29 september 2009

For a moment, freedom

Mijn plannetje om uit te leggen waarom de westerse democratie zo een slechte staatsvorm is, bleef me even in de keel steken toen ik gisteravond in de Kinoclub Hischlagufer de film For a moment, Freedom had gezien.

De film volgt 3 kleine groepen van mensen die uit Iran willen vluchten. Met veel geld belanden ze via allerlei wegen in Turkije. In tegenstelling tot wat ze verwachten, kunnen ze niet meteen doorreizen naar een land van hun keuze, het lijkt er meer op dat de problemen nu pas echt beginnen. Ze krijgen te maken met een bloedzuigende hoteleigenaar, ellenlange rijen voor het UNO-gebouw, keer op keer afwijzingen van de vluchteling-status, verraad, de Iraanse geheime dienst in Turkije, en discriminatie door de Turkse plaatselijke bevolking. De ene doorstaat dit alles met een onverwoestbaar optimisme, de andere ziet zichzelf als de totale mislukkeling omdat het hem niet lukt zijn gezin te helpen, en ziet zich uiteindelijk tot een dramatisch zelfmoord gedwongen.

De film is zo realistisch dat je met een gevoel van totale beklemming aan je stoel gekluisterd wordt. Als toeschouwer heb je voortdurend angst dat er weer iets mis gaat. Ondanks de uitzichtloosheid van de situatie zijn er ook een aantal vrolijke momenten en een aantal zeer ontroerende. Een uitzonderlijke film die ik zeer kan aanbevelen.

Een goede afwisseling nadat ik dit weekend Transformers, revenge of the fallen, en Mulholland drive heb bekeken.

28 september 2009

Scheiße

De CDU en de FDP hebben de meerderheid en gaan regeren. Dat komt doordat ik niet mocht stemmen. Dat betekent voor de komende 4 jaar: nog minder belasting voor grote ondernemingen, geen landelijk minimumloon, het verschil tussen arm en rijk groeit verder (wat het de laatste 8 jaar al doet), de vermogensbelasting blijft weg, konservatieve christelijke normen blijven van kracht.

Het enig voordeel: er blijft een vrouw aan de macht, die natuurkunde gestudeerd heeft, uit het Oosten komt, en goed overweg schijnt te kunnen met andere regeringsleiders.

26 september 2009

In de slachterij

Toen ik nog bij een Nederlands ingenieursbureau werkte, heb ik ooit meegeholpen een automatische varkensslachtlijn te installeren. Wat ik daar in de slachterij heb gezien, dat wil ik jullie niet onthouden.

Een nieuwe machine die we daar installeerden van de makelij van Stork Machinefabrieken was de verdovingsmachine. Het was iets waar ze nogal trots op waren omdat er niet veel van zulke machines bestaan. In eerste instantie dacht ik dat het een slachtmachine was, maar omdat de dieren niet direkt dood zijn wordt het principe verdoven genoemd.

De machine bestaat uit een soort tunnel waar de varkens net in passen en waar ze aan de ene kant in worden geleid. Na een of twee meter komt er op buikhoogte een lopende band tussen hun linker- en rechterpoten die steeds hoger wordt, zodat ze op een gegeven moment niet meer lopen kunnen maar op hun buik meegenomen worden naar voren. Aan het einde van de tunnel stopt de band even, de kop van het varken steekt nu buiten de tunnel uit en hij kan nog net even om zich heen kijken waar hij terecht is gekomen. Dan zwaaien er met een flinke snelheid twee beugels van onderen en van boven naar de kop van het varken. De beugels zijn van massief staal en hebben elk twee grote kegelvormig punten eraan die in de kop van het varken slaan door de zwaai (of in de hals, dat weet ik niet meer precies). Direkt daarna loopt er een sterke stroomstoot door de beugels en dus ook door het varken, dat daarmee onmiddellijk buiten westen is. Sommige varkens zijn sterker dan andere en hebben nog stuiptrekkingen, maar waarschijnlijk zijn ze werkelijk niet meer bij bewustzijn.

Aan de kant waar de beesten naar deze machine worden gedreven heb ik iets meegemaakt dat me duidelijk maakte dat de mensen die hier werken de varkens niet als levende wezens zien, maar als produkten. Veel varkens willen natuurlijk niet geleid worden, omdat ze gewoon geen zin hebben of omdat ze misschien instinctief angst hebben. Een van de varkens had duidelijk iets aan zijn achterpoot. Het was gebroken of gekneusd, hij zat in een rare scheve houding naast de rij en wilde niet verder lopen. De 'drijver' slaat normaalgesproken met een dunne stok de varkens die niet willen lopen om ze op gang te krijgen. Dat werkte niet bij dit varken omdat het niet goed kon lopen. Daarom schopte de man het beest zolang met zijn rubberen laarzen tot het zich langzaam, luid krijsend en helemaal mank hinkend, in beweging zette. De man vertoonde geen enkel spoor van emotie, hij ergerde zich hooguit en was een beetje boos dat dit varken zijn werk zo moelijk maakte.

