Doemdenken

Xiwel: De voorspellende doomdenkers zullen zeker hun gelijk kunnen krijgen. Toch heb ik niet zoveel met dit soort voorspellingen.

In een reaktie op mijn vorige stukje werd het woord doemdenken genoemd. Ik ben inderdaad de laatste tijd aan het doemdenken. De vraag is of dat komt doordat ik veranderd ben, of dat ik gewoon gelijk heb en de economische toekomst er slecht uitziet.

Ik ben natuurlijk veranderd. Ik woon en leef in voormalig Oost-Duitsland, een omgeving waar de klaag-cultuur nog dieper gaat dan in Nederland. Als je hier ontevreden bent met je baas dan praat je niet met hem, maar je klaagt bij de collega's. Als je optimistisch bent wordt je versleten voor een oppervlakkige hansworst. Enkele Duitsers hebben dat ook in de gaten en gaan daar tegenin door ons voor te houden dat 'Trübsinn' niet hetzelfde is als 'Tiefsinn'. Een anekdote uit een verkoopcursus die ik ooit eens gekregen heb in Duitsland van een ras-optimist: Als twee Engelsen tegen elkaar een partijtje spelen, en de ene maakt een punt, wat is dan de typische reaktie van de tegenstander? "Good shot!" Als twee Duitsers tegen elkaar spelen, wat is dan de typische reaktie? "Scheiße!" De kans dat ik onbewust ben aangestoken door dit klaag-virus is dus realistisch.

Op mijn werk ben ik ook een doemdenker aangaande de technische problemen die zich kunnen voordoen in de projekten waar ik aan werk. Dat is in dit geval echter een positieve eigenschap, omdat ik aan de doem-scenario's direkt iets kan doen. Als ik zie dat een bepaald probleem kan ontstaan, dan heb ik de mogelijkheid het te voorkomen door mijn software aan te passen of met andere mensen te praten. Ik beschouw mezelf dus niet als pessimist, omdat ik weliswaar de negatieve aspecten zie, maar niet bij de pakken neerzit en een potje ga zitten klagen.

Bij de economie en de financiele crisis is dat een ander verhaal. Ten eerste zijn de problemen niet zo duidelijk te herkennen, omdat alle informatie uit de tweede en derde hand komt en de economie een zeer complexe structuur is. Ten tweede kan ik aan de economie niets veranderen. Het maakt niet uit welke problemen ik zie komen, ik kan niet ingrijpen, ik ben volkomen machteloos. (oh nee, ik kan stemmen, uche uche) Het enige wat ik kan doen is mij voorbereiden op eventuele zaken die mij persoonlijk zouden kunnen gebeuren.

Als ik ontslagen word -wat waarschijnlijk niet gebeurt-, dan heeft mijn vriendin in ieder geval nog een baan. Zij werkt als hoofdverpleegster op een psychiatrische afdeling. Het aantal psychiatrische patienten groeit gestaag, dus hoewel er daar ook op personeel betzuinigd wordt, hoeven we ons om haar baan geen zorgen te maken. Van dat geld plus mijn uitkering zouden we kunnen leven, maar het huis dat we nu huren kunnen we dan niet meer betalen. Dat betekent dus verhuizen. Ik ben er niet bang voor om werkloos te zijn. Mijn zelfwaarde hangt van meer dingen af dan alleen succes in mijn werk. Ik heb een aantal hobby's, een paar mensen met wie ik graag omga, en genoeg dingen die ik nog niet gedaan heb. Ik heb er ook vertrouwen in dat ik ondanks een slechtere economische situatie weer een andere baan ga vinden als het nodig is. Het probleem is dat ik dan misschien weer werk moet aannemen waarbij ik doordeweeks niet thuis ben, en daar wil ik niet meer aan.

Het plan met de fiets is meer een vaag idee. Zoals ik al zei in een van de reakties, wil ik eerst wat ervaring opdoen in een normale fietsvakantie. Ik heb namelijk nog nooit een echte fietsvakantie gehouden! Misschien vind ik het wel stomvervelend om weken achter elkaar de hele dag te fietsen. Ik weet wel dat ik reizen met onbekende bestemming een van de mooiste dingen vind om te doen. Dat heb ik vastgesteld in de twee grotere ongeorganiseerde rondreis-vakanties die ik gedaan heb in Venezuela en Australie.

En dan nu, terug naar mijn kristallen bol.