6 januari 2011

Mijn vervelende collega

Dat is een van de redenen dat dit blog semi-anoniem is en in het Nederlands; anders had ik deze post nooit kunnen schrijven.

Mijn collega is een paar jaar ouder dan ik. Hij heeft een foto van een echtgenote of vriendin op zijn bureau, en hij laat ook wel eens een opmerking vallen over haar, waarbij zij dan "seine Schnecke" heet, maar eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat deze man een levenspartner heeft die het met hem uithoudt.

Hij drinkt teveel. Dat doet hij niet direkt op het werk, maar 's morgens vroeg ruik je de alcohol als je dicht bij hem in de buurt staat. De verhalen die hij zelf af en toe ten beste geeft, en de geruchten die over hem de ronde doen, bevestigen dit vermoeden.

Op het werk is hij een Pietje Precies. Hij houdt zich keurig aan de regels en dat maakt het moeilijk om hem terug te pakken. Terug te pakken voor het feit dat hij zijn collega's en chefs (hij schrikt niet terug voor chefs, een van de weinige sympathie-punten) zo graag in het openbaar voor schut zet.

Een voorbeeld:
De projektleider bespreekt zijn werkzaamheden voor de volgende week met hem. Er staan nog twee of drie collega's bij, waaronder ik zelf. Mijn collega zegt ja en amen, en doet alsof alles volgens de planning uitgevoerd wordt. Als mijn chef wegloopt en buiten gehoorsafstand is, begint mijn collega te grinniken en zegt in de ronde: "Zal die even op zijn neus kijken volgende week, als hij merkt dat ik op vakantie ben".

De meeste mensen schrikken terug voor conflicten, en proberen om ze in redelijkheid op te lossen, met begrip voor de andere persoon. Mijn collega niet. Hij houdt van conflicten. Dat ondervind ik sinds kort aan den lijve, omdat ik voor het eerst samen met hem aan dezelfde programma's werk. Hij is echt blij als hij merkt dat ik een fout gemaakt heb, en doet daarvan luid kond. Zowel tegen mij persoonlijk, als ook achter mijn rug tegen mijn chef. Ik ben de laatste die niet toegeeft dat hij fouten maakt, maar mijn collega gaat er per definitie van uit dat alles wat er aan zijn programma's veranderd wordt fout is. Soms begrijpt hij de verandering niet, en in twijfelgevallen klaagt hij eerst maar bij de chef dat ik de boel weer eens in het honderd laat lopen. Ik heb al minstens drie of vier keer aan mijn chef uit moeten leggen dat de veranderingen geen fouten zijn, maar aanpassingen aan nieuwe situaties.

Het is algemeen bekend dat het moeilijk is om met mijn collega samen te werken. Hij heeft twee jaar samengewerkt met een andere collega aan dezelfde machines, en er ontstonden vaak fouten doordat zij niet met elkaar overlegden. "Die twee zitten tegenover elkaar maar ze spreken niet!" was de vaak gehoorde klacht. Dat is wel te begrijpen, want met mijn collega kun je bijna niet praten als er problemen zijn.

Als we na het werk wel eens ontspannen samen zitten om te eten of te drinken, dan praat hij niet gewoon met anderen mensen. Hij heeft altijd een bepaalde geforceerdheid, hij is nooit ontspannen. Negentig procent van wat hij zegt zijn bijdehandte opmerkingen die op de een of andere manier met bier drinken te maken hebben, of het zijn ouderwetse macho-grappen, of sarcastische grappen waarbij iemand in de zeik wordt genomen. Hij is nog steeds lid van zo'n studentenclub van de universiteit waar hij vroeger op gezeten heeft. Je weet wel, zo'n onsympathiek clubje dat gebaseerd is op overmatige alcohol-consumptie en het kleineren van nieuwkomers.

Sommige mensen peuteren in hun neus als ze denken dat niemand kijkt, maar hij heeft een andere tic die minstens even onsmakelijk is. Hij heeft een wrat aan de onderkant van zijn kin waar hij uren lang aan zit te frunniken en te pulken. Tussendoor bekijkt hij de resultaten van zijn gepulk onder zijn nagels over de rand van zijn bril met jampotglazen. Met regelmatige tussenpozen heeft hij de wrat er compleet vanaf gepulkt, en dan loopt hij een paar dagen rond met een bloedige pleister. Daarna gaat begint het spelletje weer opnieuw.