Na de verdovingsmachine worden de varkens met een achterpoot aan een andere lopende band gehangen op ongeveer twee meter hoogte, zodat de kop naar beneden hangt. Dan wordt met een groot scherp mes de halsslagader doorgesneden, het bloed loopt er in een grote stroom uit, en op dat moment sterft het dier werkelijk. Sommige dieren vertonen ook hier nog stuiptrekkingen, en dat is een griezelig gezicht. De band is ongeveer 10 meter lang en loopt over een soort bassin waarin het bloed wordt opgevangen. Aan het einde van de dag staat het bloed in deze opvangbak op kniehoogte.

Op een dag was een van de varkens uit de rij voor de verdovingsmachine gevlucht, de slachterij in. Een of twee mensen liepen er achteraan, maar ze konden hem zo snel niet te pakken krijgen. Het was midden op de dag, de bloed-opvangbak was al aardig vol. Het vluchtende varken liep de opvangbak in, en ging liggen in het bloed van zijn soortgenoten. Iets makaberers had ik nog nooit gezien, en heb ik sindsdien ook niet meegemaakt. Waarom het die plek uitzocht, kan ik me niet voorstellen, waarschijnlijk dacht hij dat de mensen hem daarheen niet zouden volgen?

Wanneer de varkens dan dood zijn, worden er nog allerlei andere bewerkingen met ze gedaan. Onder andere wordt de huid eraf gebrand en het karkas wordt in twee helften gesneden. Deze andere bewerkingen staan me niet meer zo goed bij. Waar ik me nog wel aan kan herinneren is een vreselijke stank die ik soms vluchtig rook. Na een tijdje kwam ik erachter dat die uit een andere afdeling kwam, en dat de stank zich verspreidde op het moment dat de deur even open was. Ik deed de deur zelf een keer open om te kijken wat zich daar bevond, maar ik werd op slag zo misselijk van de lucht dat ik bijna moest kotsen, en deed snel de deur weer dicht. Op navraag bleek het de afdeling te zijn waar de ingewanden verwerkt worden. Toen ik een paar weken later in een restaurant een varkenshaasje op mijn bord had, kwam deze lucht weer bij mij boven, en sindsdien kan ik dat niet meer eten.

Het wrange aan dit verhaal is dat het hele slachtproces niet eens zo erg is voor het varken, het duurt alles bij elkaar een paar minuten. Veel erger is het leven dat ze daarvoor geleefd hebben, dat ze bijvoorbeeld hun leven in kist-vormige hokken slijten, onder vreselijke omstandigheden. Maar de slachterij heeft een veel beter shock-effect. Een rondleiding door zo'n slachthuis lijkt me een leerzaam schoolreisje.

25 september 2009

Stemwijzer Duitsland

Leuk om even te proberen. Achtendertig vragen beantwoorden over maatschappelijke onderwerpen, en de Nederlandstalige stemwijzer voor de Duitse politiek geeft aan hoeveel overeenstemming jouw standpunten hebben met 8 Duitse politieke partijen.

Verrassing, verrassing, op nummer 1 staat bij mij de SPD. In mijn lijstje van partijen met wie ik mijn standpunten wil vergelijken heb ik ook de NPD opgenomen, een extreem-rechtse partij. Deze staat ver onderaan op plaats 7, maar wel nog voor de CDU op plaats 8! Ik mag dus niet op Angela Merkel stemmen, hoewel ik haar als persoon zeer capabel vind.Ik mag trouwens sowieso niet stemmen, maar dat terzijde.

Ergens in  mijn achterhoofd hoor ik een denkbeeldige reageerder zeggen: Ja maar, die linkse partijen doen toch niet wat ze beloven. Alle linkse politici zijn incompetent. Daar kan ik alleen maar op zeggen: incompetentie is naar mijn mening gelijkelijk verdeeld over het hele politieke spectrum.

Het eigenlijke probleem is dat onze westers democratie een slechte staatsvorm is. Ik zal dit standpunt later verduidelijken.

Verhaal, aflevering 2

Voor aflevering 1, zie hier, of kijk in het lijstje met onderwerpen rechts van dit blog bij "verhaal", daar staan alle afleveringen verzameld.


                                                      ----//----

Verhaal, aflevering 2

Hij dronk de koffie te gulzig, en het zwarte goedje brandde in zijn keel. Zijn handen trilden licht. Hij liet de gebeurtenissen van de vorige dag nog eens de revue passeren.

's Ochtends tien voor zeven. Hij was al vrij laat, maar als hij zich haastte dan kon hij nog op tijd komen bij zijn collega's van de carpool. Hij stapte in de auto en startte de motor. Om tijd te sparen besloot hij, zoals hij wel vaker deed, niet vanaf de parkeerplaats rechtdoor te rijden en de omweg om het huizenblok te nemen, maar de auto te keren. De straat in de Amsterdamse binnenstad was erg smal, maar hij wist dat het met twee keer heen en weer steken ging. Toen hij de auto net van de parkeerplaats had gedraaid om de eerste keer achteruit te steken, zag hij in de zijspiegel een auto de de hoek om komen, zijn straat in. Als hij snel genoeg was, dan zou hij de manoeuvre redden zonder dat de andere chauffeur moest wachten. Helaas, de koude motor die al een dagje ouder was, sloeg af. Met veel gas en slippende koppeling, al enigszins opgewonden, draaide hij de auto verder heen en weer.  Groot was zijn verbazing toen hij merkte dat op het moment dat hij de auto zo ver gedraaid had dat hij eigenlijk de goede kant op kon rijden, de andere chauffeur hem zo dicht genaderd was, dat de weg geblokkeerd was. Langzaam drong het tot hem door dat deze autorijder met opzet zover was doorgereden en zijn wagen midden op de straat gepositioneerd had, om hem te dwingen terug te rijden en plaats te maken.

