Buitenaards leven

Geinspireerd door een logje van Leo wil ik de vraag naar buitenlands leven afkluiven. Rationeel gezien zijn er drie mogelijke antwoorden op de vraag of er misschien nog ergens in het heelal levende wezens wonen:

1 - Nee, want als ze er wel waren dan hadden we ondertussen wel iets gemerkt (dit is overigens ook een waterdicht argument tegen tijdreizen)

2 - Ja, maar deze wezens zijn net als wij gebonden aan de fysieke grenzen wat betreft de snelheid van ruimtereizen, en daarom hebben we nog niets van ze gehoord.

3 - Ja, en ze zijn allang onder ons maar ze zijn zo slim om dat in het geniep te doen.

Laten we de verschillende mogelijkheden eens wat nader bekijken:

1 Bij mogelijkheid 1 hoeven we ons niet lang op te houden. Wij zijn de enige levende wezens in het heelal. De omstandigheden die tot leven gevoerd hebben zijn zo onwaarschijnlijk dat ze werkelijk maar een keer zijn voorgekomen.

Dat betekent wel dat wij uniek zijn en alleen al om die reden een beetje zuinig moeten zijn op ons ras (daarmee bedoel ik alle mensen) en onze planeet. Als we het hier verpesten, DANN WAR ES DAS.

2 Ze zijn er wel maar het zijn ook maar mensen of iets wat niet veel intelligenter is. Dit is voor mij de meest waarschijnlijke optie. De legitieme vraag die je kunt stellen is: waarom hebben we dan nog niets van ze opgevangen in de vorm van elektromagnetische straling (radio, tv, en alle andere frequenties). Er zijn al jarenlang krachtige antennes opgesteld die naar precies dit soort signalen zoeken. Daarmee zijn al wel een aantal andere interessante dingen ontdekt, maar niets dat op een uitzending van intelligente wezens lijkt. (Dat zeggen die Aliens waarschijnlijk ook als ze een uitzending van Big Brother oppikken, maar dat terzijde.) Misschien zijn ze zo verschillend dat we de signalen niet herkennen? Nee, dat is onwaarschijnlijk; het ligt meer voor de hand dat ze gewoon te ver weg zijn en hun signalen te zwak zijn, of dat ze zover weg zijn dat hun signalen NOG NIET AANGEKOMEN zijn.

3 They are here among us! Dit is het onderwerp van menig SF-verhaal en van artikelen in de onserieuze pers of van pseudo-wetenschappers zoals Erich von Däniken. Dit is wel de leukste optie omdat je lekker je fantasie erop los kunt laten, maar naar mijn bescheiden mening volkomen onzinnig. Als er werkelijk wezens zijn die zo intelligent zijn dat ze in staat zijn ons te bezoeken, wat weerhoudt ze er dan van zich kenbaar te maken? Stel je de omgekeerde situatie voor: we landen op een onbekende planeet, en blijven op de achtergrond. Hoe wil je dat doen als je niet eens weet hoe die planeet en de bevolking functioneren? Alleen de landing is al een probleem. En waarom zou je? Je moet dan wel heel onverschillig zijn of kwaadaardig zijn, en dat is in tegenspraak met het feit dat je überhaupt naar die planeet bent toegegaan.

Strakblauwe lucht

Voor alle Nederlanders in Nederland: dit is wat er bedoeld wordt als mensen het hebben over een strakke blauwe lucht. (Uitzicht vanaf ons balkon op de Dom in Erfurt).






Dat is weer waarvan je zin krijgt om naar buiten te gaan, zelfs als je een ochtendhumeur hebt. Een weertje waarbij je denkt: als ik nu niet naar buiten ga, dan heb ik er later spijt van.

Een prettige zondag!