En last but not least: hij kan niet autorijden. Hij heeft weliswaar een rijbewijs, maar dat is niet te merken aan zijn omgang met de auto. Misschien ligt het eraan dat hij zelf een auto met automatische versnelling heeft. We waren een keer samen onderweg naar een cursus met een huurauto, met een handmatige versnelling. Hij rijdt continu in een veel te hoog toerental, en vreselijk houterig. Ik was blij toen we heelhuids aangekomen waren.

Wat een Arschloch.

14 opmerkingen:

  1. Owww man, ik kan me voorstellen dat je dit even kwijt wilde. Kun je niet stiekem een foto maken of zo? En trouwens, hoe hou je dit vol?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nee, een foto gaat te ver. Gebruik maar je fantasie. Hij is groot, slank maar met een buikje, en altijd een wat onnatuurlijk rozerode kleur in het gezicht. De bril heb ik al genoemd. Verder heeft hij een beetje zo een borstelkapsel en grijs haar, maar hij wordt niet kaal.

    Ik houd het niet vol, dat is nu juist het probleem. Ik vermijd zoveel mogelijk het contact, en ik ben altijd beleefd en vriendelijk tegen hem. Ik laat me wel eens gefrustreerd over hem uit tegen collega's en ook tegen mijn chef (achterbaks zijn kan ik ook), dan krijg ik normaalgesproken bijval.

    Hij is er niet zo makkelijk onder te krijgen, omdat hij niet dom is. Een lastige tegenstander.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik snap het. Dit soort mannen kunnen collega's overspannen maken, keer op keer, en telkens zelf buiten schot blijven. Ik wens u veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zou hij opzettelijk die wrat niet netjes laten weghalen?

    Kun je niet iets bedenken om van hem af te komen? Zo vervelend doen dat hij je gaat slaan waarna hij ontslagen wordt.
    Marjan

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Nee hij moet iets stelen, of bedrijfsgeheimen aan China verkopen, herhaald nog dronkener op zijn werk komen (‘niet meer te handhaven’) of een secretaresse verkrachten. Dat is wel onsmakelijk voor die vrouw natuurlijk, dus liever een van de andere mogelijkheden. Het wordt nog een hele kluif, want hij kent natuurlijk goede advocaten uit zijn Studentenverbindung.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik had liever gehad dat hij ontslagen was in plaats van de collega met wie hij samen werkte, vorig jaar tijdens financiele crisis. De onstlagen collega was een aangename persoon, die minstens even goed - in mijn ogen zelfs beter - programmeerde dan mijn vervelende collega. Maar ja, de aangename collega had een keer iets gedaan wat niet mocht, en daarvoor een officiele waarschuwing (Abmahnung) gekregen. En daar heeft het andere Arschloch hier in het bedrijf, de personeelschef, gretig gebruik van gemaakt en hem ontslagen. Die personeelschef is overigens ook een blog waard, maar ik wil niet twee van dit soort blogs direkt achter elkaar schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Marjan: Ik weet niet of mijn zenuwen het aankunnen een echte oorlog met hem te beginnen. Misschien denkt hij helemaal niet van zichzelf dat hij zo lastig is.

    We hebben nu een maal een moeilijk beroep hier, en je ziet bij alle collega's verschillende strategieen om daarmee om te gaan. De moeilijkhied van dit beroep is dat je gecompliceerde problemen moet oplossen, en tegelijkertijd als probleemveroorzaker wordt aangezien. We krijgen vaak niet fatsoenlijk tijd of gelegenheid om iets op te lossen, bijna niemand begrijpt wat we eigenlijk doen. Twee collega's hebben al eens uit frustratie hun laptop zo hard op de tafel gesmeten dat hij kapot ging. Andere collega's zijn vaak ziek. Een collega werkt heel hard en maakt zich altijd zorgen; hij zucht altijd hartstochtelijk. Ik blog om me af te leiden.

    Dit is waarschijnlijk zijn strategie om met de problemen om te gaan. Hij is veratnwoordelijk voor de moelijke machines met de meeste opties. Twee, drie jaar geleden waren er echt veel problemen met deze machines en hij heeft veel onder zware druk gestaan. (Maar daarvoor was hij ook al onsympathiek.) Eigenlijk kun je het hem niet eens kwalijk nemen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Bij een oorlog ben je denk ik meteen in het nadeel. Men zou zich plotseling herinneren dat je geen Duitser bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Eigenlijk wel een Arslog. :-)

    Je wilt van ons dus dat we zo'n Geertplannetje bedenken om je collega er in te luizen? Gelukkig heb je bij mij kunnen lezen hoe dat kan. Doe een anonieme melding over die persoon en zeg dat ie een verdacht pakketje naar binnen heeft gebracht dat ie heeft verstopt.

