6 februari 2012

Een eerbetoon

Aan wie is dit een eerbetoon?

Johan inspecteerde voor de derde keer zijn dienstgeweer. Het mechaniek was geolied, het magazijn geladen, het vizier glashelder. Hij wierp nog een controle-blik op zijn mobilofoon. Met de mobilofoon was nog steeds alles in orde. Kleine zweetdruppeltjes begonnen zich te vormen in zijn nek, Johan veegde ze geirriteerd weg. Hij was behoorlijk nerveus bij zijn eerste echte missie in deze burgeroorlog, ver verwijderd van zijn vaderland. Wanneer hij aan zijn vaderland dacht, doemden beelden voor zijn ogen op; waarschijnlijk waren ze daar nu aan het schaatsen en hadden plezier in plaats van uren lang te wachten in een hinderlaag onder de gloeiende woestijnzon. Snel onderdrukte hij deze beelden.

In de verte klonk een geluid: een donker getrommel, alsof honderden dieren met hoeven over de droge grond galoppeerden. Johan veranderde zijn houding, en legde het geweer recht. Het geluid werd langzaam luider. Hij kende zijn opdracht: een of twee gerichte schoten op de aanvoerder die duidelijk te herkennen was aan zijn witte uniform, en dan als de donder in de jeep en terug naar de basis.
Stofwolken doemden op vanachter de heuvels, Johan concentreerde zich en keek door de zoeker. Hij richtte de zoeker op de plaats waarvan hij wist dat de ruiters dadelijk tevoorschijn zouden komen. Daar kwamen ze! Johan bewoog zijn geweer langzaam mee met zijn slachtoffer, en wachtte tot de afstand klein genoeg zou zijn. Zijn wijsvinger, nat van het zweet, kromde zich om de trekker. Plotseling remde de groep rebellen af en brachten hun dieren tot stilstand. Ze draaiden hun gezichten in zijn richting en hielden hun handen boven de ogen om de zon af te schermen. Ze veranderden van richting en kwamen direkt op hem af. Johan zijn vinger begon te trillen. In een hinderlaag vanuit een onbekende positie had hij een redelijke kans gehad om ongedeerd te vluchten; maar nu was de situatie in een oogopslag volkomen veranderd. In enkele seconden was hij van jager tot gejaagde geworden.
Johan realiseerde zich dat hij geen schijn van kans had. Waarschijnlijk was hij verraden. Hij nam een besluit: "Als ik moet sterven, dan zal ik er tenminste voor zorgen dat ik mijn laatste opdracht goed uitvoer, en als het mogelijk is, doe ik er nog een schepje bovenop". Toen hij vond dat de aanstormende rebellen dicht genoeg genaderd waren, richtte hij zich op vanuit zijn dekking, legde aan, en vuurde zijn geweer af. Een keer, twee keer, drie keer. In plaats van de verwachtte geweerschoten klonk er droog klik, klik, klik.
"WEES NIET BANG, ZO METEEN IS HET VOORBIJ". De Einsteinse ruimte-tijd strekte zich zodanig uit dat hij bijna niet meer krom was, wat tot gevolg had dat het voor Johan leek als de wereld verlangzaamde tot een slow-motion weergave. Hij zag hoe de aanstormende ruiters langzamer werden totdat ze zich bijna niet meer bewogen. Hij kon duidelijk zien hoe meerdere kogels de lopen van verschillende vuurwapens verlieten en in zijn richting snelden.
"NIET ALLEEN BEN JE VERRADEN, JE WAPEN IS OOK ONBRUIKBAAR GEMAAKT. VOOR HET GEVAL HET JE INTERESSEERT, KOLONEL ZAANSTRA IS DE VERRADER." De stem klonk alsof in een bedompte kelder twee granietblokken op elkaar werden geslagen. Johan draaide zich om en keek in het grijnzende gelaat van Dood. "Maar, waarom? Ik ben nog zo jong, ik wil nog niet sterven? Kolonel Zaanstra???", hijgde Johan.
"MAAK JE GEEN ZORGEN OVER ZAANSTRA, DIE IS VOLGENDE WEEK AAN DE BEURT. KOM MEE. ZIE HET NIET ALS EEN EINDE, MAAR ALS EEN OVERGANG NAAR DE ANDERE ZIJDE." De woorden overtuigden Johan niet, maar zijn ledematen leken niet meer aan zijn wil te gehoorzamen. In plaats daarvan zetten zijn benen zich in beweging en volgden de lange gedaante in het zwarte gewaad. Achter zich hoorde hij hoe de rebellen gilden in hun overwinningsroes. "Zou je aan de overkant kunnen schaatsen?" dacht Johan.

11 opmerkingen:

  1. Het doet me denken aan een episode van Terry Pratchett maar dan zijn de namen Johan en Zaanstra een dwaalspoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Irene krijgt de hoofdprijs!

    Ik heb net "Hoge Omens" gelezen en ik ben weer helemaal onder de indruk.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik wist niet eens dat die boeken vertaald waren. Dat lijkt mij een ontzettend moeilijke klus.
    Hoge Omens, dat zal Good Omens zijn? Maar daar staat deze episode toch niet in? (ik kan niets nakijken, al mijn boeken zitten al een jaar in de opslag, maar ik zou denken Pyramids of Sourcery, in die reeks)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Deze episode staat nergens behalve hier. Ik heb hem toch zelf verzonnen!

    Ik heb bijna alles gelezen van Terry Pratchett. Een paar boeken in het Engels, de meeste in het Duits. Zelfs in het Duits is het grappig.

    Hoge Omens heet bij ons:
    "Ein gutes Omen. Die freundliche und zutreffende Prophezeiungen der Hexe Agnes Spinner"

    BeantwoordenVerwijderen
  5. O, aha, ik dacht dat het een vertaling was, sorry. Ik heb alles van Pratchett gelezen, maar alleen in het Engels.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Over eerbetoon gesproken, kun je me even mailen Bob?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oei, dat is wel een spannend verhaal met een bijna SciFi-achtig slot...mooi man!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Iedereen die dit stukkie mooi vindt en nog nooit iets van Terry Pratchett heeft gelezen raad ik hem ten zeerste aan. The master himself heeft een eindeloze fantasie, is altijd grappig, schrijft spannend, en bedenkt personen die echt menselijk zijn ook al zijn het demonen, engelen of heksen.

    Je moet wel een klein beetje verbeelding hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. In letterlijke of figuurlijke zin???

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Je moet fantasie-werelden kunnen accepteren.

    BeantwoordenVerwijderen