In het bos

Ik bevind mij in een bos. Het is nacht, en vrijwel donker. Een vale maan verspreid een halfslachtig licht vanachter de wolken. Het bos is erg dicht. Flarden mist maken het nog moeilijker om iets te onderscheiden. Ik kan een paar bomen links en rechts zien, maar verder niet. Ik loop door het bos, ik ben onderweg naar een ander deel van het bos, waar ik over gehoord heb. Daar schijnt de zon, het is er niet zo dicht begroeid. Daar kun je alles goed zien, zelfs 's nachts. Er stroomt een rustig beekje, er groeit fruit, alles is er in overvloed. Maar voorlopig ben ik nog hier. Ik struikel over een boomwortel die ik niet had gezien, mijn voet doet gevoelig pijn. Ik strompel verder. Om mij heen hoor ik stemmen. Ik zie een licht, links in de verte. Daar komen de stemmen vandaan. Als ik mij in die richting beweeg, word het licht steeds duidelijker. Dan zie ik dat het licht niet van de zon of de maan komt, maar van een paar mensen die een oude zaklantaarn gevonden hebben, iemand schakelt het licht aan en uit. Verblufd kijken de omstanders ernaar. Degene met de zaklantaarn wordt door de anderen bewonderend aangekeken, ze hebben nog nooit een zaklantaarn gezien en denken dat hij bovennatuurlijke krachten heeft. De man doet niets om deze indruk te ontkrachten. Zien ze niet dat dit niet het echte licht is? De andere mensen zijn vast en zeker ook op zoek naar het mooie stuk bos waar je goed kunt leven. Ik trek een paar mensen aan hun mouw, maar ze slaan mijn hand geirriteerd weg. Ik draai me om en loop verder. Het wordt weer donkerder. Uren lang dwaal ik door het bos. Ik volg mijn gevoel. Ik probeer met mijn verstand de richting te bepalen uit de geruchten die ik heb gehoord, maar de aanwijzingen zijn te schaars. Boven mij hoor ik opeens het luide gekras van een kraai. Ik kijk omhoog en probeer iets te onderscheiden. Daarbij loop ik verder en stoot mijn hoofd aan een laaghangende tak met een scherp uiteinde. De tak schramt mijn wang. Mijn gezicht brand, ik heb een lelijke kras, ik voel hoe de druppels warm bloed er langzaam uit lopen. Daar het donker is en ik geen spiegel heb, kan ik niet zien hoe mijn gezicht eruit ziet. Ik druk mijn hand tegen mijn wang om het bloeden te stoppen. Ik moet verder. Ik kan me door zulke kleinigheden niet laten ophouden. Ik word wel moe, maar ik heb het gevoel dat ik eeuwig door kan lopen. Een onbedwingbare kracht van binnen drijft me voort. Ik corrigeer de richting een stukje. Na een heel eind zie ik weer een licht. Nu ben ik op mijn hoede. Is dit weer een vals baken, een ijdele hoop? Ik kan het risico niet lopen het echte licht mis te lopen, dus ik loop er weer naar toe. Deze keer blijkt het een kolonie glimwormen te zijn. Ze zien er erg mooi uit, zoals ze daar in het donker door elkaar krioelen, en een blauwachtig glans verspreiden op hun direkte omgeving. Ik blijf een tijdje staan en bewonder ze. Dan ga ik weer verder.
Ik heb het gevoel dat ik hier al dagen rondloop. Plotseling krijg ik gezelschap. Nog een zoeker. Hij blijkt ook naar het bewuste gedeelte van het bos te zoeken, alleen heeft hij gehoord dat het er anders uitziet. Het blijkt dat we het toch over het zelfde hebben. We lopen een stuk samen. Als we van gedachten wisselen over het onbekende mooie bos en de moeilijkheden die we onderweg moeten overwinnen, ontstaat een band. Dan opeens verdwijnt hij. Ik draai me om en hoor nog zijn haastige voetstappen, die snel verdwijnen in het donker. Ik volg hem niet, ik ben er zeker van dat hij een verkeerde richting is ingeslagen. Ik ga zitten en rust uit. Ik ga liggen en val in slaap. Morgen kan ik weer verder zoeken.


Ik buig mij nederig in het stof voor de door mij pas ontdekte grote schrijver Friedrich Dürrenmatt, die mij met een van zijn korte verhalen inspireerde tot dit stukje. In dit verhaal beschrijft hij een droom van een man op een oneindige trap.