Of: Waarom je het zo gek niet kan verzinnen, de waarheid is nog vreemder.
Ze is een pubermeisje van 13-14 jaar. Ze heeft een beste vriendin. Ze hebben het er al een paar keer over gehad om samen zelfmoord te plegen. Dan stonden ze op de brug over de provinciale weg, en fantaseerden erover om naar beneden te springen. De brug is niet heel erg hoog, ongeveer 5 meter, en daaronder loopt een weg met daarnaast de tramrails.
Op een dag waren ze samen op de markt in de buurt van de brug. Ze moest even naar de wc. Toen ze terug kwam, was de vriendin weg. Ze had het gedaan, ze was van de brug gesprongen. Met succes. Een paar uur later overleed de vriendin in het ziekenhuis.
Het meisje draait natuurlijk door en wordt naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis gebracht. Daar werkt mijn vriendin, die me dit verhaal heeft verteld. De reactie van het meisje als ze hoort dat de vriendin overleden is, is onverwacht. Ze is niet verdrietig, maar woedend.
Het overleden meisje had blijkbaar haar organen ter beschikking gesteld, want die hebben ze er gisteren uitgehaald.
Ik heb verder geen commentaar. Ik weet geen achtergronden. Als ik de meisjes zou kennen, dan zou ik er niet over schrijven.
Hé Bob wat akelig. Zware baan heeft je vriendin.
BeantwoordenVerwijderenZou ze zo boos zijn omdat haar vriendin haar fantasiewereld kapot gemaakt heeft door er werkelijkheid van te maken, wat nooit haar bedoeling geweest is?
Dit vind ik nu zo erg he.... kinderen die het spoor volledig kwijt zijn..
BeantwoordenVerwijderenWat heeft er in zo'n kind omgegaan? Want dat kan voor beiden meisjes toch heel verschillend zijn geweest... dat blijkt wel .
Misschien is ze boos omdat de vriendin het alleen heeft gedaan, zonder haar. Of omdat die vriendin de moed had en zij niet. Waarschijnlijk realiseert ze zich nog niet dat de vriendin echt dood is. Je hebt toch die 5 fasen van rouw? 1 - loochenen 2 - woede 3 - onderhandelen 4 - depressie 5 - aanvaarding.
BeantwoordenVerwijderen(ik heb even hier gespiekt).
Eigenlijk wil ik het fijne er niet van weten. Als het maar een verhaal was, dan misschien, maar niet als het echt is.
Ik vermeld dit hier omdat zulke dingen niet in de krant komen. Wat ook wel logisch is, in verband met de nabestaanden.
Het is inderdaad een zware baan. Het ergste zijn de kinderen waarvan je weet dat ze niet meer te redden zijn, die zijn al te ver heen. Die kun je alleen nog een zo aangenaam mogelijke tijd geven in het ziekenhuis, maar je weet dat ze 'voor galg en rad opgroeien', zodra als ze weer buiten zijn.
BeantwoordenVerwijderenDe laatste tijd lijken er meer kinderen te komen die niet psychisch gestoord zijn, maar asociaal en slecht opgevoed.
Het is een bijverschijnsel van de prestatiemaatschappij. Dit zijn de verliezers. Je kunt zeggen wat je wilt, maar in de DDR waren er veel minder ontspoorde kinderen. (Wel meer gefrustreerde volwassenen).
Over dit soort zaken had ik het vanochtend ook met mijn vrouw. Maar dan in relatie tot de mensen die de rampplek van een trein- of vliegtuigramp moeten 'opruimen', zoals nu bij het Belgische halle. Dan heb je denk ik zelf ook ondersteuning nodig. Want pas op dat zoiets er niet fijn uitziet...en een mens is maar een mens uiteraard....
BeantwoordenVerwijderenEn dat in Erfurt! Zo groot is die stad toch niet? Ik associeer zoiets eerder met Berlijn of Frankfort. Hier in Marburg is het leed veel conventioneler: drank, klop- en steekpartijen, en ongewenste zwangerschappen die dan na enig gehakketak nog worden afgedreven.
BeantwoordenVerwijderenErfurt heeft ongeveer 200.000 inwoners. Niet zo veel voor de hoofdstad van een deelstaat (Thüringen). Met de criminaliteit valt het wel mee, maar als ex-Amsterdammer zeg je dat natuurlijk snel. Er zijn veel mensen met drankproblemen en veel asociale gezinnen. En combinaties daarvan.
BeantwoordenVerwijderen@Bob: Ik vond die 200.000 nogal veel. De stad was in mijn herinnering kleiner. En dat klopt ook wel. De stadskreis heeft 200.000 inwoners en de stedelijke delen daarin (wat ik Erfurt stad zou noemen) 102.000. Naar Nederlandse begrippen (die in gemeentes meten) of naar de stad Marburg (die vast niet het inwonertal van kreis Marburg-Biedenkopf toebeeld krijgt) is die 102.000 een representatiever getal.
BeantwoordenVerwijderenDit soort zaken heeft volgens mij toch weining te maken met verstedelijking. In een grotere stad komt het hooguit vaker voor omdat er meer mensen wonen.
Het is wel erg en ik zou ook niet weten hoe je met zoiets om moet gaan. Ik ken wel de verhalen van mijn oom die bij mij uiterst nuchter en stabiel overkomt. Hij was machinist en had weken dat hij tot 5 springers (in kleine gemeentes) van zijn trein mocht schrapen. Hij ging daar echt aan onderdoor. Dat is inmiddels iets verbeterd door met minder toegankelijkmaken van de spoorbanen.
Maar ook in zijn geval was het grootste probleem dat het niet goed te delen is. Structureel werd en wordt dit uit de krant gehouden. O.m. om er zo geen reclame voor te maken.
Het is volgens mij ook van alle tijden, alleen werd het vroeger beter stilgehouden. Officieel neemt in NL (CBS) het aantal zelfmoorden heel langzaam af, terwijl de bevolking nog altijd groeit.
@Xiwel: Landkreis Marburg-Biedenkopf 250.000 inwoners
BeantwoordenVerwijderenGemeente Marburg 80.000
Stadt Marburg, dus zonder de eingemeindete dorpen 60.000
Dus er is toch nog een taboe in Nederland. (Wat ik overigens een goede zaak vind.)
BeantwoordenVerwijderen@Bob: Je weet toch dat het grootste taboes in NL het loon en de hoogtes van de bankrekeningen zijn.
BeantwoordenVerwijderen