Voor de vorige afleveringen, kijk in het lijstje met onderwerpen rechts van dit blog bij "verhaal", daar staan alle afleveringen verzameld.
----//----
De traditie wil dat de lezer in een verhaal iets te weten komt over de hoofdpersoon. Ik moet toegeven dat het in dit verhaal daaraan schort. Onze hoofdpersoon heeft nog niet eens een naam! Mij persoonlijk storen onnodige details zeer in verhalen, en daarom krijgt u die van mij ook niet te horen. Waar werkt hij, is hij gelukkig getrouwd, had hij een gelukkige jeugd, is hij lid van verenigingen, doet hij aan sport, ALLES UNWICHTIG! Een klein compromis wil ik maken, omdat deze kleinigheid het werk voor mijzelf makkelijker maakt. Ik zal de hoofdpersoon een naam geven. De naam moet bij het karakter passen. Het karakter is zo dat onze hoofdpersoon niet helemaal met zichzelf en de wereld in het reine is. Hij is enigszins naief maar ook pedant, en soms verliest hij zijn zelfbeheersing. Ik noem hem Diederick.
De daaropvolgende dagen gingen voor Diederick zonder noemenswaardige incidenten voorbij. Hij had zijn vrouw van het voorval verteld en samen hadden ze zich lekker geergerd over de koppigheid van sommige mensen. "Als je dus een dezer dagen een brief van de politie in de bus vindt, dan weet je waar het over gaat", schertste hij. Drie dagen later was het geen scherts meer, toen zijn vrouw hem bij thuiskomst de nog ongeopende brief van de politie overhandigde. Meteen schakelde zijn lichaam weer in alarmtoestand, en met licht tintelende handen opende hij de brief.
Het was een proces-verbaal, met daarin de aanklacht tegen Diederick, dat hij de betreffende auto had beschadigd. "Waarom heeft U op 5 januari op de auto met het kenteken xx-xx-xx geslagen en een schade van 1500 Euro veroorzaakt?", stond als vraag onderaan de brief. Bijgevoegd was een formulier met - heel gebruikersvriendelijk - een paar multiple choice antwoorden die hij mocht aankruisen. Een van de antwoorden luidde: "Ik ga ermee akkoord dat de aanklacht wordt ingetrokken tegen betaling van een boete". Daar schuilde waarschijnlijk een addertje onder het gras. Het klonk op het eerste gezicht aantrekkelijk, geen aanklacht betekent ook geen proces en geen vervolging. Maar daarmee bekende hij wel schuld en zette de deur open voor schadevergoedingen van meneer X. (Net zoals we Diederick gedoopt hebben, is het ook handig zijn tegenstander een naam te geven. Daar Diederick diens naam echter nog niet kent, noemen we hem zolang meneer X.). Diederick krabde zich op zijn achterhoofd.
Bob, ik begin me nu toch wat ongemakkelijk te voelen. Het is toch wel echt fictie? Zo ja, dan kun je aardig schrijven, dat dan weer wel.
BeantwoordenVerwijderenLeuke vraag, "Is het echte fictie?"
BeantwoordenVerwijderenT.V.-makers van reality-shows wordt verweten dat ze uitzendingen maken die eruit zien alsof ze echt gebeurd zijn, terwijl de gebeurtenissen verzonnen zijn en door acteurs gespeeld worden.
De schrijfster van het boek 'Australie op blote voeten', Marlo Morgan, is een zelfde lot beschoren. Zij deed voorkomen of haar verhaal echt gebeurd was, en moest later schoorvoetend bekennen dat dat toch niet zo was. Tot op de dag van vandaag zijn er mensen die (willen) geloven dat het waar gebeurd is.
Ken je dat, dat je iets beleeft waarvan andere mensen zeggen: daar zou je een boek over moeten schrijven. Zoiets is dit. Ik noem het fictie, zodat ik vrijer ben en me niet letterlijk aan de feiten hoef te houden.
Maarten 't Hart had lange tijd een rubriek in NRC-Handelsblad, waarin hij verontwaardigd onthulde dat de Bijbelverhalen niet echt gebeurd zijn!
BeantwoordenVerwijderenVreemd he, hij is een succesvolle roman- en dus fictieschrijver en zelfs hij had blijkbaar niet meteen gezien dat die bijbelverhalen ook fictie zijn.
Die-de-rick! En dan óók nog een vrouw die zich samen met hem ergert aan de koppigheid van sommige mensen! Mij ben je kwijt, Bob, als je verhaal niet wat realistischer wordt én wat meer vaart krijgt. Het gaapgehalte is erg hoog.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt véél beter Bob, want een zin als 'Meteen schakelde zijn lichaam weer in alarmtoestand, en met licht tintelende handen opende hij de brief.' geeft precies weer wat ik meemaak als ik een verwachte maar onwelkome envelop op de mat aantref. Goed beschreven! Ik word ook nog misselijk, niet zo erg dat mijn maag omdraait, maar wel onpasselijk.
Ik zou kunnen zeuren over de Mr X, maar wegens gebrek aan feitelijke kennis van Duitse politiebrieven en mijn behoefte om horizontaal te gaan, laat ik dit achterwege. Hoop dat ik stof tot nadenken heb geleverd, want ik maak me een beetje zorgen over jouw verhaal... :-)
Welnu pb, ik moet nu beslissen of je kritiek van toepassing is, en ik ondanks mijn aankondiging dat niet te doen, toch te veel onbelangrijke details in het verhaal stop, of dat jij zelf al enigszins aangetast bent door de algemene blog-schrijfstijl, die zeer gecomprimeerd is en 'peppig', en waarin alleen maar spannende dingen gebeuren. Of dat ik mijn verhaal in de blog-stijl moet schrijven, omdat ik het nu eenmaal in een blog presenteer, en als zodanig ook deze verwachting wek. Realistischer kan ik het overigens niet maken.
BeantwoordenVerwijderenIkzelf had meer het idee een verhaaltje in 'traditionele' vorm te brengen.
In ieder geval wil geen hoog gaap-gehalte. Dat doet me denken aan een belevenis in Australie.
Op de verkeerde knop gedrukt. Australie dus. Ik was daar voor mijn werk om cursussen te geven. De mensen in Australie zijn anders dan in Europa, en een bepaalde man die mijn cursus bezocht in het bijzonder. Hij vertelde dat hij in zijn vrije tijd rallye-races reed. Voor hem was de cursus letterlijk slaapverwekkend, hij was meer opwinding gewend. Ik moest mijn presentatie-methode omstellen en meer grapjes en anekdotes vertellen tussendoor, de mensen meer zelf laten doen, om hem wakker te houden. You live, you learn.
BeantwoordenVerwijderenBob, ik lees in verhouding erg weinig blogs. Steeds minder omdat alles op elkaar lijkt. Er zijn een paar prettige uitzonderingen waaronder die van jou.
BeantwoordenVerwijderenIk lees eigenlijk alles wat los en vast zit, al van het moment dat ik de leesplank voor mijn neus kreeg. Ik wil eerlijke -opbouwende- kritiek geven, ik zit hier niet als applausmachine. Je bent een échte pb, of je bent 't niet :-)