26 februari 2010

Olympische winterspelen 2010 Vancouver, Thüringen vs. Nederland

[Update 1 maart]: Zo, de Olympische Spelen zitten erop. Verderop in dit stukje kun je lezen hoeveel medailles Thüringen en Nederland gewonnen hebben. Om nu te bepalen wie er gewonnen heeft, kunnen we bijvoorbeeld drie punten geven voor een gouden medaille, twee voor een zilveren en een voor een bronzen. De uitslag is dan:

Nederland: 4x3 + 1x2 + 3x1 = 17 punten

Thüringen: 2x3 + 7x2 + 2x1 = 22 punten

THÜRINGEN HEEFT GEWONNEN!!!



Het leek me wel aardig om een medaille vergelijking te maken tussen Nederland, mijn voormalige thuisland, en Thüringen, mijn huidige thuisland. Nederland heeft veel meer inwoners dan Thüringen - in Thüringen wonen ongeveer 2 miljoen mensen -, maar daar staat tegenover dat Thüringen een middelgebergte heeft, het Thüringer Wald, en dat er meer een landklimaat heerst met koudere winters. In Thüringen zijn een aantal kleine wintersportgebieden, de bekendste zijn Oberhof en de "Ski arena" bij Steinach. In Thüringen wordt serieus getraind in het langlaufen, biathlon, bobsleeen en schaatsen.

Hier is de stand van vandaag, 25 februari 2010 eindstand:

Nederland: 4 goud, 1 zilver, 3 brons

Thüringen: 2 goud, 7 zilver, 2 brons
(Op dit moment heeft Duitsland 26 30 medailles in totaal, en staat daarmee op de tweede plaats na de USA)

Hier is een opsomming van de Nederlandse medaillewinnaars, het zal je niet verbazen dat er alleen maar vrijwel uitsluitend schaatsmedailles gewonnen werden:

Nicolien Sauerbreij, goud, parallell reuzeslalom snowboard
Ireen Wust, goud, 1500m schaatsen
Mark Tuitert, goud, 1500m schaatsen
Sven Kramer, goud, 5000m schaatsen
Annette Gerritsen, zilver, 1000m schaatsen
Bob de Jong, brons, 10000m schaatsen
Laurine van Riessen, brons, 1000m schaatsen
Sven Kramer, Mark Tuiten, Simon Kuipers, Jan Blokhuijsen, broms, ploegenachtervolging schaatsen


En dit zijn de winnaars uit Thüringen:

Andre Lange & Kevin Kuske, Oberhof, goud, 2 pers.-bobslee
Stephanie Beckert, Erfurt, Daniela Anschutz Thoms, Erfurt, goud, ploegenachtervolging schaatsen
Axel Teichmann, Lobenstein, zilver, 50 km cross-country skien
Alexander Roediger, Kevin Kuske, Martin Putze, Andrea Lange, Oberhof, zilver 4 p. bobslee
Stephanie Beckert, Erfurt, zilver, 5000 m schaatsen
Stephanie Beckert, Erfurt, zilver, 3000 m schaatsen
Axel Teichmann, Lobenstein & Tim Tscharnke, Biberau, zilver, cross country skien
Andreas Wank, Oberhof, zilver, team-skispringen
David Möller, Sonneberg, zilver, slee (luge?)
Tino Edelmann, Zella-Mehlis, brons Noorse combinatie team 4x5km
Andrea Henkel, Großbreitenbach & Kati Wilhelm, Zella Mehlis, brons, Biathlon, 4x6km


Bron: Ik heb de informatie van deze site gedestilleerd.

24 februari 2010

Afreageren en jeugdherinnering

In de auto op weg naar huis van je werk. Gefrustreerd zoals gewoonlijk. Je vind de cd met Welcome to the Jungle van Guns n' Roses. Je stopt hem erin. De radio zet je zo hard dat de boxen net beginnen te vervormen. Welcome to the jungle. Precies het gevoel dat je op dat moment hebt. Je zet hem nog een streepje harder. You're in the jungle baby, you're gonna die. De weg begint te vervagen. Je zit weer te headbangen in de auto net als vroeger, toen je nog een puber was. Dat is de functie van muziek.



Jeugdherinnering:

Een vakantie in Zuid-Frankrijk, ergens eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Een week kamperen, dan een week cursus parapente. Kamperen deed ik alleen. Vriendschap gesloten met een andere Hollander. Ook single, ook jong, deed ook aan windsurfen. In de buurt was niet zo heel veel te beleven 's avonds, toch geprobeerd. We gaan naar een disco. Daar maken we kennis met twee Franse jonge vrouwen. Ze hebben wel zin in een avontuurtje. Of we met ze mee naar huis komen, nog wat drinken? Natuurlijk. "Rij maar achter ons aan". Ja ja. De Francaises in hun kleine autootje scheuren met zo een halsbrekend tempo door de nacht over de smalle weggetjes door de bergen, dat ik erg mijn best moet doen om ze bij te houden. Ik rijd voor mijn gevoel als een ware rallye-coureur. In de autoradio heb ik de nieuwe CD van Guns n' Roses, Appetite for Destruction. Op maximaal volume. Wat een nacht. Wat een herinnering.

