Langs de rivieren in Thüringen

Poe zeg, het is gelukt. En dan heb ik het niet over de fietsvakantie maar over het plaatsen van mijn foto's bij blogger.com. Bij blogger hebben ze tegenwoordig een wysiwig-editor naast de kale html-editor. In deze wysiwig-editor moet je je foto's plaatsen, anders gaat het niet. Maar als je daarna gaat proberen regels tussen de foto's te krijgen en de foto's te verschuiven, dan blijft de software om de twee toets-drukken ongeveer een minuut hangen en dan wordt de post automatisch gesaved, wat weer 10 seconden kost. Om de foto's dus zo te krijgen dat ik er ook nog tekst tussen kan schrijven, moet ik een voor een de foto's plaatsen, omschakelen naar de html-editor, daar op de juiste plaats ongeveer 20 lege regels tussenvoegen, zodat in de zichtbare log ongeveer 5 lege regels tussen de foto's komen. En dan weer terug naar de wysiwig-editor om de volgende foto te plaatsen. En bij iedere omschakeling van de editor staat de cursor weer bovenaan.

Dit hele gehaspel had tot gevolg dat ik vanmiddag voor niks ongeveer 25 foto's had geupload, omdat tussendoor het hele zooitje is gecrashed.

Maar nu is het gelukt, dus.

[Update: Hier en hier heb ik nog twee korte filmpjes geplaatst. Ze staan op youtube, ik heb maar niet gewaagd ze in dit blog mee up te loaden.]

Het verslag:

Oorspronkelijk wilden we met de trein naar Dresden om daarvandaan de Elbe-Radweg richting noorden te fietsen, maar dat zou betekenen dat we zaterdag de halve dag in de trein zouden zitten. En aangezien zaterdag volgens de voorspelling de enige zonnige dag zou worden, besloten we om meteen te gaan fietsen en wel vanuit Erfurt.

Hier staan we voor de deur van ons schitterende huis in de binnenstad. Nou ja, niet echt ons huis, we huren er een woning. Zoals je ziet was mijn vriendin in een opperbeste stemming. Het was voor ons allebei de eerste fietsvakantie.

Op mijn ligfiets zie je een geimproviseerde hoofdsteun. Deze heb ik er na anderhalve dag weer vanafgehaald, omdat hij niet comfortabel was. Bij lange ritten heb je echter absoluut een hoofdsteun nodig, en daarom heb ik nu een echte besteld bij de ligfietswinkel in Amsterdam.

Je kunt weer op de foto's klikken om ze groter te zien, en deze keer heb ik ze in een resolutie van 1024 bij 768 pixels gezet, zodat ze normaal te zien zijn op je beeldscherm.

Vanuit Erfurt rijden we ongeveer 20 km de Gera-Radweg in noordelijke richting, bij Gebensee slaan we linksaf om op de Unstrut-Radweg te komen. Daar fietsen we langs een veld met dode zonnenbloemen. Blijkbaar worden hier de zonnebloempitten geoogst nadat de bloemen allang uitgebloeid zijn.

Hier houden we pauze op een mooi plekje en eten de boterhammen met kaas die we hebben meegenomen. De zon schijnt nog.

Dit is onze vaste stek waar we mirabellen plukken. Mirabellen zijn een soort kleine druiven, ze zijn er in gele, rode en donkerblauwe uitvoeringen, en groeien op veel plaatsen gewoon langs de weg. Ik heb zojuist de zelf-ontspanner-functie van mijn fototoestel ontdekt en maak deze foto vanaf het zadel van de andere fiets. Op het laatste moment ontdek ik dat het stuur zich precies tussen mijn gezicht en de lens bevindt en daarom buk ik een beetje om nog op de foto te komen.

De eerste dag eindigt in Bad Langensalza, na ongeveer 25 km op de Unstrut-Radweg. Bad Langensalza heeft een Japanse tuin, die je hier ziet.

In de Japanse tuin ontdek ik twee grote, fotogenieke spinnenwebben.