Van uit zijn maag borrelden de woede-prikkels langzaam omhoog en bereikten zijn onderarmen, die licht begonnen te tintelen. Hij probeerde met de kracht van zijn wil deze impulsen te onderdrukken en zijn lichaam onder controle te houden. Hij telde tot drie, verzamelde zijn gedachten en stapte uit.

Hij: "Goede morgen."
Man in de andere auto (M.a.a.): "Goede morgen."
Hij: "Als U een paar meter terug rijdt, dan kan ik er langs en dan kunnen we allebei verder."
M.a.a.: "Ik denk er niet aan. U had op mij moeten wachten met keren totdat ik voorbij ben. Ik heb voorrang".
Hij: "Dat klopt niet helemaal. Ik was al aan het keren toen u de straat in kwam. En toen bent u expres zover doorgereden, dat ik niet meer weg kom."
M.a.a.: "Dan had u maar moeten wachten. Ik ga hier niet weg."
Hij: "U hoeft werkelijk alleen maar twee of drie meter terug, en dan is er niets aan de hand. Ik kan niet zo makkelijk terug, dan moet ik weer helemaal heen en weer."
M.a.a.: "..." Schudt nog eens van nee.

Hij liep terug naar zijn auto en riep: "Dan blijf ik hier staan, ik heb de tijd.", wat zoals we weten een lege bluf was, want hij had helemaal geen tijd meer.

Ongeveer een halve minuut hield hij het vol in de auto te zitten, toen stapte hij weer uit en liep naar zijn tegenstander. De tegenstander was een man van ongeveer vijftig jaar, een burgerlijk type met een zonnebril en een Telegraaf-krant op zijn dasboard. Naast hem zat zijn vrouw. De conversatie zakte langzaam af van het beleefde niveau naar een scheldpartij over en weer, en onze hoofdpersoon voelde dat de door de woede geinduceerde adrenaline-stromen in zijn lichaam zich steeds slechter lieten beheersen. In de loop van het 'gesprek' stapte de vrouw uit, zij wilde er niet langer bij zijn, en liep de straat uit. Hij kon zich nog in zoverre beheersen dat hij de opgestouwde woede niet direkt aan zijn tegenstander uitliet, daar voor in de plaats liep hij naar de voorkant van diens auto en stelde zich voor hoe hij een loeiharde vuistslag op de motorkap plaatste. Hij moest hier weg zonder een nederlaag te lijden, het maakte niet hoe. Toen realiseerde hij zich dat er naast de weg, via de stoep misschien nog genoeg ruimte was. Hij besloot het erop te wagen, en reed met veel gas over de stoep rakelings langs de andere auto. Het bleek te passen.


Wordt vervolgd.

23 september 2009

Evaluatie enquete

Hiernaast staat een enquete over religie en poezie, hij is net afgelopen. Ik ben deze enquete gestart doordat de Engelse blogger Elberry ooit zei dat alle niet-gelovige mensen die hij kent, geen gevoel of waardering hebben voor poezie. Daar dat bij mijzelf inderdaad het geval is, vroeg ik mij af of hij gelijk had, en vandaar de enquete. De vraag was: ben je religieus en houd je van poezie, de uitslag is:

Religie ja, poezie ja : 2
Religie nee, poezie nee : 8
Religie ja, poezie nee : 0
Religie nee, poezie ja : 5

Het vermoeden wordt dus niet bevestigd, daar er een relatief groot aantal mensen is die niet gelovig zijn, maar wel van poezie houden. Blijkbaar zijn dat twee verschillende genen.

Ik houd niet van poezie. Waarschijnlijk heeft dat er mee te maken dat ik bij taal, of die nu gesproken of geschreven wordt, meer geinteresseerd ben in de inhoud dan in de vorm. Ik kan mooi geschreven proza wel waarderen, maar een goed verhaal kan ook in krakkemikkige zinnen geschreven zijn, voor mij blijft het toch interessant. Bij poezie daarentegen gaat het bijna alleen nog maar om de vorm. Of niet dan? Ik weet het niet, want ik begrijp poezie echt niet. Ik heb nog nooit in mijn leven een gedicht gelezen dat mij geraakt heeft. Volgens mij ben ik er allergisch voor. Het is mij te zweverig. Misschien heeft gevoel voor poezie te maken met een of andere karaktereigenschap, weten de poezie-lezers misschien wat die is? Ik kom er niet uit.

