Dit is de tweede keer dat ik een reaktie die ik ergens heb achtergelaten promoveer tot blog. In een vlaag van angstige inspiratie schreef ik als reaktie op een bericht van de Molrat:
Ben jij ook zo bang?
Dat dit de laatste liefde van je leven is?
Dat dit de leukste baan is die je in dit leven nog gaat krijgen?
Dat de leukste jaren allang achter je liggen maar dat je het toen niet door had? Sterker nog, dat zelfs die jaren eigenlijk niet zo veel voorstelden?
Ben je ook bang om bang te zijn? En dat je daarom maar liever geen risico neemt?
En dat als je wel een keer risico neemt, dat ze dan allemaal vinden dat je een aansteller bent die zo nodig zijn jeugd moet inhalen?
Ik ben wel een beetje bang ja. Maar niet voor de Mexicaanse griep, de financiele crisis, de vogelkoorts, terroristen, islamisten, en Geert Wilders.
Ja, dat was een hele mooie reactie. Je zou liedjesschrijver moeten worden. Pianospelen kun je al. Kun je ook zingen? Of ben je bang dat we je dan een aansteller vinden?
BeantwoordenVerwijderenZingen kan ik niet. Simpele liedjes hebben we vroeger wel in onze band gemaakt. Daar heb ik nog mooie foto's van, geschikt voor een Blog a la Cohler. Maar ik ben Cohler niet, dus of dat blog er ooit van komt, dat weet ik nog niet.
BeantwoordenVerwijderenOp de inhoud: Van de meeste angsten die je beschrijft heb ik geen last. (en ik schat me zo'n 10 jaar ouder in)
BeantwoordenVerwijderenBanen heb ik nooit belangrijk gevonden. Ben daar dan ook vrijwillig mee gestopt en doe nu vrijwilligers werk.
Ik neem ook nog steeds dezelfde risico's als 30 jaar terug. Rond mijn 30ste merkte ik dat het leven steeds sneller gaat. Daar is weinig aan te doen of je moet zorgen dat je je erg verveelt. Dat is dus een lastige tegenstrijdigheid: 'Leuk en te snel leven' of 'Saai en langzaam leven.'
Er is nog wel een andere angst die ik heb, het aftakelen. Ik zie hoe familie en kennissen al rond hun zestigste gevangen raken in gezondheidsproblemen. Voor een deel heb je dat niet voor het kiezen. En een hele grote groep mensen overkomt het. En daar wil ik liever niet aan denken.
De angsten van vroeger zijn er nog steeds. Daar wijzigt niet zoveel. Maar voor veel zaken ben ik niet bang (meer) voor. Ik ben wel negatief gestemd over zaken die nu en in de toekomst ons leven kunnen gaan beinvloeden. Milieugekte, terrorisme, rekeningrijden, economische crisis, maar verder?
BeantwoordenVerwijderenxiwel: "Rond mijn 30ste merkte ik dat het leven steeds sneller gaat. Daar is weinig aan te doen of je moet zorgen dat je je erg verveelt. Dat is dus een lastige tegenstrijdigheid: 'Leuk en te snel leven' of 'Saai en langzaam leven.'"
BeantwoordenVerwijderenja, precies. PRECIES!
Ik was vroeger altijd opgewekt en vrolijk, maar ik merk dat het steeds moeilijker wordt. Zeker met de perimenopause, die net een 2de puberteit is, maar dan omgekeerd. Ik heb grote bewondering voor oudere mensen die het nog opbrengen om zingend door het leven te gaan. Het is geen kattepis, ouderdom.
BeantwoordenVerwijderenOver die perimenopauze kan ik natuurlijk niet meepraten. Misschien voelt het rot, maar echt oud ben je dan nog niet. De aftakeling begint gemiddeld zo tussen 55 en 65. In vele gevallen, zoals ook bij mij, is er één ding dat gaat haperen en dan een aantal andere meesleept. Zingen kun je nog heel lang blijven doen, al hoede men zich voor koren in bejaardentehuizen.
BeantwoordenVerwijderenAgst voor.. de dood, wat er daarna komt.
BeantwoordenVerwijderenVerder ben ik nergens bang voor, we zien wel wat er morgen komt en hoe het dan zal gaan. Ik ben er zelf bij en kan het leven zo leuk maken als ik zelf wil. Een klein beetje liefde en het is mij al genoeg.
oja..bang ben ik voor spinnen, en als ik buien in een donker sraatje loopt moet ik altijd omkijken of er geen enge vent achter me an komt, maar verder..? Nee.. ..ik zou het niet weten.
Tham
Oja risico nemen.. dat is een leuk onderwerp. Want als je geen risico durft te nemen dan leer je ook niet zo snel. Overal zit toch een risico in? .. en de een houd meer van de uitdaging dan de ander... ssttt ik hou van risico te nemen. Zelfs op je snufferd gaan is dan nog niet saai.
BeantwoordenVerwijderenTham
Ik heb angst voor langzame aftakeling en voor armoe en eenzaamheid op mijn oude dag. De dood kan me minder schelen geloof ik.
BeantwoordenVerwijderenRisico's heb ik vaak genomen, ook onverantwoorde. Dit was niet uit heldhaftigheid of zucht naar avontuur, maar uit onvermogen, de gevaren reëel in te schatten.
