31 maart 2011

Er is geen moraal meer

Ik heb mijn eerste boek van Juli Zeh doorgeworsteld, Spieltrieb (NL: Speeldrift). Kort samengevat: als je ongeveer tweederde van het boek weglaat, dan heb je een goed leesbaar, spannend, interessant en intelligent verhaal. Daar echter die tweederde nog wel in het boek staan, is het geheel een vermoeiende leesoefening geworden, overladen met veel te veel metaforen. Het probeert in oneindig veel variaties een filosofisch wereldbeeld op te dringen. Een wereldbeeld waar ik het vanaf de eerste bladzijde al niet mee eens was. Het feit dat veel alineas zo doorwrochten waren dat ze gewoon boven mijn pet gingen heeft ook niet geholpen. (Sommige boeken moet je waarschijnlijk in je eigen taal lezen, hoewel ik bij Dostojewski, ook in het Duits, veel minder problemen had.)

Heel kort het verhaal: een super-intelligent verveeld en eenzaam meisje laat zich door een charismatische welbespraakte jongen meeslepen in een "spel" waarbij een van de leraren op een sexuele manier gechanteerd wordt.

Volgens dit boek heeft de jeugd van tegenwoordig geen moraal meer. De jeugd van tegenwoordig weet op hun 15e al alles over oorlog, verkrachting, sex, porno, misdaad en geweld. De jeugd van tegenwoordig maakt dagelijks mee dat hele landen zich a-moreel gedragen, bijvoorbeeld doordat ze oorlogen voeren die met schijnheilige redenen goedgepraat worden, dat mensen gemarteld en bestraft worden terwijl ze onschuldig zijn. Das Internet und das kommerzielle Fernsehen lässt grüßen. Daardoor staat de huidige generatie mijlenver van de onze af en kijkt ons medelijdend aan als we het hebben over trouw, eerlijkheid en rechtvaardigheid. Zij doorziet dat alle belangrijke beslissingen genomen worden op grond van lafheid, eigenbelang en domheid. De democratie is oud en versleten. Wetten zijn gebaseerd op waardevoorstellingen die niet meer geldig zijn. Het enige waar de moderne mens zich nog mee bezig kan houden is een SPEL te spelen. Een spel waarbij de spelregels kunnen bestaan uit de wetten uit het wetboek van strafrecht, maar dat is niet meer dan een afspraak. Je had evengoed andere regels kunnen bedenken.

Wat een bullshit! Hier wordt op een kunstmatige manier geprobeerd de huidige generatie een gezicht te geven. De mensheid heeft al sinds duizenden jaren morele waarden, en hoewel ze af en toe op de achtergrond gedrongen worden, is de moderne jeugd niet nihilistischer dan welke andere jeugd ook. Zoals we weten klaagde de goede oude Socrates al over de "jeugd van tegenwoordig" die geen manieren heeft en respectloos is tegenover hun ouders. Er is niets nieuws onder de zon.

Misschien probeert Juli Zeh ons alleen maar te waarschuwen voor wat er zou gebeuren wanneer de algemene moraal zich werkelijk in deze richting zou bewegen. In dat geval is het een loffelijk streven. Maar zo komt het niet over. Het boek is pathetisch en hoogdravend. Zelfs de rechterin die aan het begin en aan het eind van het boek optreedt, en die geintroduceerd wordt als de "kalte Sophie" die zich niets wijs laat maken, laat zich overtuigen door de levensbeschouwingen van de hoofdpersoon. De schrijfster heeft overigens zelf rechten gestudeerd en op een gelijksoortig gymnasium gezeten in dezelfde stad als in het boek. Maar enige gelijkenis met nog levende echt bestaande personen is natuurlijk niet bedoeld en berust op puur toeval.

27 maart 2011

Dingen die ik nog wil doen

Als reaktie op het stukje Waarvoor sloeg Rob voor om als aanvulling op het lijstje van dingen die de moeite waard zijn, een lijstje op te stellen van dingen die ik nog wil doen in mijn leven. Misschien een goed idee, ik wil het proberen. De volgorde is willekeurig! Here it goes:

(Ik merk dat ik alleen maar dingen op kan noemen die realistisch zijn.)

