31 oktober 2010

Roots

Woon jij daar waar je roots zijn? Waar je bent opgegroeid? Waar je vrienden en familieleden hebt die je al zo lang kent dat je het gevoel hebt dat ze er altijd al waren? Zo ja, dan ben je bevoordeeld. Als je daarentegen zoals ik vaak verhuisd ben, of zelfs naar het buitenland getrokken, dan ben je zeer waarschijnlijk in meer of mindere mate ontheemd.

Ik zie zulke mensen vaak in films of boeken. Ze hebben collega's, affaires, vrienden waar ze mee uit gaan of gaan sporten, maar niemand waar ze mee kunnen praten over de wezenlijke dingen. Niemand die weet hoe ze als kind waren. Ze zijn verhuisd naar een andere stad omdat ze daar een betere baan konden krijgen. En plop, dan is het ook al gebeurd. Ze staan er alleen voor. De relatie die je met iemand krijgt doordat je hem jarenlang kent is niet te evenaren, hoe fantastisch je nieuwe vrienden ook zijn.

Ik lees momenteel een tweede boek van de schrijver Haruki Murakami. Als je nog nooit van hem gehoord hebt, hij komt uit Japan en is daar een grootheid. Zijn boeken zijn in 40 talen vertaald. Ze gaan over het moderne leven, ze zijn realistisch en neigen af en toe naar magisch realisme. Het boek dat ik nu heb is een lekkere dikke pil van 1020 bladzijden, daar kan ik nog even mee voort.

Als in dit boek een nieuwe persoon geintroduceerd wordt, dan wordt meteen kort verteld waar hij is opgegroeid, in wat voor een gezin, in welke landstreek, en wat de ouders voor beroepen hadden. Ik vond zulke informatie in verhalen vaak overbodig en langdradig, bijna net zo erg als landschapsbeschrijvingen. Maar nu realiseerde ik me dat deze informatie, de roots van de persoon, verklaren waarom hij bepaalde karaktertrekken heeft die hij nooit meer kwijtraakt. Als je van iemand weet dat hij in een dorp in Drenthe is opgegroeid, dan zegt dat heel veel.

Waar ik nu woon heb ik een kennissenkring van mensen die altijd al hier gewoond hebben en die elkaar al hun leven lang kennen. Je merkt dat zulke relaties rotsvast zijn en dat er veel voor nodig is om een deuk in zo een relatie te slaan. Deze mensen hebben hun wortels hier, en dat kun je bijna letterlijk opvatten. Overal in de stad hebben zij hun tentakels en zijtakken in de vorm van mensen, gebouwen, buurten en gebeurtenissen uit het verleden. Als zo iemand zijn baan verliest of op een andere manier zware tegenslagen moet verwerken in zijn leven, dan heeft hij een groot en breed buffer waar hij op terug kan vallen.

Als je net zo als ik een modern mens bent, een flexibele werknemer, of een avonturier die dacht dat het gras groener was aan de overkant, dan heb je dat niet. Spijtig, maar zo is het. Dan moet je jezelf aan je haren uit het moeras trekken als het erop aankomt.


Om de proef op de som te nemen, volgen hier mijn eigen roots. Oordeel zelf of je vindt dat je mijn karakter beter kent nadat je dit weet.

