31 januari 2011

Geheugen

Dit stuk uit Fundamentals of Piano Practice van Chuan C. Chang is voor mij een Aha-Erlebnis en een stimulans om minder lui om te gaan met mijn geheugen:

"In my youth, life seemed so complicated that, in order to simplify it, I intuitively subscribed to the "principle of least knowledge" which posits that the less unnecessary information you stuff into your brain, the better. This theory is analogous to that for disk memory in a computer: the more clutter you delete, the more memory you have left for use. I now know that this approach breeds laziness and an inferiority complex that you are not a good memorizer, and is harmful to the brain because it is like saying that the less muscle you use, the stronger you will become because there is more energy left over. The brain has more memory capacity than anyone can jam into it in a lifetime but if you don't learn how to use it, you will never benefit from its full potential.

...

Because of the huge information processing power of the brain, the retrieval process is more efficient if there are more associations and these associations quickly increase in size as more items are memorized because they can be cross-associated. Therefore the human memory is almost diametrically opposite to the computer memory: the more you memorize, the easier it becomes to memorize because you can create more associations."

Ook ik heb altijd naar het principe gehandeld, "hoe minder ik weet, des te efficienter kan ik met mijn kennis omspringen". Heel langzaam en sluipend kom ik er achter dat dat helemaal niet werkt. En nu wordt het als het ware in mijn gezicht geslingerd. Ik ben een luie onthouder geworden. Het blijkt (uit de ervaring van anderen) dat je je geheugen des te sneller kunt raadplegen, hoe MEER je weet. Goed herinneren werkt via associaties. Een rij getallen kun je beter onthouden als je ieder getal met iets associeert. Probeer maar eens 4 8 12 9 6 2 1 te onthouden. Dat gaat beter als je er ene klein verhaaltje omheen breidt. (4 + 8 = 12, 9 - 6 = 3, en 3 bestaat uit 2 + 1; 3 weglaten. Of: Wij hadden thuis 4 kinderen. We moesten om 8 uur naar bed. Mijn ouders gingen pas om 12 uur naar bed. Mijn vader ging iedere dag om 9 uur de deur uit en kwam om 6 uur thuis. Tussen 1 en 2 uur had hij middagpauze. 2 en 1 omdraaien.) Welnu, hoe meer je weet, des te meer associaties kun je maken, en des te sneller kun je de kennis uit de verborgen kronkels van je geheugen ophalen. Zo blijkt het tenminste in de praktijk te werken.

Een aspect van de leermethode voor pianospelen die hier gebruik van maakt is "mental play". Dat wil zeggen dat je een stuk uit je hoofd leert spelen, niet alleen aan het instrument, maar ook zonder aan de piano te zitten. (Rechter- en linkerhand apart, dat schijnt beter te zijn). Ik heb het net geprobeerd met twee stukken die ik speel, en ik kan je vertellen dat het inspannend is. Ik ken die stukken al uit mijn hoofd als ik aan de piano zit, maar om ze zo in mijn hoofd zonder piano te spelen, dat is nog een hele andere oefening.

29 januari 2011

Fragment uit een telefoongesprek

Uit een gesprek met mijn zus. Mijn zus is een lieve meid, met wie ik veel te weinig bel. Dat ligt aan mij, ik telefoneer niet graag over ditjes en datjes als er niets te melden valt. Ze vraagt naar mijn werk en ik vertel dat mijn werk saai is geworden, en dat ik er over droom iets heel anders te gaan doen. Maar dat is niet zo makkelijk, voor de meeste beroepen moet je een opleiding doen, of eerst ervaring opbouwen op een laag niveau. "Nou en" zegt mijn zus, "je bent toch nog .."

(korte pauze, waarin we ons realiseren dat we helemaal niet meer zo jong zijn)

"Ik ben nog niet te oud om nog iets anders te beginnen." zeg ik snel, en we lachen besmuikt.

27 januari 2011

Hoe gaat het op je werk?

Vandaag was het een goede dag. Op het werk heb ik een moeilijk probleem opgelost dat sinds een kleine week speelt. Omdat ik er niet alleen uitkwam heb ik het doorgegeven aan een deskundige bij de hotline van Siemens. Die gaf me een paar tips die me in de goede richting deden denken, en zie daar! Ik heb er iets op gevonden. Mijn chef, die denkt dat ik erg goed ben, gaf me ter aanmoediging een klap op de schouder en zei: "Er komen dus niet alleen maar goede voetballers uit Holland, maar ook goede programmeurs." Ik vond het niet opportuun om hem tegen te spreken.

We hebben een nieuwe jonge collega, en dat is een soort whizzkid. Hij heeft een jaar geleden al hier gewerkt als stagiaire, en nu is hij in vaste dienst aangenomen. Hij heeft in een week gepresteerd waar ik meerdere maanden voor nodig heb gehad, en waar een andere collega zich helemaal niet aan waagt, terwijl die hier al jaren werkt. Dat is een goede zaak, maar het is ook beangstigend. Je ziet hem geconcentreerd zitten denken aan zijn bureau, en je weet dat zich in zijn hoofd processen afspelen in een moordend tempo. Hij vraagt af en toe dingen aan mij over de "Werkzeugwechsel", en zegt erbij dat ik daarin immers de expert ben. Ik moet heel goed op mijn woorden passen als ik hem iets uitleg. Hij begrijpt het onmiddelijk, en hij zou er ook meteen doorheen prikken als ik probeer te verdoezelen dat ik iets niet weet. Ik ben benieuwd of zo een slimme jongen net zo nuttig is als dat hij intelligent is, als je begrijpt wat ik bedoel. Spannend!

