20 september 2010

Boulderen

In het kader van de midlife-crisis, het krampachtig proberen vast te houden aan de jeugd en de wanhopige pogingen lichamelijk fit te blijven, ga ik af en toe met mijn zoon klimmen in de sporthal. De klimhal in Erfurt die wij bezoeken heet in goed Duits BlockPark en er wordt daar niet geklommen of gekletterd, maar gebouldered.

Eigenlijk heb ik hoogtevrees, maar bij deze vorm van klimmen is dat nauwelijks een bezwaar door de geringe hoogtes. Bouldern is een vorm van sportklimmen waarbij je maximaal 2 of 3 meter boven de grond bent. De grond is bedekt met  een halve meter dikke schuimrubberen matten, dus je moet wel heel onhandig vallen om jezelf pijn te doen. Bouldern is iets meer op kracht gericht dan het traditionele sportklimmen, maar ook hier kom je veel verder door zoveel mogelijk "technisch" te klimmen en daarbij zo min mogelijk kracht te gebruiken.

Er zijn meerdere dingen fascinerend aan deze vrijetijdsbesteding.

Het is een zeer natuurlijke bezigheid voor mensen om op deze manier geringe hoogtes op te klauteren. Dat merk je bijvoorbeeld daaraan hoe graag kleine kinderen in de hal komen en klimmen, en hoe ze zonder na te denken vaak soepel naar boven klimmen. Het is voor hun meer een gespecialiseerde speeltuin dan een "extreme sport".

Het is een aardige manier voor mijn zoon en mij om ons te meten. Je weet wel hoe dat is met zonen en vaders: de zoon probeert steeds weer bij het stoeien of hij nu al sterker is dan papa, bij het schaken of hij al slimmer is en bij het argumenteren of hij al overtuigender is. Ik denk dat het  belangrijk is dat hij ook af en toe wint, al gaat dat tegen mijn eigen overwinningsdrang in. Ik moet ook wedstrijdjes met hem doen waarvan ik weet dat hij ze wint, en ik moet daar een volwassen gezicht bij trekken. Zo kon hij gisteren twee keer een route klimmen die ik niet redde. (Waarbij ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat ik niet meer zo bereid ben om tot het uiterste gaan om iets te presteren als vroeger.)

Het is mooi om klimmers te bekijken die het al beter kunnen. Zelfs als we pauzeren aan de bar zitten we de hele tijd naar filmpjes op de monitor te kijken van zogenaamde profi's. Soepel als een kat en behendig als een berggeit veroveren ze de bergwand. In de hal zelf zie je mensen soms aan handgrepen voorbij klimmen, aan die je zelf niet eens je eigen gewicht kunt houden als je het probeert.

Zowel voor de profi's als voor de beginners zijn er routes in de passende moeilijkhheidsgraad. Zo is het voor iedereen mogelijk om routes te proberen die je net niet kunt, de moeilijkheden te analyseren, verschillende technieken uit te proberen, en net zo lang door te gaan tot het lukt of totdat je geen kracht meer hebt. Het is een aangename en ongevaarlijke manier om je eigen grenzen op te zoeken. Het is in principe gezond voor je lichaam en geest, waarschijnlijk met uitzondering van de vingers en hun gewrichten; deze worden wel erg zwaar belast.

Eigenlijk kan ik geen enkel nadeel bedenken. Nou goed, het is niet helemaal goedkoop; het kost echter ook niet veel meer dan een bezoek aan de bioscoop. En het is waarschijnlijk niet geschikt voor mensen die verder helemaal geen sport doen of te zwaarlijvig zijn. Waar daarbij ongeveer de grens ligt, geen idee. De goede klimmers zijn in ieder geval klein en tenger.

17 opmerkingen:

  1. Ik was al vrij jong beter in een aantal dingen dan mijn vader. Voor mij was dat erger dan voor hem. Ik wilde het vaak niet laten merken.
    Toen ik ongeveer 12-13 was stelde hij in de vakantie voor om het Idro meer in Italie over te zwemmen. Ik dacht: 'dat redt hij nooit'. Hij dacht: 'dat redt ze nooit.'
    Mijn moeder en zusje waren met de auto naar de overkant gegaan en huurden een waterfiets waarmee ze ons tegemoet kwamen.
    We zwommen zwijgend naast elkaar. Het duurde een eeuwigheid. We haalden allebei de overkant. Gelukkig.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb het even opgezocht. Afhankelijk van waar je zit is het Idro meer 200 meter breed of 2 kilometer. 1 kilometer duurt ongeveer een half uur als je fatsoenlijk kunt zwemmen. Gevaarlijk wdestrijdje, Marjan. Je kan zo maar kramp krijgen midden in het meer en wat dan? Moet de een de ander nog een halve kilometer gaan lopen redden. Onverantwoordelijk, die vader van jou!

    Mijn zoon kan beter zwemmen dan ik. Hij zit op reddingszwemmen. Je ziet het al aan zijn figuur. Een beetje charme heeft hij ook, dat wordt een echte ladykiller.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Daarom kwam mijn moeder ons ook tegemoet op een waterfiets. Het zal dus hooguit een uurtje zwemmen geweest zijn maar het leek enorm lang. Ik zat toen op waterpolo en wedstrijdzwemmen. Mijn vader was ongetraind.
    Het was niet echt leuk. Dat meer is veel kouder dan het Garda meer.

