Ik moet weer even schelden op mijn ex. Ik heb officieel toestemming nodig van haar om met mijn zoon naar het buitenland op vakantie te gaan. Die toestemming weigert ze. De reden die ze opgeeft is dat ze me niet vertrouwt omdat ik me zo slecht gedragen heb. Dit slechte gedrag bestond eruit dat ik het er niet mee eens was dat ze voor een ander bezoek geen toestemming gaf. Een doordeweeks bezoek van mij aan mijn zoon. Ben ik nou gek of zij?
Zij manipuleert mijn zoon zodanig, dat als ik hem vraag of we een afspraak maken voor een doordeweekse dag (op het moment mogen we elkaar maar een weekend zien in veertien dagen), dan zegt hij ja. Een paar dagen later, nadat hij met zijn moeder erover gesproken heeft, zegt hij dat hij niet meer wil. En beweert bij hoog en bij laag dat dat zijn eigen beslissing is. Dat laatste is cruciaal, omdat wij ons namelijk moeten richten naar de wensen van het kind
Ik probeer al de hele dag een afspraak te krijgen met het Jugendamt, maar die hebben het zo druk dat ik ze niet aan de lijn krijg. Als ik daar niets bereik, dan stap ik naar een advocaat. Ik ben het zo spuug- en spuugzat, dat achterbakse wraakzuchtige egoistische leugenachtige chanterende gedrag. Es reicht. Schluß mit lustig. Ik ga met scherp schieten. Figuurlijk.
Waarom hoor ik dit zo vaak?
BeantwoordenVerwijderenAls je vriendelijk blijft trek je als man/vader na een scheiding aan het korste eind en als je stennis schopt ook.
Sterkte er mee en houd vooral je hoofd koel zodat je zoon tenminste nog één normale ouder heeft.
Hou oud is je zoon, bob?
BeantwoordenVerwijderenAls hij ouder wordt, krijgt hij op een gegeven moment in de gaten dat hij wordt gemanipuleerd en dat inzicht zal zich dan wreken op degene die manipuleerde.
marjan heeft gelijk, zorg jij dat jij het allemaal netjes afhandelt, daar oogst je op het eind alleen maar respect mee bij je zoon.
Maar fijn is het niet. Ik wens je ook veel sterkte en gezond verstand toe en geniet van de momenten dat je wel bij je zoon bent.
Ik vind een weekend per veertien dagen wel extreem weinig, kan dat helemaal niet anders?
Het is inderdaad, zachtjes uitgedrukt, vervelend. Waarom moet je rancune uitvechten over de hoofden van kinderen. Dat je een handtekening moet hebben als je met jouw zoontje naar het buitenland gaat, dat vind ik wel begrijpelijk. Dat was vroeger,toen ik jong was, al zo.
BeantwoordenVerwijderenMijn zoon is twaalf. Ik trek nog eens extra aan het kortste eind omdat we niet getrouwd waren, en ik daardoor geen recht heb op co-ouderschap. Dat ze toestemming moet geven is in het geval dat zij alleen het ouderschap heeft inderdaad rechtmatig, maar de manier waarop zij daar misbruik van maakt niet.
BeantwoordenVerwijderenHet is voor mij heel moeilijk om het hoofd koel te houden, ik kan een ontzettende driftkikker zijn. Ik probeer het zo goed en zo kwaad als het gaat. De fantasieen die ik over mijn ex heb kan ik niemand vertellen.
Als je maar geen Dwaze Vader wordt, Bob.
BeantwoordenVerwijderenMaar serieus. Mijn nederige mening in deze is dat een rechtszaak weinig zal helpen. Je zoon verblijft het merendeel van de tijd bij zijn moeder, hij moet wel in haar richting denken. Het zal wel verschrikkelijk moeilijk zijn (en ik heb mooi praten, ik weet het), maar lief blijven en een open huis voor je zoon houden, waar hij weet dat hij naar toe kan wanneer hij wil, en wanneer hij sterk genoeg is om die wil aan zijn moeder duidelijk te maken, dat lijkt me toch echt het minst slechte in deze. Hij moet naar je kunnen verlangen, en dat kan niet als je de boeman wordt (en dat word je als je gaat procederen).
Hou zoveel mogelijk contact, stuur hem cadeautjes, hou de band op andere manieren strak, als het niet live kan.
Bijvoorbeeld door hem te helpen met het moeilijke huiswerk dat je krijgt op het gymnasium. Je kan zeggen: "Heb je een toets? Dan bel ik je op en overhoor ik je." Of: "Ik ben goed in dit en dit vak. Sms mij maar als je een vraag hebt." Zoiets? Maar dan zelf sms'en want pubers vragen niet gauw uit zichzelf.
BeantwoordenVerwijderenHou de band strak. Hoe dan ook.
Om je te troosten Bob: een vriend van mij was één van de eerste dwaze vaders. Hij had een jaar lang voor zijn 3 kinderen gezorgd nadat zijn vrouw haar hormonen achterna ging. Toen vrouwlief spijt kreeg wachtte ze de kinderen bij het schoolhek op, nam ze mee naar haar huis en toen had mijn vriend het nakijken. Drie dossiermappen met uitspraken hielpen hem niet verder: in het belang van de kinderen werd bepaald dat hij ze niet meer mocht ontmoeten. Brieven en cadeaus kwamen onbestelbaar retour, telefonisch contact was niet mogelijk. En wat zeg je dan? Hoe troost je een vader?
BeantwoordenVerwijderenOp een dag heeft de oudste zoon de benen genomen. Hij is naar de werkplek gegaan waar zijn vader werkte (maar intussen niet meer) en door een alerte portier is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Eén verloren zoon vond de weg terug en de andere kinderen volgden.
Mijn kinderen hebben te dealen met een vader die niets meer met hen te maken wil hebben. Om het makkelijker te maken vind-ie. Terwijl hij weet dat zij binnenkort nog één ouder hebben. Met scherp schieten vind ik intussen zonde van de kogels. De vader woont trouwens inmiddels in Duitsland... :-)
Als liefde omslaat in haat komt er een strijd op gang die altijd over de hoofden van de kinderen wordt uitgevochten. Ineens zijn het dan niet meer 'onze' maar 'mijn' kinderen en is alles geoorloofd om de 'ander' te straffen. Ik heb het als kind allemaal meegemaakt en dat was niet fijn. Ik wens je wijsheid en sterkte toe.....
BeantwoordenVerwijderenHeel erg bedankt voor het luisterend oor en de goede raad. Ik moet mijn eigen trots inslikken ('slik door die drol') en aan de toekomst blijven denken. Ik heb nu voor volgende week dinsdag een afspraak bij het Jugendamt en zal nog eens om advies vragen. De vrouw van het Jugendamt was degene die mij aanbeveelde om mijn zoon gewoon tussendoor eens op te zoeken. Dat heb ik gedaan en dat had het bovenstaande tot gevolg.
BeantwoordenVerwijderenIn mijn ogen bestaat hier gewoon een grote rechtsongelijkheid tussen man en vrouw. Die rechtsongelijkheid is gebaseerd op de mening dat de vaders meestal degene zijn die de benen nemen. Zelfs als dat zo is, kun je daar toch geen algemene wetgeving uit afleiden die alle mannen benadeelt die wel te goeder trouw zijn? In onze maatschappij waar zogenaamd de mannen het voor het zeggen hebben, is dit toch wel erg in het voordeel van de vrouwen geregeld.
@pb: Precies dat bedoel ik. Als er strijd is tussen man en vrouw, dan is het zogenaamd beter dat het kind niet meer beide ouders ziet. Ook als de moeder die ruzies veroorzaakt. Het is gewoon idioot.
Een kleine verbetering bestaat uit het feit dat ook de overheid in Duitsland in de laatste jaren officieel van mening is, dat het voor het kind belangrijk is contact met beide ouders te hebben.
Het is ook idioot, kinderen hebben altijd een vader/hun vader nodig, vooral als het om een jongen gaat, aan wie moet hij zich dan spiegelen?
BeantwoordenVerwijderenneem even de tijd om dit alles eens rustig te overdenken en neem dan een beslissing die goed voelt, als je het met tegenzin doet (en je het gevoel hebt dat je je trots moet inslikken) dan heeft het toch weinig zin en gooi je toch op een later tijdstip je kont tegen de krib.
Jij moet bedenken wat goed is voor jou en je kind, en daarbij moet je de langere termijn aanhouden...
niet wat wij zeggen, of het jugendamt
assyma
in ned hebben rechters toch heel sterk de mening dat omgang met 2 ouders het beste voor het kind is. zelfs als de vader er compleet met de pet naar gooide (alcoholisme oid). dat de verdeling vervolgens verre van 50/50 is heeft met continuïteit te maken. het is niet altijd oké om elke week van de ene plek naar de andere te moeten switchen. moeders krijgen het leeuwendeel omdat er helaas toch niet zo heel veel zorgzame vaders zijn. oor vaders komt werk meestal op de eerste plaats, voor vrouwen is dat het gezin. er zou een goede manier moeten komen om de mate van zorgzaamheid van de vader te toetsen. dat toetsen is in de gevallen die ik ken absoluut niet gebeurd. of het kind werd gedwongen om om te gaan met een vader die de naam niet mocht dragen, of liefhebbende vaders (en grootouders, laten we die niet vergeten!) trokken aan het kortste eind. In mijn kring heb ik allebeide situaties gezien.
BeantwoordenVerwijdereneen aantal jaren geleden las ik in de krant een verslag van een gescheiden gezin met een gave oplossing: er werd een gezamenlijk huis gehuurd voor de kinderen, waar de ouders om de beurt in kwamen slapen. De kinderen hoefden dus niet met hun hele heb en houwen te sjouwen, en hadden continuïteit wie er ook voor hen (50/50) zorgde. Mega! maar zie dat maar in de praktijk te brengen.
Niet te geloven dat je ex iedere keer weer problemen maakt betreffende jullie zoon.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat ze je bij het Jugendamt verder kunnen helpen. Bemiddelen ze daar dan eigenlijk niet tussen de ouders? Het komt me voor van niet. Lekker dan!
Ik wens je heel erg veel succes Bob, ik zal voor je duimen dat je ex tot inkeer komt!
Ik verbaas me er trouwens ook nog iedere keer over dat wanneer je in Duitsland een ongetrouwd samenwonend stel bent, je nergens voor de wet bent "ingedekt". Echt heel erg ouderwets, onpraktisch en bij eventueel familie leed mens onterend!
Ik heet trouwens nu af en toe Edith f.k.a. oz
BeantwoordenVerwijderenhet is allemaal de schuld van naakte molrat
Hoe meer schuld hoe liever Edith, ik zwelg erin.
BeantwoordenVerwijderenik weet het, molrat, ik weet het.
BeantwoordenVerwijderenEdith?
BeantwoordenVerwijderen