Back to basics

Ik meen in mijn schrijfsels de laatste tijd vaker een trend te herkennen om de lezer te bevallen, een irritant populair toontje schemert door de woordenbrei. Waarom maakt niemand mij daarop attent? Moet ik alles zelf doen? Ik neem mij bij deze voor daar mee op te houden en mij volkomen op mijn ideeen te richten zonder er vooraf aan te denken hoe dit bij jullie overkomt. Per slot van rekening schrijf ik niet voor het geld, maar om mijn eigen egoistische belangen te bevredigen.

22 september 2009

De klap is niet hard genoeg

Vandaag leg ik op NOS Weblog Berlijn uit waarom de financiele crisis nog niet zwaar genoeg was. Het stukje is ietwat ingekort en gepolijst door de beroepsschrijvers, maar de essentie staat nog overeind.

19 september 2009

Langs de rivieren in Thüringen

Poe zeg, het is gelukt. En dan heb ik het niet over de fietsvakantie maar over het plaatsen van mijn foto's bij blogger.com. Bij blogger hebben ze tegenwoordig een wysiwig-editor naast de kale html-editor. In deze wysiwig-editor moet je je foto's plaatsen, anders gaat het niet. Maar als je daarna gaat proberen regels tussen de foto's te krijgen en de foto's te verschuiven, dan blijft de software om de twee toets-drukken ongeveer een minuut hangen en dan wordt de post automatisch gesaved, wat weer 10 seconden kost. Om de foto's dus zo te krijgen dat ik er ook nog tekst tussen kan schrijven, moet ik een voor een de foto's plaatsen, omschakelen naar de html-editor, daar op de juiste plaats ongeveer 20 lege regels tussenvoegen, zodat in de zichtbare log ongeveer 5 lege regels tussen de foto's komen. En dan weer terug naar de wysiwig-editor om de volgende foto te plaatsen. En bij iedere omschakeling van de editor staat de cursor weer bovenaan.

Dit hele gehaspel had tot gevolg dat ik vanmiddag voor niks ongeveer 25 foto's had geupload, omdat tussendoor het hele zooitje is gecrashed.

Maar nu is het gelukt, dus.

[Update: Hier en hier heb ik nog twee korte filmpjes geplaatst. Ze staan op youtube, ik heb maar niet gewaagd ze in dit blog mee up te loaden.]

Het verslag:

Oorspronkelijk wilden we met de trein naar Dresden om daarvandaan de Elbe-Radweg richting noorden te fietsen, maar dat zou betekenen dat we zaterdag de halve dag in de trein zouden zitten. En aangezien zaterdag volgens de voorspelling de enige zonnige dag zou worden, besloten we om meteen te gaan fietsen en wel vanuit Erfurt.

Hier staan we voor de deur van ons schitterende huis in de binnenstad. Nou ja, niet echt ons huis, we huren er een woning. Zoals je ziet was mijn vriendin in een opperbeste stemming. Het was voor ons allebei de eerste fietsvakantie.

Op mijn ligfiets zie je een geimproviseerde hoofdsteun. Deze heb ik er na anderhalve dag weer vanafgehaald, omdat hij niet comfortabel was. Bij lange ritten heb je echter absoluut een hoofdsteun nodig, en daarom heb ik nu een echte besteld bij de ligfietswinkel in Amsterdam.

Je kunt weer op de foto's klikken om ze groter te zien, en deze keer heb ik ze in een resolutie van 1024 bij 768 pixels gezet, zodat ze normaal te zien zijn op je beeldscherm.



Vanuit Erfurt rijden we ongeveer 20 km de Gera-Radweg in noordelijke richting, bij Gebensee slaan we linksaf om op de Unstrut-Radweg te komen. Daar fietsen we langs een veld met dode zonnenbloemen. Blijkbaar worden hier de zonnebloempitten geoogst nadat de bloemen allang uitgebloeid zijn.



Hier houden we pauze op een mooi plekje en eten de boterhammen met kaas die we hebben meegenomen. De zon schijnt nog.



Dit is onze vaste stek waar we mirabellen plukken. Mirabellen zijn een soort kleine druiven, ze zijn er in gele, rode en donkerblauwe uitvoeringen, en groeien op veel plaatsen gewoon langs de weg. Ik heb zojuist de zelf-ontspanner-functie van mijn fototoestel ontdekt en maak deze foto vanaf het zadel van de andere fiets. Op het laatste moment ontdek ik dat het stuur zich precies tussen mijn gezicht en de lens bevindt en daarom buk ik een beetje om nog op de foto te komen.



De eerste dag eindigt in Bad Langensalza, na ongeveer 25 km op de Unstrut-Radweg. Bad Langensalza heeft een Japanse tuin, die je hier ziet.



In de Japanse tuin ontdek ik twee grote, fotogenieke spinnenwebben.



De vijver met bont gekleurde koikarpers en een paar waterlelies die er zo perfect uitzien dat we bijna dachten dat ze kunstmatig waren.



En Buddha in de ondergaande zon.



Ik weet niet meer of dit de Unstrut is. In Bad Langensalza is de Unstrut eigenlijk al veel breder. Waarschijnlijk is deze foto van later, als we vlakbij de bron van de Unstrut zijn.



Deze kerk zag er in het echt wel indrukwekkend uit. Op de foto blijft er niet zoveel van over.