Met mijn vervelende collega gaat het iets beter. Ik pas mijn werk zo aan, dat hij niet automatisch mijn veranderingen in zijn machine krijgt, maar dat hij ze eerst moet activeren. Zo kan hij niet klagen dat iets opeens niet meer werkt. Ik zet hem niet in het openbaar voor schut in vergaderingen, en steun hem waar nodig. Ik blijf echter op mijn hoede.

De laatste paar dagen was ik zo geconcentreerd bezig dat de tijd voorbij vloog. Daardoor had ik geen tijd om erover na te denken dat ik dit werk eigenlijk niet meer wil doen. Het wordt tijd om na te denken over mogelijke andere richtingen. Hele andere richtingen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

24 januari 2011

Twee dromen

Zijn dromen interessant genoeg voor een blog? Oordeel zelf aan de hand van twee dromen die ik in een nacht had, toen ik na een paar dagen weer eens goed uit kon slapen.:

Droom 1:

Ik ben in een zwembad in het 50 meter bad. Het is een groot gebouw, met meerdere ruimtes en baden. Ik wil naar een andere ruimte waar het 25 meter bad is. Tussendoor ga ik naar de kleedruimte om mijn zwembroek nog eens goed aan te trekken. Dan loop ik naar de ruimte met het 25 meter bad. Ik ga een stukje om het water heen om aan de andere kant in het water te stappen. De mensen kijken me vreemd aan, alsof ik er heel opvallend uit zie. Eerst let ik er niet op, maar ongeveer na de derde persoon kijk ik langs me zelf omlaag. Ik schrik, want ik ontdek dat ik mijn zwembroek vergeten heb aan te trekken; ik loop in mijn blootje rond! Snel bedek ik mijn schaamstreek met mijn handen en probeer weer weg te lopen zonder al te veel op te vallen. En pas nu beginnen de mensen te lachen en naar me te roepen en te wijzen, nadat ze doorhebben dat het een vergissing was en dat ik me schaam.


Droom 2:

Ik ben weer in een groot gebouw, een soort overdekt winkelcentrum of een vliegveld. Er zijn meerdere winkels en ook cafes. Ik heb haast. Ik loop door een van de cafes. Ik heb hier niets te zoeken, ik wil er alleen maar zo snel mogelijk doorheen. Ik wurm me tussen de bar en de tafeltjes door, er staat ook nog een ober gebukt waar ik omheen moet manouevreren. Dan kom ik aan een rij tafeltjes met mensen waar ik onmogelijk tussendoor pas. Ik zou helemaal terug moeten en omlopen, maar daar heb ik geen tijd voor. Ik besluit over een tafeltje heen te springen, wetend dat ik met een halve voet op een tafeltje moet landen om dan verder te sprinten. De vrouw aan het tafeltje beklaagt zich op luide toon. Ze heeft natuurlijk gelijk, dit kan ik eigenlijk niet maken. Ik stop, draai me om en zeg: "Sorry, dat was heel erg onbeleefd van mij." Ik praat nog even door om uit te leggen wat er aan de hand is en mijn verontschuldigingen aan te bieden, maar de vrouw luistert helemaal niet naar mij. Ze draait demonstratief haar hoofd de andere kant op. Wat is dit? Ik zeg: "Tja, als u niet luistert, dan heeft het geen zin dat ik verder praat", en ik loop weer weg. Nu begint de vrouw echter luidkeels achter me aan te roepen, maar ik reageer niet meer en loop door. Nog minstens 20 meter hoor ik haar stem door het gebouw galmen.

21 januari 2011

De vloek van de zelfkennis

Vandaag een tekst in het kader van de digitale divan. Je bent dus gewaarschuwd.

Ik heb een probleem. Hoe ouder ik word, des te beter ken ik mezelf. De sterke punten kende ik al, en nu worden de zwakke punten steeds duidelijker. Ik luister af en toe naar kritiek, en soms denk ik er zelfs serieus over na of er een vleugje waarheid in die kritiek zit.

Als kind wist ik zeker dat ik zeer intelligent was. Als puber wist ik dat ik een getalenteerd musicus was. Als beginnende autorijder was het mij duidelijk dat ik minimaal tot de beste 5% autorijders hoorde. Mijn halve leven was ik er van overtuigd dat ik aardig en niet egoistisch was, en dat het de natuurlijkste zaak van de wereld was dat mensen mij zouden moeten mogen. Het grootste gedeelte van mijn beroepsleven wist ik dat ik erg goed was in mijn vak en dat de fouten die ik maakte te verwaarlozen waren.

Deze vorm van zelfoverschatting en optimisme heeft een paar reusachtige voordelen:
- Als er een moeilijke taak voor je ligt, dan is de kans van slagen groter.
- Je maakt je geen zorgen dat dingen je niet gaan lukken. Niet echt.
- Je maakt je ook geen zorgen over de mening van anderen over jou. Iemand die zo goed gelukt is als jij, daar kan toch niemand slecht over denken?