De vijver met bont gekleurde koikarpers en een paar waterlelies die er zo perfect uitzien dat we bijna dachten dat ze kunstmatig waren.

En Buddha in de ondergaande zon.

Ik weet niet meer of dit de Unstrut is. In Bad Langensalza is de Unstrut eigenlijk al veel breder. Waarschijnlijk is deze foto van later, als we vlakbij de bron van de Unstrut zijn.

Deze kerk zag er in het echt wel indrukwekkend uit. Op de foto blijft er niet zoveel van over.

Het scheefste huis van Bad Langensalza.

Wie mij volgt weet dat mijn vriendin een fanatieke dierenliefhebberin is, en een broertje dood heeft aan jagers. En als ik zeg broertje dood, dan bedoel ik dat letterlijk. Groot was onze onsteltenis toen we bij het ontbijt in het hotel Zur Traube van de hotelbeheerder te horen kregen hoe hij dit jaar al 40 wasberen had omgelegd. De wasberen komen uit Amerika en hebben hier geen natuurlijke vijanden. Op mijn vraag wat deze dan zijn, was het antwoord: beren en wolven. Tja, die zijn natuurlijk ook al afgeschoten door de jagers.

Op de terugweg hebben we weer in Bad Langensalza overnacht, maar in een ander pension. Hopelijk schiet hij zichzelf nog een keer per ongeluk in zijn voet.

Die wasberen vind je in het Nationalpark Hainich, waar we die dag doorheen fietsen. Een van de weinige oorspronkelijke bossen, een oerwoud als het ware. De meeste bossen zijn volkomen gekapt geweest, en enkele daarvan weer nieuw aangelegd met snelgroeiende naaldbomen, zoals het Thüringer Wald. Het is beter dan niets, maar het is natuurlijk wel een monocultuur.

In het Nationalpark Hainich is het Baumkronenpfad aangelegd, een toeristische attractie, waarbij je op een pad op verschillend hoogtes tussen de boomtoppen doorloopt. Het is met veel zorg gemaakt, de entreeprijs is er dan ook naar: 7,50 euro om tussen de bomen te lopen. Als het helpt om het bos te behouden, dan vind ik het best.

Zo heb ik een boom nog nooit gezien, van boven. Tenminste niet zulke hoge bomen. Het is duizelingwekkend als je zo langs de stam naar beneden kijkt.

De rit door het Nationalpark Hainich leek euwig te duren. We moesten over bergen heen, hadden tegenwind en motregen, en de weg liep langs een veel grotere omweg als hoe het eruit zag op de kaart. Eindelijk komen we aan in Creuzburg, waar we 'overstappen' willen op de Werratal-Radweg. Maar eerst nog een overnachting.

Hier is een overzichtskaart van de Werratal-Radweg.

Een mooie middeleeuwse brug. Later hoorden we dat die in de oorlog kapot gebombardeerd was en weer gerestaureerd.

Uitzicht vanaf de brug.

Creuzburg is genoemd naar zijn kasteel. Het kasteel heb ik van de buitenkant niet op de foto, dat schijn je alleen vanaf een afstand goed te kunnen zien. Hier bezoeken we de burcht en het binnenhof. Daar staat een grote lindeboom met een bordje erop dat deze boom 500 jaar oud is.

Buiten in de kasteeltuin hangt een bordje met de prachrige tekst "Wege und Bänke zum verweilen"...

En dit vind ik zelf de mooiste foto van de hele serie. Uitzicht vanaf de burcht langs de kasteelmuur. Links mijn vriendin die het uitzicht bewondert.

En hier zijn we alweer onderweg. 's Avonds in Creuzburg hadden we nog een vreselijke plensbui. Overdag was het redelijk droog. Het voordeel van de regen hier is dat die nooit zo lang duurt. Op de foto zie je zomaar een of ander kasteel.

In Eschwege houden we even pauze om koffie met gebak te nuttigen, en de weersverachting op Internet te bekijken. Ik schrijf snel een commentaartje in mijn eigen blog. Tegenover ons terras wordt een compleet lied gespeeld door een klokkenspel dat aan de gevel van twee huizen hangt. Op de foto kun je het zien, misschien moet je het vergroten.

