rijd? Nee sukkel, als er een fietspad zou zijn, dan zou ik het wel gebruiken! En als ik op het voetpad rijd, dan kan ik daar en grote mond krijgen. Je kunt soms geen kant op. Uit wanhoop heb ik wel eens de auto genomen.
In de winter is het extra moeilijk om te fietsen, daarom heb ik nu speciale winterbanden gekocht. Daarmee kun je zelfs nog op glad ijs rijden, er zitten een soort spikes in. Maar in plaats van erkenning voor het feit dat ik veilig rijd, komt er alleen maar meer onbegrip.
Als er nu meer mensen in de stad met de fiets zouden rijden, dan zouden er een heleboel problemen opgelost worden: minder smog, minder file, meer beweging en dus meer gezondheid en minder ziekte, om er maar een paar te noemen. Maar ja, het is zo omslachtig en vermoeiend he.

Tales from the zone

Het is acht uur 's avonds. Ik heb vandaag langer gewerkt omdat het projekt deze week af moet. Vanmorgen werden er al sneeuwstormen voorspeld. Vanmiddag was het begonnen. Toen ik om 5 uur even de deur open deed om naar buiten te kijken wat voor weer het was, waaide de stuifsneeuw hard in mijn gezicht met ontelbaar vele kleine speldeprikken, en snel deed ik de deur weer dicht. Ik had geen slechtere dag uit kunnen zoeken om avonddienst te draaien. Ik pak mijn laptop en mijn spullen bij elkaar om van het bijgebouw naar het kantoor te lopen. De sneeuw onder mijn voeten is mooi vers, droog en zacht. Ongeveer vijf centimeter zijn er vanmiddag bijgekomen.

Vol goede moed stap ik in de auto om naar huis te rijden. Normaalgesproken een rit van vijftig minuten: eerst tien kilometer provinciale weg, dan de snelweg op.  Omdat het droge stuifsneeuw is, kan ik de ramen met mijn handen schoonvegen en hoef niet te krabben. Ik zet de radio aan op Antenne Thüringen om zo snel mogelijk de verkeersberichten te horen.

De weg is vol met sneeuw, maar goed begaanbaar. Als het zo blijft kan ik ongeveer zestig kilometer per uur rijden. Het blijft niet zo. Als ik het volgende dorp binnenrijd, passeer ik de eerste opgewaaide hopen sneeuw op de weg. Ik moet vaart minderen. Die opgewaaide hopen sneeuw zijn verraderlijk, ze kunnen zomaar twintig centimeter hoog zijn. Als je daar met vijftig kilometer per uur in belandt, dan verandert de auto in een boot, je kunt niet meer sturen. Meestal is de sneeuw maar aan een kant van de auto, zodat de rechterwielen in de sneeuw blijven steken en de auto naar een kant wordt getrokken. Doordat er weinig verkeer is kan ik goed uitwijken (er is niemand op de weg die niet absoluut ergens naartoe moet).

In dit heuvelachtige gebied met veel bomen is de wind heel erg veranderlijk. Als ik een bocht passeer, rijd ik opeens midden door een onvervalste blizzard. Het zicht wordt spoorlags minder dan tien meter. Overal waaien dichte wolken stuifsneeuw om de auto. Ik moet vaart minderen tot stapvoets, bijna stop ik omdat ik de rand van de weg niet meer kan zien. Dan rijd ik door de volgende bomengroep en de wind is weg, ik kan weer iets zien. Ik geef weer gas.

Verderop zie ik de lichten van een paar stilstaande auto's. Is er een ongeluk gebeurd, is er iemand van de weg geraakt? Als ik langzaam dichterbij kom, schijnt het mee te vallen. In mijn richting staan twee auto's, in de tegemoetkomende richting staat een vrachtwagen. Waarom staan ze stil? We staan midden in een "windhoek", een plek waar de wind extra hard waait. Het zicht is bijna nul, de sneeuw licht ongeveer tien centimeter hoog op de weg. Ik stop en wacht even. Ik wil weten wat er aan de hand is, maar het weer is zo moorddadig dat ik er twee keer over nadenk voordat ik uitstap. Eerst trek ik mijn handschoenen aan en trek de capuchon van mijn ski-jack over mijn hoofd. Voorzichtig doe ik het portier open, dat meteen door de wind wordt gegrepen en uit mijn hand wordt gerukt. Shit! Zorgvuldig stop ik mijn autosleutels in mijn broekzak; als ik die nu op de grond laat vallen, vind ik ze nooit meer terug. Ik loop naar voren. In de voorste auto graait een persoon iets van de achterbank van de auto. De persoon blijkt een vrouw te zijn met een sjaal om haar hoofd gebonden tegen de sneeuwstorm. Ze ziet me niet. Ze loopt naar voren en begint met een schep sneeuw voor de voorwielen weg te scheppen. Het is duidelijk dat dit een volkomen hopeloze onderneming is. De sneeuw die ze wegschept, wordt onmiddelijk vervangen door een nieuwe lading. Ik vraag voor de zekerheid wat er aan de hand is, ik moet schreeuwen alsof ik in de disco sta om boven het geluid van de storm uit komen. Ja, de auto is blijven steken in de sneeuw en ze probeert hem vrij te krijgen.

Mijn gedachten razen. Zal ik mijn kleine sneeuwschuiver uit de kofferbak halen en haar helpen? Nee, het is echt hopeloos, er is geen beginnen aan. Ik stap terug in de auto om na te denken. Ondertussen staan er al twee auto's achter me. Een bestuurder klopt aan mijn raam om te vragen wat er aan de hand is en ik vertel het hem.

In de twee minuten dat ik in de auto zit zijn de zijruiten al zo dichtgesneeuwd dat ik niets meer zie. Als ik hier nog tien minuten blijf staan, ben ik ook ingesneeuwd, en dan kan het nog uren duren. Vorige week zaten honderen mensen een hele nacht vast in een file, en daar heb ik geen zin in. Ik schuif de zijramen naar beneden om ze vrij te krijegen, en snel weer omhoog voordat de hele auto volwaait met sneeuw, en besluit een poging te wagen en om te keren. De weg is smal, aan weerskanten zijn sneeuwhopen. Maar mijn auto is klein! Ik begin te draaien, de sneeuw is in de korte tijd al zo dik geworden dat de auto er maar met moeite doorheen komt. Ik moet zeker twee keer heen en weer steken, hopend dat ik nergens tegenaan rijd. Ik glibber langs de auto's die achter me staan. Gered!

Even denk ik erover na of ik een collega zal bellen om bij hem te overnachten; door dit weer te rijden is gekkenwerk. Maar ik waag nog een poging. Misschien is het niet overal zo erg. Ik rijd terug naar het dorp waar ik werk en rijd door om via een omweg naar huis te rijden. Onderweg hoor ik op de radio dat de provinciale weg waar ik net geweest ben, nu volledig gesperd is. En niet alleen op het punt waar ik stond. In de loop van de avond is de zelfde weg op vijf verschillende plekken volkomen geblokkeerd! Een dorp is zelfs volledig afgesloten, daar kun je niet meer in of uit. Het is goed dat ik naar de radio blijf luisteren, want nu blijkt dat het stuk snelweg dat ik eigenlijk wilde nemen ook geblokkeerd is, door vrachtwagens die scheef zijn komen staan. Ik pas nog een keer mijn route aan en blijf op de provinciale weg. Dan komt een melding over de weg waar ik nu op rijd! Deze weg is ook geblokkeerd, maar gelukkig aan de andere kant van Erfurt; mijn stuk is nog vrij.

Twee uur nadat ik ben vertrokken kom ik thuis, tevreden en gelukkig. Mevrouw Hollander in Duitsland is nog even op gebleven.  Ik doe mijn verhaal. Maar wat is er nu met die mevrouw en de andere mensen die daar stonden? Volgens mij staan ze er nog steeds. Toen ik wegreed kwam me nog wel een strooiwagen met sneeuwschuiver tegemoet, misschien heeft die de weg vrij kunnen maken.


NB. Mocht er iemand zijn die mij van overdrijving verdenkt, voor diegene heb ik de verkeersmeldingen van vanmiddag tot nu even geknipt en geplakt (er zitten "Schneeverwehungen" tussen van 2 meter hoog):

Depeche

Een ijlmelding van Hollander in Duitsland:

SINTERKLAAS IS EINDELIJK GEKOMEN!!!

De Sint had dit jaar erg veel last van de hoge sneeuw en de ijzige temperaturen in de deelstaat Thüringen, en daarom duurde het zes(!) weken voordat zijn pakket bij zijn ijverige onderdaan aankwam. De verrassing door het ongebruikelijke tijdstip maakte de vreugde dubbel zo groot.

Dankuwel Sinterklaas, mede namens mevrouw Hollander in Duitsland, die een eigen chocoladeletter ontdekte.

 

Associaties, narcist

Laatst zaten we te kletsen en Glühwein te drinken met kennissen. Een van hen maakt een nogal uitgebluste indruk. Alsof er niets is dat het waard is om je over op te winden, niets dat het waard is om überhaupt een emotie voor op te brengen. Nou zal dat wel aan het moment gelegen hebben, de persoon zal gewoon moe zijn geweest of afgeleid door het een of ander, maar het maakte op mij een rare indruk. Doordat die persoon geen enkele verandering van zijn gemoedstoestand vertoonde, was het ook volkomen irrelevant of diegene überhaupt aanwezig was. Hij had op dat moment dood kunnen gaan of in lucht kunnen oplossen, en dat had geen enkele uitwerking op mij gehad.

