Verhaal, aflevering 6

Heb geduld. Soms moeten de achtergronden belicht worden, voordat het eigenlijke verhaal op gang komt. In deze aflevering is het zover. Hier vind je de overige afleveringen.

                                      ---//---


Verschillende mogelijkheden verschenen voor zijn geestesoog:
1 Het formulier alleen maar invullen met persoonlijke gegevens, zonder überhaupt een uitspraak te doen over het voorval. Dat hoefde hij namelijk als beschuldigde niet. En dan eerst maar afwachten wat er verder gebeurt.
2 Akkoord gaan met het voorstel om de aanklacht te laten intrekken tegen een geldboete. Dat stond voor de verzekering gelijk met een schuldbekentenis, en dus moest hij dan zeker de schadevergoeding van 1500 Euro betalen. Op zich gaf het hem een zekere voldoening deze schade veroorzaakt te hebben met een enkele slag. Deze strategie had het voordeel dat hij het snelste overal vanaf was en geen zenuwen en energie aan een slepende zaak zou moeten spenderen.
3 Alles glashard ontkennen. Per slot van rekening had hij hier te maken met een eigenwijze, zelfingenomen, onuitstaanbare, burgerlijke hufter die hem had geprovoceerd. Als Diederick daarmee weg kwam, dan was de schade de verdiende loon voor meneer X. Het risico daarbij was dat hij niet wist of er misschien getuigen geweest waren. Dan zou hij na een slopende rechtszaak toch nog de schade moeten betalen, plus de eventuele proceskosten. Dat kon nog een dure grap worden.

Hoewel Diederick zich erop roemde een scherp verstand te bezitten, kon hij toch de gevolgen van de verschillende mogelijkheden niet overzien en besloot professionele hulp te roepen in de vorm van een bevriende advocaat. Een goede zet. De advocaat, een oude kennis uit zijn studententijd, schreef snel een brief naar de politie waarin hij uiteenzette de belangen van Diederick te behartigen en inzage in het dossier verlangde, zodat hij de beschuldiging kon onderzoeken. Als prive-persoon kon Diederick namelijk het dossier niet krijgen. "Zolang als ik je vertegenwoordig, houd jij je mond en schrijft absoluut niets aan de politie. Alles loopt nu via mij.", drukte zijn advocaat hem op het hart. Zo gezegd zo gedaan. Diederick voelde zich al wat meer op zijn gemak, hij had nu niet meer het gevoel met lege handen ten strijde te trekken. Het dossier van de politie liet op zich wachten, de politie had het onderzoek nog niet afgesloten.

Diederick wiegde zich al langzaam in zekerheid, totdat hij twee weken later ontdekte dat zijn auto was ondergespoten met een verf-spuitbus. Godverdomme, lelijke dikke blauwe strepen over de ruiten en de deuren! Een snelle blik leerde dat de andere auto's naast de zijne niet onder handen waren genomen, dit was dus een gerichte aanval! Theoretisch kon het natuurlijk toeval zijn, maar de kans dat meneer X hier aan het werk was geweest, schatte Diederick toch wel boven de 50 procent in. Bij de aangifte leerde Diederick dat hij niet zomaar iemand kon beschuldigen zonder iets gezien te hebben, dat stond gelijk aan laster. Tegen zijn verwachting in kon de verf nog goed verwijderd worden in de garage, zodat Diederick het voorval in de geheugen-lade met het opschrift "Kan gebeuren, risico van het vak" opsloeg. Misschien moest meneer X zijn woede bekoelen, en had dat nu gedaan. Zand erover.

Niet dus. Een week later vond Diederick zijn geliefde auto besmeurd met een rauw ei. Niet te geloven, en weer was zijn auto de enige. Diederick moest er eigenlijk een beetje om lachen. Blijkbaar was meneer X wel heel erg bezig met de zaak, en sloop 's nachts in de rondte om zich te wreken. Diederick besloot van de gelegenheid gebruik te maken om de auto naar de wasserij te brengen en hem meteen grondig van binnen en van buiten te poetsen.

Dat had hij misschien beter niet kunnen doen. De nog steeds onbeschadigde auto van Diederick, die nu ook nog stond te glimmen in het zonlicht, moest wel een doorn in het oog zijn van meneer X. Hoe anders was het te verklaren dat weer een week later een gemene diepe kras in de zijdeur was verschenen?

Diederick's nekharen gingen overeind staan. Dit was niet leuk meer. Nu is het genoeg, dacht hij. Als je het zo wilt spelen, dan doe ik mee. Op een vreemde manier speelde zijn zenuwen hem nu geen parten meer. In tegenstelling tot de brieven van de politie was dit een strijd met open vizier, hier had hij wel een paar ideen hoe hij zich moest verdedigen.