Het scheefste huis van Bad Langensalza.



Wie mij volgt weet dat mijn vriendin een fanatieke dierenliefhebberin is, en een broertje dood heeft aan jagers. En als ik zeg broertje dood, dan bedoel ik dat letterlijk. Groot was onze onsteltenis toen we bij het ontbijt in het hotel Zur Traube van de hotelbeheerder te horen kregen hoe hij dit jaar al 40 wasberen had omgelegd. De wasberen komen uit Amerika en hebben hier geen natuurlijke vijanden. Op mijn vraag wat deze dan zijn, was het antwoord: beren en wolven. Tja, die zijn natuurlijk ook al afgeschoten door de jagers.

Op de terugweg hebben we weer in Bad Langensalza overnacht, maar in een ander pension. Hopelijk schiet hij zichzelf nog een keer per ongeluk in zijn voet.

Die wasberen vind je in het Nationalpark Hainich, waar we die dag doorheen fietsen. Een van de weinige oorspronkelijke bossen, een oerwoud als het ware. De meeste bossen zijn volkomen gekapt geweest, en enkele daarvan weer nieuw aangelegd met snelgroeiende naaldbomen, zoals het Thüringer Wald. Het is beter dan niets, maar het is natuurlijk wel een monocultuur.

In het Nationalpark Hainich is het Baumkronenpfad aangelegd, een toeristische attractie, waarbij je op een pad op verschillend hoogtes tussen de boomtoppen doorloopt. Het is met veel zorg gemaakt, de entreeprijs is er dan ook naar: 7,50 euro om tussen de bomen te lopen. Als het helpt om het bos te behouden, dan vind ik het best.






Zo heb ik een boom nog nooit gezien, van boven. Tenminste niet zulke hoge bomen. Het is duizelingwekkend als je zo langs de stam naar beneden kijkt.



De rit door het Nationalpark Hainich leek euwig te duren. We moesten over bergen heen, hadden tegenwind en motregen, en de weg liep langs een veel grotere omweg als hoe het eruit zag op de kaart. Eindelijk komen we aan in Creuzburg, waar we 'overstappen' willen op de Werratal-Radweg. Maar eerst nog een overnachting.

Hier is een overzichtskaart van de Werratal-Radweg.



Een mooie middeleeuwse brug. Later hoorden we dat die in de oorlog kapot gebombardeerd was en weer gerestaureerd.



Uitzicht vanaf de brug.



Creuzburg is genoemd naar zijn kasteel. Het kasteel heb ik van de buitenkant niet op de foto, dat schijn je alleen vanaf een afstand goed te kunnen zien. Hier bezoeken we de burcht en het binnenhof. Daar staat een grote lindeboom met een bordje erop dat deze boom 500 jaar oud is.



Buiten in de kasteeltuin hangt een bordje met de prachrige tekst "Wege und Bänke zum verweilen"...




En dit vind ik zelf de mooiste foto van de hele serie. Uitzicht vanaf de burcht langs de kasteelmuur. Links mijn vriendin die het uitzicht bewondert.



En hier zijn we alweer onderweg. 's Avonds in Creuzburg hadden we nog een vreselijke plensbui. Overdag was het redelijk droog. Het voordeel van de regen hier is dat die nooit zo lang duurt. Op de foto zie je zomaar een of ander kasteel.




In Eschwege houden we even pauze om koffie met gebak te nuttigen, en de weersverachting op Internet te bekijken. Ik schrijf snel een commentaartje in mijn eigen blog. Tegenover ons terras wordt een compleet lied gespeeld door een klokkenspel dat aan de gevel van twee huizen hangt. Op de foto kun je het zien, misschien moet je het vergroten.




Als we het stadje uitrijden, volgen we de borden van de verkeerde fietsroute. Na een goed half uur moeizaam de berg op te zijn gereden, bemerken we de vergissing. In minder dan 10 minuten suizen we hetzelfde stuk weer terug.

Het probleem met de fietsbordjes is, dat er schijnbaar geen geld is om ze aan eigen paaltjes te monteren. De bordjes hangen aan andere verkeersborden, aan stoplichten, lantaarnpalen. Met als gevolg dat ze vaak zeer onstrategisch geplaatst zijn, bijvoorbeeld wanneer je eerst 10 meter een afslag moet inrijden om dan daar het bordje te zien dat je deze afslag moet nemen!?

Het bordje op de volgende foto is een positieve uitzondering. Let op de kleine fietser bovenin!



De volgend overnachting is in Kleinvach, een klein stukje voor Bad Sooden Allendorf, waar we eigenlijk naartoe wilden. We waren echter allebei moe en er dreigde regen, zodat we besloten om eerder te stoppen. 's Avonds bleek dat het enige restaurant in het gat Kleinvach maandags gesloten is, zodat we toch nog naar Bad Sooden moesten fietsen om iets te eten te krijgen. We redden het net voor de bui.

Ook de volgende ochtend regent het nog en de wolken hangen tussen de bergen, wat tenminste nog voor een mooi plaatje zorgt. We besluiten af te wachten tot het weer beter wordt, en desnoods hier een dag te blijven. Om ongeveer half een besluiten we het erop te wagen, en de weergoden zijn met ons: het blijft droog.