Nu ben ik al een tijdje geleden tot de conclusie gekomen dat ik niet zo uniek ben als ik vroeger graag wilde geloven, dus die ervaring die ik op dat moment deed, zullen andere mensen omgekeerd ook wel eens met mij hebben. Het is voor bijna alle mensen dus volkomen belangeloos of ik leef of niet. Ik ben totaal onbelangrijk voor 99.999999% van de wereldbevolking.

Voor mijzelf is dat feit dat ik besta echter heel erg belangrijk, misschien wel het allerbelangrijkste. Ik weet bijvoorbeeld helemaal niet of ik mijn eigen leven zou opofferen om anderen te redden. (Ik denk dat ik zou AFWEGEN welke levens meer waarde hebben.)

Ik heb wel eens bewondering voor mensen die zichzelf echt als gelijkwaardig met de mensen om hen heen zien. Die zichzelf niet het middelpunt vinden. Die de belangen van anderen (bijna)  gelijk stellen met hun eigen belangen, en dan niet alleen die van hun naaste familieleden. Volgens mij zitten die mensen anders in elkaar dan ik.

Meer van dit soort aanslagen aub

Van mij mogen er meer van dit soort stuntelige aanslagen gepleegd worden zoals de laatste in Stockholm. Een amateur die zes bommen aan zijn lichaam had bevestigd waarvan er maar eentje afging, zodat hij alleen zichzelf in de lucht blies en twee omstanders licht verwondde. Als alle terroristen zo te werk gaan, dan lost het probleem zich vanzelf op!

Was er niet een tijdje geleden ook zo een aanslag die zo spectaculair de mist in ging? Een terrorist had een bom in zijn onderste lichaamsopening verstopt, organiseerde een gesprek met een hoge Arabische ambtenaar die hij wilde doden, en blies alleen zichzelf op. Hier vind je het verhaal.

En toen was er die "aanslag" in New York, waarbij alleen een geparkeerde auto werd beschadigd.


Waar zijn de echte professionele terroristen? Zijn er daar gewoon niet zo veel van? Is de steun voor Al Qaida aan het slinken? Hebben de overspannen veiligheidsmaatregelen van de Westelijke landen onverwacht toch succes?

Verdrehte Welt

"Vedrehte Welt" is een Duitse uitdrukking die het beste te vertalen is met "de wereld op zijn kop". Je drukt er mee uit dat alles precies andersom gebeurt dan dat je het zou verwachten. Laatst werd me een typisch geval van "verdrehte Welt" bewust: Mensen die zich aan bepaalde principes houden en bewust of gezond proberen te leven, moeten zich daarvoor rechtvaardigen. Niet degene die het eigenlijk verkeerd doet, maar de persoon die zijn best doet om het goed te doen moet uitleggen waar hij mee bezig is.

Drink je geen alcohol? Nee, waarom niet? Helemaal nooit? Omdat je het niet lust of uit principe?

Neem je niet nog een tweede stuk taart? Ach kom nou, doe niet zo ongezellig. Hij is zo lekker. Oma heeft hem zelf gebakken.

Eet je geen vlees? Nog steeds niet? Echt niet? Dan kan ik je dus ook niet uitnodigen voor ons barbecue-feestje? Maar mensen zijn toch eigenlijk vanuit de evolutie toch al bestemd tot vleeseters?

Ga je alweer naar sport? Zullen we niet liever vanavond tv kijken? Er komt een leuke film. Je bent ook altijd voor jezelf bezig!

En zo kunnen we er nog wel een paar verzinnen. De clou is natuurlijk dat we het liefste allemaal lui en makkelijk zijn. En als er dan eentje tussen zit die zijn kop boven het maaiveld uitsteekt door niet lui te zijn, en ons daarmee een SLECHT GEWETEN bezorgt, dan moeten we die zo snel mogelijk neermaaien. Omdat we LUIE VARKENS zijn, die liever uren discussieren over de reden waarom we iets niet doen, dan het gewoon te doen. Omdat we denken dat principes vermoeiend zijn. Terwijl het zo makkelijk is om je aan principes te houden. Je moet het alleen maar willen.

Winterplaatjes

In het kader van de wedstrijd "Wie heeft de beste winter?" tussen Nederland en Duitsland, hier enkele plaatjes om mijn claim kracht bij te zetten (klikken om te vergroten):

WINTERFIETS

mooi plaatje toch?

WINTERKATER

WINTERAUTO (van een buurman)

Watjes!

Dit noemen jullie "snijdende kou"?

Dan moet je deze weerkaart eens zien (dit zijn de MAXIMALE temperaturen):

Ik zit een beetje links onder het midden, tussen het blauwe en het donkerblauwe gebied.

Vanochtend stond de buitenthermometer van de auto op -11 graden. Waar ik werk, was het -12 toen ik aankwam. Ondertussen is de temperatuur gezakt naar -14. Er staat een lekkere oosten wind. Als je buiten loopt, heb je het gevoel in een vriescel te zijn waar iemand de deur open heeft laten staan zodat het hard tocht. De sneeuwvlokken zien er anders uit bij deze temperatuur: ze zijn kleiner, ze zien er uit als kleine glasscherfjes en ze glinsteren. Van daar misschien de Duitse naam voor dit weer: "klirrende Kälte".

Onderweg waande ik me in Siberie. Stuifsneeuw waaide over de weg en belemmerde het zicht. Wij vertrekken iedere dag om kwart over zes met de carpool, dus donker was het ook. Als ik nu naar buiten kijk, dan waait de sneeuw horizontaal langs mijn raam. Het koude weer klinkt ook anders. De sfeer buiten is anders. Je wordt weer even met je neus op het feit gedrukt hoe geveoelig je bent voor de machten van de natuur. En tegelijk krijg ik weer bewondering voor al die slimme mensen die voor ons het comfort van de beschaving hebben uitgevonden.

Vorige jaar begon de winter ook zo. Het is toen maandenlang om de -10 graden geweest. Ik heb er geen behoefte aan dat zich dat herhaalt, maar ja, wat kun je doen tegen de globale klimaatverandering? Ja, de globale klimaatverandering. Ik weet dat het eigenlijk warmer wordt, maar ik garandeer je zonder het na te zoeken dat er iemand is op internet die bewijst dat de koude winters ook een gevolg zijn van de opwarming van de aarde.

Op de kerstmarkt in Erfurt

Ik ben van het weekend op de Weihnachtsmarkt in Erfurt geweest. Zo kan ik met mijn zoon een of twee uurtjes slenteren en onderweg ontspannen over van alles en nog wat leuteren. Vreemd genoeg kom je daar niet aan toe als je gewoon thuis aan de koffietafel zit, maar zo is het nu eenmaal. Bewegende benen maken de tongen los. Er kleeft wel een nadeel aan de Weihnachstmarkt, en dat zijn de andere mensen.

Ik heb een langzaam groeiende hekel aan plaatsen waar veel mensen zijn. Het is geen fobie, en ik krijg ook geen paniek-aanvallen. Het is meer zo dat ik niet geconfronteerd wil worden met mijn eigen nietigheid. Ik krijg de zenuwen van een menigte mensen waarvan ieder lid zijn eigen leven leidt, zijn eigen zorgen heeft en zijn eigen dingen die heel belangrijk zijn, met zijn eigen haast om ergens te komen zodat hij even niet oplet waar hij loopt. Als er van honderd mensen tien personen even niet opletten, dan heb je een ondoordringbaar gewoel. Al deze mensen maken mij duidelijk hoe onbeduidend mijn eigen leventje is, en dat wil ik helemaal niet weten. Bovendien lopen ze me in de weg bij het bereiken van mijn eigen belangrijke bestemming. Ze zijn vervelend, te langzaam of te snel, het zijn er teveel, ze hebben geen smaak, ze zijn lawaaig. Ze pochen op hun "Fußgängerzone" als ik een keer met de fiets ergens langs moet, terwijl ze zelf in groten getale te voet midden over de weg lopen. Patjepeeers! Plebs! Voetvolk! Hoi polloi! Unterschicht!

Grootmoedig als ik ben, heb ik de andere mensen vergeven voor het feit dat ze bestaan, en er het beste van gemaakt. Het leukste deel van de kerstmarkt is de zogenaamde Mittelaltermarkt (middeleeuwse markt), die altijd op de Wenigemarkt te vinden is. Daar kopen we meestal een falafel. Ik ontdekte een kraampje met Arabisch gebak, koffie en thee, met een sympathieke Bulgaarse verkoopster. Lekker! Ik nam een Dattelstange, een soort staafgebak met vulling van dadels en gemalen noten, en een glas yogi-thee. Zoon nam een ander gebak ter grootte van een kindervuistje, dat hoofdzakelijk met gemalen noten gevuld was. Dat was zo machtig, dat we het samen moesten opeten.

Voor de rest bevinden wij ons in een winterslaap-achtige toestand, onderbroken door marathon-sessies van de serie "Two-and-a-half men". De winter is met volle heftigheid losgebarsten in Thüringen. Overal staan vrachtwagens scheef op de snelweg en veroorzaken lange files. Vanochten op de radio werden er files van 18 en 25 km genoemd. Geldt de nieuwe winterbanden-plicht eigenlijk niet voor vrachtwagens? Zo nee, dan wordt het hoog tijd.