De aftakeling schijnt wel een onderwerp te zijn dat bij veel mensen leeft. Ik ben er zelf niet bang voor, en dat heeft meerdere redenen:
BeantwoordenVerwijderen- ontzettend goede genen voor ouderdom van mijn vaders kant. We zijn net met hem op wintersport geweest en hij is 81. Zijn twee zusters zijn nog een paar jaar ouder en verkeren in goede gezondheid. Mijn oma is 102 geworden, bij relatief goede gezondheid.
- Ik ben nog in een toestand en op een leeftijd dat het geen rol speelt. Ik heb wat minuscule kwaaltjes, maar als ik eerlijk ben, dan had ik die altijd al.
- Zelfs als ik zou aftakelen, dan maak ik me daar niet echt zorgen om. Er zijn natuurlijk dingen die ik ook niet zo makkelijk zou wegstecken, zoals een infarct. Maar wat dat betreft ben ik fatalistisch. Als het komt, dan komt het. Het enige dat ik er nu aan kan doen is gezond te leven. Me er zorgen over te maken helpt niet, dat vergroot juist de kans.
Eenzaamheid op mijn oude dag, dat lijkt me wel erg ja. Maar dan ga ik in het Hoi Oligoi huis.
BeantwoordenVerwijderenTham, dat jij angst hebt voor de dood vind ik wel interessant. Je geloof is dus niet helemaal zo 100% rotsvast? Of begrijp ik het nu verkeerd? Denk je dat er wel iets is na de dood maar misschien niet zo mooi als het wordt voorgespiegeld?
BeantwoordenVerwijderen"al hoede men zich voor koren in bejaardentehuizen."
BeantwoordenVerwijderenKunnen we dan wel een orkestje voor kamermuziek oprichten in het Hoi Oligoi huis? Er is nog tijd genoeg voor iedereen om te leren een instrument te spelen.
Ik zal "Daisy" voor jullie zingen, op de piano. Dat zal jullie opmonteren, zeker weten.
BeantwoordenVerwijderenHet Hoi Oligoi Huisorkest (HOH), ja waarom niet? Onze stemmen zullen versleten zijn, maar een Adagio is voor reumatische vingers nog goed te doen. Met jou op de piano, Bob. Je weet, Horovitz trad ook nog tot diep in de tachtig op.
BeantwoordenVerwijderenJullie doen maar, ik zet dan mijn gehoorapparaatje wel even af.
BeantwoordenVerwijderenAngst is een 'grootste gehaktbal-probleem'. Dwz als je de grootste gehaktbal uit een pan met gehaktballejn haalt, dan blijft er opnieuw een grootste gehaktbal achter. Dus zo lang je andere angsten hebt, als werk en liefde, dan blijft die van gezondheid en aftakeling onder de oppervlakte. Zodra je die werk en liefde-angsten onder de knie hebt, dan gaat je opvallen dat familie, buren en kennissen voor een zeer groot deel gezondheidsproblemen hebben opgelopen. En dat die problemen niet alleen aan hun genen te wijten zijn, maar ook aan bijvoorbeeld een ongeluk op de weg, op het werk of vooral thuis. Zo ben ik 15 jaar terug een keer van de WC gerold. (Was zo'n 'veilige' hoge, waardoor het effect nog erger werd.) En vervolgens kon ik me een week lang niet meer oprichten. Daar schrok ik behoorlijk van.
BeantwoordenVerwijderenDeze angst heeft ook te maken met je samenlevingsvorm. Als je partner iets overkomt, dan kan jou dat thuishouden waardoor je minder beweegt met de gevolgen die daar bijhoren.
Maar alles is dus ralitief en die aftakelangst is bij mij behoorlijk minimaal, maar de andere angsten zijn gewoon nog veel minder. :-)
Het grootste gehaktbal-probleem. Heel goed. Dat geldt ook voor een hoop andere dingen.
BeantwoordenVerwijderenBTW: Zit ik hier net met een grote mond te vertellen dat ik nog lang niet aftakel, breekt er vanmorgen voor de tweede keer spontaan een stuk van mijn tand af. Godverdegodverdegod!
Ik ben een keer flauw gevallen op een wc in een wegrestaurant. Vanwege een weersverandering (onweer, plotselinge andere luchtdruk) gecombineerd met stress of zo. Wat daar lichamelijk de oorzaak van was weet ik nog steeds niet. De dokter kon niets vinden. Maar dat geldt ook voor mijn voortdurende oorpijn. Zo langzamerhand krijg ik steeds minder vertrouwen in de medische stand. Als je zomaar spontaan om kunt vallen, dan wordt je ook bang. Gelukkig is het daarna niet meer gebeurd. Ik denk dat het ook veel psychisch is. Sind ik minder stress heb, heb ik ook minder klachten.
KALKGEBREK!
BeantwoordenVerwijderenmagnesium en kalk nemen in een verhouding van 1 op 2, maar welke is 1 en welke is 2 weet ik niet meer, opzoeken!
magnesium en kalk samen omdat anders de balans verstoord raakt en de kalk niet opgenomen wordt. en magnesium sowieso heel goed voor stress/flauwvallen/"psychische" klachten...
1g. Ca op 500mg Mg
BeantwoordenVerwijderenKalkgebrek? Ik dacht altijd dat ik daar geen last van kon hebben omdat ik melk-/produkten neem. Ik zal eens op onderzoek uitgaan.
BeantwoordenVerwijderenMagnesium weet ik, dat neem ik af en toe tegen nachtelijke spierkrampen.