22 december 2010

Rap - nu met 2 videos !

Wordt het nou niet langzaam tijd dat de mode van de rap-muziek over gaat? Het was leuk en verrassend. Het eerste rap-nummer dat ik hoorde - Rappers Delight van de Sugarhill Gang - was zelfs een kleine sensatie. Maar langzamerhand na zo'n dertig jaar is de nieuwigheid er wel vanaf, van mensen die rithmisch praten op de muziek in plaats van te zingen. Het wordt zelfs pijnlijk als een rapper op een grote show van bijvoorbeeld MTV even live mee komt doen met een echte zanger. Bij mij gaan de tenen dan krom staan van plaatsvervangende schaamte.

Vanwege gebrek aan resources en gedwongen discretie door stiekem-bloggen-op-het-werk hier nu twee doe-het-zelf-links:


- Stel je hier een link voor naar de video van Sugarhill Gang -

Omdat het zo'n lekker nummer is hier de echte link:



Jezus, wat swingt dat nummer nog. Niet letten op de tikfout in de titel.

[Update] Vanwege de inconsequentie hier nog een goed rapnummer van Eminem. Samen met de Beasty Boys de enige blanke rapper die de moeite waard is. Waarbij het nu volgende nummer "Stan" zwaar leunt op de muziek van Dido:



- Stel je hier een link voor naar een pijnlijk optreden van een rapper en een zanger bij een grote MTV-show -
[Update]: Hier heb ik ook naar een voorbeeld gezocht, maar die optredens zijn blijkbaar zo slecht dat niemand ze online heeft gezet.

Groeten uit de Zone

20 december 2010

Der kleine Krieg des Radfahrers - Oorlog op de fiets

 -1-
Wij zijn gepensioneerd, mijn vrouw en ik. Overdag als het mooi weer is lopen we graag door de stad en kijken naar de etalages. Ook nu in de winter zijn we graag buiten. Maar de laatste tijd wordt het steeds lastiger. We lopen bijvoorbeeld op een straatje voor voetgangers, het is zeker voor voetgangers want daar lopen heel veel mensen, en dan komt er plotseling van achteren een fietser langs mijn voeten gereden met een rotgang. Zonder iets te zeggen, zonder te bellen of een waarschuwing. Mijn vrouw is al  bijna een keer gevallen, zo was ze geschrokken. 's Avonds is het nog erger, nooit hebben ze licht aan in het donker, die fietsers. Ze doen alsof ze alles mogen, het is levensgevaarlijk! Ik heb er al eens wat van gezegd, maar dan kun je meteen een grote mond krijgen.

 -2-
Ik heb een drukke baan, en daarom ben ik veel met de auto onderweg. Doordat ik zoveel auto rijd, ben ik een goede chauffeur al zeg ik het zelf. Ik rijd meestal vlot maar zonder te jakkeren, ik ben eigenlijk geduldig in het verkeer en ik heb al heel wat meegemaakt onderweg. Een van de dingen waar ik me de laatste tijd steeds meer aan erger zijn de fietsers. Ik weet niet wat het is met die fietsers, ze denken waarschijnlijk dat ze de waarheid in pacht hebben. Als ware milieu-terroristen doen ze alsof ze het recht hebben om zich niet aan de verkeersregels te houden, waarschijnlijk omdat ze geen uitlaatgassen produceren en zo gezond bezig zijn. Gezond misschien voor zichzelf ja, maar niet voor de economie! Ze rijden 's avonds zonder licht, ze veranderen opeens van richting en duiken dan voor de auto te voorschijn, overal zie je ze behalve daar waar ze thuishoren: op het fietspad en het voetpad. Er zijn zelfs mensen die nu nog fietsen, midden in de winter met sneeuw en ijs. Met een soort doodsverachting, of misschien zijn ze zo ignorant dat ze niet weten hoe gevaarlijk het is, slingeren ze heen en weer voor mijn auto, en als ik ze aanrijd dan mag je drie maal raden wie er verantwoordelijk is.