Ondertussen kan ik binnen een paar minuten beoordelen of iemand meer in zijn hersenpan heeft dan ik. Ik heb zoveel fouten gemaakt bij het autorijden, dat ik bijna nederig geworden ben. Ik ben gezakt voor het toelatingsexamen op het conservatorium. Ik heb geleerd dat er mensen zijn die mij niet uit kunnen staan, die mij arrogant vinden, achterbaks en egoistisch. In mijn beroep ben ik niet slecht, maar er zijn betere.


Nou mooi toch? Zelfkennis is toch waar we naar streven? Als je vraagt wat jonge mensen willen, dan vertellen ze vaak dat ze zichzelf willen ontdekken. Welnu jongelui, ik heb nieuws voor jullie: je bent niet zo interessant als je denkt. Wat heeft al die zelfkennis mij gebracht?

Het lukt me nog steeds wel om moeilijke opgaven op te lossen, maar tegenwoordig heb ik daarbij altijd het knagende gevoel, nee de wetenschap, dat het ook heel goed NIET zou kunnen lukken, als ik bijvoorbeeld een tijdje de concentratie laat verslappen of de motivatie uit het oog verlies, of als ik het gewoon niet kan en mezelf te zeer overschat heb.

Ik ben me er voortdurend van bewust dat andere mensen mijn fouten ook zien. Dit wordt steeds erger. Bij iedere rare beweging die ik bij het autorijden maak, bij iedere onbedachte opmerking die ik de ruimte inslinger, bij elke niet gerechtvaardige woede-uitval ben ik me er binnen seconden van bewust hoe dit bij andere mensen overkomt. En als die andere mensen net zo onbezonnen over mij oordelen als ik zelf over anderen, dan blijft er niet veel van mijn beeld over. Zodoende word ik self-conscious; bewust van mijzelf. Dat wordt weleens vertaald met verlegenheid, maar dat is niet hetzelfde. Bij verlegenheid werkt die bewustheid verlammend. Bij mij werkt het op mijn zenuwen. En die zenuwen werken zich psychosomatisch uit op verschillende lichaamsdelen.

Ik zal meer vergevingsgezind zijn in mijn oordeel over anderen, en dan hopen dat die anderen ook zo mild zijn. Vanavond was ik bij een bijeenkomst waar verteld werd dat het bij de opvoeding belangrijk is dat kinderen fouten MOGEN maken. Dat geldt niet alleen voor kinderen, maar ook voor alle andere mensen om mij heen. Jullie mogen dus van nu af aan allemaal fouten maken. Als je het maar niet overdrijft.

18 januari 2011

Nieuwe televisie

Ik heb een nieuwe televisie. De oude was kapot gegaan, die was van mevrouw HiD, en die had hem weer geerfd van een vage oom. De Grundig van onbestemde leeftijd was nog van het model beeldbuis, en in zijn tijd was het een goed apparaat. Helaas voor mevrouw HiD, en gelukkig voor mij, gaf de Grundig op een mooie dag tijdens het kijken opeens een flits, begon een beetje te roken en te stinken, en gaf de geest. En hoewel ik niet thuis was, verdenkt mevrouw HiD mij nog steeds van sabotage. Het is geen sabotage, het is gewoon een gelukkig toeval.

Ik wilde namelijk een televisie waar je fatsoenlijk filmen van DVD en HD-uitzendingen op kunt bekijken. Bovendien moet hij ook (HD-)filmen tonen die ik volkomen legaal op de computer gedownload heb, bijvoorbeeld via de iStore.

Bijna had mijn zwager nog een streep door de rekening getrokken. Een dag nadat de oude TV kapot was gegaan, bracht hij ons ongevraagd een andere oude televisie uit de kelder (hij woont in het zelfde trappenhuis). "Die doet het waarschijnlijk nog, je mag hem zo hebben". Mevrouw HiD blij, ik was verbijsterd. "Wat is DAT?? Ik wil geen ouwe TV, doe dat ding weg!". Na enig heen en weer zette ik dat DING in de slaapkamer onder een deken.

Mevrouw HiD gaf mij tenslotte toch toestemming om een nieuwe TV te kopen. Het huiselijk geluk stond op het spel, daarvan was zij zich goed bewust. Ik naar de winkel. Ik wist ongeveer wat hij moest kunnen:
- Full HD, ook van computerfiles
- Plat, niet al te groot
- het liefste plasma
- 200 Hz
Vooral het kunnen spelen van alle formaten computerfiles in HD is een eis waaraan de meeste normale televisies niet voldoen. Toen ik mijn voorkeuren aan de verkoper had voorgedragen, voerde hij mij naar een model dat als voordeligste aan deze eis voldoet,laten we maar zeggen in de midden-prijsklasse.

Het was liefde op het eerste gezicht.

Een mooi slank modern apparaat, zwart glanzend op een verchroomde voet. Slechts 2-3 cm dik. Precies de juiste grootte: 40 inch beelddiagonaal oftewel 101 cm. Een Samsung UE40C7700.

Hij kan alles, zelfs 3D (drie-dimensionaal). Dat hoefde ik eigenlijk helemaal niet, maar het zit er nu eenmaal bij. Het aardige van een 3D-televisie is, dat het al een behoorlijk goed normaal HD-beeld überhaupt moet hebben om 3D te kunnen weergeven.

