14 april 2014

Ontmaagd

Ik ben vorige week ontmaagd wat het paragliden betreft; ik was getuige van een ernstig ongeluk. Het slachtoffer is een vriend die ik slechts van het paragliden ken. We hebben elkaar ongeveer 10 keer ontmoet bij het vliegen en af en toe een praatje gemaakt. Op het moment ligt hij zwaar gewond in het ziekenhuis en het is niet zeker in hoeverre hij zal herstellen.

In deze post wil ik niet ingaan op de technische details van het ongeluk, maar op de impact die het op mij en mijn vliegerij heeft.

Ten eerste is het zo dat al het gefilosofeer over veiligheid in een ander daglicht komt te staan als je zo iets concreet meemaakt. Je kunt op alle mogelijke manieren het risiko minimeren (training, kennis, keuze van de vliegplek, keuze van het weer waarbij je vliegt, etc), maar het feit dat domme pech of geluk een grote rol speelt word me pas nu echt bewust. Je kunt dat vergelijken met autorijden; hoe veilig je zelf ook rijdt, er kan altijd een dronken bestuurder op de verkeerde baan komen, een lading van een vrachtwagen over de middenberm van de snelweg vliegen, of je kunt een hartaanval krijgen tijdens het rijden.

Ik ben meteen de volgende dag weer gaan vliegen, om de angst niet te veel op te laten komen. Hoe langer je wacht na zo een incident, des te moeilijker wordt het om weer te beginnen. Ik beleef het vliegen nu anders. De lichtheid, de onbevangenheid is weg. Ik zie steeds voor ogen wat er zou kunnen gebeuren als ik niet uitkijk of als ik domme pech heb. Het vliegen is even niet zo leuk meer.

Ik ben niet meer zo fanatiek. Ik ben niet meer zo bang dat ik iets gemist heb als ik te laat kom en niet kan vliegen. Als het vandaag niet lukt, dan is het ook goed.

Vandaag ben ik weer gevlogen. Een uur lang in Laucha. Naar aanleiding van het ongeluk heb ik vandaag "inklappers" geoefend. Dat wil zeggen dat je met opzet het scherm half in elkaar laat klappen (door aan bepaalde lijnen te trekken), en er dan voor te zorgen dat je desalniettemin rechtdoor vliegt. (Het ongeluk had met inklappers te maken.) Denk nu niet dat ik roekeloos ben, ik heb dat al eens geoefend tijdens een veiligheidstraining. (De volgende veiligheidstraining heb ik al geboekt voor eind mei, dat had ik voor die tijd al gedaan.)

Ik heb altijd gezegd dat het gevaar bij het vliegen de belevenis intensiever maakt. Dat is ook zo, en dat geldt nu nog sterker. Ik ben (nog) bewuster, alerter en voorzichtiger geworden. Ik weet dat dat geen garantie voor veiligheid is, maar het helpt.

3 opmerkingen:

  1. het is walgelijk
    het is moeilijk
    het is gebeurd
    je kunt er niks mee
    es ist scheiße

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, dat soort besef heb ik dus permanent als ik op fragiele wijze ergens in de hoogte hang of sta, vandaar dat het mijn hobby niet zou zijn. Akelig hoor, maar goed dat je wel weer doorgaat als het ene belangrijke hobby voor je is.

    BeantwoordenVerwijderen