Verslaving

Ik ben langzamerhand tot de conclusie gekomen dat ik een persoonlijkheid heb die gevoelig is voor verslavingen. Er zijn bepaalde dingen die ik graag doe, en als ik eraan begonnen ben, dan heb ik er weinig controle over om er weer mee te stoppen. Het eerste waar me dat werkelijk bewust bij werd was televisie kijken. Een paar jaar geleden werkte ik doordeweeks langere tijd ver van huis, en van maandag tot vrijdag woonde ik in een klein flatje, alleen 's weekends was ik 'thuis' bij vriendin en kind. In het flatje had ik natuurlijk een tv. 's Avonds keek ik, en als er een goed programma of een film was, dan was er niks aan de hand. Soms zijn er werkelijk zeer goede programma's op de buis. Als het dan nog niet zo laat was, bleef ik zappen totdat ik weer iets gevonden had. Als ik dan een of twee goede uitzendingen had gezien was ik tevreden, en ging naar bed. Als er niks kwam, bleef ik zoeken. Een stukje hier kijken, een stukje daar. Net zo lang totdat ik ervan overtuigd was dat er werkelijk niets meer kwam, en dan van uitputting direkt in slaap viel. Op een gegeven moment werd het zo iedere dag een, twee, drie uur 's nachts voordat ik aan slapen toekwam. Ik kwam tot de conclusie dat dit geen gezonde manier van leven is, en tot het inzicht dat ik met wilskracht alleen hier geen einde aan ging maken. Mijn oplossing: ik nam de televisie, ik wilde hem niet weggooien, want misschien kon ik hem ooit nog een keer verkopen, en verhuisde hem naar de kelder. En ziedaar: dat werkte! Ik ging nu 's avonds af en toe naar de bioscoop, en begon weer meer te lezen.

Op iets jongere leeftijd heb ik een soortgelijke ervaring gehad met een computerspel: Duke Nukem. Een van de eerste 3D-Shootout spellen, met ongelooflijk veel levels waar verschillende terreinen en geheime doorgangen ontdekt moesten worden. Ik hield daar pas mee op toen ik het spel werkelijk tot het laatste level toe uitgespeeld had. Dat heeft me meerdere complete nachten slaap gekost.

Met andere dingen waar veel mensen verslaafd aan raken heb ik minder problemen: Ik rook, maar ik kan zonder moeite bij 2 of 3 sigaretten per dag blijven. Overdag rook ik zowiezo niet, alleen 's avonds na het eten, of in het cafe (als we er een vinden waar het nog mag). En soms rook ik een paar dagen niet. Een beetje verslaafd ben ik dus wel. Alcohol is helemaal geen punt. Soms drink ik een paar dagen achter elkaar iedere dag een twee glazen wijn, dan weer drie weken niks. Bier smaakt alleen in de zomer, als het warm weer is. Sterke drank drink ik zelden. Hasj heeft bij mij niet zo een werking dat ik er veel om geef, en van sterkere dingen ben ik altijd met mijn vingers vanaf gebleven - daarvoor ken ik mezelf te goed.

Waarom schrijf ik dit? Omdat ik merk dat het computergebruik langzaam in de richting van een verslaving aan het verschuiven is. Als ik alleeen thuis ben zit ik er soms tot diep in de nacht achter. Gelukkig ben ik meestal niet alleen thuis, er is dus nog geen acuut gevaar. Maar als ik ooit nog weer eens op mezelf zou komen te wonen, dan moet de PC op een tijdsslot, anders gaat het niet goed.

Groeten uit de Zone, en let op uw computer-consumptie.

Bij de dokter

Ik met mijn grote mond. Ik ben weliswaar niet verkouden, maar de griep had mij gisteren stevig te pakken. Dus lag ik de hele dag op de bank onder een deken voor de televisie, te kijken naar de herhaling van 'Schlag den Raab'.