(Er zijn toch een paar onrealistische dingen bijgekomen. Die staan cursief gedrukt.)

+ Tevredener zijn op mijn werk dan ik nu ben en wat minder werken
+ Rob bezoeken in de USA
+ Op vakantie naar Hawaii om te windsurfen (maar misschien valt dat ontzettend tegen; de beste windsurfvakantie ever was op Isla Margarita)
+ Af en toe voor een klein publiek mooi piano spelen
+ Meemaken dat mijn zoon goed ZURECHTKOMMT in zijn leven
+ Een dag met een snelle sportauto rijden (ja, kinderachtig, dat weet ik)
+ Met mijn eigen jacht langs de Adria-kust of bij de Canarische eilanden rondvaren, natuurlijk met mijn windsurf-uitrusting aan boord, en een stapel goede boeken en een paar leuke mensen
+ Een keer iemand die verkeerd bezig is geweest van zijn ongelijk overtuigen
+ Gezond oud worden en dan snel doodgaan
+ Eeuwig leven, nou ja, net zolang als er leefbare planeten bestaan. (Waarom doen veel intellectuelen alsof dat iets verschrikkelijks zou zijn? Dat doet mij altijd denken aan de vos die zegt dat die druiven waar hij niet bij kan sowieso zuur zijn)

Het frustrerende van het ouder worden is dat je beseft welke wensen uit je kindertijd allemaal niet haalbaar blijken te zijn. Als je jong bent dan denk je dat je over een weg rijdt met duizenden afslagen en zijweggetjes en alternatieve routes, maar in de loop van de tijd komen overal bordjes met verboden toegang te staan, of de weg blijkt opgebroken, of te steil, of hij voert in een afgrond, of hij is alleen voor bepaalde specifieke mensen toegankelijk.

25 maart 2011

In de sportschool

Vanavond draaide ik mijn verplichte rondje oefeningen in de sportschool. Fitness is saai, maar het is een comfortabele manier om in vorm te blijven. In onze sportschool zie je vaak nieuwe gezichten, meestal verdwijnen die na korte tijd weer. Vandaag waren er twee jonge mannen, van ongeveer 20 en 30 jaar. Ik had meteen een spontane antipathie. Het waren van die overdreven doorgestylde types die je veel ziet in Duitsland, ze komen in het Westen vaker voor dan hier. Zwartgeverfde sluike haren in een perfekt kapsel, eentje droeg een wollen MUTS bij het trainen die modieus half op het achterhoofd zat, bruingebrand van de zonnenstudio, de juiste eigentijdse kleding en gymschoenen. Ik heb onwillekeurig een wantrouwen tegen mensen die zoveel waarde hechten aan hun uiterlijke voorkomen.


Toen drong het tot me door dat ze waarschijnlijk homo waren. Op slag verdween de antipathie, ineens zag ik ze in een ander licht. Nu waren ze underdog geworden, twee mensen die waarschijnlijk vaak gekoeioneerd worden, met een drang om er mooi uit te zien, en niet de opschepperige aanstellers waar ik ze eerst voor aan had gezien. Bij het verlaten van de kleedkamer groette ik ze vriendelijk en het kan zijn dat ik het me inbeeld, maar ze groetten verrast en vriendelijk terug.

Omgekeerde discriminatie en vooroordelen van mijn kant? Mag sein, ist mir aber scheißegal.

23 maart 2011

Gesprekken op het werk - De dagelijkse chaos 2

(HiD = Hollander in Duitsland; ik dus)

HiD: "Bij die drukmelder die je hebt aangesloten, wat voor signalen komen daar vandaan?"
Elektricien (die eigenlijk zeer competent is): "Geklemd en geopend, geloof ik."
HiD: "Geklemd en geopend allebei, of slechts een van de twee?"
Elektricien: "Weet ik niet."
HiD: "Maar je hebt het toch aangesloten?"
Elektricien: "Ja, maar er waren geen tekeningen, dus ik weet niet precies wat het is."
- Hier moet ik even vermelden dat we bij een prototype-machine zijn. Daarbij wordt veel geimproviseerd. -

HiD: "O.K., heb je een of twee kabels aangesloten?"
* Wordt langzaam wanhopig, kan niet geloven dat het hier om domheid gaat, daarvoor kent hij de persoon te goed *
Elektricien: "Een."
HiD: "Aha, een signaal dus."
Elekricien: "Dat hoeft niet, die ene kabel met die ene stekker kan ook twee signalen bevatten."
HiD, die ondertussen wel gewend is dat Duitse medewerkers niet altijd staan te springen om informatie prijs te geven: "Wie heeft dit dan bedacht?"
Elekricien: "Ontwerper R., hem kun je het wel vragen."

