Uitje

Van het weekend heb ik om mijn midlife-crisis enigszins te verwerken een motorfiets gehuurd en ben lekker wezen toeren. Ik rijd het liefste provinciale wegen met de motor, daarvoor is een hele lijst van redenen. De omgeving is mooier, er zijn meer bochten, de wind knalt niet zo hard op je helm zodat je geen oorverdovend lawaai hebt. Bochten rijden op de motor is überhaupt de clou van motorrijden. Met je hele lichaam in de bocht hangen, als het ware een deel van de motor te worden, elegant meezwenken met het verloop van de weg, het gevoel niet meer terug te kunnen als je eenmaal in de bocht bent, dat is wat motorrijden tot een beleving maakt.

Natuurlijk is ook de acceleratie en de kracht van de motor een kick. Het geeft je het gevoel dat je zelf ook zo sterk bent, dat je een zo machtige kracht met de uiteinden van je vingers kunt beheersen.

De heuvelachtige wegen hier in de omgeving voegen nog een extra dimensie toe. Als je een heuvel af rijdt en tegelijkertijd een bocht in duikt, krijg je de indruk drie-dimensionaal door het landschap te bewegen. Ongeveer zo als in mijn favoriete video-spel Descent van 13 jaar geleden.

Voor kartografisten: zaterdag ben ik via Hohenfelden en Kranichfeld naar Ilmenau gereden, en dan weer terug naar Erfurt over de B4. Zondag ben ik samen met mijn LAG (Lebens-Abschnitts-Gefährte) naar Straußberg gereden, en daarna via thuisbasis Erfurt heen en weer naar Weimar.

In Straußberg hebben we het Erlebnispark Straußberg bezocht, beter bekend als het Affenpark. Mijn LAG is idolaat van dit apenpark en ik vind het ook leuk. Het is een soort dierentuin dat in het bos, op een berg ligt, waar de verschillende apensoorten vrij rondlopen en leven. Het bijzondere is dat je als bezoeker dwars door het gebied loopt waar de dieren zich ook vrij bewegen. De regels zijn dat je op de paden moet blijven en de dieren niet mag voeren. Vooral de Berber-apen zijn hondsbrutaal. De eerste keer dat ik er was, ongeveer 8 jaar geleden, griste een aap de nieuwe baseball-cap van mijn zoon weg, klauterde ermee tot bovenin het apen-klimrek, en trok vol trots zelf de veel te grote muts over zijn oren. Mijn zoon was diep ongelukkig en ik moest mijn best doen om mijn lachen in te houden. Geen schijn van kans om de muts kwaadschiks van de aap terug te krijgen, de aap is veel sneller en een betere klimmer. Deemoedig hebben we afgewacht tot de aap geen interesse meer had aan de muts en hem ergens tussen de struiken liet liggen.

Toen we zondag terugkwamen van de laatste rit naar Weimar, ongeveer twee kilometer van huis, gebeurde er iets vreemds. De hele weg was ik keurig beheersd gereden, slechts een keer het gas opengedraaid tot 160 km/h, voor de rest 100 zoals het hoort. Een keertje nog wilde ik aan het stoplicht lekker snel optrekken, ik had mijn LAG al gewaarschuwd dat ze zich goed vast moest houden. Ik geef dus een zwaai aan het gas, en wat gebeurt er?

Niets. Een vreemd gevoel aan mijn rechterhand, de motor blijft rustig stationair draaien. Ik draai nog een paar keer aan het gas: nog steeds niets. Gaskabel afgebroken. Kut. Zoals gezegd waren we gelukkig al bijna thuis, en ik wilde de motor zowiezo weer terugbrengen. Dus ben ik de laatste twee kilometer zonder gas te kunnen geven, stapvoets in de eerste en tweede versnelling teruggereden naar de winkel. Voor het grootste deel over de stoep, omdat deze motor geen gevaren-knipperlicht heeft. Kleine korting nog gekregen voor de schrik, en uiteindelijk toch een geslaagd weekeinde.

En dan nu de plaatjes, stilstaand en bewegend:

De motor, een Kawasaki 750 met 'paar-und-achtzig' pk:

Een paar apen: