8 maart 2010

Voortdurend onbegrip

Gisteravond kwam ik thuis en zette de radio aan om het hoorspel 'Das Haus' (Het Kaartenhuis) van Mark Danielewski  te horen. Het Kaartenuis is een ingewikkeld en geheimzinnig verhaal over een huis dat toegang biedt tot een reusachtig onderaards labyrint. Mijn kennis A. had het aanbevolen, hij had het boek gelezen.

Omdat we net terugkwamen van de bioscoop, was het hoorspel al 10 minuten aan de gang. Normaalgesproken probeer ik een film of een verhaal van begin tot einde 100 procent te berijpen, en het irriteert me als ik denk dat ik iets gemist heb dat misschien een belangrijke aanwijzing was. Geregeld laat ik tijdens de film de gebeurtenissen en de relaties tussen de verschillende personen nog eens voor mijn innerlijk oog de revue passeren, om toch maar vooral het overzicht te behouden. Hier was dat volkomen onmogelijk. Ten eerste is het verhaal zo opgezet, dat er helemaal geen oplossing voor het mysterie is, in die zin valt er niets te begrijpen. Ten tweede is het een ingewikkeld verhaal met veel personages. Ten derde is het zeer fragmentarisch opgebouwd, met snelle scene-wisselingen en geluidseffecten. En ten vierde had ik het begin gemist.

En toch kon ik aandachtig luisteren. Het was alsof ik in het diepe was geworpen en moest zwemmen of verzuipen. Ik voelde mij een beetje als de hoofdpersoon in de film Percy Jackson, die ook het grootste gedeelte van de tijd niet weet in welke richting hij moet gaan, en die dan voor de zekerheid maar alvast begint te lopen. Ik bevond mij in een staat van voortdurend onbegrip, en toch kon ik mij voortbewegen en instinctief reageren op de momentane situaties in het verhaal. Op dat moment begon mij de analogie te dagen met situaties in het werkelijke leven.

Op mijn werk bevind ik mij op een punt waarbij ik het meeste volkomen begrijp van alles dat tot mijn taken behoort. Ik ken de grote lijnen, ik weet meestal wat er staat te gebeuren, en ik kan anticiperen. Dat is een goed gevoel, een gevoel van controle en macht. In andere situaties is het volkomen anders. Het meest voor de hand liggende is een nieuwe baan. Maar ook een feestje of een bijeenkomst waarin je de stap neemt om in gesprek te raken met nieuwe mensen, kan een overgang zijn naar een staat van voortdurend onbegrip, of misschien is hier de uitdrukking 'voortdurende onwetenheid' een betere omschrijving. Dat is het moment waarop je de landkaart weglegt, je vinger nat maakt en omhoog steekt om te kijken uit welke richting de wind waait, en er toe overgaat om je instincten te gebruiken. En dat is ook een goed gevoel.

12 opmerkingen:

  1. Goh, dat had ik nou precies gisteravond met the Bourne Ultimatum. NIETS van begrepen. Maar toch blijven hangen, omdat ik the Bourne Identity wèl kon volgen, en ik de hele tijd hoopte dat het die kant op zou gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het komt maar zelden voor dat ik iets niet begrijp. Zal de snelle geest zijn. Toch snapte ik even niet waarom het programma va Paul de Leeuw gisteravond zo snel was afgelopen....Ik bleek te hebben liggen snurken...Kennelijk niet zo interessant of humoristisch als gedacht...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Vorige week was ik met een stel kinderen zwemmen in een center parcs zwembad. Na het zwemmen liepen we nog een beetje rond, friet eten en zo. Het was al donker en we hadden de verkeerde uitgang genomen uit het centrale gedoe.
    Ik dacht op mijn instinct de weg wel weer te vinden maar dat viel vies tegen. Het park was slecht verlicht, bijna geen wegwijzers. We liepen in het donker tussen allemaal eendere huisjes in een bos.
    Ik vond het wel leuk maar de jongste werd steeds banger. Na een paar honderd meter zijn we toch maar omgedraaid, terug naar het zwembad en via de goede uitgang naar de auto.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Leo: "Het komt maar zelden voor dat ik iets niet begrijp." Ahem, sorry Leo, maar dat wil er bij mij niet in. Misschien is het zo dat je in de loop van de tijd die dingen die je niet begrijpt gaat mijden, of dat je ze negeert, omdat je er nu eenmaal niet verder mee komt. Je moet natuurlijk ook durven en nieuwsgierig zijn om je met iets bezig te houden dat je niet begrijpt.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Bob - Het mij zo typerende Mokums cynisme ontging je even....geeft niet, ligt aan mij...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vind het altijd weer intrigerend als ik dingen niet begrijp, juist de ondekkinstocht daar naar geeft me energie en vreugde. En doel maakt me nieuwsgierig en of ik er nou kom of niet..onderweg leer ik.. vallen en opstaan... het geeft spirit.
    Goed.. als men mij niet goed begrijpt is dat niet vrolijk makend maar ook daar leer ik weer van.


    Tham

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @OZ: Ik heb van de laatste Bond-film niet veel begrepen. Volgens mij is er in zulke films een hoop weggesneden.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @Marjan: Als het om orientering gaat, dan kan ik niet op mijn instinct vertrouwen. Daar ontbreekt een mannelijk gen bij mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. @Tham: Dat noemen we 'op de neus van de trein der kennis' zitten. Dat is de plek waar je nieuwe dingen kan leren.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik begrijp van wat de mensheid zoal bezig houdt het meeste niet. Maar daarvoor dan weer andere dingen.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik ben niet meer zo intensief online, omdat de snelheid van de internetverbinding bij ons op het werk dramatisch in elkaar is gezakt. Ik moet bij veel sites minutenlang wachten. Dat heeft het voordeel dat ik de laatste paar dagen een hoop werk verzet heb.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Oh, ik dacht dat jij allang niet meer blogde onder werktijd?

    BeantwoordenVerwijderen