Het optreden is 'gelukt'. Nadat ik het eerste stuk gespeeld had en ik wist dat het goed gegaan was, kon ik de grijns niet meer van mijn gezicht krijgen. Er zijn maar weinig dingen die opwegen tegen een zaal vol applaudiserende mensen.
Nadat onze groep uit Erfurt van ongeveer 10 leerlingen klaar was, traden nog andere leerlingen op van een muziekschool uit Tübingen. Deze muziekschool wordt geleid door de leraar van mijn pianoleraar en geeft les volgens een eigenzinnige methode, waarmee ze zeer succesvol zijn. Deze 3 leerlingen waren in ieder geval zeer goed, een van hen is 16 jaar oud, speelt sinds 5-6 jaar en speelt alle Rachmaninov pianoconcerten uit zijn hoofd(!). Voor de leken: deze muziek is zelfs voor professionele pianisten een uitdaging.
En nu komt het ironische: hoewel het overduidelijk is dat deze leerlingen hun instrument stukken beter beheersen is het toch niet zo dat de muziek die ze speelden beter aankomt bij het publiek. De muziek is 'moeilijk', de melodie is niet zo makkelijk te herkennen, je moet je ervoor inspannen om het te kunnen waarderen.
Het schijnt dat je als goede muzikant een keuze moet maken tussen muziek waarmee je veel mensen bereikt of muziek waarmee je serieus wordt genomen in het muziekwereldje. [/Bescheidenheidmodus aan] Voor mij geldt dit probleem jammer genoeg niet [/Bescheidenheidsmodus uit].
Geen opmerkingen:
Een reactie posten