Ik ben geboren in Diemen. Mijn vader komt uit Den Haag. Hij heeft een paar jaar als telegrafist bij de scheepvaart gewerkt toen hij jong was. Daarna een tijd bij de post. Hij wilde graag buiten werken als postbode, maar dat was niet mogelijk. Toen is hij gestopt met werken. Zijn vader, mijn opa, was een redelijk succesvolle industrieel, die zijn kinderen een aardige som geld naliet. Mijn vader heeft dit geld met verstand belegd, en zijn hele leven daarvan geleefd. Hij heeft twee zusters. Mijn moeder komt uit een eenvoudig arbeidersgezin in Amsterdam. Ze heeft een opleiding als naaister en heeft dit beroep ook lang uitgevoerd. Zij trouwde met mijn vader toen ze nog vrij jong was, onder andere om bij haar tirannieke vader weg te komen. Toen ik ongeveer 6 jaar was, liep het huwelijk spectaculair op de klippen. Mijn moeder is meerdere keer met ons (mijn zuster en ik) verhuisd binnen Amsterdam. Zij hertrouwde met een Amsterdammer die op dat moment terugkwam uit Frankrijk nadat hij daar een tiental jaar had gewoond. Zijn vrouw was overleden, en hij had twee zonen die tijdelijk in een internaat verbleven. Die twee zonen kwamen naar Nederland, zij waren precies even oud als mijn zus en ik. Ze spraken alleen Frans en hadden daardoor behoorlijke moeilijkheden op school. Mijn zus en ik deden het goed op school, onze twee stiefbroers niet. Mijn zus vluchtte op haar achtiende het huis uit. In de schoolvakantie tussen mijn vijfde en zesde jaar op het vwo verhuisden we weer, deze keer naar Zeeland (of all places), zodat ik mijn laatste jaar met de examens op een nieuwe school moest doen. Ik slaagde, maar met niet zulke mooie cijfers. Ik wilde naar het conservatorium maar ik zakte voor het toelatingsexamen. Ik ging naar een hts in Vlissingen, en faalde daar in de tweede klas. Ik deed mijn militaire dienst, en ging toen naar een andere hts in Amsterdam. Nu was ik beter gemotiveerd en doorliep de school zonder problemen. Ik woonde bij mijn neef in, in een oude woning in de Indische buurt. Samen beleefden we hier onze "wilde jaren" met veel bier en wiet, en af en toe een vrouw. Mijn eerste baan had ik in Beverwijk bij een ingenieursbureau. Ik vond het vreselijk interessant om naar het buitenland te reizen voor mijn werk (het was ook vaak leuk). Ik heb in mijn leven drie langdurige relaties gehad. De eerste duurde maar een jaar, de tweede is de moeder van mijn kind, en met de derde woon ik nu samen.

28 opmerkingen:

  1. Oké. That's it. Je verhuist naar de shortlist.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wer die Enge seiner Heimat begreifen will, der reise. (Kurt Tucholsky)

    Was, wenn man dort, wo man geboren und aufgewachsen ist, wenn man dort, wo man 4 Jahrzehnte seines Lebens verbracht hat, nie wirklich dazugehoerte? Was, wenn keine Familie mehr uebrig ist? Was, wenn man nach 40 Jahren feststellt, dass man dort nicht 'passte', weil man anders ist, anders denkt, anders lebt? Dann fehlt das soziale Netz, dann fehlt der von dir angesprochene Puffer.

    Je laenger ich fern von Deutschland lebe, desto deutlicher wird mir bewusst, dass Deutschland nicht mehr 'mein' Land ist, dass Deutschland noch nie wirklich 'mein'Land war.
    Noch nicht mal im Sarg wird man mich jemals wieder dorthin zurueckbringen.
    Ich hasse Deutschland nicht, ich habe es nie gehasst, aber richtig geliebt habe ich Deutschland auch nicht.
    Ich verfolge die Nachrichten aus Deutschland, aber es beruehrt es mich nicht mehr in dem Masse, wie es mal war.

    Deutschland war nie richtig Heimat, in dem Sinn. Heimat ist da, wo die Wurzeln sind? Dummes Zeug, Heimat ist da, wo man sich wohlfuehlt.

    Und um ehrlich zu sein, so richtig wohlgefuehlt hatte ich mich noch nie in Deutschland. Ich war anders, ich bin anders. Mein Vater lehrte mich, mit offen Augen und Geist durchs Leben zu gehen. Deutschland setzte mir Grenzen. Der Dorfklatsch, die ueber Jahrhunderte gebildete Lebensweise, die eingefahrene Denkweise der Menschen engten mich ein.
    Um dies zu erkennen, musste ich erst diese Grenzen ueberwinden, sowohl im woertlichen wie auch im bildlichen Sinn.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @Bob: Gefeliciteerd met de promotie. Zo'n longlist is aardig, maar er gaat toch maar niets boven een shortlist. :-)

    Of je een deel wordt van een gemeenschap heeft met externe invloeden te maken, maar ook met jezelf. Zo sta ik compleet anders in het leven dan mijn jongere broer. Hij is ingetrouwd bij zijn schoonfamilie en dat is een hechte kliek die altijd op dezelde plek bij dezelfde kerk heeft gewoond.