Groeten uit de Zone

De dagelijkse chaos

Zoals je waarschijnlijk weet, heb ik een nieuwe auto. De nieuwe auto heeft sinds een paar weken een LPG-installatie. Sinds die tijd vertoont de auto een paar gebreken, waarvan er een bijzonder merkwaardig is:
1 - Er komt een foutmelding "Abgassystem defekt"
2 - Als de motor koud is, dan loopt hij heel slecht. Zodra als je gas geeft, zakt het toerental in.
3 - Het gasverbruik is tamelijk hoog (30% meer dan benzine, normaal is eigenlijk een verschil van ongeveer 15%)
4 - Het merkwaardige gebrek: als ik op LPG rijd, dan zakt ook de benzinemeter langzaam naar beneden, alsof ik benzine verbruik. Dat gaat een hele tijd door totdat de meter ongeveer op de helft staat na een paar dagen, en dan springt hij weer omhoog.

Als leek weet je niet wat je daarvan moet denken. Zijn dit vier op zich zelf staande gebreken? Of hebben er een paar met elkaar te maken? Hoe kan een benzinemeter zich in godsnaam zo gedragen? Daar begrijp ik niets van omdat ik niet weet hoe de vulstand van de tank überhaupt gemeten wordt. Wordt de meting op een plek gedaan waar ook de LPG voorbij komt?

Gisteren heb ik de auto naar de garage gebracht die de installatie heeft ingebouwd. Na heel lang zoeken hebben ze gevonden dat er een injector defekt is. Die hebben ze kosteloos(!) vervangen (met een gebruikte injector), dat was dan weer heel schappelijk. En ze hebben de LPG inspuiting iets armer afgesteld. Daarmee moet het verbruik omlaag gaan. Met een beetje mazzel zijn daarmee de problemen 1 tot en met 3 opgelost.

Maar hoe zit het nou met die benzinemeter?

P.S. Natuurlijk is de oplossing ergens op een internetforum te lezen. Hier, hier, en hier bijvoorbeeld.

Het zit ongeveer zo:
Bij nieuwere (Franse) auto's geeft de benzinemeter niet aan wat er werkelijk in de tank zit. Wat er werkelijk in de tank zit wordt slechts af en toe gemeten, bijvoorbeeld na het tanken, en bij sommige modellen als de motor een tijdje uit is geweest. Daarna wordt er door de boordcomputer aan de hand van de injectie-tijden berekend hoeveel benzine er verbruikt wordt, en dat wordt door de benzinemeter aangegeven. Verschillende andere bestuurders geven aan dat dit bij hen ook gebeurt: de benzinemeter gaat langzaam naar beneden terwijl je op gas rijdt, en na ongeveer 300 km springt hij plotseling in de juiste stand. Dit verklaart dus waarom de benzinemeter in mijn oude auto zich normaal gedroeg.

Je kunt zelfs een "tankfopper" kopen, waarmee je de computer voor de gek houdt door net te doen alsof je getankt hebt. Op dat moment wordt de benzinemeter gereset. Maar dat is me dan toch teveel moeite...

Winterbanden

Duitsland is een land waar het regelmatig echt winter wordt. Een land waar een speciale instantie is opgericht voor de strooiwagens namens "Winterdienst". Waar het desalniettemin regelmatig zoveel sneeuwt, dat de Winterdienst niet alles op tijd kan ruimen, zodat de automobilisten en de fietsers over gladde besneeuwde straten moeten glibberen. Het gemene van sneeuw die niet geruimd wordt, is dat hij na een tijdje tot ijs wordt samengeperst door alle autos die er overheen rijden. Op verse sneeuw kun je nog prima rijden, op samengeperste sneeuw is het levensgevaarlijk.

Om deze winters door te komen zonder met je auto al te veel schade aan te richten wordt het dringend aangeraden om 's winters winterbanden onder de auto te zetten. Winterbanden zijn van een soort rubber dat pas bij lagere temperaturen hard wordt, en ze hebben een profiel met speciale smalle lamellen. Tussen die lamellen wordt de sneeuw opgenomen, en bij het doordraaien veren die lamelletjes zodanig terug dat de meeste sneeuw er weer uit wordt geslingerd. Je merkt duidelijk de betere grip op sneeuw en ijs met winterbanden.

Als je in Duitsland 's winters een ongeluk veroorzaakt dat met gladheid te maken heeft, en je hebt geen winterbanden, dan ben je volgens de verzekering medeverantwoordelijk en dat kost geld. Op het moment worden de winterbanden zelfs wettelijk verplicht gesteld.

Voor mijn nieuwe auto moest ik nog winterbanden kopen. Ik wilde dat deze week doen, en had er niet mee gerekend dat de winter nu al zou aanbreken. Gisteren sneeuwde het de hele dag, de temperatuur zakte langzaam tot nul graden. Op de terugweg van mijn werk was het al aardig glad geworden. We reden niet met mijn auto omdat ik in een carpool meerijd, zodat er nog niets aan de hand was. Maar de volgende dag was ik aan de beurt, en dus moest ik absoluut vandaag nog nieuwe winterbanden kopen na het werk.

Dat was stress. Vanaf onze carpoolparkeerplaats fietste ik door de natte sneeuw naar huis. Natte sneeuw is het beroerdste weer om in te fietsen. Thuisgekomen had ik nog tijd voor een snibbige opmerking tegen mevrouw HiD voordat ik in de auto stapte. Ik had weinig tijd omdat de bandenspecialist om 19 uur sluit. Door al die sneeuw reed iedereen langzaam en waren er overal keine files in de stad. Om 18 uur was ik bij de bandenzaak. Daar stond een rij van zes of zeven autos. "Als ik nog nieuwe banden wil hebben, dan moet ik zeker hier achter in de rij gaan staan?". Inderdaad. De rij kroop tergend langzaam vooruit, maar toch was ik nog op tijd aan de beurt. Op de terugweg was er een wegomlegging. Toen ik thuiskwam waren alle parkeerplaatsen bezet. Ik parkeerde op een plek waar het niet mag, hopende dat mijn denunziantistische buurman me deze keer niet zou verklikken bij de politie.

Wat is de clou van dit verhaal? Dat het een waardige afsluiting van een Scheißmontag was.

Groeten uit de Zone.

Waarschuwing voor terrorisme

In de Duitse media wordt sinds een paar weken gewag gemaakt van geplande terroristische aanslagen. Informanten bij Al-Qaida berichten over twee konkrete plannen: een aanslag op de Reichstag in Berlijn en een aanslag op een onbekende plek "in een grote stad waar veel mensen samenkomen". De tweede aanslag lijkt zich te richten op een Weihnachtsmarkt.

De media zijn in rep en roer, eindelijk zijn er weer spannende verhalen. De verantwoordelijke minister probeert ze te sussen en in toom te houden. Geheel terecht zoals de trouwe lezer van dit blog weet, omdat andere gevaren vele vele malen groter zijn, zoals bijvoorbeeld in het verkeer (4.000 doden per jaar) of door de griep (meer dan 100.000 doden per jaar).

Waarom is dan de angst voor terrorisme toch zo populair? Ik ga bij mezelf te rade. Zelf wordt ik ook onwillekeurig gegrepen door de verhalen in de krant en de berichten op de radio. En ik ondervind dan het zelfde aangename gevoel dat ik bij een griezelfilm heb: LEKKER GRIEZELEN. Lekker griezelen betekent: bang zijn voor iets dat spectaculair is en gevaarlijk, maar waarvan je weet dat je er zelf niet mee in aanraking komt. De alarmsystemen van je lichaam worden weer even doorgecheckt, een lichte steiging van het adrenaline-niveau doet het bloed aangenaam tintelen, de vecht- of vlucht reflex wordt aangesproken, maar aan het einde van het liedje zit je nog steeds in je comfortabele luie stoel met de zekerheid dat je nooit echt in gevaar bent geweest.

Dat is allemaal goed en wel, tot zover is er dus niets aan de hand (behalve voor de weinige ongelukkigen die wel slachtoffer van een aanslag zijn geworden). Waar zit hem dan het probleem? Het echte probleem van terrorisme is niet het fysieke gevaar dat van de aanslagen uitgaat. Het echte probleem is drie-ledig:
1 - Overmand door hysterische angst gaan regeringen (niets menselijks is een ambtenaar vreemd) toegeven aan de eisen van terroristen. Als is het maar om de bevolking rustig te houden.
2 - De regerende politieke partij maakt van de gunstige gelegenheid gebruik om zijn macht over de bevolking te versterken.
3 - Er wordt onnodig veel geld uitgegeven aan extra veiligheidsmaatregeln. Geld dat beter voor andere doeleinden gebruikt had kunnen worden.

Tot zover het gezonde verstand. En dan nu, terug naar de hysterie.

P.S. Het sneeuwt.

Speciale Editie !

Een Speciale editie van "Zeiken bij Oud Zeikwijf" vandaag. Het laatste artikel von onze zelfbenoemde Führer is zo provocerend, dat ik betwijfel of het op Nurks zal verschijnen.

Hier geen reakties plaatsen, volg de >>>LINK<<<.

De laatste loodjes

Het flatgebouw tegenover mijn kantoor is met de grond gelijk gemaakt. In precies een week is het veranderd in een berg puin waarin de resten van twee etages nog vaag te herkennen zijn. Met mijn Nokia 5140i met 2 pixels heb ik nog snel een paar fotos gemaakt van de laatste loodjes. Daarop kun je mooi herkennen hoe het gebouw steeds kleiner wordt. Alle foto's zijn in de loop vanochtend gemaakt, behalve de eerste, die is van vorige week. (Je kunt klikken om te vergroten, maar erg scherp zijn ze dus niet.)

Ik heb nu inderdaad een mooier uitzicht vanaf mijn bureau, en het was al niet slecht. Er wordt niets nieuws gebouwd op de plek waar het gebouw heeft gestaan, het wordt waarschijnlijk een plantsoen of er komen parkeerplaatsen.