    Aan de andere kant zou ik het anders aanpakken. Gewoon overvriendelijk met hem samenwerken. Veel complimenten geven en redelijk vaak iets aan hem vragen hoe hij met zijn onmetelijke ervaring een bepaald technisch probleem zou aan pakken. Kortom doodknuffelen. Er is niet erger. :-)

    Zelf heb ik op dit gebied nooit last gehad. Ik had wel een collega waar weinig mensen mee samen konden werken, omdat ie overal problemen zag. Hij wilde dan ook teveel problemen oplossen, zodat daardoor andere problemen ontstonden. Ik was zo ongeveer de enige met wie hij goed overweg kon. In het begin vertrouwde hij me niet en na een jaar of 5 vertrouwde ie me teveel. En ook dat heb ik wel eens tegen hem gezegd, want wij waren ook bezig met apparatuur waarvoor het te gevaarlijk is als je niet goed met elkaar communiceert.

    Ik heb later welbij een klein bedrijfje ruzie gehad, maar dat ging niet om het programmeren zelf. Die persoon zat met een stuk of 5 anderen te lang bij dat bedrijf en stelde het bedrijfsbelang boven alles. Ook boven veiligheid, wat op termijn schadelijk is voor dat bedrijfje. Ze hadden mij gevraagd om er te komen werken en na die onenigheid ben ik opgestapt. Het was onbegonnen werk om de kern van dat bedrijf te veranderen.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Er zijn grenzen aan wat je zoal op het www mikt. IK heb die getrokken bij (ex)collega's. Zeker zij die ik als vreselijk heb ervaren, als dom, arrogant, vervelend, niet vakmatig op de hoogte, slecht opgeleid, slijmers bij de baas, roddelaars(sters), onbetrouwbaart, achterbaks, smerig, idioot, bijzonder of wat ook. Los van de herkenbaarherid weet ik vrijwel zeker dat zij net zo denken/dachten over mij of zo. Het werkende leven is wat dit betreft net het loggerswereldje toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Bob, ik leef met je mee. Hier is geen kruid tegen gewassen. Zelf zou ik het denk ik niet kunnen laten om mijn frustraties met de chef te bespreken. Maar dat soort openheid en duidelijkheid kan als een boemerang bij je terugkomen, is mijn ervaring.

    Op momenten dat ik baal van de risico's van het ondernemerschap helpt het altijd om aan dit soort kantoorpolitiek te denken. Ik heb een half jaar in loondienst gewerkt, lang genoeg om te weten hoe collega's het leven van anderen zuur kunnen maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. @Xiwel & anderen: Het is niet de bedoeling van dit log om ideeen voor verbetering te krijgen. Het mag wel natuurlijk, maar dat is niet de reden waarom ik dit gepost heb. De reden is gewoon een beetje de frustratie van me af te schrijven. Desalniettemin zal ik over je idee "doodknuffelen" nadenken.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. @Leo: Jouw log-situatie is anders. In jouw schoenen had ik dit nooit gedaan, jij staat met je bedrijf op internet, de meeste mensen weten wie je bent, en ze spreken dezelfde taal.

    De vraag of ik hiermee de fatsoensnorm overschrijd is natuurlijk gerechtvaardigd. Ik vind het zelf in orde omdat ik de persoon niet rechtstreeks aanval. Er is met 100% zekerheid geen enkele lezer die mijn collega kent.

    Ook de vraag hoe deze collega mij omgekeerd ziet is interessant. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik vermoed zo:

    Die Bob is een beetje een flierefluiter die altijd snel een makkelijke een oplossing probeert te vinden. Hij kan lekker kletsen en maakt zichzelf daarmee populair bij collega's en chefs. Hij is niet 100% gemotiveerd en maakt daardoor veel fouten, die mijn leven nog zwaarder maken. Ik moet hem goet in de gaten houden, niet alleen om mijn eigen werk te beschermen, maar ook omdat het gevaar bestaat dat de chefs hem beter waarderen dan mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. @Wampie: Het ondernemerschap heeft natuurlijk voordelen. Maar deze opmerking doet me denken aan een les die ik ooit eens uit een film(!) heb geleerd:

    Je kunt niet voor je problemen weglopen door te verhuizen of ander werk te nemen. Je problemen reizen met je mee (omdat ze mede ontstaan door je eigen karakter). (Uitzonderingen daargelaten zoals oorlog.) Er zullen altijd en overal mensen zijn met wie je moeilijk om kunt gaan. Ik moet dit probleem oplossen of accepteren.

    BeantwoordenVerwijderen