Ik bel ontwerper R. in de andere afdeling, hij kan aan de telefoon ook geen antwoord geven. Hij komt langs, om het nog eens van dichtbij te bekijken.

Ontwerper R.: "Het zijn eigenlijk twee signalen. Dit is een drukmeter die bij twee niveaus een signaal afgeeft. Het eerste signaal komt bij 5 bar en betekent geopend, en het het tweede komt bij 30 bar en betekent geklemd. In ieder geval moet het eerste signaal aangaan als je de klemming aanstuurt."

Nadat ik de software enigszins geinstalleerd heb, probeer ik het apparaat uit. Het gaat om een zogenaamde klemming waarmee een roterende as vastgezet kan worden, vergelijkbaar met de handrem van je auto. In de besturing is het belangrijk een terugkoppeling van deze klemming te hebben. De terugkoppeling bestaat uit de een of twee signalen die ik hier probeer te ontrafelen. Het blijkt dat het toch maar een signaal is, en dat het andersom werkt als voorspeld. Ik heb geen tijd om mijn frustratie te verwerken of af te reageren, het volgende probleem wacht.

20 maart 2011

De kortste mop ter wereld

Deze heb ik geplagieerd uit het boek Spieltrieb van Julie Zeh (in het Nederlands: Speeldrift):

Komen twee mensen elkaar tegen. Zegt de een: "Ik ben gelukkig".

17 maart 2011

Hometown

Ter gelegenheid van het nu al legendarische blogbal mocht ik twee dagen doorbrengen in mijn thuisstad Amsterdam. Hier heb ik mijn vroege jeugd en mijn studententijd doorgebracht.

Over het blogbal wil ik niet meer veel zeggen, er is al veel over geschreven en gezegd, uiteraard in de diverse blogs. Er zijn positieve en negatieve reakties, ik zal het maar op zijn Amsterdams zeggen: het belangrijkste is dat er over je geluld wordt. Als het saai zou zijn geweest, dan had je er niks over gehoord. Ik heb me goed geamuseerd en een paar leuke mensen leren kennen. Hier kun je wat fotos zien.

Wat ik wel even wil vermelden, omdat niemand anders het erover heeft, is de uitermate geslaagde presentatie van de Blogparel. Als een professionele presentator legde Peter kort uit waar het over ging, en stelde in korte flitsen alle  deelnemers voor. Op het scherm konden we fragmenten van de logs lezen. Natuurlijk ben je als winnaar van de Blogparel niet automatisch de beste logger van Nederland, maar wel de beste van de ongeveer 30 inzendingen volgens de mening van een vakkundige driepersoons jury. Met gepaste trots vermeld ik dan ook dat een inzending van ondergetekende op de zesde plaats is beland! Dank u dank u, ook aan degene die mij genomineerd heeft. En dat voor een amateur. Dat was voor het stukje Van Die Dagen. De winnaar is "Iamzero" geworden. Mijn persoonlijke favoriet is het stukje Mark, Geert en de rest van Kippfest. Ik heb zitten schudden van het lachen bij dit verhaal. Deze man is bij vlagen geniaal en ik vind dat hij zijn stukjes moet voordragen als cabarettist. Daar heeft hij vast meer succes mee dan met zijn carriere als jazz-vuvuzuelist. Lees ook zijn terugspeelbal (niet het stuk zelf, maar het derde commentaar) op de sneren naar het blogbal van thuisblijver Bert Brussen.

Als je een tijdje wegbent uit je vaderland en zijn hoofdstad, dan wordt je mening onwillekeurig vervormd door verhalen van kennissen en berichten in de media. Een tsunami van islamisering is aan de gang, de Nederlandse cultuur wordt verdongen, de criminaliteit neemt toe, het is onveilig op straat, de mensen zijn grof en agressief.