 -3-
Gisteren was mijn licht weer kapot op de fiets. Ik heb het al twee keer gerepareerd deze winter. Ik heb extra een speciale dynamo gekocht die door de spaken wordt meegenomen, want zo'n ouderwetse bandendynamo kun je echt vergeten zodra als het regent, laat staan nu in de winter met al die sneeuw. Licht met batterijen heb ik ook gehad, maar dan moet je telkens  eraan denken die lamp mee te nemen, anders wordt ie gejat. Ik heb nog een lamp die je om je hoofd kunt binden, ik denk dat ik die morgen maar eens ga proberen. Ik vind het heel vervelend en gevaarlijk om zonder licht te rijden, en dan krijg je ook nog eens snibbig commentaar van de mensen; alsof ik het expres doe, weet je wel! Bij de volgende nieuwe fiets die ik koop, zal ik erop letten dat hij een naafdynamo heeft, dat schijnt goed te werken.
Het is trouwens wat met fietsen hier in de stad. Overal lopen de mensen midden op de weg en doen alsof het voetgangergebied is, terwijl het toch echt een normale straat is met een stoep aan de zijkant. Maar omdat er weinig verkeer rijdt denken ze dat het wel goed zal zijn. En ik kom er niet meer door met de fiets. Als je belt, zijn ze vaak verontwaardigd. Als je rustig achter ze blijft rijden totdat ze vanzelf opzijgaan dan kun je net zo goed lopen; ze merken je niet op. Een keer heeft een oude man mij op mijn schouder gestompt omdat hij vondt dat ik te dicht langs hem reed, dat moet je je eens voorstellen! Het is te gek voor woorden.
En dan sommige automobilisten. Hallo, denken jullie dat ik voor mijn lol hier op de weg rijd? Nee sukkel, als er een fietspad zou zijn, dan zou ik het wel gebruiken! En als ik op het voetpad rijd, dan kan ik daar en grote mond krijgen. Je kunt soms geen kant op. Uit wanhoop heb ik wel eens de auto genomen.
In de winter is het extra moeilijk om te fietsen, daarom heb ik nu speciale winterbanden gekocht. Daarmee kun je zelfs nog op glad ijs rijden, er zitten een soort spikes in. Maar in plaats van erkenning voor het feit dat ik veilig rijd, komt er alleen maar meer onbegrip.
Als er nu meer mensen in de stad met de fiets zouden rijden, dan zouden er een heleboel problemen opgelost worden: minder smog, minder file, meer beweging en dus meer gezondheid en minder ziekte, om er maar een paar te noemen. Maar ja, het is zo omslachtig en vermoeiend he.

17 december 2010

Tales from the zone

Het is acht uur 's avonds. Ik heb vandaag langer gewerkt omdat het projekt deze week af moet. Vanmorgen werden er al sneeuwstormen voorspeld. Vanmiddag was het begonnen. Toen ik om 5 uur even de deur open deed om naar buiten te kijken wat voor weer het was, waaide de stuifsneeuw hard in mijn gezicht met ontelbaar vele kleine speldeprikken, en snel deed ik de deur weer dicht. Ik had geen slechtere dag uit kunnen zoeken om avonddienst te draaien. Ik pak mijn laptop en mijn spullen bij elkaar om van het bijgebouw naar het kantoor te lopen. De sneeuw onder mijn voeten is mooi vers, droog en zacht. Ongeveer vijf centimeter zijn er vanmiddag bijgekomen.

Vol goede moed stap ik in de auto om naar huis te rijden. Normaalgesproken een rit van vijftig minuten: eerst tien kilometer provinciale weg, dan de snelweg op.  Omdat het droge stuifsneeuw is, kan ik de ramen met mijn handen schoonvegen en hoef niet te krabben. Ik zet de radio aan op Antenne Thüringen om zo snel mogelijk de verkeersberichten te horen.

De weg is vol met sneeuw, maar goed begaanbaar. Als het zo blijft kan ik ongeveer zestig kilometer per uur rijden. Het blijft niet zo. Als ik het volgende dorp binnenrijd, passeer ik de eerste opgewaaide hopen sneeuw op de weg. Ik moet vaart minderen. Die opgewaaide hopen sneeuw zijn verraderlijk, ze kunnen zomaar twintig centimeter hoog zijn. Als je daar met vijftig kilometer per uur in belandt, dan verandert de auto in een boot, je kunt niet meer sturen. Meestal is de sneeuw maar aan een kant van de auto, zodat de rechterwielen in de sneeuw blijven steken en de auto naar een kant wordt getrokken. Doordat er weinig verkeer is kan ik goed uitwijken (er is niemand op de weg die niet absoluut ergens naartoe moet).