// technische mode aan //

Het weergavesysteem is LED (dit in tegenstelling tot LCD - dat hebben de meeste - of Plasma). LED is op het moment het nieuwste systeem. Het heeft een zeer hoge lichtsterkte zodat je bijvoorbeeld ook bij daglicht goed kunt kijken. Het is echter zo dat de standaard-instelling van het beeld veel te helder en overdreven kleurrijk was voor bij ons in de woning, zodat ik dat moest aanpassen.


De televisie heeft een ingebouwde "streamer". Dat is software waarmee je files van andere lokaties af kunt spelen, bijvoorbeeld vanaf mijn pc. Om de verbinding met mijn pc te maken moest ik een WLAN-adapter erbij kopen. Die steek je in een van de USB-aansluitingen van de TV, en dan wordt via mijn WLAN-router van de Telekom de verbinding gemaakt. Om het in te stellen moet je het password van de router weten, de rest is eenvoudig. Wat je niet in de gebruiksaanwijzing vindt: De streamer software van de televisie baseert op Windows Media Player. Daarom moet je op de pc met Windows Media Player de directories vrijgeven waar jouw files zich bevinden.

Op de USB-aansluiting van de TV (hij heeft er twee) kun je een stick of een externe harddisc aansluiten. Daarmee kun je programma's en files afspelen, maar ook opnemen. Als je een externe harddisc koopt, dan heb je zo dus meteen een harddisc-recorder. Om tv-programma's op een USB-stick op te nemen, formatteert de tv eerst de stick in een ander formaat. De stick is dan niet meer te gebruiken om gewone computerfiles op te slaan, tenzij je hem weer terugformatteert. Als je dus wilt opnemen maar ook gewone files wilt afspelen van USB-stick, dan zul je met twee sticks moeten werken: een in computerformaat en een in Samsung-formaat. (Voor de techneuten: vergeet niet de stick voor de computerfiles in NTFS te formatteren als je files wilt gebruiken die groter zijn dan 2 GB; de meeste HD-films zijn namelijk zo groot).

De televisie heeft internet-aansluiting via dezelfde WLAN-adapter. Alternatief voor het WLAN kun je ook een ethernet kabel aansluiten, maar dan zit je dus met die kabel. De internet-toegang is niet zoals op de pc, je kunt niet willekeurige websites oproepen. In plaats daarvan zijn er apps (applications, kleine softwareprogramma's) geinstalleerd, waarmee je een twintigtal vaste websites kunt bezoeken. De apps zorgen er voor dat de websites goed te bedienen zijn met de afstandsbediening van de televisie; je hebt namelijk geen muis en toetsenbord. (Of je dat ook aan kunt sluiten weet ik niet, daar heb ik nog niet naar gezocht, maar ik denk het niet). Er komen af en toe nieuwe apps bij, en je kunt ze net als op de iPhone zelf verwijderen en installeren. De sites die ik zelf af en toe bezoek zijn putpat (een muziekzender waar je van alles zelf in kunt stellen, veel beter dan MTV), TV-digital (daar heb je een handig programma-overzicht van wat er op dat moment op de tv komt, alle zenders naast elkaar) en soms ook Youtube. Zodra als je teksten moet ingeven wordt het wat lastig, omdat je dit met de afstandbediening moet doen. Dat gaat dan via de cijfertoetsen, op dezelfde manier als sms typen op de mobiel. Helaas staan de letters niet bij de cijfers op de afstandbediening, maar op het televisie-beeld, zodat je de hele tijd heen en weer zit te kijken als je de lettercodes niet uit je hoofd weet.

Bij ons op de kabel worden 30 ouderwets analoge zenders aangeboden, en ongeveer 240 digitale zenders. Van die 240 digitale zijn er maar ongeveer 10 die niet gecodeerd zijn en die ik dus zonder meer kan ontvangen. Bij deze 10 zenders zitten wel drie HD-zenders: Arte-HD, ARD-HD, en ZDF-HD. Maar ook bij een aantal ander digitale zenders heb ik sterk de indruk dat de beeldkwaliteit beter is dan van de analoge zenders. (Bij het afspelen van DVD's trouwens ook). Als je heen en weer schakelt tussen ARD-HD en ARD "gewoon", dan is het verschil in beeldkwaliteit schokkend. Het HD-beeld is zo scherp, dat je er aan moet wennen. Bij de digitale zenders zijn er ook nog een aantal "spring-offs" van ARD en ZDF, waar regelmatig interessante uitzendingen op te zien zijn zoals Eins Plus, ZDF Neo en ZDF Theater.

// technische mode uit //

Nu weten jullie dus hoe ik mijn kerstvakantie heb doorgebracht, en waarom ik niet meer zo heel vaak online ben. Ik heb mijn televisie-verslaving weer wat aangewakkerd!

16 januari 2011

Eerste fietstochtje 2011 - Hochwasser in Erfurt

Bijna alle rivieren in Duitsland voeren momenteel hoog water, ook de kleine rivier die door Erfurt loopt, de Gera. Op mijn eerste fietstochtje in 2011, het is vandaag zulk schitterend weer, heb ik daar een paar plaatjes van geschoten. Ik was nog op mijn winterfiets, na het tochtje heb ik de zomerfiets weer van onder het zeil tevoorschijn gehaald.