    Zelf ben ik uitgewandeld naar de grote stad. Ik voel me daar vrijer. Ik hou niet zo van kliekvorming. Klieken worden o.a. door het naar beneden roddelen van nietgewensten in stand gehouden.

    Maar je hoeft ook niet te verhuizen om te zien dat alles in je omgeving veranderd. Zo werd ik geboren in een dorp met 2000 inwoners. In dat dorp was alles over het water te bereiken. Veel eilandjes en bruggetjes. In mijn jeugd is dat verkaveld. Vrijwel al het water is weg en de bevolking is ver4voudigd. Niet door geboorte, maar door instroom van mensen uit Amsterdam en de IJmond. De oorspronkelijke bewoners zijn er dus een minderheid. Het dorp is dus veranderd van een soort Giethoorn naar een wijk van Amsterdam-Noord. En zo zijn er veel plaatsen in NL veranderd.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Mendian: Und die neue Heimat, wie ist die?

    "Was, wenn man dort, wo man geboren und aufgewachsen ist, wenn man dort, wo man 4 Jahrzehnte seines Lebens verbracht hat, nie wirklich dazugehoerte?"

    Das ist traurig. Und dann trifft diese Geschichte nicht auf dich zu. Ich stelle aber mal in den Raum dass du mit einer solchen Erfahrung zu einer Minderheit gehörst.

    Was ich z.B. meine, is dass ich mich sprachlich in meiner Muttersprache und bei Leuten aus Amsterdam, einfach besser ausdrücken kann. Ich habe das Gefühl dass meine Persönlichkeit dann viel besser zum Ausdruck kommt.

    Vielen Dank für deinen Beitrag. Bist du nach Holland ausgewandert?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. IK vind het wel even leuk om te lezen hoe houw roots in elkaar steken. Ook dat je aardig in de gaten hebt hoe het 'oude netwerk' van de voormalige DDR functioneert. Elkaar niet in de steek laten als het er op aan komt. Een prima systeem dat we in het kapitalistische en zo op het egocentrische ingestelde westen compleet uit het oog zijn verloren. Het oude netwerk zag ik tijdens mijn vele bezoeken aan het 'óosten' erg vaak functioneren. Zelf ben ik nog wel eens wat verhuisd, maar altijd in of rond de geboorteplek. Waar het leven goed bleef, net als de drukte. Waar de bevolking veranderde, maar de sfeer in de meeste wijken nog wel leek op die van vroeger. En van harte proficiat met je plekje op de shortlist. Ik sta op geen enkele list meer....dat krijg je als je een echte Amsterdammer bent! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. OZ, precies!
    Ik heb dit blog verslonden alsof ik na een aantal glazen kleurloze bocht ineens een glas lekkere volle wijn kreeg.

    @Bob, of ik nu je karakter beter denk te kennen weet ik niet, ik denk het wel een beetje en dan met name de wat sombere kant die je weleens op je blog laat zien.
    We hebben het er op de blogs weleens gehad over nature-nurture. Ik denk dat je ook als je altijd op één plaats was gebleven in een stabiele familie, je je had ontwikkeld tot iemand die meer dan gemiddeld over dingen nadenkt en op een behoorlijk onafhankelijke en originele manier.

    Bij mij is er niet echt een plaats waar mijn roots liggen. Qua mensen, familie etc.. ben ik dramatisch ontworteld. Er zijn een paar mensen uit mijn studietijd bij wie ik me thuis voel maar niemand van voor mijn achttiende.
    het thuisgevoel uit mijn kindertijd krijg ik nog wel af en toe als ik bij een rivier loop: grote groene uiterwaarden, lekkere Nederlandse wind, de geur van gras en koeievlaaien, herkauwende koeien, prikkeldraad en bloemen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Bob: Nederland - Dit is het land waar ik woon, waar ik werk, waar ik mijn belasting betaal. Dit is het land waarin ik hou and waarin ik werd gelieft. Dit land is zo ver weg van perfect te zijn. Maar dit land is, wat mij aanbelangt, de beste plek van de wereld.