23 februari 2010

Fitness

Na 5 jaar omzwervingen in andere sporten ben ik nu weer terug bij fitness. Ik was er mee opgehouden omdat het te saai werd, maar alles wat athletiek is wordt saai als je het maar lang genoeg doet.

Ik heb een tijd gejogd, en dat is niet slecht, maar op den duur kreeg ik toch teveel last van mijn knieen en mijn achillespezen. Vervolgens heb ik het met zwemmen geprobeerd, een supergezonde sport, maar het nadeel is dat je iedere keer het water in moet...

De enige sporten die je volgens mij echt voor je plezier doet, zijn sporten die je met anderen samen doet, zoals tennis of voetbal. Ik speel nu af en toe tennis met een collega.

In het vakantiehotel in Seefeld heb ik de apparaten in de fitnessruimte geprobeerd, en ik kwam er weer achter waarom ik deze sport zo lang gedaan heb; je voelt je er gewoon lekker bij, in tegenstelling tot duursporten als lopen en zwemmen, waar het altijd een soort geploeter is. Bij duursport moet je altijd jezelf overhalen om door te gaan, en niet op te houden en lekker uit te rusten. Het is altijd een beetje een 'quälerei'.

En sinds vorige week ben ik bij de nieuwe fitness club hier in de stad. Spiksplinternieuw met honderdduizend apparaten, veel ruimte, een goede prijs (5 euro per week als je je voor 2 jaar aanmeldt, 7 euro bij 1 jaar), en een "Getränke-flatrate" voor 1 euro per week. Gisteren heb ik me laten instrueren door een trainer, een jonge fysiotherapeut namens Marc. Ik heb mijn 15 jaar ervaring met fitness ingeslikt en met een open oor geluisterd naar wat hij te vertellen heeft. Het is sowieso goed om regelmatig van trainingsplan te veranderen. Hij vertelde een paar dingen waar ik het wel mee eens was (meer 'funtionele' oefeningen in plaats van oefeningen waarbij spiergroepen geisoleerd worden getraind), en ik heb ook nog een paar nieuwe dingen opgestoken.

Mijn eerste idee was dat ik hem zou aanhoren en daarna gewoon mijn eigen plan volgen, maar ik heb me laten overtuigen zijn trainingsschema te volgen. Bij deze.

21 februari 2010

Typisch mannelijk?

Is dat typisch mannelijk?

Als ik net ben opgestaan, ik in de keuken ben om koffie te zetten, wanneer de katten dan opdringerig om me heen staan te draaien en te spinnen en kopjes te geven omdat ze hopen dat ik ze iets te eten geef (dat ik ze 'nat voer' geef, droge brokken staan dag en nacht bereid), dat het enige dat ik dan denk iets is in de trant van: 'Sodemieter toch op, ik heb even geen zin, ga je eigen voer organiseren, ik ben je moeder niet'?

Waarschijnlijk wel. Een vrouw zou nooit zo reageren. En als ze dat wel zou doen, dan zou ze zich kapot schamen en het nooit toegeven. Behalve misschien als ze een (mol-)rat is.

Briefje voor boven mijn bureau

1 - Wees langzaam (waarom? daarom)

2 - Wees niet lui (dat is niet in tegenspraak met 1)

3 - Neem het leven niet persoonlijk

18 februari 2010

En dan nu weer iets luchtigs

Na de klap van gisteren (kreeg iemand het gevoel dat er uit de tekst een koude ijzeren hand omhoog steeg en zich om je hart legde?) nu dan maar iets luchtigs.

We krijgen geld terug van de elektriciteitsrekening!!
(87 Euro over een heel jaar, bij een maandelijkse vooruitbetaling van 40 Euro).

Wie had dat gedacht, na de schrik van de verwarmingsrekening.

Dit is een grote overwinning voor mij, die ik (germanisme) altijd in de clinch lig met mevrouw Hollander In Duitsland, omdat zij een obsessieve zuinigheidsdrang heeft. Als ik in de gang geweest ben, staat zij op om het licht uit doen. Als ik mijn tanden poets, dan doet zij snel de kraan dicht als hij nog even loopt. Ook maakte zij zich zorgen omdat mijn PC soms dagen achter elkaar aan staat. Het is een schat hoor, maar hier heeft ze nog een trauma uit DDR-tijd, vermoed ik. En dat terwijl ik mezelf eigenlijk altijd als behoorlijk zuinig beschouwde, maar naast haar val ik in het niet.

17 februari 2010

Zomaar een doordeweekse dag

Of: Waarom je het zo gek niet kan verzinnen, de waarheid is nog vreemder.

Ze is een pubermeisje van 13-14 jaar. Ze heeft een beste vriendin. Ze hebben het er al een paar keer over gehad om samen zelfmoord te plegen. Dan stonden ze op de brug over de provinciale weg, en fantaseerden erover om naar beneden te springen. De brug is niet heel erg hoog, ongeveer 5 meter, en daaronder loopt een weg met daarnaast de tramrails.