Hier ben ik nog midden in de stad (klikken om te vergroten):

En hier een bewegende opname, dat maakt toch wat meer indruk:


In Erfurt zijn nog nergens overstromingen. Enkele collega's moesten van de week wel omrijden, omdat de wegen gesperd waren vanwege hoog water.

Een stukje verderop is een soort stroomversnelling onder een brug, waar het water indrukwekkend onder door buldert. Langs de weg stonden hier twee jonge mannen hun wildwater kano's uit te laden om het water van nog dichterbij te beleven.



Hier zie je een meertje met twee zwanen op een plek waar normaalgesproken alleen maar weiland is:

En hier een foto vanaf dezelfde plek, maar nu in typische Hollander-in-Duitsland-stijl:

11 januari 2011

R.I.P. De Naakte Molrat

Er is weer een naam bijgekomen op het immer groeiende kerkhof der bloggers. De Naakte Molrat (NM) is gestopt met bloggen. Misschien voorlopig, misschien voorgoed, dat is bij bloggers nooit helemaal duidelijk. Ik ben er helemaal een beetje sip van.

NM is een blogger met een unieke eigen stem: recht voor zijn raap, brutaal en tegelijk liefdevol, origineel, onbarmhartig eerlijk (meestal), en met een lichte hang naar "vieze dingen". Ze kan goed met kritiek omgaan, maar niet goed met complimenten. NM is de enige blog die ik ALTIJD bezocht als ik online was.

Ik denk ook vaak dat ik wel kan stoppen met bloggen omdat er geen inspiratie meer is. Dan wacht ik een paar dagen of een week, en dan komt er vanzelf weer iets voorbij. Bij NM zag je de laatste tijd inderdaad minder logs die getuigen van inspiratie; de echte leuke stukken kwamen minder vaak.

Misschien is NM teleurgesteld. Ze stond vroeger gelinkt bij Frontaal Naakt, maar na een discussie over de vriendin van Peter Breedveld werd ze eruit geknikkerd. (Hij kan niet zo goed met kritiek omgaan.) Misschien had NM hogere doelen dan een gezelligheidslogje voor een paar kennissen te zijn, en misschien leken die doelen in de begintijd binnen handbereik. Misschien heeft NM een steile start gemaakt, en is de curve later afgevlakt of zelfs naar beneden gegaan.

Ik vind het jammer dat NM stopt, omdat:
- ik nu minder vaak zal lachen
- ik nu minder vaak zal nadenken
- ik nu minder vaak mijn wenkbrauwen zal optrekken en denken: "moet dat nou?"
- ik nu minder vaak zal denken: "Jezus ja, precies."
- ik nu minder inspiratie zal opdoen voor mijn eigen blog
- het nu een beetje minder gezellig is geworden op het net

Wij van Hollander in Duitsland hopen dat NM nu meer tijd besteedt aan het echte leven, zodat ze veel avonturen beleeft. NM klaagt namelijk dat haar leven zo saai is, misschien verandert dat nu.

NM heeft het commentaar uitgezet op haar blog, omdat ze geen complimenten wil horen, en omdat ze geen zin heeft om over deze beslissing te discussieren. Omdat ik niet achter haar rug om de discussie hier wil laten opbloeien, zet ik onder deze log ook het commentaar uit.

Naakte Molrat, tot ziens.

8 januari 2011

Het dooit

Eindelijk. De sneeuwhopen werden ijs, het ijs werd gevaarlijk glad door de dooi, het ijs wordt water. Toen ik door de straat naar huis liep, zag ik een beeld waarvan ik meteen dacht: een plaatje. Ik liep snel naar boven om mijn fototoestel te halen. Ik kon het niet vinden! Ik weet zeker dat het gisteravond nog op de keukentafel lag, waarschijnlijk heeft mevrouw HiD opgeruimd... Ik heb geen tijd om uitgebreid te zoeken, dan verdwijnt de zon en de bijzondere licht-inval is verdwenen. Dan maar met de video-camera. Daar kan je ook mee fotograferen, helaas geeft die niet zulke mooie beelden. Maar het moest.

Dit is het plaatje. Het zou een mooi motief zijn voor een schilderij (klikken om te vergroten).





A propos dooi. Toen ik terugkwam van de vakantie had ik de auto van mevrouw HiD twee straten verderop geparkeerd, bij gebrek aan plek. Vrijdag werd ze op het werk gebeld door de politie. In de nacht van donderdag op vrijdag was een groot stuk ijs van het dak van het huis waar de auto naast stond naar beneden gevallen. Door de achterruit. DOOR de achteruit. De achterruit was aan scherven, de brokken ijs en glas lagen in de auto, en als klap op de vuurpijl had het nog de halve nacht geregend zodat de auto van binnen zeiknat was. Gelukkig is alleen de ruit kapot, de carosserie en de lak zijn niet beschadigd.

Een stuk ijs dat genoeg kracht heeft een autoruit de vermorzelen, stel je voor dat je dat op je hoofd krijgt. Sindsdien loop ik heel voorzichtig door de straat. Je zou eigenlijk een helm moeten dragen met dit weer. Daar heb je meer aan dan een helm op de fiets.