    Ik ben zoals jij. Ik blog over het leven in een 'vreemd' land dat inmiddels mijn 'Heimat' geworden is. Ik heb, want ik besloten heb om hier te leven, een soort van verantwordelijkheid voor dit land overgenomen. Net als honderdduizenden andere ook. Ik ben een deel van wat dit land opbouwt, een deel van wat dit land vormt und een deel van wat dit land zo uniek maakt.

    Ik heb het vooraf gezegt en ik ben gelukkig het weer te zeggen: Dit is mijn land. En ik hou van dit land.... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. * bloost *

    Misschien is dit onderwerp wel groter en kun je het doortrekken naar de moderne maatschappij. Maar dat gaat me nu even te ver. Ik bericht zoveel mogelijk vanuit mijn persoonlijke ervaring, dan hoef ik niet zoveel aanname's te doen.

    @Leo: Grappig dat je het meteen aan de DDR koppelt. Zo had ik het nog helemaal niet bekeken. Jij bent qua woonplaats dus wel bij je roots gebleven.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Bob, ook ik bericht vanuit mijn persoonlijke ervaring...

    Was ich eigentlich sagen will, ist:
    Die Wurzeln alleine machen einen Menschen nicht zu dem was er ist. Unsere eigenen Erfahrungen, unsere Entscheidungen, unsere Taten - all dies zusammen formt ueber Jahre unsere Persoenlichkeit. Unser Charakter macht nur einen Teil dieser Persoenlichkeit aus. Und wie sich unsere Persoenlichkeit formt, so formt sich auch der Charakter. Es ist ein staendiges Wachsen, ein sich staendiges Veraendern und Weiterentwickeln. Wuerde man seinen Charakter mit seinen Wurzeln begruenden, gaebe es diese Weitentwicklung, dieses Wachsen nicht...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Newsflash: Spontane aardeverschuiving in Schmalkalden, 30 km van mijn werkplek. Vannacht ontstond plotseling een gat in de grond van 30 bij 30 meter en 20 meter diep(!). De oorzaak is nog niet bekend. Hier lekker foto's kijken (er zijn geen gewonden behalve een auto, hoewel het midden in een woongebied is).

    BeantwoordenVerwijderen
  11. @Rob: Daar zou ik verhalen over kunnen schrijven... Maar die bewaar ik voor als ik helemaal geen inspiratie meer heb.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Toen de mens 10 jaar geleden riep dat hij binnekort het menselijke gen zou analyseren en dat hij dan precies zou weten hoe de menselijke erfelijke eigenschappen werken, kon God een kleine glimlach niet onderdrukken.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. @Bob - Ik had altijd veel op met de Londenaren en de Berliners. Die wonen niet in een land maar in hun stad. In 1987 sprak ik daareens over met iemand in West-Berlijn. De deling was toen nog stringent. Maar hij bleef volhouden dat of je nu in het oosten of het westen leefde, altijd een 'Berliner' zou zijn. Zo voel ik mijn bestaan ook. Ik ben een Mokummer, ook al wwon ik niet meer in de stad zoals vroeger, maar aan de rand. Nooit verder weg geweest qua woonstek dan 34km. Te ver weg van de Westertoren en ik voel me onrustig. Ik ga niet zo vaak naar het oude centrum maar als ik dat niet zou kunnen omwille van afstand of restrictieve maatregelen vanuit het stadsbestuur, zou ik vermoedelijk mesjogge worden van de heimwee. Net als Schiphol. Als ik de vliegtuigen niet meer zou horen werd ik vermoedelijk onrustig. Dat heb je nu met die malloten die in een grote stad geboren worden in deze omgeving. Veel oude vrienden, uit de straat van vroeger, of van school, wonen nog ergens in de omgeving. Overigens heeft het me tot nu toe aan reislust niet ontbroken, heel wat moooie plekken gezien. Maar als ik dan weer terugkom op de basis is het wel weer vertrouwd. Ook al is er best iets mis met land, stad en woonwijken....