P.S. Alsof dat al niet genoeg was om me van mijn werk te houden, toont mijn PC op het werk sinds een paar dagen regelmatig het volgende beeld, het zogenaamde blue screen (of death). Kun je ook eens zien hoe dat er in het Duits uitziet:

Trivia

De weersverwachting voor Erfurt deze week:

Godverdomme, het lijkt Nederland wel!

En dat terwijl het gisteren zulk mooi weer was. Zestien graden, mild, en een herfstzonnetje. Lekker door de stad geslenterd met Sohnemann. Op het balkon gezeten. Een stukje verder naar het westen schijnt het noodweer geweest te zijn.

Je zou er zo een herfstdepressie van krijgen. Dat zal mij waarschijnlijk niet gebeuren, want ik heb geen aanleg voor depressies. Ik heb meer aanleg voor stress, maar dat is een ander verhaal.

Tegen de verveling hier een kleine anekdote van afgelopen vrijdag:

Ik fiets naar huis op mijn mooie Diamant. Op de Nordhäuser Straße fiets ik aan de linkerkant van de weg op het smalle fietspad dat niet meer is dan een door een witte streep gescheiden strook op de stoep. Op ongeveer honderd meter afstand zie ik een jonge man mij tegemoet fietsen. Het fietspad is zo smal dat we er niet beide naast elkaar op passen. Een van ons moet uitwijken. Ik wil best wel uitwijken, maar rechts van mij is de stoeprand. En naar links uitwijken is riskant, want dat is dezelfde richting waar mijn tegenligger normaalgesproken naar zou uitwijken. Mijn tegenligger wijkt echter niet uit. Hij ziet mij wel, maar hij wijkt niet uit. Ik bel met mijn fietsbel. Ik heb een mooie ouderwetse luide fietsbel, die je niet kunt negeren. Nog steeds rijdt mijn tegenligger stoer rechtdoor. Ik begin nu doordringend en onophoudelijk te bellen, en maak duidelijk met mijn lichaamstaal dat ik ook niet uitwijk. Het wordt duidelijk dat mijn tegenligger op de confrontatie uit is, en mij wil 'opvoeden'. Op het allerlaatste moment wijkt hij een klein beetje uit, net genoeg dat we niet tegen elkaar opbotsen. Ik heb zo de pest in over dit gedrag, dat ik mijn elleboog iets naar buiten strek en mijn arm stijf aan het stuur houd, zodat ik hem een soort opdonder geef tegen zijn arm. Even later draait de man om, komt achter me aan, haalt me in, geeft mij in het voorbijgaan een klap op de rug, die meer verbazing opwekt dan pijn, maakt een boog en houdt me tegen. Een lelijke luide discussie begint. Ik vraag hem waar hij in godsnaam mee bezig is, hij roept dat ik niet aan deze kant van de weg mag fietsen, ik roep terug dat het fietspad aan de overkant geblokkeerd is. (Dat is werkelijk zo, hoewel ik moet toegeven dat ik ook wel eens zomaar aan deze kant van de straat rijd, net als vele andere fietsers, omdat de overkant niet zo goed bereikbaar is. Daar is een hoge berm van anderhalve meter waar je niet vanaf kunt als je een zijstraat in moet.) De man heeft er genoeg van, weet waarschijnlijk ook niet veel zinnigs meer te zeggen, en gaat ervandoor, maar niet zonder mij nog een keer een tik te geven, deze keer tegen mijn voorhoofd. Ik roep hem nog een verwensing na en vraag hem wat hij nu bereikt denkt te hebben, en verder houd me ik in, qua agressiviteit. Ik ben de verstandige. Deze keer.

(En hij had niet eens zijn licht aan. In het donker. Schoot me later te binnen.)

Jongensdroom

De ultieme jongensdroom is om een uurtje deze sloop-bulldozer met knabbelaar te besturen.

Sinds gisterenmiddag wordt tegenover ons kantoorgebouw een oud flatgebouw gesloopt. Plattenbau heet zo een gebouw hier, om aan te geven dat het goedkope bouwsels zijn met dunne platen als tussenmuren. De woningen zijn goedkoop om in te wonen, maar er valt niet veel mee te verdienen. Dus tegen de grond dan maar! Lelijker kan het in ieder geval niet worden.

Het is een hele belevenis. De bulldozer is een machtig apparaat, en van zo dichtbij krijg je dit niet vaak te zien. De eerste 10 minuten stond de hele afdeling voor het raam te kijken, en nog steeds leidt het erg af.

Als de geengageerde verslaggever die ik ben, heb ik de volgende dag meteen mijn nieuwe camcorder meegenomen, zodat jullie een beetje mee kunnen genieten.

(Druk op het symbooltje rechts onderin om de clip groot te bekijken.)

Hypnose

Ik begeef mij vandaag op het gladde ijs der vaagheid. In dit geval gaat het om een bewezen vaagheid. Komt u even mee?

De hypnose wordt nog door veel mensen sceptisch bekeken en in dezelfde kwakzalverij-hoek gezet als homeopathie en acupunctuur. Deze laatsten hebben niet meer dan een placebo-werking, zoals we inmiddels weten door meerdere wetenschappelijke tests. Waarbij ik geenszins het belang van de placebo-werking teniet wil doen. Maar zij verdient dit niet, de hypnose. Hypnose bestaat, het bestaan ervan en de geneeskundige werking zijn op verschillende manieren wetenschappelijk aangetoond. Het image-probleem van de hypnose heeft twee redenen:
1 - We weten niet exact wat hypnose is en hoe het werkt. In de beschrijving vinden we vage bewoordingen als "diepe ontspanning" en "trance-toestand". Wat er in de hersenen van een persoon gebeurt die in trance is, weten we niet. (Dat heeft er wederom mee te maken dat we sowieso niet precies weten hoe hersens functioneren. Laat u maar eens uitleggen door een neuroloog hoe uit verschillende stroompjes een GEDACHTE ontstaat.) Op kleurige competerscans zien we veranderende lichtplekken, en daardoor weten we dat er IETS gebeurt.
2 - Hypnose heeft een onserieuze naam gekregen door show-hypnotiseurs, die gebruik maken van medewerkers in het publiek.

Er is een klassieke manier om iemand in trance te brengen en een snelle manier, de zogenaamde blits-hypnose. Een vriend van ons is psychotherapeut en maakt gebruik van hypnose in veel therapieen. Hij gebruikt de snelle methode. Binnen twee tot drie minuten hypnotiseert hij iemand. De persoon moet natuurlijk meewerken, iemand die niet wil, kan niet gehypnotiseerd worden. In de trance-toestand is het bewuste denken uitgeschakeld, zonder dat je slaapt. Waarschijnlijk zit de toestand tussen waken en slapen in. In deze toestand ben je zeer ontvankelijk voor suggesties. Veel psychische storingen, zoals fobieen, spelen zich niet af in het bewuste denkproces, maar in het "onbewuste". In de trance-toestand kun je met eenvoudige fantasie-verhaaltjes deze diepe emoties aanspreken en behandelen. Hypnose is op deze manier een handig stuk gereedschap in de handen van iemand die er mee om kan gaan. het is alsof je de beschermende laag van het bewuste denken weg-opereert, om zo bij het tere beschadigde weefsel te komen.

Toch twijfel ik eraan of ik zelf gehypnotiseerd kan worden. Ten eerste ben ik een onverbeterlijk scepticus, en ten tweede vind ik het behoorlijk eng om geen controle over mijn handelingen te hebben; ik heb waarschijnlijk een hoge ingebouwde weerstand. Mijn vriend heeft ooit eens zijn vrouw gehypnotiseerd (natuurlijk met haar medewerking). Onder hypnose suggereerde hij haar dat er balonnen aan haar arm bevestigd waren, die haar arm in de hoogte hielden. Daarna moest ze heer ogen opendoen en proberen haar arm naar beneden te halen. Door de hypnotische suggestie lukte dit niet, en dat dat vond ze zo eng dat ze niet meer gehypnotiseerd wil worden.

Net als andere geneesmiddelen die zeer werkzaam zijn, moet je ook met hypnose oppassen voor bijwerkingen. Het is mogelijk om onder hypnose iemand een herinnering aan te praten aan een belevenis die niet heeft plaatsgevonden. (Interessant bij rechtszaken of leugendetectoren). Het is in mindere mate ook mogelijk om bestaande herinneringen te doen vergeten. Bij traumatische herinneringen lukt dit jammer genoeg niet, die zijn blijkbaar te sterk.

Zodra als ik mezelf ertoe kan overhalen om het te proberen, doe ik er natuurlijk meteen verslag van op deze plek.

Ein König für Deutschland - De Koningsmaffia - A. Eschbach in Erfurt

Het hart bonsde in mijn keel. Ik was al eerder op bijeenkomsten geweest in Duitsland, lezingen of fora, waar na afloop vragen gesteld mogen worden door het publiek. Als een Duitser een vraag stelt dan doet hij dat pas als hij zeker weet dat het een intelligente vraag is, waaruit blijkt dat hij zich heeft verdiept in het onderwerp en er verstand van heeft. De vraag moet goed geformuleerd zijn, en hij moet minstens twee of drie moeilijke woorden bevatten. Op het moment dat de vraag gesteld wordt, voel je hoe de vraagsteller wordt beoordeeld door de rest van het publiek. Door deze vraagstellings-drempel monden de vragen soms uit in een tentoonspreiding van eigen kennis of in ieder geval een poging daartoe, of om het simpel te zeggen: het wordt dan een beetje truttig.