[Update: Hier is een foto van de kapotte achterruit en een stuk ijs]

6 januari 2011

Mijn vervelende collega

Dat is een van de redenen dat dit blog semi-anoniem is en in het Nederlands; anders had ik deze post nooit kunnen schrijven.

Mijn collega is een paar jaar ouder dan ik. Hij heeft een foto van een echtgenote of vriendin op zijn bureau, en hij laat ook wel eens een opmerking vallen over haar, waarbij zij dan "seine Schnecke" heet, maar eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat deze man een levenspartner heeft die het met hem uithoudt.

Hij drinkt teveel. Dat doet hij niet direkt op het werk, maar 's morgens vroeg ruik je de alcohol als je dicht bij hem in de buurt staat. De verhalen die hij zelf af en toe ten beste geeft, en de geruchten die over hem de ronde doen, bevestigen dit vermoeden.

Op het werk is hij een Pietje Precies. Hij houdt zich keurig aan de regels en dat maakt het moeilijk om hem terug te pakken. Terug te pakken voor het feit dat hij zijn collega's en chefs (hij schrikt niet terug voor chefs, een van de weinige sympathie-punten) zo graag in het openbaar voor schut zet.

Een voorbeeld:
De projektleider bespreekt zijn werkzaamheden voor de volgende week met hem. Er staan nog twee of drie collega's bij, waaronder ik zelf. Mijn collega zegt ja en amen, en doet alsof alles volgens de planning uitgevoerd wordt. Als mijn chef wegloopt en buiten gehoorsafstand is, begint mijn collega te grinniken en zegt in de ronde: "Zal die even op zijn neus kijken volgende week, als hij merkt dat ik op vakantie ben".

De meeste mensen schrikken terug voor conflicten, en proberen om ze in redelijkheid op te lossen, met begrip voor de andere persoon. Mijn collega niet. Hij houdt van conflicten. Dat ondervind ik sinds kort aan den lijve, omdat ik voor het eerst samen met hem aan dezelfde programma's werk. Hij is echt blij als hij merkt dat ik een fout gemaakt heb, en doet daarvan luid kond. Zowel tegen mij persoonlijk, als ook achter mijn rug tegen mijn chef. Ik ben de laatste die niet toegeeft dat hij fouten maakt, maar mijn collega gaat er per definitie van uit dat alles wat er aan zijn programma's veranderd wordt fout is. Soms begrijpt hij de verandering niet, en in twijfelgevallen klaagt hij eerst maar bij de chef dat ik de boel weer eens in het honderd laat lopen. Ik heb al minstens drie of vier keer aan mijn chef uit moeten leggen dat de veranderingen geen fouten zijn, maar aanpassingen aan nieuwe situaties.

Het is algemeen bekend dat het moeilijk is om met mijn collega samen te werken. Hij heeft twee jaar samengewerkt met een andere collega aan dezelfde machines, en er ontstonden vaak fouten doordat zij niet met elkaar overlegden. "Die twee zitten tegenover elkaar maar ze spreken niet!" was de vaak gehoorde klacht. Dat is wel te begrijpen, want met mijn collega kun je bijna niet praten als er problemen zijn.

Als we na het werk wel eens ontspannen samen zitten om te eten of te drinken, dan praat hij niet gewoon met anderen mensen. Hij heeft altijd een bepaalde geforceerdheid, hij is nooit ontspannen. Negentig procent van wat hij zegt zijn bijdehandte opmerkingen die op de een of andere manier met bier drinken te maken hebben, of het zijn ouderwetse macho-grappen, of sarcastische grappen waarbij iemand in de zeik wordt genomen. Hij is nog steeds lid van zo'n studentenclub van de universiteit waar hij vroeger op gezeten heeft. Je weet wel, zo'n onsympathiek clubje dat gebaseerd is op overmatige alcohol-consumptie en het kleineren van nieuwkomers.

Sommige mensen peuteren in hun neus als ze denken dat niemand kijkt, maar hij heeft een andere tic die minstens even onsmakelijk is. Hij heeft een wrat aan de onderkant van zijn kin waar hij uren lang aan zit te frunniken en te pulken. Tussendoor bekijkt hij de resultaten van zijn gepulk onder zijn nagels over de rand van zijn bril met jampotglazen. Met regelmatige tussenpozen heeft hij de wrat er compleet vanaf gepulkt, en dan loopt hij een paar dagen rond met een bloedige pleister. Daarna gaat begint het spelletje weer opnieuw.

En last but not least: hij kan niet autorijden. Hij heeft weliswaar een rijbewijs, maar dat is niet te merken aan zijn omgang met de auto. Misschien ligt het eraan dat hij zelf een auto met automatische versnelling heeft. We waren een keer samen onderweg naar een cursus met een huurauto, met een handmatige versnelling. Hij rijdt continu in een veel te hoog toerental, en vreselijk houterig. Ik was blij toen we heelhuids aangekomen waren.

Wat een Arschloch.

3 januari 2011

Praag

Uitzicht op de bruggen van Praag


Het was een kado aan mevrouw HiD voor haar verjaardag: vier dagen naar Praag rond Oud en Nieuw. Zelf ben ik gewend de feestdagen thuis te vieren, maar mevrouw HiD en haar vrienden proberen me al vele jaren ervan te overtuigen dat het leuker is om "zu verreisen".