Wat een verademing is het dan om de werkelijkheid te beleven. Als een toerist in mijn eigen stad wilde ik in een klein winkeltje een strippenkaart kopen voor de tram, een kleine supermarkt die werd gerund door een paar mensen van voor mij onduidelijke Oosterse komaf (Turks, Marokkaans, Egyptisch, geen idee, ik kan het aan de buitenkant niet zien). "Wat wilt u hebben, een strippenkaart, wat is dat?" Het schoot me te binnen dat strippenkaarten al een tijdje niet meer gebruikt worden. Behulpzaam en beleefd legde een jonge man die te hulp schoot uit dat er tegenwoordig OV-chipkaarten gebruikt worden in het openbaar vervoer, maar dat je ook zo nog kaartjes kunt kopen voor 2,60 euro.
Twee straten verderop kon ik de Albert Heijn niet vinden. Een vriendelijke lachende Surinaamse jongedame met een klein kind achterop de fiets legde me uitgebreid uit waar ik moest wezen.
En in de Leidsestraat werden gratis tompoucen uitgedeeld door de Staatsloterij, omdat de jackpot ergens in de buurt was gevallen. Wat wil je nog meer?

Mijn eigen optreden op het blogbal is goed gelukt, ik ben er tevreden over. Mijn dank gaat uit naar de organisatie voor deze gelegenheid. Als amateur pianistje met weinig podium-ervaring als zodanig is het een heel avontuur. Daar ik ondertussen weet dat plankenkoorts voornamelijk veroorzaakt wordt door slechte voorbereiding, heb ik me deze keer perfect voorbereid. Behalve lang en serieus oefenen horen bij die voorbereiding ook twee tot drie lichte alcoholische consumpties op de dag zelf voor het optreden; dat doet wonderen tegen de zenuwen! Twee stukken die ik oorspronkelijk wel wilde spelen heb ik weggelaten, omdat ze er niet goed genoeg inzaten (Maple Leaf Rag van Scott Joplin en Beelden van een Tentoonstelling van Mussorgski). Als jullie je goed gedragen, dan zal ik die de volgende keer spelen.

11 maart 2011

Onrust in huize Katzenstein

Wij hebben twee katers: Casi, 12 jaar en Tintin, 6 jaar. Nu hebben we 4 weken lang tijdelijk twee jonge poezen erbij van ongeveer een half jaar oud. De katers zijn helemaal in de stress. Ze doen de poesjes niet zo veel, omdat ze net als de meeste dieren een "Beißhemmung" hebben tegen jonge soortgenoten. Maar tegelijk zijn hier twee indringers in hun territorium, brutaal en nieuwsgierig, die af en toe op hun plaats gezet moeten worden.

Casi, de oudere, gedraagt zich meer volwassen. Net als een grote hond die niet reageert op kleine keffertjes, blijft hij rustig zitten wanneer een van de poezen door de kamer wandelt. Maar o wee als de poes te dicht in de buurt komt. Dan wordt er gekreund en geblazen.

Tintin is de "halbstarke" van de twee. Hij heeft een grote mond en zoekt vaak ruzie, zelfs met honden die bij ons door de straat komen. Maar als het erop aan komt is hij geen grote held. Als blijkt dat zijn tegenstanders niet onder de indruk zijn van zijn haantjesgedrag, dan kiest hij vaak het hazepad. Tintin reageert extreem op de poezen. Als ze binnen een afstand van twee meter komen, dan maakt hij geluiden die ik nog niet eerder heb gehoord. Langgerekte luide kreungeluiden komen uit zijn keel, afgewisseld met blazen. Toen een van de poesjes niet onder de indruk was en op hem afging om met hem te spelen, rende hij echter snel weg met veel kabaal.