Nog een klein stukje Werratal-Radweg, deze fietsweg vind ik de mooiste in Thüringen.




Onderweg stoppen we vaak om verse appels en ander fruit te plukken. (Niet van iemand zijn erf, maar van bomen aan de openbare weg!). Het is ook het seizoen voor Zwetschen, dat zijn een soort pruimen. Als ze aan de bomen hangen zien ze er blauw uit, maar dat is een soort stof dat erop zit aan de buitenkant. Als je dat eraf veegt, zijn ze donkerrood.



Vanaf Werleshausen steken we schuin over, via nog een paar bergen, langs Burg Hain(s), om op de Leine-Radweg te komen. Hier overnachten we in Heiligenstadt, dat bekend staat als kuuroord. Bij de bakker drinken we vieze koffie, en langzaam begint dat gestaar van werkelijk iedereen naar mijn ligfiets me op mijn zenuwen te werken. Dat verwoord ik zo naar mijn vriendin: "Das Gegaffe von diesen inzestuösen Einbohrlingen geht mir sowas von auf den Sack." Mijn vriendin moet lachen om het woord Einbohrlingen dat in het Duits helemaal niet bestaat, en dat woord gebruiken we in de daaropvolgende dagen nog een paar keer als het van pas komt. Ook weet ze me te kalmeren en te bezweren dat de mensen het vooral leuk vinden en vaak alleen maar een praatje willen maken.

Na ongeveer 15 km Leine volgen we de Leine-Unstrut-Radweg, die ons naar de Unstrut voert.



Zoals voorheen angekondigd, zijn we hier vlakbij de bron van de Unstrut, en daarom is de rivier hier nog zeer smal. Het is niet meer dan een zielig smal stroompje.



Een stukje Unstrut-Radweg.



En hier zien we de beroemde blauwe klaprozen uit Thüringen. Het doet denken aan de bollenvelden in Nederland.



Niet dus. We dachten eerst dat het blauwe bloemen waren, maar het bleken blauwe netten te zijn om het gewas tegen iets te beschermen.

En daarmee eindigt onze toer. Moe maar voldaan kwamen we donderdagmiddag thuis aan. Maar niet voordat ik in overmoedige bui nog even flink onderuit ging met de ligfiets, toen ik probeerde tussen twee van die overlappende hekken door te fietsen zonder af te stappen. Hand open, pleister erop, balen.

12 september 2009

Vakantietje

En nu gaan we een kleine fietsvakantie maken. Niet te wild, want mijn LAG is verkouden. Het plan: Vanuit Erfurt Gerad-Radweg tot Gebesee, dan linksaf de Unstrut-Radweg op. Door natuurpark Hainich en dan de Werratal-Radweg op, eindpunt Heiligenstadt. Ongeveer 3 of 4 dagen. Ik moet weg, zolang het weer nog meezit. Morgenavond gaat het regenen.

En er klopt iets niet met mijn blog-software. Allerlei opties zijn verdwenen.

11 september 2009

Verhaal, aflevering 1

Het is niet makkelijk om een verhaal kompleet te verzinnen. Als ik het probeer, dan kan er het onderstaande bij uitkomen. Helemaal uit de lucht gegrepen is het niet, zoals je zult merken.


                                            ---//---


Hij was al wakker, maar hij kon nog niet opstaan. Vandaag hoefde hij niet te werken, en alles wat hij eventueel zou kunnen doen op deze vrije dag kon ook nog later gedaan worden. Hij bevond zich nog half in de verlamming die hij soms voelde in zijn slaap, en de wil om die te doorbreken was nog niet sterk genoeg.

Zijn gedachten zwierven doelloos in het rond. De scenes van de vorige dag doken ongevraagd op in zijn hoofd, gemengd met flarden van dromen en zinlose gedachtensprongen.

Waarom had hij zijn zelfbeheersing verloren bij de ruzie van gisteren? Had hij niet een betere oplossing kunnen bedenken, een opmerking kunnen verzinnen die de situatie met een sisser had doen aflopen? Verschillende mogelijkheden doemden op, maar geen enkele was tevredenstellend. Vaak schiet je achteraf het reddende idee te binnen, maar deze keer niet. Er scheen geen oplossing voor te bestaan, anders dan af te druipen of halsstarig te zijn.

De gedachte aan koffie monterde hem enigszins op. Hij zwaaide zijn benen uit bed en stond voorzichtig op. Zijn lichaam, dat de helft van zijn te verwachten levensduur al overschreden had, protesteerde op de hem bekende wijze. Spieren en gewrichten gedroegen zich alsof ze niet gesmeerd waren, en piepten en kraakten zo dat het net genoeg pijn deed om lastig te zijn, maar niet genoeg om te denken dat er echt iets mis is.

Hij vulde de machine met water en koffie, wel wetende dat de koffie hem niet wakker zou maken. Het enig wat daartoe in staat was, was de douche. Zijn lichaam was er waarschijnlijk zo op geconditioneerd dat de echte dag pas begint na de douche, dat het daarvoor eigenwijs in een soort zombie-toestand bleef verkeren. Toch smaakte de koffie.