Vanmorgen wilde ik naar de dokter, ik heb tenslotte een briefje nodig om legaal thuis te blijven en niet te werken. Dat was een ramp. Omdat ik verhuisd ben, moest ik naar een nieuwe huisarts. Ik wilde me aanmelden bij de verpleegster, en daar stond al een rij van ongeveer vijf mensen. Het ging allemaal erg langzaam, en in de tijd dat ik daar stond te wachten, hoorde ik verschillende malen iemand luid en vervaarlijk hoesten. Na een tijdje bleek dat het de huisarts (een oudere vrouw) zelf was die zo hoestte, en in het voorbijgaan ving ik op dat ze verleden week nog in het ziekenhuis lag. Na ongeveer een half uur (echt waar) was ik de eerste in de rij voor de verpleegster. Daar zag ik in de wachtkamer een briefje met de mededeling: 'Vanwege het hoge aantal patienten neemt de arts geen nieuwe patienten meer aan'. Ik ben een nieuwe patient, dus mij zouden ze niet aannemen volgens dit bericht. Omdat ik nu bijna aan de beurt was, besloot ik te doen alsof mijn neus bloedde en mij gewoon aan te melden. Achter mij begonnen de mensen kriegelig te worden, een oudere vrouw ging zitten op een stoel in de wachtkamer terwijl ze eigenlijk nog in de rij stond voor de verpleegster, omdat ze niet langer kon staan. Een andere vrouw drong zich aan mij voorbij met de opmerking dat ze alleen maar een overschrijving moest hebben.
De verpleegster bleek een tijdelijke kracht te zijn, ze maakte af en toe fouten en haalde dingen door de war. Een man in de wachtkamer maakte luidhals bezwaar tegenover het feit dat zij schijnbaar sommige mensen voor liet gaan. Even later kwam de arts naar de balie en vroeg of patient zo en zo ook zijn chipkaart bij zich had gehad (de betreffende patient was alweer weg). Dat bleek de verpleegster vergeten te hebben. Toen kreeg ze een reprimande ten overstaan van alle mensen in de wachtkamer (ongeveer twintig) en je kon zien hoe de stressvlekken zich vormden in haar gezicht.
Eindelijk was ik aan de beurt, na ongeveer 40 minuten. Dat het nog even zou duren was geen verrassing meer. Ik mag vanmiddag om kwart over een terugkomen. Hopelijk gaat het dan soepeler.

The curious case of Dieter Althaus

Dieter Althaus is sinds een paar jaar minister-president van de bondsstaat Thüringen (waar ik woon), een belangrijke politicus, een van de vertrouwelingen van Angela Merkel. Hij is van de CDU, waar hij politiek gezien staat weet ik niet precies, ik volg de plaatselijke politiek niet zo bijzonder.

Dieter Althaus kreeg op nieuwjaarsdag een ongeluk bij het skien in Oostenrijk, een zwaar ongeluk. Hij botste frontaal in volle vaart op een skister, een 41-jarige vrouw, oorspronkelijk uit Oost-Europa, maar woonachtig in de USA. Kort na het ongeluk stierf de vrouw in de ziekenauto op weg naar het ziekenhuis. Dieter Althaus kreeg een 'Schädel-Hirn-Trauma', de Nederlandse vertaling weet ik even niet. Direkt na het ongeluk was hij nog vol bij bewustzijn en er leek niet zoveel aan de hand te zijn, maar korte tijd later verloor hij het bewustzijn, en vanwege de complicaties hebben de artsen hem meerdere dagen in een kunstmatig coma gehouden.

Alles aan dit ongeluk is vreemd, of beter gezegd onwaarschijnlijk. Alle omstandigheden spreken tegen het gebeuren van het ongeluk.

Ten eerste de personen:
Dieter Althaus is een 50-jarige belangrijke politicus. Iemand met veel verantwoorddingsgevoel, zeker geen rowdy. Hij kende het vakantie-oord en de skipistes goed, hij komt daar al 16 jaar. Hij kan goed skien en is in vorm.

De vrouw was 41 jaar en moeder van 4 kinderen (!). Ook iemand die niet meer in haar wilde jaren is en van wie je een groot verantwoordingsgevoel kunt verwachten.

Ten tweede het weer:
Op de dag van het ongeluk was het helder, goed weer.

Ten derde de drukte:
De skipiste was leeg (er zijn geen ooggetuigen).


Een getuigeverklaring van Dieter Althaus zelf is nog niet geplubiceerd, volgens alles wat nu bekend is geworden, is de toedracht van het ongeluk zo:

Dieter Althaus kwam vanaf een rode (middelzware) piste, met een snelheid van ongeveer 40 km/uur. 40 km/uur op skis is behoorlijk snel, maar voor een geoefende skier niet extreem. De vrouw kwam vanaf een blauwe piste en ging iets langzamer. Deze twee pistes komen bij elkaar in een soort V-vorm en gaan dan als een piste verder. Het ongeluk gebeurde op de blauwe piste, dat wil zeggen dat Dieter Althaus in plaats van de normale weg naar beneden, met een bocht een stuk (ongeveer 10 meter) de blauwe pist OMHOOG is geskied, waar het ongeval dan plaatsvond. Dieter Althaus had een lijfwacht die achter hem aan skiede, maar die 'will nichts gesehen haben', hij was een stuk achter gebleven en bevond zich achter een heuvel (...)

Waarschijnlijk zijn ze met de hoofden tegen elkaar geknald. Dieter Althaus droeg een helm, de vrouw niet, en dat is dan ook de reden dat hij het overleefde en zij niet.