Gisteren heb ik een keer ingegrepen. Poesje 1 zat op de keukenstoel, volwassen kater Casi sprong op de tafel. Ik zat op de andere stoel. Zonder geprovoceerd te worden, misschien uit jaloezie, liep Casi op de poes af, blies een keer kort en gaf haar toen een haal met zijn poot. Tintin zat er tegenover op de afwasmachine en begeleidde het gebeuren met zijn gebruikelijke gekreun en geblaas. Onmiddelijk gaf ik Casi een tik (niet te hard!), en Tintin meteen ook, omdat ik zo lekker op gang was. Per slot van rekening ben ik hier de baas, en ik bepaal wie er geslagen mag worden.

8 maart 2011

Scott Adams on mens rights

Omdat mijn blog nog minder dan 1 promille van de bezoekersaantallen van Scott Adams krijgt, kan het geen kwaad deze tekst hier te publiceren. Een tekst die binnen een halve dag weer van de site genomen werd, vanwege een storm van kritiek uit de hoek van mensen die niet gewend zijn door te denken en liever op hun standpunt blijven staan.

[Update 10 maart:
Het feit dat hij het stuk verwijderde is volkomen in overeenstemming met de strategie die hij in het stuk propageert: kies de weg van de minste weerstand en bewaar je energie voor belangrijkere gevechten, waarbij je een kans hebt om te winnen.

Er zit nog een voorgeschiedenis aan vast:
Het bericht is ontstaan nadat Scott in een vorig stuk zijn lezers om onderwerpen had gevraagd. De Mens Rights beweging heeft toen de discussie gekaapt en massaal voor het onderwerp "mens rights" gestemd. Er geen rekening mee houdende dat Scott Adams een humorist is met een doordachte, nogal bijtende en sarcastische humor die op het eerste gezicht als heel serieus over kan komen. Dat was dus een schot in eigen doel voor de mens rights beweging. ]

Deze keer zonder vertaling, excuses, maar daar heb ik even geen tijd voor.


Mens Rights

The topic my readers most want me to address is something called men’s rights. (See previous post.) This is a surprisingly good topic. It’s dangerous. It’s relevant. It isn’t overdone. And apparently you care.

Let’s start with the laundry list.

According to my readers, examples of unfair treatment of men include many elements of the legal system, the military draft in some cases, the lower life expectancies of men, the higher suicide rates for men, circumcision, and the growing number of government agencies that are primarily for women.

You might add to this list the entire area of manners. We take for granted that men should hold doors for women, and women should be served first in restaurants. Can you even imagine that situation in reverse?

Generally speaking, society discourages male behavior whereas female behavior is celebrated. Exceptions are the fields of sports, humor, and war. Men are allowed to do what they want in those areas.

Add to our list of inequities the fact that women have overtaken men in college attendance. If the situation were reversed it would be considered a national emergency.

How about the higher rates for car insurance that young men pay compared to young women? Statistics support this inequity, but I don’t think anyone believes the situation would be legal if women were charged more for car insurance, no matter what the statistics said.

Women will counter with their own list of wrongs, starting with the well-known statistic that women earn only 80 cents on the dollar, on average, compared to what men earn for the same jobs. My readers will argue that if any two groups of people act differently, on average, one group is likely to get better results. On average, men negotiate pay differently and approach risk differently than women.

Women will point out that few females are in top management jobs. Men will argue that if you ask a sample group of young men and young women if they would be willing to take the personal sacrifices needed to someday achieve such power, men are far more likely to say yes. In my personal non-scientific polling, men are about ten times more likely than women to trade family time for the highest level of career success.

Now I would like to speak directly to my male readers who feel unjustly treated by the widespread suppression of men’s rights:

Get over it, you bunch of pussies.

The reality is that women are treated differently by society for exactly the same reason that children and the mentally handicapped are treated differently. It’s just easier this way for everyone. You don’t argue with a four-year old about why he shouldn’t eat candy for dinner. You don’t punch a mentally handicapped guy even if he punches you first. And you don’t argue when a women tells you she’s only making 80 cents to your dollar. It’s the path of least resistance. You save your energy for more important battles.

How many times do we men suppress our natural instincts for sex and aggression just to get something better in the long run? It’s called a strategy. Sometimes you sacrifice a pawn to nail the queen. If you’re still crying about your pawn when you’re having your way with the queen, there’s something wrong with you and it isn’t men’s rights.

