[Iedereen is een vechter, iedereen wil winnen. Wie iets anders beweert heeft het gevecht opgegeven omdat hij vastgesteld heeft dat de overwinning niet haalbaar is. Hij vermijdt het gevecht en probeert alleen nog maar om niet te verliezen.]
Ik parafraseer hier Stephen Foxx, de hoofpersoon in Das Jesus Video door Andreas Eschbach. Stephen kan deze uitspraak zonder terughoudendheid doen omdat hij zelf meestal zijn gevechten wint.
Ik ben eindelijk op het punt aangeland dat ik voor mezelf kan toegeven dat ik op geen enkel gebied een werkelijk uitzonderlijk talent heb, en dientengevolge ook niet de geschiedenisboeken ga halen of zelfs maar een opvallend artikel in de krant. De gedachte dat je ergens talent voor hebt, dat je beter bent dan de meeste andere mensen, dat je van ze kunt winnen, is een ongelooflijk motiverende kracht. Het is de kracht die ervoor zorgt dat je langdurige saaie studies doorworstelt, dat je boeken leest die net iets te moeilijk zijn, dat je de confrontatie aangaat met allerlei mensen. Als je je kind oprecht bewondert om iets waarin het beter is dan de anderen, dan moet je eens zien hoe hij 'groeit'. Samen met sex, het idee om de wereld te verbeteren, en de drang om je voort te planten en je nageslacht goed op het leven voor te bereiden is het meten met anderen de belangrijkste motivator. We hoeven maar kort naar de sportwereld te kijken om talloze voorbeelden te zien.
Een variatie op dit thema is: in plaats van te proberen te bewijzen dat je beter bent dan anderen, aan te tonen dat je niet slechter bent. Als je in een groep bent en je hebt het idee dat je wat in te halen hebt om op gelijke hoogte te komen, dan is dat ook een uitstekende motivator.
Nu deze motivator bij mij min of meer weggevallen is, heb ik natuurlijk een probleem. Ik heb een vervangende motivator nodig. Ik ben het gewend dat de motivatie vanzelf komt, en niet dat ik hem moet bedenken. Het is niet zo dat ik zwaar gedeprimeerd ben door de ontdekking dat ik niet het wereld-hongerprobleem ga oplossen, het is meer zo dat de drijfveer ontbreekt om uit mijn luie stoel te komen.
Volgens mij heb ik net op een omslachtige manier uitgelegd dat ik in de midlife crisis zit af te glijden.
Doe wat je doen moet in een midlife crisis. Ga op je fiets vakantie.
BeantwoordenVerwijderenRob A.
Bob, hoe kun je dat nu stellen, als je met de ene mooie blog na de andere komt? Je haalt er de krant niet mee, maar de luie stoel kom je er wel voor uit.
BeantwoordenVerwijderenNet als jij heb ik ook een zoon van 12. Ben jij toevallig ook 40? Misschien klopt het niet, maar als vrouw heb ik het idee dat ik met de jaren steeds een beetje meer testosteron in mijn lichaam krijg, zodat de lijn progressief omhoog loopt en het zelfvertrouwen nog steeds toeneemt.
Toch vind ik het verbazend dat ik verbaasd ben dat de eerste kleine tekenen van ouderdom zich aandienen. Ik had het kunnen weten. Maar nu al? Het lijkt of er sinds mijn twintigste tussendoor zo maar tien jaar zijn zoekgeraakt.
@Bob, dit blog zou door mij geschreven kunnen zijn; de luie stoel, het gebrek aan motivatie, het wereldhongerprobleem dat ik niet oplos, de talenten die ik niet heb, de midlifecrisis die onafwendbaar lijkt.
BeantwoordenVerwijderenIk ga maar eens goed opletten hoe jij dit oplost, dan hoef ik daar zelf niet meer over na te denken.
Ik ben ook heel goed in niet iets specifieks. Dat heeft z'n voordelen. Op het werk noemde ik de mensen die op een gebiedje goed waren de tandwielen en zelf voelde ik me de olie die die lui soepel liet draaien.