    BeantwoordenVerwijderen
  14. @Bob - Newsflash - Hotel De Witte Bergen is ontruimd vanwege een overval op een geldtransport. Gasten zitten in de kelder....
    Hotel ligt aan de A1 van Amsterdam naar Hilversum...

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik geraakte al ontworteld toen ik voor het eerst verhuisde: uit het huis van mijn grootmoeder in een Westbrabants dorp naar Amsterdam. Het is nooit meer goed gekomen. In Indië was het beter, dacht ik (ook al "hadden" we dat niet meer), dus zondags ging ik graag naar Javaanse dansen kijken in het Tropenmuseum, soms met begeleiding van het gamelan orkest, of ik luisterde naar de mythen en sproken uit Indië. Toen ik Latijn en Grieks had geleerd kon ik niet meer naar het dorp terug of naar enig ander dorp; toen ik in Egypte had gestudeerd eigenlijk niet meer naar Nederland. Gewerkt heb ik in Leiden en Amsterdam. Gesolliciteerd heb ik in de USA, Zweden, Griekenland en Egypte; het is om een bizarre reden Duitsland geworden en gebleven; ook goed. Ik kwam al vanaf mijn zestiende vaak in Duitsland.

    Natuurlijk mis ik mijn Nederlandse vrienden. Hoeveel moeite ik ook doe om ze te behouden, ze ontglippen me langzamerhand. De paar vrienden die ik in Frankfort bij elkaar had gesprokkeld zijn door mijn verhuizing naar Marburg ook al op de achtergrond geraakt. Kortom, nu ben ik alleen, en daar ben ik allang aan gewend. Maar hoe moet dat later, als ik misschien niet meer mijn eigen schoenveters vast kan maken? Instapschoenen, je zegt het; ja dat is de oplossing. Van die muisgrijze bejaardenschoenen met klittenband.

    Wortelen (als het dan toch moet bitte een Nederlands woord: wortels, wortelen of peentjes, niet dat ellendige roots) - wortelen sla ik tegen beter weten overal weer uit waar ik kom. In mijn omgeving geld ik alweer als een goede niet-inheemse kenner van mijn huidige woonstreek. Heeft ook met fietsen te maken.

    Jouw korte levensschets geeft me wel iets meer kennis van jou, maar niet veel. Ik denk omdat ik je maar nauwelijks ken en de achtergrondkennis mij ontbreekt. Waarom schrijf je het op? Wil je door meer mensen gekend worden? Ik vrees dat alleen veel samen zitten, lopen, fietsen, koken, eten, drinken, musiceren, seksen of andere dingen doen met mensen gedurende langere tijd tot kennismaking kan leiden.

    Wat me zeer verwondert, maar dat is een ander onderwerp: hoe kun je zulke gegevens over je zelf op het wereldwijde web gooien? Ik zou zelf geen enkele moeite hebben om dergelijke info over mij in kleine kring te vertellen, bij voorbeeld in een tuin in de Betuwe, maar om dat zo wereldkundig te maken, nee, dat lijkt me gevaarlijk. Al zou ik niet precies weten waarom.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik geraakte al ontworteld toen ik voor het eerst verhuisde: uit het huis van mijn grootmoeder in een Westbrabants dorp naar Amsterdam. Het is nooit meer goed gekomen. In Indië was het beter, dacht ik (ook al "hadden" we dat niet meer), dus zondags ging ik graag naar Javaanse dansen kijken in het Tropenmuseum, soms met begeleiding van het gamelan orkest, of ik luisterde naar de mythen en sproken uit Indië. Toen ik Latijn en Grieks had geleerd kon ik niet meer naar het dorp terug of naar enig ander dorp; toen ik in Egypte had gestudeerd eigenlijk niet meer naar Nederland. Gewerkt heb ik in Leiden en Amsterdam. Gesolliciteerd heb ik in de USA, Zweden, Griekenland en Egypte; het is om een bizarre reden Duitsland geworden en gebleven; ook goed. Ik kwam al vanaf mijn zestiende vaak in Duitsland.