Fairness is an illusion. It’s unobtainable in the real world. I’m happy that I can open jars with my bare hands. I like being able to lift heavy objects. And I don’t mind that women get served first in restaurants because I don’t like staring at food that I can’t yet eat.

If you’re feeling unfairly treated because women outlive men, try visiting an Assisted Living facility and see how delighted the old ladies are about the extra ten years of pushing the walker around.  It makes dying look like a bargain.

I don’t like the fact that the legal system treats men more harshly than women. But part of being male is the automatic feeling of team. If someone on the team screws up, we all take the hit. Don’t kid yourself that men haven’t earned some harsh treatment from the legal system. On the plus side, if I’m trapped in a burning car someday, a man will be the one pulling me out. That’s the team I want to be on.

I realize I might take some heat for lumping women, children and the mentally handicapped in the same group. So I want to be perfectly clear. I’m not saying women are similar to either group. I’m saying that a man’s best strategy for dealing with each group is disturbingly similar. If he’s smart, he takes the path of least resistance most of the time, which involves considering the emotional realities of other people.  A man only digs in for a good fight on the few issues that matter to him, and for which he has some chance of winning. This is a strategy that men are uniquely suited for because, on average, we genuinely don’t care about 90% of what is happening around us.

7 maart 2011

Waarvoor

Steeds vaker vraag ik me af waarvoor het eigenlijk nog de moeite loont iedere dag op te staan, de stress en andere onaangename dingen te verdragen op mijn werk, naar huis te komen en dan nog het huishouden te doen, of liever gezegd: me schuldig te voelen omdat mevrouw HiD dat al gedaan heeft (alhoewel ze zelf een full-time baan heeft), vervelende formulieren in te vullen voor instanties, de telefoon op te nemen en mensen te woord te staan, gezond te eten en te leven, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.

Vroeger had ik zoveel lol in mijn leven en zoveel ambities, dat die vraag niet bij me opkwam. Het evenwicht tussen investering en opbrengst sloeg duidelijk door naar de opbrengst-kant, maar tegenwoordig is dat niet meer zo vanzelfsprekend. Mijn zoon heeft niet veel opvoeding meer nodig, dus hem kan ik niet meer als alibi gebruiken. Als ik om me heen kijk, dan heb ik niet het gevoel dat ik de enige ben die het zo ondervindt: het leven is een plicht, een taak, een opgave. Ik lijk wel een Calvinist. Of een Duitser.

Ik zou een lijstje kunnen maken met dingen die de moeite waard zijn, maar alleen al het feit dat ik zo een lijst nodig heb, is een teken van armoede. Toch maar eens proberen.

Lijstje van dingen die de moeite waard zijn in willekeurige volgorde:
- vakanties (niet alle)
- sommige momenten met mevrouw HiD
- sommige momenten met HiD junior
- momenten van voldoening op het werk na goede prestaties
- lachen om een spontane opmerking
- goede films
- goede tv-series
- een goed boek (ik vind steeds minder boeken goed; momenteel lees ik "De ontdekking van de hemel" van Harry Mulisch in het Duits; mijn kennissen zijn dol-enthousiast over dit boek; ik vind het een aanstellerig verhaal)
- een goed blog
- luisteren naar mooie muziek
- squash spelen met mijn kennis; we lachen ons daarbij vaak een deuk
- een goede dag bij het windsurfen (doe ik bijna niet meer; de voorbereidingen kosten teveel moeite)

Mmmh, achteraf gezien is het lijstje nog best wel lang. Misschien ben ik gewoon een zeurpiet. Voortaan als ik in een zeur-bui ben, dan haal ik dit lijstje tevoorschijn en lees het door.

(Wie zin heeft kan in de commentaren een of twee dingen opnoemen die voor hem het leven de moeite waard maken. Eens kijken of ik daar nog wat van kan leren.)

4 maart 2011

Elberry over Duitse ingenieurs en ego

Hier een stukje dat ik van blogger Elberry heb gekopieerd. Daaronder doe ik een Nederlandse vertaling. Ik ken Elberry niet persoonlijk. Hij heeft geloof ik Engels gestudeerd en is op het moment werkzaam als Engels leraar in Duitsland.Het bevalt mij natuurlijk ook goed omdat hij hier Duitse ingenieurs een pluim geeft. Het stuk is een beschrijving van een van zijn studenten.