Ik had al eens met een vraag op mijn lippen gezeten in een forum waar het ging om psychologische problemen, maar die vraag dan weer ingeslikt omdat ik niet over de drempel durfde, wetende dat ik de strenge vraagstellings-toelatingseisen niet zou kunnen vervullen. Maar nu was ik alleen, niemand die ik kende was in de zaal waarbij ik een flater zou kunnen slaan, en ik wilde het werkelijk graag weten.

HiD: "Er is werkelijk iemand in de USA geweest die beweert dat hij de software heeft geschreven om stemcomputers te manipuleren voor de presidentsverkiezingen in de USA in 2000, zoals u ook in uw boek aangeeft. Daar u gerechercheerd heeft, wil ik graag weten, denkt u dat daar waarheid in zit? Zijn de verkiezingen waarbij George W. Bush zo krap heeft gewonnen gemanipuleerd geweest, wat is uw eigen mening daarover?"

Gemompel en gelach in het publiek, een besmuikte glimlach van de schrijver, en -hoe kan het ook anders- een ontwijkend antwoord:

Andreas Eschbach: "Er heeft inderdaad iemand voor de rechter onder ede verklaard een dergelijk software te hebben geschreven als prototype. Er zijn toen bij die verkiezingen zeer veel onregelmatigheden geweest die veroorzaakt zouden kunnen zijn door manipulatie. Ik kan me zelfs voorstellen dat beide partijen gemanipuleerd hebben. Ik weet het niet, het was in ieder geval een inspiratie voor dit boek. In de daaropvolgende verkiezingen vier jaar later heeft George W. Bush weer gewonnen, en deze keer met een ruime meerderheid. Wat mij meer zorgen baart dan de mogelijkheid dat deze verkiezingen gemanipuleerd zijn, is de mogelijkheid dat er echt zoveel Amerikanen zijn die voor hem gestemd hebben." Instemmend gelach vanuit het publiek.


Op de foto's: Niet het boek dat vanavond besproken werd, maar het nieuwste dat net uit is (Black Out), met een handtekening van de meester.

En dit is Andreas Eschbach, voor de nieuwkomers en de vergeetachtigen onder ons.

Roots

Woon jij daar waar je roots zijn? Waar je bent opgegroeid? Waar je vrienden en familieleden hebt die je al zo lang kent dat je het gevoel hebt dat ze er altijd al waren? Zo ja, dan ben je bevoordeeld. Als je daarentegen zoals ik vaak verhuisd ben, of zelfs naar het buitenland getrokken, dan ben je zeer waarschijnlijk in meer of mindere mate ontheemd.

Ik zie zulke mensen vaak in films of boeken. Ze hebben collega's, affaires, vrienden waar ze mee uit gaan of gaan sporten, maar niemand waar ze mee kunnen praten over de wezenlijke dingen. Niemand die weet hoe ze als kind waren. Ze zijn verhuisd naar een andere stad omdat ze daar een betere baan konden krijgen. En plop, dan is het ook al gebeurd. Ze staan er alleen voor. De relatie die je met iemand krijgt doordat je hem jarenlang kent is niet te evenaren, hoe fantastisch je nieuwe vrienden ook zijn.

Ik lees momenteel een tweede boek van de schrijver Haruki Murakami. Als je nog nooit van hem gehoord hebt, hij komt uit Japan en is daar een grootheid. Zijn boeken zijn in 40 talen vertaald. Ze gaan over het moderne leven, ze zijn realistisch en neigen af en toe naar magisch realisme. Het boek dat ik nu heb is een lekkere dikke pil van 1020 bladzijden, daar kan ik nog even mee voort.

Als in dit boek een nieuwe persoon geintroduceerd wordt, dan wordt meteen kort verteld waar hij is opgegroeid, in wat voor een gezin, in welke landstreek, en wat de ouders voor beroepen hadden. Ik vond zulke informatie in verhalen vaak overbodig en langdradig, bijna net zo erg als landschapsbeschrijvingen. Maar nu realiseerde ik me dat deze informatie, de roots van de persoon, verklaren waarom hij bepaalde karaktertrekken heeft die hij nooit meer kwijtraakt. Als je van iemand weet dat hij in een dorp in Drenthe is opgegroeid, dan zegt dat heel veel.

Waar ik nu woon heb ik een kennissenkring van mensen die altijd al hier gewoond hebben en die elkaar al hun leven lang kennen. Je merkt dat zulke relaties rotsvast zijn en dat er veel voor nodig is om een deuk in zo een relatie te slaan. Deze mensen hebben hun wortels hier, en dat kun je bijna letterlijk opvatten. Overal in de stad hebben zij hun tentakels en zijtakken in de vorm van mensen, gebouwen, buurten en gebeurtenissen uit het verleden. Als zo iemand zijn baan verliest of op een andere manier zware tegenslagen moet verwerken in zijn leven, dan heeft hij een groot en breed buffer waar hij op terug kan vallen.

Als je net zo als ik een modern mens bent, een flexibele werknemer, of een avonturier die dacht dat het gras groener was aan de overkant, dan heb je dat niet. Spijtig, maar zo is het. Dan moet je jezelf aan je haren uit het moeras trekken als het erop aankomt.


Om de proef op de som te nemen, volgen hier mijn eigen roots. Oordeel zelf of je vindt dat je mijn karakter beter kent nadat je dit weet.

Ik ben geboren in Diemen. Mijn vader komt uit Den Haag. Hij heeft een paar jaar als telegrafist bij de scheepvaart gewerkt toen hij jong was. Daarna een tijd bij de post. Hij wilde graag buiten werken als postbode, maar dat was niet mogelijk. Toen is hij gestopt met werken. Zijn vader, mijn opa, was een redelijk succesvolle industrieel, die zijn kinderen een aardige som geld naliet. Mijn vader heeft dit geld met verstand belegd, en zijn hele leven daarvan geleefd. Hij heeft twee zusters. Mijn moeder komt uit een eenvoudig arbeidersgezin in Amsterdam. Ze heeft een opleiding als naaister en heeft dit beroep ook lang uitgevoerd. Zij trouwde met mijn vader toen ze nog vrij jong was, onder andere om bij haar tirannieke vader weg te komen. Toen ik ongeveer 6 jaar was, liep het huwelijk spectaculair op de klippen. Mijn moeder is meerdere keer met ons (mijn zuster en ik) verhuisd binnen Amsterdam. Zij hertrouwde met een Amsterdammer die op dat moment terugkwam uit Frankrijk nadat hij daar een tiental jaar had gewoond. Zijn vrouw was overleden, en hij had twee zonen die tijdelijk in een internaat verbleven. Die twee zonen kwamen naar Nederland, zij waren precies even oud als mijn zus en ik. Ze spraken alleen Frans en hadden daardoor behoorlijke moeilijkheden op school. Mijn zus en ik deden het goed op school, onze twee stiefbroers niet. Mijn zus vluchtte op haar achtiende het huis uit. In de schoolvakantie tussen mijn vijfde en zesde jaar op het vwo verhuisden we weer, deze keer naar Zeeland (of all places), zodat ik mijn laatste jaar met de examens op een nieuwe school moest doen. Ik slaagde, maar met niet zulke mooie cijfers. Ik wilde naar het conservatorium maar ik zakte voor het toelatingsexamen. Ik ging naar een hts in Vlissingen, en faalde daar in de tweede klas. Ik deed mijn militaire dienst, en ging toen naar een andere hts in Amsterdam. Nu was ik beter gemotiveerd en doorliep de school zonder problemen. Ik woonde bij mijn neef in, in een oude woning in de Indische buurt. Samen beleefden we hier onze "wilde jaren" met veel bier en wiet, en af en toe een vrouw. Mijn eerste baan had ik in Beverwijk bij een ingenieursbureau. Ik vond het vreselijk interessant om naar het buitenland te reizen voor mijn werk (het was ook vaak leuk). Ik heb in mijn leven drie langdurige relaties gehad. De eerste duurde maar een jaar, de tweede is de moeder van mijn kind, en met de derde woon ik nu samen.

Even geen zin

om te bloggen, meld ik voor het geval dat u vreselijk wanhopig op een nieuw stukje van de Hollander in Duitsland zat te wachten.

Zoals je weet ben ik de laatste paar dagen bezig geweest met mijn computer. Ik zou een log kunnen schrijven over hoe dat precies gegaan is en wat er allemaal mis ging, maar wie zit daar nou op te wachten? Op het werk is het deze week druk, ik test een nieuwe machine. Eergisteravond zat ik tot half drie aan de computer, daarna ben ik om half zes weer op gestaan. Gisteravond heb ik de slaap ingehaald, waardoor ik niet naar dansles kon. Ik moet weer eens naar sport, ik moet weer eens piano oefenen, ik moet weer eens loggen, maar ik heb GEEN TIJD. Ik heb geen tijd. Ik heb geen tijd. Ik moet ook nog eens slapen. Mevrouw HiD is verkouden en heeft een slecht humeur (mede doordat ik al een week lang beloofd heb om kolen te kopen en het nog niet gedaan heb.)

Vanavond beperk ik mij tot dit halfslachtige log en piano oefenen. De sport moet wachten.

Margreet, jammer dat je stopt. Ook al was ik het vaak niet met je eens, maar dat maakt niet uit. Dat krijg je ervan als je teveel rommelt, ha ha. Maar dat terzijde.

Coler stopt ook, maar die was op de een of andere manier al van me afgedreven. Er was altijd een bepaalde afstand tussen ons die we nooit echt overbrugd hebben. Soit.