    Natuurlijk mis ik mijn Nederlandse vrienden. Hoeveel moeite ik ook doe om ze te behouden, ze ontglippen me langzamerhand. De paar vrienden die ik in Frankfort bij elkaar had gesprokkeld zijn door mijn verhuizing naar Marburg ook al op de achtergrond geraakt. Kortom, nu ben ik alleen, en daar ben ik allang aan gewend. Maar hoe moet dat later, als ik misschien niet meer mijn eigen schoenveters vast kan maken? Instapschoenen, je zegt het; ja dat is de oplossing. Van die muisgrijze bejaardenschoenen met klittenband.

    Wortelen (als het dan toch moet bitte een Nederlands woord: wortels, wortelen of peentjes, niet dat ellendige roots) - wortelen sla ik tegen beter weten overal weer uit waar ik kom. In mijn omgeving geld ik alweer als een goede niet-inheemse kenner van mijn huidige woonstreek. Heeft ook met fietsen te maken.

    Jouw korte levensschets geeft me wel iets meer kennis van jou, maar niet veel. Ik denk omdat ik je maar nauwelijks ken en de achtergrondkennis mij ontbreekt. Waarom schrijf je het op? Wil je door meer mensen gekend worden? Ik vrees dat alleen veel samen zitten, lopen, fietsen, koken, eten, drinken, musiceren, seksen of andere dingen doen met mensen gedurende langere tijd tot kennismaking kan leiden.

    Wat me zeer verwondert, maar dat is een ander onderwerp: hoe kun je zulke gegevens over je zelf op het wereldwijde net gooien? Ik zou zelf geen enkele moeite hebben om dergelijke info over mij in kleine kring te vertellen, bij voorbeeld in een tuin in de Betuwe, maar om dat zo wereldkundig te maken, nee, dat lijkt me gevaarlijk, al zou ik niet precies weten waarom.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ik geraakte al ontworteld toen ik voor het eerst verhuisde: uit het huis van mijn grootmoeder in een Westbrabants dorp naar Amsterdam. Het is nooit meer goed gekomen. In Indië was het beter, dacht ik (ook al "hadden" we dat niet meer), dus zondags ging ik graag naar Javaanse dansen kijken in het Tropenmuseum, soms met begeleiding van het gamelan orkest, of ik luisterde naar de mythen en sproken uit Indië. Toen ik Latijn en Grieks had geleerd kon ik niet meer naar het dorp terug of naar enig ander dorp; toen ik in Egypte had gestudeerd eigenlijk niet meer naar Nederland. Gewerkt heb ik in Leiden en Amsterdam. Gesolliciteerd heb ik in de USA, Zweden, Griekenland en Egypte; het is om een bizarre reden Duitsland geworden en gebleven; ook goed. Ik kwam al vanaf mijn zestiende vaak in Duitsland.

    Natuurlijk mis ik mijn Nederlandse vrienden. Hoeveel moeite ik ook doe om ze te behouden, ze ontglippen me langzamerhand. De paar vrienden die ik in Frankfort bij elkaar had gesprokkeld zijn door mijn verhuizing naar Marburg ook al op de achtergrond geraakt. Kortom, nu ben ik alleen, en daar ben ik allang aan gewend. Maar hoe moet dat later, als ik misschien niet meer mijn eigen schoenveters vast kan maken? Instapschoenen, je zegt het; ja dat is de oplossing. Van die muisgrijze bejaardenschoenen met klittenband.

    Wortelen (als het dan toch moet bitte een Nederlands woord: wortels, wortelen of peentjes, niet dat ellendige roots) - wortelen sla ik tegen beter weten overal weer uit waar ik kom. In mijn omgeving geld ik alweer als een goede niet-inheemse kenner van mijn huidige woonstreek. Heeft ook met fietsen te maken.

    Jouw korte levensschets geeft me wel iets meer kennis van jou, maar niet veel. Ik denk omdat ik je maar nauwelijks ken en de achtergrondkennis mij ontbreekt. Waarom schrijf je het op? Wil je door meer mensen gekend worden? Ik vrees dat alleen veel samen zitten, lopen, fietsen, koken, eten, drinken, musiceren, seksen of andere dingen doen met mensen gedurende langere tijd tot kennismaking kan leiden.