    Het wordt pas echt moeilijk als je zoon ook mentaal sterker wordt en volwassener en wijzer en......

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Als echte polderstedeling die opgevoed werd in een platte wereld waar de dichtstbijzijnde 'berg' te vinden was in Vaals, kreeg ik al snel hoogtevrees als ik zelfs maar de Utrechtse Heuvelrug passeerde. Toen ik volwassen werd en ook de bergachtige buurlanden bezocht was het geen enkel genoegen om die 'dingen' op te klauteren. Ook al deed ik dat wel. Maar altijd met een wee gevoel in de kniegewrichten en onderbuik. Ooit in de buurt van Edinburgh liepen we een enorm hoge rots op, langs paadjes zonder afscheidingen, losse kiezels en veel nattigheid dat naar beneden stroomde. Ik keek maar omhoog, nooit omlaag. Het was eens maar nooit meer...Dus klauterpartijen en berg beklimmen is helemaal niks voor mij. Ik zie er echt de lol niet van in...Er boven vliegen, dat ligt me meer..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Leo: Zo'n bergpaadje ken ik ook, in Calpe in Spanje. Een schiereiland in de vorm van een steile rots, met een paadje wat op hondervijftig meter hoogte eromheen loopt. Naast het paadje gaat het dan steil naar beneden zonder hekjes of wat dan ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat waterpolo was geen succes. We hadden te weinig dames voor een apart jeugd team dus ik mocht bijna niet in het veld bij wedstrijden en als ik mocht spelen walsten de twee keer zo zware tegenstandsters meedogenloos over me heen.
    Ik kon in die tijd 35 meter onder water zwemmen, nu hooguit 15.

    Bovendien was ik toen al bijziend en lenzen waren in die tijd nog eng en duur.

    Ik ben rond mijn 13de gestopt met zwemmen en gaan ponyrijden.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb het ooit geprobeerd in de klimhal bij een speciaal boulderstukje maar kwam niet van de grond.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik moest toen ik je verhaaltje las, meteen denken aan het overgewicht, kennelijk heb jij daar dus geen last van. Ik kwam hier even langs vanwege je manmoedige maar vergeefse pogingen om Leo ook maar een ietse pietsje van z'n plaats te krijgen, ha ha.
    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
  9. @Kees: Dat ik Leo niet overtuig dat is me van te voren al duidelijk, maar het gaat om de sport!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. OZ, dan had je geen goede instructeur, of geen goeie schoenen.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Krachtmetingen..pff daar ben ik niet voor in de wieg gelegd.. ik win alleen van mezelf ;)

    Vroeger won ik nog wel van mijn jongens, vuistje drukken ofzo, maar dat is weer lan geleden.. ze hebben nu knuisten.
    Ook van opdrukken, ik kom niet verder meer dan uitrukken.

    Tham

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Als het gaat om sporten heb ik altijd gekozen voor zaken die nooit een echt succes werden. Voetballen was niets voor mij, ik eindigde meestal op doel omdat ik de toenmalige verdediger Co Prins als voorbeeld nam. En wie die noeste werker nog kent weet wat ik bedoel. Handbal bleek gee succes omdat ik een keer na een clash met een tegenstander over de grond tegen een zitbank aan klapte en binnen de kortste keren een ei op mijn kop had! Mijn moeder vond het geen goed idee daarmee door te gaan. Motorcross? Ook gedaan, tot het stuur afbrak van de motor waar ik dat op beoefende. En Speedway duurde ook drie rondjes, ik viel zoveel keer van die motor af dat de lol er snel af was. Dus het werd al snel klaverjassen, schaken en dammen....

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Nou soms kun je best hoogtevrees hebben bij het boulderen. In Fontainebleau, dat nogal bekent is voor het boulderen, gaat het tot wel een meterje of 6 hoog soms. Het verschil is echter ook dat het niet allemaal zo zacht en vlak is beneden je. Er zijn soms uitstekende rotsblokken onder je. Gelukkig is het echter meestal wel zand maar niet altijd. Ik weet niet of je echte klimschoenen bebruikt maar als je die hebt dan zitten die meestal erg karp. Je voeten doen al zeer bij normaal gebruik maar zeker als je van twee meter hoog op je voeten land (beste wa tje doen kunt) dan doen je voeten helemaal zeer, zelfs al is het zand.
    Verder wel een leuke sport ja, zeker als je gaat voorklimmen.

    Rob A.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ben je in Fontainebleau geweest of heb je dat gelezen? 6 meter is wel hoog ja. Wij huren elke keer klimschoenen voor 2 of 3 euro, met gewone schoenen is het geen doen. Die zijn wel krap maar dat is om je te dwingen de tenen krom te houden. Bij mij doen ze geen pijn.

    Bij boulderen is er toch geen voorklimmer? Ik dacht dat de voorklimmer degene is die het touw bevestigd aan de zekeringen, en wij klimmen zonder touw.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Hoi Bob,

    Ja ik ben een keer of 4 in Fontainebleau geweest for een week.
    Dat klopt dat je geen voorklimmen hebt bij Boulderen want het is precies wat je zegt. Ik had het dus niet over boulderen maar over sportklimmen in het algemeen en wanneer dat eng wordt. Nog enger is natuurlijk Solo (zoner touw) op grotere hoogte maar dat heb ik nooit gedaan. Boulderen en voorklimmen wel.

    Rob A.

    Rob A

    BeantwoordenVerwijderen