Als we het stadje uitrijden, volgen we de borden van de verkeerde fietsroute. Na een goed half uur moeizaam de berg op te zijn gereden, bemerken we de vergissing. In minder dan 10 minuten suizen we hetzelfde stuk weer terug.

Het probleem met de fietsbordjes is, dat er schijnbaar geen geld is om ze aan eigen paaltjes te monteren. De bordjes hangen aan andere verkeersborden, aan stoplichten, lantaarnpalen. Met als gevolg dat ze vaak zeer onstrategisch geplaatst zijn, bijvoorbeeld wanneer je eerst 10 meter een afslag moet inrijden om dan daar het bordje te zien dat je deze afslag moet nemen!?

Het bordje op de volgende foto is een positieve uitzondering. Let op de kleine fietser bovenin!

De volgend overnachting is in Kleinvach, een klein stukje voor Bad Sooden Allendorf, waar we eigenlijk naartoe wilden. We waren echter allebei moe en er dreigde regen, zodat we besloten om eerder te stoppen. 's Avonds bleek dat het enige restaurant in het gat Kleinvach maandags gesloten is, zodat we toch nog naar Bad Sooden moesten fietsen om iets te eten te krijgen. We redden het net voor de bui.

Ook de volgende ochtend regent het nog en de wolken hangen tussen de bergen, wat tenminste nog voor een mooi plaatje zorgt. We besluiten af te wachten tot het weer beter wordt, en desnoods hier een dag te blijven. Om ongeveer half een besluiten we het erop te wagen, en de weergoden zijn met ons: het blijft droog.

Nog een klein stukje Werratal-Radweg, deze fietsweg vind ik de mooiste in Thüringen.

Onderweg stoppen we vaak om verse appels en ander fruit te plukken. (Niet van iemand zijn erf, maar van bomen aan de openbare weg!). Het is ook het seizoen voor Zwetschen, dat zijn een soort pruimen. Als ze aan de bomen hangen zien ze er blauw uit, maar dat is een soort stof dat erop zit aan de buitenkant. Als je dat eraf veegt, zijn ze donkerrood.

Vanaf Werleshausen steken we schuin over, via nog een paar bergen, langs Burg Hain(s), om op de Leine-Radweg te komen. Hier overnachten we in Heiligenstadt, dat bekend staat als kuuroord. Bij de bakker drinken we vieze koffie, en langzaam begint dat gestaar van werkelijk iedereen naar mijn ligfiets me op mijn zenuwen te werken. Dat verwoord ik zo naar mijn vriendin: "Das Gegaffe von diesen inzestuösen Einbohrlingen geht mir sowas von auf den Sack." Mijn vriendin moet lachen om het woord Einbohrlingen dat in het Duits helemaal niet bestaat, en dat woord gebruiken we in de daaropvolgende dagen nog een paar keer als het van pas komt. Ook weet ze me te kalmeren en te bezweren dat de mensen het vooral leuk vinden en vaak alleen maar een praatje willen maken.

Na ongeveer 15 km Leine volgen we de Leine-Unstrut-Radweg, die ons naar de Unstrut voert.

Zoals voorheen angekondigd, zijn we hier vlakbij de bron van de Unstrut, en daarom is de rivier hier nog zeer smal. Het is niet meer dan een zielig smal stroompje.

Een stukje Unstrut-Radweg.

En hier zien we de beroemde blauwe klaprozen uit Thüringen. Het doet denken aan de bollenvelden in Nederland.

Niet dus. We dachten eerst dat het blauwe bloemen waren, maar het bleken blauwe netten te zijn om het gewas tegen iets te beschermen.

En daarmee eindigt onze toer. Moe maar voldaan kwamen we donderdagmiddag thuis aan. Maar niet voordat ik in overmoedige bui nog even flink onderuit ging met de ligfiets, toen ik probeerde tussen twee van die overlappende hekken door te fietsen zonder af te stappen. Hand open, pleister erop, balen.