Een duif in een doos

Afgelopen zondag gingen we op bezoek bij vrienden. We gingen te voet, vanwege het barre winterweer. Normaalgesproken fietsen we alles, maar die paar fietspaden die er zijn in Erfurt, zijn op het moment volgeschoven met sneeuw die van de rijbaan geruimd is. Toen we door een tunneltje liepen, zag ik iets in mijn rechterooghoek dat eruit zag als een dode vogel. Ik deed of mijn neus bloedde, want ik wist dat mijn vriendin meteen zou reageren als ze het zou ontdekken. Maar het was te laat, ze had het al gezien. Het bleek een duif te zijn die niet dood was, maar geheel apathisch in elkaar gedoken op de grond zat tegen de muur aan, met zijn veren overeind (aufgeplustert). Hij zat daar zo ongelooflijk zielig te zijn, dat zelfs mijn hart van steen begon te ontdooien. "Die zit daar dood te gaan!" zei mijn vriendin ontsteld. "Ja, daar lijkt het wel op. Misschien is hij aangereden of zo." "Als we straks terugkomen en hij zit hier nog steeds, dan nemen we hem mee naar huis." Ik wist dat tegenspraak zinloos was, dus ik mompelde alleen iets van jaja.

Op de terugweg probeerde ik nog langs de andere kant van de straat te lopen, hopende dat ze het zou vergeten. Natuurlijk was mijn hoop ijdel. Bij het bezoek had mijn vriendin al een grote kartonnen doos met een deksel geregeld om de duif te transporten. We waren ongeveer twee uur op bezoek geweest, en de duif zat er nog steeds. Het was duidelijk dat hij het zonder hulp niet zou overleven. Voorzichtig werd hij in de doos gezet. Hij vertoonde niet eens meer angst, zo uitgeput was hij.

Thuisgekomen werd de doos met duif in de logeerkamer gezet, met een paar gaten in de deksel voor de lucht, een bakje water en vogelvoer erbij, en een paar kranteknipsels erin. De volgende dag leefde de duif nog steeds, maar hij zat wel nog steeds apathisch in elkaar gedoken met zijn veren overeind. Na verloop van tijd kwam er langzaam beweging in. Eerst bewoog hij alleen zijn kopje, later begon hij een gezonde angst te vertonen als je hem probeerde aan te raken. Ik kon hem op een gegeven moment uit de doos nemen, en na een beetje gewapper begon hij te vliegen. Nog onwennig probeerde hij overal te landen, maar in de slaapkamer zijn niet zoveel dingen waar een duif goed houvast heeft.

Het is een jonge duif, dat kun je eraan zien dat hij op zijn kop nog een paar rare lichtgekleurde veertjes heeft, en natuurlijk dat hij vrij klein is. Hij is nog een beetje klunzig, hij glijdt vaak uit of landt niet goed.

Op de ochtend van de derde dag komt mijn vriendin uit de duivenkamer en roept: "Heb jij de doos opengemaakt? De doos is open en de duif is weg!". Ik naar binnen en helpen zoeken, ik had de doos natuurlijk niet open gemaakt. "Waarschijnlijk zit hij onder je bureau of onder het bed, daar vluchtte hij de vorige keer ook naartoe". Na een paar minuten vruchteloos gezoek, ontdekken we hem boven op de wandklok, waar hij onze zoekpogingen zit te bekijken.

Een vogel zit liever ergens bovenin dan op de grond. Hij weet instinctief dat het op de grond niet veilig is voor hem. Dus zetten we doos (zonder deksel) op de klerenkast, nog een krantje ernaast, en dat is nu zijn vaste stek. Hij schijnt zich op zijn gemak te voelen. Als je hem probeert te pakken, dan vliegt hij een rondje door de kamer. Mijn vriendin is helemaal vertederd, en ik ben ook aangestoken.

We moeten ontzettend oppassen met de katten. Af en toe horen ze het fladderen in de kamer, en dan gaan ze zenuwachtig en opgewonden voor de deur zitten. Ik wil niet denken aan de ravage die ze veroorzaken als ze in de gaten krijgen wat er aan de hand is, en in de slaapkamer op de duif beginnen te jagen. Dan kun je waarschijnlijk de kamer opnieuw inrichten.

We temmen hem niet, hij mag niet teveel wennen aan menselijk gezelschap. Als hij weer buiten is, mag hij zich niet laten paaien door een of andere puber of andere onverlaat. Op het moment is het nog te koud, maar als de temperatuur weer iets verder boven de min tien stijgt, dan zetten we het raam open. En wie weet bezoekt hij ons dan later nog eens.


Dit is een beetje onscherpe foto, als je goed kijkt zie je de babyveertjes op zijn kop.

Vandaag zit hij dus de hele tijd op de wandklok. Hier van dichtbij.




En hier nog iets verder weg.