Ik wens u allemaal veel spanning en ontspanning en tijd om uit te rusten.

Groeten uit de Zone.

De PVV is niet racistisch

Zegt ze. De PVV Den Haag bewijst iets anders:

PVV Den Haag wil allochtonenstop bij amateurvoetbal.

Hup Holland, hup!

Een brief van de bank

Eerst dacht ik dat het spam was. Een e-mail van mijn online bank waarin staat dat mijn toegangsgegevens bespioneerd worden, en dat daarom mijn internet banking tijdelijk afgesloten is. Maar ik kreeg tegelijkertijd ook een brief thuis met een nieuwe pin-code en een nieuwe TAN-lijst. Schijnbaar heb ik op mijn pc een "trojaner" (hoe heet dat in het Nederlands?). Een virus-programma dat probeert mijn passwords af te vangen op het moment dat ik ze ingeef. Dit is de mail:

Sehr geehrter Herr Hollander in Duitsland,


wir haben von unserem Rechenzentrum die Information erhalten, dass Ihre persönlichen Legitimationsmedien für das Internet-Banking der DKB AG ausgespäht wurden.


Zu Ihrer eigenen Sicherheit haben wir Ihren Zugang zum Internet-Banking gesperrt. Innerhalb der nächsten fünf Werktage erhalten Sie neue Zugangsdaten (Start-PIN und iTAN-Liste) an die in unserem System hinterlegte Anschrift zugesandt.


Einschränkungen bezüglich der Nutzung Ihrer ec(Maestro)-Karte und Ihrer DKB-VISA-Card sind nicht gegeben.


Wir empfehlen Ihnen Ihren Rechner umgehend auf Schadsoftware zu überprüfen. Darüber hinaus empfehlen wir eine vollständige Neuinstallation des Systems bzw. einen IT-Fachmann aufzusuchen.


Bitte beachten Sie, dass neben Ihren Legitimationsdaten für das Internet-Banking der DKB AG auch weitere Passworte (z.B. Zugangsdaten bei Providern oder Internetauktionshäusern) in die Hände von Betrügern gelangt sein können.


Weitere Informationen zur Sicherheit im Internet erhalten Sie auf unserer Internet-Seite www.dkb.de unter dem Menüpunkt „Kundenservice / Sicherheit“ sowie unter der Internetadresse: www.bsi-fuer-buerger.de.


Wichtiger Hinweis


Zur Freischaltung Ihres Internet-Banking-Zugangs senden Sie uns bitte – nach Erhalt der neuen Zugangsdaten – eine E-Mail an info@dkb.de mit den folgenden Angaben:


o Betreff: DKB-CERT / Freischaltung
o Vor- und Nachnamen
o Mitteilung über die Art der Systembereinigung
o eine Rufnummer und einen Zeitraum, in dem wir Sie während
unserer Servicezeiten (Montag bis Freitag von 08:00 bis 21:00 Uhr
und Samstag von 09:00 bis 17:00 Uhr (außer an bundeseinheitlichen
Feiertagen)) erreichen können


Für Ihre Fragen sind wir gern Ihr Ansprechpartner.



Mit freundlichen Grüßen


Deutsche Kreditbank AG


Wat betekent dit? Een hoop werk.

Eerst moet ik mijn pc testen op schadelijke software. Waarschijnlijk is het mijn pc thuis, op het werk ga ik zeer zelden naar mijn online bank. Dan moet ik al de belangrijke gegevens backup-en, en dan alles opnieuw installeren. Om helemaal safe te zijn moet ik eigenlijk de harde schijf formatteren. Als ik op mijn werk mijn pc nieuw installeer, dan ben ik twee-drie hele dagen bezig, en dan heb ik nog niet eens het operating systeem gedaan, dat doet namelijk de it-afdeling. Dan is het verstandig om overal waar ik online een account heb, mijn password te veranderen.

Ik heb nog nooit een virus gehad. Ik heb windows Vista, de normale Windows-anti virus software en de windows firewall. Ik zit hier niet op te wachten, godgloeiende.

Niet meer vliegen?

Na een geslaagde vakantie aan de Costa Blanca had ik gisteren in het vliegtuig op de trugweg een traumatische belevenis. Ik heb het natuurlijk vandaag online nageplozen en het blijkt dat er meer mensen zijn met dit probleem. Ik heb het al een keer eerder meegemaakt, maar toen was het niet zo erg als nu.

Op het moment dat de druk in de kabine van het vliegtuig verandert, begint er een stekende pijn achter en boven mijn linker wenkbrauw. Meestal gaat die pijn weer weg en is het alleen maar lastig. Nu werd de pijn snel erger en bereikte zo een ondraaglijk niveau, dat ik niet meer stil kon zijn en hardop kreunde. Ben je wel eens met je blote voeten in een spijker getrapt? Zo ongeveer voelt het; alsof iemand een dikke naald boven je oog in je voorhoofd drukt en die genoeglijk heen en weer beweegt. Het is een pijn die ik mijn ergste vijanden niet toewens. Op de pijnschaal zit het ongeveer twee keer boven de pijnen bij de bevalling schat ik, maar daar heb ik geen verstand van.

Nadat dit ongeveer 5-10 minuten duurde (de tijd is moeilijk te schatten), reageerde de rest van mijn lichaam door het bloed uit mijn hoofd te trekken, een luid ruisen in mijn oren te laten klinken alsof er opeens een sterke windvlaag over mij heen waaide, en mij zo kotsmisselijk te laten worden, dat ik even dacht dat ik flauw ging vallen. Ik had de onbedwingbare behoefte om op de grond te gaan liggen, maar dat heb ik niet gedaan, omdat ik dan nog meer aandacht zou trekken, en het sowieso duidelijk was dat er niets aan te doen is.

Na een kwartier werd het langzaam minder. Ik was nog minstens twee uur lang daarna uit het veld geslagen en groggy. Vandaag voel ik alleen nog een lichte kriebel en druk boven mijn oog. Het vervelende was dat mijn dertienjarige zoon naast me zat en totaal niet wist wat hij moest doen. Hij vroeg of ik hoofdpijn had (..) Als een echte volwassen ouder gromde ik hem toe dat hij zijn kop moest houden (later heb ik mijn excuses daarvoor aangeboden).


Over de vermoedelijke medische oorzaak en middeltjes tegen dit fenomeen is hier wel een aardige draad op een Duits geneeskundig forum. Ik heb er ook een commentaar bij geplaatst (op de tweede pagina, nickname: BobNL). Ik wacht af of er mensen zijn die hetzelfde gehad hebben en baat hebben gevonden bij bijvoorbeeld neusdruppels. Totdat ik iets dergelijks hoor, stap ik niet meer in een vliegtuig.

[UPDATE 20 maart 2013 voor de lezer die alleen maar wil weten wat je tegen de pijn kunt doen:

Ik ben nu ondertussen 2 keer wezen vliegen en ik heb iedere keer een uurtje van tevoren een pilletje Rhinopront Kombi genomen en neusspray gespoten. Geen problemen meer gehad!!
Natuurlijk is het ook raadzaam geen alcohol te drinken of gedronken te hebben de avond van tevoren, in het vliegtuig wat te drinken, en niet verkouden te zijn.

Het werkzame bestanddeel von Rhinopront Kombi (Duitsland) is pseudo-ephedrin. Andere gelijksoortige tabletten zijn:
- Sudafed (USA) (ook met pseudephedrin)
- GALSUD (Engeland)
Je moet zoeken naar een middel tegen sinusitus, met als werkstof pseudo-ephedrin.

Volgens google zit het in Nederlan ook in:
Rinomar
en in
Vasocedine]

Van die dagen

Je hebt van die dagen, dan ben je met de wereld in het reine. Je hebt goed geslapen. Je weet dat vandaag de laatste werkdag is voor de vakantie. Je hebt een paar blogs geschreven waar je wel tevreden over bent. Je hoeft je niet te haasten omdat je vandaag niet precies op tijd hoeft te zijn. Je eega was op tijd wakker en verrast je met een kop koffie in bed. Je voelt dat je alle problemen die eventueel vandaag op je weg liggen "souverän die Stirn bieten kannst".

Je loopt naar de auto zonder je te haasten, je kunt bijna de illusie geloven dat je uit vrije wil onderweg bent, en niet omdat je een loonslaaf bent. Als je met de auto in het donker een stuk achteruit rijdt en een hoek om, dan zie je ruim op tijd de voetganger die een beetje mank loopt en de straat wil oversteken. Als je snel manoeuvreert, dan kun je er nog wel voorbij maar: je hoeft niet. Je stopt de auto en laat de man in alle rust oversteken, en je ergert je er niet eens aan.

Je laat de nieuwe auto lekker rustig optrekken, schakelt boterzacht in de eerste en de tweede versnelling, de auto zoemt tevreden. Je kunt weer genieten van een oude CD met muziek van Pink Floyd. Zoals te verwachten is, gedragen alle andere automobilisten op de weg zich vandaag ook voorbeeldig.

Op zo een dag kun je bijvoorbeeld het volgende gesprek hebben met je eega:

HiD:"Zeg, je wilde toch ook eens met de nieuwe auto rijden. Zaterdag heb je vrij, zullen we ergens met de auto naar toe rijden, dan kun je ook een stuk rijden?"
Eega:"Nou ja, ik weet niet of ik dat wil als jij erbij bent. Ik weet wel dat je geen commentaar geeft op mijn rijstijl, maar ik kan het niet verdragen als je naast me zit en ik bijvoorbeeld verkeerd schakel, en ik zie dan hoe je met een van pijn vertrokken gezicht je zit in te houden."
...
HiD:"Ja, daar heb je gelijk in. Je kan bijvoorbeeld eerst een stuk alleen rijden. Maar vroeg of laat zitten we toch een keer samen in de auto en jij rijdt. Het is beter als we dat zo snel mogelijk achter de rug hebben."
Eega:"Ja, dat is ook weer waar. Nou goed dan."

