Schaam je!

Ik heb het tegen jou, jij die dit blog leest. Vorige week plaatste ik een stukje over de ruzie tussen twee mensen, met de uitnodiging om ter plekke stoom af te blazen. Op de dag daarna gaf mijn teller een record-aantal bezoekers (175) aan. Ongeveer drie keer zoveel als normaal. Het vorige record was een stukje over Obama. Ik schreef toen ongeveer twee weken voor de verkiezing dat hij al gewonnen had.

Dit is het voor mij persoonlijk het meest concrete bewijs dat het bij het verkopen niet aankomt op kwaliteit, maar op iets anders. Dat andere was in dit geval sensatiezucht, ramptoerisme. Als ik een stukje schrijf waar ik veel moeite voor doe over elektromagnetische straling, of een stukje proza waarbij ik erg op de vorm let, dan wordt dat wel gewaardeerd, maar het trekt niet meer bezoekers.

Als ik daarentegen over ruzie schrijf, of over iets dat sowieso al in de algemene belangstelling staat (Obama, of God bewaar me, de Mexicaanse griep), of over iets dat veel GEVOELENS aanspreekt, dan komen jullie in scharen.

Het zij zo. Scott Adams zei het laatst zo: "Een kunstenaar maakt iets dat hij zelf mooi vind, en dan hoopt hij dat het publiek ook enthousiast is. Ik (Scott Adams) kijk wat het publiek leuk vindt, en dan maak ik dat. Dat is een van de redenen dat ik succes heb." Volgens die opvatting ben ik een kunstenaar.

Je kunt natuurlijk ook zo redeneren: Een kunstenaar die zoveel dingen beheerst, dat hij moeiteloos dat kan maken wat het publiek graag wil zien, is een goede kunstenaar. Hij kiest uit zijn grote repertoire slechts dat wat goed aankomt. Maar de praktijk toont wel aan dat deze visie, als is hij redelijk genunanceerd, toch te simpel is. Veel zaken die goed verkopen hebben absoluut geen niveau, veel zaken van hoog niveau verkopen absoluut niet.

Ik sluit dit stukje af zonder conclusie. Je kunt volgens mij geen eenduidige conclusie trekken. Of wel soms?

[Update 12 november. Hier nog een plaatje om het aanschouwlijk te maken:]