Verhaal, aflevering 8 (slot)

Het hele verhaal vind je hier


                     ---//---

Een paar dagen lang kon Diederick op dit gevoel teren, maar helemaal tevreden was hij niet. Hij had weliswaar een punt gescoord, maar het was nog geen gelijk spel, meneer X had nog steeds een voorsprong. Om deze in te halen, moest Diederick zijn oorspronkelijke plan verder vervolgen, zijn eerste punt was eigenlijk een toevalstreffer, een fluke.

En dus zat Diederick een week later om half zeven 's ochtends vroeg te wachten in zijn auto, een eindje verderop in de straat waar meneer X parkeerde. Hij hield hem onopvallend in de gaten. Op precies hetzelfde tijdstip als de vorige week was meneer X aangekomen, zijn vrouw was weer uitgestapt, en nu zat hij zijn krantje te lezen. Meneer X was al wat ouder, een jaar of zestig schatte Diederick. Zijn gedachten dwaalden af. Het feit dat de vrouw blijkbaar het inkomen verzorgde, en dat meneer X als haar chauffeer fungeerde, knaagde vast aan zijn zelfwaarde. Waarschijnlijk een reden waarom hij deze zelfwaarde bij zijn eerste confrontatie met Diederick zo fanatiek verdedigd had. Diederick bespeurde een vlaag van medelijden, maar snel riep hij zichzelf tot de orde. Denk aan de kras, de verf, het rauwe ei, en bovenal denk aan de manier waarop hij je klem heeft gereden en toen ook nog deed alsof hij gelijk had! Het is nu niet het moment om zwak te worden. Diederick rechtte zijn rug. Om tien voor zeven verliet meneer X zijn auto en stapte het kantoorgebouw binnen.

Na ongeveer tien minuten waarin niets gebeurdde, stapte Diederick uit en liep langs de auto, om hem nog eens goed te bekijken. Hij keek naar de plek waar zijn vuist 6 weken geleden op de rand van de motorkap moest zijn geland, en zette een verbaasd gezicht op. Hij had de hele tijd getwijfeld of hij werkelijk een schade van 1500 Euro had kunnen veroorzaken, en of meneer X niet een beetje had gemanipuleerd samen met de taxateur, maar nu verdwenen zijn twijfels. De motorkap met daarin een deuk deed hem nog het meeste denken aan een beddelaken, waar iemand met een zwaai een boek op heeft laten vallen. Hij moest denken aan de uitleg van Albert Einstein over de relativiteitstheorie. Daarin werd de ruimte voorgesteld als een laken, en deze ruimte wordt door de zwaartekracht net zo vervormd als een laken door een bowlingbal. De motorkap leek precies op het vervormde laken. Het was een enorme deuk! Niet erg diep, maar wel mooi breed, zo'n twintig centimeter. Een kunstwerk. Snel maakte hij rechtsomkeerts en stapte terug in zijn eigen auto.

Meneer en mevrouw X kwamen samen uit het gebouw en reden weg, Diederick volgde ze op een afstand. Hij had nog nooit een auto gevolgd, en was voortdurend bang dat ze hem in de gaten zouden krijgen, dan wel dat hij ze kwijt zou raken. Na een rit door de halve stad stopte de auto bij een apotheek. Diederick moest snel ergens in de buurt een plekje vinden zonder op te vallen. Hij bedacht dat het nog beter zou zijn een blokje om te rijden en zo de andere auto van achteren te benaderen. Toen hij dat gedaan had, bleek de auto al weg te zijn. Snel reed hij in de richting waarvan hij vermoedde dat ze waren gegaan, maar tevergeefs. Verdomme, hij was ze kwijt!

Drie weken later werd de zaak geseponeerd, zonder verder commentaar. Blijkbaar waren er geen getuigen gevonden. Uitspraak stond tegen uitspraak; een zaak die niet gewonnen kan worden. Diederick telde de punten van beide partijen bij elkaar op, hield rekening met de grootte van de deuk, en het feit dat meneer X die nu zelf moest betalen. Hij vond dat je nu achteraf toch wel van gelijk spel kon spreken. Misschien zelfs wel van een voordeel. Of dit het einde is van het verhaal? Diederick parkeerde zijn auto voor het eerst sinds twee maanden weer voor de deur en dacht over deze vraag na. We zullen zien.