Wordt vervolgd.


                              ---//---

Dat is moelijker dan bloggen, das sage ich dir.

8 september 2009

Politiek voor fietsers

Tataah! Nadat ik ze lang genoeg op hun zenuwen heb gewerkt met mijn commentaren, heeft het Weblog Berlijn van de NOS nu een gastblog van mij geplaatst. In een serie van gastbloggers, allen Nederlanders in Duitsland die denken iets te kunnen melden over de Duitse aanloop naar de verkiezingen, ben ik vandaag aan de beurt. Over twee weken mag ik nog een keer. Hier is de link.

7 september 2009

Leuk

Een van mijn favorite humor-websites is "Icanhascheezburger". Iedereen kan daar foto's inzenden van zijn huisdier in een leuke situatie, en andere mensen zetten daar dan leuke onderschriften bij, zogenaamde 'captions'. De huisdieren zijn bijna altijd katten, en het is ongelooflijk hoeveel verschillende gezichtsuitdrukkingen en houdingen deze dieren aan kunnen nemen. De clou van een goede caption is dat hij past bij de gelaatsuitdrukking van de kat. Iedere dag komen er zo'n 4 of 5 foto's bij, en het verveelt nooit. De website is een doorslaand succes, en het is niet moelijk om dat te begrijpen.

De rare naam van de site stamt van de allereerste foto van een dikke kat, die volgens het onderschrift trek heeft in cheeseburgers.

De katten worden LOLcats genoemd, en de captions zijn in een soort grappig brabbel-engels, dat ook lolcat heet. Er is al een vertaalmachine voor!

Er zijn een aantal spin-offs ontstaan in de loop van de tijd, zoals lol dogs en lol celebs, maar die halen het niet bij het origineel. Dat ligt waaschijnlijk aan de unieke karaktereigenschappen en lichamelijke kunsten van dit dier.

Over onderstaand voorbeeld moest ik werkelijk hardop lachen. Als je eens lekker wilt ontspannen, dan raad ik je aan hier regelmatig rond te struinen. Hij staat ook rechts in de side-bar bij mijn lijstje met blogs van 'over de grens'.



3 september 2009

Rustig aan met emanciperen

Vrouwen willen graag emanciperen, maar ze staan er niet bij stil of dat nou wel zo een goed idee is. De vrouwen zijn namelijk allang aan de macht, we weten het alleen nog niet. Dat is aangetoond door een cabarettist wiens naam me even niet te binnen schiet. Loop eens door een winkelcentrum, en kijk wat daar allemaal te koop wordt aangeboden. Kleding, schoenen, juwelen, cosmetica, wie koopt al die troep? Vrouwen. En wie werkt ervoor dat ze dat kunnen betalen? Juist.

Oorlogen worden gevoerd door mannen, zul je zeggen, dus zij hebben het voor het zeggen. Maar wie zijn dan de meeste slachtoffers in de oorlog? Soldaten. Mannen dus.

Ja maar, vrouwen moeten vaak thuis blijven en voor de kinderen zorgen, dus hebben mannen het voor het zeggen, zul je nu misschien zeggen. Dan vergeet je wel te vermelden dat voor de meeste mensen de nakomelingen de grootste zin van hun leven zijn. Probeer een moeder (of een vader) maar eens de kinderen weg te nemen, dan begrijp je wat ik bedoel.

Emancipatie zie je vooral in armere landen. Zodra als de mensen genoeg verdienen dat er een thuis kan blijven, dan doen ze dat ook. Vroeger in de DDR werkten er net zoveel vrouwen als mannen, als er een baby geboren werd dan bleven ze 6 weken thuis en gingen daarna weer aan het werk. Tegenwoordig blijven veel vrouwen twee jaar thuis, of ze gaan helemaal niet meer werken. Omdat ze niet meer HOEVEN.

Begrijp me goed: ik heb echt niets tegen werkende vrouwen, maar ze moeten zich wel realiseren dat werken niet alleen maar leuk is. Ik houd maar liever mijn mond. Straks overtuig ik nog iemand en dan kan ik me helemaal kapot werken tot in mijn graf...

2 september 2009

Rondje Drei Gleichen met de (lig-)fiets

Deze keer een foto-story van mijn fietstocht langs de Drei Gleichen. Alle foto's kunnen aangeklikt worden, dan zie je ze een stuk groter. Dat raad ik ook ten zeerste aan, dan zie je tenminste iets.

We beginnen in Erfurt in het Luisenpark (dat niks met luizen te maken heeft, spreek uit: loe-iezen-park), wat voor een deel uit een Allee bestaat,


en voor een deel uit weide en een paar bomen. Hier kun je lekker luieren in de zomer.


Aan het einde van het park is de Drei Brunnen Quelle, een bron die op drie verschillende dieptes water uit de grond naar boven brengt. Dat zijn dan drie verschillende soorten water, die echter alle drie vreselijk smaken omdat er zoveel mineralen in zitten. Het moet heel gezond zijn. Sommige mensen tappen het water in flessen.