    Wat me zeer verwondert, maar dat is een ander onderwerp: hoe kun je zulke gegevens over je zelf op het wereldwijde net gooien? Ik zou zelf geen enkele moeite hebben om dergelijke info over mij in kleine kring te vertellen, bij voorbeeld in een tuin in de Betuwe, maar om dat zo wereldkundig te maken, nee, dat lijkt me gevaarlijk, al zou ik niet precies weten waarom.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Sorry, Bob, voor drie maal dezelfde reactie. Ik kreeg steeds een mededeling: The requested URl is too long to process. Wat het betekent weet ik niet. Misschien schrap je er gewoon twee, plus deze reactie.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Stom om met een log te reageren op een log, maar ik kan het werkelijk niet laten:
    over wortels

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Gewoon vaker gaan lopen met mensen: vertellen, luisteren, een actieve benadering. In kleine kring, op het www? In Holland, Duitsland of verder weg? Het maakt geen verschil weet ik uit ervaring. Je eindigt sowieso als SPAM.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. @Emigrant: Het lukt me even niet om de dubbele reakties te verwijderen.

    Een mooie reaktie, waardoor ik ook weer meer weet over jou. Ik sta ook een beetje bekend als niet-inheems kenner van de fietspaden rondom Erfurt.

    De informatie die ik geef is natuurlijk nog wel gefilterd. De echte persoonlijke dingen bewaar ik voor intimi, dat wat hierboven staat mag iedereen weten. Ook in de persoonlijke omgang geef ik wel eens snel veel van mezelf prijs. Pas in Duitsland heb ik leren kennen hoe mensen massaal informatie achter houden in de veronderstelling daar voordeel uit te trekken en geen zwakte te tonen.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. @Anoniem: Gaan lopen, oftewel wandelen, is een goede manier om in gesprek te komen. Vroeger hield ik nooit van wandelen. Ik ga nu graag af en toe met mijn zoon een stukje wandelen, hij komt dan veel makkelijker los.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. @OZ: Dat stukje over die eilanden in het leven had ik al eens gelezen, mooi beschreven. Dat is ook waar.

    Soms heb ik het gevoel dat mensen hun hart uitstorten bij oppervlakkige kennissen BIJ GEBREK AAN BETER.

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Lopen, in de zin van Wandern, bleek voor mij ook de sleutel te zijn tot de Duitsers toen ik naar Frankort was verhuisd.
    Lopen is überhaupt goed. Als ik lesgeef laat ik de studenten soms een oefeningetje maken en ga dan zelf een stukje door de gang lopen. Als ik terugkom heb ik dan vaak weer nieuwe ideeen.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. ja, lopen is heilzaam voor lichaam en geest. Lopen is voor mij de ultieme vorm van lichaamsbeweging.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Voor het eerst kom ik hier bij je op visite (via het blog van Leo) en meteen lees ik een heel interessant logje. Een logje met veel herkenbaarheid daarin. Ook ik verhuisde vaak. Eerst binnen Nederland, daarna naar het Midden- Oosten. Nu woon ik weer in Nederland. Van een miljoenenstad in één klap naar een klein dorp. Hier wonen bijna alleen maar mensen die hier geboren en getogen zijn. En dat valt me niet mee. Iedereen is aardig maar alle netwerken zijn 'gesloten' voor buitenstaanders. En niemand die je 'kent' van vroeger. Er is dus weinig vanzelfsprekend. Steeds moet je uitleggen van hoe en waarom je dingen zegt of doet. Maar ach.... ik heb een heerlijk huis en werk vanuit huis.Je zult mij niet horen mopperen hoor. Ik wens je een fijne avond voor nu en heel veel inspiratie voor het maken van mooie logjes in de toekomst.

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Hallo "Hartstikkeleuk". Dat doet me een beetje denken aan Thüringen (dat is de deelstaat in Duitsland waar ik woon). Een deelstaat waarvan de bewoners zelf zeggen:
    "Het is erg makkelijk om in te burgeren in Thüringen. Alleen de eerste twee- driehonderd jaar zijn wat lastig."

    BeantwoordenVerwijderen