Strijd der titanen

Sinds de oorsprong van de mensheid is de mens in voortdurende strijd met de natuur. Hij sluit de natuur buiten om zijn eigen levensruimte zeker te stellen. Hij zet hekken om zijn akkers om zijn oogst te beschermen, eigenlijk is hij deel van de natuur maar tegelijkertijd beschouwt hij de natuur als zijn vijand. Hij bouwt een huis met verwarming en een deur die op slot kan, hij vindt wapens uit om zich tegen de opdringerige natuur te beschermen en om deze aan zich te onderwerpen. Hij heeft zelfs politie uitgevonden om zich tegen zijn eigen soortgenoten te beschermen. Je kunt veel van hem zeggen maar niet dat hij niet spitsvindig is. Als hij voor een uitdaging staat weet hij altijd iets te BEDENKEN, en daarin is hij beter dan al zijn concurrenten die tegen hem strijden om levensruimte en die egenlijk allemaal allang verloren hebben.

De grote strijd tussen mens en natuur is dus al gestreden en het hele land staat onder de macht van de mens. Het hele land? Nee! Een klein Gallisch dorpje biedt moedig weerstand tegen de bezetters, eeh.. ik bedoel: soms biedt de natuur nog een beetje weerstand in het klein en de mens wordt gedwongen al zijn spitsvindigheid tevoorschijn te roepen en zich teweer te stellen tegen zijn eeuwenoude vijand, van wie hij dacht dat die er allang de brui aan had gegeven.

Zo ook hier in Erfurt. Aan de ene kant staat de mens in de persoon van mijn buurman, van wie ik omwille van redenen die duidelijk moge zijn geen foto of nadere informatie kan geven. Aan de andere kant staat Tintin, een Turkse langharige kater, die als klein poesje ooit door mijn vriendin uit Turkije uit een dierenasyl is meegenomen, een land waar het met de dierensbescherming niet best gesteld is. Mijn vriendin heeft in dit asyl een keer als vrijwillige gewerkt in haar zomervakantie, en had met de eigenaresse nog een tijdlang contact. Dit asyl herbergde vele honden en katten, en hoewel het vrij afgelegen lag werd het door de omwonenden als zeer lastig ervaren. Waarschijnlijk haden ze last van hun geweten. De eigenaresse had voortdurend conflicten met de omwonenden. Of dat er iets mee te had dat diezelfde eigenaresse een paar jaar geleden dood, vermoord, werd gevonden weten we niet zeker, maar het ligt voor de hand.

Dit is Tintin:



Voor de voorgeschiedenis verwijs ik naar mijn log over burenleed. Zoals jullie gelezen hebben eindigde het verhaal ermee dat ik een smalle plank over het beekje achter ons huis heb gelegd in de hoop dat de katten daar voortaan gebruik van maken. Deze hoop was ijdel. Katten zijn erg voorzichtig en hoewel een smalle ondergrond op zich geen probleem is, wagen ze zich niet in nieuw terrein voor als ze het gevoel hebben dat ze niet snel kunnen vluchten. Ze namen de nieuwe brug dus niet, en in de week dat we op vakantie waren, heeft Tintin zich door de prikkeldraad versperring doorgewurmd om zijn territorium te kunnen betreden. Hier is de prikkeldraadversperring in zijn huidige vorm. Hij is eigenlijk niet groot, eerder smal en hoog. In FASE 1 van de strijd bestonde de versperring slechts uit prikkeldraad (klikken om te vergroten):



De buurman, die niet voor een gat te vangen is, reageerde daarop met FASE 2. Ter hoogte van de plekken waar Tintin zich tussen het prikkeldraad doorwurmt bracht hij extra versperringen aan in de vorm van dunne metalen platen.

Hoelang dat geholpen heeft weet ik niet precies, maar op een gegeven moment kregen we in de gaten dat Tintin nu over het prikkeldraad heen sprong. Eerst sprong hij op het tuinhek (ongeveer 1,10 m.) en vorvolgens, na een PRÜFENDE blik, bovenop de prikkeldraadversperring (ongeveer 2,50 m.) en fluks weer aan de andere kant naar beneden. Dit gaf nog eens extra overlast, omdat het geheel bij deze aktie nogal heen en weer rammelt, zodat mijn buurman nu naast de pootafdrukken ook nog geluidsoverlast moest tolereren.

Wat nu? Was de hele aktie voor niets? Nee, een echte vertegenwoordiger van het menselijke ras laat zich niet zo snel uit het veld slaan. ALSO werd fase 3 aan de prikkeldraadversperring aangebouwd: Een extra verhoginkje van plexiglas bovenop de versperring, en daarmee moest Tintin zich gewonnen geven:



Mijn vriendin moest nu de katten door de voordeur naar buiten laten, wat ze niet graag doet vanwege het autoverkeer. Ik was tijdens deze laatste fase niet aanwezig want in Beieren, en mijn vriendin was niet in staat alleen de kattenbrug te verbeteren.

Werk dus voor mij. Zaterdag ben ik met behulp van de trapleer, in korte broek en met mijn surfschoenen aan over het hek in het beekje geklauterd en heb er een bredere balk overheen gelegd:



En ziedaar! Vanmorgen is onze kleine struikrover inderdaad over de nieuwe brug gewandeld en maakt nu de het stukje gemeentegrond aan de oever van het beekje, en de aangrenzende tuinen onveilig. Aangezien we daar al meer katten gezien hebben hopen we dat de bewoners aan die kant er geen bezwaar tegen maken. Afwachten maar.