Even verderop is het Dreibrunnen Bad, een openlucht zwembad dat met bronwater uit deze bron verzorgd wordt. Dientengevolge is het water ijskoud, meestal 17 of 18 graden. Te koud om echt in te zwemmen, wel lekker om even af te koelen.





Aan de onderkant van dit bordje zie je hoe de officiele fietsroutes in Thüringen worden aangegeven. Fietsen is in Thüringen een vrije-tijds-fenomeen. Iedereen heeft een mountainbike, een trekking-bike, een downhill-gevaarte of een racefiets. Gewone fietsen zie je bijna niet. Voor het echte transport wordt de fiets nog veel te weinig gebruikt, en dat merk je dan ook aan de (afwezigeheid van) fietspaden in de stad en tussen de dorpen waar geen interessante toeristische route is. Op mijn rondje maak ik gebruik van de Gera-Radweg en de Städte-Kette.



We komen langs het Bachstelzen Cafe, wereldberoemd in Erfurt. Een Cafe-restaurant met een heerlijk terras, dat al 'zu tiefsten Ostzeiten' heel populair was.



In Möbisburg vinden we nog een zwembad, iets groter dit keer met een 50-meter bassin, dat ook met bronwater verzorgd wordt. De laatste keer dat ik hier heb gezwommen was het water 19 graden, ik heb het twee baantjes uitgehouden.




De officiele fietsroutes bestaan voor een gedeelte uit heel behoorlijke fietspaden.




De Marienthal Brücke, een toeristisch trekpleistertje.




Duitse ingenieurskunst, een Autobahnbrücke. Snelwegen liggen hier niet gewoon op de grond zoals in Nederland, maar moeten vaak honderden meters dal overbruggen. Ik heb meerdere minuten gewacht tot er een vrachtauto zichtbaar voorbijkwam. Je ziet hem bij de pijl op de foto, zo kun je de grootte beter inschatten.




De Wachsenburg, een van de Drei Gleichen, doemt in de verte op. Hij ligt ongeveer op de helft van mijn route, en daar wil pauze houden.




Een bordje met wetenswaardigheden en een route om de drie kastelen.



Hij komt dichterbij! Hier wil ik naar boven, oh oh. Mijn collega had me gewaarschuwd dat de weg naar boven erg steil is, de stijging is gedeeltelijk 13-14%.




Ik probeer de kortere weg te nemen. Die is niet als fietspad maar als voetpad aangegeven op de kaart. Een heel stuk gaat het goed, maar hier ben ik een doodlopend stukje ingegaan. Het was overigens niet meer te fietsen, ik was afgestapt. Ik sta hier voor een voormalige alabaster-afgraving.




Na een tijdje kom ik op de reguliere weg naar boven terecht, waar ook auto's rijden. Het is inderdaad erg stijl. Ik red het wel om het te fietsen, maar onderweg houd ik 2 of 3 keer een adempauze. Hier ben ik boven aangekomen en zit uit te rusten de muur rond om het kasteel, en geniet een beetje van het uitzicht.



Zo ziet hij er van dichtbij uit, de Wachsenburg. Hij past niet op de foto, ik had mijn breedhoeklens niet bij me...




Er is een terras binnenin, rustiek natuurlijk. De koffie was matig, de kwarktaart met slagroom beter. Hier nog even de ridderzaal binnen in het kasteeltje.



Ja! Hier hebben we de krampachtige grijns van Dieter Althaus. Heb ik teveel gezegd? Ik heb me laten vertellen dat hij in werkelijkheid noch helemaal niet zo gezond is als in de media werd verbreid. Bij verkiezingsbijeenkomsten was hij niet in staat vragen te beantwoorden. Dat zal er mee te maken hebben dat de CDU bij deze verkiezing 10(!) % heeft verloren.




Geen commentaar. En nee, ik ben er niet binnen geweest.




Dit is het historisch centrum van Arnstadt. Arnstadt is nergens beroemd voor. Dit is de eerste keer dat ik er echt ben.




Een grappig huis waar de beek onderdoor stroomt.




In Arnstadt rijd ik weer de Gera-Radweg op richting Erfurt. Dat klinkt makkelijker dan het werkelijk was. Ik heb me rot gezocht, en ben zeker drie kwartier in een zick-zack route door de stad gereden voordat ik het juiste fietspad gevonden had. Nog ongeveer twintig kilometer te gaan. Hoe lang de hele tocht precies was weet ik niet, omdat de accu van mijn GPS halverwege op was. Ongeveer 55-60 kilometer schat ik. Het gedeelte van de Gera-Radweg in de buurt van Arnstadt is erg mooi.






In het gehucht Ichtershausen is een spiksplinternieuw zwembad, vandaar dat daar ook twee foto's van genomen worden.






Bijna weer in Erfurt maak ik nog een korte pauze bij Schloss Molsdorf.




Stilleven op het bankje in de kasteeltuin.




Een aantal stukken van de Gera-Radweg zijn natuurlijk gewoon saai. Links bomen, rechts graanveld.




En hier wil ik later wonen, als ik groot ben. Handig is dat het vlakbij het Bachstelzen Cafe is.




Eindelijk weer thuis! En daar ligt ook al het welkomst-comitee.


Groeten uit de Zone.