Mevrouw HiD bezoekt graag grote steden in het buitenland, en dan vooral Wenen en Praag. Daar Praag zo lekker makkelijk te bereiken is vanuit Erfurt, en omdat je in Praag een luxe hotel nog goed kunt betalen met een ingenieurssalaris, viel mijn keuze op Praag.

Een klein defect aan het nieuwe HiD-mobiel zorgde voor een verandering in de planning. De rechter voorstoel zit los, hij schuift de hele tijd van voren naar achteren en terug. Met drie personen in de auto is dat niet te doen, dus reden we met de andere auto. Dat is een oudere Mercedes C180, met automatische versnelling en achterwiel-aandrijving. Wie een klein beetje verstand heeft van auto's, weet dat je daarmee heel slecht door de winter komt. Het kleinste bevroren sneeuwheuveltje is al een onoverkomelijk probleem. En zo moest ik al twee keer uitstappen en de auto duwen, voordat we de stad uit waren. Daarna ging het overigens goed. In Praag zijn alle straten en voetpaden volkomen sneeuwvrij geruimd, hoewel de winter daar minstens even streng is als bij ons. Ik neem aan dat ze er aan gewend zijn en daardoor beter voorbereid. Of er komen zo ontzettend veel toeristen (dat is namelijk zo), dat ze er toe gedwongen zijn. De overtollige sneeuw wordt blijkbaar niet zoals bij ons aan de rand van de weg geschoven om daar een hinderlijk obstakel te vormen, maar afgevoerd naar parken aan de rand van de stad. Eenmaal hulde aan de stad Praag!

Auto nog ingesneeuwd bij ons in de straat (klikken om de plaatjes te vergroten):



Auto na anderhalf uur krab- en schepwerk en klaar voor de reis:



Een kleine impressie van de sneeuwmassa's in Thüringen en Sachsen. Wat er precies op dit verkeersbord staat kun je alleen nog maar raden:




We reden met de "Navi" (spreek uit navvie), het Duitse verkleiningswoordje voor navigatieapparaat, naar onze bestemming. Het apparaatje voerde ons trouw tot aan de hoofdstad, maar daar aangekomen begon het een beetje vreemd te doen. Het wist opeens niet meer precies in welke straat we waren, het was alsof er lange vertragingen waren bij het ophalen van de informatie. Vriend A. die met ons mee was kent de stad echter goed. Desalniettemin belandden we midden in het voetgangersgebied, waar zich honderden toeristen dicht op elkaar tussen de huizen door wurmden. Met stalen zenuwen en zonder zenuwachtig te worden loodste ik de Mercedes hier stapvoets tussendoor.

Het hotel was mooi en luxe, de kamer een beetje klein voor deze prijsklasse maar wel gemoedelijk. (Hotel Savic, in een straat genaamd Jilska).

We hebben vooral gewinkeld en verschillende koffiehuizen bezocht. Hier zijn we even gezellig in de supermarkt waar mevrouw HiD een paar boodschappen doet op bestelling voor kennissen: tsjechische mosterd en "oblaten". Ik wist niet wat oblaten zijn, alleen dat het iets zoets is om te eten. Ik had echter al zo vaak gevraagd aan mevrouw HiD wat het is en het dan weer spoorslags vergeten, dat ik het niet meer durfde te vragen. Ik zie nu dat de Nederlandse vertaling "ouwels" is, maar dat helpt me ook niet verder.


De gezellige supermarkt:




Vriend A. weet veel over Praag en over van alles en nog wat, en dat is meestal interessant maar soms ook wel eens vermoeiend. Dat ligt er vooral aan dat ik zelf zo een cultuurbarbaar ben; ik ben maar weinig geinteresseerd in geschiedenis en cultuur. Ik ga graag naar een mooi concert en ik bekijk wel eens mooie schilderijen, en dan houdt het ongeveer op. Maar deze reis was zoals gezegd een kado aan mevrouw HiD, en daarom deed ik braaf mee. Behalve bij het winkelen; Da hört der Spaß auf! Zo winkelden we dus twee uurtjes apart. In de Engelse afdeling van een grote boekenwinkel kocht ik het Engelse origineel "Slam" van Nick Hornby. Nick Hornby is een beroemde Engelse schrijver die zeer leesbare boeken schrijft (High Fidelity, About a Boy). Hij schrijft alleen maar over mensen en situaties tussen mensen. Beschrijvingen van landschappen, inrichtingen en andere materiele zaken worden beperkt tot het allernoodzakelijkste, en dat maakt hem voor mij zo sympathiek. In de boekenwinkel heb ik ook nog even "Trainspotting" van Irvine Welsh in mijn handen gehad, het boek waar mijn favoriete film op is gebaseerd. Maar toen ik zag dat grote delen in Schots accent geschreven waren, heb ik dat maar laten liggen.


Een impressie van een paar koffiehuizen:

Een cafe in het grote theater:

In Praag mag je nog roken in veel cafes!


Cafe Louvre:




De oudejaarsavond besloten we buiten door te brengen bij het grote kasteel. We hadden daar 's middags al rondgewandeld en vanaf die plek heb je een mooi uitzicht over de stad. Twee filmpjes van het vuurwerk zijn redelijk goed gelukt. Pas op dat je het geluid van de pc zachter zet voordat je de filmpjes start, ze zijn heel erg luid!

