Twee nul negen, de Rennsteiglauf

Is mijn tijd. Ik ben behoorlijk trots, ook al is het geen tijd voor serieuze hardlopers, voor mij is het een hele prestatie. De resultaten zijn nog niet online, dus hier een fotootje van mijn loopcomputer die als bewijs moet dienen:


Verslagje:

Om kwart over vier opgestaan om te ontbijten, brood te smeren voor onderweg en dan de bus te halen van half zes. Er werd niet veel meegedeeld, de organisatoren gingen er blijkbaar van uit dat iedereen wel wist hoe alles loopt.

Kort voor de start moest ik nog naar de WC, maar op een evenement waar in totaal 15.000 mensen aan mee doen is dat nogal tijdrovend. Er stonden ongeveer 50 Dixie-WC's, met overal rijen ervoor van in totaal enkele honderden mensen. Ik dus gewacht tot vlak voor de start, een beetje kritisch qua timing, maar toen ging het wel sneller.

Alleen aan de halve marathon deden 6.000 mensen mee. We waren ingedeeld in 6 groepen. De groepen worden in principe ingedeeld naar snelheid, baserend op het resultaat van vorig jaar. Maar als je voor de eerste keer meedoet kom je automatisch in de laatste groep. De groepen starten na elkaar met een tijdverschil van drie minuten. Je tijd wordt automatisch gemeten met een chip die je aan je schoen kan doen. Aan de start en aan de finish loop je over een soort elektronische mat waarmee alle chips gedetecteerd worden.

Ik zat dus bij de langzaamste groep, en dat heb ik geweten. Ik ben geen snelle loper, maar bij de Rennsteiglauf doet echt iedereen mee, en dan zijn er ook een heleboel die langzamer zijn dan ik. De route bestaat echter voor een groot deel uit bospaadjes van 2 tot 3 meter breed, zodat het inhalen bijna onmogelijk wordt. Het had geregend, dus de weg was ook lekker modderig. Ken je dat gevoel op de snelweg wanneer je haast hebt, je rijdt in een snelle auto, maar vanwege de drukte kom je er niet langs? Wat zeg ik, jullie wonen in Nederland, daar is het immers altijd zo. Nou, zo was het ook bij het lopen vandaag. Ik ben van links naar rechts gesprongen om aan de mensen voor bij te komen, vaak moest ik wachten alsof ik in de file stond, regelmatig ben ik net als vele anderen naast de paden gelopen om in te halen. Dat is in het Thüringer Wald moeilijker dan pak'm beet in het Amsterdamse Bos, omdat de paden altijd quasi dieper liggen dan de rest van het bos. Je hebt dus een hoge berm.

Mijn vriendin en mijn zoon zouden aan de finish staan om me zien binnen te lopen, maar helaas. Door een misverstand - de buschauffeur had verteld dat de groepen TIEN minuten na elkaar startten in plaats van DRIE, zodat zij dachtten dat ik pas een uur later zou starten - stonden ze ongeveer een half uur te laat aan de finish.

De aankomst was in Schmiedefeld, daar waren op een grote weide allerlei tentjes opgebouwd met Fressalien, drank en bezigheden. Het weer was ideaal om te lopen: fris maar droog. Mijn zoon en ik hebben allebei nog een 'hoofdprijs' gewonnen aan het rad van avontuur.

Leuke dag, en ik heb me meteen aangemeld voor volgend jaar. Ik schat dat ik nog een week spierpijn, krampjes en andere pijntjes moet uithouden, maar dat was het waard.