BeantwoordenVerwijderenOverigens heb ik nooit bedacht ergens het beste in te zijn of te worden. Dus ben ik ook niet opgelopen tegen mijn eigen grenzen. Dat vechtspelletje waar (volgens mij echt niet alle mensen last van hebben) is me maar al te bekend, en levert de vechters in de meeste gevallen ellende op. Zo heb ik nooit willen ruilen met Michael Jackson om maar iets te noemen.
Ik kan een prima gevoel overhouden aan iets of iemand waaraan ik heb meegholpen. Dan mag best een ander met de eer gaan strijken, en het gezeur dat bij die eer hoort.
Over midlife heb ik een hele pratijkstudie gemaakt. Ik had het voordeel om jaren in een bedrijfsbus naar het werk te worden vervoerd met steeds dezelfde mensen, maar niet een vast zitplaats.
In de meeste gevallen lopen mensen rond hun 40ste vast. Op dat moment stopt voor vrijwel iedereen de carrièrekansen en moeten zij zich neerleggen bij een loon dat niet sneller stijgt dan de inflatie. Tegelijkertijd verliezen mensen rond die tijd een dierbare ouder of grootouder en is er tijd om daar over na te denken omdat de kinderen niet meer zoveel aandacht vragen. Bijelkaar levert dat een depressie op, die versterkt wordt door het idee dat je over de helft ben.
In die bedrijfsbus was dat heel goed te merken. Tot een jaar of 35 praten de meeste mensen heel positief over hun werk, de hele rit door. Als het bedrijf hen toch niet had, nou dan ging alles mis. 5jaar later stapt zo'n zelfde persoon in en valt meteen in slaap zonder ook maar een woord te zeggen. Als ik er dan wel een woord uitkreeg, dan wou het met het werk niet vlotten, was er gezeik of scheidingen en noem maar op.
De beste medicijnen zijn goed slapen en veel frisse lucht. :-)
Ik lees gezellig mee en denk; er is overal wat voor te zeggen.. herken er wel veel van.
BeantwoordenVerwijderenMaar of dat nou met een midlifecrisis te maken heeft vraag ik me voor mezelf af, Want zoals Xiwel stelt..??
ik ben 51 en begin nu pas te leven , eindelijk tijd voor mezelf te kunnen ontplooien.. nou ja,. beetje dan.. en ik werk voor eerst weer sinds mijn trouwdag 32 jaar geleden.. Nee.. ik bruis van energie juist.. wil zoveel tegelijk dat er niets uit mijn handen komt.. haha.
Goed je gaat wel nadenken omdat je niet meer bij de jongeren hoor maar ook niet bij de ouderen(toch?).. de weg die achter je ligt.. en de dingen die je had willen doen en niet gedaan hebt.. de weg die voor je ligt en je de dingen niet durft te doen die je graag had willen doen toen je jong was.. nou zo kan ik nog wel even doorgaan...
We worden ouder en wijzer..
maar soms zou ik toch echt wel jong willen zijn, onbevangen.. bruisend.. huppelend.. alles ondekkend..mmmm
of dwaal ik nu weer erg af?
Tham
@Rob: Mmmh.
BeantwoordenVerwijderen@Wampie: Nog heel hartelijk bedankt voor het boek.
BeantwoordenVerwijderenIk ben overigens 44. Waar blijft de tijd ja.
@Marjan: Blijf erbij. Fortsetzung folgt.
BeantwoordenVerwijderen@Xiwel: Goed slapen, frisse lucht en... niet meer werken.
BeantwoordenVerwijderen(Of iets anders werken).
@Xiwel: Er zijn idd mensen die het niet nodig lijken te hebben om zich te meten. Zijn zij vroegtijdig oud, of wijzer?
BeantwoordenVerwijderen@Thamara: Sommige mensen ontwikkelen zich blijkbaar in de andere richting. Zie ook Wampie. Is dat iets vrouwlijks?
