Aankomst

Het is zaterdagavond een uur of zeven (een week geleden). Ik heb in de laatste twee weken door mijn nieuwe computer (zie ook Blog over 'slaap') regelmatig te weinig geslapen. We zijn net aangekomen in Seefeld in Oostenrijk. Bij Garmisch-Partenkichen, waar de snelweg ophoudt en overgaat in een provinciale weg, hebben we ongeveer anderhalf uur in de file gestaan, de komplete rit heeft 7-8 uur geduurd. Met andere woorden: ik ben op dit moment niet 100% 'ausgeglichen', een beetje snel geprikkeld.

Voor het hotel is zoals gewoonlijk geen parkeerplaats. Het is natuurlijk geen probleem om de auto een stuk verderop te parkeren op de speciale gastenparkeerplaats, maar die is ongeveer 500 meter verwijderd en om je koffers en ski's uit de auto te laden is het toch wel handig om de auto even direkt voor de deur te zetten. Ik doe dus wat ik de twee jaren daarvoor ook gedaan heb, toendestijds op aanraden van de 'liftboy', ik zet de auto zolang voor de inrit van de 'Tiefgarage' die bij het hotel hoort. Doordat daar ook nog een andere auto illegaal geparkeerd staat, is de parkeergarage nu kompleet geblokkeerd. Ik sta nog geen 30 seconden en heb net 2 koffers in de hand als een Duitse dame mij op de schouder tikt en een diskussie daarover begint dat ik daar niet mag staan. Ze is vreselijk penetrant en ik leg haar rustig uit dat ik begrijp dat het voor haar lastig is dat ze even moet wachten, maar dat ik geen andere mogelijkheid heb omdat de straat vol is, dat het maar een paar minuten duurt enz. enz. Ze gaat maar door met zinnen als 'Das können Sie nicht machen', en ik reageer niet meer maar laad verder zo snel mogelijk de koffers uit. Ongeveer op de helft van het uitpakken zie ik dat er een beetje plaats vrijgekomen is en ik zet de auto achteruit en maak zo de ingang vrij.

Als ik door de hotellobby met mijn koffers loop roept een dame van de receptie door de volle hal 'Parken Sie gerade vor der Tiefgarage, Sind Sie das, Sie dürfen da nicht stehen!

Jetzt reicht es. Heeft die trut ook nog lopen klikken bij de receptie. Ik kan niet meer beleefd zijn en de dame van de receptie moet het ontgelden. Ik vertel haar op luide toon dat het hotel maar eens moet zorgen dat er gelegenheid is om de koffers uit te laden, dat ik de jaren daarvoor op aanraden van het hotelpersoneel hetzelfde gedaan heb, en dat het feit dat ze nu opeens daarover 'Teater machen', 'mich ankotzt' (heerlijke uitdrukking overigens 'Das kotzt mich an'). De dame van de receptie houdt wakker stand en schijnt niet onder de indruk te zijn. Nadat ik mijn zegje gedaan heb draai ik me om en we zoeken onze kamer op.

Ik weet wel dat ik daar niet mag staan, maar een beetje tolerantie en samenwerking maken het leven zoveel makkelijker. En voor zulke 'selbsgerechte' mensen ben ik nu eenmaal allergisch. Ja toch?

Overigens hebben we een prachtige vakantie gehad. Morgen meer daarover.