In dit heuvelachtige gebied met veel bomen is de wind heel erg veranderlijk. Als ik een bocht passeer, rijd ik opeens midden door een onvervalste blizzard. Het zicht wordt spoorlags minder dan tien meter. Overal waaien dichte wolken stuifsneeuw om de auto. Ik moet vaart minderen tot stapvoets, bijna stop ik omdat ik de rand van de weg niet meer kan zien. Dan rijd ik door de volgende bomengroep en de wind is weg, ik kan weer iets zien. Ik geef weer gas.

Verderop zie ik de lichten van een paar stilstaande auto's. Is er een ongeluk gebeurd, is er iemand van de weg geraakt? Als ik langzaam dichterbij kom, schijnt het mee te vallen. In mijn richting staan twee auto's, in de tegemoetkomende richting staat een vrachtwagen. Waarom staan ze stil? We staan midden in een "windhoek", een plek waar de wind extra hard waait. Het zicht is bijna nul, de sneeuw licht ongeveer tien centimeter hoog op de weg. Ik stop en wacht even. Ik wil weten wat er aan de hand is, maar het weer is zo moorddadig dat ik er twee keer over nadenk voordat ik uitstap. Eerst trek ik mijn handschoenen aan en trek de capuchon van mijn ski-jack over mijn hoofd. Voorzichtig doe ik het portier open, dat meteen door de wind wordt gegrepen en uit mijn hand wordt gerukt. Shit! Zorgvuldig stop ik mijn autosleutels in mijn broekzak; als ik die nu op de grond laat vallen, vind ik ze nooit meer terug. Ik loop naar voren. In de voorste auto graait een persoon iets van de achterbank van de auto. De persoon blijkt een vrouw te zijn met een sjaal om haar hoofd gebonden tegen de sneeuwstorm. Ze ziet me niet. Ze loopt naar voren en begint met een schep sneeuw voor de voorwielen weg te scheppen. Het is duidelijk dat dit een volkomen hopeloze onderneming is. De sneeuw die ze wegschept, wordt onmiddelijk vervangen door een nieuwe lading. Ik vraag voor de zekerheid wat er aan de hand is, ik moet schreeuwen alsof ik in de disco sta om boven het geluid van de storm uit komen. Ja, de auto is blijven steken in de sneeuw en ze probeert hem vrij te krijgen.

Mijn gedachten razen. Zal ik mijn kleine sneeuwschuiver uit de kofferbak halen en haar helpen? Nee, het is echt hopeloos, er is geen beginnen aan. Ik stap terug in de auto om na te denken. Ondertussen staan er al twee auto's achter me. Een bestuurder klopt aan mijn raam om te vragen wat er aan de hand is en ik vertel het hem.

In de twee minuten dat ik in de auto zit zijn de zijruiten al zo dichtgesneeuwd dat ik niets meer zie. Als ik hier nog tien minuten blijf staan, ben ik ook ingesneeuwd, en dan kan het nog uren duren. Vorige week zaten honderen mensen een hele nacht vast in een file, en daar heb ik geen zin in. Ik schuif de zijramen naar beneden om ze vrij te krijegen, en snel weer omhoog voordat de hele auto volwaait met sneeuw, en besluit een poging te wagen en om te keren. De weg is smal, aan weerskanten zijn sneeuwhopen. Maar mijn auto is klein! Ik begin te draaien, de sneeuw is in de korte tijd al zo dik geworden dat de auto er maar met moeite doorheen komt. Ik moet zeker twee keer heen en weer steken, hopend dat ik nergens tegenaan rijd. Ik glibber langs de auto's die achter me staan. Gered!

Even denk ik erover na of ik een collega zal bellen om bij hem te overnachten; door dit weer te rijden is gekkenwerk. Maar ik waag nog een poging. Misschien is het niet overal zo erg. Ik rijd terug naar het dorp waar ik werk en rijd door om via een omweg naar huis te rijden. Onderweg hoor ik op de radio dat de provinciale weg waar ik net geweest ben, nu volledig gesperd is. En niet alleen op het punt waar ik stond. In de loop van de avond is de zelfde weg op vijf verschillende plekken volkomen geblokkeerd! Een dorp is zelfs volledig afgesloten, daar kun je niet meer in of uit. Het is goed dat ik naar de radio blijf luisteren, want nu blijkt dat het stuk snelweg dat ik eigenlijk wilde nemen ook geblokkeerd is, door vrachtwagens die scheef zijn komen staan. Ik pas nog een keer mijn route aan en blijf op de provinciale weg. Dan komt een melding over de weg waar ik nu op rijd! Deze weg is ook geblokkeerd, maar gelukkig aan de andere kant van Erfurt; mijn stuk is nog vrij.

