Kristall-Marathon

De tweede loop uit mijn loperscarriere is gedaan. Onderaan het bericht vind je het bewijs.

In tegenstelling tot de titel van het evenement heb ik geen marathon gelopen, maar 10 km. En eigenlijk ook geen 10 km, maar 3 rondes von 3,1 km. Oorspronkelijk zou daar nog een stuk van 700 meter aan worden geknoopt, maar dat werd kort voor de start gecancelled. Dat had ik overigens niet opgevangen, zodat ik aan het einde van de 9,3 km een beetje verrast was dat het al afgelopen was, terwijl ik juist mijn eindspurt in wilde zetten. Had ik dat geweten, dan had ik nog een veel betere tijd kunnen neerzetten (ahem.., nou ja ietsje beter wel).

Het bijzondere aan dit evenement is dat het in een voormalige kalizoutmijn wordt gehouden. Als je nog nooit in zo een mijn geweest bent, kun je je niet voorstellen hoe gigantisch dat is. We werden met een zeer snelle lift 530 (vijfhondertdertig !) meter naar beneden gebracht, alwaar we met een soort bus/ vrachtwagen over een afstand van 3 kilometer naar het startpunt werden gebracht. Alleen het ritje met deze vrachtwagen was al een belevenis. We zaten achter op de open laadvlakte op banken, en de chauffeur - die waarschijnlijk al zijn leven lang hier rijdt - denderde met grote vaart door de gangen en tunnels die af en toe maar net breed en hoog genoeg waren, zodat we het gevoel hadden dat we in een achtbaan zaten. We schoten door bochten, doken tunnels in naar beneden en weer naar boven, beelden uit het eerste deel van de film Indiana Jones verschenen voor mijn geest. Een vrouw (natuurlijk) zat te gillen alsof ze in een kermisattractie zat. Het startpunt was in een soort zaal ter grootte van twee sporthallen naast elkaar, die vroeger een voorraadhal geweest is. De loopronde was uitgezet langs 3,1 km van het in totaal 4000 (vierduizend !) kilometer lange netwerk van tunnels.

Het traject was nog een stuk bergachtiger dan mijn eerste loopevenenment. Het typische bij zo een heuvelachtig traject is dat je het gevoel hebt dat het overgrote deel bergopwaarts gaat, terwijl je weer bij zelfde punt uitkomt als waar je begint. Ik heb nagevraagd bij een collega die ook meegelopen is, en volgens hem zijn er 50 hoogte-meter in een ronde, dus in totaal 150 hoogte-meter.

Ik kan tegenwoordig redelijk goed mijn hartslag inschatten aan de hand van mijn ademhalingsritme. Bij een normale training heb ik een hartslag van 140-150, en dat komt overeen met een ritme van acht passen per ademhaling: 4 stappen inademen, vier stappen uitademen. Dat is een tempo dat je in principe zo lang kunt volhouden als je wilt, de enige beperking is de tijd en de toestand van je gewrichten. Een hartslagmeter gebruik ik bijna niet meer. Bij een wedstrijd van 10 km loop ik iets sneller: de eerste twee rondes in een drie-vier ritme, de laatste in een drie-drie ritme. Als ik zo hard mogelijk loop, dan wordt het twee-twee, maar dat houd ik slechts korte tijd vol (een paar minuten). Je kunt op deze manier ook heel makkelijk vaststellen hoe zeer andere mensen zich inspannen. De vier hardlopers die op kop lagen bijvoorbeeld, hadden op mij een complete ronde ingelopen toen ik ongeveer aan het einde van mijn tweede ronde was. Duidelijk was te horen dat zij allemaal in een twee-twee ritme liepen. Dat betekent dus dat zij ten eerste natuurlijk een betere conditie hebben en sneller zijn als ze zich evenzeer zouden inspannen als ik, maar ten tweede dat zij zich ook een stuk meer inspannen dan ik; zij lopen de complete 10 km op een inspannings-niveau dat ik nooit zolang vol zou houden; waarschijnlijk met een hartslag van 160-180.


De volgende etappe is de Rennsteiglauf in mei, dan moet het een halve marathon worden. Mijn ambitie gaat niet verder dan een halve marathon, volgens mij is dat ook niet gezond. Nu moeten alleen nog mijn knieen en mijn achilleshiel meedoen.