Direkt onders ons was een terras van een cafe-restaurant waar een paar grotere vuurpijlen werden afgeschoten (als er bij een van de filmpjes "not available" staat, probeer dan om de pagina opnieuw te laden, meestal komen ze dan wel):



Verderop in de stad werd ook het een en ander in de lucht gejaagd:





In Tsjechie is de euro nog niet ingevoerd, en dus moet je net als vroeger toen je op vakantie ging de prijzen omrekenen. Dat veroorzaakte een vleugje nostalgie. Een euro is 24 tsjechische kronen. Dat betekent dat je de tsjechische prijzen ongeveer met vier kunt vermenigvuldigen, dan een komma zetten alsof het centen zijn, en dan heb je de prijs in euro. Voorbeeld: een dag parkeren kost 650 Kr. Maal vier is dat 2600, dat betekent 26 euro. (Het parkeren was duur, want midden in het centrum in een ondergrondse parkeergarage. Daarmee stond de auto wel veilig afgeschermd tegen het vuurwerk.)

Hier zie je de beroemde historische astronomische klok, waarop je niet kunt zien hoe laat het is. Ik niet. Je kunt in de toren naar boven via een soort galerij/ trappenhuis, of met een futuristische lift. Wij zijn via de galerij naar boven gelopen. Dat was op donderdag 30 december, de dag dat het nog ijskoud was: min twaalf. Boven op de toren stonden we te koukleumen en tegelijkertijd te proberen van het uitzicht te genieten. Hier is het resultaat:

De astronomische klok frontaal:


De lift in beweging met daaromheen de galerij binnenin de toren:



De lift in een bevroren beweging:



Op 1 januari hebben we een concert bezocht in de Betlehem kapel. De Betlehem kapel lag ongeveer 100 meter van ons hotel vandaan, maar mevrouw HiD en ik presteerden het om verkeerd te lopen. Met een kleine omweg vonden we het dan toch. Ik had het concert uitgezocht en ik dacht dat het door het complete Prague Roal Orchestra gegeven zou worden, maar er bleken slecht vijf leden van dit orkest te spelen plus een solist. Het geheel was dus meer een kamerorkest. Op zich vind ik dat zelfs mooier, omdat ik dan beter de verschillende muziekstemmen kan onderscheiden en de muziek minder complex is. Ze speelden een paar bekende korte stukken, en als hoofdmoot alle vier de jaargetijden van Vivaldi. In de clip zie je een stuk van de Hongaarse dans nummer 5 of 6 van Brahms. Er was erg weinig publiek, wat ik altijd sneu vind voor de muzikanten. Het concert was de moeite waard, vooral de solist en de contrabassist speelden de sterren van de hemel. Bij dit filmpje is het geluid juist erg zacht, dus als je de muziek wilt horen moet je het even harder zetten.





De terugreis was weinig spectaculair, afgezien van het gebruikelijke gekibbel over de rijstijl. Eigenlijk rijd ik fantastisch, maar ik erger me zo over alle andere chauffeurs die zo slecht rijden. En daarover ergert zich dan weer mevrouw HiD, wat mij dan weer ergert. Op zulke momenten probeer ik me aan de raad van Nick Hornby te houden, die hij de schoonmoeder aan de 16-jarige hoofdpersoon van Slam laat geven, als diens vriendin, die per ongeluk zwanger is geworden, hem de huid volscheldt tijdens de bevalling doordat ze beneveld is door de pijn en alle toestanden, en hij kwaad weg wil lopen: Let it go. It is good practice for later when you have the baby. If you have a kid, then you have to 'let it go' about 50 times a day.

Hier zijn in willekeurige volgorde nog wat andere foto's.



Een huis met een opvallende beschildering.



Een Hollander in Tsjechie die een kunstwerk compleet maakt (let op hoe de beelden naar achteren toe veranderen!):



The devil wears Prada:



Een stukje van de Joodse begraafplaats. De grafstenen staan zo dicht bij elkaar omdat er niet genoeg plaats is:



Een huis met twee klokken, ook in de Joodse wijk. Op de onderste klok staan de getallen in het Hebreeuws:



Op de plek waar vroeger het grootste Stalin monument stond van 18 meter hoog, hebben ze nu een ander monster geplaatst. Het heet de metronoom en hij beweegt inderdaad (langzaam):



Het schijnt een sport te zijn om op de elektriciteitskabel naar deze metronoom je gympies te gooien. Zo te zien moet je eerst de veters aan elkaar knopen en ze dan net zolang omhoog slingeren tot ze blijven hangen:



Vanaf dit punt heb je een goed uitzicht over de stad. Hier met de gigantische televisietoren:



En hier nog een keer de bruggen:





Hier vaart een raderboot onder de brug door:




De binnenkant van de dom in het kasteel (ja, de dom staat in het kasteel). Ook hier was het een gezellige drukte:



Een soort buste van Franz Kafka aan de gevel van zijn geboortehuis (in Tsjechie heet hij Kafky):



Een van de talloze kraampjes waar "trdelnik" wordt verkocht. Een soort gebak van slierten deeg die op cylinders opgerold geroosterd worden en ingelegd met suiker, gemalen amandelen en kaneel. Ook te verkrijgen met Nutella aan de binnenkant gesmeerd, maar dan is het onmogelijk om het zonder kliederen op te eten: