Windsurfen

Om mijn reputatie als superbob gestand te doen, hier een blogje over mijn hobby-sport. Windsurfen is een ouwe-lullen-sport geworden. Dat komt goed uit, want ik ben zelf ook geen puber meer. Toen ik puber was, was het een sport voor jongeren. Blijkbaar is de sport niet zo overgesprongen op de volgende generatie, want tegenwoordig zie ik voornamelijk mensen van mijn eigen leeftijd die eraan doen. Hoewel windsurfen een van de eerste 'funsporten' was, heeft het toch de reputatie nogal moeizaam te zijn. Je leert het niet zo snel, en het is een hoop gedoe om je plank op te tuigen. Bovendien kost het een hoop geld. Dat zijn zo'n beetje de redenen, en ze kloppen aardig. Tegenwoordig zijn er zoveel funsporten die makkelijker zijn en minder geld kosten: kitesurfen, (ja, is echt makkelijker, en je hebt minder spullen te slepen), inline-skaten, snowboarden, mountainbiken, met-een-BMX-fiets-van-die-kunstjes-doen (hoe heet dat eigenlijk?) enzovoorts.

Ik heb op het moment 3 planken, waarvan ik er twee werkelijk gebruik. Een kleine voor harde wind (Mistral Screamer, 268cm, 93 liter) en een grote (ON 160*Free, ongeveer 270 cm, 160 liter) voor lichte wind. Die grote heb ik twee jaar geleden gekocht, toen ook de grotere planken in zo een vorm te krijgen waren dat ze licht en wendbaar zijn. Dat heb je hier nodig omdat de wind altijd een a twee Beaufort minder is dan in Nederland.

Vanmiddag ga ik naar het Steinhuder Meer bij Hannover, om twee dagen uit te waaien en te surfen. Omdat ik daar nog nooit geweest ben en ook geen connecties heb, ga ik eerst maar eens naar de surfschool en neem een uurtje prive-les. Dat is wel een kleine rib uit mijn lijf voor 50 Euro/uur, maar vooruit. Dan kan ik meteen een beetje informatie uit hem zuigen en misschien mijn plank daar stallen. Volgens de windvoorspelling wordt het twee dagen windkracht 4, en dat is precies genoeg.

Wat is het fascinerende aan windsurfen? Meerdere dingen. Ten eerste de sport zelf. Als je een goede dag hebt, dan schijnt de zon en er waait een stevige constante wind. Bij genoeg wind vaar je niet meer door het water, maar je glijdt er overheen; in officeel spraakgebruik ben je dan in planee, of je bent aan het planeren. Dat is al naar gelang plank en zeil mogelijk vanaf windkracht 3,5-4. Dan begint het eigenlijke windsurfen. Als je voor het eerst in planee komt, is het een adembenemende ervaring. Je hebt opeens veel minder weerstand van het water, je gaat veel sneller, en het vreemde is dat je ook minder hard aan het zeil hoeft te trekken. (Voor de wetenschappers: dat ligt eraan dat de schijnbare wind afneemt als je eigen snelheid toeneemt). In planee varen op een surfplank is vergelijkbaar met waterskien of speedboot varen; iets in die geest. Vanuit de planee kun je dan de verschillende manoeuvres maken. De carve-gijp is de belangrijkste. Dat is een bocht van de wind weg, waarbij je als hem ideaal uitvoert in planee blijft totdat je 180 graden gedraait bent. Normaal geproken rem je in de bocht altijd af, en er zijn dan ook maar weinig windsurfers die dit echt beheersen. Andere manoeuvres zijn de duikgijp, dat is een gijp waarbij je onder het zeil doorduikt, net als op een zeilboot. Deze is een stuk moeilijker, en ik kan hem bijvoorbeeld alleen als ik heel langzaam vaar. Wat weer niet de bedoeling is.

Het andere fascinerende van windsurfen is dat je telkens weer tegen je grenzen aanloopt en die probeert te verleggen. Eigenlijk ben je bij windsurfen continu aan het leren; de sport is zo moeilijk dat je nooit uitgeleerd bent. Daarbij kan het behoorlijk frustrerend zijn. Ik kan de keren niet meer op twee handen tellen dat ik luid vloekend op mijn plank gezeten heb, gelukkig ver weg van de omstanders zodat niemand het kan horen. Daar ik het de laatste paar jaar niet meer zo vaak doe, wordt het ook gevaarlijker. Ik ben niet meer zo in vorm, en ik mag mijzelf niet overschatten. Zodra je je eigen kunde overschat, breng je jezelf in gevaar. Door bijvoorbeeld met een te groot zeil te varen bij harde wind. Of door te ver weg te varen. Of door door te varen terwijl je geen kracht meer in je handen hebt.

De laatste vakantie had ik nogal een dramatische belevenis bij het surfen. Mijn fout is achteraf gezien waarschijnlijk dat ik te snel gevaren ben terwijl ik al moe was. Ik voer dus snel en viel. Ik kwam in het water terecht met het zeil boven mij. Dat is op zich normaal, je moet er dan onderuit zwemmen. Ik was echter met mijn trapeze nog ingehaakt in het touwtje aan de giek. Het was zo verwrongen dat ik het niet loskreeg. Ik had mij zo ingespand door het snelle varen, dat ik nog maar weinig lucht had. Ik had voor de allereerste keer in mijn leven doodsangst. Als ik nu mijn trapeze niet loskreeg, dan zou ik gewoon verdrinken. Een geluks-engel zat op mijn schouder, want op een gegeven moment was mijn trapeze los, ik weet niet meer hoe ik het gedaan heb. Ik 'smeet' het zeil opzij en kwam boven. Ik heb toen eerst een paar minuten op mijn plank gezeten om weer bij te komen van de schrik.

Dat gaat deze keer niet gebeuren, want ik ben nu nog ouder en weer wijzer geworden!

Groeten uit de Zone.