Ongelogen: de verkoop van skihelmen is zo gestegen nadat dit ongeluk in de publiciteit kwam, dat de fabrikanten de vraag niet aankunnen. Ik was vorige week in de sportzaak Karstadt Sport om mijn Snowboard te laten bijwerken, en de mensen stonden in de rij om een nieuwe lading helmen te proberen.

Dieter Althaus moet waarschijnlijk in Oostenrijk voor de rechter verschijnen om verantwoording af te leggen. Hij had bij het betreden van de blauwe piste volgens deskundigen bijzonder voorzichtig moeten zijn. Mij is altijd geleerd dat als je een piste 'oversteekt', je het verkeer dat van boven komt voor moet laten gaan. De schuldvraag moet opgehelderd worden.


Waarom skiede hij een stuk beropwaarts?

Waarom heeft hij de vrouw niet gezien?

Waarom heeft de vrouw hem niet gezien?

Als ze elkaar wel gezien hebben, waarom is dan geen van beiden uitgeweken of afgeremd?

Winter in Thüringen

Vandaag geen lang verhaal, maar een berichtje over de winter. Het is koud hier. Heel koud. Gemeen koud. Maandag en dinsdag hadden we min 18 tot 19 graden. Als je buiten bent, bevriest de adem in je neus. Nu is het nog 'maar' -10 tot -5 graden.

Anekdote: We hadden een krat bier op het balkon staan en vergeten naar binnen te halen. Dat geeft een leuk effect bij -19: een paar flessen waren open gesprongen en bij alle andere liep het bier onder de kroonkurk uit. Daarbij ontstaat bevroren schuim, een soort brokkelige substantie. Wat doe je met zo'n bevroren krat bier? Je kunt hem in de badkuip zetten en laten ontdooien, maar dan kan je twee dagen niet douchen. Ik heb de krat in zijn geheel in twee vuilniszakken gedaan en zo in de vuilnisbak. Ze hebben hem meegenomen.

Vandaag wilde ik schaatsen, maar dat is hier niet zo makkelijk. Er zijn hier niet zoveel sloten en kanalen, ik probeerde mijn geluk op het stuwmeer bij Hohenfelden. Een vrij grote plas. Die was goed dichtgevroren, maar aan schaatsen was niet te denken. Er lag 10-20 cm vastgevroren sneeuw op het ijs, er waren maar enkele kleine stukjes vrijgeruimd. Op het ijs waren een paar wandelaars, stelletjes met kinderen en sleetjes, en een enkele langlaufer. Het enige wat ik gedaan heb, behalve een natte schoen te halen (vreemd genoeg was de onderste laag van de sneeuw gesmolten), is een paar foto's met de gsm gemaakt. Waarvan akte:

Etiquette

Wat is eigenlijk de zin van goede manieren? Van enkele goede manieren kan ik het nog wel begrijpen, maar andere gewoontes schieten duidelijk aan hun doel voorbij:

Hand voor je mond als hoest.
De hand voor je mond houden als je hoest is het slechtste wat je kunt doen. De bedoeling is om de rotzooi niet zo in het rond te laten vliegen, maar het resultaat is dat die rotzooi nu aan je hand zit. De meeste besmettingen worden met de hand overgebracht. Met die hand zit je aan de deurknop, aan de waskraan, aan de trapleuning, aan het bestek en zo heb je in no-time zeer efficient je bacillen aan iedereen verdeeld. De ideale oplossing is om in een zakdoek te hoesten respectievelijk te niezen, maar aangezien je die vaak niet bij je hebt, zeker niet als man, is het denk ik altijd nog beter ergens in de ruimte in een neutrale hoek te hoesten dan in je handen.


Andere goede manieren hebben niet veel meer werking dan ons eraan te herinneren dat we beschaafde mensen zijn, danwel is er wel een zin maar de bedoeling is niet op het eerste gezicht duidelijk. Dat zijn de gewoontes die het moeilijkste zijn om door te zetten in de opvoeding van het nageslacht. Dit zijn ook de gewoontes die veel mensen verwaarlozen, je kunt hiermee dus onderscheiden wie er 'een goede opvoeding' heeft gehad.