Vijf minuten later.
Eega:"Eehm, dat idee van jou voor zaterdag, dat kan helemaal niet."
HiD:"Hoezo?"
Eega:"Je brengt vandaag toch de auto naar de garage om de LPG-installatie in te laten bouwen. En dan blijft ie daar een week."
HiD:"Shit ja, daar had ik niet aan gedacht."
...
HiD:"Maar weet je, we kunnen ook doen alsof, zeg maar om te oefenen. We rijden dan met JOUW auto een stuk (niet met de nieuwe). Jij zit aan het stuur, en ik zit naast je en trek een verkrampt gezicht en steun af en toe zachtjes."

Gevoelens en wetenschap

[In het kader van de hoogdravende en ongefundeerde beweringen presenteer ik alweer het volgende onderwerp. Ik zou mijn blog wel "altijd een mening" kunnen noemen, maar die naam is al vergeven. Ik bombardeer u de laatste tijd een beetje met berichten, dat compenseert  voor het feit dat ik volgende week op vakantie ben.]

Er bestaan een heleboel verkeerde ideeen over het wel of niet samengaan van gevoelens en wetenschap, en de betekenis die beide voor elkaar hebben. Het begrip wetenschap gebruik ik hier heel losjes in de betekenis van wetenschappelijk onderzoek, techniek en rationaliteit. Met gevoelens bedoel ik hele normale dingen zoals angst, vreugde, verdriet, boosheid, liefde en het gevoel voor schoonheid.


1 - Als je serieus wetenschap wilt bedrijven, dan moet je je gevoelens uitbannen, die zitten alleen maar in de weg.

Een wetenschapper of een wiskundige gebruikt zijn gevoel voor schoonheid om uit de honderden mogelijk hypothesen een paar bruikbare uit te filteren, die hij dan gaat testen. Als hij puur wetenschappelijk elke hypothes grondig zou onderzoeken, dan is er geen einde in zicht.

Een techneut die geen gevoel heeft voor de bruikbaarheid of de aantrekkingskracht van zijn produkt, zal wanstaltige nutteloze dingen ontwerpen die niemand wil kopen.


2 - Als je werkelijk met je gevoel wilt leven, dan staat wetenschap je daarbij in de weg.

Iemand die alleen op gevoelens leeft en de rationaliteit uitbant, kan de informatie die op hem afkomt niet kritisch beoordelen. Hij waait met alle winden mee en is makkelijk te beinvloeden en te bedriegen. Als een idee hem aanstaat, dan accepteert hij het. In het gunstigste geval merkt hij het niet en is gelukkig. In het slechtste geval wordt hij bedrogen en wordt straatarm.


3 - De echte grote wetenschappelijke genies zoals Einstein hebben gezegd dat hun gevoel het allerbelangrijkste was, dus blijkbaar is het voldoende om op mijn gevoel af te gaan.

Wat Einstein bedoelde is dat wat ik in punt 1 heb gezegd. Zonder gevoel is wetenschap een dorre aaneenschakeling van stellingen, logische conclusies en berekeningen die nergens toe leidt. Einstein was een genie die op het voorste front van de wetenschap werkte en nieuwe dingen ontdekte. Om daarbij het zinnige van het onzinnige te onderscheiden moet je een 'gevoel' hebben, een Fingerspitzengefühl. Om oplossingen voor een onopgelost probleem te verzinnen moet je aanvoelen in welke richting je moet denken. Einstein was iemand die tijdelijk kon zweven om daarna weer met beide benen te landen en zich door het dichte struikgewas te worstelen.


Zonder gevoelens heeft het leven geen betekenis, dan is er geen motivatie om te leven. Zonder gevoel kun je net zo goed doodgaan, want dat maakt je toch niets uit, en waarschijnlijk gebeurt dat dan ook in afzienbare tijd.

Zonder wetenschap leefden we nog in de bomen en op de steppen en werden gemiddeld 25 jaar oud. We leefden wel "echt".

Trainspotting

Onlangs bij de Drs liet ik me een beetje meeslepen in mijn enthousiasme over de film Trainspotting. Dat is een film uit 1996 over 4 heroine-verslaafden in Schotland. Het is een bijzondere film. Aan de ene kant glorificeert hij het drugsgebruik, aan de andere kant laat hij genadeloos zien dat het nergens toe leidt, dat het gevaarlijk is en dat je er dood aan kunt gaan. Het is gebaseerd op een roman van Irvine Welsh. Ewan mcGregor speelt de hoofdrol en is ultra-cool. De film is hard, snel, langzaam, grappig, realistisch, surrealistisch, heeft geweldige dialogen en monologen, goede passende muziek, en hij heeft op mij een blijvende indruk gemaakt.

Om een indruk te krijgen kun je hier een trailer bekijken, en hier een paar van de typische citaten uit de film lezen.

De vraag die ik mijzelf stel is: waarom spreekt deze film mij zo aan? Hij heeft niets met mijn eigen leven te maken - op het eerste gezicht -. Ik woon in een beschaafd land met goede mogelijkheden, ik ben niet cool maar netjes, de ergste misdaad die ik heb begaan was winkeldiefstal in mijn jeugd om mezelf te bewijzen bij de groep. Mijn brommer heb ik niet zelf opgevoerd, dat heb ik laten doen door een vriend van mijn coole oudere stiefbroer.

De film raakt een teer punt dat volgens mij bij een heleboel mensen in de geciviliseerde landen leeft, en dat door Doe Maar een beetje klungelig werd samengevat als "Is dit alles?". Als je alles doet zoals het hoort - je trouwt, koopt een huis, krijgt kinderen, hebt een fatsoenlijke baan, kijkt 's avonds naar de televisie, gaat twee keer per jaar op vakantie, gaat regelmatig op visite bij kennisen en familie - wat dan??? Dan ontbreekt er een ontzettend wezenlijk deel in je leven waar de menselijke natuur gewoon naar snakt: avontuur, gevaar, risico, nieuwe dingen, extase. Dit wordt meteen in het begin van de film al duidelijk gemaakt in de ijzersterke openingsmonoloog van Mark/ Ewan:

Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed- interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit- crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why would I want to do a thing like that? 

Beschaving en vervulling in je leven gaan slecht samen.

Auto importeren vanuit Nederland naar Duitsland, epiloog

Het is gelukt. De aanhouder wint. Ik heb alles stap voor stap gedaan, en het bleek helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Er zijn natuurlijk wel een aantal dingen die je moet weten, maar dan gaat het ook. Omdat hier via Google af en toe mensen komen die ook een auto willen exporteren/ importeren, doe ik hier een klein verslag aan de hand van de punten die ik in het vorige log heb opgeschreven.

Kleine inleiding voor wie de vorige log niet kent: Ik heb in Nederland een tweedehands auto gekocht van een familielid. Ik woon zelf in Duitsland en heb de auto geimporteerd.

Allereerst de volgende tip: Ik heb in een e-mail naar de Zulassungsstelle gevraagd welke papieren ik nodig heb , met een korte beschrijving van de auto. De Zulassungsstelle is de instantie waar nieuwe kentekens geregistreerd worden, in Erfurt zijn zij een onderdeel van het "Ordnungsamt". Zij waren zeer behulpzaam en hebben snel geantwoord.

Het verslag:

1 - koopcontract opstellen zodat ik een bewijs van eigendom heb, waarschijnlijk is het slim dit meteen in twee talen te doen, voor de Nederlandse en de Duitse instanties
Ik heb het alleen in het Nederlands gedaan, omdat de koper geen goed Duits sprak. Dat was voldoende voor de Duitse instanties.

2 - proberen om een coc-verklaring van de Dealer te krijgen, dit vereenvoudigt de keuring in Duitsland
Die moest door de vorige eigenaar worden opgevraagd. Dat ging, maar het duurde wel anderhalve week en het kostte 120 euro. Toch is het de moeite waard, bij de Duitse instanties heb je er veel gemak van.

3 - tijdelijk reaktiveren van de huidige verzekering, en eigenlijk ook van de wegenbelasting. De wegenbelasting moet ik reaktiveren als ik met de auto naar Roosendaal wil rijden (zie 4), alleen voor het ritje naar Roosendaal. Waarschijnlijk is dat niet zo handig, omdat ik dan ter plekke de kentekenplaten moet afschroeven, het uitvoerkenteken moet aanvragen, en als er dan iets misgaat, dan kan ik niet meer rijden met de auto. Misschien is het beter met de trein of met een andere auto naar Roosendaal te gaan.
De verzekering en de wegenbelasting moesten inderdaad gereaktiveerd worden. Dit is een uitzonderingssituatie, dit was nodig omdat deze auto was stilgelegd.

4 - een uitvoerkenteken regelen bij een RDW-keuringsstation in Nederland (Roosendaal)
Dit heb ik anders gedaan. Het is mogelijk om de auto schriftelijk (per fax) ACHTERAF uit te voeren als de auto zich al in het buitenland bevindt. Zo hoefde ik niet naar Roosendaal en ik hoefde geen uitvoerkenteken en een extra tijdelijke verzekering af te sluiten. Dat kan alleen als de vorige eigenaar ermee akkoord gaat dat je nog tijdelijk op zijn verzekering blijft doorrijden.

5 - auto naar Duitsland rijden (Ik heb overwogen of het eenvoudiger is de auto door een garage te laten transporteren, maar dat kost ongeveer 1 euro per kilometer, in dit geval 1400 euro)
Heb ik gedaan en meteen gecombineerd met de weergaloze Hoi Oligoi Meeting in Huize Molrat.

6 - auto in Duitsland bij de Dekra laten keuren, hij moet een komplete TüV en een Abgasuntersuchung (AU) krijgen. Er zijn een paar kleine verschillen in de technische eisen met Nederland, het kan theoretisch zijn dat de auto aangepast moet worden (3e remlicht is bijvoorbeeld verplicht in Duitsland). Met behulp van de coc-verklaring schijnt deze keuring eenvoudiger en goedkoper te zijn.
De TüV is een onafhankelijke keuringsinstantie (daar kun je dus niet opgelicht worden door je garage). De keuring ging vlot, de auto was immers nog bijna nieuw, het duurde ongeveer 20 minuten. De papieren uit te printen duurde wat langer. Er ontbrak namelijk op de COC-verklaring een zogenaamde Abgasschlüsselzahl, een soort classificering van de hoeveelheid uitlaatgassen. Dit moest als extra bestellinkje in het systeem ingevoerd werden. Het systeem kon dat niet als gratis dienst verwerken, en dus hebben ze me het minimumbedrag van 5 euro berekend. Er kwamen twee extra collega's van de keurmeester aan te pas om het computersysteem om de tuin te leiden.

7 - een voorlopig bewijs van verzekering bij mijn Duitse verzekering regelen. Vroeger was dat een Doppelkarte, nu is dat een Versicheringsbestätigungsnummer (VB-nr of eVB). Dit is een voorlopig WA-verzekering die aangeeft dat je van plan bent om het voertuig binnenkort compleet te verzekeren
Klinkt moeilijker dan het is. Een telefoontje naar de verzekeringsagent, nummer opschrijven, klaar. Vanaf het moment dat je de nieuwe auto registreert in Duitsland, is hij onmiddelijk verzekerd. Ik had nog een oude auto in Duitsland bij dezelfde verzekering, die was nog vier weken doorverzekerd in overlapping met de nieuwe auto. In die tijd moest ik hem kwijtraken.

8 - auto laten registreren bij het Straßenverkehrsamt in Erfurt. Voor deze Zulassung moet ik aantonen dat de auto gekeurd is en verzekerd, en dat hij mijn eigendom is. Ergens heb ik nog gelezen dat ik een bevestiging van het Bundeverkehrsamt moet hebben dat de auto tot nog toe niet geregistreerd is geweest in Duitsland, maar hoe dat moet weet ik nog niet.
Zoals hierboven vermeld heet dat ook wel de Zulassungsstelle. Dit is het moment supreme. Hier moet je alle papieren bij de hand hebben. Dit zijn de benodigde papieren:

Sehr geehrter Herr Hollander in Duitsland,

für die Zulassung eines aus der EU eingeführten Fahrzeuges müssen folgende Unterlagen vorliegen:
- niederländischen Papiere
- niederländischen Kennzeichen
- Certificate of Confirmation (COC)/ EG- Übereinstimmungsbescheinigung oder Vollgutachten nach § 21 StVZO von der DEKRA
- deutsches Hauptuntersuchungsprotokoll (HU) wenn älter als 3 Jahre
- Kaufvertrag
- elektronische Versicherungsbestätigungsnummer (eVB) ihrer Versicherung
- Einzugsermächtigung für die Kfz- Steuer (hier erhältlich oder unter www.erfurt.de herunterzuladen)
- Personalausweis oder Reisepass mit Meldebescheinigung.

Het nieuwe kenteken wordt uitgereikt nadat er allerlei zaken zijn gecontroleerd. In Duitsland kun je tegen een kleine meerprijs de middelste twee letters zelf uitkiezen, wat ik dus gedaan heb. De eerste 1-3 letters van het Duitse kenteken zijn een afkorting van de woonplaats, dan komen altijd twee letters, daarna twee of drie cijfers. Als je de twee letters hebt gekozen, dan kun je zien welke cijfer-combinaties er nog beschikbaar zijn, en een passende uitzoeken. Een persoonlijk nummerbord is voor iedereen weggelegd in Duitsland.
Daarna worden meteen de kentekenplaten gedrukt. Je moet dan naar buiten met je aanvraagpapiertje, (de definitieve papieren heb je nog niet), daar staan een of twee kleine keetjes met firma's die kentekenplaten drukken. Ik kan me herinneren dat ik in Nederland een willekeurige kenteken bij de garage kon laten drukken; zo eenvoudig is het in Duitsland niet om aan valse kentekenplaten te komen!
Dan moet de auto GEIDENTIFICEERD worden. Dat wil zeggen, je moet de auto bij je hebben, en de ambtenaar kijkt dan of het carosserienummer klopt.
Wij konden het carosserienummer niet vinden...
Na 5 minuten bleek het onder een laag stof verborgen te zitten!
Daarna weer naar binnen en de definitieve papieren in ontvangst nemen. Hehe, dat zit erop.

9 - voordeel: schijnbaar hoef je geen invoerbelasting te betalen. Omgekeerd moet dat wel, als je een auto van Duitsland naar Nederland exporteert. Je moet dan de bpm nabetalen. Bij een nieuwe auto is dat het complete bedrag, en hoe ouder de auto is, des te lager wordt het percentage.
Inderdaad dus.

10 - een definitieve verzekering afsluiten
Nog even telefonisch de voorwaarden voor de nieuwe verzekering afspreken, en per e-mail bevestigen. Ik neem voor het eerste jaar Vollkasko = allrisk, kost me voor deze auto en met mijn no-claim 876 euro/jaar.

11 - parkeervergunning voor Erfurt halen
Die vergunning krijg je hier bij het Tiefbau- und Verkehrsamt. Papieren meenemen, kost 25 eur per jaar. Je hebt dan toestemming om in een bepaalde kleine buurt te parkeren, maar geen recht. Als de straat vol is, dan heb je pech, theoretisch. In de praktijk zet je hem in de volgende straat die eigenlijk niet tot jouw bereik hoort, en daar heb ik nog nooit een bon voor gekregen.

12 - oude auto wegdoen
Ik had gedacht dat het moeilijk zou zijn om een oude auto weg te doen, maar ik was verbaasd hoeveel mensen een goedkope auto willen hebben. Dat was dus ook geen probleem.

Mijn laatste rockconcert

We waren vrijdag bij een concert van een rockband namens Tito & Tarantula. De kaartjes waren een verjaardagskadootje aan mevrouw HiD van een goede vriendin. Op zich is het een leuk idee; Tito & Tarantula spelen de filmmuziek in From Dusk till Dawn, een lugubere film van Quentin Tarantino (Pulp Fiction, Reservoir Dogs, Inglorious Basterds)). Ik/ wij houd(en) wel van Tarantino-films, en de muziek is meestal goed gekozen in zijn films.

Maar toch. Het eerste wat mij overviel was de zaal waarin het concert gehouden werd: "Centrum Erfurt" in Erfurt. Dit is een soort jongerencentrum. De zaal, de deuren en de garderobe zijn zo robuust gebouwd dat een horde dronken neo-nazi's er nog geen schade aan zouden kunnen richten. De deuren zijn een meter breed en van ijzer, de garderobe is achter tralies, de zaal is van beton. Een kennis wist te vermelden dat er hier inderdaad regelmatig vechtpartijen plaatsvinden en dat er drugs gedeald worden. Gelukkig vond er niets van dit alles plaats toen wij er waren, maar de imminente dreiging hing zo duidelijk in de lucht dat het de sfeer merkbaar beinvloedde.

Dan de muziek. Het volume was niet overdreven voor een rockconcert, dat wil zeggen dat het alleen bij de hogere tonen echt physisch pijn deed aan de oren, en dat de verschillende instrumenten nog te onderscheiden waren en niet samenvloeiden tot een ondoordringbare geluidsbrei. Bij de bastonen was er het grappige effect dat je ze door de bodem heen kon voelen, ongeveer een seconde vertraagd ten opzichte van het hoorbare geluid. Als je de muziek echt helemaal te gek vindt, dan kan het niet hard genoeg zijn; dan is zo een volume prettig. Als je de muziek maar zozo vindt, dan is zo een volume opdringerig, lastig en vermoeiend. Er waren enkele liedjes bij die ik wel kon waarderen, de meeste spraken me echter niet aan. En zo kwam dat ik dacht "Het is niet voor niets dat ik al in geen jaren meer naar een rockconcert geweest ben. Waarschijnlijk is het beter als ik het ook niet meer doe. Ik amuseer me beter als ik thuis met een reep chocola en een glas rode wijn een leuke film bekijk." Ik zei tegen mevrouw HiD "Ik ga even naar buiten, hier is het mij te luid".

Voor de volledigheid: Tito & Tarantula komen uit de USA en uit Mexico. Een leuk deel van het concert was een lied waarbij zoveel mensen uit het publiek op het podium gehesen werden als er op pastten, en aardig waren ook snelle rockversies van La Cucharacha en La Bamba.

Twee absolute vegetariers

Aan iedereen die meent dat je vlees moet eten om de nodige kracht te kunnen ontwikkelen, hier twee plaatjes van absolute vegetariers:

1. De gorilla

2. De gladiator in het Romeinse rijk (ja, dat waren vegetariers)