Twee uur nadat ik ben vertrokken kom ik thuis, tevreden en gelukkig. Mevrouw Hollander in Duitsland is nog even op gebleven.  Ik doe mijn verhaal. Maar wat is er nu met die mevrouw en de andere mensen die daar stonden? Volgens mij staan ze er nog steeds. Toen ik wegreed kwam me nog wel een strooiwagen met sneeuwschuiver tegemoet, misschien heeft die de weg vrij kunnen maken.


NB. Mocht er iemand zijn die mij van overdrijving verdenkt, voor diegene heb ik de verkeersmeldingen van vanmiddag tot nu even geknipt en geplakt (er zitten "Schneeverwehungen" tussen van 2 meter hoog):






15 december 2010

Depeche

Een ijlmelding van Hollander in Duitsland:

SINTERKLAAS IS EINDELIJK GEKOMEN!!!

De Sint had dit jaar erg veel last van de hoge sneeuw en de ijzige temperaturen in de deelstaat Thüringen, en daarom duurde het zes(!) weken voordat zijn pakket bij zijn ijverige onderdaan aankwam. De verrassing door het ongebruikelijke tijdstip maakte de vreugde dubbel zo groot.

Dankuwel Sinterklaas, mede namens mevrouw Hollander in Duitsland, die een eigen chocoladeletter ontdekte.





Associaties, narcist

Laatst zaten we te kletsen en Glühwein te drinken met kennissen. Een van hen maakt een nogal uitgebluste indruk. Alsof er niets is dat het waard is om je over op te winden, niets dat het waard is om überhaupt een emotie voor op te brengen. Nou zal dat wel aan het moment gelegen hebben, de persoon zal gewoon moe zijn geweest of afgeleid door het een of ander, maar het maakte op mij een rare indruk. Doordat die persoon geen enkele verandering van zijn gemoedstoestand vertoonde, was het ook volkomen irrelevant of diegene überhaupt aanwezig was. Hij had op dat moment dood kunnen gaan of in lucht kunnen oplossen, en dat had geen enkele uitwerking op mij gehad.

Nu ben ik al een tijdje geleden tot de conclusie gekomen dat ik niet zo uniek ben als ik vroeger graag wilde geloven, dus die ervaring die ik op dat moment deed, zullen andere mensen omgekeerd ook wel eens met mij hebben. Het is voor bijna alle mensen dus volkomen belangeloos of ik leef of niet. Ik ben totaal onbelangrijk voor 99.999999% van de wereldbevolking.

Voor mijzelf is dat feit dat ik besta echter heel erg belangrijk, misschien wel het allerbelangrijkste. Ik weet bijvoorbeeld helemaal niet of ik mijn eigen leven zou opofferen om anderen te redden. (Ik denk dat ik zou AFWEGEN welke levens meer waarde hebben.)

Ik heb wel eens bewondering voor mensen die zichzelf echt als gelijkwaardig met de mensen om hen heen zien. Die zichzelf niet het middelpunt vinden. Die de belangen van anderen (bijna)  gelijk stellen met hun eigen belangen, en dan niet alleen die van hun naaste familieleden. Volgens mij zitten die mensen anders in elkaar dan ik.

13 december 2010

Meer van dit soort aanslagen aub

Van mij mogen er meer van dit soort stuntelige aanslagen gepleegd worden zoals de laatste in Stockholm. Een amateur die zes bommen aan zijn lichaam had bevestigd waarvan er maar eentje afging, zodat hij alleen zichzelf in de lucht blies en twee omstanders licht verwondde. Als alle terroristen zo te werk gaan, dan lost het probleem zich vanzelf op!

Was er niet een tijdje geleden ook zo een aanslag die zo spectaculair de mist in ging? Een terrorist had een bom in zijn onderste lichaamsopening verstopt, organiseerde een gesprek met een hoge Arabische ambtenaar die hij wilde doden, en blies alleen zichzelf op. Hier vind je het verhaal.

En toen was er die "aanslag" in New York, waarbij alleen een geparkeerde auto werd beschadigd.