BeantwoordenVerwijderenIK ken inmiddels mijn feilen. Geen talent voor techniek, voor klusse. Ben een hork in de omgang met het andere geslacht en neig naar onderschatting van emoties van anderen. Maar daar staat tegenover dat ik niemand ken die zo breed georienteerd is als ik, die zoveel heeft gezien van de werelden waarin ik wil leven en bewegen. IK schreef voor bladen, magazines, kranten, was op tv te zien, ben actief op het internet en mag mij 'directeur' noemen van mijn eigen bedrijfje en hobbymuseum. Heb zoveel gedaan en meegemaakt dat ik geen tijd heb om me te vervelen of zelfs maar na te denken over wat ik nog had gemoeten of zo. Kortom, stil zitten afwachten wat de rest van mijn leven me nog gaat brengen? Nee daar heb ik geen trek in en ook geen tijd voor. Er moeten klussen gedaan worden, in het museum bijvoorbeeld...
BeantwoordenVerwijderen@Leo: Laat me readen: dat museum heeft met auto's of met vliegtuigen te maken?
BeantwoordenVerwijderen@Bob - Spot on!
BeantwoordenVerwijderenDat vechtschema lijkt me een onvruchtbaar idee. Het klinkt een beetje als het Amerikaanse cliché van winners and losers. Maar winners zijn toch altijd losers, en omgekeerd? Denk eens aan die loeisterke bokser Mark Tyson: die heeft zoveel gevechten gewonnen en is toch een grote loser. Of denk eens aan militair sterke landen, zoals de USA of Israel. Wat hebben die dan gewonnen met hun sterke legers? De USA hebben in Vietnam verloren van een stel rijstboertjes, en Irak is ook mislukt. Ze hangen intussen aan het infuus van Oostaziatische geldschieters, terwijl hun failliete middenklasse in tentenkampen of op straat huist. En Israël heeft ook weinig toekomst: veertig jaar bezetten heeft hun helemaal niets opgeleverd; het wordt langzamerhand een beetje zielig daar.
BeantwoordenVerwijderenIk zelf heb altijd met veel plezier Aikido gedaan, een Japanse vechtsport/ verdedigingskunst, waarbij de beide "vechters" winnen en niemand verliest.
Wat de midlife crisis betreft: ik had in mijn jonge jaren het irrationele idee, dat ik niet ouder zou worden dan 43. Toen het zover was ben ik echter helemaal niet gestorven, nee, ik leef nog steeds, ik ben nu al 61 en goed gezond, op een kapotte knie na. Wel had ik destijds zo'n crisis (niet precies op mijn 43e). Ik heb mijzelf dus overleefd, al meerdere malen. Wat ik sindsdien nog beleef doet er eigenlijk niet meer toe: ik hoef niks meer te willen of na te streven en een zin heeft het ook niet. Wat mij betreft kan ik zó dood. Maar als door een wonder ben ik in de laatste twintig jaar wel op allerlei gebieden actiever dan ooit en voel ik mij ook prettig in mijn vel. We zien wel wat er komt.
Doe er wat aan! Ontplooi je vaardigheden. Misschien vind je echt nog wel iets dat niemand anders kan.
BeantwoordenVerwijderenMaar misschien haal je er idd de boeken niet meer mee. Dan had je er eerder mee moeten beginnen.
Maar wees blij: genieën gaan vroeg dood ;-)
Hallo Emigrant! Leuk dat je er ook bent.
BeantwoordenVerwijderenIk heb je log een tijdje geleden uitgebreid gelezen en vooral de oudere verhalen vond ik heel interessant.
Wat winnen en verliezen betreft: dat is waarschijnlijk hetzelfde met de doelen die je hebt in het leven; als je ze eenmaal bereikt hebt, dan blijkt dat de weg ernaartoe veel interessanter was. Overigens komt bij Andreas Eschbach de held aan het einde van het verhaal in Das Jesus Video ook tot inkeer.
@Hette: Mijn vaardigheden ontplooien probeer ik inderdaad. Getuige dat ik 5 jaar geleden begonnen met pianoles, en ook met Spaanse les. Spaans heb ik weer opgegeven; te weinig gebruik in het dagelijks leven. Het verschil met vroeger is dat ik niet meer de illusie heb er ooit nog eens beroemd mee te worden. Mijn doel is af en toe te spelen voor mensen en dat die mensen graag naar de muziek luisteren, zo graag als ik er zelf naar luister.
BeantwoordenVerwijderen