Op een dag waren ze samen op de markt in de buurt van de brug. Ze moest even naar de wc. Toen ze terug kwam, was de vriendin weg. Ze had het gedaan, ze was van de brug gesprongen. Met succes. Een paar uur later overleed de vriendin in het ziekenhuis.

Het meisje draait natuurlijk door en wordt naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis gebracht. Daar werkt mijn vriendin, die me dit verhaal heeft verteld. De reactie van het meisje als ze hoort dat de vriendin overleden is, is onverwacht. Ze is niet verdrietig, maar woedend.

Het overleden meisje had blijkbaar haar organen ter beschikking gesteld, want die hebben ze er gisteren uitgehaald.


Ik heb verder geen commentaar. Ik weet geen achtergronden. Als ik de meisjes zou kennen, dan zou ik er niet over schrijven.

15 februari 2010

Reaktie op Molrat: Ben jij ook zo bang?

Dit is de tweede keer dat ik een reaktie die ik ergens heb achtergelaten promoveer tot blog. In een vlaag van angstige inspiratie schreef ik als reaktie op een bericht van de Molrat:

Ben jij ook zo bang?

Dat dit de laatste liefde van je leven is?

Dat dit de leukste baan is die je in dit leven nog gaat krijgen?

Dat de leukste jaren allang achter je liggen maar dat je het toen niet door had? Sterker nog, dat zelfs die jaren eigenlijk niet zo veel voorstelden?

Ben je ook bang om bang te zijn? En dat je daarom maar liever geen risico neemt?

En dat als je wel een keer risico neemt, dat ze dan allemaal vinden dat je een aansteller bent die zo nodig zijn jeugd moet inhalen?

Ik ben wel een beetje bang ja. Maar niet voor de Mexicaanse griep, de financiele crisis, de vogelkoorts, terroristen, islamisten, en Geert Wilders.

14 februari 2010

Hoe maak je goede reclame?

Heel eenvoudig, je doet het zoals Audi het doet. Ik zag van de week een nieuwe reclame van Audi en die was weer van eenzame klasse. Drie mensen in stofjassen inspecteren een nieuwe Audi. Opeens vindt een van hen een onregelmatigheid op het perfecte oppervlak van de motorkap. De anderen stormen erop af en zijn zeer bezorgd, totdat een andere de oorzaak vindt:




En hier nog een bloemlezing van andere geslaagde spots. Het begon allemaal met de skischans:



Omdat er hardnekkige geruchten de ronde doen dat ze in 1986 gesjoemeld hebben met een sleepkabel, heeft Audi het in 2005 nog eens over gedaan. Dat kun je hier bekijken: (Ze hadden wel spikes nodig en hebben meerdere veiligheidsinstallaties geinstalleerd, maar uiteindelijk doet de Audi het moeiteloos.)




Ook in het geheugen gegrift, en die heeft zelfs een rage ontketend, de "wiebel-Elvis":




En recent, een Audi-bezitter heeft het lef om de heilige Ferrari-stad te betreden met zijn auto. Wat er dan gebeurt ...

5 februari 2010

Ik ben even met vakantie

Jullie mogen natuurlijk rustig onder elkaar hier discussieren, verweilen, roddelen, ruzie maken. Degene die het leukste onderwerp verzint krijgt een eervolle vermelding in het volgende blog.

Opdat het niet helemaal zo saai wordt, hier 2 foto's uit onze vorige Seefeld-vakanties:










4 februari 2010

Vechten voor de vrede, of een pleidooi voor oorlog

Zoiets als vechten voor vrede bestaat niet. Op het moment dat je begint te vechten is er geen vrede meer. Het is een eufemisme van mensen die eigenlijk voor iets anders vechten: tegen onderdrukking, voor de vrijheid, tegen het feit dat iemand anders ze wil regeren als degene die het nu doet, enzovoorts. Iemand die vecht voor de vrede, en dus in feite voor iets anders vecht, zegt daarmee in waarheid dat hij vrede niet het belangrijkste vindt. Het is bijvoorbeeld belangrijker om in vrijheid je geloof uit te kunnen oefenen, en daarvoor een kleine oorlog op de koop toe te nemen, dan je hele leven lang tot iets gedwongen te worden dat je niet wilt.Vrede heeft voor jou dan niet de hoogste prioriteit. Daar is op zich niets mis mee, maar als een regering openlijk zou zeggen dat vrede helemaal niet zo belangrijk is, dan komt dat niet zo goed aan bij de kiezers, want die willen op zich natuurlijk best wel vrede. Vooral als zij het niet zelf zijn, die bedreigd worden, maar mensen in een land hier ver vandaan.

Mensen die helemaal niet willen vechten zijn het gedweee voetvolk die alles doen voor de goede lieve vrede. Deze mensen laten zich onderdrukken, ze doen dingen tegen hun zin, ook in hun priveleven. De volgelingen. Die moeten er ook zijn, want zonder volgelingen zijn er geen aanvoerders mogelijk. Deze mensen zijn niet te verwarren met pacifisten. Pacifisten weren zich wel, maat niet met fysiek geweld. Jammer genoeg is effectief pacifistisch verzet niet zo eenvoudig.