Rechtop zitten, voeten op de grond, ellebogen van tafel.
Waarom in godsnaam moet je altijd rechtop zitten? Het is toch veel ontspannender en aangenaam om lekker languit te zitten, de benen opgetrokken, lekker leunen? De eerste echte aanduiding waarom het zinvol is rechtop te zitten kreeg ik toen ik een blaasinstrument leerde spelen, in dit geval een saxofoon. In een rechte houding kun je beter de zogenaamde buikademhaling uitvoeren, die vanuit het middenrif werkt in plaats van de borst en schouders. Deze ademhaling is efficienter, dieper, en masseert de buikorganen. Dieren en baby's gebruiken van nature deze ademhaling maar veel mensen blijven hangen in de hoge, oppervlakkige ademhaling met borst en schouders die normaalgeproken alleen bij korte zware inspanningen en in stress-situaties gebruikt wordt. De tweede waarschuwing ondervond ik aan eigen lichaam. Ik zat vroeger graag met mijn benen over elkaar. Op een gegeven moment stelde ik vast dat als ik dat langer dan een uur gedaan had, ik de volgende twee dagen pijn in mijn knie had. Dat komt natuurlijk doordat je bij het over elkaar slaan van de benen bepaalde bloedvaten afklemt. De derde waarschuwing zie ik overal om me heen en het schrikbarende is dat het ook bij zoveel jonge mensen toeslaat: rugklachten. Natuurlijk worden deze ook veroorzaakt door een gebrek aan beweging, maar een slechte zithouding in een zittend beroep is een van de hoofdoorzaken.

Eet met mes en vork.
De enige werkelijke zin die er bestaat voor het eten met bestek is denk ik dat je handen minder vies worden. Waarschijnlijk is deze gewoonte ontstaan in een tijd dat het vlees niet altijd zo lekker mals gebraden kon worden en je dus gedwongen was het net als Asterix van het bot te scheuren, het ziet er dan zeker eleganter uit wanneer je het met een scherp mes eerst in stukjes snijdt.
In Nederland was ik gewend altijd alles met bestek te eten, met uitzondering van de dubbele boterham. De ontbijtboterham bijvoorbeeld werd gesmeerd, in kleinere of grotere stukken gesneden en dan met de vork gegeten. In Duitsland bestaat het ontbijt niet uit boterhammen maar uit verse broodjes, wat natuurlijk zeer lekker is, en deze kun je echt heel moeilijk met mes en vork eten. Een broodje wordt in twee helften gesneden, het resultaat is een bodem en een kapje, deze worden afzonderlijk belegd en uit de vuist gegeten.
De etiquette om met bestek te eten wordt ook verwaterd door de exotische invloeden op ons menu. Gerechten komen uit andere landen die traditioneel met de hand worden gegeten. Er zijn voorbeelden te over: hamburgers, pizza's, burrito's.

Samen aan tafel het avondeten gebruiken
Dat is een beetje een stokpaardje van mij en het is misschien niet zo zeer een deel van de etiquette als meer een goede gewoonte. Het is een goede gewoonte om in een gezin gezamenlijk aan de eettafel het avondeten te gebruiken (als het even kan een zelfgekookt avondeten). Dit in tegenstelling tot bordje op schoot voor de televisie of op de bank, iedereen op verschillende tijden net zoals het uitkomt. Het feit dat je aan een speciale eettafel gaat zitten geeft uiting aan het feit dat je iets bijzonders doet, niet iets wat achteloos 'nebenbei' gedaan wordt. Doordat iedereen tegelijk eet, is dit een van de weinige gelegenheden op een werkdag waar überhaupt het hele gezin even bij elkaar zit. Het is de gelegenheid waarbij dingen besproken kunnen worden die iedereen aangaan. Je laat op deze manier zien dat je de andere gezinsleden respecteert en waarde hecht aan hun gezelschap. Het is geen toeval dat deze gewoonte in sociaal zwakkere gezinnen minder onderhouden wordt. Deze gewoonte niet bij te houden is de eerste stap in de richting van verwaarlozing van de kinderen.



Dit zijn enkele van de mooie argumenten die ik heb bedacht als mijn zoon mij voor de zoveelste keer vraagt waarom hij dit of dat moet doen. Helaas is het zo dat, in tegenstelling tot wat in veel opvoedinsraadgevers wordt beweerd, je wel met kinderen kunt discussieren, maar zij niet vatbaar zijn voor argumenten als die niet met hun wensen overeenkomen, zodat ik na de vijfde of zesde keer uitleggen met het meest slagvaardige argument moet komen: omdat ik het zo wil!