An East German engineer, 50, short, lithe, tough as fuck, moustachioed like Serpico; he learnt no English at school so came to us as a total beginner, the (insane) plan being to accelerate him to Level 5 (advanced) in 3 weeks. He came for about 10 hours a day, 5 days a week, with the stoic composure of an East German. He must earn more than most of my students but dresses in jeans and a thin shirt, his only concession being a pair of dandy shoes, whereof i approve. He is overworked and stressed but this is a man who, a few months before the fall of the Berlin Wall, wrote a letter to the GDR saying he wanted to leave their fucking country (he was promptly arrested and banged up, and interrogated until the Wall fell). Three times during lessons his boss called with some emergency (e.g. the local factory of a major car manufacturer lost their electricity) and he had to hook his laptop up and solve it while i watched, admiringly. He could turn off half of the electricity in Munich from my school, using his laptop and his access codes.
Typically, my manager treated him like a naughty schoolboy, e.g. chastising him for going out for lunch on his own (he´s supposed to spend all day with a teacher). i find it curious that my manager, who is in many ways highly cunning, cannot see past his standard German jeans, cannot even deduce that for his company to pay megabucks for his forcegrown English, he must be very very important, and hence very very highly paid. He´s however so cool that he responded to her schoolma´amish bullying with bemused surprise rather than (justified) anger. A man without ego; i find that highly practical men often seem denuded of ego, as if having serious, real work doesn´t leave any room for egomania and vanity. i don´t want to glamorise German engineers but they do strike me as, in general, worthwhile, moral human beings; and i believe this is because they have a Tao, a discipline, that absorbs and involves, that rewards and demands.


VERTALING

Een Oostduitse ingenieur, 50, klein en tenger, zo hard als staal en met een snor a la Serpico (?); had geen Engels geleerd op school dus geen enkele taalkennis, kwam bij ons met het krankzinnige plan om in 3 weken tot level 5 (gevorderd) te komen. Hij kwam ongeveer 10 uur per dag, 5 dagen per week, met die typische Oostduitse stoicijnse houding. Hij verdient waarschijnlijk meer dan alle andere studenten, maar hij draagt een spijkerbroek en een t-shirt, zijn enig compromis is een paar chique schoenen, die ik wel op prijs kan stellen. Hij is afgeladen met werk en stress. Dit is een man die 3 weken voordat de Berlijnse muur viel, een brief schreef aan de regering met het verzoek om hun kutland te verlaten. Hij werd meteen aangehouden en zat vast totdat de muur viel. Drie keer belde zijn chef tijdens de les met een of ander noodgeval (bijv. een plaatselijke autofabriek zat zonder stroom), en hij moest zijn laptop aansluiten en het probleem ter plekke oplossen, terwijl ik bewonderend stond toe te kijken. Hij kon de stroom van half München uitschakelen vanuit onze school, met behulp van zijn laptop en zijn toegangscodes.
Natuurlijk moest mijn manager hem behandelen als een stoute schooljongen, bijv. gaf ze hem een standje omdat hij alleen ging lunchen buiten de school (eigenlijk moet hij de hele dag bij zijn leraar zijn). Ik vind het curieus dat mijn manager die eigenlijk behoorlijk competent is, de facade van zijn vale kleding niet doorziet, en zich niet realiseert dat als zijn bedrijf zoveel geld uitgeeft om hem een prive-stoomcursus Engels te geven, dat hij dan wel behoorlijk belangrijk moet zijn en heel erg goed betaald is. Hij is echter zo cool dat hij op haar kinderachtige gedoe meer reageerde met een geamuseerde verbazing dan met (terechte) verontwaardiging. Een man zonder ego; ik stel vaak vast dat zeer praktische mensen gespeend zijn van een ego, alsof het hebben van een serieuze, echte baan geen ruimte toelaat voor ego of ijdelheid. Ik wil Duitse ingeniers niet glorificeren, maar over het algemeen zijn het morele mensen die de moeite waard zijn; en ik denk dat dit komt doordat ze een Tao (?) hebben, een opgave, die absorbeert en betrekt, die beloont en eisen stelt.