Huisvlijt

Sinds ruim 5 jaar heb ik pianoles. Vroeger in mijn tienerjaren heb ik klarinet en saxofoon gespeeld, en ik heb zelfs een blauwe maandag met een elektrische gitaar in een bandje gespeeld, net als ongeveer de helf van de bevolking. Ik heb zelfs auditie gedaan bij een conservatorium, maar ik heb het toelatingsexamen niet gered. Achteraf gezien maar goed ook, want met mijn middelmatige talent had ik waarschijnlijk geen droog brood verdiend in de muziekbusiness.

Muziek is een wunderbare hobby. Je leert een beetje theorie, je leert mooie muziekstukken te spelen. Een van de leuke dingen is dat je bij het oefenen steeds nieuwe dingen leert. Dingen die je eerst niet kan, neem je uit elkaar in kleine stukjes, je maakt er oefeningen voor en het wonder gebeurt: opeens kun je het. Dat is zeer bevredigend. Sommige dingen lukken natuurlijk niet, die zijn te hoog gegrepen, of je hebt het in eerste instantie onderschat. Je denkt: als ik het 2 of 3 keer achter elkaar probeer, dan gaat het vanzelf. Als dat niet lukt, moet je een pas op de plaats doen en voor jezelf toegeven dat je ergens tegenaan bent gelopen dat je nog niet kunt, en je moet er serieus aandacht aan besteden. Je moet de tijd nemen het probleem verwerken, je kunt de weg niet afsnijden. Als je er zo mee aan het werk gaat, zul je meestal merken dat het na een tijdje inderdaad lukt. Is dat niet het geval, dan is het werkelijk te hoog gegrepen, en dan kun je niet anders dan het stuk wegleggen en het later nog eens proberen.

Het stuk in het filmpje is een etude van Chopin. Chopin is samen met Beethoven mijn lievelingscomponist van pianomuziek. Mijn muziekleraar is ook gek van Chopin, dus dat komt goed uit. De etudes van Chopin zijn, anders dan andere etudes, ook altijd mooie muzikale stukken. Deze etude is de eerste van drie, die in 1839 voor een boek genaamd 'Methode des Methodes' geschreven werden. In deze etude wordt een bepaalde zogenaamde polyrhytmiek geoefend. Polyrhytmiek betekent meerder ritme's tegelijk door elkaar heen. In dit geval speelt de linkerhand een gewoon ritme van achtste noten in de vierkwartsmaat. De melodie van de rechterhand gaat daar tegenin met triolen van kwartnoten. Dat betekent dat je continu links vier tonen speelt terwijl je rechts drie speelt. In de popmuziek en jazz komen triolen zeer veel voor, maar niet in dit ritme. Daar is het normaal gesproken twee tegen drie. Ik zit te denken of ik een bekend voorbeeld kan verzinnen... In het nummer Back To Black van Amy Whinehouse zingt ze in het refrein 'He only said goodbye with words...“; de woorden He Only Said zijn precies een triool tegen twee kwartnoten van het ritme. Misschien kun je je er zo iets bij voorstellen.

Omdat ik in het begin de 4 tegen 3 triolen absoluut niet kon spelen, heb ik ze wiskundig uitgeschreven. Je krijgt dan zoiets:
L: 1 x x 2 x x 3 x x 4 x x 1 x x 2 x x 3 x x 4 x x
R: 1 x x x 2 x x x 3 x x x 1 x x x 2 x x x 3 x x x

Dat was volgens mijn pianoleraar wel interessant, maar zo mag je niet denken als je het stuk voordraagt. Dat doe ik dan ook niet, het is alleen een hulpmiddel geweest om de beginselen te leren.