Waar zijn de echte professionele terroristen? Zijn er daar gewoon niet zo veel van? Is de steun voor Al Qaida aan het slinken? Hebben de overspannen veiligheidsmaatregelen van de Westelijke landen onverwacht toch succes?

8 december 2010

Verdrehte Welt

"Vedrehte Welt" is een Duitse uitdrukking die het beste te vertalen is met "de wereld op zijn kop". Je drukt er mee uit dat alles precies andersom gebeurt dan dat je het zou verwachten. Laatst werd me een typisch geval van "verdrehte Welt" bewust: Mensen die zich aan bepaalde principes houden en bewust of gezond proberen te leven, moeten zich daarvoor rechtvaardigen. Niet degene die het eigenlijk verkeerd doet, maar de persoon die zijn best doet om het goed te doen moet uitleggen waar hij mee bezig is.

Drink je geen alcohol? Nee, waarom niet? Helemaal nooit? Omdat je het niet lust of uit principe?

Neem je niet nog een tweede stuk taart? Ach kom nou, doe niet zo ongezellig. Hij is zo lekker. Oma heeft hem zelf gebakken.

Eet je geen vlees? Nog steeds niet? Echt niet? Dan kan ik je dus ook niet uitnodigen voor ons barbecue-feestje? Maar mensen zijn toch eigenlijk vanuit de evolutie toch al bestemd tot vleeseters?

Ga je alweer naar sport? Zullen we niet liever vanavond tv kijken? Er komt een leuke film. Je bent ook altijd voor jezelf bezig!

En zo kunnen we er nog wel een paar verzinnen. De clou is natuurlijk dat we het liefste allemaal lui en makkelijk zijn. En als er dan eentje tussen zit die zijn kop boven het maaiveld uitsteekt door niet lui te zijn, en ons daarmee een SLECHT GEWETEN bezorgt, dan moeten we die zo snel mogelijk neermaaien. Omdat we LUIE VARKENS zijn, die liever uren discussieren over de reden waarom we iets niet doen, dan het gewoon te doen. Omdat we denken dat principes vermoeiend zijn. Terwijl het zo makkelijk is om je aan principes te houden. Je moet het alleen maar willen.

2 december 2010

Winterplaatjes

In het kader van de wedstrijd "Wie heeft de beste winter?" tussen Nederland en Duitsland, hier enkele plaatjes om mijn claim kracht bij te zetten (klikken om te vergroten):

WINTERFIETS
mooi plaatje toch?


WINTERKATER


WINTERAUTO (van een buurman)

1 december 2010

Watjes!

Dit noemen jullie "snijdende kou"?


Dan moet je deze weerkaart eens zien (dit zijn de MAXIMALE temperaturen):


Ik zit een beetje links onder het midden, tussen het blauwe en het donkerblauwe gebied.

Vanochtend stond de buitenthermometer van de auto op -11 graden. Waar ik werk, was het -12 toen ik aankwam. Ondertussen is de temperatuur gezakt naar -14. Er staat een lekkere oosten wind. Als je buiten loopt, heb je het gevoel in een vriescel te zijn waar iemand de deur open heeft laten staan zodat het hard tocht. De sneeuwvlokken zien er anders uit bij deze temperatuur: ze zijn kleiner, ze zien er uit als kleine glasscherfjes en ze glinsteren. Van daar misschien de Duitse naam voor dit weer: "klirrende Kälte".

Onderweg waande ik me in Siberie. Stuifsneeuw waaide over de weg en belemmerde het zicht. Wij vertrekken iedere dag om kwart over zes met de carpool, dus donker was het ook. Als ik nu naar buiten kijk, dan waait de sneeuw horizontaal langs mijn raam. Het koude weer klinkt ook anders. De sfeer buiten is anders. Je wordt weer even met je neus op het feit gedrukt hoe geveoelig je bent voor de machten van de natuur. En tegelijk krijg ik weer bewondering voor al die slimme mensen die voor ons het comfort van de beschaving hebben uitgevonden.

Vorige jaar begon de winter ook zo. Het is toen maandenlang om de -10 graden geweest. Ik heb er geen behoefte aan dat zich dat herhaalt, maar ja, wat kun je doen tegen de globale klimaatverandering? Ja, de globale klimaatverandering. Ik weet dat het eigenlijk warmer wordt, maar ik garandeer je zonder het na te zoeken dat er iemand is op internet die bewijst dat de koude winters ook een gevolg zijn van de opwarming van de aarde.